Γιατί η Γερμανία θα υποχρεωθεί να πληρώσει για τις χώρες της ευρωζωνικής περιφέρειας, αν θελει να σώσει το ευρώ. (Οι μεταβιβαστικές πληρωμές από τις χώρες με πραγματική υποτίμηση, προς τις χώρες με πραγματική ανατίμηση, μέσα σε μια νομισματική ένωση).

Και όμως, όσο και αν θέλει να το αποφύγει, η Γερμανία θα υποχρεωθεί να προβεί σε μεταβιβαστικές πληρωμές, προς τις χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης (και όχι μόνον σε αυτές), αν θέλει να σώσει το ευρώ, όπως και αν μεταμφιέσει αυτές τις πληρωμές και όποιο σχήμα, ή μηχανισμό, επιλέξει να χρησιμοποιήσει. Στο τέλος της διαδικασίας, θα αναγκαστεί να προβεί σε μια συγκαλυμμένη διαγραφή των χρεών των χωρών αυτών, δια της πληθωριστικής πληρωμής τους. (Αυτό το έχω γράψει επανειλημμένως : Δείτε στο μπλογκ μου το θέμα : "Η συμφωνία της 25/3/2010 για τον Μηχανισμό Στήριξης της Ελλάδας : Μια αργή γραφειοκρατική απόκριση μπροστά σε πιεστικές ανάγκες"  http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/04/2532010_23.html , το οποίο είναι μια αναδημοσίευση παλαιότερου σχολίου μου στο άρθρο που δημοσίευσε στο e-rooster ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, με τίτλο : "Οι κακοί ξένοι" http://e-rooster.gr/03/2010/2322#comment-129951 ).  
Τελικά, μένοντας στο ευρώ, η γερμανική πολιτική και χρηματοπιστωτική ελίτ δίνει μάχη μόνο για να επιτύχει να προβεί σε όσο το δυνατόν μικρότερες μεταβιβαστικές πληρωμές. Και γι' αυτό θα μας βγάλει την ψυχή. Στο τέλος, όμως, θα πληρώσει - εκτός αν επιλέξει να επιστρέψει στο μάρκο. Κάτι, όμως, που δεν είναι εύκολο...



"Και όμως έχει σημασία το να μπορούμε να αναλύουμε την εκάστοτε συγκυρία και ειδικώτερα την παρούσα, που έχει να κάνει με την ουσιαστική χρεωκοπία της χώρας, η οποία είναι βλακώδης και έχει να κάνει με την υπερφίαλη και μεγαλομανή επιθυμία της ελληνικής ελίτ να εντάξει την Ελλάδα στην ευρωζώνη, την οποία επιθυμία ανήγαγε σε στρατηγική επιλογή, που οδήγησε στα τωρινά οδυνηρά αποτελέσματα.

Ο ανηλεής ξυλοδαρμός του Κωστή Χατζηδάκη και όσοι άλλοι ακολουθήσουν, αφού η ελληνική πολιτική, οικονομική και κοινωνική ελίτ έχει στοχοποιηθεί από τον εξαγριωμένο ελληνικό πληθυσμό - ο οποίος δεν έχει συνειδητοποιήσει το γεγονός ότι, όσα υποφέρει, οφείλονται σε καθαρά τεχνικοοικονομικούς λόγους, που σχετίζονται με αυτήν την στρατηγική επιλογή και αν το καταλάβει, τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα -, δεν θα είχε συμβεί, αν η Ελλάδα δεν είχε χρεωκοπήσει, όσο σκληρός και αν είναι ο καπιταλισμός.


Ως εκ τούτου, οι αιτίες (όχι οι αφορμές) της λαϊκής δυσαρέσκειας έχουν την σημασία τους, η οποία είναι σημαντική, διότι διαυγάζουν την πραγματικότητα, αφαιρώντας τις φαντασιακές σημασίες του ιδεολογικού πέπλου (ο όρος "ιδεολογικός" χρησιμοποιείται εδώ με την μαρξική έννοια της ψευδούς συνειδήσεως), που συσκοτίζει αυτές τις αιτίες και παραπλανά τους ανθρώπους.


Φεύγοντας από τις τρέχουσες ανοησίες, που διακινεί η ελληνική πολιτικοοιοκονομική ελίτ, για να δικαιολογήσει την βλακώδη και καταστροφική επιλογή της, για την κατάργηση της δραχμής και την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη, ενοχοποιώντας τον εξαπατημένο, από την καταιγιστική προπαγάνδα της, υπέρ αυτής της επιλογής, ελληνικό πληθυσμό, πρέπει να δούμε και μια άλλη διάσταση αυτής της καταστροφικής επιλογής, που συναρτάται με την τεράστια απώλεια - γύρω στο 30% - της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, λόγω της ένταξης της χώρας στην ευρωζώνη, που χειροτέρευσε μια ήδη κακή κατάσταση, όσον αφορά το ελληνικό δημόσιο χρέος.


Πριν από την ένταξη της χώρας μας στην ευρωζώνη, όταν ακόμα το νόμισμα της Ελλάδας ήταν η δραχμή και σε περιβάλλον εύκαμπτων συναλλαγματιών ισοτιμιών, η απόκλιση των εθνικών παραγωγικών δυνατοτήτων, ανάμεσα στην Ελλάδα και την Γερμανία (και ευρύτερα, ανάμεσα στις χώρες του ευρωπαϊκού βορρά και του νότου) αντιμετωπιζόταν από την λειτουργία της βαλβίδας του μηχανισμού των συναλλαγματικών ισοτιμιών, που εξισορροπούσε αυτές τις αποκλίσεις.


Στις συνθήκες, όμως, του κοινού νομίσματος της ευρωζώνης, αυτός ο μηχανισμός είναι ανύπαρκτος και στις "ομαλές" συνθήκες της περιόδου 2002 - 2008, εμφανίζονται τα παρακάτω φαινόμενα :


Η Γερμανία (και ο ευρωπαϊκός βορράς), με μικρότερο ποσοστό αύξησης των τιμών, με μεγαλύτερη παραγωγικότητα και με μικρότερη αύξηση του κόστους, ανά μονάδα εργασίας (διότι, ανάμεσα στα άλλα, συγκράτησε τις αυξήσεις, ή και μείωσε τα επίπεδα των μισθών), παράγει προϊόντα φθηνά, ακολουθώντας δηλαδή την πολιτική της πραγματικής υποτίμησης - η οποία, ειρήσθω εν παρόδω αποτελεί και αυτή μια πολιτική, που εμφανίζει στρεβλωτικές τάσεις στην παραγωγική και οικονομική δομή της χώρας.


Η Ελλάδα (και ο ευρωπαϊκός νότος), με μεγαλύτερα επίπεδα αύξησης των τιμών, με μικρότερη παραγωγικότητα (αν και η ποσοστιαία αύξηση - ρυθμός - της παραγωγικότητας στην Ελλάδα ήταν μεγαλύτερη από αυτήν της Γερμανίας) και με μεγαλύτερη αύξηση του κόστους εργασίας, λόγω της αύξησης των μισθών (προσοχή, όχι με μεγαλύτερους από την Γερμανία μισθούς, αλλά με μισθούς που παρακολούθησαν, λίγο - πολύ, την μέση παραγωγικότητα της εργασίας και τούτο επειδή δεν ακολούθησε την πολιτική του dumping των μισθών, που ακολούθησε η Γερμανία), παράγει προϊόντα ακριβά, εμφανίζοντας τα φαινόμενα της πραγματικής ανατίμησης και της υψηλής ανεργίας, που φυσικά και αυτά αποτελούν στρεβλώσεις της παραγωγικής δομής και της οικονομίας.


Όσο τα πράγματα μένουν σε ισορροπία (και όσο επισφαλής και αν είναι αυτή η ισορροπία), δεν υπάρχει πρόβλημα.


Το πρόβλημα παρουσιάζεται όταν η ισορροπία διαταραχθεί. Και η ισορροπία θα διαταραχθεί, είτε από εσωτερικούς, είτε από εξωτερικούς λόγους - αλλά, πάντως, σε κάθε περίπτωση, η διαταραχή αυτή θα προέλθει, όπως ορθότατα είχε προβλέψει ο John Maynard Keynes, ήδη από το 1924, αναλύοντας την κρίση του παλαιού καπιταλιστικού συστήματος, από τον χρηματοπιστωτικό τομέα.


Στην συγκεκριμένη περίπτωση, που εξετάζουμε τώρα, η διαταραχή προήλθε από το εξωτερικό και πήρε την μορφή της οικονομικής ύφεσης του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού τομέα, με την φούσκα των ακινήτων την περίοδο Ιουλίου - Σεπτεμβρίου 2008 και εσωτερικοποιήθηκε στην ευρωζώνη, με την κρίση του δημόσιου ευρωχρέους, όπως αυτό εκφράστηκε στην Ελλάδα, με τις βλακείες του ΓΑΠ (αλλά και του ιδιωτικού ευρωχρέους, που κρατικοποιήθηκε στην περίπτωση της Ιρλανδίας).

Επανερχόμενος στις στρεβλωτικές ανισορροπίες της περιόδου 2002 - 2008, που εμφανίστηκαν στην ευρωζώνη και που περιέγραψα παραπάνω, πρέπει να πω ότι οι στρεβλωτικές αυτές αποκλίσεις στις παραγωγικές δομές των χωρών, στην πορεία του χρόνου, θα μπορέσουν να αντιμετωπισθούν, μόνον με μεταβιβαστικές πληρωμές από την χώρα, που έχει κάνει πραγματική υποτίμηση (Γερμανία - ευρωπαϊκός βορράς), προς την χώρα, που έχει κάνει πραγματική ανατίμηση (Ελλάδα, ευρωπαϊκός νότος) και έχει χάσει την ανταγωνιστικότητά της.


Αυτό, στα πλαίσια μιας πραγματικής οικονομικής ενότητας, δηλαδή στα πλαίσια ενός ομοσπονδιακού κράτους, δεν αποτελεί πρόβλημα και γίνεται συνεχώς, βοηθώντας το σύνολο των ομόσπονδων κρατών, όπως π.χ. στις Η.Π.Α., όπου η κεντρική κυβέρνηση και το FED, με όπλο την δημοσιονομική πολιτική, τις επενδύσεις και την νομισματική πολιτική (κοπή χρήματος), αναδιανέμει το παραγόμενο κοινωνικό προϊόν, μέσα στα πλαίσια της ομοσπονδίας.


Η ευρωζώνη, όμως, δεν είναι ομοσπονδιακό κράτος και με την θεσμική κουρελού, που την διαρθρώνει, δεν αποτελεί ούτε και οικονομική ένωση.


Και εδώ, ακριβώς, βρίσκεται το πρόβλημα, διότι το ζήτημα των μεταβιβαστικών πληρωμών από τις χώρες με πραγματική υποτίμηση, για την αναγκαία στήριξη, προς τις χώρες με πραγματική ανατίμηση, ετέθη στην χειρότερη δυνατή συγκυρία, δηλαδή μέσα σε συνθήκες οξείας οικονομικής ύφεσης (η Γερμανία παρουσίασε μείωση του ΑΕΠ της το 2009, κατά 4,7% και μεγάλη μείωση των εξαγωγών της) και αυτό περιέπλεξε τα πράγματα στο έπακρο, μαζί με τους φόβους του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος, μπροστά στην αναγκαιότητα της ευρύτερης σεισάχθειας, που μπαίνει, ως επιτακτική αναγκαιότητα, για την λειτουργία της ευρωζώνης και του καπιταλιστικού συστήματος, με την σύστοιχη αναγκαιότητα χαλιναγώγησης των τραπεζοπιστωτικών ιδρυμάτων (επίσημων και σκιωδών), ενάντια στην οποία η χρηματοπιστωτική ελίτ είναι διατεθειμένη να παλέψει μέχρις εσχάτων.


Στα πλαίσια αυτά και όσο η ευρωζώνη δεν φαίνεται να οδεύει προς τον μετασχηματισμό της προς ένα ομοσπονδιακό μόρφωμα, η απλή οικονομική θεωρία, έτσι, όπως την προεξέθεσα, λέει ότι η Ελλάδα έπρεπε, υπό αυτές τις συνθήκες, να κρατήσει το νόμισμά της και να μην μπει στην ευρωζώνη. (Ενδεχομένως, να έπρεπε και η Γερμανία να κρατήσει το δικό της νόμισμα, για να αποφύγει αυτό που θέλει να αποφύγει και για την αποφυγή του οποίου πασχίζει με νύχια και με δόντια : Να μην προβεί σε μεταβιβαστικές πληρωμές, που θα στηρίξουν τις χώρες της πραγματικής ανατίμησης. Αλλά το τι θα έπρεπε να κάνει η Γερμανία, αυτό είναι θέμα των Γερμανών και όχι δικό μας).


Ο μηχανισμός στήριξης της Ελλάδας, εν τέλει, πέρα από μηχανισμός στηριξης του ευρώ, είναι περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, μηχανισμός στήριξης των τραπεζών. Στην Ελλάδα ήταν μηχανισμός στήριξης κυρίως των ξένων τραπεζών και δευτερευόντως των ελληνικών - που φυτοζωούν και είναι ωριμότατες προς κρατικοποίηση.

Στην Ιρλανδία ο μηχανισμός στήριξης είναι μηχανισμός στήριξης των ιρλανδικών τραπεζών, που θα κρατικοποιηθούν, αφού εκτίναξαν το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας στο 30% του ΑΕΠ, αλλά και των ξένων τραπεζών.


Αλλά η ιστορία δεν σταματά εδώ. Στην πορεία του χρόνου, με την συνέχιση της πολιτικής των "διασώσεων", στον μηχανισμό στήριξης θα ενταθούν και η Πορτογαλία και η Ισπανία. Κάτω από αυτό το πρίσμα, όμως, όλη η ευρωζώνη είναι υπερχρεωμένη, αφού το 2014 - 2015 θα έχει φθάσει το δημόσιο χρέος της στο 115% του ΑΕΠ και το ιδιωτικό της χρέος, σε ιλιγγιώδη ύψη.


Αυτό που έκαναν στην πραγματικότητα οι ευρωζωνίτες, δεν ήταν να σώσουν την Ελλάδα και την Ιρλανδία, αλλά να συγκαλύψουν την ουσιαστική χρεωκοπία τους, αφου ουδείς εξηγεί το πως θα πληρώσουν αυτές οι χώρες τα χρέη τους.


Και αυτό μπορεί να γίνει, αν η ευρωζώνη αναλάβει τα χρέη τους, αφού και η ίδια στο σύνολό της είναι βουτηγμένη σε ένα τέλμα χρεών (αν δηλαδή γίνει ένα κρατικό μόρφωμα), ή, αν οι χώρες αυτές επιστρέψουν στα εθνικά τους νομίσματα, από τα οποία δεν έπρεπε να είχαν φύγει, αφού δεν είχαν σκοπό να συστήσουν ένα ομοσπονδιακό κρατικό μόρφωμα.


Γι' αυτούς τους αποϊδεολογικοποιημένους και πραγματικούς λόγους εδάρη, ανηλεώς, ο Κωστής Χατζηδάκης. Και δεν βοηθάει το να λέμε ότι δεν μας ενδιαφέρουν οι λόγοι, για τους οποίους εκδηλώνεται η βία και να γενικολογούμε, ρίχνοντας την ευθύνη στον καπιταλισμό. Αυτοί, που έχουν στοχοποιήσει την ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, δεν το γνωρίζουν αυτό, αλλά αυτή η άγνοιά τους, δεν αλλάζει τα πράγματα.


(Χωρίς, φυσικά, αυτή η εξήγηση να νομιμοποιεί την χρήση της ωμής βίας. Κάθε άλλο...)"




(Σχόλιά μου http://htsoukas.blogspot.com/2010/12/blog-post_31.html?showComment=1294000567229#c5479200402302278475 και http://htsoukas.blogspot.com/2010/12/blog-post_31.html?showComment=1294003135496#c7612591565393800774 και http://htsoukas.blogspot.com/2010/12/blog-post_31.html?showComment=1294004575930#c938180340889508188 της 2/1/2011 στο δημοσίευμα του κ. Χαρίδημου Τσούκα, με τίτλο : "Ο δήμος ως όχλος" http://htsoukas.blogspot.com/2010/12/blog-post_31.html ).