Aντιευρωπαϊστής; Εξαρτάται, από το, για ποιά Eυρώπη γίνεται λόγος. Φιλορώσος; Όχι, διότι η περιγραφή της πραγματικότητας, ως μιας ακολουθίας γεγονότων, δεν συνιστά, προσωπική πεποίθηση. (Απλούστατα, ο Δυτικός Κόσμος βρίσκεται, σε μια διαδικασία παρακμής).

 

Καθώς αρκετοί φίλοι μου απευθύνουν την κατηγορία ότι είμαι αντιευρωπαϊστής και φιλοπουτινικός, οφείλω να ξεκαθαρίσω τα πράγματα, από την δική μου την πλευρά και να τοποθετηθώ, απέναντι, σε αυτούς τους ισχυρισμούς και αυτό επιχειρώ, με το, παραπάνω, βίντεο, που έκανα και ανέβασα, στο κανάλι μου, στο YouTube, σήμερα 22 Δεκεμβρίου 2025, το οποίο είναι χρήσιμο να παρακολουθήσουν οι κατηγορούντες και το αναγνωστικό κοινό.

Συμπληρωματικά, σε αυτήν την προσπάθεια, έρχεται και το παρόν κείμενο, στο οποίο αναπτύσσω τις θέσεις, επί των κατηγοριών, που μου απευθύνονται.

Είμαι αντιευρωπαϊστής; Εξαρτάται, από το, για ποιά Ευρώπη γίνεται λόγος.

Αν μιλάμε, για την σημερινή ανύπαρκτη Ευρώπη, δηλαδή, αυτό, που αποκαλείται “Ευρωπαΐκή Ένωση” και πέραν αυτής, ευρύτερα, για την νατοϊκή Ευρώπη, όπως, επίσης, για ένα ομοσπονδιακό ευρωπαϊκό κράτος, που, θεωρητικά, μπορεί να προκύψει, στο απώτατο μέλλον, η θέση μου είναι σαφής.

Ναι, είμαι αντιευρωπαϊστής, διότι, ως αντιεξουσιαστής, τοποθετούμαι, κατά της ύπαρξης των κρατών και αφού μιλάμε, για τον ευρωπαϊκό γεωγραφικό χώρο, αυτό, που υποστηρίζω, είναι η Ευρώπη των λαών και όχι η Ευρώπη των ολιγαρχιών, που, σαφέστατα, υποστηρίζουν οι σημερινοί ευρωπαϊστές επικαλούμενοι την ενότητα της Ευρώπης των λαών, ως πρόσχημα ενώ στην πραγματικότητα, αυτό, που εννοούν, με αυτήν την φορτισμένη, ιδεολογικά και πολιτικά, έκφραση, είναι η ευρωγραφειοκρατία και η συγκρότηση μιας συγκροτημένης, μέσα σε ένα ενιαίο ομοσπονδιακό κράτος, ευρωπαϊκή ολιγαρχία.

Αλλά πέραν, από το τί υποστηρίζω, ή το τί δεν υποστηρίζω εγώ, κάτι, που είναι ένα ζήτημα, εντελώς, υποκειμενικό και ως εκ τούτου αυθαίρετο, αυτό, το οποίο λαμβάνω, υπόψη μου, φυσικά, πέραν από τις πολιτικοϊδεολογικές προτιμήσεις μου, είναι η διακύμανση της πραγματικότητας, ως μιας ακολουθίας γεγονότων και όχι ως ιδεών. Και η πραγματικότητα πρέπει να περιγραφεί, ως έχει και όχι, όπως επιθυμούμε να έχει. Αυτό, στην πράξη, σημαίνει ότι είμαστε υποχρεωμένοι να συμπεριφερόμαστε, ως ρεαλιστές και - κατά, όσο το δυνατόν, περισσότερο - όχι, ως ιδεοληπτικοί, ή, ως φανατικοί οπαδοί.

Το ερώτημα που τίθεται στην πράξη είναι πολύ απλό. 

Υπάρχει Ευρώπη;

Υπό την πολιτική έννοια του όρου, δηλαδή, ως ένα συγκροτημένο ευρωπαϊκό ομοσπονδιακό κράτος, είναι σαφέστατο το γεγονός ότι τέτοια Ευρώπη δεν υπάρχει. 

Όμως, η ολιγαρχία των ευρωπαϊκών κρατών της “Ευρωπαϊκής Ένωσης”, της ευρωγραφειοκρατίας και των συστημικών μέσων ενημέρωσης, επιμένουν, στην ιδεοκρατική/ιδεολογική και ψευδή, εκ συστήματος, συνεχή και καταιγιστική προπαγάνδα, περί “Ευρώπης”, καθιστώντας δεδομένο, το μη υπαρκτό, ότι η Ευρώπη είναι ένα υπαρκτό πολιτικό μέγεθος, ενώ, η θεσμική ανοργανωσιά και η πολυδιάσπαση της “Ευρωπαϊκής Ένωσης” και του ευρύτερου ευρωπαϊκού χώρου, είναι φαινόμενα δεδομένα και απολύτως, ορατά, όταν παρατηρούμε και αποτιμούμε την παρούσα κατάσταση, στον ευρωπαϊκό γεωγραφικό χάρτη. Άλλωστε, αυτό, που αποκαλούν Ευρώπη, βρίσκεται, σε μία διαρκή παρακμή, η οποία είναι πασιφανής, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όπου ο πραγματικός ηττημένος ήταν η Ευρώπη και όχι, απλώς, η ναζιστική Γερμανία. Το αρχικό διάγραμμα, στο παρόν δημοσίευμα, δείχνει και την οικονομική παρακμή της σημερινής “Ευρωπαϊκής Ένωσης”, από την δεκαετία του 1990, μέχρι σήμερα.

Έτσι, αυτό, που συγκροτήθηκε, ονομαζόμενο ψευδώς, ως Ευρώπη, μετά τον πόλεμο, δεν ήταν τίποτα άλλο και εξακολουθεί να παραμένει, ένα μαγαζί, που κατασκευάστηκε, από τις ΗΠΑ, μέσα, στα πλαίσια, κυρίως, του ΝΑΤΟ, ως ένα αμερικανικό υποτακτικό υποκατάστημα. 

Αυτό το ευρωπαϊκό υποκατάστημα, το οποίο, στην πραγματικότητα, παρακμάζει και εμφανίζει έντονα σημεία συρρίκνωσης - μην ξεχνάμε ότι το 2020, η Βρετανία αποχώρησε, από την “Ευρωπαϊκή Ένωση” -, έτσι, όπως βαδίζει, απλά, δεν έχει μέλλον, διότι οι βασικές συνιστώσες του, δηλαδή η γερμανική και η γαλλική ολιγαρχία, που και αυτές, άλλωστε, έχουν, μεταξύ τους όχι ασήμαντες διαφορές, έχουν διαφορετικές ατζέντες και αποκλίνοντα συμφέροντα, τα οποία υπερασπίζουν, με βασικά στοιχεία στήριξης τα δικά τους κράτη, ενώ και η Ουάσινγκτων δεν επιθυμεί την σύσφιξη της ευρωπαϊκής πολιτικής ενότητας, διότι αυτή αντιβαίνει, στα συμφέροντα του βαθύτατου κράτους των ΗΠΑ και της ολιγαρχίας, που το διοικεί.

Σε αυτή την κατάσταση βρίσκεται αυτό, που αποκαλούν, ως Ευρώπη, οι ευρωπαϊστές και αυτή η κατάσταση δεν έχει να κάνει, καθόλου, με την προσωπική μου στάση, απέναντι της.

Όσον αφορά την φιλοπουτινική μου τοποθέτηση, την οποία μου καταλογίζουν οι φίλοι κατήγοροι, στην πραγματικότητα, αυτό που εννοούν, βέβαια, είναι ότι έχω φιλορωσική στάση και όσον αφορά τον πόλεμο, στην Ουκρανία. 

Δεν υπάρχει κάποια τέτοια στάση, εκ μέρους μου. 

Αυτό, που υπάρχει, εξακολουθεί, πάντα, να είναι να είναι η παρατήρηση των γεγονότων και της εξέλιξης του ρωσοουκρανικού πολέμου, όπως, επίσης και των αιτιών, που οδήγησαν, σε αυτόν τον πόλεμο, που, φυσικά, δεν έπρεπε να υπάρχει. 

Είναι σαφές ότι μετά την αυτοδιάλυση της Σοβιετικής Ένωσης”, από την κομματική γραφειοκρατία του ΚΚΣΕ,  η Ρωσία υπέστη μια γεωπολιτική καταστροφή τεραστίων διαστάσεων, οδηγώντας την, σε μια μακρά πορεία ταχείας παρακμής, η οποία, βέβαια, συνεχίζεται, αν και η αλήθεια είναι ότι η ανάληψη της ηγεσίας στο Κρεμλίνο, από τον Βλαντιμίρ Πούτιν και τους υπόλοιπους “τσεκιστές”, που τον περιστοιχίζουν και διοικούν το σημερινό ρωσικό κράτος, αυτή η παρακμή, σε έναν βαθμό, ανασχέθηκε, αλλά αυτή η ανάσχεση δεν οδήγησε, στην έξοδο της Ρωσίας, από την παρακμή, η οποία, ναι, μεν, επιβραδύνθηκε, σημαντικά, αλλά εξακολουθεί να υφίσταται και δεν φαίνεται να είναι αναστρέψιμη.

Η Ρωσία δεν πρόκειται να ξαναγίνει “Σοβιετική Ένωση”, ούτε μια αυτοκρατορία, όπως ήταν, στην τσαρική εποχή.

Αυτό, που συνέβη, ήταν πολύ πεζό παίζω και αναμενόμενο. Η Ουάσινγκτων και η νατοϊκή Ευρώπη εκμεταλλεύτηκαν πλήρως το κενό, που άφησε, η αυτοδιάλυση την “Σοβιετικής Ένωσης”, στον ευρωπαϊκό χώρο και επέκτειναν την κυριαρχία τους, στις χώρες του πρώην “υπαρκτού σοσιαλισμού”, καθώς και σε τμήματα της “Σοβιετικής Ένωσης”· αναφέρομαι, στις χώρες της Βαλτικής.

Η Μόσχα, από την πλευρά της, δεν αντέδρασε, όπως έπρεπε να αντιδράσει, με αποτέλεσμα οι νατοϊκοί, να απειλήσουν την ίδια την ασφάλεια και την ύπαρξη του ρωσικού κράτους, προσπαθώντας να εντάξουν, στην δυτική σφαίρα επιρροής, την Ουκρανία, την οποία η εθνικιστική ουκρανική ελίτ, μετά το πραξικόπημα, στο Κίεβο, τον Φεβρουάριο του 2014, μετέτρεψαν σε αντί-Ρωσία και ετοίμασαν την είσοδο του ουκρανικού κράτους, στο ΝΑΤΟ, γεγονός το οποίο υπήρξε απαγορευτικό, για την Μόσχα, Η οποία είχε καταστήσει σαφές ότι πρόκειται να αντιδράσει με κάθε τρόπο σε αυτό το εγχείρημα, αλλά δεν έγινε πιστευτή, από τους νατοϊκούς, οι οποίοι είχαν και έχουν πλήρη συνείδηση του τεράστιου προβλήματος, που επιχείρησαν και επιχειρούν να δημιουργήσουν.

Οι Νατοϊκοί έσφαλαν και οδήγησαν την Ουκρανία, στον πόλεμο, στην καταστροφή και στην ήττα, που, τώρα, είναι και που, εξ αρχής, ήταν δεδομένη, διότι η Ρωσία δεν πρόκειται και δεν μπορεί (δεν της επιτρέπεται) να χάσει, σε αυτόν τον πόλεμο, διότι το πρόβλημα, που αντιμετωπίζει, το εκλαμβάνει, ως υπαρξιακό και σε αυτό έχει δίκιο.

Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Το Κρεμλίνο δεν ήταν δυνατόν να διακινδυνεύσει την ακεραιότητα του πυρηνικού του οπλοστασίου, το οποίο είναι το μόνο, που επιτρέπει, πλέον, την ασφάλεια και την ύπαρξη του ρωσικού κράτους. 

Για το γεγονός ότι οι νατοϊκοί τα έκαναν σκατά, δεν φταίω εγώ. Φταίει το σύνολο των νατοϊκών κρατών, που αψήφισαν την πραγματικότητα.

Αυτή την πραγματικότητα είναι, που περιγράφω, σε όλα τα κείμενα και τα βίντεο, που έχω τραβήξει και ως εκ τούτου δεν υφίσταται καμμία, εκ μέρους μου, φιλορωσική στάση, στον ρωσοουκρανικό πόλεμο.

Υπάρχει και κάτι άλλο, το οποίο οι λεγόμενοι Δυτικοί δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν, ούτε να το ομολογήσουν.

Δεν είναι, μόνον, η Ρωσία (όπως και η Ευρώπη), σε παρακμή. 

Σε παρακμή είναι και η λεγόμενη Δύση, ενώπιον των αναδυθέντων και των αναδυόμενων δυνάμεων, στον υπόλοιπο κόσμο. Την Κίνα, την Ινδία και πολλών άλλων κρατών.

Αυτή είναι η πραγματικότητα και σε αυτήν την πραγματικότητα είναι απαραίτητο ο Δυτικός Κόσμος (ο οποίος, χωρίς την Ρωσία, παραμένει ανάπηρος) να προσαρμοσθεί.

Δεν χρειάζεται να επεκτείνω το παρόν κείμενο, αφού όσα περιγράφω, εδώ, είναι, απολύτως, σαφή, συμπαγή και συγκεκριμένα. Απλώς, ξαναθυμίζω, στους αναγνώστες, το αρχικό βίντεο, που έχω αναρτήσει, στο παρόν δημοσίευμα, το οποίο βίντεο επαναλαμβάνω ότι είναι απαραίτητο να παρακολουθήσουν, με προσοχή.