30/12/1916 Ο Γκριγκόρι Ρασπούτιν δολοφονείται, από την Αυλή, αλλά, όπως είχε “προφητεύσει”, η τσαρική Ρωσία μετρούσε ημέρες. Όμως, η ιστορική αλήθεια είναι ότι η Ρωσική Αυτοκρατορία αυτοδιαλύθηκε, ως “Σοβιετική Ένωση”- που ιδρύθηκε επίσημα, στις 30/12/1922 -, στις 25/12/1991 (στις 19:32), αφήνοντας πίσω της, ένα παρελθόν αιώνων. (Ο Πούτιν προσπαθεί να την αποκαταστήσει, αλλά το τί πρόκειται να καταφέρει, μένει να το δούμε).
Γκριγκόρι Γεφίμοβιτς Ρασπούτιν - Νότβιχ (21/1/1869 - 30/12/1916).
Η αλήθεια είναι ότι μέσα στην ιστορική εξέλιξη δημιουργούνται αλυσώσεις γεγονότων, που λιγότερο ή περισσότερο, είναι απρόβλεπτες και ως προς την σειρά των δημιουργούμενων γεγονότων, αλλά και ως προς την, πάντα, προσωρινή κατάληξή τους.
Ο, ανωτέρω, εικονιζόμενος μυστικιστής “μοναχός” Γκριγκόρι Ρασπούτιν, αν και χωριάτης, υπήρξε ευνοούμενος του τσάρου Νικόλαου Β’ και ιδιαίτερα, της τσαρίνας Αλεξάνδρας, χάρη στην ικανότητά του να σταματά τις κρίσεις αιμορροφιλίας του τσάρε τις Αλέξιου, είχε προσπαθήσει να πείσει τον τσάρο να μην βάλει την Ρωσία, στον πόλεμο και είχε “προφητεύσει” ότι το τσαρικό καθεστώς επρόκειτο να καταρρεύσει, εάν η Ρωσία εισερχόταν, στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, στο πλευρό της Αντάντ.
Δεν τα κατάφερε, αντιμετωπίζοντας κατηγορίες ότι επηρεαζόταν, από την γερμανική κατασκοπεία· κάτι που, ουδόλως, αποκλείεται, αν και μη διασταυρωμένο.
Η ουσία της υπόθεσης είναι ο δολοφονημένος (με έναν, άκρως, περιπετειώδη, δύσκολο και βασανιστικό τρόπο, από πνιγμό, σαν χθες, στις 30 Δεκεμβρίου 1916, μετά από συνομωσία μελών της τσαρικής αυλής, αφού δηλητηριάστηκε, με ποτό και με γλυκά και επειδή επέζησε - πιθανόν επειδή ο γιατρός, που ήταν να βάλει τα δηλητήρια, δεν τα έβαλε - πυροβολήθηκε, στην καρδιά από τον πρίγκηπα Γιουσούπωφ, που τον είχε καλέσει, στην έπαυλη του, για γεύμα, αλλά και πάλι επέζησε και αφού σύρθηκε, έξω από το σπίτι, πυροβολήθηκε και πάλι, πολλές φορές και στην συνέχεια, αφού υποτίθεται ότι διαπιστώθηκε ο θάνατός του, το υποτιθέμενο, ως πτώμα του, πετάχτηκε δεμένο, με βάρη, στο ποτάμι, προκειμένου να βουλιάξει, για να το βρουν τις επόμενες ημέρες οι αστυνομικοί, όπου, ιατροδικαστικά, διαπιστώθηκε ότι, τελικά, πέθανε, από πνιγμό) Ρασπούτιν δεν έπεσε έξω, στην πρόβλεψή του.
Τσάρος Νικόλαος Β’ (18/5/1868 - 17/7/1918).
Ο Νικόλαος Β’ δεν τον άκουσε, παρά το γεγονός ότι τον άκουγε, σε πολλά άλλα θέματα και το αποτέλεσμα είναι ότι η προσωπική ιστορία του ίδιου, η ιστορία της αυτοκρατορικής οικογένειας, αλλά, κυρίως, η ρωσική ιστορία, ως ιστορία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, ακολούθησαν μια, εντελώς, διαφορετική οδό, από αυτήν, που θα είχαν ακολουθήσει, εάν ο τσάρος είχε δεχθεί την αντιπολεμική πρόταση του Ρασπούτιν, έστω και αν αυτή ήταν υπαγορευμένη, από την γερμανική κατασκοπεία.
.
Πιθανότατα, η, παραπάνω, εικονιζόμενη αχανής προσοβιετική τσαρική Ρωσική Αυτοκρατορία, με μια εκσυγχρονισμένη μορφή “πεφωτισμένης δεσποτείας”, θα είχε φθάσει μέχρι τις ημέρες μας.
Αλλά η Ιστορία δεν γράφεται με “αν”. Γράφεται, με τα πραγματικά γεγονότα και δεδομένα. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η ιστορική αλύσωση των γεγονότων, δεν μπορεί να ψηλαφείται, με την λήψη υπόψιν των ιστορικών ερευνητών και των ιστορικών παρατηρητών μιας διαφοροποιημένης αλύσωσης των κρίκων της Ιστορίας, η οποία αλύσωση θα ήταν περισσότερο φυσιολογική, εξ όσων γεγονότων συγκροτούν την, εκ των υστέρων, γνωστή, ως πραγματοποιημένη ιστορική εξέλιξη.
Βλαντιμιρ Ίλιτς Ουλιάνωφ “Λένιν” (22/4/1870 - 24/1/1924).
Το τσαρικό καθεστώς, λιγότερο από δυο μήνες μετά, τον Φεβρουάριο του 1917, κατέρρευσε, σαν χάρτινος πύργος, από μια εξέγερση εργατών και στρατιωτών, που υποχρέωσε τον τσάρο να παραιτηθεί και να σχηματισθεί μια προσωρινή κυβέρνηση, που άλλαξε δυο πρωθυπουργούς, τον συντηρητικό πρίγκηπα Γκεόργκι Λβωφ και μετά, τον σοσιαλδημοκράτη Μενσεβίκο Αλεκσάντρ Κερένσκι, που, με την σειρά της, κατέρρευσε και αυτή, από την Οκτωβριανή εξέγερση των Μπολσεβίκων, υπό την άτεγκτη, στοχευμένη και προσανατολισμένη, στην επαναστατική κατάληψη της εξουσίας, ηγεσία του, παραπάνω, εικονιζόμενου Βλαντιμίρ Ίλιτς “Λένιν”, που ίδρυσαν την “Σοβιετική Ένωση”, ως, αρχικά, κολοβωμένο και αναδομημένο υποκατάστατο σχήμα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (που, μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, υπερέκτεινε ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλλι “Στάλιν”, στην Ανατολική Ευρώπη· και όχι, μόνο) και λειτούργησαν ένα αυταρχικό γραφειοκρατικό επαναστατικό ριζοσπαστικό κομμουνιστικό κρατικοκαπιταλιστικό καθεστώς, ήτοι μια «εκτρωματική», ιστορικά, μορφή “πεφωτισμένης δεσποτείας” (εμπνευσμένη, από ένα αλλοπρόσαλλο μάγμα και μείγμα του Δυτικού Διαφωτισμού, που εμβαπτίστηκε, με τον ρωσικό βυζαντινισμό), που απέτυχε, αλλά και δεν θέλησε, να εφαρμόσει το τσαρικό καθεστώς.
Η “Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών” (“Ε.Σ.Σ.Δ.”).
Ιστορική αλήθεια είναι, επίσης και η, απίστευτη πολυπλοκότητα της μακροχρόνιας (διαρκείας 74 ετών) αλυσίδας των γεγονότων, στην “σοβιετική” περίοδο, που καθιστά την “Σοβιετική Ένωση” - η οποία, επίσημα, ιδρύθηκε, σαν χθες, πριν 101 χρόνια, στις 30/12/1922 - ένα τεράστιο, ένα αχανές κοινωνιολογικού ενδιαφέροντος «εργαστήριο», στο οποίο αναμορφώθηκαν, με πρωτοφανή ριζοσπαστικό τρόπο, όλες οι πλευρές της κοινωνικής ζωής, αλλά και της προσωπικής ύπαρξης των ανθρώπων και του οποίου κοινωνικού εργαστηρίου η παρατήρηση και η εξέταση απέχουν παρασάγγας, από το να έχουν λήξει.
Και ίσως, η κοινωνιολογική και ιστορική έρευνα αυτής της περιόδου να βρίσκεται, ακόμη, στην αρχή της, αφού ληφθεί υπόψιν και το, επίσης, πρωτοφανές ιστορικό και κοινωνιολογικό φαινόμενο, ως ρέουσα παρούσα και μέλλουσα πραγματικότητα, ότι η αυτοδιάλυση της “Ε.Σ.Σ.Δ.”, δεν οδήγησε και στο τέλος του κομμουνιστικού καθεστώτος, αφού η “Σοβιετική Ενωση” δημιούργησε, εν ζωή και άφησε, πίσω της, διάδοχα αχανή και πολυάνθρωπα καθεστώτα του κομμουνιστικού γραφειοκρατικού επαναστατικού κρατικοκαπιταλιστικού ριζοσπαστισμού.
Πρώτο, πρωταρχικό και παρόν διάδοχο της “Ε.Σ.Σ.Δ.” του Ιωσήφ Στάλιν δημιούργημα, που, γοργά, εξελίσσεται, σε κυρίαρχη πλανητική υπερδύναμη, είναι το μετεξελισσόμενο υβριδικό γραφειοκρατικό κρατικοκαπιταλιστικό καθεστώς της “Λαϊκής Δημοκρατίας” της Κίνας του, ανωτέρω, εικονιζόμενου, σε προπαγανδιστική αφίσα/πορτραίτο, ιδρυτή της και Γενικού Γραμματέα του κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος Μάο Τσετούνγκ και των διαδόχων του, όπως και άλλα αντίστοιχα καθεστώτα (Βιετνάμ, Κορέα, Κούβα).
Έτσι, με αυτόν τον, απολύτως, απρόσμενο ιστορικό “αλλοπροσαλλισμό”, το, ανωτέρω, εικονιζόμενο εξώφυλλο, από το “Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος (Κομμουνιστικό Μανιφέστο)” των Karl Marx και Friedrich Engels, που δημοσιεύτηκε, στις 21 Φεβρουαρίου (του πυρακτωμένου, για την ευρωπαϊκή Ιστορία των επαναστάσεων και εξεγέρσεων) 1848, παραμένει, πάντα, επίκαιρο.
Όμως, παρά ταύτα, η “Σοβιετική Ένωση” δεν υπάρχει πια. Αυτοδιαλύθηκε, με απόφαση της κομματικής γραφειοκρατίας των Μπολσεβίκων (του Κομμουνιστικού Κόμματος “Σοβιετικής Ένωσης” - ΚΚΣΕ), υπό την ηγεσία των Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και Μπορίς Γέλτσιν, στις 25 Δεκεμβρίου 1991 και ώρα 19:32, με έναν, ιστορικά, επίσης, εντελώς, απίστευτο, αλλοπρόσαλλο, ουδόλως, αναγκαίο, βλακώδη και ολέθριο τρόπο, παρά το γεγονός ότι η τεράστια πλειοψηφία των λαών της χώρας, στο δημοψήφισμα, για την τύχη της “Ε.Σ.Σ.Δ.”, που διεξήχθη, στις 17 Μαρτίου 1991, ψήφισε υπέρ της διατήρησης της “Σοβιετικής Ένωσης”, καθώς κλήθηκε να απαντήσει, στο ερώτημα : «Θεωρείτε απαραίτητη την διατήρηση της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, ως μια ανανεωμένη ομοσπονδία ίσων κυρίαρχων δημοκρατιών, στην οποία θα διασφαλίζονται, πλήρως, τα δικαιώματα και η ελευθερία ενός ατόμου οποιασδήποτε εθνικότητας;».
Όμως, παρά και ενάντια, στο συντριπτικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, η ηγεσία του κόμματος και του κράτους είχε αποφασίσει να διαλύσει την “Σοβιετική Ένωση” και στις 20 Αυγούστου 1991, είχε προγραμματίσει την υπογραφή μιας νέας Ενωσιακής Συνθήκης, που θα μετέτρεπε την “Σοβιετική Ένωση”, σε ομοσπονδία ανεξάρτητων δημοκρατιών, με κοινό πρόεδρο, εξωτερική πολιτική και στρατό.
Αυτό είχε, ως αποτέλεσμα την πραγματοποίηση πραξικοπήματος, στις 18 Αυγούστου 1991, από την παλαιοκομματική ομάδα της “σοβιετικής” ηγεσίας, με τον αντιπρόεδρο της “Σοβιετικής Ένωσης” Γκενάντι Γιανάγεφ, τον Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ Όλεγκ Σενίν, τον πρωθυπουργό Βαλεντίν Παβλώφ, τον υπουργό Άμυνας Ντμίτρι Γιαζώφ, τον υπουργό Εσωτερικών Μπορίς Πούγκο, τον αναπληρωτή επικεφαλής του Σοβιετικού συμβουλίου αμύνης Όλεγκ Μπακλάνωφ, τον επικεφαλής της γραμματείας του Γκορμπατσώφ, Βαλέρι Μπολντίν και φυσικά, τον αρχηγό της Κα Γκε Μπε Βλαντιμίρ Κριουτσκώφ. Το πραξικόπημα επικράτησε δυο ημέρες, αλλά και λόγω του κακού και προχείρου σχεδιασμού του, έχασε την υποστήριξη των Ενόπλων Δυνάμεων και κατέρρευσε.
Έτσι κρίθηκε η τύχη της “Σοβιετικής Ένωσης”, της οποίας το τέλος υπήρξε, πλέον, μοιραίο.
Η αυτοδιάλυση της “Σοβιετικής Ένωσης” υπήρξε μια γιγαντιαίων διαστάσεων γεωστρατηγική καταστροφή.
Έτσι είναι και έτσι την αντιμετωπίζει ο, παραπάνω, εικονιζόμενος πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν ο οποίος, μετά την ολέθρια μετασοβιετική περίοδο της δεκαετίας του 1990, υπό την προεδρια του Μπορίς Γέλτσιν, είδε αυτήν την γεωστρατηγική καταστροφή, μέσα στα ιστορικά της πλαίσια, δηλαδή, ως καταστροφή της ρωσικής αυτοκρατορίας των τελευταίων πέντε αιώνων.
Αυτήν την γεωστρατηγική καταστροφή, με δεδομένη την γερή βάση της ύπαρξης της αχανούς ευρασιατικής Ρωσίας (ως Ρωσικής Ομοσπονδίας) είναι, που ο Βλαντιμιρ Πούτιν προσπαθεί να θεραπεύσει, στα πλαίσια του δυνατού και του εφικτού, ύστερα από μια οκταετία περισυλλογής, από τότε, που ανέλαβε το προεδρικό αξίωμα, τον Ιανουάριο του 2000.
Έτσι, ο Ρώσος πρόεδρος διεξάγει τον πόλεμο, στην Ουκρανία, εδώ και σχεδόν, δύο χρόνια και πρόκειται να τον διατηρήσει, μέχρι το τέλος, με σκοπό την εκσυγχρονισμένη αναστήλωση της ρωσικής αυτοκρατορίας, γεγονός, το οποίο σημαίνει ότι είναι πιθανόν η τωρινή ρωσική ηγετική ελίτ να μην σταματήσει, στην Ουκρανία. Τουλάχιστον, αυτή είναι η προσπάθεια, την οποία καταβάλλει ο Βλαντίμιρ Πούτιν.
Το τί πρόκειται να καταφέρουν ο ίδιος και η ηγεσία της Μόσχας είναι ένα ανοικτό στοίχημα, την εξέλιξη και την πορεία του οποίου μένει να παρακολουθήσουμε και να δούμε.
Σχόλια