4-12-2023 : “NEA APIΣTEPA” (με παλαιοκομματικές μεθόδους), το νέο - που έρχεται, από το μακρινό παρελθόν - κόμμα των 2 φραξιών του ΣYPIZA, που αποχώρησαν. Εννοείται, βέβαια, ότι οι αποχωρήσαντες βουλευτές, “τα 11 ορφανά του Αλέξη Τσίπρα”, κράτησαν, ως κόρη οφθαλμού, τις βουλευτικές έδρες, με τις οποίες συγκρότησαν κοινοβουλευτική ομάδα. “Φυσικά” οι ηθικές τους δεσμεύσεις «πήγαν περίπατο»…

 

“Νέα Αριστερά”, τελικά, όπως προβλεπόταν, ανακοίνωσαν, χθες, ότι ονόμασαν το νέο τους κόμμα, οι δυο, τέως, φράξιες του ΣΥΡΙΖΑ (η “Ομπρέλλα” του Ευκλείδη Τσακαλώτου και οι “6+6” της Έφης Αχτσιόγλου και του Αλέξη Χαρίτση), ενώ οι 11 βουλευτές, που συμμετέχουν, στην ίδρυση του κόμματος, κράτησαν “φυσικά”, τις βουλευτικές έδρες, που κατέχουν και στις οποίες εκλέχθηκαν, με λίστα, που προσδιόρισε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή, τελικά, ο Αλέξης Τσίπρας, στις δεύτερες βουλευτικές εκλογές της 25/6/2023, κάτι το οποίο πρέπει να το υπενθυμίσω.

Έτσι, “τα 11 ορφανά του Αλέξη Τσίπρα”, που, ως μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, είχαν αποδεχθεί, την, ηθικά, δεσμευτική πρόβλεψη του καταστατικού του κόμματος ότι, όταν βουλευτές αποχωρούν, από τον ΣΥΡΙΖΑ, αποδέχονται και υποχρεούνται να παραιτηθούν, από τις βουλευτικές έδρες, παραδίδοντάς τες, στο κόμμα, με το οποίο εκλέχθηκαν, τελικά, την έγραψαν, στα παλιά τους τα παπούτσια. 

Οι ηθικές τους δεσμεύσεις «πήγαν περίπατο». Και αυτό πρόκειται να έχει ένα πολιτικό κόστος, σε επίπεδο ψηφοφόρων του, εκλογικά, συρρικνωμένου ΣΥΡΙΖΑ, για τα στελέχη της κομματικής του γραφειοκρατίας, που πήραν τον δρόμο του χωρισμού και φυσικά, αυτό θα έχει αρνητικές επιπτώσεις, στο νέο κόμμα, του οποίου ολοκλήρωσαν και ανακοίνωσαν, χθες, τον επίσημο σχηματισμό και την ονομασία, που του έδωσαν.

Εν πάση περιπτώσει, αυτές οι παλαιοκομματικές πρακτικές είναι συνήθεις, στην πολιτική πρακτική και ως εκ τούτου, αντιμετωπίζονται, με την δέουσα ψυχραιμία και από τους δράστες και από τα αντίπαλα πολιτικά κόμματα, δηλαδή, κυρίως, τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το ΚΚΕ, την Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, το εξωκοινοβουλευτικό ΜΕΡΑ25  του Γιάννη Βαρουφάκη, αλλά και (έστω και λιγότερο) το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ του Νίκου Ανδρουλάκη.

Από εκεί και πέρα, σημασία έχει το πολιτικό στίγμα του νέου κόμματος, το οποίο είναι, καθαρά, μνημονιακό. Και ως εκ τούτου, όπως έχω ξαναγράψει, οι ριζοσπάστες δεν συνομολογούν, δεν υπογράφουν, δεν εφαρμόζουν και δεν υποστηρίζουν Μνημόνια, τα οποία υποτάσσουν την κοινωνία, σε καθεστώτα νεοαποικιακής χρεωδουλείας.

Πέραν τούτου, το πολιτικό στίγμα του νέου κόμματος, που, άλλωστε, δεν διεκδικεί οποιαδήποτε μορφή ριζοσπαστισμού, είναι, όμως και ένα πολιτικό στίγμα, που έρχεται, από το πολύ μακρινό παρελθόν, θυμίζοντας την αλήστου μνήμης “Ελληνική Αριστερά” (ΕΑΡ) του Λεωνίδα Κύρκου, αν και η “Νέα Αριστερά” του παρόντος τοποθετείται, λόγω της μακράς θητείας των βασικών στελεχών του, σε κυβερνητικά πόστα, κατά τον υπερτετραετή βίο των δυο κυβέρνησεων του Αλέξη Τσίπρα (Ιανουάριος 2015 - Ιούλιος 2019), στα δεξιά της, τότε, ΕΑΡ, διότι τα ηγετικά στελέχη των δυο, τέως, φραξιών του ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοσαν σκληρές μνημονιακές πολιτικές, αφού, πχ, ο, μεν, Ευκλείδης Τσακαλώτος υπήρξε ο βασικός αρχιτέκτονας και εφαρμοστής, από ελληνικής πλευράς, των Μνημονίων, που συνομολόγησε και υπέγραψε, με τους ευρωθεσμικούς δανειστές της χώρας, όπως, δε και η Έφη Αχτσιόγλου, έπαιξε κρίσιμο ρόλο, στην εφαρμογή των Μνημονίων αυτών, από την επιτελική και καίρια θέση της υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, αφού υπήρξε βασική συνεργάτιδα, στην σύνταξη του μνημονιακού κοινωνικοασφαλιστικού νόμου του Γιώργου Κατρούγκαλου, τον οποίο και διαδέχτηκε, στον συγκεκριμένο υπουργικό θώκο.

Το νέο κόμμα, (το ονομασθέν, ως “Νέα Αριστερά”), που εκφράζει και αυτό την συστημική ενσωμάτωση του, ιστορικά, κομμουνιστογενούς ρεφορμιστικού πολιτικού χώρου, στο καπιταλιστικό σύστημα, στην αστικοδημοκρατική εκδοχή του και είναι, πλέον, ένα αστικό/καπιταλιστικό κόμμα αστών, μικροαστών και ανεπάγγελτων κομματικών γραφειοκρατών, έχει την αγαθή τύχη ότι διαθέτει, μπροστά του, ένα άφθονο, χρονικά, πολιτικό μέλλον - παρά την δοκιμασία, που θα υποστεί, σε μερικούς μήνες, στις ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2024 -, ώστε να μπορέσει να βρίσκεται, να δρα, να σχεδιάζει, να αναπτύσσει και να προπαγανδίσει την πολιτική του ατζέντα, στο κοινοβούλιο και στην πολιτική ζωή της χώρας μας, αφού κατάφερε, με τους 11 αποσχισθέντες πρώην βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, να σχηματίσει κοινοβουλευτική ομάδα, με όλα τα προνόμια, που δίδει η θέση αυτή, στο κόμμα αυτό.

Το ερώτημα που τίθεται, στην παρούσα φάση, είναι η έκταση της πολιτικής και της εκλογικής επιρροής αυτής της “Νέας Αριστεράς”. 

Σύμφωνα, με την, παραπάνω, δημοσκόπηση της “Realpolls”, η οποία, όμως, για να πούμε και την αλήθεια, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, ως αντικειμενική, μια και υπάρχουν βάσιμες υπόνοιες ότι αποτελεί προπαγανδιστικό εργαλείο του ΣΥΡΙΖΑ, η εκλογική επιρροή της “Νέας Αριστεράς”, στην παρούσα φάση, που υποτίθεται ότι μετρήθηκε, στο τέλος Νοεμβρίου 2023, όταν, ακόμη, το νέο κόμμα ήταν, στα σκαριά, σε ένα επίπεδο του 3,2 %, γεγονός, το οποίο, από την μια πλευρά, είναι καλό, για την “Νέα Αριστερά”, αφού αυτό το ποσοστό της το δίνει μια φιλική, στον ΣΥΡΙΖΑ, δημοσκοπική εταιρεία και από την άλλη πλευρά, είναι προβληματικό, διότι, αν ισχύει αυτή η συγκεκριμένη δημοσκόπηση, ως προς την καταγραφή της εκλογικής επιρροής του νέου κόμματος και επιβεβαιωθεί, από άλλες δημοσκοπικές μετρήσεις, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ένα σημαντικό πρόβλημα, στο νέο αυτό κόμμα, όσον αφορά την επίδραση  και την επιρροή του, στον συρρικνωμένο χώρο των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ του Ιουνίου του 2023, που ανέρχονται, σε 930.013, στους οποίους απευθύνεται - κατά κύριο λόγο - η “Νέα Αριστερά”. 

Εν πάσει περιπτώσει, το προσεχές μέλλον θα δείξει το πώς θα κινηθεί, σε επίπεδο εκλογικής επιρροής, η “Νέα Αριστερά” και αν θα μπορέσει, πέραν του ΣΥΡΙΖΑ, να απευθυνθεί και σε άλλα συγγενικά πολιτικά (ή και αδιάφορα, ως προς την τρέχουσα πρακτική πολιτική) εκλογικά ακροατήρια, τα οποία υπάρχουν και είναι ευάριθμα, κινούμενα, από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ έως την εξωκοινοβουλευτική αριστερά.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, άνετος, τους “δουλεύει” όλους. Και πράττει ορθώς…

Προσωπική μου γνώμη είναι ότι αυτό το πολιτικό κόμμα δεν έχει ευοίωνο μέλλον, αν και μπορεί, εφόσον επιβιώσει, πολιτικά, με ένα εκλογικό ποσοστό, εάν, ως βάση του, φθάσει το 3% του εκλογικού σώματος, το οποίο θα του επιτρέψει την κοινοβουλευτική του παρουσία, μετά τις βουλευτικές εκλογές, - που, όμως, πρόκειται να αργήσουν πολύ, αφού , το αργότερο, θα διεξαχθούν, εντός του πρώτου εξαμήνου του 2027 - και θα μπορεί, ανάλογα, με τις, τότε, επικρατούσες συνθήκες, να συμμετάσχει, σε κάποιο νέο κυβερνητικό σχήμα, ανεξαρτήτως της πολιτικής του προέλευσης, αφού, έτσι και αλλιώς και η “Νέα Αριστερά” πρόκειται να εφαρμόσει τις μνημονιακές δεσμεύσεις του ελληνικού αστικού πολιτικού κόσμου της δεξιάς, του κέντρου και της αριστεράς.

Αλλά όλα αυτά είναι, πάρα πολύ νωρίς, να τα συζητήσουμε, τώρα, αφού “πολύ νερό πρόκειται να κυλήσει, κάτω από την γέφυρα” των ελληνικών πολιτικών πραγμάτων.

Στην παρούσα φάση, η κύρια σημασία, στην πολιτική ζωή της χώρας και φυσικά, της “Νέας Αριστεράς”, εντοπίζεται, στην πολιτική και κυρίως, στην εκλογική βιωσιμότητα του νέου αυτού κομματικού σχηματισμού.

Και όπως έγραψα, το μέλλον, για την “Νέα Αριστερά”, δεν φαίνεται ευοίωνο, στην παρούσα φάση, επειδή υπερασπίζεται το (χείριστο) μνημονιακό πρακτικό πολιτικό έργο των κυβερνήσεων του Αλέξη Τσίπρα, στις οποίες τα βασικά στελέχη του νέου κόμματος, όπως είναι γνωστό, συμμετείχαν, σε καίρια πόστα, την ίδια στιγμή, που ο παραγωγός και ενορχηστρωτής αυτού του κυβερνητικού έργου, δηλαδή ο, τέως, πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας παραμένει, στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη, τον οποίο, άλλωστε, ο ίδιος ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε, ώστε να κερδίσει, άνετα, τις εσωκομματικές εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου, για την πλήρωση της κενής θέσης του προέδρου του κόμματος, μετά την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα, στις 29/6/2023, ύστερα από την δεύτερη συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, στις βουλευτικές εκλογές της 25/6/2023.

Ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται να το διασκεδάζει, αλλά…

Ως εκ τούτου, είναι η βαριά σκιά του Αλέξη Τσίπρα, που μέσω του Στέφανου Κασσελάκη, οδήγησε στην έξοδο τις ανεπιθύμητες φράξιες του ΣΥΡΙΖΑ, που βαραίνει, υπέρμετρα, την “Νέα Αριστερά”. 

 Και όλα αυτά, ενώ, ανάλογα, με τις εξελίξεις, μετά τις ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2024, δεν μπορεί - όσο δύσκολη και αν είναι - να αποκλεισθεί και μια επάνοδος του Αλέξη Τσίπρα, στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, όντας απαλλαγμένος, από τα βαρίδια των φραξιών, που απομάκρυνε ο Στέφανος Κασσελάκης, “κάνοντας την βρώμικη δουλειά”, που ο ίδιος ο Τσίπρας αδυνατούσε να κάνει.

Αλλά είναι πολύ νωρίς, για να μιλήσουμε, για τέτοιου είδους εξελίξεις, που, τώρα, όσο αληθοφάνεια και αν φαίνεται να διαθέτουν, αποτελούν υποθετικά σενάρια πολιτικής φαντασίας.

Ως εκ τούτου, είναι οι ερχόμενοι μήνες, που πρόκειται να δείξουν το πού θα πάνε τα πράγματα…