7-7-2024 : Και όμως, η Γαλλία γύρισε, στο 1936, ψηφίζοντας το “Front Populaire”! Το γαλλικό Κέντρο και ο Emmanuel Macron σύρθηκαν, πίσω από την Αριστερά, την οποία, έως πριν μια εβδομάδα, έσερναν, πίσω τους. Από εδώ και πέρα, αναμένεται η όξυνση της προεπαναστατικής κατάστασης, στην οποία βρίσκεται η γαλλική κοινωνία και η ένταση των συστημικών αδιεξόδων. Tout est possible…

 

Είναι τόσο μεγάλη η κατάσταση σύγχυσης, μέσα στην οποία έχει εγκλωβιστεί η γαλλική κοινωνία,  που, όλα τα ενδεχόμενα ήσαν ανοικτά, όπως έγραψα και στο προηγούμενο δημοσίευμά μου, σε αυτό εδώ, το μπλογκ [δείτε το : 30/6-7/7/2024 : Οι γαλλικές βουλευτικές εκλογές καταγράφουν την διχοστασία, εντός της γαλλικής κοινωνίας, που βρίσκεται, σε μια παρατεταμένη προεπαναστατική κατάσταση, από το 2017, ενώ η γαλλική ολιγαρχία είναι αντιμέτωπη με αδιέξοδα. (Η γαλλική κοινωνία δέν υποτάσσεται, όπως η ελληνική)], πριν λίγες ημέρες, για τις γαλλικές βουλευτικές εκλογές, που διεξήχθησαν, σε δύο γύρους, στις 30 Ιουνίου 2024 και χθες, 7 Ιουλίου 2024, ύστερα από μια απελπισμένη προσπάθεια του Γάλλου προέδρου Emmanuel Macron να μπορέσει να διαχειριστεί, πολιτικά, την κατάσταση, που δημιουργήθηκε, μετά την σαφή εκλογική του ήττα, στις ευρωεκλογές.

Βέβαια, τις πλείστες φορές η αντιστοίχιση των, συνήθως, δραματικών ιστορικών γεγονότων, με το παρόν - αυτό, που, παραδοσιακά, ονομάζουν, ως «επανάληψη της Ιστορίας» - γίνεται, ως παρωδία, ή, ως τραγωδία των αντιστοιχιζόμενων ιστορικών γεγονότων, με το, επίσης, δραματικό παρόν, αλλά, στην προκειμένη περίπτωση, η αιφνίδια πρωτιά του νέου “Front Populaire” (του νέου “Λαϊκού Μετώπου”) των κομμάτων της γαλλικής Αριστεράς, που θυμίζει, έστω και ως comic, το Λαϊκό Μέτωπο του 1936, είναι γεγονός ότι αναρριπίζει ελπίδες, έστω και αν αυτές είναι φρούδες.

Αυτό, που, ρεαλιστικά/πραγματιστικά, συνέβη και που ήταν ενδεχόμενο - καθόλου, όμως, βέβαιο - να συμβεί, είναι, πολύ απλό :

Το γαλλικό Κέντρο και ο πρόεδρος του γαλλικού κράτους Emmanuel Macron οδηγήθηκαν, εκόντες-άκοντες, στο να συρθούν, πίσω, από την Αριστερά, την οποία, έως, πριν μια εβδομάδα, έσερναν αυτοί πίσω τους, επί επτά χρόνια, μπροστά, στον φόβο της εκλογικής επικράτησης της far Δεξιάς του “Front Nationale” (του “Εθνικού Μετώπου”), υπό την ηγεσία της Marine Lepen.

Βέβαια, οι κεντρώοι πολιτικοί και ο Γάλλος πρόεδρος είναι άξιοι της τύχης τους, όμως, η απουσία της απόλυτης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, μιας, εκ των τριών μεγάλων πολιτικών παρατάξεων της Γαλλίας, δίνει κάποια, έστω και πολύ δυσχερή, στην παρούσα χρονική περίοδο, πολιτικά περιθώρια, στον Εmmanuel Macron και σε κάποιους κεντρώους πολιτικούς, να ελπίζουν ότι πρόκειται να διαδραματίσουν κάποιον ρόλο, στην νέα και απείρως, ασταθή, ανασφαλή και πολιτικά, πλήρως, αβέβαιη χρονική περίοδο, που διαμορφώθηκε, μετά τα χθεσινά  αποτελέσματα του β’ γύρου των γαλλικών βουλευτικών εκλογών, που είναι, απελπιστικά, για την γαλλική κοινωνία, αλλά και για την γαλλική ολιγαρχία, διότι, ναι μεν, σε επίπεδο πολιτικής και κοινοβουλευτικής διαχείρισης, μια κάποια κυβέρνηση μπορεί να σχηματισθεί, όμως, στο κοινωνικό πεδίο, η κατάσταση παραμένει να είναι εκρηκτική.

Η γαλλική κοινωνία, εξακολουθεί να βρίσκεται, σε μια παρατεταμένη προεπαναστατική περίοδο, με άδηλο και απρόβλεπτο μέλλον, ενώ, στην παρούσα χρονική φάση, αυτή η κατάσταση πρόκειται να οξυνθεί και ίσως, μάλιστα και να εκτραχηλισθεί, με δεδομένο ότι, λογικά, τον πρώτο λόγο, στον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης, θα έχει το Λαϊκό Μέτωπο, όπως, άλλωστε, ζήτησε, από τον Γάλλο πρόεδρο, αργά, ο Jean-Luc Mélenchon, προκειμένου - όπως είπε - το Λαϊκό Μέτωπο της Αριστεράς να εφαρμόσει το πρόγραμμά του, πλήρως.

Αυτό, που συμβαίνει, είναι ότι η γαλλική κοινωνία εισέρχεται, σε μια φάση μεταπολίτευσης, η οποία δεν μπορεί να προσδιορισθεί, ως προς το βάθος και την έκταση της, τώρα. 

Αυτό, που εγώ θεωρώ δεδομένο, είναι πως, ό,τι και να γίνει, η γαλλική κοινωνία θα ζήσει, με αυξανόμενη όξυνση, τα συστημικά αδιέξοδα, μέσα στα οποία έχει εγκλωβισθεί η ίδια, όπως και η γαλλική ολιγαρχία, η οποία και αυτή αντιμετωπίζει τα δικά της αδιέξοδα διαχείρισης μιας κατάστασης, η οποία, πιθανότατα, να είναι διαχειρίσιμη, στο κατώτερο δυνατό επίπεδο μιας απλής “υπηρεσιακής” διαχείρισης. 

Αυτό, όμως είναι καταστροφικό, μεσομακροπρόθεσμα, για την γαλλική οικονομία, μέσα στα πλαίσια του διεθνούς οικονομικού ανταγωνισμού, έστω και αν η παγκοσμιοποίηση ξεφουσκώνει, με ολοένα και ταχύτερους ρυθμούς, γεγονός, το οποίο, ναι, μεν, μπορεί να δώσει μια ανάσα, στην γαλλική ολιγαρχία, αλλά πρόκειται να την καταστήσει υποχείρια της γερμανικής ολιγαρχίας, η οποία, όμως και αυτή, με την σειρά της, αντιμετωπίζει τα δικά της αδιέξοδα. 

Με λίγα λόγια, η κατάσταση, στην Γαλλία και στην “Ευρωπαϊκή Ένωση” οδηγείται, σε έναν επιταχυνόμενο ρυθμό εντροπίας, που, αν δεν ανασχεθεί - και δεν προκύπτει ότι υπάρχει η διάθεση και η έμπρακτη δύναμη, για μια ουσιώδη ανασχετική πρωτοβουλία -, πρόκειται να εξελιχθεί, σε χαώδη. 

Και φυσικά, καθώς το πολιτικό παιχνίδι λαμβάνει διαστάσεις Far West και μπορεί, να οδηγήσει, σε ένα νέο 1848, όπως έχω γράψει και πολύ παλαιότερα, πριν κάποια χρόνια, ή, σε μία νέα Κομμούνα του Παρισιού, όπως, επίσης, έχω ξαναγράψει, στο μακρινό παρελθόν, ή, σε ένα νέο 1968.

Tout est possible…

Σαφέστατα, όμως, ελλοχεύει και το ρεαλιστικό ενδεχόμενο η γαλλική κοινωνία να βρεθεί, μεταγενέστερα και όχι, πάρα πολύ μακριά, από τώρα, κάτω από μία κυβέρνηση, η οποία θα θυμίζει το καθεστώς του Vichy της ηττημένης και δωσιλογικής Γαλλίας του στρατηγού Henri Philippe Petain και των collaborateurs.

Ομολογουμένως, οι εξελίξεις, στην αλλόκοτη γαλλική πολιτική σκηνή και στην, διαρκώς και ανανεωμένα, ρευστοποιούμενη γαλλική κοινωνία, είναι, άκρως, ενδιαφέρουσες και πρόκειται να τις παρακολουθήσουμε και να δούμε την πορεία των αδιεξόδων και της κατάποσης, που υφίστανται, εντός του βάλτου της κινούμενης άμμου, μέσα, στην οποία έχουν εγκλωβισθεί.

Αρκεί να είμαστε καλά…