Το PSI του 2012, με το κούρεμα των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου, από τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τον Λουκά Παπαδήμο, σε νέες περιπέτειες, λόγω μιας εφετειακής απόφασης, που δικαιώνει ιδιώτη επενδυτή, κατά τράπεζας.

 

Την 1/1/2002, όπως φαίνεται, στην παραπάνω φωτογραφία, ο, τότε, πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, επιδεικνύει, περιχαρής τα ευρώ, που μόλις έχει σηκώσει, από το ΑΤΜ, έχοντας δίπλα του τον, τότε Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Λουκά Παπαδήμο, ο οποίος χειροκροτεί τον Σημίτη χαμογελαστός, ενώ και οι δυο όφειλαν να γνωρίζουν και γνώριζαν - ειδικά, μάλιστα, ο αρχιτραπεζίτης γνώριζε, καλύτερα, από όλους - ότι, με την είσοδο της Ελλάδας, στην ευρωζώνη και την αντικατάσταση της δραχμής, από το ευρώ, ως νόμισμα της χώρας, η ελληνική οικονομία οδηγείτο, στην χρεωκοπία, ενώ η ελληνική κοινωνία όδευε, στην καταστροφή, που, τελικά, επήλθε το 2010 και συνεχίζεται, έως τις ημέρες μας, ενώ το τέλος αυτής της εξαντλητικής και εξουθενωτικής διαδικασίας δεν είναι, ούτε και τώρα, ορατό και το οποίο τέλος θα έλθει, λυτρωτικά, για τον πληθυσμό της χώρας μας, ο οποίος, ως αποτέλεσμα και αυτής της μακρόσυρτης ταλαιπωρίας, συρρικνώνεται όλο και περισσότερο.

Από εκείνο το προπαγανδιστικό και κατασκευασμένα, ευτυχές ξημέρωμα της 1/1/2002, δέκα χρόνια μετά, το 2012, οι εξελίξεις και η κατάσταση, στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, ήσαν, εντελώς, δυσάρεστες και απολύτως, καταστροφικές. Τον Απρίλιο του 2010, το ελληνικό κράτος και συνάμα, η ελληνική οικονομία, είχαν χρεωκοπήσει (κάτι που δεν ήταν μη αναμενόμενο, απλώς, εγώ - και πιθανώς, αρκετοί άλλοι - ανέμενα ότι αυτή η εξέλιξη θα ερχόταν, πολύ νωρίτερα) και είχε εφαρμοστεί, ανεπιτυχώς, το πρώτο Μνημόνιο, που είχε υπογράψει η κυβέρνηση του ΓΑΠ, με τους ευρωθεσμικούς δανειστές και το ΔΝΤ, αρχίζοντας την διαδικασία της ραγδαίας κατακρήμνισης όλων των θετικών μακροοικονομικών μεγεθών της ελληνικής οικονομίας και την τεράστια διόγκωση της ανεργίας, που συνοδευόταν και εξακολουθεί να συνοδεύεται, από την διόγκωση του κύματος της φυγής εξειδικευμένου (και μη) εργατικού δυναμικού, παράλληλα, με την θηριώδη αύξηση της ανεργίας, ενώ η ελληνική μπατιροτραπεζοκρατία φανέρωνε το, πραγματικά, απαίσιο πρόσωπό της, αφού είχε καταστεί φανερό ότι, όπως και το ελληνικό κράτος και η ελληνική οικονομία, είχαν χρεωκοπήσει και οι ελληνικές, αλλά και οι γαλλικές και οι γερμανικές τράπεζες, που είχαν επενδύσει, σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου, γι’ αυτόν τον λόγο, άλλωστε, είχε διοργανωθεί το πρώτο Μνημόνιο, το οποίο, όχι, μόνον, ήταν ανεπαρκές, αφού ήταν μια κατασκευή, εκ του προχείρου.

Έτσι, ενώ στο ευρωπαϊκό παρασκήνιο οι ξένες τράπεζες, όσο το δυνατό περισσότερο μπορούσαν, ξεφορτώνονταν, από τα ελληνικά κρατικά ομόλογα, τα οποία είχαν περιέλθει (και παραμένουν), στην κατάσταση των σκουπιδιών ο Λουκάς Παπαδήμος, τον Φεβρουάριο του 2012, αφού, προηγουμένως, είχε αντικαταστήσει, στην πρωθυπουργία της χώρας, από τις 11/11/2011, τον, οικειοθελώς, εκπαραθυρωθέντα Γιώργο Παπανδρέου και με πρωτεργάτη τον, πολιτικά, αφελή και ανόητο Βαγγέλη Βενιζέλο, ως υπουργό Οικονομικών και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης ανέλαβαν να κάνουν την βρώμικη δουλειά και συμφώνησαν και πέρασαν, από την βουλή, το δεύτερο Μνημόνιο, το οποίο προέβλεπε, ανάμεσα σε πολλά άλλα, το κούρεμα των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου, έως 50%, με το διαβόητο PSI, το οποίο αφορούσε δίκαιους και άδικους, με αποτέλεσμα οι Έλληνες ιδιώτες επενδυτές (μεγαλοκαταθέτες και μικροκαταθέτες) και οι δημόσιοι οργανισμοί (ασφαλιστικά ταμεία, νοσοκομεία, πανεπιστήμια κλπ) να υποστούν τεράστιες περιουσιακές ζημιές, λόγω του κουρέματος των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου, που είχαν, στην κατοχή τους.

Τώρα, σχεδόν, έντεκα χρόνια μετά, μια εφετειακή δικαστική απόφαση, αφήνει περιθώρια, στους επενδυτές, που έχασαν την μισή περιουσία τους επειδή εμπιστεύθηκαν τα ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου, να ελπίζουν, σε μια κάποια, έστω και μερική, αποκατάσταση, της αδικίας, που, καταφανώς, υπέστησαν, από αυτό το αναγκαστικό κούρεμα αυτών των περιουσιακών τους στοιχείων. 

Έτσι, με πρόσφατη απόφασή του, το Εφετείο Αθηνών δέχεται, για πρώτη φορά την χαρακτηριζόμενη - και ορθώς - πλημμελή ενημέρωση των επενδυτών, για τους κινδύνους, που είχε η επένδυση, σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου, κρίνοντας ότι η τράπεζα, που είχε πωλήσει αυτά τα κρατικά ομόλογα, σε αντίθεση, με τον επενδυτή, γνώριζε τον αυξημένο κίνδυνο των ομολόγων και την ψευδή ύπαρξη της πιστοληπτικής ικανότητας του ελληνικού Δημοσίου και δεν ενημέρωσε τον επενδυτή, για τον κίνδυνο αυτόν, με αποτέλεσμα να υποστεί ζημία και να απωλέσει την περιουσία του, αφού δεν ήταν ο επενδυτής, σε θέση λόγω της έλλειψης οποιασδήποτε ενημέρωσης, να προβεί σε οποιαδήποτε πράξη περιορισμού της ζημιάς, που υπέστη. 

Το Εφετείο Αθηνών, μάλιστα, δέχθηκε ότι, εάν ο επενδυτής δεν είχε επενδύσει τα χρήματά του, σε ομόλογα ελληνικού Δημοσίου, θα τα είχε τοποθετήσει, σε προθεσμιακές καταθέσεις, από τις οποίες θα εισέπραττε τους αντίστοιχους τόκους και δε θα είχε υποστεί ζημία· αντίθετα, θα έχει κερδίσει.  Έτσι, το Εφετείο επιδίκασε, στον επενδυτή, όλα τα χρήματα, που είχε επενδύσει, σε ομόλογα ελληνικού Δημοσίου και επιπλέον το ποσόν, που θα εισέπραττε από τους τόκους, εφόσον είχε τοποθετήσει τα χρήματά του, σε προθεσμιακές καταθέσεις και όχι στα ομόλογα και του επιδίκασε, επίσης και αποζημίωση, για ηθική βλάβη. 

Εννοείται ότι ουδείς μπορεί να στηριχθεί, στο ελληνικό δικαστικό σύστημα, που ολιγωρεί (αυτός είναι ο πιο κομψός όρος, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί), που βγάζει αντιφατικές αποφάσεις, ενώ υπάρχει και η διαδικασία, ενώπιον του Αρείου Πάγου, λόγω της κρίσιμης σοβαρότητας της συγκεκριμένης υπόθεσης, ενώ, προφανώς, θα ασχοληθεί και το ευρώ δικαστικό σύστημα, που, περιπτωσιολογία, έχουν, με αποφάσεις τους, δικαιώσει, όπως ήταν αναμενόμενο, την μπατιροτραπεζοκρατία και την θεσμική τρόικα των δανειστών και ολόκληρο το ευρωσύστημα. 

Προφανώς, δεν είναι όλοι οι επενδυτές, σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου, για λύπηση. Οι τράπεζες - και κυρίως, οι ξένες - γνώριζαν τα χάλια των ελληνικών κρατικών ομολόγων, ευθύς εξ αρχής, όταν τα αγόρασαν, από την ελληνική μπατιροτραπεζοκρατία και το ελληνικό κράτος, χρόνια πριν την ελληνική κρατική χρεωκοπία, αλλά, για, καθαρά, κερδοσκοπικούς λόγους, τα αγόραζαν και τα πουλούσαν. 

Το πρόβλημα εντοπίζεται, στο ότι οι τράπεζες έφεραν ευθύνη, για την πώληση των ελληνικών κρατικών ομολόγων, στους ανενημέρωτους και ανυποψίαστους αποταμιευτές, που έπρεπε και πρέπει να διαχωριστούν, από τους επιτηδευμένους και εξειδικευμένους επενδυτές, που αντιλαμβάνονται ποιό είναι το ρίσκο και την ύπαρξη ζημιών, οι οποίες, ενδεχομένως, να φθάνουν, μέχρι τον μηδενισμό της επένδυσης, όπως, τελικά, συνέβη, με τις επενδύσεις, στα ελληνικά κρατικά ομόλογα, κάτι που και ο Λουκάς Παπαδήμος και ο Ευάγγελος Βενιζέλος γνωριζαν· άλλωστε, πολύ αργότερα, ο ίδιος ο Ευάγγελος Βενιζέλος. το ανέφερε, με το γνωστό θράσος και την εξευγενισμένη αναίδεια, που τον διακατέχει, σε συνέντευξη, που έδωσε, στο τηλεοπτικό κανάλι MEGA, στην προεκλογική περίοδο των ευρωεκλογών του Μαΐου του 2014.

Είναι και αυτή η κατηγορία των υποθέσεων και των εκκρεμοτήτων της ελληνικής χρεωκοπίας του 2010, που, έστω μη εμφανώς και ανεπισήμως συνεχίζεται και του αμαρτωλού PSI, που δεν πρέπει να τις ξεχνάμε.