1947 : Ο Ιωσήφ Στάλιν αποφασίζει να στηρίξει το σιωνιστικό κίνημα, ψηφίζει υπέρ της ίδρυσης δυο κρατών, στην Παλαιστίνη και εξοπλίζει το νεοσύστατο Ισραήλ, που με τα όπλα αυτά, κερδίζει τον πόλεμο, με τα αραβικά κράτη. (David ben Gurion : «Ο λαός μας δεν θα ξεχάσει, ποτέ, την βοήθεια που μας πρόσφερε η Σοβιετική Ένωση, ούτε την πιστή υποστήριξή της, στο Ισραήλ, στον αγώνα του, για ανεξαρτησία, στην ιστορική του κοιτίδα»). Ανασκόπηση μιας ξεχασμένης ιστορίας, εν όψει του πολέμου, στην Γάζα.

 

Καθώς ο πόλεμος, στην Γάζα έχει αναζωπυρωθεί, είναι χρήσιμο να δούμε τις απαρχές αυτής της ιστορίας του - στην πράξη - διχασμού της Παλαιστίνης, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ως εκ τούτου, η αναδρομή, στην Ιστορία, την οποία επιχειρώ, εδώ, έχει τη δική της αξία, αφού αναδεικνύει μια πτυχή αυτής της υπόθεσης η οποία είναι, απολύτως, σημαντική και έχει να κάνει, με το γεγονός ότι ο, ανωτέρω, εικονιζόμενος μπολσεβίκος ηγέτης της “Σοβιετικής Ένωσης” Ιωσήφ Στάλιν έλαβε την καίρια, καθοριστική και προσδιοριστική απόφαση να ψηφίσει, στον νεοσύστατο ΟΗΕ, μαζί με τα δορυφορικά μέλη του, τότε, “σοσιαλιστικού” στρατοπέδου, υπέρ της διχοτόμησης της Παλαιστίνης και να στηρίξει το παλαιό αίτημα, που προέβαλε, (επίσημα, από το 1897, στο πρώτο παγκόσμιο συνέδριο του κινήματος, που συγκάλεσε, στην Βασιλεία της Ελβετίας, ο Βιεννέζος δημοσιογράφος και πολιτικός ακτιβιστής Theodor Herzl) το σιωνιστικό κίνημα, με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. 

Άλλωστε, μπορεί να μην είναι, ευρύτερα, γνωστή, επειδή αποσιωπάται, αλλά η αλήθεια είναι ότι, αμέσως μετά την ανακήρυξη της ίδρυσης, στις 14 Μαΐου 1948, του κράτους, το οποίο ονειρεύονταν, οι απανταχού της γης, σιωνιστές, με τον ηγέτη τους Νταβίντ μπεν Γκουριόν, που είναι και ο πρώτος ηγέτης του Ισραήλ, αυτός απηύθυνε μια χαρακτηριστική διθυραμβική επιστολή, στον Ιωσήφ Στάλιν, στην οποία, ανάμεσα, στα άλλα, του έγραφε ότι: 

“Ο λαός μας δεν θα ξεχάσει ποτέ την βοήθεια που μας πρόσφερε η Σοβιετική Ένωση, ούτε την πιστή υποστήριξή της στο Ισραήλ, στον αγώνα του για ανεξαρτησία στην ιστορική του κοιτίδα”.

Φαίνεται παράξενο, διότι, στην μακρά ιστορική του πορεία, ο μπολσεβίκος ηγέτης έχει χαρακτηρισθεί, ουκ ολίγες φορές, ως αντισημίτης. Έχω δει και κάποιες ελάχιστες αναφορές, που τον θέλουν, ως σιωνιστή, αλλά αυτές οι αναφορές είναι περιθωριακές, με την συντριπτική πλειοψηφία όσων τον επικρίνουν, για την υποτιθέμενη αντιεβραϊκή του στάση, στα χρόνια της παντοδυναμίας του και ιδίως, στην ύστερη περίοδο της σταλινικής εποχής, με τις αναφερόμενες θεωρίες, περί συνωμοσίας Εβραίων ιατρών, μέσω των οποίων, υποτίθεται ότι οι σιωνιστές θέλησαν να δολοφονήσουν τον Στάλιν, υπήρξαν αφορμή, για ένα αντιεβραϊκό κυνήγι μαγισσών, στις αρχές της δεκαετίας του 1950. 

Ο Ιωσήφ Στάλιν, όμως, ούτε φίλοσιωνιστής, ούτε αντισημίτης υπήρξε. Αυτό, που τον ενδιέφερε, ήταν, πολύ απλά, η ενίσχυση της “Σοβιετικής Ένωσης”, με κάθε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο και χρησιμοποίησε, φυσικά, όλα τα μέσα, που είχε και που βρέθηκαν, στην διάθεσή του, για να επιτύχει τον στόχο του. Και κάνοντας μια γενική και γρήγορη αποτίμηση των πεπραγμένων του, οφείλω να πω ότι ο ηγέτης της “Σοβιετικής Ένωσης” έπραξε εκείνα, που έπρεπε να πράξει, ούτως ώστε η χώρα του να φτάσει, στο σημείο, μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, να γίνει η δεύτερη υπερδύναμη, στον πλανήτη και να κυριαρχεί, στην κεντρική και στην ανατολική Ευρώπη, δημιουργώντας το λεγόμενο ανατολικό μπλοκ και την κυριαρχία της, στις χώρες αυτές, που, αργότερα, ονομάστηκαν, ως χώρες του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, μέσα στις οποίες, ηγέτιδα δύναμη ήταν η “Σοβιετική Ένωση”.

Όπως προανέφερα, για να επιτύχει αυτόν τον στόχο, ο Ιωσήφ Στάλιν χρησιμοποίησε κάθε μέσο, που είχε και που βρήκε, στην διάθεσή του και στην περίπτωση της διχοτόμησης της Παλαιστίνης, το 1947, βρήκε, στο νεοϊδρυθέν Ισραήλ, εκείνο το εργαλείο, το οποίο θα του επέτρεπε, στις αρχές, τότε, του Ψυχρού Πολέμου, να διασπάσει τον αμερικανοβρετανικό συνασπισμό και αυτό το εργαλείο το χρησιμοποίησε, έστω και προσωρινά, επιτυχώς.

Έτσι, όταν, το 1945, τελείωσε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και το διεθνές σιωνιστικό κίνημα έψαχνε να βρει τρόπο να εγκαταστήσει δεκάδες χιλιάδες Εβραίων, που επέζησαν, από το γερμανικό Ολοκαύτωμα, χωρίς να έχουν, πού να πάνε, στον χώρο της Παλαιστίνης, με στόχο την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, κάτι το οποίο οι σιωνιστές το αντιλαμβάνονταν, ως ανασύσταση του αρχαίου Ισραήλ των βιβλικών χρόνων.

Κάπως έτσι, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, βρίσκονταν, κάπου, 70.000 Εβραίοι, που δεν δέχονταν να επιστρέψουν, στις χώρες καταγωγής τους (Ουγγαρία, Πυκρανια, Πολωνία και άλλες), αναζητώντας άσυλο, σε άλλες χώρες, στις οποιες, όμως, δεν ήσαν επιθυμητοί.

Ακόμη και στην Παλαιστίνη, οι Βρετανοί, που την κατείχαν, ήσαν αντίθετοι, στον εποικισμό της, με τους Εβραίους των ευρωπαϊκών στρατοπέδων συγκέντρωσης, διότι, εκείνη την εποχή, η πολιτική τους ήταν, ήδη, από το 1939, φιλοαραβική, έχοντας προτείνει την λεγόμενη “Λευκή Βίβλο”, που οριοθετούσε τον αριθμό των Εβραίων της διασποράς, που μπορούσαν να εγκατασταθούν, στην παλαιστινιακή γη. 

Τα βρετανικά συμφέροντα, για τα πετρέλαια, έχουν καταστήσει την “διακήρυξη Balfour”, του 1917, που προέβλεπε την δημιουργία ενός ανεξάρτητου εβραϊκού κράτους, ένα κείμενο, χωρίς καμμία αξία, πολύ νωρίς, ήδη, από τις δεκαετίες του 1920 και του 1930, όταν εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίων μεταναστών προσπάθησαν να εγκατασταθούν, στην Παλαιστίνη, αντιμετωπίζοντας την αντίδραση του πλειοψηφούντος, συντριπτικά, αραβικού πληθυσμού, με,εξεγέρσεις και αιματηρές συγκρούσεις, με τον εβραϊκό πληθυσμό της περιοχής, που έφθανε, στις 500.000 και ο οποίος έβλεπε την εγκατάσταση των Εβραίων αποίκων, από την Ευρώπη, ως μια μοναδική ευκαιρία, για την πληθυσμιακή ενίσχυση της εβραϊκής κοινότητας, απέναντι, στον αραβικό πληθυσμό της Παλαιστίνης, (που ξεπερνούσε τον αριθμό των 1.500.000 κατοίκων) και συνάμα, για την ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους, το οποίο εμπόδιζε η φιλοαραβικη βρετανική πολιτική.

Νταβίντ μπεν Γκουριόν (David Grün 16/10/1886 - 1/12/1973). Ο, εκ Πολωνίας, Γερμανοβραίος σιωνιστής και πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ.

  

 Το σιωνιστικό κίνημα, με πρωτεργάτη τον Νταβίντ μπεν Γκουριόν, που στις 16 Οκτωβρίου 1945, επισκέπτεται την Γερμανία και δηλώνει στην εβραϊκή κοινότητα, που έχει επιζήσει, από το Ολοκαύτωμα, ότι το σιωνιστικό κίνημα θα ξεπεράσει τα εμπόδια της βρετανικής πολιτικής, μετατρέποντας τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεκάδων χιλιάδων Εβραίων, σε κέντρα στρατολόγησης μεταναστών, με προορισμό την Παλαιστίνη.

Τα στρατόπεδα γίνονται κέντρα εκμάθησης της αρχαίας εβραϊκής γλώσσας, που, για πολλούς αιώνες πριν, είχε παύσει να ομιλείται, του κοινού εβραϊκού πολιτισμού και της εβραϊκής ιστορίας, μαζί με εντατικά μαθήματα για την αγροτική ανάπτυξη, στην Παλαιστίνη, εκμάθηση επαγγελμάτων και όλες άλλες τις χρήσιμες ικανότητες, που θα χρειάζονταν, στην υποτιθέμενη, ως πατρώα γη.

Μάλιστα, το σιωνιστικό κίνημα, προσπαθώντας να ξεπεράσει τις αντιστάσεις της βρετανικής πολιτικής, που διώχνει τους μετακινούμενους, στην Παλαιστίνη, Εβραίους του Ολοκαυτώματος, γυρίζοντας τους, πίσω, στην Γερμανία και μετέπειτα, σε ένα νέο στρατόπεδο συγκέντρωσης, στην, τότε, βρετανική αποικία μετέπειτα Κύπρου, υποβάλλει, με τον μπεν Γκουριόν, στους νικητές του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, αίτημα, για την άμεση αδειοδότηση, σε 100.000 Εβραίους, να μετοικήσουν, στην παλαιστινιακή γη και σε αυτό το αίτημα, φυσικά, βρίσκει την άμεση ανταπόκριση και υποστήριξη, από την εβραϊκή διασπορά, στην Ευρώπη και, κυρίως, στις ΗΠΑ, όπου η εβραϊκή κοινότητα είναι πάμπλουτη, αποτελείται, από 5.000.000 ανθρώπους, είναι δυναμική, δραστήρια και βρίσκεται, σε θέσεις-κλειδιά, στην αμερικανική ολιγαρχία και, στην κοινωνία. 

Οι καθοριστικοί παράγοντες, στην, τότε, αμερικανική κυβέρνηση του προέδρου Harry Truman, βρίσκονται, σε διχοστασία, όσον αφορά την εβραϊκή μετοίκηση, στην Παλαιστίνη. Ο υπουργός Εξωτερικών George Marshall, δεν θέλει να βάλει, σε κίνδυνο τα αμερικανικά συμφέροντα και τα συμφέροντα της Δύσης, σχετικά, με τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής, ενώ και ο Ψυχρός Πόλεμος, με την “Σοβιετική Ένωση” του Ιωσήφ Στάλιν και το λεγόμενο “σοσιαλιστικό” στρατόπεδο, στην Ευρώπη, σύμφωνα, με τον Marshall, δεν επιτρέπει οποιαδήποτε αντιπαράθεση των ΗΠΑ, με την Βρετανία.

Ο πρόεδρος Harry Truman, όμως, έχει αντίθετη άποψη, προφανώς, υπό την επήρεια της αμερικανοεβραϊκής κοινότητας, αλλά και της χριστιανικής θρησκευτικής του πίστης και παρά τις αντίθετες προτάσεις των συμβούλων του, αποδέχεται το σιωνιστικό σχέδιο.

Η βρετανική κυβέρνηση, παρά την διεθνή αδυναμία της και την εξάρτησή της, από την αμερικανική οικονομική βοήθεια, αρνείται να αποδεχθεί την απόφαση του προέδρου Harry Truman και ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Ernest Bevin του απαντά ότι «αν θέλεις να δώσεις τις άδειες, στους 100.000 μετανάστες, ναι, αλλά να τους πάρεις εσύ, στην Αμερική, όχι στην Παλαιστίνη».  

Η αμερικανοβρετανική διάσταση απόψεων, στο εβραϊκό ζήτημα, γίνεται αντιληπτή μέσω του διπλωμάτη της χώρας του Νικολάι Ιβονόκωφ, από τον Ιωσήφ Στάλιν, ο οποίος αποφασίζει να δημιουργήσει μια μόνιμη εστία αντιπαράθεσης, μεταξύ των Αράβων και των Εβραίων, στην Μέση Ανατολή, η οποία θα ευνοήσει, εξ αντικειμένου, τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της “Ε.Σ.Σ.Δ.”, στην περιοχή.  

Έτσι, ο μπολσεβίκος ηγέτης, στηρίζει τις επιδιώξεις του σιωνιστικού κινήματος και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, επιτρέπεται, σε εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίων των χωρών του νεοσύστατου “σοσιαλιστικού” στρατοπέδου, να φύγουν, στην δυτική Ευρώπη, όπου ενσωματώνονται, στις 70.000 των άλλων Εβραίων, που παραμένουν, από το 1945, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και έτσι, οι συμμαχικές δυνάμεις έχουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της διαχείρισης των 250.000 Εβραίων, που έχουν γεμίσει τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. 

Φυσικά, οι σιωνιστές του Νταβίντ μπεν Γκουριόν εκμεταλλεύονται το πρόβλημα, που δημιούργησε ο Ιωσήφ Στάλιν, στους Δυτικούς, αφού, με αυτό το ανθρώπινο δυναμικό, αποβλέπουν να εποικίσουν την Παλαιστίνη, προκειμένου να βελτιωθεί η θέση του, εκεί, υπάρχοντος εβραϊκού πληθυσμού. 

Έτσι, το σιωνιστικό κίνημα ξεκινάει μια οργανωμένη αποκεντρωμένη μεταφορά δεκάδων χιλιάδων Εβραίων, από μεσογειακά λιμάνια, με πλοία, στην Παλαιστίνη, τους οποίους οι Βρετανοί στοιβάζουν, σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, στην Χάιφα. Αυτό το γεγονός οδηγεί τους Εβραίους της Παλαιστίνης να εξεγερθούν, κατά των Βρετανών και στις 22 Ιουλίου 1946, Εβραίοι αντάρτες της Χαγκάνα ανατινάζουν την έδρα της βρετανικής διοίκησης, στο ξενοδοχείο King David της Ιερουσαλήμ, με αποτέλεσμα τον θάνατο 91 Βρετανών και 40 τραυματιών. 

Τα αντίποινα των Βρετανών είναι σκληρά, αφού 3.000 σιωνιστές φυλακίζονται και αποδεκατίζεται ο σκληρός πυρήνας τους, αλλά η μετανάστευση των Εβραίων, από την Ευρώπη, δεν σταματάει και γι’ αυτό, οι Βρετανοί δημιουργούν το στρατόπεδο συγκέντρωσης των Εβραίων μετοίκων, στην Κύπρο. 

Οι Άραβες εξακολουθούν να αντιδρούν, στην εγκατάσταση, στην Παλαιστίνη των Ευρωπαίων Εβραίων, αλλά ο  Αμερικανός πρόεδρος Harry Truman, στις 4 Οκτωβρίου 1946 ανακοινώνει, επίσημα, ότι οι ΗΠΑ διάκεινται ευνοϊκά, στην δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, σε ένα τμήμα της Παλαιστίνης. 

Έτσι, η Βρετανία υποχωρεί και στις 17 Φεβρουαρίου 1947, ο Ernest Bevin δηλώνει, στην βουλή, ότι θα θέσει το θέμα στον νεαρό ΟΗΕ. Αυτό είναι που θέλει και ο Ιωσήφ Στάλιν, που βλέπει ότι το κοινό μέτωπο ΗΠΑ και Βρετανίας έχει διαρραγεί και η στρατηγική του δικαιώνεται, αφού ανοίγει ο δρόμος, για να έχει λόγο και ρόλο, στην Μέση Ανατολή ανοίγει διάπλατα. 

Στον ΟΗΕ, δυο μήνες, αργότερα, ξεκινούν οι συζητήσεις και. οι σιωνιστές έχουν κερδίσει την υποστήριξη πολλών δυτικών κρατών, αλλά δεν έχουν την πλειοψηφία.

Από την δύσκολη αυτή θέση, τους βγάζει η “Σοβιετική Ένωση”, η οποία, ενώ είχε μια σταθερή αντισιωνιστική πολιτική, αφού οι σιωνιστές, στην χώρα αυτή είχαν εξοντωθεί, ή είχαν εκτοπισθεί, στην Αρκτική. Ο “σοβιετικός” αντιπρόσωπος, στον ΟΗΕ, ο, μετέπειτα, υπουργός Εξωτερικών της χώρας αυτής Αντρέι Γκρομύκο δηλώνει, στον ΟΗΕ, όσον αφορά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ ότι “Θα ήταν αδικαιολόγητο να αρνηθούμε αυτό το δικαίωμα, στον Εβραϊκό λαό, ιδίως, μετά από όλα αυτά, που υπέστη, στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο”. 

Το κτύπημα, που δέχονται οι Άραβες είναι τεράστιο, αλλά καθίσταται, συντριπτικό, όταν, στις 11 Οκτωβρίου 1947, οι ΗΠΑ δηλώνουν, επισήμως, ότι ψηφίζουν, στον ΟΗΕ, υπέρ της δημιουργίας δύο κρατών στην Παλαιστίνη, όπως και η “Ε.Σ.Σ.Δ” και τα δορυφορικά της κράτη. 

Στις 29 Νοεμβρίου 1947, ο ΟΗΕ αποφασίζει την ίδρυση δύο κρατών, στην Παλαιστίνη, με 33 ψήφους υπέρ, 13 κατά και 10 αποχές, αποτέλεσμα το ξέσπασμα ταραχών, στην Ιερουσαλήμ εναντίον εβραϊκών καταστημάτων και σπιτιών που καίγονται, ενώ ο στρατός των Αραβικών κρατών μεταφέρεται, στα σύνορα της Παλαιστίνης με άρματα μάχης και αεροπλάνα, για να εισβάλει, όταν φύγουν οι Βρετανοί. Εννοείται, βέβαια, ότι το κράτος του Ισραήλ απειλείται να αφανισθεί, πριν, καν, ιδρυθεί και γι’ αυτό χρειάζεται όπλα το συντομότερο δυνατό. 

Εδώ, είναι, που και πάλι, ο Ιωσήφ Στάλιν θα προσφέρει γρήγορη λύση, στο σιωνιστικό κίνημα του Νταβίντ μπεν Γκουριόν, που στέλνει τον πράκτορα της νεαρής, τότε, Μοσσάντ Εχούντ Αβριέλ, στην Τσεχοσλοβακία όπου, με την άδεια του Ιωσήφ Στάλιν, οι Τσεχοσλοβάκοι του προτείνουν ένα τεράστιο απόθεμα όπλων, χιλιάδες τουφέκια μάουζερ (πολεμικό απόθεμα λεία, από τους ηττημένους Γερμανούς) καθώς και όλο το απόθεμα της στρατιωτικής βιομηχανίας της Skoda. Μιλάμε, δηλαδή, για ένα τεράστιο οπλοστάσιο.

Το πρόβλημα, όμως, βρίσκεται, στα λεφτά, που απαιτούνται, για την αγορά αυτού του οπλισμού, τα οποία δεν υπάρχουν. Για τον λόγο αυτόν, ο μπεν Γκουριόν στέλνει την Γκόλντα Μέγιρ, στην εβραϊκή κοινότητα των ΗΠΑ, από όπου καταφέρνει να μαζέψει 50.000.000 δολάρια, διπλάσιο ποσό, από αυτό, που ήταν αναγκαίο, για την αγορά του τσεχοσλοβακικού οπλοστασίου. 

Στις 14 Μαΐου 1948, οι Βρετανοί αποχωρούν και το νεαρό Ισραήλ, με αυτόν τον οπλισμό, θα κερδίσει τον πόλεμο, με τους Άραβες. Έτσι και θα αυξήσει τα εδάφη του και θα εκτοπίσει 700.000 Παλαιστίνιους, που δεν θα ξαναεπιστρέψουν, αν και το θέμα της επιστροφής τους τέθηκε, στον ΟΗΕ, όπου το Ισραήλ και πάλι είχε σύμμαχο τον Ιωσήφ Στάλιν, που έθεσε veto,  για την επιστροφή των Παλαιστίνιων, στην πατρώα τους γη. 

Αλλά ο πολιτικός “έρως” της “Σοβιετικής Ένωσης” του Ιωσήφ Στάλιν και των διαδόχων του υπήρξε εφήμερος. Το Ισραήλ θα μαγνητισθεί, από τις ΗΠΑ, των οποιων θα καταραστεί το αγαπημένο παιδί και όργανο πολιτικής, στην Μέση Ανατολή, έως τις ημέρες μας, ενώ ένα σημαντικό τμήμα του αραβικού κόσμου θα προσεγγίσει την “Ε.Σ.Σ.Δ,”, αφήνοντας, στην λήθη του χρόνου, την αρχική πολιτική του Ιωσήφ Στάλιν, ο οποίος, στην συνέχεια στράφηκε κατά των Εβραίων σιωνιστών, στην χώρα του, απαγορεύοντας την μετακίνηση του εβραϊκού της πληθυσμού, στο Ισραήλ, έως την αυτοδιάλυση του “σοβιετικού” καθεστώτος, το 1991.

Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια. Και αυτή την αλήθεια, τώρα, που μαίνεται ο πόλεμος, στην Γάζα, δεν πρέπει να την λησμονούμε, ή να την αγνοούμε και να μην την γνωρίζουμε.