Τί θα συμβεί, εάν το ήπιο τελεσίγραφο της Μόσχας, προς ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, δεν είναι μπλόφα; Τότε, the game is over, αφού η ρωσική ηγεσία θεωρεί, ως casus belli, οποιαδήποτε επέκταση του NATO, στα σύνορα της χώρας της. Απλά, η Ουάσινγκτων θα απειληθεί, με πυρηνικό πλήγμα, σε οποιοδήποτε επίπεδο.

 

Αλήθεια τι θα συμβεί, εάν το πρόσφατο τελεσίγραφο της Μόσχας, προς ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, δεν είναι μπλόφα, όπως πιστεύω εγώ; 

Οι Δυτικοί ελπίζουν ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν μπλοφάρει. Από την άλλη πλευρά όμως, φοβούνται ότι δεν μπλοφάρει και για αυτό, όπως φαίνεται, τα έχουν χαμένα. Βρίσκονται, προ απροόπτου, διότι δεν περίμεναν αυτή την κίνηση, από την πλευρά του Ρώσου ηγέτη. Άλλωστε, κάτω από την δική τους οπτική γωνία, είναι ανήκουστο να τους τίθεται ένα, τέτοιου είδους, τελεσίγραφο, όσο ήπιο κι αν αυτό φαίνεται, στην διατύπωσή του, με το οποίο η Μόσχα έρχεται να τους υπαγορεύσει το τί τους επιτρέπεται να κάνουν και το τί δεν τους επιτρέπεται να κάνουν.

Μέχρι πρόσφατα, θεωρούσαν ότι η Ρωσία ήταν δεδομένη και ότι, λίγο-πολύ, μπορούσαν να κάνουν ό,τι οι ίδιοι επιθυμούν, απέναντί της, θεωρώντας ότι η ηγεσία της Μόσχας δεν μπορεί να αντιδράσει στις δικές τους πράξεις, οι οποίες σκοπό έχουν την ολοκλήρωση της περικύκλωσης της Ρωσίας, από τα αμερικανονατοϊκά οπλικά συστήματα.

Ο απώτερος σκοπός των Δυτικών είναι να υποχρεώσουν την μεγάλη αυτή χώρα να υπακούει, στις δικές τους διαταγές και στην πορεία, να την καταστήσουν μία, νέου τύπου, αποικία τους και φυσικά, να την πολυδιασπάσουν, σε επιμέρους τιμάρια, προκειμένου να την εξολοθρεύσουν, ως μεγάλη πυρηνική χώρα και απειλή, όπως έγινε, πριν 30 χρόνια, με την "Σοβιετική Ένωση".

Αυτός είναι ο σκοπός της Ουάσιγκτων, από την εποχή της διάλυσης της "Σοβιετικής Ένωσης", αλλά αυτός ο στόχος δεν επιτεύχθηκε, κατά την περίοδο της διακυβέρνησης της Ρωσίας, από την ηγεσία του Μπόρις Γέλτσιν, επειδή, τουλάχιστον, η ανερμάτιστη αυτή ηγεσία είχε την πρόνοια να προστατεύσει την εδαφική ενότητα και ακεραιότητα της χώρας, στηριζόμενη, στο τεράστιο πυρηνικό της οπλοστάσιο, που απέτρεψε κάθε σκέψη των Δυτικών, για έναν ένοπλο εδαφικό τεμαχισμό της μετασοβιετικής Ρωσίας.

Αυτό, βέβαια, δεν εμπόδισε τους Δυτικούς να παραγκωνίσουν την Μόσχα και να την αγνοήσουν, στο διεθνές πεδίο, αντιμετωπίζοντας την Ρωσία, όχι ως μία υπερδύναμη, αλλά ως μία περιφερειακή δύναμη, την οποία έβλεπαν, ως ανίσχυρη να αντισταθεί, στις επιδιώξεις και στις πράξεις της Ουάσιγκτων, σε κάθε μέρος της γης, ακόμα και όταν οι πράξεις αυτές αφορούσαν και έφταναν, στον άμεσο περίγυρο της Ρωσίας και ουσιαστικά, στρέφονταν εναντίον της, όπως συνέβη με την επέκταση του ΝΑΤΟ, στην Ανατολική Ευρώπη, μέχρι τις χώρες της Βαλτικής. 

Φυσικά, οι Δυτικοί έγραψαν, στα παλαιότερα υποδήματά τους, τις προφορικές υποσχέσεις, που είχαν δώσει στην ανεκδιήγητη ηγεσία του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, το 1989-1990, οι οποίες προφορικές υποσχέσεις, αν και δεν καταγράφηκαν, λόγω της απύθμενης βλακείας της ύστερης "σοβιετικής" ηγεσίας, σε κάποια επίσημη συνθήκη, συμπυκνώνονται, στο ότι η Δύση και το ΝΑΤΟ δεν επρόκειτο να μετακινηθούν, ούτε μια ίντσα, στα εδάφη των χωρών του πρώην "υπαρκτού σοσιαλισμού" και ότι θα έμεναν, στον χώρο, που ήδη βρίσκονταν, στην Δυτική Ευρώπη. 

Όλα αυτά, βέβαια, στην πράξη, αποδείχθηκαν πομφόλυγες, σκέτα παραμύθια, αλλά η ανικανότητα των μετασοβιετικών ηγεσιών της Ρωσίας επέτρεψε, στην Δύση, με επικεφαλής την Ουάσιγκτων, να συμπεριφερθεί, σαν να μην είχαν δοθεί πότε αυτές οι υποσχέσεις, οι οποίες, άλλωστε, όπως είπαμε, ουδέποτε καταγράφηκαν, σε οποιοδήποτε, νομικά, δεσμευτικό κείμενο συμφωνίας, ανάμεσα στην Δύση και την ύστερη ηγεσία της "Σοβιετικής Ένωσης".

Αλλά, τώρα πια, the game is over. Η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν αισθάνεται ότι μπορεί να επιβάλει, στην Ουάσιγκτων και στην Δύση, αυτά που δεν φρόντισε να επιβάλει ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. 

Και φυσικά, η ρωσική ηγεσία δεν μένει, στα λόγια. Προχωρεί, στην πράξη, απαιτώντας, περίπου τελεσιγραφικά, την απόσυρση του των νατοϊκών οπλικών συστημάτων, από τις χώρες του πρώην "υπαρκτού σοσιαλισμού" και την μη επέκταση του ΝΑΤΟ, από εδώ και πέρα, σε οποιαδήποτε άλλη χώρα.

Ουσιαστικά, ο Βλαντιμίρ Πούτιν προσδιορίζει, έμμεσα, αλλά σαφέστατα και κατηγορηματικά, ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και την Γεωργία, αποτελεί casus belli, αιτία πολέμου. Και φυσικά, η ρωσική ηγεσία τονίζει, πάλι έμμεσα, αλλά και πάλι, σαφέστατα και κατηγορηματικά, ότι το ίδιο θα συμβεί και στην περίπτωση, που το ΝΑΤΟ επεκταθεί, στην Φιλανδία, ή στην Σουηδία.

Ύστερα από όλα αυτά, η Ουάσινγκτων, οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και γενικότερα, η Δύση έχουν καταθορυβηθεί, από αυτές τις ρωσικές απαιτήσεις, οι οποίες θέτουν, ως τελική κατάληξη, την υπογραφή μιας, νομικά, δεσμευτικής συμφωνίας, ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ρωσία, όπως και το ΝΑΤΟ. Μία συμφωνία, που θα καθορίζει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις και των δύο πλευρών και φυσικά, θα κατοχυρώνει τα ζητήματα της ζωτικής ασφάλειας της Ρωσίας, η οποία, απλούστατα, δεν μπορεί να δεχθεί την τοποθέτηση οπλικών συστημάτων του ΝΑΤΟ, σε μία τόσο μικρή απόσταση, από τα σύνορά της, από όπου θα μπορούν να χτυπήσουν την Αγία Πετρούπολη, την Μόσχα και τους ρωσικούς στρατιωτικούς στόχους, μέσα σε λίγα λεπτά. Και φυσικά, η συμφωνία αυτή, τέλος, θα πρέπει να προβλέπει και τους μηχανισμούς παρακολούθησης και εφαρμογής, στην πράξη, του περιεχομένου της, όπως και των δεσμεύσεων, που οι δύο πλευρές θα έχουν αναλάβει.

Όπως είπαμε, η Ουάσιγκτων έχει τρομάξει από τις απαιτήσεις της Μόσχας. Το ίδιο και οι σύμμαχοί της, στην Ευρώπη, οι οποίοι βλέπουν ότι τυχούσα αποδοχή, έστω και μερικώς, όσων η Ρωσία ζητεί, θα θέσει τον ευρωπαϊκό χώρο, υπό την ρωσική ομηρία, καθιστώντας την Μόσχα έναν ζωτικό παίκτη, για το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Και κάτι τέτοιο δεν είναι επιθυμητό, ούτε από το Βερολίνο, ούτε και από το Παρίσι.

Για αυτό και η Δύση ελπίζει ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν μπλοφάρει, αλλά το ερώτημα που, όπως προανέφερα, τίθεται, είναι το τί θα συμβεί εάν η ρωσική ηγεσία δεν μπλοφάρει και εννοεί όσα λέει και απαιτεί.

Αυτό που θα συμβεί είναι πολύ απλό και συνάμα τρομακτικό : Η Δύση και ιδιαίτερα οι κεντροευρωπαϊκές, όπως και οι ανατολικές ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και η ίδια η Ουάσινγκτων, θα βρεθούν, κάτω από την απειλή ενός πυρηνικού πλήγματος, ή μιας σειράς πυρηνικών πληγμάτων, σε οποιοδήποτε επίπεδο, σε οποιονδήποτε χώρο, ακόμα και μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ, οι οποίες, με την σειρά τους, θα περικυκλωθούν, από ρωσικά πυρηνικά όπλα, τα οποία η Μόσχα δεν θα διστάσει να τοποθετήσει, στην Κούβα και στην Βενεζουέλα, όπως και σε μια ανάσα, από τις αμερικανικές ακτές, στον Ατλαντικό και στον Ειρηνικό Ωκεανό.

Ως εκ τούτου, οι επιλογές της Ουάσινγκτων δεν είναι πολλές, αν αναλογιστούμε το γεγονός ότι η Μόσχα θα μεταφέρει το πρόβλημα περικύκλωσης, που ίδια αντιμετωπίζει, μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, πληρώνοντας την αμερικανική ηγεσία, με το ίδιο νόμισμα. 

Κάπως έτσι, η αμερικανική πρωτεύουσα και ο μέσος αμερικανός πολίτης, θα αντιληφθούν ότι δεν είναι, πλέον, άτρωτοι, απέναντι σε μια ρωσική απειλή άμεσης επίθεσης, στο ίδιο το έδαφος της χώρας τους, είτε μετά από ένα αιφνιδιαστικό και χωρίς προειδοποίηση πυρηνικό πλήγμα, ή μια σειρά πυρηνικών πληγμάτων, στο αμερικανικό έδαφος, είτε, το πιθανότερο, ως απάντηση, σε μια προσπάθεια του ΝΑΤΟ να αντιδράσει, στρατιωτικά, σε μια εισβολή της Ρωσίας, στην Ουκρανία, ή στις χώρες της Βαλτικής και στην Πολωνία.  

Όσοι πιστεύουν ότι αυτά τα σενάρια είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας και εκτός πραγματικότητας, κάνουν λάθος. Είναι γεγονός ότι οι μεγάλες πυρηνικές δυνάμεις, πριν λίγες μέρες, συμφώνησαν πως ένας πυρηνικός πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά δεν είναι ολόκληρη η αλήθεια. Είναι απλώς ένα μέρος της αλήθειας. 

Και τούτο διότι δεν είναι απαραίτητο να υπάρξει ένας γενικευμένος πυρηνικός πόλεμος. Μπορούν να υπάρξουν, επιμέρους, πυρηνικές επιθέσεις, οι οποίες να χρησιμεύσουν, σε εκείνους που θα τις χρησιμοποιήσουν, για να εκφοβίσουν τον αντίπαλο και να κερδίσουν, μέσα από το φόβο του αντιπάλου, τους επιδιωκόμενους στόχους τους. Βέβαια, ουδόλως αποκλείεται ένας περιορισμένος πυρηνικός πόλεμος να γενικευτεί. Αλλά αυτό θα κριθεί και θα πραγματοποιηθεί, ή δεν θα πραγματοποιηθεί, εκείνη την χρονική περίοδο, που θα έχει ξεσπάσει αυτός ο περιορισμένος πυρηνικός πόλεμος.

Άλλωστε, η ρωσική ηγεσία, μέσω του ίδιου του Βλαντιμίρ Πούτιν, έχει ξεκαθαρίσει, από το 2014, ότι, εφόσον υπάρξει ζωτικό πρόβλημα ασφαλείας, για την Ρωσική Ομοσπονδία, οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας θα χρησιμοποιήσουν τακτικά πυρηνικά όπλα, για να αντιμετωπίσουν τον αντίπαλο. Και φυσικά, ως αντίπαλος, νοείται το ΝΑΤΟ.

Είναι γεγονός, βέβαια, ότι οι ρωσικές ηγεσίες ηγεσίες έχουν αργήσει, πάρα πολύ, να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο της περικύκλωσης της χώρας τους, από το ΝΑΤΟ. Έπρεπε να αντιδράσουν, πρώτα το 1999, όταν η Βορειοατλαντική Συμμαχία επεκτάθηκε, στις ανατολικές χώρες και μετά, το 2004, όταν προσχώρησαν, σε αυτήν την συμμαχία, οι χώρες της Βαλτικής. 

Στην πρώτη περίπτωση, ο Γέλτσιν δεν αντέδρασε και άφησε την διαδικασία να προχωρήσει, αλλά με τον πόλεμο, στην Γιουγκοσλαβία, η ρωσική ελίτ αντιλήφθηκε τις κακές προθέσεις των ΗΠΑ και της Δύσης και γι’ αυτό, υποχρεώθηκε να φέρει, στην εξουσία τον Βλαντιμίρ Πούτιν, τον παλαιό Καγκεμπίτη, προκειμένου να επιτύχει την ανόρθωση της Ρωσίας, στο επίπεδο της υπερδύναμης.

Στην δεύτερη περίπτωση, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, επίσης, δεν αντέδρασε, επειδή θεώρησε ότι η Ρωσία δεν είχε την δυνατότητα να απειλήσει την Δύση και επειδή η αλήθεια είναι ότι και ο ίδιος διατηρούσε κάποιες αυταπάτες, ως προς τις προθέσεις των Δυτικών.

Και στις δύο περιπτώσεις και ο Γέλτσιν και ο Πούτιν έσφαλλαν. Μπορούσαν να αντιδράσουν, στα καμώματα των ΗΠΑ και της Δύσης, αναβαθμίζοντας την απειλή τους, για ένα αλληλοσυνεχές πυρηνικό κτύπημα, στο ίδιο το αμερικανικό έδαφος, όπως και στο δυτικοευρωπαϊκό. Η Ρωσία, βέβαια, εκείνη την εποχή, σε επίπεδο συμβατικών στρατιωτικών δυνάμεων, βρισκόταν σε αδυναμία, απέναντι, στις ΗΠΑ, την Δύση και το ΝΑΤΟ. 

Όμως, σε επίπεδο πυρηνικών όπλων, η Ρωσία είχε - όπως και τώρα έχει - την δυνατότητα να απειλήσει, στα σοβαρά, τους αντιπάλους της, οι οποίοι, εάν λάμβαναν, από την Μόσχα, ένα άτυπο casus belli, θεωρώ βέβαιο ότι θα έκαναν πίσω και δεν θα πραγματοποιούσαν τις δύο επεκτάσεις του ΝΑΤΟ, στις χώρες του πρώην "υπαρκτού σοσιαλισμού".

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν έβαλε, στην συνέχεια, ένα συγκεκριμένο όριο, στο ζήτημα της επέκτασης του ΝΑΤΟ, προς ανατολάς. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι διέπραξε κάποια λάθη, αλλά αυτό το όριο το έθεσε, το 2008, όταν απαίτησε από το ΝΑΤΟ και ιδιαίτερα από τον τότε Πρόεδρο των ΗΠΑ George Bush Jr, να μην ενταχθούν η Ουκρανία και η Γεωργία, στην Βορειοατλαντική Συμμαχία. Και φυσικά, εισακούστηκε. Η απαίτηση αυτή έγινε, τότε, αποδεκτή. Η Ουάσιγκτων είχε αντιληφθεί τον κίνδυνο και ότι οι απαιτήσεις της Μόσχας δεν ήσαν κενές περιεχομένου.

Στη συνέχεια ακολούθησαν δύο λάθη του Βλαντιμίρ Πούτιν. Το πρώτο έγινε το 2014, στην περίπτωση της Ουκρανίας όπου η Μόσχα δεν προχώρησε στην κατάληψη όλης της χώρας αυτής, ή τουλάχιστον, ενός μεγάλου μέρους της, εξαιρουμένης μιας περιοχής, στην Δυτική Ουκρανία, όπου κατοικούν εθνότητες, οι οποίες δεν είναι ρωσικές και ουκρανικές, επιτρέποντας την κατάληψη της εξουσίας, από τις ακροδεξιές, έως ναζιστικές, ένοπλες ομάδες που είχε οργανώσει και εξοπλίσει η Δύση, περιοριζόμενος στην κατάληψη της Κριμαίας και στην στήριξη των αυτονομιστών του Ντονπάς, την ίδια στιγμή, που η Δύση φοβόταν ότι η Μόσχα θα εισέβαλε και θα καταλάμβανε όλη την Ουκρανία. 

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν προέβη, σε αυτή την ενέργεια, με αποτέλεσμα, στην πορεία, η Ουάσινγκτων να αποθρασυνθεί και να απειλεί, στην πράξη, με την ενσωμάτωση της χώρας αυτής, στους δυτικούς θεσμούς, ενισχύοντας, στρατιωτικά, τον αδύναμο ουκρανικό στρατό. Αυτό το σφάλμα το πληρώνει, ακόμη.

Το δεύτερο σφάλμα του Βλαντιμίρ Πούτιν έγινε το 2019, όταν επέτρεψε να πραγματοποιηθεί η διαδικασία ένταξης της Σλαβομακεδονίας, στο ΝΑΤΟ, παρά τις όποιες λεκτικές αντιδράσεις της Μόσχας, οι οποίες δεν ελήφθησαν υπόψιν, από την Δύση, γεγονός το οποίο αποδυνάμωσε την προηγούμενη σωστή πολιτική του να θέσει βέτο, στην ένταξη της Ουκρανίας και της Γεωργίας στην Βορειοατλαντική Συμμαχία. 

Για αυτό και σε εκείνον τον πρόσφατο καιρό, θεωρούσα ότι τα πράγματα είχαν φθάσει, σε επικίνδυνο σημείο, ώστε να εκραγεί μία ένοπλη σύρραξη, στα Βαλκάνια, κάτι που τότε, τελικά, δεν πραγματοποιήθηκε, αφήνοντας, όμως, ανοικτούς λογαριασμούς, για το μέλλον, το οποίο διανύουμε, στις μέρες μας.

Αλλά, τώρα πλέον, όπως προανέφερα, the game is over. Η ρωσική ηγεσία, στις 17 Δεκεμβρίου 2021, έθεσε, ανοικτά, το τελεσίγραφό της, στην Δύση, για την πραγματοποίηση μιας νέας συμφωνίας, τύπου Γιάλτας, με την οποία επιδιώκει την ανατροπή, στα σύγχρονα πλαίσια, των τετελεσμένων γεγονότων της τελευταίας τριακονταετίας, που οδήγησαν, στην περικύκλωση της Ρωσίας, από το ΝΑΤΟ και έθεσαν ουσιαστικό ζήτημα, για την ασφάλεια της μεγάλης αυτής χώρας. 

Πρόκειται για μπλόφα; Δεν το νομίζω. Η ρωσική ηγεσία αντιλαμβάνεται ότι ο άμεσος περίγυρος της και ίδια η υπόσταση της χώρας της κινδυνεύει, άμεσα, ή έστω, μακροχρόνια, από την αμερικανονατοϊκή περικύκλωσή της, που καθιστά ένα αλληλοδιαδοχικό πλήγμα, στις ρωσικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις, θέμα μερικών λεπτών της ώρας, εάν και όταν, η Ουάσιγκτων θελησει να το πραγματοποιήσει.

Γι' αυτό και η Μόσχα ζητάει την ουσιαστική ανατροπή των τετελεσμένων γεγονότων, μέσα στις σύγχρονες συνθήκες βέβαια, η οποία ανατροπή θα υποχρεώσει την Δύση να υποχωρήσει, από όσα κέρδισε, κατά τις προηγούμενες τρεις δεκαετίες και να αφοπλίσει, ουσιαστικά, τις χώρες του πρώην "υπαρκτού σοσιαλισμού", που έχουν ενταχθεί, στο ΝΑΤΟ και να την δεσμεύσει ότι η Βορειοατλαντική Συμμαχία δεν πρόκειται να επεκταθεί, από εδώ και πέρα, γύρω, από τα ρωσικά σύνορα.

Είναι κατανοητό πως αυτή η διαπραγμάτευση, που ζητά η Ρωσία και την οποία η Ουάσιγκτον υποχρεώθηκε να αποδεχθεί, θα είναι δύσκολη. Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, προφανώς, θα χρειαστούν χρόνο, για να μπορέσουν να καταλήξουν, στο τί πρόκειται να δεχτούν και τί όχι. Και φυσικά η Μόσχα αυτόν τον απαιτούμενο χρόνο θα τους τον δώσει. 

Μόνο, που ο χρόνος αυτός δεν θα είναι απεριόριστος. Προφανώς, θα είναι αρκετός, αλλά θα έχει ένα ορατό τέρμα, πέραν του οποίου η Μόσχα δεν θα επιτρέψει μία ατέρμονη χρονοτριβή, από την πλευρά της Δύσης, με σκοπό οι ΗΠΑ και οι Δυτικοί να κερδίσουν χρόνο και να οδηγήσουν, σε ένα τέλμα, την όλη διαδικασία.

Από εκεί και πέρα, πλέον, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά, είναι στο τραπέζι και φυσικά, θα δούμε τα αποτελέσματά τους. 

Ελπίζω ότι θα επικρατήσουν η λογική και ο ορθολογισμός και ότι, τελικά, θα βρεθεί μία ειρηνική λύση. 

Αν αυτό δεν συμβεί, φυσικά, τα πράγματα θα πάρουν μια πολύ άσχημη, έως τρομακτική τροπή, την οποία οι δικές μας γενιές δεν έχουν ξαναζήσει.

Μακάρι να πέσω έξω και τίποτε, από όλα αυτά, να μην πραγματοποιηθούν. Αλλά...