Δεκέμβρης 1944 : Η πολιτική διαχείριση των μαχών στην Αθήνα και η ήττα του ΕΛΑΣ. (Το παραμύθι του Στάλιν που έβγαλε "εκτός γραμμής" του ΚΚΣΕ την καθοδήγηση Δημητρώφ στον Σιάντο)!
Αυτές τις ημέρες συμπληρώθηκαν 67 χρόνια από την Συμφωνία της Βάρκιζας (13/2/1945), η οποία έσωσε την χώρα μας από την διχοτόμηση και με την οποία Συμφωνία το Κ.Κ.Ε. υποχρεώθηκε, από τον Ιωσήφ Στάλιν, εν όψει της συμφωνίας της Γιάλτας, να παραδώσει (έστω και μερικώς) τα όπλα και την πλήρη κυριαρχία, που είχε στην χώρα, ακόμα και μετά την πρόωρη ήττα του, από τους Βρετανούς του Winston Churchill, στην μάχη των Αθηνών, τον Δεκέμβριο του 1944 και την εσπευσμένη, διατεταγμένη, σχεδιασμένη και συμφωνημένη αποχώρηση του ΕΛΑΣ, από την Αθήνα στις 5/1/1945, μια αποχώρηση, που έγινε, κάτω από τις οδηγίες του Γκιόργκυ Δημητρώφ και ύστερα από την καθοδήγηση που έγινε στον ηγέτη του Κ.Κ.Ε. Γιώργη Σιάντο, για την διεξαγωγή των μαχών στην Αθήνα και η οποία δεν είχε καμμία στρατιωτική/πολεμική λογική, αλλά ήταν προϊόν μιας πολιτικής διαχείρισης του πολέμου, με σκοπό την εξυπηρέτηση των ευρύτερων "Σοβιετικών" συμφερόντων, εν όψει της αντιπαράθεσης του Στάλιν, με τους ηγέτες της Βρετανίας και των Η.Π.Α., στην σχεδιαζόμενη διάσκεψη της Γιάλτας και υπό το φως της σίγουρης ήττας της ναζιστικής Γερμανίας. Ο Ιωσήφ Στάλιν, όμως, όπως προκύπτει και από το βιβλίο του Ιορντάν Μπάεφ : "Μια ματιά απ' έξω. Ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα" (εκδόσεις ΦΙΛΙΣΤΩΡ), έβγαλε την ουρά του απ' έξω και είπε στον Μήτσο Παρτσαλίδη, πολλά χρόνια αργότερα, ότι η καθοδήγηση ("οι συμβουλές") του Γκιόργκυ Δημητρώφ στον Γιώργη Σιάντο, για την διεξαγωγή της πολυαίμακτης και καταστροφικής σύγκρουσης με τους Βρετανούς στην Αθήνα, τον Δεκέμβρη του 1944, ήταν "εκτός γραμμής" του Κ.Κ.Σ.Ε.! Φυσικά το ψεύδος των ισχυρισμών του είναι αυταπόδεικτο. Ο κυνικός ηγέτης της "Ε.Σ.Σ.Δ." εστερείτο οιωνδήποτε ηθικών, ή άλλου είδους, αναστολών. Οι νίκες ήσαν, πάντοτε, δικές του, ενώ οι ήττες είχαν, για πατέρα, πάντα, τους άλλους...
Το ότι έγινε καθοδήγηση στο Κ.Κ.Ε. από την ''Ε.Σ.Σ.Δ.'', για να πράξει όπως έπραξε, ήταν, εξ αρχής, φανερό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. παρασύρθηκε από τους καθοδηγητές της. Αντίθετα, μάλιστα, επιθυμούσε, διακαώς, την κατάληψη της εξουσίας στην Ελλάδα, μετά την ναζιστική, την φασιστική και την βουλγαρική κατοχή και προετοιμάστηκε, πλήρως, για μια τέτοια εξέλιξη, μετά την απελευθέρωση, ξεκινώντας τον Σεπτέμβριο του 1943, μετά την κατάρρευση του μουσσολινικού καθεστώτος στην Ιταλία και την παράδοση σχεδόν ολόκληρου του οπλισμού των Ιταλικών στρατευμάτων κατοχής, που βρίσκονταν στην χώρα μας, στον ΕΛΑΣ, μια παράδοση που έκανε τον ΕΛΑΣ μια αντάρτικη οργάνωση με συντριπτική υπεροπλία, έναντι των άλλων ομάδων αντίστασης στους κατακτητές.
Δεν υπήρχαν, όμως, οι αποδείξεις. Αυτές ήλθαν, μέχρι ενός σημείου, με την κατάρρευση των καθεστώτων του ''υπαρκτού'' και κυρίως αυτό της Βουλγαρίας.
Σημαντικότερη απόδειξη όλων, για την καθοδήγηση που έγινε στο Κ.Κ.Ε., είναι το παραπάνω τηλεγράφημα της 14/12/1944 του ευρισκόμενου στην Μόσχα ηγέτη του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος και Υπεύθυνου του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Σ.Ε. Γκιόργκυ Δημητρώφ (και ο Δημητρώφ και ο Σιάντος ήσαν μέλη του Κ.Κ.Σ.Ε. και υπόλογοι σε αυτό και τον Ιωσήφ Στάλιν) προς τον Κοστώφ, όπου του λέει (λίγο - πολύ) ότι αυτά, που ζητούν οι άλλοι του Κ.Κ.Ε. (Ρούσος κλπ), είναι αχρείαστα, διότι ο Σιάντος έχει άμεση επαφή μαζί του.
Περιττό να πω ότι αυτό το ντοκουμέντο λύνει όλους τους γρίφους, που υπήρχαν, σχετικά με την επικοινωνία Κ.Κ.Ε. - Κ.Κ.Σ.Ε. και τον τρόπο της άμεσης καθοδήγησης, που χρειαζόταν η ηγεσία του κόμματος εκείνη την δύσκολη περίοδο των πολεμικών συγκρούσεων στην Αθήνα.
Το ντοκουμέντο αυτό δείχνει ότι αυτό που ζητούσε ο Ρούσος από τον Κοστώφ, δηλαδή την αποκατάσταση ασύρματης επικοινωνίας του Κ.Κ.Ε. με την Μόσχα, είχε ήδη γίνει, μεταξύ Δημητρώφ - Σιάντου και προφανέστατοι λόγοι ασφαλείας είχαν κρατήσει αυτή την άμεση επαφή των δύο ανδρών κρυφή από τρίτους. (Παρά την όντως, κακή μετάφρασή του, από τον Έλληνα μεταφραστή του βιβλίου του Ιορντάν Μπάεφ, διότι ο Ρούσος δεν "ήλθε στο Βελιγράδι και έφυγε", αλλά "ήλθε από το Βελιγράδι και έφυγε"). Από εκεί και πέρα, πρέπει να περιμένουμε και το άνοιγμα των σοβιετικών αρχείων - που, προφανώς, θα πάρει πολύ χρόνο για να συμβεί, λόγω της παραδοσιακής ρωσικής κρυψίνοιας και μυστικοπάθειας, η οποία μπορεί να ξεπεράσει τον δικό μας βιολογικό κύκλο - για να μάθουμε περισσότερες λεπτομέρειες, στο μέτρο που αυτές έχουν διασωθεί, αν και είναι πολύ πιθανόν αυτές οι άμεσες/διαρκείς επαφές Σιάντου - Δημητρώφ να μην έχουν πρακτικογραφηθεί.
Η ουσία είναι ότι η καθοδηγητική επαφή του Δημητρώφ και του Πολιτικού Γραφείου του Κ.Κ.Ε. (Σιάντος) - για να μείνουμε στο κείμενο του τηλεγραφήματος, της 14/12/1944, του Δημητρώφ, που βρισκόταν στην Μόσχα, προς τον Κοστώφ, ο οποίος βρισκόταν στην Σόφια και στον οποίο, απλώς, δινόταν η πληροφόρηση, που δεν είχε ο Ρούσος, ότι υπήρχε άμεση, ή ( κατά τον Ντασκάλωφ) διαρκής προσωπική επαφή του ηγέτη του Βουλγαρικού Κ.Κ. και επικεφαλής του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων της Κ.Ε. του Κ.Κ.Σ.Ε., ειδικά, με τον Σιάντο - ήταν :
2) όχι πολυπρόσωπη, αλλά περιορισμένη σε δύο πρόσωπα (Δημητρώφ και Σιάντος).
3) ασύρματη, διότι τότε δεν υπήρχαν συστήματα τηλεδιάσκεψης.
4) άγνωστη σε εκείνους, που ζητούσαν την αποκατάσταση άμεσης επικοινωνίας Κ.Κ.Ε. με Μόσχα - προφανώς για λόγους ασφαλείας και παραπλάνησης του εχθρού.
Αλλά και την απόφαση για την σύγκρουση, που οδήγησε στα Δεκεμβριανά, ο Σιάντος, δεν την πήρε μόνος του.
Ο Ιωαννίδης είναι σαφής, ως προς το γεγονός ότι η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. πήρε την απόφαση, για την σύγκρουση με τους Βρετανούς, αποσκοπώντας στην κατάληψη της εξουσίας στην χώρα, αλλά προφανώς δεν γνώριζε τις συναντήσεις του Σιάντου με τον Ποπώφ και ιδιαίτερα εκείνην την μακρά και μοιραία συνάντηση της παραμονής της σύγκρουσης, την οποία κατέγραψαν οι Βρετανοί κατάσκοποι.
Ο Σιάντος, λοιπόν, δεν ήταν μόνος του, όταν πήρε την απόφαση αυτή, για την σύγκρουση την συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Η απόφαση αυτή εγκρίθηκε/καθοδηγήθηκε από τον συνταγματάρχη Ποπώφ της ''σοβιετικής'' στρατιωτικής αποστολής στον ΕΛΑΣ, ο οποίος πήρε, άμεσα, μέρος στις διαβουλεύσεις της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε., στην πορεία προς την σύγκρουση και την μεθόδευσε, σύμφωνα με τα συμφέροντα της ''Ε.Σ.Σ.Δ.''.
Οι Βρετανοί δεν ήσαν ανόητοι και ήσαν ενήμεροι (όπως φαίνεται από το παραπάνω δίφυλλο του βιβλίου του Φοίβου Οικονομίδη ''ΟΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ'' - δείτε το δεύτερο φύλλο στο κάτω κυκλωμένο κείμενο), για το γεγονός ότι την στιγμή, αμέσως πριν την σύγκρουση και όταν το ΕΑΜ είχε πάρει την απόφαση για την αποχώρηση των υπουργών του από την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, οι Ποπώφ και Σιάντος είχαν μια μακρά συνάντηση, στην οποία προσδιορίστηκαν οι λεπτομέρειες (σύμφωνα πάντοτε με τις προδιαγραφές που όριζαν οι Ρώσοι, των οποίων η θέση ήταν πολύπλοκη και αλλόκοτη, όπως λέει ο Βάλιας Σεμερτζίδης, ο μεταφραστής του Ποπώφ στις συναντήσεις του με την ηγεσία του Κ.Κ.Ε.) του πραξικοπήματος, που θα επιχειρούσε το Κ.Κ.Ε., με αφορμή το συλλαλητήριο της 3/12/1944 στο Σύνταγμα. Οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες κατέγραψαν το γεγονός, ετοιμάστηκαν καταλήλως και ενημέρωσαν τους ανωτέρους τους (Ήντεν και Τσώρτσιλλ).
Ο Σιάντος, ως παλαιός κούτβης και μέλος του Κ.Κ.Σ.Ε., δεν μπορούσε, ως άμεσα υπόλογος στην ηγεσία του (δηλαδή στον ίδιο τον Ιωσήφ Στάλιν), να πάρει πρωτοβουλίες, χωρίς την έγκριση και την καθοδήγηση των ''Σοβιετικών'', ακόμα και στην περίπτωση αυτή, κατά την οποία διακαής επιθυμία όλης της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε. ήταν η κατάληψη της εξουσίας στην Ελλάδα.
Η ευτυχής συγκυρία - σύμφωνα με αυτά που νόμιζε ο Σιάντος - έδειχνε ότι υπήρχε ταύτιση συμφερόντων Κ.Κ.Ε. και Ε.Σ.Σ.Δ., όπου και οι δύο πίστευαν ότι η συνέχεια του πολέμου, κατά των Γερμανών και των Ιαπώνων, θα καθιστούσε τους Βρετανούς ανίκανους να ανοίξουν μέτωπο στην Ελλάδα και ότι η κατάληψη της εξουσίας στην Ελλάδα ήταν ένα εύκολο σενάριο, που μπορούσε να πραγματοποιηθεί, σε διάφορες παραλλαγές, με σταθερό μοτίβο, όμως, την κυριαρχία του Κ.Κ.Ε. στην νέα κυβέρνηση, που θα προέκυπτε, μετά την νικηφόρα έκβαση του πραξικοπήματος (προπαγάνδιζαν για μια κυβέρνηση Ζεύγου, με την προσθήκη κάποιων υποχείριων στο Κ.Κ.Ε. αστών πολιτικών).
Τα πράγματα, όμως, δεν εξελίχθηκαν έτσι, διότι ο Τσώρτσιλλ αντέδρασε απρόσμενα και κατέβασε δυνάμεις στην Αθήνα, αφαιρώντας τις δυνάμεις αυτές και από πεδία των μαχών, κατά των Γερμανών, με αποτέλεσμα, στην πορεία των εξελίξεων, οι καθοδηγούντες τον Σιάντο (δηλαδή οι Δημητρώφ - Στάλιν) να διαφοροποιήσουν τους στόχους της σύγκρουσης στην Αθήνα, αναπροσαρμόζοντάς τους, από ένα σημείο και μετά (χρονικά μπορούμε να το προσδιορίσουμε κοντά στις 19/12/1944), ήτοι στοχεύοντας πια όχι στην κατάληψη της εξουσίας, αλλά παζαρεύοντας τις εξελίξεις στην Αθήνα, σε ένα ευρύτερο γεωπολιτικό παίγνιο, με τους άλλους εταίρους τους στην αντιφασιστική συμμαχία και συγκεκριμένα με την κατάσταση στην κεντροανατολική Ευρώπη και στα Βαλκάνια.
12/2008 ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ : "Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ".
Αυτό, που στην πραγματικότητα συνέβαινε, είναι το γεγονός ότι ο σχεδιασμός του Σιάντου δεν είχε έναν, καθαρά, στρατιωτικό χαρακτήρα και προσανατολισμό, αλλά ότι ο εν λόγω σχεδιασμός περιείχε και μια ουσιαστική πολιτική στρατηγική και τακτική διάσταση, που εντασσόταν μέσα στον διεθνή πολιτικοστρατιωτικό σχεδιασμό της ''Ε.Σ.Σ.Δ.'', κάτι που ήταν, απόλυτα, λογικό από την πλευρά των Στάλιν και Δημητρώφ και είναι προφανές ότι ταίριαζε με τα συμφέροντά τους. Και αυτό, θα φανεί, έτι περαιτέρω, αν και όταν ανοιχθούν τα σχετικά αρχεία της ''Ε.Σ.Σ.Δ.''.
Το τι παιζόταν εκείνη την εποχή είναι πλέον γνωστό (αν και ήταν πάντοτε γνωστό - απλώς, τώρα, είναι και πλήρως τεκμηριωμένο). Ο Ιωσήφ Στάλιν μαχόταν για την Πολωνία και το μετέπειτα σοσιαλιστικό στρατόπεδο (και αν η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. κατάφερνε να του φέρει και την Ελλάδα, μια τέτοια εξέλιξη δεν θα του χαλούσε καθόλου την διάθεση). Και το Κ.Κ.Ε., με την τακτική του στην Αθήνα, βοήθησε, τα μάλα, στους στόχους του αυθέντη του, που υποχρέωσε τους Αγγλοοαμερικανούς να αποδεχθούν το νέο status quo, που εγκαθίδρυσε στην Ευρώπη ο συσχετισμός των δυνάμεων, που ήλθε ως αποτέλεσμα της ήττας της ναζιστικής Γερμανίας. Μπορεί η ηγεσία του να έχασε την εξουσία στην χώρα μας (και ευτυχώς), αλλά τους "διεθνιστικούς" της στόχους τους πέτυχε...
Το ερώτημα είναι, αν ο Σιάντος γνώριζε τους σκοπούς των καθοδηγητών του. Κατά πάσαν πιθανότητα, από ένα σημείο και μετά, τους γνώριζε, ή τους αντιλήφθηκε. Αλλά αυτό μικρή, έως ασήμαντη, σημασία έχει, διότι η νοοτροπία των κούτβηδων της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε. ήταν δομημένη με την λογική ότι το Κ.Κ.Ε. ήταν μέρος ενός διεθνούς ''επαναστατικού'' (με ή χωρίς εισαγωγικά) στρατού, που δίνει μάχες σε ένα ευρύτερο πεδίο και ότι υπέρτατο συμφέρον είναι το συμφέρον της ''Σοβιετικής Ένωσης'', του ''λίκνου του σύγχρονου προλεταριάτου''. Αυτά τους υπαγόρευε η ιδεολογία τους (η ψευδής τους συνείδηση) και αυτά έπραταν, με την πεποίθηση ότι αυτά ήσαν και εκείνα που έπρεπε να πράξουν, χωρίς να θεωρούν ότι υπήρξε κάποιο ''πούλημα'' των αγώνων τους, από τους καθοδηγητές τους.
Για τον λόγο αυτόν και φυσικά πλήρως καθοδηγούμενοι από τον Δημητρώφ, δέχτηκαν την πρόωρη στρατιωτική ήττα και την ανακωχή στις 5/1/1945, αποχωρώντας από την Αθήνα, όταν πήραν την σχετική εντολή από τον καθοδηγητή τους, ο οποίος τους καθοδήγησε προς αυτήν την κατεύθυνση, όταν οι διαβουλεύσεις των ''Σοβιετικών'', με τους Αγγλοαμερικανούς κατέληξαν σε μια ισορροπία, η οποία δεν διασπούσε την συμμαχία κατά των Γερμανών και λίγο - πολύ, οδηγούσε στην διαμόρφωση μιας αποδοχής των τετελεσμένων που είχε δημιουργήσει ο Κόκκινος Στρατός στην κεντροανατολική Ευρώπη, η οποία αποδοχή οδήγησε στην Γιάλτα (διεθνώς) και στην Βάρκιζα (στην Ελλάδα) τον Φεβρουάριο του 1945 - πάντα με την μπαμπεσιά του μαζικού κρυψίματος των όπλων του ΕΛΑΣ, ύστερα από την τηλεγραφική διαταγή του αρχηγείου του ΕΛΑΣ, που υπέγραφε ο Άρης Βελουχιώτης, στις 31/1/1945, εν αναμονή του επόμενου γύρου.
Το τι συνέβη, από εκεί και πέρα, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο...
Ο Ιωσήφ Στάλιν, χρόνια μετά από την καθοδήγηση, που έκανε μέσω του Δημητρώφ στον Σιάντο και ενώ και οι δύο κούτβηδες ήσαν πια νεκροί (με την γνωστή τακτική του να φορτώνει τις ήττες πάντα στους άλλους και να κρατά τις επιτυχίες για τον εαυτό του), είπε στον Μήτσο Παρτσαλίδη, όταν αυτός του έθεσε το θέμα της καθοδήγησης Δημητρώφ το αμίμητο και φυσικά υποκριτικό ότι οι συμβουλές αυτές : "δεν εξέφραζαν την γνώμη της Κ. Ε. του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (μπολσεβίκοι)".
Θα ήσαν για γέλια, αν δεν ήσαν για κλάματα τα όσα είπε ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς.
Στην πραγματικότητα, όλα αυτά είναι για γέλια και για κλάματα και αποτελούν σταλινικές κουτοπονηριές, που αποδεικνύουν όχι μόνο την αθλιότητα του χαρακτήρα του ανδρός, αλλά και την σαθρή ποιότητα ενός ολόκληρου μηχανισμού, ο οποίος βρισκόταν πίσω από αυτόν και δρούσε στο όνομά του. Δεν είχαν καν το θάρρος να αναλάβουν τις ευθύνες τους, ο ίδιος ο Στάλιν και ο μηχανισμός του, όσον αφορά την περίπτωση της Ελλάδας.
Και ως εκ τούτου, ο παμπόνηρος Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς ανακήρυξε τον Δημητρώφ (που ήταν πια νεκρός και δεν μπορούσε να ανταπαντήσει – όχι ότι ο Βούλγαρος υποτακτικός του είχε το σθένος να αντιταχθεί στην γεωργιανή αλεπού, αλλά ο Στάλιν μπορούσε να ομιλεί εκ του ασφαλούς), ως ευρισκόμενο …. εκτός γραμμής!
Λες και θα μπορούσε να ακολουθηθεί μια πολιτική, εκτός της κομματικής νομιμότητας, στο ζήτημα της έναρξης και της διαχείρισης των Δεκεμβριανών του 1944, χωρίς ο έχων την πρωτοβουλία να πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων!
(Βέβαια, ο Στάλιν μίλησε, για το τι ήξερε το Κ.Κ.Σ.Ε. Αυτό, όμως, δεν λέει τίποτε, διότι οι πρωτοβουλίες ανήκαν στον ίδιο και σιγά μην η γεωργιανή αλώπηξ συγκαλούσε τα κομματικά όργανα, για να αποφασίσει την ακολουθητέα γραμμή στο ελληνικό ζήτημα τον Δεκέμβρη του 1944).
Φυσικά, αυτές είναι ιστορίες για μικρά παιδιά και όποιος θέλει μπορεί να έχει την αυταπάτη ότι κρύβεται πίσω από αυτές.
Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού. Όπως, εκ του πονηρού, είναι και αυτά που είπε στις 10/1/1945, μετά την ήττα του Δεκέμβρη στον Δημητρώφ.
Ο Στάλιν, φυσικά, δεν έλεγε όλη την αλήθεια, ως προς το ότι είπε στους ζαχαριαδικούς να μην μπουν σε αυτόν τον πόλεμο. Αν ήθελε να τους το πει, θα τους το έλεγε, μέσω του Δημητρώφ και θα απέτρεπε τις εξελίξεις, ή τουλάχιστον θα είχε το είχε προσπαθήσει. Η καθοδήγηση Δημητρώφ δείχνει ότι η "σοβιετική" ηγεσία, μέσω του τοπικού εκφραστή της στα Βαλκάνια, καθοδήγησε την συνέχιση των Δεκεμβριανών. Σε κάθε περίπτωση πάντως τα τεκταινόμενα της ήσαν γνωστά. Και αυτά λέγονται από μένα, που ουδόλως συμπαθώ τους ζαχαριαδικούς, αλλά πρέπει να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Απλά, ο Στάλιν τους πέταξε στα σκυλιά, μετά την ήττα και τους φόρτωσε όλη την ευθύνη, απεκδυόμενος των δικών του ευθυνών.
Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι η ζαχαριαδική ηγεσία παρασύρθηκε από τους "σοβιετικούς", ή τον Δημητρώφ. Ήθελε την εξουσία και βάδισε σχεδιασμένα και υπολογισμένα για την κατάκτησή της. Τον πόλεμο τον επεδίωξε τον Δεκέμβρη, ανεξάρτητα από τα, επί μέρους, συμβάντα και είχε σχεδιάσει την σύγκρουση, με τους Βρετανούς, πριν από το συλλαλητήριο της 3/12/1944, το οποίο ήταν η σχεδιασμένη απαρχή της σύγκρουσης, με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας με μία κυβέρνηση Γιάννη Ζεύγου.
Αλλά το γεγονός ότι οι ζαχαριαδικοί δεν παρασύρθηκαν από τον Στάλιν και την παρέα του και ότι επεδίωξαν την σύγκρουση, με τους Βρετανούς και τους κυβερνητικούς στην Αθήνα, δεν σημαίνει ότι δεν έπεσαν θύμα της πανουργίας του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς και της παρέας του (δηλαδή του Δημητρώφ), που τους χρησιμοποίησαν για τα δικά τους γεωστρατηγικά σχέδια και παιχνίδια.
Οι ζαχαριαδικοί, βέβαια, (ομιλώ για την ηγεσία) ήταν ένα εθελόδουλο θύμα, το οποίο, από ένα σημείο και μετά, γνώριζε το που πάνε τα πράγματα. Τα όσα λένε παραπάνω ο Ρούσος και ο Σιάντος είναι σαφή και συγκεκριμένα.
Είχαν γνώση, για το που πήγαιναν τα πράγματα, με την καθοδήγηση από τον επιφορτισμένο (από τον Ιωσήφ Στάλιν), με την διαχείριση του ελληνικού Δεκέμβρη υπεύθυνο του Τμήματος Εξωτερικών Υποθέσεων της Κ. Ε. του Κ. Κ. Σ. Ε. Γκιόργκυ Δημητρώφ, ο οποίος φυσικά δεν δρούσε ‘‘εκτός γραμμής’’.
Μόνον οι απλοί μαχητές της κομμουνιστικής αριστεράς, σαν τον κ. Νίκο Σφακιανάκη, δεν γνώριζαν.....
Αυτό, όμως δεν αλλάζει την πορεία των πραγμάτων, διότι όσα έπραξαν (και κυρίως ο Σιάντος, ο οποίος είχε και το κύριο βάρος της ηγεσίας και της λήψης των αποφάσεων σε επίπεδο τακτικής και στρατηγικής, επί ελληνικού εδάφους) δεν τα έπραξαν μόνοι και αβοήθητοι…
(Δείτε στο μπλογκ μου και το συναφές θέμα : "3/12/1944 : ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2008/12/3121944.html ).
Σχόλια