Τοπικές εκλογές Νοεμβρίου 2010 : Η πολυδιάσπαση οδηγεί την ελληνική αριστερά σε στρατηγική ήττα - Μια απάντηση στον παλιό μου φίλο Costis (Κωστή Ανδρέου).

Αθήνα : Ομέρ Πριόνης vs Ομέρ Μνημόνης - και στην μέση οι νεοναζί. (Πολύ επιτυχημένο σκίτσο του Δερβενιώτη).

"Αγαπημένε μου Κωστή, τα πράγματα, όσον αφορά τις ερχόμενες εκλογές του Νοεμβρίου, έχουν πάρει την πορεία τους. Και αυτό δεν αλλάζει, ό,τι και να γίνει από εδώ και πέρα.



Τα συνεργατικά ψηφοδέλτια ΠΑΣΟΚ - Δημοκρατικής Αριστεράς (ή ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ - ναι υπάρχουν και αυτά, όσο και αν φαίνεται περίεργο) θα σαρωθούν από την επερχόμενη αντιμνημονιακή ψήφο εκατομμυρίων οργισμένων συμπολιτών μας και φυσικά οι κατασκευαστές αυτών των ψηφοδελτίων θα αποδοκιμασθούν αγρίως και καθόλου ευγενικά από τους χειμαζόμενους ψηφοφόρους, για το γεγονός ότι για μια ακόμη φορά δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν την πασίδηλη κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα, που διαμορφώνει στην χώρα μας το επαχθέστατο και απεχθέστατο αποικιοκρατικό Μνημόνιο, που υπέγραψε η κυβέρνηση του ευήθους ΓΑΠ, μετά από μια σειρά εγκληματικών χειρισμών και ύστερα από μια μηδενική διαπραγμάτευση, με τους "εταίρους", που λειτούργησαν ως εκφραστές των πιο στενών και βραχυπρόθεσμων συμφερόντων των δανειστών της χώρας μας και τους οποίους πλήρως εξυπηρέτησε ο ΓΑΠ και το επιτελείο του.


Φυσικά, όπως αντιλαμβάνεσαι, είμαστε ακόμα στην αρχή της ελληνικής τραγωδίας, που παίζεται με το Μνημόνιο και μάλιστα στην πολύ πρώιμη αρχή του, αφού το χειρότερο σημείο της βασανιστικής και κατεδαφιστικής πορείας, στην οποία έχει εισέλθει η χώρα, είναι ακόμα πολύ μακριά. Για τον λόγο αυτό ο χώρος της παλιάς ευρωκομμουνιστικής αριστεράς, θα πρέπει, μετά τις εκλογές, να αναδιατάξει την πολιτική του και να λάβει υπόψη του την ρέουσα και αποπνικτική πολιτική, κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα, που έχει διαμορφωθεί και που θα αποκτήσει ζοφερές διαστάσεις στο άμεσο προσεχές μέλλον.


Και αυτό πρέπει να το πράξει, αν θέλει να έχει οποιαδήποτε πιθανότητα πολιτικής επιβίωσης, ή έστω και μόνον για να αποτινάξει από πάνω του, το στίγμα της "συνεργασίας" (που θα του κολλήσουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι, αλλά και που οι συνεργασίες με το ΠΑΣΟΚ - Καμίνης και Μπουτάρης - έχουν οδηγήσει ένα τμήμα του εκλογικού σώματος και όχι μόνον της αριστεράς, να πιστεύει ότι η Δ.Α. αποτελεί δεκανίκι του ΠΑΣΟΚ), με το ιδιότυπο νεοκατοχικό καθεστώς του ΓΑΠ, της Ε.Κ.Τ., της Comission και του Δ.Ν.Τ., το οποίο καθεστώς όχι μόνον θα καταδικαστεί σφοδρά από το ελληνικό εκλογικό σώμα, αλλά και θα αποκτήσει το ιστορικό "προνόμιο" να συγκρίνεται και να παραβάλλεται με τις κυβερνήσεις της αυθεντικής περιόδου της τριπλής κατοχής της περιόδου 1941 - 1944, ή τις πιο ζοφερές περιόδους της αμερικανοκρατίας, αμέσως μετά τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο.

Εν πάση περιπτώσει, τα σφάλματα είναι μέσα στην ζωή. Είναι για τους ανθρώπους. Αυτό, όμως, που, εν τέλει, έχει σημασία είναι το να μπορούμε και να τα αναγνωρίζουμε, να τα αποδεχόμαστε και - το κυριότερο - να τα διορθώνουμε.


Και αυτό, ειλικρινά, το εύχομαι στην νεότευκτη Δημοκρατική Αριστερά, η οποία, αντιλαμβάνομαι ότι έπραξε αυτά που έπραξε, ως πολιτική τακτική, για λόγους πολιτικής επιβίωσης, ανάμεσα στις συμπληγάδες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Αυτό είναι κατανοητό, αλλά ήταν σφάλμα, μέσα στα πλαίσια της παρούσας συγκυρίας, η οποία έχει μέλλον μπροστά της και θα καθορίσει, επί μακρόν, την ιστορική πορεία του τόπου μας...


Τα εκατομμύρια των οργισμένων συμπολιτών μας, αγαπητέ Μάκη, θα τα δεις αποτυπωμένα στα αποτελέσματα των εκλογών του Νοεμβρίου (και στους δύο γύρους) και, όπως αντιλαμβάνομαι, θα εκπλαγείς.


Οι οργισμένοι συμπολίτες μας δεν σημαίνει ότι είναι και εξεγερμένοι. Τουλάχιστον, όχι ακόμα. Και τούτο διότι η οργή δεν μετατρέπεται αμέσως σε εξέγερση. Οι διαδρομές έκφρασης της οργής του πληθυσμού είναι περισσότερο πολύπλοκες και καθόλου μονοσήμαντες, αφού ακολουθούν διάφορες κατευθύνσεις. Μία από αυτές είναι και η ψήφος, οποτεδήποτε και για οποιονδήποτε λόγο δοθεί η θεσμική αυτή δυνατότητα στους έντονα δυσφορούντες πολίτες.


Τώρα βρισκόμαστε, ακριβώς, σε αυτήν φάση έκφρασης της δυσαρέσκειας του πληθυσμού της χώρας. Δηλαδή στην έκφραση της οργής του πληθυσμού μέσα από τις κάλπες.


Λες για την αντιμνημονιακή ψήφο τον Ψωμιάδη και τον Κακλαμάνη. Δεν θα αποφύγω να σου απαντήσω. Το έχω ξαναγράψει αρκετές φορές, αλλού.


Η ελληνική αριστερά στο σύνολό της αυτοκτονεί, πολιτικά, χάνοντας μια τεράστια ιστορική ευκαιρία - την πρώτη πραγματική ιστορική ευκαιρία που της δόθηκε, μετά τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο - να ανατρέψει το παγιωμένο ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Και το έπραξε αυτό υπονομεύοντας και ναρκοθετώντας, ηθελημένα και εν ψυχρώ, κάθε δυνατότητα ευρύτερων μετωπικών συνεργασιών και πολιτικών συγκλίσεων πάνω σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα, που θα έδινε πρακτικές πολιτικές λύσεις στον ελληνικό πληθυσμό. Και αυτό το έπραξε, λόγω των χρονίων δογματικών αγκυλώσεών της, καθώς και λόγω της σεκταριστικής φύσεως νοοτροπίας του καρεκλοπόλεμου, που διακατέχει τις συνιστώσες της.


Η ωμή πραγματικότητα είναι ότι τακτικά η αριστερά στο σύνολό της θα κερδίσει κάποιους πόντους, μέσα σε αυτόν τον πόλεμο όλων εναντίον όλων, στον οποίο έχει επιδοθεί. Αλλά θα χάσει, στρατηγικά, διότι δεν θα κερδίσει την πολιτική ηγεμονία, που θα μπορούσε να διεκδικήσει, αν είχε ευρύτερη πολιτική στόχευση, με ευρύτερες πολιτικές συνεργασίες και προγραμματικές συγκλίσεις, πάνω σε ένα πρακτικό αντιμνημονιακό πρόγραμμα, που θα απαντούσε στις πιεστικές ανάγκες του πληθυσμού. Έναν τέτοιον προσανατολισμό και ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν το έχει. Ούτε και έχει τέτοιου είδους επιδιώξεις.


Η κοινωνία και η πολιτική, όμως, δεν κινούνται στο κενό. Γι' αυτό και το κενό που δεν έρχεται να καλύψει η ελληνική αριστερά, θα το καλύψει, τελικά, είτε ένα ανανεωμένο ΠΑΣΟΚ το οποίο θα έχει πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων τον ευήθη ΓΑΠ και την ερασιτεχνική του επιτελική ομάδα (αυτό είναι πολύ δύσκολο και το λιγότερο πιθανό, όσο περνάει ο καιρός), είτε η δεξιά του Αντώνη Σαμαρά (ή κάποιου άλλου, διότι η βαρύτητα σε τέτοιες οριακές περιστάσεις δεν πέφτει στα πρόσωπα μόνον).


Ως εκ τούτου, δεν έχει καμμία σημασία το αν εγώ, ή εσύ, θεωρούμε, ως αντιμνημονιακά, ή όχι, τα ψηφοδέλτια Ψωμιάδη και Κακλαμάνη. Ούτε έχει μεγάλη σημασία το πως αυτά παρουσιάζονται. Αν ο πληθυσμός θεωρήσει ότι είναι αντιμνημονιακά (που αυτό θεωρεί) και τα ψηφίσει, τότε δεν μπορώ ούτε εγώ, ούτε οποιοσδήποτε άλλος να αγνοήσει την ψήφο του πληθυσμού, ακόμα και αν πιστεύουμε ότι μια τέτοια ψήφος είναι εσφαλμένη.


Από εκεί και πέρα οι ευθύνες για αυτήν την ψήφο του κόσμου πρέπει να αναζητηθούν αλλού. Και συγκεκριμένα στην ίδια την ελληνική αριστερά, η οποία στο σύνολό της, για πολλοστή φορά, αδυνατεί να αντιληφθεί την υπάρχουσα συγκυρία και να εναρμονιστεί με τις ανάγκες του εκλογικού σώματος, το οποίο -υποτίθεται ότι - υπηρετεί.


Τώρα, αγαπητέ Μάκη, λες ουσιαστικά ότι ο αγώνας των ψηφοδελτίων Καμίνη και Μπουτάρη γίνεται για να "σταθούν αξιοπρεπώς". Τι σημαίνει αυτό; Ποιό είναι το όριο της όποιας "αξιοπρέπειας" των ψηφοδελτίων αυτών; Και πως μετριέται;


Να είσαι σίγουρος ότι η ήττα τους (περισσότερο του Καμίνη, λιγότερο του Μπουτάρη) θα είναι σαφής. Όχι γιατί είναι κακοί οι εν λόγω υποψήφιοι, αλλά γιατί είναι κακή γι' αυτούς η τρέχουσα συγκυρία.


Τόσο απλά είναι τα πράγματα. (Και εν πάση περιπτώσει, ο διάλογος δεν γίνεται για να ζητηθούν οποιεσδήποτε συγγνώμες, αλλά για να ειπωθούν οι διαπιστώσεις των συνομιλητών και να ανταλλαγούν γνώμες - είτε αυτές είναι ορθές. είτε δεν είναι).


Άλλωστε, "κοντός ψαλμός, αλληλούϊα"..."




(Σχόλιά μου http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/2010/10/blog-post_20.html?showComment=1287685900807#c9200385742770167978 της 21/10/2010 και http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/2010/10/blog-post_20.html?showComment=1287700546215#c5083637612355348631 και http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/2010/10/blog-post_20.html?showComment=1287700628846#c827758120835704567 της 22/10/2010 στο άρθρο του παλιού μου φίλου Κώστα Ανδρέου, που δημοσιεύτηκε στο μπλογκ "ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΟΣ", με τίτλο : "Η Δημοκρατική Αριστερά, το Μνημόνιο και οι εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση" http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/2010/10/blog-post_20.html ).