Qatargate : Η διαφθορά είναι γενετικό και εκ κατασκευής πρόβλημα της αστικής δημοκρατίας. (Την εκτεταμένη διαφθορά, στο ευρωκοινοβούλιο, στα εθνικά κοινοβούλια, και στις κυβερνήσεις, στον σύγχρονο γραφειοκρατικό καπιταλισμό, μέσα από τις μίζες των lobbies, αποδεικνύει, για μία ακόμη φορά, η περίπτωση της ποινικής δίωξης της Εύας Καϊλή, από το βελγικό δικαστικό σύστημα).

 

Η Εύα Καϊλή, το πολιτικό τέκνο του Σπύρου Βούγια και του Ευάγγελου Βενιζέλου, με τον σύντροφό της Francesco Giorgi, με τον οποίο έχουν ένα παιδί, σε παλιές ανέμελες στιγμές. Τώρα και οι δυο, αντιμετωπίζουν βαρύτατο πρόβλημα, αφού το βελγικό δικαστικό σύστημα τους έχει απευθύνει τις ατιμωτικές κατηγορίες, για ένταξη σε εγκληματική οργάνωση και νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες, γιατί προσπάθησαν να μεταφέρουν 35 εκατομμύρια ευρώ, σε ελβετική τράπεζα, με διάφορους συνδικαιούχους. Τότε κτύπησε “κόκκινο” και έμπλεξαν, δικαστικά, διότι παρέβησαν τους κανόνες. Τώρα, η Εύα Καϊλή, όπως λέγεται, μεταθέτει όλες τις ευθύνες, στον σύντροφό της, αλλά η αλήθεια είναι ότι την πάτησε, διότι το lobbying, που έκανε, υπέρ του Κατάρ, στο ευρωκοινοβούλιο, δεν ήταν αποδεκτό, από κάποιες ισχυρές κυβερνήσεις, στην “Ευρωπαϊκή Ένωση”, οι οποίες έδωσαν το 

έναυσμα, για την πολύμηνη παρακολούθηση και την εξόντωση του καταριανού lobby, στην ευρωβουλή. Η Εύα Καϊλή δεν είχε αντιληφθεί πού έμπλεξε, ή αψήφισε και υποτίμησε τους κινδύνους, οι οποίοι ήσαν πολύ σοβαροί. Κάπως έτσι, την πάτησε.

Το πρόβλημα, το οποίο εξετάζουμε, δεν αφορά, απλά, την Εύα Καϊλή. Αφορά την, σε διάφορα επίπεδα λήψης των αποφάσεων, σε κοινοβουλευτικό και κυβερνητικό επίπεδο, στον σύγχρονο γραφειοκρατικό καπιταλισμό, έτσι όπως αυτός διαμορφώθηκε, σε όλη την πορεία, στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον. 

Η διαφθορά είναι γενετικό και εκ κατασκευής, συγκροτητικό πρόβλημα των σύγχρονων ολιγαρχικών αστικοδημοκρατικών  καθεστώτων, στα οποία κυρίαρχη μορφή συγκρότησης τους είναι η καθιέρωση, η αντιμετώπιση των, πολλές φορές, συγκρουόμενων ομάδων συμφερόντων και τα οποία εξυπηρετούνται, σε κοινοβουλευτικό, κυβερνητικό και διακυβερνητικό επίπεδο και φυσικά, υπερισχύουν εκείνες οι ομάδες συμφερόντων και πιέσεων, τα οποία, σε κάθε δεδομένη περίπτωση είναι τα περισσότερο ισχυρά.

Αλλά δεν είναι άχρηστο το να παρακολουθήσουμε, έστω μια πτυχή, από την πολιτική ζωή της Εύας Καϊλή, έτσι όπως την παρουσιάζει, μέσα από την προσωπική της εμπειρία, η Σοφία Μανδηλαρά. Ας δούμε το κείμενο, που ανήρτησε, στο διαδίκτυο και το οποίο το πήρα, από την σελίδα του Θεόδωρου Σούκερα, στο Facebook. 

Δείτε ακριβώς τι περιγράφει η Σοφία Μανδηλαρά, στο κείμενο αυτό :

“Το μακρινό 2013-2014, μια ζωή ολόκληρη πριν δηλαδή,

συνεργάστηκα με την Εύα Καϊλή.
Την πανέμορφη, χυδαία, ξεδιάντροπη, αλαζονική,
διαπλεκόμενη, βρώμικη Εύα Καϊλη.

Η γυναίκα αυτή μετά από έναν ανασχηματισμό στην
συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου ανέλαβε πρόεδρος
του Κέντρου Ερευνών για Θέματα Ισότητας, στο οποίο
εργαζόμουν εγώ ως ταπεινό μπλοκάκι, κατόπιν
διαγωνισμού.

Μας την κουβάλησε ο Βαγγέλης που απαιτεί να
αναγράφεται Ευάγγελος, ήταν από τότε κολλητή του
Αδώνιδος και, μάλιστα, ακουγόταν στους διαδρόμους
ότι ο τελευταίος της είχε εξασφαλίσει κάποια θέση PR
για Ισραηλινές εταιρείες φαρμάκου, τύπου influencer
της πολιτικής.

Στο ΚΕΘΙ, επίσης, η Εύα, κατά παράβαση του
εσωτερικού κανονισμού λειτουργίας, διόρισε ευθύς
αμέσως την αδερφή της Μαγδαλένα, την οποία,
ωστόσο, δεν είδαμε ποτέ και ούτε ξέρω, εάν τελικά
κατάφερε να πληρώνεται από τον Έλληνα
φορολογούμενο.

Ισχυριζόταν δε ότι ως πρόεδρος δεν λάμβανε μισθό
διότι, γελάτε χωριανοί, λάμβανε παχυλή (για τα δικά
μας δεδομένα) ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ.
Έτσι απειλούσε με μηνjύσεις όταν της έλεγαν ότι
τσέπωνε κανένα διχίλιαρο γιατί δεν γνώριζαν οι
αφελείς ότι άλλο άμα ο φορέας σε τιμά και σε
αποζημιώνει για το χρόνο σου και άλλο άμα σε
μισθώνει.

Τέλος πάντων, η λεγάμενη και η αδερφή της είχαν μια
φίλη επιστήθια, εργαζόμενη σε μια ΜΚΟ με έδρα
στο Ίλιον και πεδίο δράσης το Πάρκο Αντώνης Τρίτσης,
που η ζωή τα έφερε να γνωρίζω ότι είχε αναλάβει
προγράμματα από το Πράσινο Ταμείο, μεταξύ άλλων, τα
οποία υποτίθεται υλοποίησε αλλά μόνο ως μακέτο
ετούτο το έργο.

Στο ΔΣ της εν λόγω ΜΚΟ ήταν, σχεδόν φυσικά, η
Μαγδαλένα, βεβαίως βεβαίως.
Γνωρίζω δε για τη φιλία τους διότι τη μόστραραν σε
φωτογραφίες στο facebook και δεν σκέφτηκαν ποτέ
μέσα στην εξουσιολαγνεία τους ότι μπορεί κάποιος να
κοιτάξει.

Στην φιλενάδα αυτή οι δύο αδερφές αποφάσισαν ότι
ήθελαν να δώσουν τη θέση μου κι έτσι όταν ήρθε η ώρα
να επαναληφθεί ο διαγωνισμός για την ανανέωση
έργου, ισχυρίστηκαν ότι εγώ με πτυχίο, μεταπτυχιακό,
3 ξένες γλώσσες, μέχρι και ECDL με βαθμολογία 100%
και εκείνη που είχε ένα ξερό lower χωρίς πτυχίο ...
ισοβαθμήσαμε.

Μάλιστα, η μαντάμ με εκβίασε κανονικότατα μέσω του
διευθυντή οικονομικών να μην κάνω ένσταση στον
διαγωνισμό, εάν θέλω να λάβω την υπόλοιπη
χρωστούμενη αμοιβή μου από το πρόγραμμα ΕΣΠΑ και
σε όλο αυτό τους διευκόλυνε μια άλλη μαντάμ από
αυτές που το παίζουν βαρέως φεμινίστριες -την έχω
όμως και αυτή σημειωμένη στα κιτάπια μου και
περιμένω πότε θα έρθει η ώρα της.

Μη τα πολυλογώ, εάν με ξέρετε λίγο, ξέρετε ότι έκανα
ένσταση, έβαλα μία δικηγόρο που τότε ήταν ΚΚΕ (τώρα
ΝΔ), αναποδογύρισα τα γραφεία (πιθανή κυριολεξία
alert), έφτασα σε δυο διαφορετικές ελεγκτικές
επιτροπές, διαμαρτυρήθηκα στον ΑΣΕΠ, πήρα την
αμοιβή μου γιατί η παρακράτησή της ήταν κακούργημα,
δεδομένου ότι είχε εκδοθεί η επιταγή και απείλησα
εγώ τον διευθυντή ότι θα βγει από το κτήριο μόνο
συνοδεία αστυνομικού καθότι το αδίκημα
αυτεπάγγελτο -κυριολεκτικά είχα πιάσει τα περάσματα
-, και χάρη σε μια γυναίκα δεξιά του υπ. Εργασίας μετά
από περίπου δύο χρόνια δικαιώθηκα και επέστρεψα
στη θέση μου.

Και κράτησα αρχείο. Δεν το έχω κάνει πολλές φορές
αυτό στη ζωή μου, γιατί γενικά δεν σκέφτομαι ότι οι
άνθρωποι είναι μια σκατούλα σκύλου πατημένη στο
πεζοδρόμιο αλλά η Εύα, ω η όμορφη, ανίδεη από
οτιδήποτε περνούσε έστω ξυστά από την έννοια της
ισότητας Εύα, έβλεπα ότι ήταν θέμα χρόνου να σκάσει
σαν βεγγαλικό στα μούτρα μας και να πάρει μαζί της
οτιδήποτε βρεθεί σε απόσταση αρκετή ώστε να
λερωθεί.

Η Εύα πήγαινε ταξίδια στη Νέα Υόρκη για Χριστούγεννα
υπό το πρόσχημα ότι έτρεχε μια συνεδρίαση του ΟΗΕ
με λεφτά του Έλληνα φορολογούμενου και έφτανε την
μέρα που η συνεδρίαση είχε τελειώσει.

Η Εύα απαιτούσε στον διεθνή διαγωνισμό του οποίου
ήμουν υπεύθυνη να προβλέψουμε 180.658.712 μίλια
μετακινήσεων για τους ωφελούμενους του έργου.

Το ταξιδιωτικό κομμάτι ήταν ήδη συμφωνημένο ότι θα
εκτελέσει το ταξιδιωτικό γραφείο της συζύγου του
οικονομικού διευθυντή.
Όταν δε αυτά δεν έβγαιναν γιατί εγώ λύσσαγα στα
mails να είμαι όσο πιο αναλυτική γινόταν για τις
προφορικές οδηγίες/πιέσεις που δεχόμουν ακύρωσε
τον διαγωνισμό.

Η Εύα προσπάθησε να απολύσει με όλες της τις
δυνάμεις μια εργαζόμενη μητέρα μονογονεϊκής
οικογένειας για να την αντικαταστήσει με άλλη
φιλενάδα της.

Η Εύα απαιτούσε τη βάση δεδομένων των εκατοντάδων
γυναικών που είχαν εγγραφεί στο πρόγραμμα, δηλαδή
τα πλήρη στοιχεία επικοινωνίας τους, για το
προσωπικό της αρχείο, κάτι από τότε εντελώς
παράνομο.

Η Εύα, η Εύα, η Εύα.
Από τους πιο σάπιους ανθρώπους που έχω γνωρίσει
ποτέ.
Η Εύα.

Δεν της πήγαινε ποτέ κανείς κόντρα και με μισούσε με
όλο της το εγώ, το υπερεγώ και το εκείνο.
Εύα, όταν σε μάζεψαν, όταν καταστράφηκες -είτε βγεις,
είτε μείνεις μέσα-, να ξέρεις εγώ φώναξα από την
ψυχή μου: ΔΗΚΕΟΣΙΝΗ.
Και αυτή είναι η πρώτη φορά που γράφω αυτή την
ιστορία.

Αντί επιλόγου: Όταν κάποτε βγήκε κυβέρνηση ο
ΣΥΡΙΖΑ, αντί όλους αυτούς να τους ξηλώσει πάσι θυσία,
να τους στείλει σπίτια τους έστω, αντί για φυλακή,
αφού τα αδικήματα αποδεικνύονταν εξαιρετικά
δύσκολα, προσπάθησε να τους αναμορφώσει.
Δεν αναμορφώνεται η χωματερή, αγάπη μου. Θέλει
ισοπέδωση”.

Όπως προανέφερα, το πρόβλημα δεν είναι η ίδια η Εύα Καϊλή, η οποία, ως πρόσωπο, είναι αδιάφορη. Το πρόβλημα βρίσκεται, στο σύστημα και εκφράζεται, τουλάχιστον, στο διοικητικό κομμάτι του, από τον επίλογο κάνει, στο κείμενο της, η Σοφία Μανδηλαρά. Πράγματι, η χωματερή δεν μπορεί να αναμορφωθεί. Χρειάζεται ισοπέδωση.

Ομοίως, ισοπέδωση χρειάζεται το υποτιθέμενο, ως αντιπροσωπευτικό αστικοδημοκρατικό ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα, το οποίο, μέσω του συστήματος του ανταγωνισμού, αλλά και κατά περίπτωση του συνεργατισμού των ισχυρών ομάδων συμφερόντων, που εκπροσωπούν τις μεγάλες γραφειοκρατικές επιχειρήσεις, τον λοιπό επιχειρηματικό κόσμο, αλλά και εθνικά, όπως και άλλα αλλότρια συμφέροντα, μετατρέπεται και καθίσταται, από συστήματα εκπροσώπησης των ψηφοφόρων τους, σε συστήματα εκπροσώπησης, μέσω των διαφόρων lobbies (κάπου, στους 20.000 υπολογίζονται οι λομπίστες, στο ευρωκοινοβούλιο και άλλοι τόσοι και ακόμη, περισσότεροι, στο αμερικανικό κογκρέσο), σε πραγματικούς και ουσιαστικά, εξαρτώμενους εκπροσώπους και εξυπηρετητές των μεγάλων και διαφόρων άλλων επιχειρήσεων, των συμφερόντων των διαφόρων εθνικών κρατών και κάθε είδους άλλων σκοτεινών, ή και νόμιμων συμφερόντων, τα οποία δεν έχουν σχέση, με τους ψηφοφόρους, τους οποίους επηρεάζουν, με χίλιους διαφορετικούς επικοινωνιακούς τρόπους, μέσω των ΜΜΕ, εξασφαλίζοντας την αναγνωρισιμότητα, την φήμη και την υποτιθέμενη αξία των υπηρετών τους, επιτυγχάνοντας, πολλές φορές, την επανεκλογή τους.

Εννοείται ότι όλο αυτό το, εκ γενετής και εκ κατασκευής, διεφθαρμένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα της αστικοδημοκρατικής εκπροσώπησης, κυβέρνησης και διακυβέρνησης χρειάζεται ισοπέδωση και εξαφάνιση, έχοντας, με δεδομένη την εμπειρία, που έχουμε αποκτήσει, εμπεδώσει την δυστυχή, αλλά και πραγματική αλήθεια ότι η διαδικασία της εκλογής αντιπροσώπων είναι ένα πολύ κακό σύστημα, ακόμη και όταν καθίσταται αναγκαίο, διότι δίνει την βάση της έκφρασης συγκροτημένων οικονομικών και λοιπών συμφερόντων.

Με δεδομένο το γεγονός αυτό, ως πραγματιστική διαπίστωση και εμπειρία, ένα μέσο, για την αντιμετώπιση και τον ουσιαστικό περιορισμό αυτού του φαινομένου του αστικοδημοκρατικού ολιγαρχικού καθεστώτος, είναι η εφαρμογή του συστήματος της, χρονικά, περιορισμένης εναλλαγής των πολιτών, στα διάφορα δημόσια καθήκοντα, γεγονός, το οποίο οδηγεί, στην από συγκεντροποίηση των εξουσιών και την μεταφορά των συγκεντρωτικών εξουσιών, στα όσο το δυνατόν μικρότερα σύνολα των πολιτών.

Πόσο εύκολη είναι η επίτευξη αυτού του στόχου, που συνδέεται και με το μουτουαλιστικό σύστημα του Pierre Joseph Proudhon;

Δεν είναι καθόλου εύκολη. Και αυτό είναι το πρόβλημα. Αλλά αξίζει να επιχειρηθεί.