Javier Millei : “Ο σχιζοφρενής δολοφόνος, με το πριόνι” εκκίνησε την διαδικασία επιστροφής της χρεωκοπημένης Αργεντινής, στο … 2001! Απόλυση του 34% των δημοσίων υπαλλήλων, (απολύτως ανεπαρκής) υποτίμηση του peso, κατά 55% και εξαγγελία, για την αντικατάστασή του, από το δολάριο ΗΠΑ, με πιθανή ισοτιμία 2000p, προς 1$, κατάργηση κρατικών επιδοτήσεων σε καύσιμα και μεταφορές, με αναμενόμενο πληθωρισμό 1000% και άλλα, ών ουκ εστί αριθμός…

Σε μια χώρα, όπως η σημερινή Αργεντινή, που το 40% του πληθυσμού ζει, κάτω από τα όρια της φτώχειας, “ο σχιζοφρενής δολοφόνος, με το πριόνι”, ο, ανωτέρω, εικονιζόμενος Javier Millei, ανέλαβε, την περασμένη Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2023, την προεδρία της χώρας αυτής και η νέα κυβέρνηση ξεκίνησε να εφαρμόζει όσα, προεκλογικά, υποσχέθηκε, δηλαδή ένα άμεσο σοκ, στην δημόσια οικονομία της χώρας, καταργώντας 9 υπουργεία και απολύοντας, με μια απλή υπογραφή το 34% των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και μια σαρωτική μείωση των εισοδημάτων του γενικού πληθυσμού της χώρας, με μια ανεπαρκή νομισματική υποτίμηση του αργεντινικού peso, κατά 55%, που θα συνεχισθεί και θα οδηγήσει, στην δολαριοποίηση των εσωτερικών και των εξωτερικών συναλλαγών στην αργεντινική οικονομία, με την αντικατάσταση του peso - το οποίο θα καταργηθεί -, με την υιοθέτηση του δολαρίου των ΗΠΑ, ως νομίσματος της Αργεντινής, με μια ισοτιμία, που θα υπερβαίνει, κατά πολύ, τα 1000 και θα φθάνει, πιθανόν, ακόμη και τα 2000 pesos, προς 1 αμερικανικό δολάριο.  

Στην εκλογή του Javier Millei, ως προέδρου της Αργεντινής, έχω, πρόσφατα, αναφερθεί, στο δημοσίευμά μου, σε αυτό εδώ το μπλογκ, με τίτλο : Ο κοινωνικός πόλεμος, στην Αργεντινή : Ολοταχώς, προς το … 2001, οδηγεί την χώρα του ο εκλεγμένος “αναρχοκαπιταλιστής” πρόεδρος, Javier Geraldo Milei, με την δολαριοποίηση της οικονομίας και την διακήρυξη της κατάργησης του peso - του εθνικού νομίσματος - και της Κεντρικής Τράπεζας της χώρας. (Πέραν της απεραντολόγας ασυναρτησίας του, ο “El loco” καλά θα κάνει να καταργήσει την φορολογία, άπαξ δια παντός). Και ο νέος Αργεντινός πρόεδρος κάνει ό,τι μπορεί για να μην με διαψεύσει. Άρχισε να βαδίζει τον, περίπου, μοιραίο δρόμο, προς την επιστροφή της αργεντινικής κοινωνίας, προς την κοινωνική εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2001, με το μόνο αβέβαιο στοιχείο το, εάν ο Javier Millei θα προλάβει να φύγει, με ελικόπτερο, από το προεδρικό μέγαρο.

Φυσικά, το ΔΝΤ, στο οποίο το αργεντινικό κράτος χρωστάει 44 δισεκ. $, που μένουν απλήρωτα, με ένα δημόσιο χρέος, για το οποίο ο Javier Millei, προεκλογικά, μιλούσε, αναφέροντας το, ως βόμβα 100 δισεκ. $ και τώρα, έχει ανεβάσει, στα 400 δισεκ. $ (όμως, με ένα μετρούμενο, σε μονάδες Ισοτιμίας της Αγοραστικής Δύναμης, συνολικό ΑΕΠ 959 δισεκ. $ και κατά κεφαλή ΑΕΠ 21529 $), χαιρέτησε ικανοποιημένο τα οικονομικά μέτρα της νέας κυβέρνησης της Αργεντινής, αναφέροντας ότι μπορεί, πλέον να συζητηθεί ένα νέο πρόγραμμα λιτότητας, το οποίο, όμως, ο Javier Millei είναι πρόθυμος να εφαρμόσει και χωρίς το ΔΝΤ, αν και, με συναλλαγματικά αποθέματα, μόλις, 10 δισεκ. $ και ένα, επί σειρά ετών, μελλοντικά, βεβαρυμένο, με υψηλές υποχρεώσεις, για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους της χώρας, η προσφυγή, στο ΔΝΤ, αφού, βλακωδώς και για λόγους δογματικού ιδεολογικού προσανατολισμού, προς την φιλοαμερικανική πολιτική, αλλά και για λόγους ωμής πρακτόρευσης των συμφερόντων της Ουάσινγκτων, ο Javier Millei έθεσε την Αργεντινή, εκτός της διεύρυνσης των BRICS, από όπου η Αργεντινή θα εξασφάλισε φθηνή δημόσια χρηματοδότηση και άνετη εξυπηρέτηση του αργεντινικού δημοσίου χρέους.

Βέβαια, όλοι μιλούν, για το τεράστιο, απότομο και οδυνηρό δημοσιονομικό σοκ ως «θεραπεία» των προβλημάτων της χώρας τομείς και η κατάργηση των υπουργείων, που ασχολούνταν, με την Παιδεία, την Υγεία, τον Πολιτισμό, τον Αθλητισμός, τα Εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα, τον Τουρισμό, την Τεχνολογία, τις Μεταφορές, τα Δημόσια Έργα και άλλα, δείχνουν τον “αντικρατισμό” του ψευδοαναρχοκαπιταλιστή νέου προέδρου της Αργεντινής, αλλά και τα τεράστια και σαρωτικά πλήγματα, στην ιδιωτική οικονομία της χώρας είναι ένα σημαντικό μέρος του κοινωνικά, αντιδραστικού και αυθεντικά, νεοφιλελεύθερου οικονομικού και κοινωνικού προγράμματος του Javier Millei, με τον σαρωτικό πληθωριστικό αποπληθωρισμό του, που συνοδεύεται, από την, ομοίως, σαρωτική άνοδο του κόστους δανεισμού των ιδιωτικών επιχειρήσεων και την αύξηση, μέσα σε μια ημέρα, κατά 50% του φόρου για τα προϊόντα που εισάγονται στην Αργεντινή, μια αύξηση, που, επίσης, είναι και αυτή, απολύτως, ανεπαρκής και πρόκειται να χειροτερεύσει, κατά πολύ, αποκόπτοντας, τελείως, την πρόσβαση της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού, από τα εισαγόμενα καταναλωτικά και κεφαλαιουχικά προϊόντα. 

Βέβαια ήδη ο πληθυσμός της χώρας έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται περί τίνος πρόκειται και περιέρχεται σε κατάσταση απελπισίας αφού αρχίζει να συνειδητοποιεί το πόσο άσχημα πρόκειται θα επηρεασθεί, το επίπεδο διαβίωσής του από τα σκληρά μέτρα λιτότητας και την υποτίμηση του pesο, κατά 55%, αλλά και αυτό, που πρόκειται να προκύψει τους επόμενους μήνες και τα επόμενα χρόνια, στο πλαίσιο του προγράμματος που ανακοίνωσε, αλλά και από όσα επιφυλάσσει, στην αργεντινική κοινωνία, η νέα κυβέρνηση με στόχο τη σταθεροποίηση της οικονομίας.

Η κατάργηση του αργεντινικού νομίσματος του peso, που αναγγέλθηκε, είναι κάτι, στο οποίο αξίζει να κάνω μια ειδική αναφορά. 

Η εξάλειψη του εθνικού νομίσματος της Αργεντινής και η υιοθέτηση του αμερικανικού δολαρίου, ως νομίσματος, για την πραγματοποίηση των καθημερινών εσωτερικών και των εξωτερικών οικονομικών συναλλαγών της χώρας, αυτό, που θα κάνει, είναι το να καταστήσει την αργεντινική παραγωγή μη ανταγωνιστική, στις διεθνείς αγορές αλλά και την δική της  εσωτερική αγορά. 

Έτσι η αργεντινική παραγωγή και η οικονομία θα οδηγηθούν, στην κατάρρευση.

Αυτό ήταν, που έπαθε το 2001, με την ανελαστική επιμονή, στην ισοτιμία 1:1 του εθνικού νομίσματος της χώρας αυτής, με το αμερικανικό δολλάριο. 

Και αυτή η πραγματικότητα, που σάρωσε την αργεντίνικη παραγωγή και την οικονομία, όπως και τα εισοδήματα των πολιτών, είναι που οδήγησε, στην εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2001, που υποχρέωσε τον τότε Αργεντινό πρόεδρο Fernando dela Rua να πάρει το ελικόπτερο και να φύγει, από την ταράτσα του προεδρικού μεγάρου, ενώ στο Μπουένος Άιρες και σε όλη την Αργεντινή, η κοινωνία είχε εξεγερθεί, γεγονός που οδήγησε και σε αιματοχυσία. 

Δυστυχώς, από ό,τι φαίνεται, η αργεντινική κοινωνία θα ξαναζήσει αυτά τα γεγονότα και τώρα, σε χειρότερο επίπεδο, διότι δεν θα έχει το απαραίτητο εργαλείο, δηλαδή το εθνικό της νόμισμα, για να μπορέσει να ακολουθήσει τις πρέπουσες νομισματικές πολιτικές, λόγω της πρόσδεσης, στο άρμα ενός ξένου ισχυρού νομίσματος, ήτοι το αμερικανικό δολάριο. 

Βέβαια έχει η αργεντίνικη κοινωνία την δυνατότητα - κάτι που θα είναι εύκολο - να διαρρήξει τους δεσμούς της, με το αμερικανικό δολάριο, στο μέλλον και να επαναφέρει το εθνικό της νόμισμα. 

Αλλά ο δρόμος, προς αυτή την κατεύθυνση, πρόκειται να είναι μακρύς, δύσβατος και υπερβολικά δυσχερής, εάν η κυβέρνηση μειοψηφίας του Javier Millei καταφέρει να καταργήσει το νόμισμα της χώρας. 

Η αχίλλειος πτέρνα αυτής κυβέρνησης είναι το γεγονός ότι δεν έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία· αντίθετα μάλιστα, το κόμμα του προέδρου έχει μικρή κοινοβουλευτική δύναμη και στηρίζεται στην συντηρητική παράταξη του πρώην προέδρου Mauricio Macri, για να μπορέσει να κυβερνήσει. Και φυσικά και αυτή η αδυναμία του Javier Millei λειτουργεί, εις βάρος του. 

Αλλά το θέμα είναι ότι στην παρούσα φάση, και για, τουλάχιστον, έναν χρόνο ο Javier Millei έχει την κοινωνική συναίνεση, για να προχωρήσει την πολιτική του και εδώ είναι, που στηρίζεται ο νέος Αργεντινός πρόεδρος. 

Βέβαια, όλα αυτά έχουν μια ημερομηνία λήξης. Αυτό είναι γεγονός. Και αυτό, εκ των πραγμάτων, λειτουργεί, εναντίον του. 

Αλλά το τί πρόκειται να συμβεί, στην Αργεντινή, το οποίο, για μένα, είναι δεδομένο, όπως προανέφερα, αλλά, απλώς, δεν μπορώ να προσδιορίσω την χρονική έλευση της ακολουθίας των γεγονότων, που θα οδηγήσουν τον αργεντινικό λαό, στην εξέγερση, η οποία, όμως, από την ίδια την εξελισσόμενη κατάσταση, πρόκειται να καταστεί αναπόφευκτη, διότι τα οικονομικά μέτρα του Javier Millei πρόκειται να είναι, καταστροφικά και πρόκειται, επίσης, να έχουν πολύ μεγάλη χρονική διάρκεια.

Και αυτό είναι κάτι, που θα φανεί, όσο και αν καθυστερήσει να έλθει, στο ιστορικό του ραντεβού.