Πολλοί πιστεύουν ότι, πριν 80 χρόνια, η διάσκεψη και η συμφωνία της Γιάλτας (4-11/2/1945) οριστικοποίησε μια μεγάλη ιστορική εποχή, που ξεκίνησε τότε και ολοκληρώθηκε, με την διάλυση των κρατών του ανατολικού μπλοκ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, το 1989, υπό την καθοδήγηση της ύστερης “σοβιετικής” ηγεσίας του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ.
Φαίνεται ότι ήταν έτσι, αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο συνθέτη και κρύβει παγίδες, που αποδεικνύουν, όμως και μέσα, από τα ιστορικά ντοκουμέντα που έρχονται, στο φως της δημοσιότητας, ότι οι εξελίξεις δεν υπήρξαν τόσο ομαλές, όσο φαίνονται.
Πλήρες αποδεικτικό στοιχείο αποτελεί το αρχικό αρχειακό ντοκουμέντο, με το οποίο ξεκινώ το παρόν δημοσίευμα και είναι το σχέδιο, που κατέστρωσαν οι βρετανικές στρατιωτικές αρχές και ο Winston Churchill, το οποίο προέβλεπε την συνέχιση του πολέμου και μετά την ήττα της Γερμανίας, στην βάση μιας συμμαχία, που θα στηρίζονταν, στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και στην Βρετανία, προκειμένου να σταθεί δυνατόν να απωθήσουν τις δυνάμεις του κόκκινου στρατού, από τον ανατολικό ευρωπαϊκό χώρο, με επίκεντρο την Πολωνία η οποία ήταν και η αφορμή, για την διεξαγωγή του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου.
Όπως φαίνεται, από αυτό το ταλαιπωρημένο και φθαρμένο πρωτότυπο του σχεδίου του βρετανικού σχεδίου “Unthinkable”, για τον πόλεμο, κατά της “Σοβιετικής Ένωσης”, επρόκειτο για μία μελετημένη κίνηση, η οποία είχε αρχή, μέση και τέλος. Αυτός ο σχεδιασμός, όμως, αν και είχε προβλεφθεί η έναρξη του πολέμου, κατά της “Σοβιετικής Ένωσης”, να γίνει την 1 Ιουλίου 1945, αυτό δεν στάθηκε δυνατό και λόγω του γεγονότος ότι μεσολάβησαν οι βρετανικές βουλευτικές εκλογές, στις 5 Ιουλίου 1945, όπου το Συντηρητικό Κόμμα και ο Winston Churchill υπέστησαν μια πρωτοφανή ήττα, από το Εργατικό Κόμμα του Clement Attlee, η οποία ήταν απρόσμενη και σχετιζόταν, με το γεγονός ότι το βρετανικό εκλογικό σώμα και η βρετανική κοινωνία, και ένα σημαντικό κομμάτι της βρετανικής ελίτ δεν ήσαν διατεθειμένες να ακολουθήσουν τον πολεμοχαρή Winstοn Churchill, τον οποίο πέταξαν, από την πρωθυπουργία της Βρετανίας, ενώ, παράλληλα και η Ουάσινγκτων, υπό τον πρόεδρο των ΗΠΑ Harry Truman, δεν είχε την διάθεση να προχωρήσει σε πολεμικές επιχειρήσεις, κατά της “Σοβιετικής Ένωσης”, επειδή γνώριζε αυτό που δεν θέλησε αποδεχθεί ο Winston Churchill, ότι δηλαδή η αμερικανική κοινή γνώμη είχε κουραστεί, από τον πόλεμο και ότι δεν είχε καμμία διάθεση και κανένα λόγο να συνεχίσει να πολεμά, κατά των Σοβιετικών.
Αυτή είναι η πραγματικότητα, που διαμορφώθηκε, μετά την συμφωνία της Γιάλτας η οποία, τελικά, όντως, καθόρισε μια ολόκληρη ιστορική περίοδο, ιδιαίτερα, στον ευρωπαϊκό χώρο, με τον διαμελισμό της Γερμανίας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης, σε ανατολική και δυτική πλευρά μια κατάσταση, η οποία υπήρξε μακρόχρονη και κράτησε 44 συναπτά έτη.
Στο αρχικό βίντεο του παρόντος δημοσιεύματος - το οποίο είναι απαραίτητο να παρακολουθήσουν οι αναγνώστες και φυσικά, τους προτρέπω να το πράξουν -, προβαίνω, σε μια εκτενή και λεπτομερή ανάλυση αυτών των δεδομένων και τις ενδιάμεσες αστάθειες, που προέκυψαν, εξαιτίας των αγγλοσαξωνικών σχεδιασμών, που σκόνταψαν, στο γεγονός ότι η ευρωπαϊκή, όπως και η αμερικανική κοινωνία δεν είχαν καμία διάθεση, για εμπλοκή, σε έναν νέο αιματηρό πόλεμο, αυτή την φορά, κατά της “Σοβιετικής Ένωσης”, η οποία υποτίθεται ότι θα συμμαχούσε, με την Ιαπωνία, εκείνη την εποχή· άλλωστε, μπορεί η Γερμανία να κατάρρευσε, όμως, ο πόλεμος συνεχιζόταν, κατά των Ιαπώνων.
Αυτό, που πρέπει να συγκρατήσουμε, από όλη αυτή την Ιστορία, είναι το απλούστατο γεγονός, που ήταν γνωστό, από τα αρχαία ελληνικά και ρωμαϊκά χρόνια και έχει να κάνει, με την σκληρή πραγματικότητα, η οποία ορίζει ότι οι στερεές συμφωνίες στηρίζονται, επί των κατεχομένων εδαφών, που έχουν περιέλθει, στην άμεση, ή έμμεση, κυριαρχία των μεγάλων δυνάμεων.
Οποιαδήποτε άλλη συμφωνία, η οποία δεν στηρίζεται, σε αυτά τα δεδομένα, είναι καταδικασμένη να είναι θνησιγενής, εξ ορισμού, διότι δεν έχει στέρεη βάση εκκίνησης και ως εκ τούτου, εκείνος ο οποίος βρίσκεται, σε καλύτερη θέση, σε αυτό το πεδίο της κατοχής των εδαφών, είναι εκείνος, ο οποίος θα βγει κερδισμένος, από την όλη εξέλιξη, που θα ακολουθήσει, την όποια αρχική συμφωνία, η οποία, τελικά, δεν θα τηρηθεί, επειδή, απλούστατα, αυτός που ενδιαφέρεται να δει την εφαρμογή της είναι το ασθενέστερο μέλος αυτής της συμφωνίας, που δεν έχει την δυνατότητα να επιβάλλει την εφαρμογή της.
Και η αλήθεια είναι ότι, στην πραγματικότητα, η Συμφωνία της Γιάλτας ήλθε να επικυρώσει μια πραγματικότητα, μια αδήριτη και αναπόφευκτη κατάσταση, η οποία είχε διαμορφωθεί, στα πεδία των μαχών του τέλους του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου και της γερμανικής ήττας. Μόνο έτσι, ο Ιωσήφ Στάλιν μπόρεσε να επιβάλει την σύναψη αυτής της συμφωνίας και την τήρησή της, ακριβώς επειδή είχε, στα χέρια του, την ανατολική Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων και σχεδόν, ολόκληρων των Βαλκανίων. Αν δεν είχε αυτά τα ευρωπαϊκά εδάφη, δεν θα μπορούσε να έχει επιβιώσει η συμφωνία στην Γιάλτα, διότι, απλούστατα, δεν θα μπορούσε να την υποστηρίξει, ως προς την εφαρμογή της, στο πρακτικό επίπεδο, που είναι και το πιο αποφασιστικό, αφού δεν θα είχε οποιοδήποτε ατού, στα χέρια του, για να στηρίξει τις αξιώσεις του, που προέκυπταν, από την συμφωνία της Γιάλτας.
Αυτό είναι και το ιστορικό μάθημα, για το σήμερα, σε σχέση, με τον ρωσοουκρανικό πόλεμο και την αναδιάταξη των στρατιωτικών δυνάμεων, στις χώρες του πρώην “υπαρκτού σοσιαλισμού”, στην ανατολική Ευρώπη, που προσχώρησαν, το 1989-1991, στο δυτικό στρατόπεδο.
Για να μπορέσουν το Κρεμλίνο και ο Βλαντιμίρ Πούτιν να διεκδικήσουν μία βιώσιμη συμφωνία, με το ΝΑΤΟ και την Δύση, πρέπει να κατέχουν όσο το δυνατόν περισσότερα εδάφη, προκειμένου να μπορούν να ενισχύσουν την διπλωματική τους επιχειρηματολογία. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια και χωρίς αυτή την αλήθεια, τίποτε δεν μπορεί να γίνει, όσον αφορά τις ισορροπίες ανάμεσα στον δυτικό κόσμο και την Ρωσία.
Όλα τα άλλα είναι, απλώς, ευχολόγια.
Σχόλια