Τάνια. (Οι αυταπάτες του Γιάννη. Θραύσμα διηγήματος, Νο 2).

 

Ήταν η περίπτωση της Τάνιας εύκολη, έτσι όπως νόμιζε ο Γιάννης; Όπως θα διαπίστωνε, στην πράξη, δεν ήταν εύκολη η περίπτωσή της. Αυτό, στην αρχή, ο ίδιος δεν θέλησε να το παραδεχτεί και επίσης αλήθεια είναι ότι δεν μπόρεσε να το δει. Από ένα σημείο και μετά, όμως, το είδε, το διαπίστωσε, με τα ίδια του τα μάτια. 

Και εδώ τίθεται το ερώτημα : Γιατί ο Γιάννης δεν μπόρεσε να το δει και δεν θέλησε να το παραδεχτεί; Εκ των πραγμάτων, η περίπτωση της Τάνιας ήταν, όντως, δύσκολη και αν ο Γιάννης ήταν ψύχραιμος, θα μπορούσε, πολύ εύκολα, να το διαπιστώσει. Δεν το έπραξε, όμως. 

Δεν το έπραξε, γιατί ήταν εγωιστής, γιατί νόμιζε ότι τα ξέρει όλα, γιατί η προηγούμενη περιπτωσιολογία, που του είχε τύχει, αφορούσε διαφορετικές περιπτώσεις, λιγότερο βαριές και στην πράξη, αντιμετωπίσιμες. Και φυσικά, γιατί δεν ήταν αυτή η δουλειά του. Αυτό ήταν ένα χόμπι του. Ένα περίεργο χόμπι, το οποίο θα έπρεπε να τον είχε προβληματίσει. Και τον είχε προβληματίσει. 

Ο Γιάννης, στην πραγματικότητα, αυτό, που έψαχνε να βρει, αφορούσε την ύπαρξη των δικών του δαιμόνων και την έκτασή τους, μέσα του. Και αυτό, επίσης, δεν ήθελε να το παραδεχθεί, προσπαθούσε να το απωθήσει, να το βάλει, στην άκρη, να το κρύψει, αλλά, αυτό το άτιμο, πάντα, έβγαινε, μπροστά στον δρόμο του και είχε τις δικές του απαιτήσεις. Οι δαίμονές του ήσαν, πάντοτε, ανικανοποίητοι. Μπορεί ο ίδιος να τους είχε πειθαρχήσει - έτσι νόμιζε, τουλάχιστον -, αλλά αυτοί, κάθε λίγο και λιγάκι, έβγαιναν, στην επιφάνεια. 

Γι’ αυτό, όταν ο Γιάννης τους έβρισκε μπροστά του έπαιζε, πάντα, το ίδιο παιχνίδι. Στην πραγματικότητα, αυτό που έκανε, ήταν να μεταχειρίζεται τα κορίτσια, τα οποία γνώριζε και που τον πλησίαζαν, αν και δεν ήταν ωραίος άντρας - χωρίς να είναι και άσχημος -, λόγω των υπαρκτών διανοητικών και αναλυτικών του δυνατοτήτων και της επάρκειας και της ευφράδειας λόγου, που είχε. 

Πώς μεταχειριζόταν αυτά τα προσόντα; Τα μεταχειριζόταν, μέσω των αυταπατών του και ουσιαστικά, εξαπατούσε όποια κορίτσια ήσαν ενδοτικά και ακολουθούσαν την, τουλάχιστον, περίεργη και ουσιαστικά, παράλογη διαδικασία, στην οποία τα εισήγαγε, θεωρώντας τα, ως ασθενείς και χρησιμοποιώντας τα, σαν πειραματόζωα, στην προσπάθειά του να ανακαλύψει την πηγή των δικών του δαιμόνων και να βρει τις αιτίες, που διείπαν την συμπεριφορά του και τον χαρακτήρα του. 

Μια τέτοια περίπτωση ήταν και η Τάνια, ανάμεσα σε αρκετές - μπορώ να πω πολλές - άλλες κοπέλες, οι οποίες είχαν την τύχη, ή σωστότερα, την ατυχία να περάσουν, από τον, νοητικά, ανορθολογικό και ουσιαστικά, παράλογο μηχανισμό, που είχε δημιουργήσει ο Γιάννης, με τον φαντασιακό, αλλά και υπαρκτό ψυχαναλυτικό καναπέ του, που πολλές φορές δεν ήταν καναπές. Ήταν κρεβάτι, χωρίς, βέβαια, ουσιαστικό σεξουαλικό περιεχόμενο. 

Και εδώ ερχόμαστε στην, πραγματικά, ιδιότροπη ζωή του Γιάννη. Ο Γιάννης δεν ήθελε ερωτικές σχέσεις διαρκείας. Αισθανόταν ότι τον έπνιγαν. Ασφυκτιούσε, κυριολεκτικά, όταν ερχόταν σε επαφή με μία κοπέλα, η οποία επροτίθετο να του ζητήσει, ή του ζητούσε, ευθέως, να συνάψουν μια μακρόχρονια ερωτική σχέση. 

Προτιμούσε τις εφήμερες σχέσεις, αυτές που ονομάζουμε one stand comedy, οι οποίες τελείωναν, με την σεξουαλική πράξη, χωρίς καμία άλλη δέσμευση, παραπέρα. Αυτή ήταν η ερωτική του ζωή και η σεξουαλική του ζωή, με μια προσθήκη : Ο Γιάννης προτιμούσε τις σχέσεις, επί πληρωμή, την ερωτική - δηλαδή την σεξουαλική - πράξη, για την οποία υπήρχε αντίτιμο, το οποίο ευχαρίστως πλήρωνε, προκειμένου να έχει το κεφάλι του ήσυχο.

Αυτή ήταν η συχνότερη σεξουαλική του ζωή. Δεν υπήρχε έρωτας. Και όταν λέμε έρωτας, εννοούμε συναισθηματικός έρωτας. Υπήρχε ερωτική πράξη και όπως είπαμε, όταν λέμε ερωτική πράξη, εννοούμε σεξουαλική πράξη. Μια σχέση δούναι και λαβείν, η οποία δεν συνεπαγόταν καμία άλλη δέσμευση και υποχρέωση και αν - πολλές φορές - επαναλαμβανόταν, αυτό συνέβαινε, μέσα στο ίδιο πλαίσιο, με τις προηγούμενες φορές. 

Ο κανόνας του ήταν καμμία υποχρέωση και καμμία δέσμευση, με κάθε κόστος και με οποιονδήποτε τρόπο - πάντα, νόμιμο, βέβαια. Αλλά ήταν, γι’ αυτόν, έξω από τον χάρτη, οποιαδήποτε άλλη σχέση, η οποία θα είχε μία, έστω και χρονικά περιορισμένη, διάρκεια. 

Όπως καταλαβαίνουμε, η Τάνια, όπως και οι προηγούμενες κοπέλες, που είχαν μπει, σε αυτή την διαδικασία του παρανοϊκού ψυχαναλυτικού καναπέ, έπεσαν και αυτή και οι άλλες, σε μια πολύ ιδιόμορφη, πολύ δύσκολη και ουσιωδώς, σχιζοσυναισθηματική περίπτωση. Αυτή η περίπτωση ήταν η περίπτωση του Γιάννη. Και φυσικά, για την Τάνια και για όλα τα άλλα κορίτσια, ήταν μια, πολύ δύσκολα, διαχειρίσιμη κατάσταση. 

Η Τάνια είχε μπλέξει άσχημα. Πολύ άσχημα, μπορώ να πω. Είναι η αλήθεια ότι το επέλεξε και η ίδια, διότι αυτή ήταν εκείνη, που την επιδίωξε και την άρχισε αυτή την ιδιόμορφη σχέση. Προφανώς, οι επιδιώξεις της ήσαν να κάνει μια ερωτική σχέση, με μια χρονική διάρκεια, κάπου ενός έτους, όπως η ίδια υπολόγιζε και έλεγε ότι ήθελε, αλλά και σ’ αυτό έπεφτε έξω. Δεν ήταν έτσι τα πράγματα.

Μπορεί, έτσι να νόμιζε - και σίγουρα έτσι νόμιζε -, όμως αυτό, που ζητούσε, στην πραγματικότητα, ήταν να πραγματοποιήσει την πρώτη της σεξουαλική επαφή και στην συνέχεια, να δεσμεύσει τον άνθρωπο, με τον οποίον θα την έκανε, σε μια μακροχρόνια, σε μια, ουσιαστικά, μόνιμη σχέση. Δηλαδή η κοπέλα ήθελε γάμο, μόνο, που δεν μπορούσε να το πει, διότι και η ίδια είναι η αλήθεια ότι δεν το είχε, στην αρχή, συνειδητοποιήσει. Θα το συνειδητοποιούσε, αργότερα, αλλά τότε θα ήταν, πραγματικά, αργά. 

Το δικό του πρόβλημα θα το συνειδητοποιούσε και ο Γιάννης. Όπως είπαμε, άλλωστε, το είχε υποψιαστεί, στα όρια της κατανόησης. Μπορεί να το έβαζε, στην άκρη, αλλά καταλάβαινε ότι πρόβλημα υπήρχε και ότι αυτό το πρόβλημα μπορούσε να έχει - και είχε, ή ορθότερα, απέκτησε - σοβαρές διαστάσεις. Φυσικά, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα της ζωής του, αυτό το πρόβλημα ήταν διαχειρίσιμο αλλά όπως θα μάθαινε, στην πορεία του χρόνου και μάλιστα δεκαετίες αργότερα, όταν πια θα είχε εξασθενήσει η ηθική και η συναισθηματική του αντίσταση, λόγω της γήρανσης, αλλά και εξαιτίας τρεχόντων γεγονότων, όπως ήσαν κάποια σοβαρά προβλήματα, στον χώρο εργασίας του, πριν συνταξιοδοτηθεί όπως και ο θάνατος των γονέων του, που ήλθε και βοήθησε, πολύ σημαντικά, στο να καταλάβει πλήρως και να αντιμετωπίσει το πραγματικό του πρόβλημα. 

Ήταν και αυτός καταθλιπτικός. Μπορεί να μην είχε και να μην έπασχε, από την πρόωρη κατάθλιψη, που είχε η Τάνια, όταν οι δρόμοι τους συναντήθηκαν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχε την τάση, προς την καταθλιπτικότητα. Μπορεί να την είχε περιορίσει, αλλά την είχε. Και αυτή του εκδηλώθηκε, ως ενεργή νόσος, όπως είπαμε, δεκαετίες μετά. 

Έτσι, όπως καταλαβαίνουμε όλοι, τα πράγματα ήσαν σοβαρά· πολύ σοβαρά. Και φυσικά, όλα αυτά ήσαν αρρωστημένα.

Μιλάμε για δύο διαφορετικές και χαώδεις σήραγγες, οι οποίες, στην πορεία, βρέθηκαν να συγκοινωνούν. Και αυτό, φυσικά, δεν ήταν καλό, ούτε για την Τάνια, ούτε για τον Γιάννη. Μπορεί και οι δύο να πήραν μεγάλα μαθήματα, από την εμπειρία που έζησαν μαζί, η οποία ήταν μεστή, ταραχώδης και μπορώ να πω, καταιγιστική, ως προς την ροή των γεγονότων και ως προς το άσχημο τέλος, που αυτή άφησε πίσω της, όταν, με πρωτοβουλία του Γιάννη, οι δύο πρωταγωνιστές έπαψαν να έχουν οποιαδήποτε σχέση ο ένας με τον άλλον. 

Καλό, όμως, θα ήταν όλα αυτά να μην είχαν συμβεί. Αλλά, με δεδομένους τους χαρακτήρες και των δυο πρωταγωνιστών του παρόντος διηγήματος και την ψυχική αρρώστια, που αυτοί απέπνεαν, όποιες άλλες εξελίξεις θα ήσαν πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθούν. Και αυτό, με κύρια ευθύνη του Γιάννη.

Αλλά την συνέχεια αυτού του αφηγήματος που ξεκίνησα εδώ και πάνω από δύο μήνες, θα την δούμε αργότερα, όποτε και όταν μου έρθει η απαραίτητη έμπνευση, για να συνεχίσω.

[Το παρόν κείμενο αποτελεί συνέχεια του πεζογραφήματος Τάνια. (Θραύσματα ενός διηγήματος. Θραύσμα, νούμερο 1). Και φυσικά, χρήσιμο είναι να ανατρέξει ο αναγνώστης και σε αυτό το αρχικό δημοσίευμα, που έγινε, σε αυτό εδώ το μπλογκ. Φυσικά, τα πρόσωπα και οι περιγραφές, που γίνονται, είναι αποκυήματα μιας γόνιμης - ελπίζω - φαντασίας. Και αυτό, φυσικά, επαφίεται, στην κρίση του αναγνωστικού κοινού].