Daniel Cohn-Bendit : Από τον Μάη του 1968 στην υπεράσπιση του γερμανικού εθνικισμού. (Ο John Maynard Keynes, η καταστροφική γερμανική "εσωτερική υποτίμηση", η πτώση της συναθροιστικής ζητήσεως και η κρίση στην ευρωζώνη).

Γαλλία Μάϊος 1968 : Ο Daniel Cohn Bendit στην Ναντέρ, την εποχή που κορόϊδευε και αντιστεκόταν στην εξουσία. Από τότε έχει παρέλθει πολύς καιρός και ο παλαιός επαναστάτης έχει μεταμορφωθεί σε έναν πολιτικό γραφειοκράτη, που υπηρετεί (ντροπαλά, μεν, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία των πραγμάτων) τα συμφέροντα του επαρχιωτικού γερμανικού εθνικισμού, είτε αυτά εκφράζονται από τον παρόντα κοινωνικά συντηρητικό και πολιτικά αντιδραστικό κυβερνητικό συνασπισμό Μέρκελ - Ρέσλερ, είτε από τον οικονομικά οπισθοδρομικό συνασπισμό της γερμανικής αριστεράς των Σρέντερ - Φίσερ...


Ενώ ο ψοφοδεής ελληνικός αστικός πολιτικός κόσμος, για πρώτη φορά, εδώ και δύο χρόνια κάνει μια στοιχειώδη (αν και υποτυπώδη) διαπραγμάτευση, με τους τοκογλυφικούς δανειστές της χώρας και τους εκπροσώπους τους (τους οποίους, μάλιστα, έχει εκνευρίσει το γεγονός ότι συναντούν μια κάποια αντίσταση και δεν κάνουν το άκοπο party, που έκαναν τον Μάϊο του 2010, όταν υπογράφηκε, χωρίς δεύτερη κουβέντα, το πρώτο Μνημόνιο της ντροπής και της Κατοχής, με αποτέλεσμα να βιάζονται, να το δηλώνουν απερίφραστα και να οδηγούνται  σε δεύτερες σκέψεις, όπως αυτή του ανοίγματος ειδικού λογαριασμού, στον οποίο να πιστώνονται τα ποσά του, υπό διαπραγμάτευση, δεύτερου Μνημόνιου, το οποίο θα τους κοστίσει - αν τελικά υπογραφεί και υλοποιηθεί και το οποίο δεν πρέπει να υπογραφεί, ούτε και να υλοποιηθεί και αν οι Μέρκελ και Σαρκοζύ θέλουν να πληρωθούν τα τοκογλυφικά δάνεια των μπατιριμένων τραπεζών τους, αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να τα χορηγήσουν, απ' ευθείας, οι ίδιοι, χωρίς την "ελληνική μεσολάβηση", αφού μια τέτοια "μεσολάβηση" δεν θα είναι τίποτε περισσότερο από νέα τοκογλυφία, που, ούτως ή άλλλως, δεν θα καρποφορήσει, γι' αυτό και η ιδέα, για το άνοιγμα ειδικού λογαριασμού πληρωμής των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας μας, είναι μερικώς ορθή και θα γίνει εντελώς ορθή, εφόσον τα χρήματα, που θα πιστώνονται στον λογαριασμό αυτόν, δεν θα χρεωθούν στην Ελλάδα - πολύ περισσότερα των 130 δισ. €, που προϋπολόγιζαν και ενώ έχουν, πλέον, αντιληφθεί ότι η Ελλάδα θα τους φεσώσει, για τα καλά και δεν θα εισπράξουν τα, προς αυτούς, "οφειλόμενα"), ας δούμε, εδώ, μια σκληρή κριτική, που άσκησα, πρόσφατα, σε σχόλιά μου, που δημοσιεύτηκαν από την 1/2/2012 έως την 6/2/2012, στο μπλογκ "η πράσινη στρουθοκάμηλος" και στην αναδημοσιευμένη, εκεί, συνέντευξη στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" του Daniel Cohn-Bendit, του πρώην "κόκκινου" (και νυν "πράσινου") Ντάννυ, με τίτλο : "Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ : Η Ελλάδα δεν χρειάζεται ύπατο" http://aristrouth.blogspot.com/2012/01/blog-post_29.html .

Το δίδυμο Pierre Laval - Adolf Hitler στις ημέρες της πλήρους υποδούλωσης της Γαλλίας στον Γερμανό ναζιστή δικτάτορα. Η αναλογική αντιστοίχιση του διδύμου αυτού, με το σύγχρονο δίδυμο των Nicolas Sarkozy - Angela Merkel είναι απολύτως ορθή. Στο τέλος της διαδικασίας οι δύο πρώτοι έφεραν την πλήρη αμερικανική κυριαρχία στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Αυτήν την πλήρη αμερικανική κυριαρχία θα επαναφέρουν και οι δύο επόμενοι, εφόσον τους επιτραπεί να ολοκληρώσουν το καταστροφικό, για την ευρωπαϊκή ενότητα, έργο τους...


Η κριτική στον πρώην "κόκκινο Ντάννυ", ο οποίος υπερασπίζεται, με κομψό και αισχυντηλό τρόπο, τα συμφέροντα, που εκφράζει ο σύγχρονος επαρχιωτικός μεταναζιστικός γερμανικός εθνικισμός, σε βάρος της ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης, μέσα από ένα πειρατικό hijacking, με συνοδοιπόρο τον σύγχρονο Γάλλο collaborateur, αυτόν τον νέο Pierre Laval (περί του παρόντος οπερεττικού - και υποψήφιου, προς ήττα, στις επερχόμενες την άνοιξη προεδρικές εκλογές - Γάλλου προέδρου Nicolas Sarkozy ο λόγος), είναι σκληρή μεν, αλλά, με δεδομένες τις συνθήκες αποδόμησης, που διέρχεται η ευρωζώνη, λόγω της καταστροφικής πολιτικής και της επαρχιωτικής νοοτροπίας της boche συντηρητικής και εθνικιστικής γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ και των Γάλλων lacees, που τους ακολουθούν, η κριτική αυτή είναι απολύτως δικαιολογημένη.


Ας την δούμε στο σύνολό της αυτήν την κριτική στις θέσεις του πρώην "κόκκινου Ντάννυ". (Πάσα αντίρρηση είναι συζητήσιμη)...

"Δεν ξέρω αν έγινε γνωστή η αντιπαράθεση Φάρατζ και Μπιτικόφερ στην ευρωβουλή, για την τοποθέτηση επίτροπου στην Ελλάδα. Ο Φάρατζ είπε ότι αυτή η πρόταση θυμίζει τους γκαουλάϊτερς των ναζί (είχαμε, εδώ, έναν τέτοιον, επί Κατοχής, τον Hermann Neubacher), για να του απαντήσει ο "Πράσινος" ευρωβουλευτής Μπιτικόφερ, ότι διασπείρει το μίσος, μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών.


Φυσικά, ο Φάρατζ έχει δίκιο. Η ουσία του πράγματος είναι ότι η πρόταση του (πολιτικά) ημιπαράφρονα Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε, περί τοποθέτησης επίτροπου στην Ελλάδα, που να ασκεί πλήρεις εξουσίες (και) στην εκτέλεση του ελληνικού κρατικού προϋπολογισμού, είναι πρόταση, που ανάγεται στην (και θυμίζει την) πρακτική των ναζί στην Ελλάδα και στις άλλες κατεχόμενες χώρες, κατά την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Στην υποδουλωμένη στους δανειστές της Ελλάδα, για πρώτη φορά, ο περιδεής και πανικόβλητος αστικός πολιτικός κόσμος ασκεί μια υποτυπώδη, αλλά συνάμα και εκνευριστική - στους βιαστικούς δανειστές - διαπραγμάτευση. Η προσθήκη του Αντώνη Σαμαρά έχει αλλάξει το κλίμα, έστω και ελάχιστα. Όμως, με δεδομένη την ουσιαστική στήριξη του εκπροσώπου της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας στην κυβέρνηση, προς τους τοκογλυφικούς δανειστές και την, ομοίως, βιαστική επιχειρηματολογία του υπουργού Οικονομικών Ευάγγελου Βενιζέλου, μια επιχειρηματολογία που τους βολεύει, αφάνταστα, την στιγμή που η Ελλάδα δεν έχει κανέναν λόγο να επισπεύσει την λήξη των διαπραγματεύσεων (στην διεξαγωγή των οποίων, υπό το παρόν πλαίσιο, δεν έπρεπε, κανονικά, να συναινέσει, αρνούμενη να δεχθεί οποιαδήποτε νέα τοκογλυφικά δάνεια) και την διάρκεια των οποίων διαπραγματεύσεων θα έπρεπε οι Έλληνες διαπραγματευτές να εξαντλήσουν, μέχρι τα απώτατα όριά τους, αλλά και πέραν αυτών, δηλαδή, μέχρι την ημέρα της λήξεως των ομολόγων των 14 δισ. €, τον ερχόμενο Μάρτιο και πέραν αυτής και να έχουν, ως αιχμή, την αποφασιστικότητά τους να προχωρήσουν, ακόμη και σε στάση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου, οι επερχόμενες εξελίξεις δεν φαίνονται να είναι καθόλου καλές. Οψόμεθα...

Η μη υιοθέτηση (επισήμως) της πρότασης αυτής, δεν αλλάζει την ουσία του περιεχομένου της. Η Ελλάδα τελεί, υπό επιτροπεία και αποτελεί, ουσιαστικά, μια αποικία, αφού, μπορεί, τυπικά, να μην έχει καταργηθεί η δημοκρατική αρχή, αλλά, εν τοις πράγμασι, είναι οι δανειστές και οι εκπρόσωποί τους της τρόϊκας, που διοικούν τον τόπο, μη επιτρέποντας στην χώρα και στον πληθυσμό της (χάρη στις εγκληματικές ανοησίες - ή χάρη στην πρακτόρευση των αλλότριων ξένων συμφερόντων της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας - του μοιραίου ΓΑΠ) να προβεί, τότε που έπρεπε (αλλά έστω και τώρα), στην μόνη φυσιολογική ενέργεια, που, τότε, τον Μάϊο του 2010 ήταν (και είναι και τώρα) απαραίτητη, δηλαδή στην επιβολή χρεωστασίου της χώρας και στο εξαντλητικό κούρεμα του τοκογλυφικού ελληνικού χρέους.


Το ζήτημα δεν είναι, γιατί λέει αυτά που λέει ο κ. Φάρατζ, ο οποίος - επαναλαμβάνω - σωστά ομιλεί. Ο κ. Φάρατζ, ως Βρετανός, παρά την ιδεολογικοπολιτική του ιδιομορφία, κριτικάρει σκληρά την, υπό γερμανική κυριαρχία, ευρωζώνη και πράττει, ορθά, αφού η Βρετανία, επειδή γνώριζε, πολύ καλά, τις εμμονές των Γερμανών, με το νόμισμα και τον αντιπληθωρισμό, οι οποίες ταυτίζονται, πλήρως, με τις εμμονές της διεθνούς μπατιροτραπεζοκρατίας, αλλά και επειδή δεν νίκησε, στους δύο παγκοσμίους πολέμους του 20ου αιώνα, δια των όπλων, την Γερμανία, για να υποταχθεί, ειρηνικά, σε αυτήν, για τους λόγους αυτούς, αρνήθηκε να ενταχθεί στην θεσμικά χαοτική ευρωζώνη.


Το ζήτημα είναι, γιατί ομιλεί, περί διασποράς του μίσους, ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς λαούς ο "πράσινος" κ. Ράϊνχαρντ Μπιτικόφερ.


Τι είναι αυτό το οποίο υπερασπίζεται;


Και φυσικά, αυτό που υπερασπίζεται είναι ολοφάνερο :


Υπερασπίζεται τον χοντροκομμένο, κοντόθωρο και βλακώδη γερμανικό εθνικισμό, ο οποίος αρνείται να επιτρέψει στην Γερμανία να παίξει τον ηγετικό ρόλο, που αναλογεί στην μεγάλη αυτή χώρα, αποδεικνύοντας, για τρίτη φορά από το 1914, ότι η γερμανική ελίτ δεν μπορεί να ασκήσει, όχι μόνον κοσμοκρατορική, αλλά ούτε καν και ευρωπαϊκή πολιτική, παραμένοντας μέσα στα πλαίσια μιας συντηρητικής επαρχιωτικής εθνικιστικής νοοτροπίας, η οποία οδήγησε, κατά την δεκαετία του 1990 και τις αρχές της δεκαετίας του 2000, στις χαοτικές ανεπάρκειες της ευρωζώνης, ως νομισματικής - κυρίως - και δευτερευόντως οικονομικής ένωσης, την στιγμή, που αυτό που η Ευρώπη χρειαζόταν, δεν ήταν μια (ακόμα) θνησιγενής νομισματική ένωση, σαν αυτές του παρελθόντος (π.χ. την λατινική ένωση του 19ου αιώνα, ή την σκανδιναυϊκή ένωση του 20ου αιώνα), αλλά μια ομοσπονδιακή ευρωπαϊκή κρατική ενότητα.


Και το δυστύχημα, για την Ευρώπη, είναι ότι, σε αυτό το νεοσυντηρητικό, επαρχιωτικό και εθνικιστικό πλαίσιο δράσης, υπάρχει ομοφωνία, μέσα σε όλες τις πτέρυγες της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, όπως αποδεικνύουν οι τοποθετήσεις των σοσιαλδημοκρατών (κάθε απόχρωσης), σαν τον Μάρτιν Σουλτς και τον Όσκαρ Λαφονταίν και των Πρασίνων, από τον Ντανιέλ Κον Μπεντίτ (άσχετα αν αυτός είναι παιδί του γαλλικού Μάη του 1968 και άτομο που έχει γαλλική και γερμανική κουλτούρα), μέχρι τον κ. Μπιτικόφερ.

Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι στην συγκρότηση του θεσμικού χάους της ευρωζώνης και στην εξαντλητική λιτότητα, που επεβλήθη στους δυστυχείς Γερμανούς εργαζόμενους, από το 1997 στην αρχή και με την "Agenda 2010", αργότερα (και στην ακραία εσωτερική υποτίμηση των μισθών, που ακολούθησε, ως αποτέλεσμα) ήταν η κυβέρνηση συνασπισμού των Σοσιαλδημοκρατών και των Πρασίνων των Γκέρχαρντ Σρέντερ και Γιόσκα Φίσερ, που πρωτοστάτησε και οικοδόμησε αυτό το σαθρό κατασκεύασμα, το οποίο βοήθησε στην έλευση της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008, για να σαρωθεί, από τα απόνερά της 2010, με την επιφανειακή κρίση χρέους της ευρωζώνης, η οποία δεν είναι τίποτε περισσότερο από την θεσμική κρίση της "γερμανικής" ευρωζώνης.


Για τους λόγους αυτούς, όλα όσα λέει ο κ. Μπιτικόφερ δεν είναι τίποτε περισσότερο από ανοησίες και δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να προασπίζουν τα συμφέροντα της νεοσυντηρητικής πολιτικής της επαρχιωτικής εθνικιστικής γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ και ιδιαίτερα τα συμφέροντα των πτωχευμένων γερμανικών τραπεζών.

dinosaurus eurozonicus

Για τους λόγους αυτούς, το μέλλον της ευρωζώνης, προοιωνίζεται, ως πολύ κακό.

Και το μέλλον της Ελλάδας (όσο η ευρωζώνη είναι αυτή που είναι και όσο η χώρα μας παραμένει, εντός αυτής), προοιωνίζεται να είναι, ακόμα, χειρότερο, αφού η γερμανική (και η ευρωπαϊκή) μπατιροτραπεζοκρατία βρήκαν την ευκαιρία να φορτώσουν την χρεωκοπημένη μας χώρα, με όλες τις αμαρτίες, που μπορούν να της καταλογισθούν, από την διαβόητη λουθηρανική ηθική τους, καταβάλλοντας μια απέλπιδα προσπάθεια να μην κάνουν κουβέντα, για τις αμαρτωλές, και εν τοις πράγμασι, χρεωκοπημένες, γερμανικές τράπεζες, εκβιάζοντας την ψοφοδεή ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, με την χορήγηση, ή μη, τεράστιων δανείων, συνοδευόμενων από απίστευτες απαιτήσεις, για λιτότητα, που εγγυώνται ότι το ελληνικό κράτος και η ελληνική οικονομία θα αδυνατούν να αποπληρώσουν, όπως ακριβώς, συνέβη στην ίδια την Γερμανία, κατά την διάρκεια των δεκαετιών του 1920 και 1930, μετά την εξοντωτική, γι’ αυτήν, Συνθήκη των Βερσαλλιών (ένα επιτυχές και περιγραφικότατο ιστορικό παράδειγμα, που έφερε ο Γιάννης Βαρουφάκης, για να συγκρίνει τις απαιτήσεις και τις επιπτώσεις του Μνημονίου του 2010 και του νέου Μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, που βρίσκονται τώρα στα σκαριά). Και όλα αυτά, για να πεισθεί ο αφελής γερμανικός πληθυσμός και το γερμανικό κοινοβούλιο να αποδεχθούν να χορηγήσουν τα δάνεια αυτά (τα οποία η Ελλάδα οφείλει να αρνηθεί), έστω και αν αυτοί οι εξωπραγματικοί στόχοι δεν μπορούν να επιτευχθούν!


Και τώρα που η τεράστια διόγκωση της ύφεσης κατέστησε αδύνατη την αποπληρωμή των δανείων, η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ απαιτεί την ανοικτή και απροσχημάτιστη παράδοση της εξουσίας, δίνοντας την ευκαιρία στην παραδομένη ψοφοδεή ελληνική ελίτ να παίξει τον ρόλο του … πατριώτη, ενώ η ουσιαστική παράδοση της εξουσίας έχει, ήδη, πραγματοποιηθεί από τον Μάϊο του 2010 (και στην πραγματικότητα από το 2002, με την είσοδο της χώρας μας στην ευρωζώνη και την παράδοση του πορτοφολιού του ελληνικού κράτους και της ελληνικής οικονομίας στην Ε.Κ.Τ. και ουσιαστικά, κατά πρώτο λόγο, στο Βερολίνο και δευτερευόντως, στο Παρίσι).


Ως εκ τούτου, ο κ. Φάρατζ (όποιος και αν είναι και ό,τι και αν πρεσβεύει), επί του συγκεκριμένου έχει δίκιο και μιλάει ορθά, αναφερόμενος στα ολέθρια, για την ευρωπαϊκή ενότητα, καμώματα της μεταναζιστικής γερμανικής ελίτ.


Όσο και αν αυτό δεν αρέσει...


 (Και τελικά, αυτό, που θα καταφέρουν όλοι τους, δεν θα είναι τίποτε περισσότερο, από την ολική επαναφορά της αμερικανικής κυριαρχίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Είτε η ευρωζώνη διαλυθεί, είτε διασωθεί. Διότι, αν διασωθεί, θα διασωθεί από τις Η.Π.Α....)


Όσον αφορά τις, επιφανειακώς, "περίεργες", αλλά ουσιαστικά κατανοήσιμες θέσεις του κ. Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, αυτές είναι θλιβερές, ως προς το περιεχόμενό τους και προϊόν της κυριαρχίας - και σε αυτόν τον πολιτικό χώρο - της καταστροφικής και διαλυτικής, για την ευρωπαϊκή ενότητα, συντηρητικής νοοτροπίας και πρακτικής, που άφησε πίσω της, καθώς και των κοντόθωρων οικονομικών συμφερόντων της γερμανικής μπατιροτραπεζοκρατίας και της εξαγωγικής βιομηχανίας, που υπηρέτησε η κυβέρνηση των Σρέντερ - Φίσερ.


Πολλοί φίλοι μου λένε ότι είμαι πολύ σκληρός (και άδικος) με τον "κόκκινο Ντάννυ". Ότι είμαι υπερβολικός και ότι η κριτική μου δεν γίνεται, επί των απόψεών του, αλλά, επί απόψεων, τις οποίες, εσφαλμένα, αποδίδω σε αυτόν.

Κορνήλιος Καστοριάδης. Ο πρώην ¨κόκκινος Ντάννυ", κάποτε, τον θεωρούσε δάσκαλό του. Το τι κατάλαβε και το τι πήρε, από αυτόν, είναι κάτι άλλο. (Και φυσικά, ζητούμενο)...

Προσπάθησα, λοιπόν, να επανεξετάσω όσα λέω για τον (πρώην) κόκκινο και νυν "πράσινο" Ντάννυ - ο οποίος, ένα φεγγάρι υπήρξε και οπαδός του Κορνήλιου Καστοριάδη και ίσως, μάλιστα, να τον έχει, ακόμα και τώρα, ως ένα κομμάτι των προσωπικών του ιδεολογικοπολιτικών αναφορών, παρά το γεγονός ότι έχει μετεξελιχθεί σε πολιτικό γραφειοκράτη - και να δω μήπως κάπου σφάλλω και αδικώ τον Daniel Cohn-Bendit, αλλά το συμπέρασμά μου είναι και παραμένει ότι δεν τον αδικώ.


Αν δούμε τις κομβικές θέσεις του Ντάννυ και δεν μείνουμε στις απλές, ή επιτηδευμένες εκφράσεις συμπόνοιας, για τον ελληνικό λαό (στον οποίο δεν χρειάζεται η επίδειξη συμπόνοιας, αλλά συστηματική δράση, για την ανατροπή των καταστροφικών πολιτικών, που τον οδηγούν στην οικονομική υποδούλωση στην ευρωπαϊκή μπατιροτραπεζοκρατία, μέσω της οικονομικής του εξαθλίωσης και δια της μοντέρνας κατοχικής πείνας, η οποία έχει αρχίσει να τον μαστίζει και εξαπλώνεται, τάχιστα, εντός της ελληνικής κοινωνίας, αποκτώντας διαστρωματικό χαρακτήρα), οι οποίες εμπεριέχονται στο κείμενο της παρούσας συνέντευξης, θα αντιληφθούμε ότι οι βασικές θέσεις του πρώην "κόκκινου Ντάννυ" είναι θέσεις πλήρως εξυπηρετικές για την, υπό αφανή πτώχευση, διατελούσα ευρωμπατιροτραπεζοκρατία.


Ας γίνω, λοιπόν, περισσότερο συγκεκριμένος.


Λέει, λοιπόν, ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ ότι "Το πρόβλημα είναι ότι οι κυβερνήσεις των τελευταίων δέκα ετών (μιλάει για τις ελληνικές κυβερνήσεις των Σημίτη - Καραμανλή) δεν είχαν επίγνωση των υποχρεώσεων που συνεπάγεται η συμμετοχή στο ευρώ, όπως π.χ. η αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία. Στην Ελλάδα οι πολιτικές ελίτ δεν ήταν προφανώς ώριμες γι’ αυτό".


Ο Ντάνιελ Κον Μπεντίτ, επί της ουσίας - στην καλύτερη περίπτωση - σφάλλει. Το γιατί σφάλλει, δεν είναι φανερό (διότι τα λεγόμενά του φαίνονται, ως ορθά και μέχρι ενός ορισμένου σημείου είναι ορθά, αλλά, ως προς το διά ταύτα, είναι εσφαλμένα) και γι' αυτόν τον λόγο, θα αποπειραθώ να εξηγήσω το γιατί σφάλλει.


Ας δούμε το κομμάτι εκείνο που έχει να κάνει με την ορθότητα των διαπιστώσεων του Ντάννυ.


Είναι αλήθεια ότι ο ελληνικός αστικός πολιτικός κόσμος δεν είχε επίγνωση των επιπτώσεων της ένταξης της χώρας μας στην ευρωζώνη - ή μάλλον καλύτερα - αγνόησε τις επιπτώσεις αυτές.


Ποιές ήσαν αυτές οι επιπτώσεις;


Ήσαν οι αναμενόμενες επιπτώσεις από την ένταξη της χώρας, η οποία ήταν μαθημένη σε ένα μαλακό τοπικό και κρατικά ελεγχόμενο (δια της ασκήσεως του κυριαρχικού κρατικού δικαιώματος του seigniorage, δηλαδή, δια της εκτυπώσεως χρήματος από το κράτος, προς εξυπηρέτηση μεγάλου μέρους των αναγκών του, πέραν από τον κρατικό δανεισμό και την φορολογία) νόμισμα, το οποίο είχε, ως δομικό εργαλείο άσκησης της μακροοικονομικής της πολιτικής και εξισορρόπησης της εσωτερικής και της εξωτερικής συναθροιστικής ζήτησης, σε μια ζώνη σκληρού νομίσματος (αυτήν του ευρώ), με, άκρως, ανταγωνιστικούς κανόνες οικονομικής λειτουργίας και με πλήρη εκχώρηση της εξουσίας του ελληνικού κράτους - όπως και κάθε κράτους της ευρωζώνης - επί του νομίσματος και με παραχώρηση του κυριαρχικού κρατικού δικαιώματος του seigniorage, σε ευρωπαϊκές γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές ελίτ (αυτές της Ε.Κ.Τ. και των ευρωπαϊκών Κεντρικών Τραπεζών), οι οποίες είχαν και έχουν εκλεκτικές συγγένειες με τις πολιτικές ελίτ, κυρίως, του Βερολίνου, αλλά και του Παρισιού.


Υπάρχει και κάτι άλλο - πολύ πιο σημαντικό, στην παρούσα φάση, από τις δομικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας -, που δεν έλαβαν υπόψη τους οι Έλληνες αστοί πολιτικοί και στο οποίο ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ (περιέργως) δεν αναφέρεται.


Και αυτό είναι το υψηλότατο δημόσιο χρέος της χώρας, που έφθανε, κατά την περίοδο της ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη, πάνω από το 100% του ΑΕΠ της χώρας και το οποίο δεν ήταν βιώσιμο, μέσα σε μια ζώνη σκληρού νομίσματος, με αυστηρούς κανόνες, όσον αφορά την κοπή του χρήματος, όπως είναι η ευρωζώνη, γεγονός, το οποίο καθιστούσε το ελληνικό κράτος και την ελληνική οικονομία ένα κράτος και μια οικονομία, υπό καθεστώς αφανούς χρεωκοπίας.


Αυτό το δεύτερο σημαντικό στοιχείο της ελληνικής ιδιαιτερότητας (που δεν ήταν, βέβαια, στοιχείο μόνον της Ελλάδας, αλλά, σε αυτήν, το φαινόμενο ήταν ακραίο) δεν το αναφέρει ο πρώην "κόκκινος Ντάννυ". Και για να είμαι πιο ακριβής, δεν το συνδέει με την ένταξη της χώρας μας στην ευρωζώνη. Και δεν νομίζω ότι δεν το συνδέει με την ευρωζώνη, για συγκυριακούς λόγους. Προφανώς, έχει επίγνωση του πράγματος. Και το γεγονός ότι έχει επίγνωση του υψηλού ελληνικού δημόσιου χρέους, κατά την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, προκύπτει, έμμεσα, από την αναφορά του στο μεγάλο μέγεθος του τωρινού ελληνικού δημόσιου χρέους και στην διεθνή διασπορά του, για να δικαιολογήσει την ανάμειξη του Δ.Ν.Τ. (!!!), το οποίο - υποτίθεται ότι - δεν είναι (σύμφωνα με όσα λέει ο πρώην "κόκκινος Ντάννυ") αυτό που ήταν παλιά (!!!).


Βέβαια, δεν θέλω να δαιμονολογώ και πρώτος εγώ έχω γράψει, επανειλημμένα, ότι η γραμμή του Δ.Ν.Τ. είναι διαφοροποιημένη από αυτήν της ευρωζώνης, έναντι της Ελλάδας, αλλά αυτό, ουδόλως, σημαίνει ότι η πολιτική του Δ.Ν.Τ. είναι και ορθή. Κάθε άλλο. Και τούτο διότι η ορθή πολιτική, έναντι του ελληνικού δημόσιου χρέους, σε διεθνές επίπεδο, είχε δύο ορθές εναλλακτικές :


Η μία (η ορθότερη) ήταν (και είναι) η ανάληψη της εξυπηρέτησής του από την Ε.Κ.Τ., η οποία έπρεπε (και πρέπει) να παίξει τον ρόλο του δανειστή και του εγγυητή της τελευταίας καταφυγής, για τα κράτη της ευρωζώνης, τα οποία θα έπρεπε, δι' αυτής, να ασκήσουν το κρατικό κυριαρχικό δικαίωμα του seigniorage, προς αποπληρωμή των χρεών τους.


Και η δεύτερη (η ολιγότερον ορθή, αλλά επιβεβλημένη, όσο η Ε.Κ.Τ. αρνείται να παίξει τον ρόλο του δανειστή και εγγυητή της τελευταίας καταφυγής) εναλλακτική λύση ήταν (και παραμένει) η διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους και ως προς το τοκογλυφικό του μέρος και ως προς ένα μέρος των κεφαλαίων που χορηγήθηκαν. Δηλαδή, ουσιαστικά και τυπικά η κήρυξη χρεωστασίου, εκ μέρους της χώρας, όσο και αν αυτό κοστίζει στην διεθνή μπατιροτραπεζοκρατία.

Ο συνδυασμός, λοιπόν, των δύο στοιχείων που παρέβλεψαν, ανοήτως, οι Ελληνες αστοί πολιτικοί, αλλά και η λοιπή οικονομική, κοινωνική και πνευματική ελίτ του τόπου μας, οδηγεί στο αβίαστο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε να εισέλθει στην ευρωζώνη, διότι η οικονομία της και το επίπεδο χρέους της δεν της επέτρεπαν να επιβιώσει, μέσα σε αυτήν, όταν η ευρωζώνη θα εισήρχετο, σε περίοδο μιας μετρίας εντάσεως ύφεσης και θα ετίθεντο σε ισχύ οι σκληροί δημοσιονομικοί κανόνες πειθαρχίας, που προβλέπουν οι, θεσμικά, χαοτικές ευρωσυνθήκες.


Αυτό το συμπέρασμα δεν θέλει να το βγάλει και δεν θέλει να το ομολογήσει ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ. Δεν θέλει να το βγάλει και να το ομολογήσει, λόγω των ευρωπαϊστικών ιδεολογικοπολιτικών πεποιθήσεών του, οι οποίες ταυτίζουν την ιδέα της ευρωπαϊκής ενότητας, με την συγκρότηση της ευρωζώνης, η οποία, βέβαια, στην πράξη αποδεικνύεται, ως η τραγική πρακτική αποτυχία της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας και ως ένας ισχυρότατος θεσμικός κίνδυνος καταστροφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή του αρχικού λίκνου της επιτυχούς πρακτικής εφαρμογής του ιδέας αυτής και την οποία Ευρωπαϊκή Ένωση, διασώζουν, από τον γερμανικό επαρχιωτικό εθνικιστικό δογματισμό, ο οποίος εκφράζεται, τώρα, από έναν απηρχαιωμένο οικονομικό "νεοφιλελευθερισμό", με τα απανωτά τους veto, οι ευρωσκεπτικιστές Βρετανοί - όσο και αν αυτό ακούγεται, ως παραδοξολογία, ή ως σολοικισμός.

Το αμέσως επόμενο συμπέρασμα, που βγαίνει από τα παραπάνω - και το οποίο, για τους ίδιους λόγους, δεν θέλει να βγάλει ο Ντάνιελ Κον-Μπεντίτ (όσο αυτές οι εναλλακτικές λύσεις, για το δημόσιο χρέος, τις οποίες προανέφερα, δεν ακολουθούνται και όσο η ευρωζώνη μένει θεσμικά συγκροτημένη, ως μια χαοτική νομισματική ένωση και όχι ως ομοσπονδιακό κράτος) είναι ότι επείγουσα ανάγκη, για την Ελλάδα (με δεδομένο το πλαίσιο των Συνθηκών που διέπουν την ευρωζώνη και με την προοπτική εφαρμογής ακόμα σκληρότερων Συνθηκών), είναι η έξοδός της από την ευρωζώνη, με μετατροπή του συνόλου, σχεδόν, του δημόσιου χρέους της, στο νέο τοπικό της νόμισμα, προκειμένου να επιβιώσει.


Γεγονός, λοιπόν, είναι και σωστά ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ λέει ότι η ελληνική πολιτική ελίτ δεν ήταν ώριμη για την δημοσιονομική πειθαρχία και τις υποχρεώσεις, που απορρέουν από την συμμετοχή στην ευρωζώνη.


Αυτό που δεν λέει ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ είναι ότι αυτές οι υποχρεώσεις και η δημοσιονομική πειθαρχία που απορρέουν από τις Συνθήκες που δημιούργησαν την ευρωζώνη, είναι εσφαλμένες.

Και αυτό το λέω διότι δεν αρκεί το να λέει ο πρώην "κόκκινος Ντάννυ" ότι το λάθος της Μέρκελ είναι η "αναχρονιστική παιδαγωγική" στην οποία, μονομερώς, υποβάλλει τους απείθαρχους εταίρους, χωρίς προοπτικές ανάπτυξης. Αυτό είναι, μόνον, ένα μέρος του προβλήματος, το οποίο εντείνεται και διαιωνίζεται, όταν κάποιος αποδέχεται - όπως πράττει ο πρώην "κόκκινος Ντάννυ" -, ως αναγκαία την συμμετοχή του Δ.Ν.Τ., στα δρώμενα της ευρωζώνης. βαυκαλιζόμενος ότι (δήθεν) το Δ.Ν.Τ. έχει αλλάξει.


Και αυτές οι αναφορές του πρώην "κόκκινου Ντάννυ" είναι μόνον ένα μέρος του προβλήματος, διότι το όλο πρόβλημα έγκειται στην ίδια την δημοσιονομική πειθαρχία και τις δεσμεύσεις, που επιβάλλουν οι Συνθήκες του Μάαστριχτ και της Λισαβώνας, σε συνδυασμό με την σφικτή νοοτροπία των Γερμανών, οι οποίες, στο σύνολό τους, συνέβαλαν στην διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και οδήγησαν στην διετούς διάρκειας και παρατεταμένη παρούσα αποδομητική κρίση της ευρωζώνης, την στιγμή (τέλη του 2009 και αρχές του 2010) που η διεθνής οικονομία άρχισε να ανακάμπτει από την κρίση του 2008, με την επιβολή μιας πολιτικής "εσωτερικής υποτίμησης" και με το διαρκές - για πάνω από μια δεκατία - ντάμπινγκ του μισθωτικού κόστους, που επέβαλε η γερμανική ελίτ, στον αφελή εργαζόμενο πληθυσμό της μεγάλης αυτής χώρας.


[Στο μπλογκ μου έχω περιγράψει, εκτενώς, τις αιτίες της παρούσας κρίσης στην ευρωζώνη και τις καταστροφικές συνέπειες της πολιτικής της Γερμανίας, για την ίδια την ευρωζώνη, αλλά και την ιδέα της ευρωπαϊκής ενότητας και τούτο, επειδή η επαρχιωτικής νοοτροπίας εθνικιστική γερμανική ελίτ δεν είναι ώριμη να διαχύσει την εθνική της κυριαρχία, εντός των ευρωπαϊκών θεσμών και δεν θέλει να μοιραστεί τις κοινές υποχρεώσεις που απορρέουν, από την συγκρότηση του κοινού ευρωπαϊκού σπιτιού, μέσα από την αναγκαία ανακύκλωση των παραγόμενων πλεονασμάτων, εντός της ευρωζώνης και τον ουσιαστικό μετασχηματισμό της εν λόγω ζώνης σε ένα ομοσπονδιακό κρατικό μόρφωμα, με έναν άξιον λόγου ομοσπονδιακό προϋπολογισμό, ποσοστιαίου επιπέδου, ως προς το ευρωζωνικό ΑΕΠ, της τάξεως του γερμανικού, ή του αμερικανικού και ο οποίος ευρωπαϊκός ομοσπονδιακός προϋπολογισμός θα διευκολύνει και θα πραγματοποιεί, όπου και όταν χρειάζεται, αυτή την ανακύκλωση των παραγόμενων πλεονασμάτων. Αντιθέτως, η γερμανική ελίτ πασχίζει, πεισματικά και επίμονα, στην άντληση μόνον των ωφελημάτων, που η ίδια αντλεί από την συγκρότηση της ευρωζώνης, όσο και αν ο κόπος της είναι μάταιος. Όποιος επιθυμεί, μπορεί να δει στο μπλογκ μου τα σχετικά θέματα : «Γιατί η Γερμανία θα υποχρεωθεί να πληρώσει για τις χώρες της ευρωζωνικής περιφέρειας, αν θέλει να σώσει το ευρώ. (Οι μεταβιβαστικές πληρωμές από τις χώρες με πραγματική υποτίμηση, προς τις χώρες με πραγματική ανατίμηση, μέσα σε μια νομισματική ένωση)» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/01/germania-kai-metavivastikes-pliromes.html και «Την τύχη της "Ε.Σ.Σ.Δ." επιφυλάσσουν οι γερμανικές ελίτ στην ευρωζώνη. Οι αιτίες των γερμανικών αρνήσεων για την έκδοση κοινών ομολόγων των κρατών της ευρωζώνης και ο στραγγαλισμός των οικονομιών των ευρωπαϊκών κρατών» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/12/german-no-to-eurobonds.html και «Η Συμφωνία της 25/3/2010, για τον μηχανισμό στήριξης της Ελλάδας : Μια αργή και γραφειοκρατική ανταπόκριση μπροστά σε πιεστικές ανάγκες» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/04/2532010_23.html ].

Επ' αυτών ο πρώην "κόκκινος Ντάννυ" ουδέν λέγει, μιλώντας (έμμεσα και υπαινικτικά) μόνο για την ελληνική υποτιθέμενη "εσωτερική ανατίμηση", κατά την ίδια περίοδο...


Το γιατί το κάνει, αποφεύγοντας την ταμπακέρα (δηλαδή το άμεσο καθήκον της οικοδόμησης ενός ομοσπονδιακού κρατικού μορφώματος στην ευρωζώνη και την αναγκαία αποδόμηση της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας), θα το δούμε παρακάτω.


Αδικώ, μήπως, τον πρώην "κόκκινο Ντάννυ" μιλώντας για την έμμεση και συγκαλυμμένη αναφορά του, στην υποτιθέμενη ελληνική "εσωτερική ανατίμηση", κατά την περίοδο πριν από την κρίση του 2010;


Δεν τον αδικώ. Και δεν τον αδικώ, διότι ο πρώην "κόκκινος Ντάννυ", αποδεχόμενος την επιτήρηση της χώρας μας, από την τρόϊκα, μιλώντας για την ανάγκη επέμβασης του Δ.Ν.Τ., μνημονεύοντας την στάση του Γερμανού φορολογούμενου, ο οποίος δεν δέχεται να δίνει τα λεφτά του σε κάποιους οι οποίοι δεν δείχνουν διάθεση αυτοκριτικής και πειθαρχίας (χωρίς να λέει, παράλληλα, ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ ότι η στάση αυτή του μέσου Γερμανού φορολογούμενου είναι μια στάση η οποία του έχει υπαγορευθεί από την καταιγιστική προπαγάνδα της επαρχιωτκής ελίτ το τόπου του, η οποία του έχει γεμίσει το κεφάλι, κυριολεκτικά, με ένα κουβά με σκατά, με αποτέλεσμα η ευρωζώνη να οδηγείται στον αφανισμό) και ισχυριζόμενος ότι οι Γερμανοί δεν δέχονται να ανοίξουν το πορτοφόλι τους, για λάθος λόγους (προφανώς, για τον πρώην "κόκκινο Ντάννυ", υπάρχουν και σωστοί λόγοι, για να μην ανοίξουν οι Γερμανοί το πορτοφόλι τους, πλην όμως, δεν μιλάει γι' αυτούς, προκειμένου να τους μάθουμε και εμείς) δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να αναφέρεται έμμεσα στην περίφημη ελληνική "εσωτερική ανατίμηση". Και αυτή η έμμεση αναφορά του Ντάνιελ Κον-Μπεντίτ στην υποτιθέμενη ελληνική "εσωτερική ανατίμηση" τεκμηριώνεται, έτι περαιτέρω, από την γενική αναφορά του στις "αναγκαίες περικοπές που επιβάλει η τρόϊκα" και για το περιεχόμενο των οποίων ο "πράσινος" Ντάννυ ουδέν λέει.


Ας δούμε, αυτό καθ' εαυτό, το επιχείρημα, περί ελληνικής "εσωτερικής ανατίμησης".


Η "εσωτερική ανατίμηση" νοείται ως η αύξηση των μισθών και των εισοδημάτων στην χώρα μας (και ευρύτερα, στον ευρωπαϊκό νότο) περισσότερο από την αύξηση της παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας και περισσότερο από την αύξηση των μισθών και των εισοδημάτων στην Γερμανία (και ευρύτερα, στον βορρά).


Τα πράγματα, όμως, είναι περισσότερο πολύπλοκα, από αυτό το απλοϊκό σχήμα, το οποίο έχει επικρατήσει, ως κυρίαρχη ερμηνεία της διατελούσας σε κατάσταση χρεωκοπίας, ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας και των πολιτικών υπηρετών της, για το φαινόμενο της ευρωζωνικής κρίσης, που εξελίσσεται, εδώ και μια διετία, ως μετεξέλιξη της ελληνικής κρίσης χρέους, για την διόγκωση της οποίας η ευθύνη ανήκει καθαρά στην Ε.Κ.Τ. και την γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ.

Ας δούμε τα πράγματα ψύχραιμα.


Για να μιλήσει κάποιος για "εσωτερική ανατίμηση", μέσα σε έναν οικονομικό χώρο, σαν την ευρωζώνη, θα πρέπει να εξετάσει και κάποιους άλλους παράγοντες και άλλες παραμέτρους. Οι παράγοντες και οι παράμετροι αυτοί έχουν να κάνουν, όχι μόνον με τις παραγωγικότητες, εντός των οικονομικών χώρων, στους οποίους γίνεται αναφορά, αλλά, παράλληλα, πρέπει να εξετάζονται και το νόμισμα και η αξία του, εντός και εκτός αυτού του οικονομικού χώρου, όπως επίσης και η τυχούσα ύπαρξη του αντίστροφου φαινόμενου, εντός του ιδίου οικονομικού χώρου, δηλαδή θα πρέπει να εξετάζεται και το αν υφίστανται, εντός του χώρου αυτού, πέρα από φαινόμενα "εσωτερικής ανατίμησης" και αντίστροφα φαινόμενα "εσωτερικής υποτίμησης". Και φυσικά, όλα αυτά, θα πρέπει να εξετάζονται, σε άμεση συνάρτηση, με τα επίπεδα της συναθροιστικής ζήτησης και της συνολικής κατανάλωσης, μέσα στον χώρο αυτόν.


Αν εξετάσουμε τον χώρο της ευρωζώνης είναι προφανές ότι φαινόμενα "εσωτερικής ανατίμησης" υπήρξαν στον νότο και στην Ιρλανδία.


Δεν ήσαν, όμως, τόσο μεγάλα και σίγουρα δεν ήσαν αυτά, που δημιούργησαν την παρούσα ευρωζωνική κρίση, η οποία, σε τελική ανάλυση, ως υποπροϊόν της διεθνούς χρηματοπιστωτικής ύφεσης του 2008, δεν είναι αποτέλεσμα μιας υπερβάλλουσας συναθροιστικής ζήτησης και κατανάλωσης, όπως δεν ήταν και η ύφεση του 2008 αποτέλεσμα ενός τέτοιου φαινομένου.


Η παρούσα ευρωζωνική κρίση (πέρα από θεσμική κρίση, το οποίο είναι το κυρίαρχο στοιχείο της) υπήρξε, ως οικονομικό φαινόμενο, όπως και η "μητέρα" της, δηλαδή η ύφεση του 2008, αποτέλεσμα της μεγάλης έλλειψης αποτελεσματικής συναθροιστικής ζήτησης και της συνακόλουθης απότομης πτώσης της συνολικής κατανάλωσης, με τον ίδιο κλασσικό τρόπο, που συνέβη στην Great Depression του 1929 - 1932. Και η ευρωζωνική οικονομική κρίση συνεχίζεται, ακριβώς επειδή συνεχίζεται η έλλειψη επαρκούς συναθροιστικής ζήτησης και συνολικής κατανάλωσης, γεγονός το οποίο έχει μπλοκάρει και έχει αποδιαρθρώσει τον μηχανισμό των επενδύσεων στην ευρωζώνη.


(Η αστάθεια στην συνολική ζήτηση έχει επιφέρει ανάλογα φαινόμενα και σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά εκεί, η παρεμβατική πολιτική της αμερικανικής κυβέρνησης και της FED, έχει ανατρέψει την καθοδική τάση στην οικονομία, που υπήρχε το 2009, αλλά δεν είναι τώρα ώρα να μιλήσουμε για την παγκόσμια οικονομία, γι' αυτό και θα περιοριστώ στην ευρωζώνη).

Αφού, λοιπόν, στην ευρωζώνη κυριαρχεί η ύφεση, ως αποτέλεσμα της έλλειψης επαρκούς συναθροιστικής ζητήσεως (μιλώντας τεχνικοοικονομικά : Η έλλειψη επαρκούς συναθροιστικής ζητήσεως υφίσταται, εξ αιτίας της ανισορροπίας ανάμεσα στην ενεργό συναθροιστική ζήτηση/κατανάλωση και στην ανενεργό συναθροιστική ζήτηση/αποταμίευση, η οποία οδηγεί αυτόματα σε ανεπαρκή επιπέδα κατανάλωσης, δηλαδή στην πτώση της συνολικής κατανάλωσης), ακριβώς, όπως προέβλεψε ο John Maynard Keynes, μιλώντας, κατά τις δεκαετίες, του 1920 και 1930, με αποκορύφωμα την "ΓΕΝΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ ΤΟΥ ΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ", για την πτώση της οριακής ροπής προς κατανάλωση (marginal propensity to consume), - η οποία προσδιορίζεται από το ποσόν που καταναλώνεται από μια πρόσθετη μονάδα εισοδήματος και το οποίο ποσόν κυμαίνεται ανάμεσα στο μηδέν και στην μονάδα, αφού οι άνθρωποι, όταν αυξάνεται το εισόδημά τους, αυξάνουν την κατανάλωσή τους, όχι όμως, όσο το εισόδημά τους - και την σύστοιχη πτώση της μέσης ροπής προς κατανάλωση (average propensity to consume), δηλαδή τον λόγο ανάμεσα στο εισόδημα και την κατανάλωση - η οποία πέφτει όσο το εισόδημα αυξάνεται -, πρέπει να δούμε πως επέδρασαν αυτές οι παράμετροι στην οικονομία της ευρωζώνης και την σχέση τους με τις "εσωτερικές ανατιμήσεις και υποτιμήσεις" εντός αυτής.


Αυτό θα το δούμε πιο κάτω.

[Δείτε και το θέμα στο μπλογκ μου με τίτλο : "Η χρησιμότητα της θεωρίας του Τζων Μαίηναρντ Κέϋνς, για την πτώση της οριακής και της μέσης ροπής προς κατανάλωση (marginal and average propensity to consume) στην εξέταση της παρούσας καπιταλιστικής ύφεσης. (Η ανισοκατανομή του εισοδήματος και η ανάγκη για την "ευθανασία των εισοδηματιών") http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/09/margine-and-average-propensity-to.html ].

Αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης είναι αυτή η πτώση της μέσης ροπής προς κατανάλωση, που ακολουθεί την ανάλογη συμπεριφορά της οριακής ροπής προς κατανάλωση, να παρωθεί σε μια αύξηση της οριακής ροπής προς αποταμίευση και να κατευθύνει μια σειρά ολοένα και αυξανόμενων ροών του μη καταναλισκόμενου χρήματος σε υπερβάλλοντα ποσά αποταμιεύσεων, τα οποία γίνονται τροχοπέδη στον πλήρη μετασχηματισμό τους σε επενδύσεις, λόγω μιας, φυσιολογικά, παρατηρούμενης πτωτικής ανωμαλίας στην εξέλιξη των επιπέδων κατανάλωσης, αφού τα συνολικά μακροοικονομικά μεγέθη (κατανάλωση - αποταμίευση - επένδυση), με δεδομένες τις εκάστοτε καταναλωτικές συμπεριφορές, οι οποίες είναι αποτέλεσμα και της, κάθε φορά, κατανομής του συνολικού εισοδήματος (εντός των πλαισίων ενός "φιλελεύθερου" συστήματος μιας ανοικτής και μη αποτελεσματικά διευθυνόμενης οικονομίας), οδηγούνται σε ένα σημείο πτωτικής ανισορροπίας, ως αποτέλεσμα της έλλειψης αποτελεσματικής ενεργού ζητήσεως.

Αυτή η έλλειψη αποτελεσματικής ενεργού ζητήσεως (η οποία δεν προβλεπόταν, από την παλαιά κλασσική σχολή των πατέρων της οικονομικής επιστήμης και τις θεωρίες, που αυτή η σχολή ανέπτυξε), ως προϊόν της αύξουσας ροπής προς αποταμίευση και της αύξησης της μέσης ροπής προς αποταμίευση, έβαλε, δια του Κέϋνς, την κατανάλωση στο κέντρο της σύγχρονης οικονομικής επιστήμης και τοποθέτησε την (ανενεργό) αποταμίευση στο επίκεντρο της προσοχής και της κριτικής, ως αιτίας της ύπαρξης του φαινομένου της ελλείψεως αποτελεσματικής ζητήσεως και της σύστοιχης πτώσης της κατανάλωσης, εστιάζοντας στον προσδιορισμό των αιτιών, που οδηγούν στην υπερβάλλουσα ανενεργό αποταμίευση.


Ο προσδιορισμός των αιτιών, για το φαινόμενο της ανενεργού αποταμίευσης, δεν είναι και πολύ δύσκολος, ούτε την εποχή του Κέϋνς ήταν.

Το απλό και απόλυτα φυσιολογικό συμπέρασμα είναι ότι η ανενεργός αποταμίευση (και η αντίστοιχη έλλειψη αποτελεσματικής ενεργού ζητήσεως, που οδηγεί σε μειωμένα επίπεδα κατανάλωσης), στο μέγιστο τμήμα της, μέσα στα πλαίσια μιας "φιλελεύθερης" και μη αποτελεσματικά διευθυνόμενης οικονομίας του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, οφείλεται στο γεγονός ότι τα πλούσια στρώματα του πληθυσμού οδηγούν το μεγαλύτερο τμήμα του αυξανόμενου εισοδήματός τους προς την αποταμίευση, μειώνοντας τα τρέχοντα επίπεδα κατανάλωσής τους, σε σχέση με τα πτωχότερα τμήματα, των οποίων η συμπεριφορά είναι διαφορετική, αφού σε αυτά η ποσοστιαία αποταμίευση των εισοδημάτων τους είναι πολύ μικρότερη από ό,τι των πλουσίων στρωμάτων και η ροπή προς κατανάλωση πολύ μεγαλύτερη.


Αυτή η απλή διαπίστωση, παραπέμπει στο επόμενο απλό και φυσιολογικό συμπέρασμα ότι εντός αυτής της δεδομένης οικονομίας, υπάρχουν έντονα φαινόμενα ανισοκατανομής των εισοδημάτων, τα οποία οδηγούν, σε πολυτελείς εισοδηματικές συμπεριφορές, δηλαδή στην υπερβάλλουσα αποταμίευση και δι' αυτής της πολυτελούς αποταμιευτικής εισοδηματικής συμπεριφοράς, στην έλλειψη επαρκούς αποτελεσματικής ζητήσεως και επιτείνουν και πολυπλοκοποιούν την πτώση της μέσης ροπής προς κατανάλωση, οδηγώντας την οικονομία, σε υφεσιακά φαινόμενα, τα οποία επιτείνονται και μεταπίπτουν σε μόνιμα κρισιακά φαινόμενα, όσο δεν λαμβάνονται μέτρα για την ανάταξη των πτωτικών επιπέδων της συνολικής κατανάλωσης.


Αυτό ακριβώς, συμβαίνει, αυτή την εποχή, στην ευρωζώνη.


Και συμβαίνει εξ αιτίας του καταστροφικού καταναλωτικού και οικονομικού προτύπου κοινωνικής συμπεριφοράς, που ακολουθούν οι Γερμανοί και οι βόρειοι ακόλουθοί τους, το οποίο εδράζεται στην "εσωτερική υποτίμηση", που ακολούθησαν, για πάνω από μία δεκαετία, ως απότοκο της πολιτικής της "Agenda 2010", που επέβαλε η καταστροφική, για την ευρωζώνη, ως ενιαίου οικονομικού χώρου, κυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών και των Πρασίνων, αυξάνοντας, κατακόρυφα, τα εισοδήματα των πλουσιώτερων στρωμάτων του γερμανικού πληθυσμού, οδηγώντας τα ευρύτατα στρώματα των Γερμανών μισθωτών σε μια διαρκή στασιμότητα.


Αυτή η πολιτική της επίμονης και διαρκούς "εσωτερικής υποτίμησης" της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ (που διέσπασε τους Σοσιαλδημοκράτες, με την φυγή του Όσκαρ Λαφονταίν και την επικράτηση του μοιραίου Γκέρχαρντ Σρέντερ, με την βοήθεια του Γιόσκα Φίσερ, του οπερεττικού και καλοπερασάκια κυβερνητικού του εταίρου), η οποία οδήγησε στο να καρπωθούν τα πολύ πλούσια στρώματα του γερμανικού πληθυσμού τα αποτελέσματα της ιλιγγιώδους αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας στην γερμανική οικονομία, υπήρξε μοιραία, μακροπρόθεσμα, για την ευρωζώνη.


Αυτό που προσωρινά αντιστάθμισε αυτήν την καταστροφική οικονομική πολιτική της "εσωτερικής υποτίμησης", που ακολούθησαν οι Γερμανοί και καθυστέρησε (σε έναν βαθμό) την έλευση των κρισιακών φαινομένων στην ευρωζώνη, είναι εύκολο, τώρα, να το προσδιορίσουμε :


Ήταν η πολιτική της μερικής "εσωτερικής ανατίμησης" των χωρών του νότου (δηλαδή και της Ελλάδας) - παρά τις διαρθρωτικές αδυναμίες τους - και ο τοκογλυφικός δανεισμός τους, από τις βόρειες χώρες, που κράτησαν υψηλά τα επίπεδα κατανάλωσης στην ευρωζώνη (κάνοντας, δηλαδή, αυτό που δεν επιτράπηκε στους Γερμανούς εργαζόμενους να πραγματοποιήσουν, μη χορηγώντας τους αυξήσεις μισθών και εισοδημάτων αναλογικές, με την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας τους).


Και όλα αυτά, έως ότου ήλθε η διεθνής ύφεση του 2008 και σάρωσε τα πάντα...


Λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά, το αβίαστο συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι το ελληνικό και το σύστοιχο νοτιοευρωπαϊκό, αλλά και το ιρλανδικό μοντέλο κατανάλωσης (αφαιρουμένης της τοκογλυφικής δανειακής του διάστασης, στην οποία αναφέρθηκα προηγουμένως και η οποία οδήγησε στην παρούσα κρίση του ιδιωτικού και του δημόσιου χρέους στην ευρωζώνη), ήταν, μακροοικονομικά, το ορθό καταναλωτικό μοντέλο, για μια σύγχρονη λειτουργία, ενός οικονομικού χώρου, σαν την ευρωζώνη.


Αυτή η παραδοξολογική συμπεριφορά των χωρών της ευρωζώνης, που υπήρξε, με πρώτιστη και κύρια υπεύθυνη την γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ, η οποία επέδειξε μια απίστευτη τοκογλυφική τακτική, την οποία, ακάθεκτη, συνεχίζει και τώρα, έφερε την παρούσα κρίση στην ευρωζώνη, εντείνοντας τα φαινόμενα της έντονης έλλειψης της αποτελεσματικής ζήτησης, με τα παραφρονικά μέτρα λιτότητας, που οι καταστροφικές εμμονές των Γερμανών ιθυνόντων επιβάλλουν στην Ελλάδα και στο σύνολο της ευρωζώνης, διευρύνοντας το εισοδηματικό χάσμα ανάμεσα στις πολύ πλούσιες εισοδηματικές κατηγορίες και στα πτωχότερα στρώματα του πληθυσμού και εντείνοντας την καταστροφικά φοβική καταναλωτική συμπεριφορά όλων...


Και για όλα αυτά, ο πρώην "κόκκινος Ντάννυ", όχι μόνον ουδέν λέγει, αλλά και σιγοντάρει αυτήν την συμπεριφορά, ως υπηρέτης της ευρωπαϊκής (και της διεθνούς) μπατιροτραπεζοκρατίας.


Δυστυχώς...


Ο πρώην "κόκκινος Ντάννυ", μάλιστα, έχει αναλάβει και τη υπεράσπιση των συμφερόντων του επαρχιωτικού γερμανικού εθνικισμού, προσπαθώντας να καμουφλάρει την επιβολή της γερμανικής κυριαρχίας στην ευρωζώνη, την οποία γερμανική κυριαρχία αρνείται, πεισματικά.


Η ύπαρξη της αποπνικτικής και καταστροφικής γερμανικής κυριαρχίας στην ευρωζώνη, φυσικά, είναι πασιφανής, όσο και αν ο πρώην "κόκκινος Ντάννυ" την αρνείται. Και είναι πασιφανής, ανάμεσα στα άλλα, όχι μόνον, ως προϊόν της πολιτικής της γερμανικής "εσωτερικής υποτίμησης" και της δανειστικής πολιτικής της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας, που ώθησε τους πληθυσμούς του μη ανταγωνιστικού ευρωπαϊκού νότου στην μαζική αγορά των προϊόντων της γερμανικής βιομηχανίας (και εν γένει της βιομηχανίας των χωρών του βορρά), μέσα από τοκογλυφικές δανειστικές διευκολύνσεις, αλλά και εξ αιτίας της παραδοσιακής γερμανικής ωμότητας με την οποία εκφράζονται, αυτήν την εποχή, οι ημιπαράφρονες και συνάμα, στραγγαλιστικές απαιτήσεις της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, έναντι των ψοφοδεών ελίτ των χωρών του ευρωπαϊκού νότου, οι οποίες υποκύπτουν, προς το παρόν τουλάχιστον, στις απαιτήσεις αυτές - όσο και αν ο πρώην "κόκκινος Ντάννυ" αρνείται να συζητήσει τις αιτίες, που οι νοτιοευρωπαϊκές ελίτ υποκύπτουν στις γερμανικές αξιώσεις.


Και ναι μεν η γερμανική ωμότητα μπορεί να είναι ένα παραδοσιακό ζήτημα στυλ και συμπεριφοράς και ως κάτι τέτοιο, μπορεί να παραβλεφθεί, αλλά υπάρχουν και άλλα ουσιώδη στοιχεία της θεσμικής συγκρότησης της ευρωζώνης, που θεσμοθετούν την αποκλειστική, σχεδόν, κυριαρχία της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, μέσα σε αυτήν και εις βάρος των άλλων χωρών.


Ένα ουσιαστικό θεσμικό στοιχείο της συγκρότησης της ευρωζώνης έχει να κάνει με το κοινό νόμισμα (το ευρώ) και τον προσδιορισμό της αξίας του, η οποία ορίστηκε, με έναν τρόπο που βολεύει, σκανδαλωδώς, την γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ, εις βάρος των περισσότερων άλλων. Φυσικά, το ουσιαστικό στοιχείο της συγκρότησης του νομίσματος έχει να κάνει με τις παραδοσιακές και ιστορικά δεδομένες αντιπληθωριστικές εμμονές των Γερμανών, αλλά και με την γνωστή πείσμονα και κοντόθωρη υπεράσπιση των συμφερόντων τους (μην ξεχνάμε ότι στον αγγλοσαξωνικό κόσμο είναι ευρέως διαδεδομένη η γερμανική τσιγγουνιά και ένα από τα υποτιμητικά υποκοριστικά που οι Αγγλοσάξωνες χρησιμοποιούν, για τους Γερμανούς, είναι ο όρος crabs, δηλαδή καβούρια).


Έτσι, η αξία του ευρώ προσδιορίστηκε με βάση το γερμανικό μάρκο και έτσι το ευρώ έγινε μια άλλη μορφή του μάρκου και ενώ στην αρχή είχε μια αντίστοιχη ισοτιμία, με το δολλάριο, της τάξεως, περίπου, του 1/1, στην πορεία, αμέσως με την συγκρότηση της ευρωζώνης, οδηγήθηκε σε μια ισοτιμία της τάξεως του 1 ευρώ προς 1,30, ή 1,40 δολλάρια, η οποία, όχι μόνον απέχει παρά πολύ, σε σχέση με την πραγματική ισοτιμία του ευρώ προς το δολλάριο (η οποία φθάνει στο 1 ευρώ, προς 95 σεντς του δολλαρίου και ίσως ακόμα και προς 85 σεντς του δολλαρίου), αλλά και παράλληλα, καταδεικνύει ότι το "μέσο" ευρώ είναι, κατά πολύ, υπερτιμημένο, σε σχέση με το δολλάριο, καθιστώντας το νόμισμα της ευρωζώνης ένα ασφυκτικό βραχνά για τις εξαγωγές του ευρωπαϊκού νότου και μια απόλυτη καταστροφή, για τις εισαγωγές του από τις άλλες χώρες, εντός και εκτός ευρωζώνης.

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι αυτός ο βραχνάς του υπερτιμημένου ευρώ, αφορά και την Γερμανία, αλλά μια τέτοια διαπίστωση είναι απολύτως εσφαλμένη, για έναν λόγο, τον οποίον δεν τον γνωρίζει το ευρύ κοινό, το οποίο παρασύρεται από την αποπροσανατολιστική προπαγανδιστική καταιγίδα των θεραπαινίδων της ευρωπαϊκής μπατιροτραπεζοκρατίας, που κατευθύνεται από την Ε.Κ.Τ., η οποία είναι ο απόλυτος θεματοφύλακας της "αξίας" του ευρώ (αν και φυσικά ο πρώην "κόκκινος Ντάννυ" γνωρίζει την πραγματικότητα και τον λόγο, για τον οποίο η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ ουδόλως θίγεται από την ακραία και καταστροφική, για τους άλλους, ανατίμηση του "μέσου" ευρώ).


Ο λόγος για τον οποίο η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ είναι απόλυτα ευχαριστημένη από την υψηλότατη ανατίμηση του "μέσου" ευρώ, έχει να κάνει με την πραγματική αξία του "γερμανικού" ευρώ, του οποίου η αξία ισούται με 1,88 δολλάρια και έτσι η χρήση του "μέσου" (του καθημερινού) ευρώ, που χρησιμοποιείται στις πραγματικές συναλλαγές στην ευρωζώνη και διεθνώς και το οποίο "μέσο" ευρώ, όπως είπαμε, ισούται, με 1,40, περίπου, δολλάρια, επιτρέπει στην Γερμανία να ασκεί μια πολιτική επαρκούς πραγματικής υποτίμησης του "γερμανικού" ευρώ, έναντι των άλλων "εθνικών" ευρώ και να διευκολύνει την εξαγωγική βιομηχανία της Γερμανίας καθιστώντας όλους τους άλλους, εντός ευρωζώνης, μη ανταγωνιστικούς.


(Και για να γίνει κατανοητή η χρήση των όρων "γερμανικό" ευρώ, ή "μέσο" ευρώ, ή "ελληνικό" ευρώ, ή "εθνικό" ευρώ, πρέπει να διευκρινίσω ότι η έννοια του "εθνικού" ευρώ, δηλαδή η αξία του ευρώ, για κάθε μια χώρα της ευρωζώνης, ορίζεται, ως η πραγματική αξία του ευρώ, σε κάθε μια χώρα, σύμφωνα με τα επίπεδα τιμών της χώρας αυτής και τον εκεί υπάρχοντα πληθωρισμό, σύμφωνα με τον αποπληθωριστή του ΑΕΠ, για κάθε χώρα ή/και με τον δείκτη τιμών καταναλωτή. Ομοίως, η αξία του "μέσου" ευρώ ορίζεται, σύμφωνα με τα επίπεδα τιμών και τον μέσο πληθωρισμό στο σύνολο της ευρωζώνης).

Έτσι, λοιπόν, η γερμανική ελίτ έχει θεσμοθετήσει την σκανδαλώδη εύνοια να έχει μια επαρκή, γι' αυτήν, υποτίμηση του ευρώ και μια θηριώδη ανατίμησή του, για τους περισσότερους άλλους, εντός ευρωζώνης, ενώ και με την πολιτική της "εσωτερικής ανατίμησης", εντός της γερμανικής οικονομίας κτυπάει όλες τις αγορές, εντός και εκτός ευρωζώνης.


Αυτήν την, εν τοις πράγμασι, νεοφιλελεύθερη λειτουργία της ευρωζώνης, που λειτουργεί υπέρ της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, την γνωρίζει, πολύ καλά, ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, αλλά, παρ' όλ' αυτά, έχει το θράσος να αρνείται την επιβολή της γερμανικής κυριαρχίας στην ευρωζώνη, ακριβώς επειδή ο παλαιός ακτιβιστής επαναστάτης του γαλλικού Μάη του 1968, έχει μεταμορφωθεί σε έναν πολιτικό γραφειοκράτη, που υπηρετεί διάφορα και ποικίλα συμφέροντα, διακατεχόμενος, πάντοτε, από διάφορες ιδεοληψίες, με προφανή την εσώτερη επιρροή, που ασκούν επάνω του οι προτεσταντικές ηθικές κατηγορηματικές προσταγές.


Σε αυτήν την πολιτική συμπεριφορά και μεταμόρφωση, άλλωστε δεν υπήρξε μόνος. Είχε και παρέα τον έτερο "πράσινο" ομογάλακτό του, τον καταστροφικό Joschka Fischer..."