1/1/2002 Η Ελλάδα εντάσσεται, στο ευρώ και την ζώνη του και υφίσταται άμεση αφανή χρεωκοπία, με αποτέλεσμα, έστω και καθυστερημένα, από το 2010 και για ατελεύτητο χρονικό διάστημα, η χρεωκοπία αυτή να καταστεί εμφανής, πλήρης και καταστροφική.

1952 - 2000 - 2002 - 2020 - 2024 : Ο πίνακας παρουσιάζει, ανάγλυφα, την ύπαρξη και την ανυπαρξία της επικινδυνότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους, που είναι ευθέως ανάλογες, με την εγχώρια και την ξένη νομισματική βάση του χρέους αυτού και δευτερευόντως, με το ύψος του. 

Έτσι, το ελληνικό δημόσιο χρέος του 1952 και του 1960 ήταν επικίνδυνο, για την ελληνική οικονομία και κοινωνία, εξ αιτίας του γεγονότος ότι η νομισματική του βάση ήταν, σε συντριπτική αναλογία (99%), εκφρασμένη σε ξένο συνάλλαγμα και απειροελάχιστα, σε δραχμές (1%), ανεξάρτητα, από το ύψος του, διότι το κράτος θα έπρεπε να έχει τις απαραίτητες εισπράξεις, σε ξένο συνάλλαγμα, κυρίως, από εξαγωγές και εξωτερικό δανεισμό και δευτερευόντως, από φορολογία, για την εξυπηρέτηση του χρέους αυτού, που, εκ των πραγμάτων ήταν, αναγκαστικά, περιορισμένο.

Το 1970 η επικινδυνότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους μετριάζεται, σε σχέση, με το 1952, αλλά παραμένει να είναι μεγάλη, επειδή η αναλογία του εκφρασμένου, σε ξένο συνάλλαγμα, ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν υψηλή (51% του συνολικού δημόσιου χρέους, έναντι 49%, που ήταν, πλέον, εκφρασμένο, σε δραχμές και μπορούσε να χρηματοδοτηθεί και από την νομισματοκοπή.

Στις επόμενες δεκαετίες, μέχρι το 2001, η επικινδυνότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους μετριάζεται, κατά πολύ και καθίσταται ακίνδυνο και δυνάμενο να εξυπηρετηθεί, αφού, το δημόσιο χρέος σε συνάλλαγμα κυμαίνεται, στο 23%, έως 24% και το εσωτερικό δραχμικό δημόσιο χρέος εκτοξεύεται, ανάμεσα, στο 76% και στο 77%, εξυπηρετούμενο, από την φορολογία και ακόμη περισσότερο, από την νομισματοκοπή.

Την 1/1/2002, με την κατάργηση της δραχμής και την αντικατάστασή της, από το ευρώ, το οποίο λειτουργεί, ως ξένο συνάλλαγμα, επειδή το νόμισμα αυτό δεν εκδίδεται, από το ελληνικό κράτος, που, έτσι έχασε ένα βασικό στοιχείο του σκληρού πυρήνα της ύπαρξής του, το ελληνικό χρέος εκφράζεται, κατά 100%, σε ξένο συνάλλαγμα και δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί, από την νομισματοκοπή, αλλά, από τις εξαγωγές, την φορολογία και την εξοικονόμηση πόρων, από την εισοδηματική πολιτική. 

Με δεδομένο, το ύψος του, το ελληνικό δημόσιο χρέος, που ήταν μεγαλύτερο, από το 100% του ελληνικού ΑΕΠ (106%), ήδη, από το πρώτο δευτερόλεπτο της 1/1/2002, ήταν, πλέον, αδύνατο να εξυπηρετηθεί. Το ελληνικό κράτος χρεωκοπεί, άμεσα, στο ίδιο αυτό πρώτο δευτερόλεπτο της 1/1.2002 και μαζί του, χρεοκοπούν, άμεσα, η ελληνική οικονομία και η ελληνική κοινωνία. 

Μόνο, που αυτή η συνθέτη και συνολική χρεωκοπία μένει αφανής, για λόγους κερδοσκοπίας, οι ελληνικές τράπεζες, πωλούν, στο ευρωπαϊκό και στο παγκόσμιο  χρηματοπιστωτικό σύστημα (επίσημο και σκιώδες), το ελληνικό δημόσιο χρέος, το οποίο, μέχρι τον Μάρτιο του 2010, ανακυκλώνεται, φουσκώνει, για να σκάσει, τον Απρίλιο του 2010, οπότε η αφανής χρεωκοπία της 1/1/2002, κάνει εμφανέστατη την παρασκηνιακή και κρυπτόμενη, έως τότε, παρουσία της. 

31/12/2001 - 1/1/2002 : Το ελληνικό δημόσιο χρέος, από ένα εξωτερικό χρέος, εκφρασμένο, δηλαδή, σε ξένο συνάλλαγμα των 37,9 δισεκατομμυρίων, έναντι 113,9 δισεκατομμυρίων, που ήταν εκφρασμένο, σε δραχμές, μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, με το πέρασμα από το 2001, στο 2002, μετατρέπεται, σε ένα χρέος 151,8 δισεκατομμυρίων, εκφρασμένο, καθ’ ολοκληρίαν, σε ευρώ, ήτοι, σε ξένο συνάλλαγμα, αφού το ευρώ δεν εκδίδεται, από το ελληνικό κράτος, το οποίο χάνει την βασική κρατική λειτουργία της νομισματικής κυριαρχιας, που μεταβιβάστηκε, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που εκδίδει, πλέον, αυτή το κοινό νόμισμα των κρατών της ευρωζώνης, το ευρώ.

2000 - 2009 : Ο πίνακας αυτός παρουσιάζει τις, κατ’ έτος, πληρωμές των δανείων του ελληνικού κράτους, τον νέο, κατ’ έτος, κρατικό δανεισμό και τα πιστωτικά υπόλοιπα, δηλαδή το ύψος του ελληνικού δημόσιου χρέους, την 31/12 κάθε έτους. Το ελληνικό κράτος, μέσα σε μια δεκαετία, δανείζεται 485,835 δισεκατομμύρια ευρώ, για να αποπληρώσει 451,084 παλαιότερα, κατά πλειοψηφία, αποδραχμοποιημένα δάνεια, συν, μόνο 34,751 δισεκατομμύρια ευρώ, για εσωτερικές ανάγκες. 

Το ελληνικό κράτος, ουσιαστικά, έχει χρεωκοπήσει, αφού τα πιστωτικά υπόλοιπα του τέλους κάθε επόμενου έτους μεγαλώνουν, αντί να μετριάζονται και να μειώνουν. Η χρεωκοπία, αν και κουκουλωνόταν, ήταν πάντα, παρούσα και, ανά πάση στιγμή, ήταν έτοιμη να σκάσει Μπορεί να άργησε, αλλά, τελικά, έκανε την μεγαλοπρεπή και ολέθρια παρουσία της.

2009 - 2021 - 2024 : Ακόμη πιο δραματική είναι η πορεία του συνολικού δημόσιου και ιδιωτικού ελληνικού χρέους, το οποίο, τώρα, το 2024, φθάνει, στο ιδιωτικό χρέος, στα 381 δισεκατομμυρίων ευρώ, ενώ το ελληνικό δημόσιο χρέος φθάνει, στα  405 δισεκατομμύρια ευρώ, ήτοι, περίπου, 786 δισεκατομμύρια ευρώ. 

Πέρασαν 22 χρόνια, από τότε, που η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη προχώρησε, την 1/1/2002, στην κατάργηση του εθνικού νομίσματος της χώρας, της δραχμής και την ένταξη της Ελλάδας, στο ευρώ και την ζώνη του. 

Έχω άπειρες φορές γράψει, γύρω από το θέμα αυτό και τις ολέθριες επιπτώσεις του, στην ελληνική οικονομία, που υπέστη, ήδη, από εκείνη την ημέρα, μια άμεση χρεωκοπία, η οποία, τότε, για λόγους τραπεζικής κερδοσκοπίας, παρέμεινε αφανής, για αρκετά χρόνια, παρά την δική μου πεποίθηση, που θεωρούσα, ως δεδομένο, ότι κάπου, μέσα, στο 2004 - 2005, αυτή η υπαρκτή, αλλά αφανής χρεωκοπία θα καθίστατο εμφανής και επίσημη, με όλα τα συμπαρομαρτούντα αποτελέσματά της, δηλαδή την απότομη και τεράστια πτώση του, επί δραχμής, βιοτικού επιπέδου της ελληνικής κοινωνίας, όπως και την, αντιστοίχως, τεράστια συρρίκνωση της ελληνικής εσωτερικής παραγωγής.

Η επίσημη ελληνική χρεωκοπία καθυστέρησε, αλλά, όμως, ήλθε.

Για αυτή την ανείπωτη και ατελεύτητη καταστροφή, φυσικά, υπάρχουν υπεύθυνοι, που έχουν ονοματεπώνυμο και είναι, κατά σειράν, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που έβαλε, με το στανιό και με το ζόρι, την Ελλάδα, στην, τότε, Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), που, από τον Νοέμβριο του 1993, μετονομάστηκε, ψευδεπίγραφα, σε Ευρωπαϊκή Ένωση και φυσικά, ο Κώστας Σημίτης, που έχει, κατά πάρα πολύ περισσότερο, την ύψιστη ευθύνη της ένταξης της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, που χρεωκόπησε την χώρα και μόνο, με την απώλεια της νομισματικής της κυριαρχιας, λόγω της κατάργησης του εθνικού νομίσματος της χώρας και την αντικατάστασή του, από το ευρώ, το οποίο επειδή δεν εκδίδεται, από το ελληνικό κράτος, αλλά από την ΕΚΤ, όπως ανάφερα, παραπάνω, λειτουργεί όχι, ως εγχώριο νόμισμα, αλλά ως ξένο συνάλλαγμα.

Αλλά ευθύνες, πέρα από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Κώστα Σημίτη, έχει και ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος είχε την δυνατότητα, στην δεκαετία του 1980, όταν ήταν πρωθυπουργός της χώρας, να προχωρήσει, στην έξοδο της Ελλάδας, από την ΕΟΚ, όπως, άλλωστε, είχε υποσχεθεί, το ΠΑΣΟΚ, προεκλογικά, στις βουλευτικές εκλογές της 18ης Οκτωβρίου 1981, με την κατάλληλη προκήρυξη δημοψηφίσματος, για την έξοδο της Ελλάδας, από την ΕΟΚ, ή την παραμονή της, είτε, αμέσως, μετά τις εκλογές αυτές, έστω και αν ο Κωσταντίνος Καραμανλής, ως πρόεδρος του κράτους, τότε, είχε ενισχυμένες εξουσίες και μπορούσε να αρνηθεί - και θα αρνιόταν - την προκήρυξη του δημοψηφίσματος, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί σοβαρή συνταγματική και πολιτική κρίση, είτε, μετά το 1985, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου επέλεξε να εκλέξει, ως πρόεδρο του κράτους, τον Χρήστο Σαρτζετάκη και βέβαια, είχε την ευχέρεια, χωρίς να έχει κανένα εμπόδιο, να προχωρήσει, στην προκήρυξη του δημοψηφίσματος.

Τότε, είχε την δυνατότητα να προχωρήσει απερίσπαστος, στην έξοδο της Ελλάδας, από την ΕΟΚ. 

Δεν το έπραξε. Και αυτό ήταν μέγα σφάλμα. 

Όπως, μέγα σφάλμα του ήταν και η ψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχ, το 1992, όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν, στην αντιπολίτευση και η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, στην κυβέρνηση.

Την καταστροφή θα ολοκληρώσει ο Αλέξης Τσίπρας, που ανέτρεψε το “ΟΧΙ στα Μνημόνια”, του δημοψηφίσματος, που ο ίδιος, ως πρωθυπουργός, διενήργησε, στις 5/7/2025, αλλά δεν θέλησε και δεν τόλμησε να βγάλει την Ελλάδα, απο την ευρωζώνη, παρά το γεγονός ότι η γερμανική κυβέρνηση του έδινε μια επωφελή συμφωνία, την οποία θα μπορούσε, με μια διαπραγμάτευση, σε αυτήν την βάση, να βελτιώσει και να πραγματοποιήσει μια ανώδυνη και σωτήρια έξοδο της Ελλάδας, απο το ευρώ και την ζώνη του, με την επιβεβλημένη, εκ των παρουσών ολέθριων καταστάσεων, επαναφορά του εθνικού νομίσματος της χώρας μας.

Αλλά, άσχετα, απο το τί συνέβη και το τί δεν συνέβη, όλες αυτές τις προηγούμενες δεκαετίες, η λύση του ελληνικού δράματος παραμένει να είναι μία και μόνη : 

Έξοδος της Ελλάδας, από το ευρώ και την ζώνη του και σε δεύτερη φάση, από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Όμως, η εντόπια ολιγαρχία έχει πάρει, οριστικά, την αντίθετη κατεύθυνση και αυτό σημαίνει ότι η ελληνική κοινωνία θα συνεχίσει να υφίσταται την εξέλιξη αυτού του δράματος, η οποία επιφυλάσσει ένα μακροχρόνιο δυσμενές μέλλον. 

Δυστυχώς…