2-12-2025. Ελλάδα. Η παραμονή, στην αντιπολίτευση φθείρει περισσότερο, από την παραμονή, στην κυβέρνηση. (Η διαφοροποιημένη εκδοχή της διαπίστωσης του παλαιού μαφιόζου Ιταλού πολιτικού Giuglio Andreotti, που, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, είχε διατυπώσει το πολιτικό αξίωμα, ότι φθορά δεν υφίσταται, με την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας, αλλά, με την παραμονή, στην αντιπολίτευση).

 

Η παρατεταμένη ανισόρροπη ισορροπία, που επικρατεί, στην ελληνική κομματική σκηνή και κατ’ επέκταση, στο σκηνικό της πολιτικής ζωής της χώρας είναι, που με απασχολεί, στο σημερινό δημοσίευμα, όπως και στο, παραπάνω βίντεο, που ανέβασα, χθες, Δευτέρα 1η Δεκεμβρίου, στο κανάλι μου, στο YouTube, το οποίο χρήσιμο είναι να παρακολουθήσουν οι αναγνώστες. 

Πράγματι, καθώς είμαστε, πλέον, μετά, από το κομβικό σημείο της ισορροπίας, που προέκυψε, από τις δύο τελευταίες αναμετρήσεις των βουλευτικών εκλογών του 2023, αυτό είναι το κλίμα, που έχει διαμορφωθεί, ως προϊόν της απογοήτευσης της μεγάλης πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας, όσον αφορά τον πολιτικό κόσμο και το μέλλον της χώρας μας.

Η παρούσα κομματική ανισορροπία, που έχει προκύψει και εμφανίζει μια εικόνα πολιτικής ρευστότητας, μου θύμισε μια ρήση του, παραπάνω, εικονιζόμενου παλαιού και μακαρίτη, πλέον, πρωθυπουργού της Ιταλίας Giulio Andreotti, ο οποίος είχε εκφράσει την πεποίθησή του, ως προς το ότι η κυβερνητική εξουσία δεν φθείρει και ότι αυτό που φθείρει, στην πολιτική σκηνή, είναι η παραμονή στην αντιπολίτευση δηλαδή το να μην έχεις και να μην ασκείς την κυβερνητική εξουσία. 

Εκείνη την εποχή, που διατύπωσε αυτή την πεποίθηση ο παλαιός πολιτικός του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος της Ιταλίας και εκ των ηγετικών μορφών της ιταλικής μαφίας, όπως, επίσης και τις ιταλικές καθολικής εκκλησίας, προς τα τέλη της δεκαετίας του 1970, μου προξένησε μεγάλη απορία διότι η αντίστοιχη πολιτική ισορροπία, στην ελληνική πολιτική σκηνή οδηγούσε, στο συμπέρασμα, το οποίο ήταν αντίθετο, από αυτό, που διατυπώνεται, ως συμπέρασμα, σε σχέση με τα ιταλικά πολιτικά πράγματα ο Giuglio Andreotti. 

Στην Ελλάδα, ήταν, όντως, η κατοχή και η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας, που έφθειρε τα πολιτικά κόμματα, εκ των οποίων τα αντιπολιτευόμενα διεκδικούσαν και κατάφερναν να κατακτήσουν την κυβερνητική εξουσία, εκτοπίζοντας τα πολιτικά κόμματα, που, μέχρι την ανατροπή τους, από την εξουσία, ήσαν αυτά, που την ασκούσαν.

Αυτό, που συνέβαινε, ήταν πολύ απλό και το αντιλήφθηκα, σχετικά, γρήγορα, στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Απλούστατα, στην Ιταλία, οι διαμορφωμένες πολιτικές συνθήκες, μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ήσαν, εντελώς, διαφορετικές, από ό,τι, στην Ελλάδα. Στην Ιταλία, το πολιτικό σκηνικό, σε μακροχρόνια βάση, από το 1947 και μετά, προσδιόρισε την Χριστιανοδημοκρατία, ως τον βασικό πυλώνα των ιταλικών κυβερνήσεων, με την βοήθεια ενός μικρού, έως μεσαίου σοσιαλιστικού κόμματος, το οποίο αποτελούσε, σταθερά, τον κυβερνητικό εταίρο της Χριστιανοδημοκρατίας, μέχρι την τελευταία πρωθυπουργία, που άσκησε ο Giuglio, το 1991, ενώ το ισχυρό και μαζικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας, σε και όλη αυτή την μακρά χρονική περίοδο, παρέμεινε, στην αντιπολίτευση, χωρίς, ποτέ, να μπορέσει να ασκήσει, ή να μετέχει, στην άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας, γεγονός το οποίο, βέβαια, ενισχύθηκε, με την εφαρμογή ενός συστήματος απλής αναλογικής, που χρησίμευε, στην ιταλική ολιγαρχία, ως ένα πολιτικό πλαίσιο, το οποίο δυσκόλευε την δυνατότητα, στο ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα να κυβερνήσει μόνο του, ή με κάποιον μικρότερο κυβερνητικό εταίρο, παραμένοντας, συνεχώς, στην αντιπολίτευση. 

Μάλιστα, οι βουλευτικές εκλογές εκείνης της εποχής, παρά το γεγονός ότι είχε σχηματιστεί η πεποίθηση πως το Κομμουνιστικό κόμμα Ιταλίας θα κατάφερνε να αποσπάσει την σχετική πλειοψηφία, στην Βουλή και στην Γερουσία του ιταλικού κράτους, αυξάνοντας το συνολικό αριθμό των ψήφων του, όμως, τελικά, αυτό, που συνέβη, ήταν το να μειωθούν οι ψήφοι του, με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να κυβερνήσει, με κυβερνητικού εταίρο το Σοσιαλιστικό Κόμμα, που, τότε, προεκλογικά, είχε δηλώσει ότι, εάν το ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα καταφέρει να είναι πρώτο κόμμα, στα κοινοβουλευτικά σώματα του ιταλικού κράτους, θα προχωρούσε, σε κυβερνητική συνεργασία, με τους Ιταλούς κομμουνιστές. 

Αλλά τα εκλογικά αποτελέσματα έβαλαν, στην άκρη, στην άκρη αυτούς τους σχεδιασμούς διότι η Χριστιανοδημοκρατία μπόρεσε να κρατήσει την πρώτη θέση, σε εκείνη την εκλογική αναμέτρηση. Η όλη κατάσταση, που διαμορφώθηκε, τότε, προξένησε μεγάλες απορίες, ως προς τις αιτίες της ήττας, του ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. 

Τότε, ήταν, που διατύπωσε την, παραπάνω, μνημονευόμενη ρήση του ο Giuglio Andreotti, ότι, δηλαδή, δεν φθείρει η εξουσία, αλλά η μη άσκησή της και η παραμονή, στην στην αντιπολίτευση. 

Και στις συνθήκες εκείνης της εποχής, είχε δίκιο, όσον αφορά την ιταλική πολιτική σκηνή.

Στην Ελλάδα, είχαμε ένα διαφορετικό πεδίο των κομματικών ισορροπιών, που οδηγούσε τα κόμματα, που ασκούσαν την εξουσία, σε μια διαδικασία χρονικής φθοράς, με την αντικατάστασή τους, από άλλους κομματικούς σχηματισμούς, που ήσαν, στην αντιπολίτευση και διεκδικούσαν την εξουσία. Κλασικό παράδειγμα το ΠΑ.ΣΟ.Κ. η Νέα Δημοκρατία και από το 2012 και μετά, ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα.

Όμως, η αλήθεια είναι ότι, αμέσως, μετά την ελληνική κρατική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, η σαρωτική πολιτική των μέτρων λιτότητας και των τεσσάρων μνημονίων, που ακολούθησαν την χρεωκοπία της ελληνικής οικονομίας, υπονόμευσε αυτή την μακροχρόνια σταθερότητα, στο πολιτικό σύστημα της χώρας, καταβαραθρώνοντας τα κόμματα που άσκησαν την εξουσία, πριν και κατά την διάρκεια αυτών των δύσκολων 15 χρόνων, μετά την χρεωκοπία, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε, τώρα, στην αβεβαιότητα, που έχει δημιουργήσει η ρευστοποίηση του ελληνικού κομματικού συστήματος, θυμίζοντας, σε μεγάλο βαθμό, την παραπάνω διαπίστωση του Giuglio Andreotti, περί του ότι η παραμονή, στην αντιπολίτευση, φθείρει περισσότερο, από την κατοχή και την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας, κάτι που απέδειξαν οι διπλές εκλογικές αναμετρήσεις του Μαΐου και του Ιουνίου του 2023. 

Στην πραγματικότητα, υπάρχει μια τροποποιημένη εκδοχή της διαπίστωσης του Giulio Andreotti, όσον αφορά την σημερινή Ελλάδα, διότι αυτό, που ισχύει, μέχρι στιγμής, είναι ότι η παραμονή, στην αντιπολίτευση, φθείρει περισσότερο, από την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας. 

Βέβαια, μετά το κομβικό σημείο των διπλών βουλευτικών εκλογών του 2023, ισχύει αυτή η τροποποιημένη εκδοχή της διαπιστώσεως του Giuglio Andreotti, όσον αφορά τα ελληνικά πολιτικά πράγματα, κάτι το οποίο έχει οδηγήσει, στην μικρότερη, αναλογικά, φθοροποιό ύπαρξη της άσκησης κυβερνητικής εξουσίας, σχετικά, με την μεγάλη φθορά, εξαιτίας της παραμονής, στην αντιπολίτευση των κομμάτων, που βρίσκονται, με κλασικό παράδειγμα την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, που αντικατέστησε, ως αξιωματική αντιπολίτευση, το παλαιό ΠΑ.ΣΟ.Κ. και κατάφερε, το 2015, να κερδίσει, στις διπλές βουλευτικές εκλογές εκείνου του έτους, για να καταρρεύσει, εκλογικά, στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου του 2023, όταν, το 2019, είχε την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. 

Από, εδώ και πέρα, μένει να δούμε, κατά πόσον μπορεί να διαφοροποιηθεί αυτή η ανισόρροπη κομματική ισορροπία, που επικρατεί, στην ελληνική πολιτική σκηνή, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο κατακερματισμός και η πλήρης ανυπαρξία οποιουδήποτε κόμματος της συστημικής αντιπολίτευσης της χώρας μας ευνοεί την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, η οποία, σαφέστατα, φθείρεται πολύ λιγότερο, αναλογικά και σε σχέση, με οποιοδήποτε άλλο πολιτικό χώρο, που βρίσκεται, στην αντιπολίτευση. 

Απάντηση, σε αυτή την κατάσταση, πρόκειται να δοθεί, όταν γίνουν οι επόμενες βουλευτικές εκλογές και σε αυτές θα κριθεί, εκ νέου, η αντοχή του πολιτικού αξιώματος (χρησιμοποιώντας το, εν λόγω, αξίωμα, με μαθηματική έννοια του όρου αυτού).

Με δεδομένα τα ακραία χάλια, στα οποία βρίσκεται το σύνολο της συστημικής αντιπολίτευσης, στην ελληνική πολιτική σκηνή, είναι γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως πρωθυπουργός, έχει λιγότερη φθορά, σε σχέση, με τα αντιπολιτευόμενα κόμματα. Αυτό προβλέπεται να διαρκέσει, εκτός, αν υπάρξουν έκτακτες περιπτώσεις περιστάσεις (πχς με τα υποτιθέμενα “νέα” κόμματα των Αντώνη Σαμαρά και του Αλέξη Τσίπρα, αλλά και του κόμματος της Μαρίας Καρυστιάνου· αν αυτό εμφανιστεί).

Έως τότε βλέπουμε.