Το υπερταμείο - δηλαδή η νέα Treuhand - και ο πτωχευτικός νόμος 4738/2020 πρέπει να καταργηθούν. Λίγα λόγια, για το υπερταμείο (την Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας - ΕΕΣΥΠ), με τον Ν. 4972/2022, που συνεχίζει το καταστροφικό έργο του, με την ψήφιση και εφαρμογή των προαπαιτούμενων εξαμηνιαίων αξιολογήσεων της τρόικας των ευρωδανειστών, στα πλαίσια του 3ου και του “ντροπαλού” 4ου Μνημονίου, που σύναψε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και συνεχίζει να εφαρμόζει η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Ενώ εμείς περνάμε τον καιρό μας, οι δανειστές και η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη συνεχίσουν το έργο τους, το οποίο, φυσικά, είναι καταστροφικό. Μάλιστα, πρόσφατα, πριν τρεις μήνες, ψήφισαν και τα προαπαιτούμενα, που επέβαλε η εξαμηνία έκθεση της ευρωτρόικας, με βάση το “ντροπαλό” τέταρτο Μνημόνιο, που έχει συμφωνήσει και ψηφίσει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, από την περίοδο Ιουνίου - Αυγούστου 2018.

 Περί υπερταμείου γίνεται ο λόγος, με τον νόμο 4972, που ψηφίστηκε, από την παρούσα. βουλή  και δημοσιεύθηκε, στο ΦΕΚ 181 - 23.09.2022, λεηλατώντας την ελληνικη δημόσια και ιδιωτική περιουσία. Το υπερταμείο συστάθηκε, με τον νόμο 4389/2016, είναι αυθεντικό και αυτούσιο έργο του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και του Ευκλείδη Τσακαλώτου και σκοπό έχει την διαχείριση του χαρτοφυλακίου του ελληνικού κράτους, την υποτιθέμενη αξιοποίησή του και την αγαστή λειτουργία των νομικών προσώπων, που ανήκουν, σε αυτό. 

Πρόκειται, για την ΕΕΣΥΠ, δηλαδή την ανώνυμη εταιρεία Ελληνικής Εταιρείας Συμμετοχών και Περιουσίας, το χαρτοφυλάκιο της οποίας περιλαμβάνει τις εξής άμεσες θυγατρικές :

1) Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, επί του οποίου, όμως, έχει πολύ περιορισμένες εξουσίες, διότι οι αποφάσεις, για την υλοποίηση της αποστολής και την εξυπηρέτηση του σκοπού του, λαμβάνονται, αποκλειστικά, από τα όργανα διοίκησης του ΤΧΣ, που υπάγονται, κατ’ ευθείαν, στους ευρωθεσμικούς δανειστές.

2) Το ΤΑΙΠΕΔ, δηλαδή το ταμείο αξιοποίησης της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου.

3) Την ΕΤΑΔ, που είναι εταιρεία των ακινήτων του Δημοσίου.

4) Τις Συμμετοχές 5G Α.Ε. 

Λοιπές θυγατρικές της ΕΕΣΥΠ είναι ο Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών Αθήνας (ΟΑΣΑ), οι Σταθερές Συγκοινωνίες (ΣΤΑΣΥ), οι Οδικές Συγκοινωνίες (ΟΣΥ), ο Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών, η ΔΕΗ, η Εταιρεία Ύδρευσης και Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ), η Εταιρεία Υδρεύσεως και Αποχετεύσεως Πρωτευούσης (ΕΥΔΑΠ), τα Ελληνικά Ταχυδρομεία (ΕΛΤΑ), η Ανώνυμη Εταιρεία Διώρυγος Κορίνθου, οι Ελληνικές Αλυκές Α.Ε. η Κεντρική Αγορά Θεσσαλονίκης, η ΓΑΙΑΟΣΕ και η ΔΕΘ - HELEXPO.  

Ο Ν. 4972/2022 αφορά τις εταιρίες του Υπερταμείου που έχει στην ιδιοκτησία του, δηλαδή το σύνολο των κρατικών επιχειρήσεων, αν και δεν έχει γίνει ούτε η αποτίμησή τους. Το υπερταμείο αποτελεί έμπνευση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος προσπάθησε να εφαρμόσει και οι ελληνικές κυβερνήσεις, μαζί με τους ευρωδανειστές, εξακολουθούν να εφαρμόζουν, στην Ελλάδα, μία, νέας κοπής, Treuhand, ήτοι ένα καταπίστευμα, στα πλαίσια του 3ου και του “ντροπαλού” 4ου Μνημονίου, κατά τα πρότυπα της ενσωμάτωσης της οικονομίας της παλαιάς “Λαοκρατικής Δημοκρατίας” της Γερμανίας, στην, από το 1990, ενιαία Γερμανία. 

Δηλαδή έχουμε να κάνουμε, με ένα γενικό ξεπούλημα. Περιττό δεν είναι να αναφέρω, εδώ, ότι το κόστος εκείνου του αρχικού εγχειρήματος δεν υπήρξε μικρό, αφού η Treuhand είχε ζημιές, ύψους 270 δισεκ. μάρκων, αντί να επιτύχει έσοδα 900 δισεκ. μάρκων, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό εκείνων, που σχεδίασαν και εφάρμοσαν το εγχείρημα της Treuhand.

Στην Ελλάδα, η εφαρμογή του ανάλογου εγχειρήματος, με το υπερταμείο της ΕΕΣΥΠ, δεν αναμένω να έχει καλύτερα αποτελέσματα. Οι σχεδιαστές του υπολόγιζαν κέρδη 50 δισεκ. €, από το γενικό ξεπούλημα της δημόσιας και της ιδιωτικής περιουσίας του κράτους, ενώ, όπως τώρα, υπολογίζεται, τα έσοδα δεν θα υπερβούν τα 11 δισεκ. €, έως τα τέλη του 2024, ενώ, παράλληλα, δεν πρόκειται να μειωθεί το δημόσιο χρέος, το οποίο, τώρα, βρίσκεται, στα 425 δισεκ. €, ενώ, το 2009, το ελληνικό δημόσιο χρέος έφθανε (φυσικά, πριν το PSI του 2012), στα επίπεδα των 299 δισεκ. €. 

Το τραγικό αστείο είναι ότι, με τον Ν. 4972/2022, ουσιαστικά, προστέθηκε το τέταρτο μέρος των πρόσθετων δαπανών του προϋπολογισμού, που δεν πρόκειται να είναι αρκετές, για να καλύψουν την καταστροφική ενεργειακή και επιδοματική πολιτική της κυβέρνησης, με φορολογικές και με άλλες εξυπηρετήσεις. Γενικά, αλήθεια είναι ότι ο συγκεκριμένος νόμος αποτελεί μία ακόμη μνημονιακή υποχρέωση, η οποία είχε αναφερθεί στην 13η και στην 14η αξιολόγηση, όσον αφορά ουσιαστικά την χρηματοδότηση της ΕΕΣΥΠ, μέσω των Υποχρεώσεων Δημόσιας Υπηρεσίας, των ΥΔΥ. Πρόκειται για μία απαράδεκτη αντισυνταγματική ρύθμιση, με κριτήριο την απόφαση του Συμβουλίου της Επικράτειας, για την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ, επεδη το Υπερταμείο δεν ελέγχεται από το Δημόσιο. Επομένως, δεν πρέπει να έχει στην ιδιοκτησία του κοινωφελείς εταιρίες και φυσικά, δεν πρέπει να χρηματοδοτείται από το κράτος, δηλαδη, από τους φορολογουμένους. 

Όμως, οι τωρινές ρυθμίσεις, για το Υπερταμείο, αποτελούν, ένα ακόμη, προαπαιτούμενο, για την εκταμίευση των ποσών του Ταμείου Ανάκαμψης. Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει να επιδοτήσει το Υπερταμείο με τις ΥΔΥ, για να εισπράξει την επόμενη δόση, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε ζημίες, για να εισπράττουμε χρήματα! Εδώ, θα πρέπει να επισημάνω την πληθωριστική μείωση των χρημάτων του Ταμείου Ανάκαμψης, ενώ οι ανατιμήσεις, όσον αφορά το κόστος των υλικών και των μισθών, μπορούν να υπερβούν το ποσοστό του πληθωρισμού. 

Έτσι, το πρώτο μέρος του Ν. 4972/2022 διαπραγματεύεται το κυρίαρχο θέμα της διαχείρισης των εταιρειών του Δημοσίου, αυτών που το ελληνικό δημόσιο έχει την απόλυτη πλειοψηφία, καθώς επίσης των θυγατρικών τους. Ως εκ τούτου, αφορά τις εταιρίες του υπερταμείου, που έχει στην ιδιοκτησία του το σύνολο των κρατικών επιχειρήσεων. Όσον αφορά τις αρχές της εταιρικής διακυβέρνησης των επιχειρήσεων, που, τυπικά, είναι δημόσιες, αναφέρονται οι κατευθυντήριες οδηγίες του ΟΟΣΑ και λειτουργούν οι εσωτερικοί ελεγκτές, πράγμα που σημαίνει ότι ιδιώτες θα ελέγχουν τις ψευδοδημόσιες εταιρίες, με διεθνή πρότυπα. Αλλά οι ρυθμίσεις, για τον καθορισμό της διοίκησης αυτών των εταιρειών, μετά από απόφαση του υπουργού Οικονομικών είναι προσχηματικές, αφού εξαρτώνται από την ικανότητα και από τη διάθεση της οποιασδήποτε κυβέρνησης, να αντισταθεί, στις πιέσεις της τρόικας. 

Πώς θα το κάνει όμως, αυτό η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση, όταν η ελληνική οικονομία παράγει, μόνο, ελλείμματα και χρέη, έχοντας, με τον τρόπο αυτόν, μια διαρκή ανάγκη, από νέα δανεικά, δηλαδή από χρήματα, που σήμερα, με το επιτόκιο των δεκαετών ομολόγων, σταθερά, πάνω από το 4%, είναι πανάκριβα; Ουσιαστικά, το ελληνικό Δημόσιο είναι, εδώ και καιρό, εκτός αγορών και θα κληθεί να αντιμετωπίσει τις δανειακές του ανάγκες από το “μαξιλάρι” του ντροπαλού 4ου Μνημονίου, όπως συμβαίνει, με τον προϋπολογισμό του 2023, κάτι στο οποίο ουδείς ανέφερε, κατά την διάρκεια της συζήτησης, στην βουλή, εξαιρουμένου, ίσως, του ΜΕΡΑ25 του Γιάννη Βαρουφάκη. 

Πόσο είναι αυτό το “μαξιλάρι”, ουδείς, πλην της κυβερνήσεως και του Γιάννη Στουρνάρα, ξέρει. Προφανώς, τα χειρότερα είναι μπροστά μας.

Όλα ταύτα, προφανώς, ενεργοποιούνται, επειδή το υπερταμείο οδεύει, σε αδιέξοδο και εξαιτίας νομικών προβλημάτων, αλλά επειδή είναι ζημιογόνο, όπως έχουμε αναδείξει, άλλωστε, το ιδρυθέν ψηφιακό μητρώο μητρώο των παγίων υφών συμμετοχών του Δημοσίου, που πρέπει να ολοκληρωθεί και να υπάρξει αποτίμηση τους, πριν ξεκινήσει η εκποίησή τους, όσο και των δημοσίων εταιριών, όπως αναφέρεται στη 13η αξιολόγηση, είναι απαράδεκτη και δεν πρέπει να γίνει, ειδικά, μάλιστα, τις ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, η θέση της κυβέρνησης, έχει έντονα στοιχεία σκανδάλου, μετά την απόφαση του ΣτΕ, που έκρινε, ως αντισυνταγματική την απώλεια της πλειοψηφίας του μετοχικού τους κεφαλαίου και επειδή, με τα άρθρα 114 και 115 του ν. 4964/2022, για τα υπεράκτια αιολικά, η κυβέρνηση επιμένει, στην υπαγωγή τους, στο υπερταμείο, το οποίο επιθυμεί να τις ξεπουλήσει, όπως αναγράφεται στις αξιολογήσεις και τα προαπαιτούμενα της τρόικας, προκειμένου να εκταμιευθούν χρήματα, προς το ελληνικό κράτος. 

Αυτό, που πρέπει να γίνει είναι το να μην υπάρχει καμμία χρηματοδότηση του υπερταμείου, από το κράτος και εάν το υπερταμείο δεν μπορεί να τα καταφέρει, πρέπει να επιστρέψει τις εταιρείες, στο κράτος, ειδικά, μάλιστα, οι κοινωφελείς, που πρέπει να επιστραφούν αμέσως, σύμφωνα με την απόφαση του ΣτΕ, έτσι, ακριβώς, όπως όπως επιστράφηκαν τα μνημεία, τα 1084 ακίνητα δηλαδή και οι επτά παραλίες του Σαρωνικού. Ακόμη, ενεργοποιείται η σύσταση μίας ακόμη ανεξάρτητης αρχής, με την επωνυμία «Ανεξάρτητη Αρχή Πιστοληπτικής Αξιολόγησης» και ένα κεντρικό μητρώο πιστώσεων, παρά το γεγονός ότι και αυτή η Αρχή δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα, στο οποίο αναφέρονται, ονομαστικά, ποιές είναι οι επιτρεπόμενες Ανεξάρτητες Αρχές. Αλλά, πέραν τούτου, το σύστημα αυτό, που λειτουργεί στις ΗΠΑ, έχει παρουσιάσει προβλήματα και το βασικό πρόβλημα εντοπίζεται, στο πώς θα διενεργείται η βαθμολόγηση, που θα απαιτείται, έτσι ώστε να αποφεύγεται ο αποκλεισμός των πολιτών, όπως για ενοικίαση ή για αγορές, ενώ , παράλληλα, λειτουργεί και ο καταστροφικός πτωχευτικός νόμος (Ν. 4738/2020), που φέρνει μεγάλες αλλαγές στην ρύθμιση οφειλών των φυσικών και νομικών προσώπων και οδηγεί την πλειοψηφία των δανειοληπτών, σε αναγκαστική απώλεια περιουσιακών στοιχείων, ενώ, ουσιαστικά, δεν προστατεύεται, ούτε η κύρια κατοικία (εκτός, για μια μερίδα δανειοληπτών που ονομάζονται ευάλωτοι και έχουν πολύ χαμηλά κριτήρια εισοδήματος, τα οποία, στην πραγματικότητα, αποκλείουν την μεγαλύτερη μερίδα των οφειλετών). 

Σε αυτές τις περιπτώσεις, η κύρια οικία θα μεταβιβάζεται, σε φορέα απόκτησης και επαναμίσθωσης και ο οφειλέτης θα αποκτά δικαίωμα μίσθωσης διάρκειας 12 ετών, με επιδότηση του ενοικίου και καταβολή μισθώματος και με δικαίωμα επαναγοράς, στο τέλος της μίσθωσης. Σε περίπτωση μη καταβολής τριών μισθωμάτων, θα διώχνουν τον οφειλέτη, από το ακίνητο, και θα χάνει το δικαίωμα επαναγοράς του ακινήτου, ενώ αν καταφέρει να καταβάλει τα μισθώματα, σε 12 χρόνια, θα πρέπει να επαναγοράσει το ακίνητο, στην αξία της εμπορικής του αξίας, την οποία ορίζει πιστοποιημένος εκτιμητής. 

Εννοείται ότι, σε μία υπερχρεωμένη και ελλειμματική χώρα που οδηγείται και πάλι, στην χρεωκοπία, με τα μη εξυπηρετούμενα χρέη του ιδιωτικού τομέα, που βρίσκονται, σε απίθανα ύψη, με τον πτωχευτικό νόμο, που, μόλις, περιέγραψα και ο οποίος οδηγεί σε πλειστηριασμούς 140 έως 160 χιλιάδων σπιτιών, δεν χρειάζεται αυτή η νέα “ανεξάρτητη αρχή”. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, είναι καταστροφική αυτή η νέα “ανεξάρτητη αρχή”, όταν οι τράπεζες δεν δανείζουν, όπως φαίνεται, από τα υπάρχοντα στοιχεία, έχοντας υπόψη μας ότι, όταν το 2010 (το πρώτο μνημονιακό έτος) τα δάνεια, σε επιχειρήσεις και ιδιώτες ήταν 273 δισεκ. €, ενώ στην Γενική Κυβέρνηση  ήταν 26,3 δισεκ. €, το 2021 τα ιδιωτικά δάνεια έπεσαν, στα 109,6 δισεκ. €, ενώ τα δημόσια δάνεια σκαρφάλωσαν, στα 70,7 δισεκ. €, σύμφωνα με στοιχεία της ΤτΕ.  

Όπως άλλωστε έχω γράψει, παραπάνω, τα χειρότερα είναι μπροστά μας. Δεν είναι πίσω μας και αυτό πρόκειται, με οδυνηρό τρόπο, να το διαπιστώσουμε. Αυτή η κατάσταση που έρχεται και που ήδη υπάρχει πρέπει να ανατραπεί. Η αλήθεια είναι ότι, ανέλπιστα, το ελληνικό δικαστικό σύστημα δίνει τον δικό του αγώνα, ενάντια στα αρπακτικά funds και προσπαθεί να προστατεύσει τους οφειλέτες των τραπεζών, οι οποίες, έναντι, ακόμη και εξευτελιστικών τιμών, έχουν μεταβιβάσει τα χρέη των οφειλετών τους και σε ορισμένες περιπτώσεις, υπάρχει και κοινωνική αντίδραση. 

Αλλά όλα αυτά είναι, απολύτως, ανεπαρκή. Η κοινωνία πρέπει να συνολικοποιήσει την αντίδραση της, απέναντι σε όλα αυτά. 

Θα το πράξει; Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.