Σκέψεις γύρω από το μέλλον της Ευρώπης που παρακμάζει. Τα ευρωομόλογα, η αναγκαιότητα για μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία και ο κίνδυνος διάλυσης της ευρωζώνης. (Μια απάντηση στον κ. Γιάννη Βαρουφάκη).
"Με αφορμή το ενδιαφέρον άρθρο του κ. Γιάννη Βαρουφάκη, θέλω να παραπέμψω εδώ σε παλαιότερη αρθρογραφία μου, σχετιζόμενη με το θέμα. (Δείτε στο μπλογκ μου τα άρθρα μου : "Οιονεί δημόσιο χρέος της ευρωζώνης θα γίνει το ελληνικό δημόσιο χρέος" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/05/blog-post_23.html και "Στην μαζική έκδοση κρατικών ομολόγων για άντληση ρευστού χρήματος από την ΕΚΤ, βρίσκεται η λύση του ελληνικού προβλήματος" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/10/2009-daneismos-apo-ekt.html και "Οι διαβουλεύσεις για την ίδρυση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Οικονομικής Σταθερότητας, ως δανειστή της τελευταίας καταφυγής για τα κράτη της ευρωζώνης και τα αντιφατικά σχέδια για την απορρόφηση του ελληνικού χρέους" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/10/daneistis-tis-teleftaias-katafygis.html ).
Μπορεί να μοιάζει απίστευτο, αλλά η ευρωζώνη, αυτό το νεοφιλελεύθερο κατασκεύασμα του Μάαστριχτ, βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης, ακριβώς, λόγω των χαοτικών θεσμικών του ανεπαρκειών, που έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι η ευρωζώνη οικοδομήθηκε, ως μια ατελής νομισματική ένωση, πολύ πριν υπάρξει ως μια ενιαία ευρωπαϊκή αγορά και φυσικά πολύ πριν υπάρξει ως μια ομοσπονδιακή πολιτική ένωση.
Αυτό είναι το πρόβλημα της ευρωζώνης και όλης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ή θα γίνει ομοσπονδιακή πολιτική ένωση, με μια ενιαία αγορά (όπως π.χ. οι Η.Π.Α., οι οποίες - ό,τι και να λέγεται - είναι πλήρως προστατευμένες απέναντι στην διεθνή οικονομική ύφεση, την οποία ξεπέρασαν γρηγορότερα και ευκολότερα από την Ευρώπη), ή θα διαλυθεί στα εξ ών συνετέθη, μετασχηματιζόμενη, στην καλύτερη περίπτωση (αν δεν προχωρήσει σε ενιαία ομοσπονδιακή δομή) σε ένα μικρό κλειστό κλαμπ του ευρωπαϊκού Βορρά, που με ηγεμόνα την Γερμανία θα συμπεριλαμβάνει τον περίγυρό της και την Γαλλία - αν και η συμμετοχή της τελευταίας σε ένα τέτοιο σχήμα είναι υπό αμφισβήτηση -, αφού προηγουμένως εξωπεταχθούν από την τωρινή διευρυμένη ευρωζώνη, ως σαββούρα, οι ελλειμματικές χώρες του νότου, αλλά και του Βορρά (Ιρλανδία).
Η τρέχουσα γερμανική πολιτική (με την, κατά τον ανόητο και διαχειριστικά εντελώς ανίκανο Γιώργο Παπακωνσταντίνου, "ηθική της βάση"), ακριβώς σε αυτό φαίνεται ότι αποσκοπεί.
Η γερμανική πολιτική ελίτ (τουλάχιστον αυτή που τώρα κυβερνάει την Γερμανία και ουσιαστικά όλη την ευρωζώνη) ωθεί τις χώρες του νότου στην έξοδο, είτε μέσω του μηχανισμού που επιχειρεί να επιβάλει στην ευρωζώνη, είτε με την δημιουργία τέτοιων κοινωνικών συνθηκών, που θα οδηγήσουν τις χώρες αυτές από μόνες τους να βγουν από αυτήν, αφού η πολιτική του σκληρού ευρώ και η σύστοιχη επιμονή της ελίτ του ευρωπαϊκού (αλλά και του παγκόσμιου) χρηματοπιστωτικού συστήματος επιβάλλουν στην ευρωζώνη και στον αναπτυγμένο κόσμο μια ύφεση μεγάλης κλίμακας, συνοδευόμενη από υψηλή ανεργία, υποτιμώντας την πραγματική οικονομία και τους παραγωγούς (μισθωτή εργασία και παραγωγικό κεφάλαιο), αποσκοπώντας να αυξήσουν την πραγματική αξία του φετίχ τους, δηλαδή του χρήματος, το οποίο πρέπει κατ' αυτές τις ελίτ να μην "πληθωριστεί", μέσα από την αύξηση του όγκου της νομισματικής κυκλοφορίας του, που γι' αυτές είναι ένας εφιάλτης, που τους κυνηγάει από καταβολής του καπιταλιστικού συστήματος και έχει διατυπωθεί ως συγκεκριμένη πρόταση από τον Τζων Μαίηναρντ Κέϋνς, ήδη, από το 1924, όταν ο πρακτικά ριζοσπάστης (αν και πολιτικά συντηρητικός) Βρετανός οικονομολόγος, πρότεινε, ως λύση για το ξεπέρασμα των καπιταλιστικών κρίσεων την ευθανασία των εισοδηματιών (των ραντιέρηδων), μέσα από τον πληθωρισμό των αποταμιευμένων εισοδημάτων τους, τα οποία δεν επενδύουν στην πραγματική οικονομία. Μια πρόταση η οποία ουδόλως έχει χάσει την αξία της και ισχύει απολύτως σήμερα...
Ο γερμανικός κυβερνητικός συνασπισμός φαίνεται, λοιπόν, ότι αποσκοπεί στο να απομακρυνθούν από την ευρωζώνη, οι ελλειμματικές χώρες, τιθέμενες εκτός ευρώ, μέσα από ένα μηχανισμό, ο οποίος δεν θα είναι μηχανισμός διάσωσής τους, αλλά μηχανισμός, που θα προσπαθεί να "εξορθολογίσει" και να ελαχιστοποιήσει τις καταστροφικές επιπτώσεις αυτής της διαδικασίας στο ευρωπαϊκό τραπεζοπιστωτικό σύστημα.
Απέναντι σε έναν τέτοιο σχεδιασμό, αυτές οι χώρες της ευρωζώνης δεν έχουν πολλά περιθώρια, πέρα από το να μπουν σε μια διαδικασία αέναης πραγματικής λιτότητας, η οποία στην πορεία του χρόνου θα τις εξουθενώσει, όπως, πιθανότατα, θα εξουθενώσει και την ίδια την Γερμανία, ως εξαγωγική χώρα - εκτός αν αυτή βρει άλλες αγορές για τα προϊόντα της εκτός ευρωζώνης (το ενδιάμεσο σενάριο της επαναφοράς μιας προτεσταντικής ασκητικής ζωής, που θα στηρίζεται στην επίτευξη των στόχων του ζουρλομανδύα που λέγεται Συνθήκη του Μάαστριχτ και της εύρεσης νέων αγορών, με μερική διατήρηση των ήδη υπαρχουσών στην Ευρώπη, φαίνεται ότι είναι το επικρατέστερο στο μυαλό των σύγχρονων μεταναζιστικών ελίτ της Γερμανίας).
Φυσικά, σε μια τέτοια ευρωζώνη δεν έχουν θέση οι χώρες του νότου, η Ιρλανδία (και πιθανώς ούτε η Γαλλία). Πολύ πιθανόν, στο τέλος της διαδικασίας να μην έχει θέση ούτε και η Γερμανία.
Οι χώρες αυτές πρέπει να βγουν από την ευρωζώνη και να επαναφέρουν τα εθνικά τους νομίσματα, αφού, βέβαια, προηγουμένως δώσουν όλες τις μάχες, που πρέπει να δοθούν, για να μην περάσουν τα σχέδια του παρόντος γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού και των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ελίτ.
(Αλλά ποιοί θα δώσουν αυτές τις μάχες; Ο ευήθης ΓΑΠ, οι υποταγμένοι σοσιαλνεοφιλελεύθεροι τύπου Σόκρατες και Θαπατέρο, ή ο "δον Ζουάν" Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ή ο όποιος διάδοχός τους;)
Ουδείς εξ αυτών θα δώσει τις πρέπουσες μάχες και γι' αυτό το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, το οποίο εξελίσσεται σε ένα οικοδόμημα που κυριαρχείται από τις χρηματοπιστωτικές ελίτ, οι οποίες ουδόλως ενδιαφέρονται για την πραγματική οικονομία, οδεύει προς διάλυση, ή προς την μετατροπή του σε ένα σφαγείο των οικονομιών και των χωρών της Ευρώπης.
Η λύση του ευρωπαϊκού δράματος στην κατεύθυνση της σωτηρίας της ευρωζώνης, δεν θα είναι οικονομικής φύσεως (αν και θα δώσει οικονομολογικού τύπου λύσεις στα ευρωπαϊκά οικονομικά προβλήματα, ανάλογες με εκείνες που έδωσε το ρουζβελτιανό οικονομικό επιτελείο κατά την δεκαετία του 1930 στις Η.Π.Α.).
Η λύση του προβλήματος της ευρωζώνης στην κατεύθυνση της σωτηρίας της ευρωζώνης - αν υπάρξει - θα είναι λύση πολιτική και θα περνάει μέσα από την πολιτική και κρατική ομοσπονδιοποίηση της ευρωζώνης - και στην συνέχεια της Ε.Ε. -, με την δημιουργία ισχυρής κεντρικής κυβέρνησης, η οποία θα δίδει λόγο στον ευρωπαϊκό λαό, αν ακολουθηθούν τα δημοκρατικά πρότυπα διακυβέρνησης, που είναι η ουσιαστικά επαναστατική κληρονομιά του δυτικού πολιτισμού και θα ασκεί άμεσο και πλήρη έλεγχο στην κεντρική της τράπεζα την ΕΚΤ (η οποία δεν θα είναι αδέσποτη, όπως τώρα, γεγονός που επιτρέπει την πλήρη κυριαρχία των τραπεζοπιστωτικών ελίτ και των Γερμανών πολιτικών, μαζύ με τους Γάλλους, οι οποίοι - τουλάχιστον ο Σαρκοζύ και οι συν αυτώ - μετατρέπονται σε παρακολουθήματα των Γερμανών) και θα ασκεί δημοσιονομική πολιτική, αναδιανέμοντας το παραγόμενο κοινωνικό προϊόν, σε όλες τις χώρες της Ομοσπονδίας, όπως συμβαίνει σήμερα στις Η.Π.Α.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το σφάλμα της ανάλυσης του κ. Βαρουφάκη, μια ανάλυση η οποία έχει πολλές ενδιαφέρουσες προτάσεις, αλλά αγνοεί την ουσιωδέστατη πολιτική διάσταση του προβλήματος της ευρωζώνης.
Αναφέρεται π.χ. στα ευρωομόλογα και στην έκδοσή τους. Αλλά ποιός θα εκδώσει τα ευρωομόλογα;
Ουδείς μπορεί να τα εκδώσει. Και τούτο διότι τα κάθε είδους ομόλογα αυτού του τύπου είναι κρατικά ομόλογα και συνδέονται με συγκεκριμένα περιουσιακά δικαιώματα, επί των οποίων οι δανειστές μπορούν να ασκήσουν τις όποιες απαιτήσεις τους, όταν το κράτος, που τα εξέδωσε, αρνηθεί να τα εξοφλήσει (αυτή, άλλωστε, ήταν και η ουσία της ελληνικής κρίσης τον Μάϊο του 2010 και αυτή την αδυναμία θέλησαν η χρηματοπιστωτική ελίτ της ευρωζώνης και η τρόϊκα, που ήλθε ως εκπρόσωπος των δανειστών της χώρας μας, να αποτρέψουν, προκειμένου να μην καταρρεύσει, σαν τραπουλόχαρτο, το ευρωπαϊκό τραπεζοπιστωτικό σύστημα). Και φυσικά η ευρωζώνη δεν είναι κράτος.
Στην παρούσα φάση της κρίσης, η οποία έχει τις απαρχές τις στην οικοδόμηση της ευρωζώνης, ως ενός θεσμικού μηχανισμού, ο οποίος δημιούργησε μια ατελέστατη νομισματική ένωση (κάπως καλύτερη από την ναυαγήσασα "λατινική ένωση" του 19ου αιώνα) η ευρωζώνη έχει να αντιμετωπίσει το (και να απαντήσει στο) ζήτημα της άμεσης ανάγκης της πολιτικής - κρατικής ομοσπονδιοποίησής της.
Όμως, αυτό το ουσιώδες, επείγον και επιτακτικό της πρόβλημα είναι αυτό που δεν συζητείται. Οι πολιτικοί ηγέτες, οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, οι χρηματοπιστωτικές και οι άλλες ελίτ της Ευρώπης συζητούν για τα πάντα, εκτός από αυτό, το οποίο αποτελεί και την καρδιά του προβλήματος της ευρωζώνης.
Δεν είναι τυχαία αυτή η συμπεριφορά τους και τούτο επειδή όλα αυτά τα χρόνια απέφυγαν να δημιουργήσουν έναν ευρωπαϊκό λαό.
Πράγματι, σε όλες τις άλλες μεγάλες οικονομικές και πολιτικές ενότητες που υπάρχουν στον πλανήτη (στις Η.Π.Α., στην Κίνα, στην Ρωσία, στην Ινδία, στην Ιαπωνία κλπ) τα εθνικά κράτη, στα οποία αυτές στηρίζονται - παρά και πέρα από την παγκοσμιοποίηση -, έχουν ως νομιμοποιητική τους βάση και αναφέρονται σε έναν λαό, στον οποίον οι εκεί ελίτ δίνουν (ή δεν δίνουν) λόγο και πάντως αναφέρονται σε αυτόν και στα μάτια του οποίου αποτελούν την ηγεσία τους, από την οποία σχηματίζεται και η κυβέρνησή τους.
Στην Ευρώπη κάτι τέτοιο δεν υπάρχει (μόλις μιλούν και προσπαθούν να εφαρμόσουν ένα αντιδημοκρατικό θεσμικό πλαίσιο, το οποίο, μάλιστα, βρίσκεται στα σπάργανα του σχηματισμού του και το οποίο ακούει στο όνομα της "οικονομικής διακυβέρνησης", η οποία θα ασκείται από τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών καθ' υπόδειξη των χρηματοπιστωτικών ελίτ και των Γερμανών μεταναζιστών πολιτικών και η οποία "οικονομική διακυβέρνηση" θα πνίγει ως ζουρλομανδύας όλες τις οικονομίες της ευρωζώνης χωρίς να δίνει λογαριασμό σε καμμία εκλεγμένη ομοσπονδιακή αρχή). Και γι' αυτό πάντοτε οι Αμερικανοί πολιτικοί κορόϊδευαν και κοροϊδεύουν τους Ευπρωπαίους συνάδελφούς τους, λέγοντάς τους ότι Ευρώπη δεν υφίσταται, επειδή δεν υπάρχει ευρωπαϊκός λαός, σε αντίθεση με τις Η.Π.Α., όπου υπάρχει αμερικανικός λαός, αφού όλοι οι πολίτες των Η.Π.Α., παρά τον πολυφυλετικό χαρακτήρα της αμερικανικής κοινωνίας, αισθάνονται ως ένας λαός, έχουν αναπτυγμένο εθνικό συναίσθημα και είναι διατεθειμένοι να πολεμήσουν και να πεθάνουν για τις Η.Π.Α., κάτι που ουδείς Ευρωπαίος είναι διατεθειμένος να το πράξει για την Ευρώπη, ακριβώς επειδή δεν υπάρχει στον πληθυσμό της η έννοια του ανήκειν σε ένα ενιαίο ευρωπαϊκό έθνος, με το αντίστοιχο κρατικό μόρφωμα, ως απότοκο μιας ενιαίας ευρωπαϊκής κοινωνίας.
Γι’ αυτό και οι όποιες άλλες απαντήσεις, σαν αυτές του κ. Βαρουφάκη, είναι καλές, ως άσκηση επί χάρτου και όχι ως ρεαλιστική λύση. Και γι' αυτό η πορεία των πραγμάτων θα είναι αργή, βασανιστική και φοβερά επίπονη...
(Και κάτι για τον φίλο Πάνο :
Η κομμουνιστική Κίνα, δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα υβρίδιο μιας άγριας μορφής καπιταλισμού, συνδυασμένη με μια σταλινογενή πολιτική απολυταρχία, η οποία μετετράπη στην πορεία σε έναν πολιτικοκοινωνικό πινοσετισμό, όταν ο Μίλτον Φρήντμαν δίδαξε στον Ντενγκ Ξιάοπινγκ και στους Κινέζους γραφειοκράτες τα μυστικά του πρακτικά εφαρμοστέου νεοφιλελευθερισμού, όταν κλήθηκε το 1988 - λίγο πριν από τα αιματηρά γεγονότα της Τιεν Ανμέν - από το Κ.Κ.Κ. και την κυβέρνηση της Κίνας να τους διδάξει την μετάβαση από μια κρατικά οργανωμένη οικονομία, σε μια κοινωνία οικονομικού νεοφιλελευθερισμού. Αυτό το υβρίδιο - μαζύ με το δικαίωμά τους να ιδιοποιηθούν την κρατική περιουσία - υπερασπίστηκαν ο Ντενγκ Ξιάοπινγκ και η πλειοψηφία των Κινέζων γραφειοκρατών, απέναντι στην εξεγερμένη κοινωνία εκείνη την εποχή. Και αυτό το δικαίωμα των Κινέζων γραφειοκρατών του Κ.Κ.Κ. υπερασπίστηκε ο Χένρυ Κίσσινγκερ, λέγοντας ότι "καμμία κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να αφήσει την κεντρική πλατεία της πρωτεύουσάς της να την έχουν καταλάβει χιλιάδες ανθρώπων για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα").
Αυτά, για να μην μπερδεύουμε τον όποιον "κομμουνισμό" (με ή χωρίς εισαγωγικά), με αυτό που συμβαίνει στην Κίνα.
Γιώργο, καλό το "κούρεμα", καλή και η αναδιάρθρωση (το θέμα είναι ποιός θα τα κάνει, πως και με ποιούς όρους θα γίνουν). Καλά όλα αυτά. Αλλά χωρίς πολιτική ενοποίηση και ομοσπονδιακή δομή, με εκλεγμένη κεντρική κυβέρνηση, η Ευρώπη θα σέρνεται.
Και μαζύ με αυτήν θα σέρνονται και οι λαοί της...
Σε κάθε περίπτωση, η διαδικασία θα είναι αργή και επίπονη, διότι οι συνειδήσεις των ανθρώπων βρίσκονται πολύ πίσω από τις επιταγές της πραγματικότητας. Με ευθύνη, φυσικά, των ελίτ που διοικούν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, τις οποίες ουδόλως προετοίμασαν σε αυτήν την κατεύθυνση, αφού την ευρωζώνη την έκαναν έντρομοι μπροστά στην γερμανική ενοποίηση και τους παλαιούς εφιάλτες, που αυτή επανέφερε στις ελίτ της ευρωπαϊκής ηπείρου, χρησιμοποιώντας αυτό το θεσμικό εργαλείο, προκειμένου να υποτάξουν το υπό επανεμφάνιση γερμανικό θηρίο.
(Το θηρίο, όμως, είναι τώρα πια πάλι παρόν. Και αυτήν την φορά δεν είναι ούτε αυτοκρατορικό, όπως το 1914, ούτε ναζιστικό, όπως το 1939. Είναι μεταναζιστικό και δημοκρατικό, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία των προβλημάτων)...
Ο Βαρουφάκης στις αξιοπρόσεκτες προτάσεις του κάνει ένα βασικό λάθος. Το έχω ξαναγράψει.
Το λάθος βρίσκεται στην λογική του, για το ευρωομόλογο, που υποτίθεται ότι θα εκδώσει η Ε.Κ.Τ.
Όμως, τα κρατικά ομόλογα εκδίδονται από κράτη και τις κυβερνήσεις τους (γι' αυτό και λέγονται κρατικά, ή δημόσια) για να μπορούν οι ομολογιούχοι να στρέφονται κατά της περιουσίας του κράτους, που έχει εκδώσει το όποιο ομόλογο, όταν το κράτος αυτό αρνείται, ή αδυνατεί να πληρώσει το ομόλογο στην ώρα του.
Αυτό που μπορεί να κάνει μια Κεντρική Τράπεζα (εδώ η Ε.Κ.Τ.) είναι να αγοράζει και να πουλάει τα κρατικά ομόλογα. Και κυρίως να εγγυάται την πληρωμή των ομολόγων του κράτους της.
Αυτός είναι ο ρόλος της Ε.Κ.Τ. Και αυτόν τον ρόλο δεν τον παίζει, ή, όταν τον παίζει, το κάνει τσιγγούνικα, με το στανιό και ανεπίκαιρα. Και πάντως, αρνείται πεισματικά να εγγυηθεί τα κρατικά ομόλογα των χωρών της ευρωζώνης, γεγονός το οποίο δημιουργεί όλες αυτές τις τραγικές καταστάσεις στην ευρωζώνη και ειδικά στις χώρες με τις πιο ευάλωτες οικονομίες. Και όλα αυτά, μεσούσης μιας οικονομικής ύφεσης, η οποία είχε (και έχει) ξεπεραστεί στον υπόλοιπο κόσμο και η οποία έχει εγκλωβιστεί στον χώρο της ευρωζώνης, αποκτώντας τοπικά χαρακτηριστικά, τα οποία, λόγω της σπουδαιότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας στο παγκόσμιο πεδίο, απειλούν την επανατροφοδότηση της ύφεσης και την κάμψη όλων των οικονομιών.
Αυτή η κατάσταση είναι που έχει οδηγήσει στην δυσπιστία των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών, απέναντι στις χώρες της ευρωζώνης και στην αξιοπιστία του ευρώ, το οποίο οδηγείται στην εξαφάνιση, λόγω των θεσμικών ανεπαρκειών της ευρωζώνης και της επιμονής των ευρωπαίων γραφειοκρατών και των γερμανών πολιτικών, σε πολιτικές οι οποίες είναι εκτός τόπου και χρόνου και δρουν στραγγαλιστικά για τις περιφερειακές οικονομίες της, σήμερα και για τις υπόλοιπες αύριο.
Η Ε.Κ.Τ., λοιπόν, δεν μπορεί να εκδώσει ευρωομόλογα (μπορεί, όμως και πρέπει να εγγυηθεί τα κρατικά ομόλογα των χωρών της ευρωζώνης και να τα θεωρήσει ως οιονεί ευρωομόλογα).
Ευρωομόλογα μπορεί να εκδώσει μόνον μια κεντρική ευρωπαϊκή κυβέρνηση (πρόπλασμα της οποίας θα μπορούσε να είναι ο κ. Ρομπάϊ και η Comission). Η οποία κεντρική κυβέρνηση θα έχει ως χρηματοδότη των ομολόγων της την Κεντρική της Τράπεζα (την Ε.Κ.Τ., η οποία θα παύσει να είναι αδέσποτη, όπως είναι τώρα και να είναι έτσι έρμαιο των διαθέσεων των δύο μεγάλων χωρών της ευρωζώνης όπως, επίσης, είναι τώρα) και θα στηρίζεται σε ένα ευρωπαϊκό κράτος, το οποίο θα έχει περιουσία, η οποία θα μπορεί να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των δανειστών της. Όμως, θεσμικά, η όλη υπόθεση της ευρωκυβέρνησης βρίσκεται πολύ πίσω από τις ανάγκες, που η ωμή πραγματικότητα θέτει.
Και γι' αυτό δεν ευθύνονται, μόνον, οι Γερμανοί - αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς...
Υπ' αυτές τις συνθήκες και για όσον χρόνο τα πράγματα δεν αλλάζουν, η Ελλάδα πρέπει να απομακρυνθεί τάχιστα από αυτόν τον θανάσιμο εγκλωβισμό της στην θηλιά του σκληρού ευρώ..."
(Σχόλιά μου http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/2010/11/protagon.html?showComment=1290274706540#c4582761613864243737 και http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/2010/11/protagon.html?showComment=1290276709425#c6379479908146381738 και http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/2010/11/protagon.html?showComment=1290279641113#c7889303720559388619 και http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/2010/11/protagon.html?showComment=1290280588284#c6458935035226607678 και http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/2010/11/protagon.html?showComment=1290281342201#c8009410766307704301 της 20/11/2010 και http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/2010/11/protagon.html?showComment=1290546774038#c8669857751852883251 της 23/11/2010 στο άρθρο του κ. Γιάννη Βαρουφάκη, με τίτλο : "Μια πρόταση για την Κρίση" http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/2010/11/protagon.html , που αναδημοσιεύτηκε στο μπλογκ "ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΟΣ" ).
Σχόλια