Από την Παγγαία, πριν 335.000.000 χρόνια, στην οδό Τριπόδων (πριν, περίπου, 2.500 χρόνια) την αρχαιότερη οδό της Αθήνας και της Ευρώπης, στον Μακεδόνα Φίλιππο, τον πρώτο βασιλιά των αρχαίων Ελλήνων, στους τάφους των Ελλήνων στρατιωτών, τον Απρίλιο του 1941, στον Κώστα Χατζηχρήστο, στην πολύπαθη Λεωφόρο 25ης Μαρτίου, στις 2-7-2024 (και σήμερα), στην Πετρούπολη, στον Pelé και στον Bobby Moore, το 1970, στην Λάρνακα του 1950 και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα. (51).

Ιουλίου 05, 2024

335.000.000 χρόνια πριν : Η Παγγαία.

Δεν ήταν πάντα έτσι ο πλανήτης μας, όπως είναι τώρα. Προϋπήρξε αυτή η εικονιζόμενη ενιαία Ήπειρος, η οποία περιβαλλόταν, από μια Πανθάλασσα. Η Παγγαία συναρμολογήθηκε, από προηγούμενες ηπειρωτικές μονάδες και άρχισε να διασπάται, περίπου, 175 εκατομμύρια χρόνια πριν, για να καταλήξουμε, στο σήμερα, το οποίο και αυτό, αποτελεί μια προσωρινή κατάσταση, αφού υπολογίζεται ότι, σε 450.000.000 χρόνια, η Γη θα έχει μια, εντελώς, διαφορετική εικόνα.

1789. Το Μνημείο του Λυσικράτη, προσκολλημένο στο μοναστήρι του Καπουτσίν, στην αρχαία οδό Τριπόδων. (Λιθογραφία).

1900. Το Μνημείο του Λυσικράτη, στην αρχαία οδό Τριπόδων.

Αθήνα. Η οδός Τριπόδων είναι ηλικίας περίπου 2.500 ετών και είναι ο παλαιότερη, σε ολόκληρη την Ευρώπη.

«Έστι δε οδός από του πρυτανείου καλουμένη Τρίποδες∙ αφ’ ου καλούσι το χωρίον, ναοί όσον ες τούτο μεγάλοι και σφισιν εφεστήκασι τρίποδες, χαλκοί». (Παυσανίας, “Ελλάδος Περιήγησις”)».

Είναι ένας δρόμος μικρός, στην Πλάκα και είναι γραμμένος, στα βιβλίο με τα ελληνικά ρεκόρ Guinness, ως ο μακροβιότερος δρόμος της Αθήνας, με την ίδια ονομασία, αφού, επί 25 αιώνες, ο δρόμος αυτός φέρνει το ίδιο όνομα και τον ίδιο δρόμο έχουν περπατήσει, όλους αυτούς τους αιώνες, εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων σε, πάμπολλες ιστορικές περιόδους.

Ο δρόμος ξεκινούσε από την είσοδο του ναού του Διονύσου, πήγαινε, περιφερειακά, προς ανατολάς και αφού παρέκαμπτε την ανατολική πλευρά της Ακροπόλεως, διέτρεχε το βόρειο τμήμα του βράχου, οδηγώντας, στα βορειοδυτικά του, ίσως, στο σημείο, που η οδός Παναθηναίων γινόταν, ιδιαίτερα, ανηφορική, προς την κατεύθυνση του Πρυτανείου της Αγοράς, όπου, σύμφωνα με τον Παυσανία, βρισκόταν η αφετηρία της.

Ήταν ο πιο ωραίος και στολισμένος δρόμος της αρχαίας Αθήνας. Οι αρχαίοι Αθηναίοι ξεκινούσαν, από το Πρυτανείο, κάτω, στην Αγορά και ανηφόριζαν τον, 800 μέτρων μήκους, δρόμο και πλάτους 6 μέτρων, για να φθάσουν, στον τελικό προορισμό τους, που ήταν το θέατρο του Διονύσου, που χωρούσε 17000 θεατές. Εκεί, απολάμβαναν τα αξεπέραστα έργα των μεγάλων τραγικών, αλλά και κωμικών συγγραφέων, που, δυστυχώς, ελάχιστα, από αυτά, σήμερα, απολαμβάνουμε, καθώς λίγα, μόνον, διασώθηκαν και ίσως, όχι και τα καλύτερα.

Φίλιππος Α’, ο πρώτος βασιλιάς των αρχαίων Ελλήνων. 336 πΧ (Φίλιππος Β’, ο Μακεδών 359 πΧ - 336 πΧ ), που έζησε, ανάμεσα, στο 382 πΧ, έως το 336 πΧ.

Ψηφιακή ανασυγκρότηση του προσώπου του.

Τα οστά του γονάτου του Φιλίππου, με την τρύπα, από το τραύμα, λόγω κτυπήματος, από δόρυ, που δείχνουν ότι ήταν ένας 45 ετών ψηλός άνδρας, στο 1,80 μ, ο οποίος κούτσαινε τα τρία χρόνια, που έζησε, μετά τον τραυματισμό.

Έτσι ήταν ο Φίλιππος, μετά τον τραυματισμό του, στο γόνατο και την αγκύλωση, που υπέστη. Χώλαινε…

Κτίσμα του 1896, Θεσσαλονίκη. Η οικία του Osman Ali bey, πρώην ορφανοτροφείο “Μελίσσα”

Σήμερα στεγάζει το Κέντρο Βυζαντινών Ερευνών του ΑΠΘ.

1914. Λιβαδειά. Στο φαράγγι του Ξηριά.

1915. Θεσσαλονίκη.

Κινηματογράφος “ΟΛΥΜΠΙΑ”. Παραλία.

1920. Λεωφόρος Αμαλίας. Ο Ξυλοθραύστης του Φιλιππότη.

1930 (δεκαετία). Κολωνάκι, οδός Ξενοκράτους.

Μετακόμιση. Το νοικοκυριό φορτωμένο, στο καρό. Τελευταίο το τραπεζάκι της ραπτομηχανής.

1941. Πανόραμα Ιωαννίνων.

Φωτογραφία βγαλμένη, από το Κάστρο, προς το κέντρο της πόλης. Στο βάθος, αριστερά, η Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία.

Απρίλιος 1941. Τάφοι Ελλήνων στρατιωτών, κοντά στα Λουτρά Σιδηροκάστρου, νότιως, του Ρούπελ.

Φεβρουάριος 1942. Μέση Ανατολή : Κύπριοι ημιονηγοί φορτώνουν τα μουλάρια, με εφόδια.

1946. Κάτω από τα τείχη της Ακρόπολης.

Σύνορα Πλάκας, με την συνοικία Μακρυγιάννη, κάθετος της οδού Διονυσίου Αρεοπαγίτου, στην νότια πλευρά της Ακρόπολης.

Λίγο πριν τις εκλογές του Μαρτίου 1946, συνέντευξη σε μέλος της διεθνούς επιτροπής παρατηρητών.

Στο φόντο, το Μνημείο του Θρασύλλου.

Ιούνιος 1946. Θεσσαλονίκη. Λαχτάρα, για ένα παγωτό, από τα πιτσιρίκια.

1950. Λάρνακα. Φοίνικες, στην παραλία.

1956. Σύνταγμα. Η ολική κατεδάφιση και ανακατασκευή του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρεταννία».

Η κατεδάφιση του μεγάρου Αντώνη Δημητρίου, (κτίριο του 1842) και η ολική ανακατασκευή, εκ θεμελίων, του ξενοδοχείου (το 1956), έγινε, από τον αρχιτέκτονα Κώστα Βουτσινά.

Το ξενοδοχείο ιδρύθηκε, το 1866, από τον Σάββα Κέντρο και αρχικά, βρισκόταν, σε κτίριο, στην γωνία, επί των οδών Σταδίου και Καραγιώργη Σερβίας.

Το 1874 η ξενοδοχειακή επιχείρηση μετεγκαταστάθηκε, στο μέγαρο Αντώνη Δημητρίου.

Το 1956, έγινε ολική κατεδάφιση και ανακατασκευή του κτιρίου, από τον αρχιτέκτονα Κώστα Βουτσινά.

Το 2003, το ξενοδοχείο έκλεισε, για έναν χρόνο και υπέστη ολοκληρωτική ανακαίνιση (κόστους 112 εκατομμυρίων ευρώ), ώστε να επανέλθει, στην παλαιά του δόξα.

Το εκσυγχρονισμένο, πλέον, κτίριο έχει 384 δωμάτια (79 σουίτες), συμπεριλαμβανομένων 2 βασιλικών σουιτών, εμβαδού 550 τετραγωνικών μέτρων, των οποίων η διανυκτέρευση κοστίζει, έως και 32.000 €.

1950 (δεκαετία). Θεσσαλονίκη. Η οδός Τσιμισκή.

1950 (δεκαετία). Λεωφορείο εκτελεί δρομολόγια, στα ορεινά χωριά της Ηπείρου.

1961. Νερό, στην Ανδρίτσα Αργολίδας.

18/8/1961. Η Α/Α Esslingen ξεκινά, από τον σταθμό της Ολυμπίας.

Οι Esslinger ήσαν τραίνα, που έχουν γράψει Ιστορία, στο σιδηροδρομικό δίκτυο της Πελοποννήσου.

6/6/1970 Μεξικό. Bobby Moore και
Pelé.

Φωτογραφία, μετά τον ποδοσφαιρικό αγώνα Βραζιλίας - Αγγλίας, στο παγκόσμιο κύπελλο εκείνης της χρονιάς.

“Ο Bobby Moore ήταν φίλος μου, καθώς και ο μεγαλύτερος αμυντικός, που έπαιξα, ποτέ, εναντίον του. Ένας, από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές και ένας αξιότιμος κύριος”, είπε ο
Pelé, πολλά χρόνια, αργότερα.

1990 (τέλος δεκαετίας). Κώστας Χατζηχρήστος.

Ο Κώστας Χατζηχρήστος ήταν Έλληνας ηθοποιός, από τους σημαντικότερους κωμικούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Γεννήθηκε, στην Θεσσαλονίκη, το 1921. Οι γονείς του κατάγονταν από την Κωνσταντινούπολη και μετά τους διωγμούς, εγκαταστάθηκαν, πρώτα στην Καβάλα, και ύστερα, στην Θεσσαλονίκη. Λίγο μετά την γέννησή του, η πολύτεκνη οικογένειά του μετακόμισε, στην Αθήνα και εγκαταστάθηκε, στην περιοχή του Παγκρατίου. Ήταν το ενδέκατο παιδί και μετά την προτροπή της οικογενείας του, μπήκε στην στρατιωτική σχολή της Σύρου. Εκεί, τον βρήκε η εισβολή των Ιταλών, το 1940 και θα βρεθεί, στο μέτωπο. Συνέχισε να μάχεται και στην γερμανική εισβολή. Για κάτι, που έκανε, κατά των κατακτητών, θα βρεθεί κυνηγημένος, από τους Γερμανούς, να κρύβεται, σε κάποια θεατρική παράσταση, όχι, ανάμεσα, στους θεατές, αλλά, στους ηθοποιούς, πάνω στη σκηνή, να αυτοσχεδιάζει όσο χρειάζεται μέχρι να φύγουν οι Γερμανοί. Έτσι, ο Κώστας Χατζηχρήστος ήλθε, σε επαφή, με το θεατρικό σανίδι.

Η οικογένεια είχε μετακομίσει, στο Παγκράτι και πλέον, μετά το τέλος της Κατοχής, άρχισε να κάνει τα πρώτα του βήματα, αρχικά, σε μπουλούκια και πολύ γρήγορα, να υπηρετεί το βαριετέ, στο θρυλικό θέατρο του Πειραιά «Μισούρι». Στο «Βερντέν», ο Κώστας Χατζηχρήστος έκανε και την πρώτη του μεγάλη επιτυχία, στον ρόλο του βλάχου Θύμιου, έναν ρόλο, που εμπνεύστηκε ο αδελφός της συζύγου του, ο Κώστας Νικολαΐδης, της συγγραφικής τριάδας Νικολαΐδη – Ελευθερίου – Λυμπερόπουλου.

Ο Χατζηχρήστος, που θα υπηρετήσει τον χαρακτήρα του «βλάχου», σχεδόν, ως το τέλος της σταδιοδρομίας του, θα απογειωθεί, όταν θα συστήσει τον δικό του θίασο, το 1952 και θα συνεργαστεί, με την Καίτη Ντιριντάουα, μετέπειτα σύζυγό του και τον κωμικό Κούλη Στολίγκα.

Η πρώτη του εμφάνιση ήταν, στον «Πύργο των Ιπποτών» το 1952, ενώ, το 1955, θα παίξει, σε τέσσερις ταινίες, μεταξύ των οποίων, στην «Γκόλφω» και στον «Αγαπητικό της Βοσκοπούλας». Παρά την τεράστια επιτυχία του και ειδικά, στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Χατζηχρήστος δεν αφησε, ποτέ, το θέατρο. Μάλιστα, το 1961, απέκτησε και την δική του θεατρική στέγη, το περίφημο «Θέατρο Χατζηχρήστου», στο οποίο αποθεώθηκε, από πλήθη θαυμαστών, αλλά, ταυτόχρονα, θα του δώσει τις μεγαλύτερες στεναχώριες και να τον καταστρέψει, οικονομικά.

Ο Κώστας Χατζηχρήστος αποτελεί, ακόμη, παράδειγμα ηθοποιού, ενός απίστευτου ταλέντου, που αδικήθηκε κατάφωρα από τον ελληνικό κινηματογράφο. Αν εξαιρέσουμε τις δέκα καλές ταινίες που γύρισε κυρίως την χρυσή πενταετία 1958-1963, ο Κώστας Χατζηχρήστος γύρισε πλήθος, από κακές ταινίες, πολλές για να ξεπληρώσει τα χρέη του, στο θέατρο. Μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες, πολλές από τις οποίες ήσαν μεταφορά, από το θέατρο, αποτελούν: «Τα Κωθώνια του Συντάγματος» (1956), «Οι Τρεις Ντετέκτιβ» (1957), «Τσαρούχι, Πιστόλι, Παπιγιόν» (1957), «Γερακίνα» (1958), «Διακοπές στην Κολοπετινίτσα» (1959), «Να Ζήσουν τα Φτωχόπαιδα» (1959), «Ο Ηλίας του 16ου» (1959), «Λαός και Κολωνάκι» (1959), «Ο Θύμιος τα ’χει Τετρακόσια» (1960), «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» (1960), «Ο Δήμος από τα Τρίκαλα» (1962), «Ο κύριος Πτέραρχος» (1963) και «Της Κακομοίρας» (1963).

Ο Κώστας Χατζηχρήστος, μετά από τις στιγμές δόξας και μιας ζωής γλεντιού, κατέρρευσε, όταν έχασε την γυναίκα του Ελένη Πανταζή, σε μικρή ηλικία, αλλά το μεγαλύτερο πλήγμα ήταν, όταν έχασε το «Θέατρο Χατζηχρήστου».

«Ο θάνατος της τρίτης γυναίκας μου, με έκανε κομμάτια. Άρχισα να πίνω, χωρίς κανένα μέτρο. Ζούσα, μόνο, για να πίνω. Αρρώστησα. Χάθηκα, από την θεατρική ζωή. Έπινα, συντροφιά, με τον σκύλο μου».

Τελευταία του εμφάνιση, εκείνη την περίοδο της απομόνωσής του, ήταν, στην επιθεώρηση «Ανδρέα προχώρα, σε θέλει άλλη χώρα».

Πέθανε το πρωΐ της Τετάρτης, στις 3 Οκτωβρίου του 2001, μετά από νοσηλεία δυο μηνών, σε νοσοκομείο, με λοίμωξη του αναπνευστικού, σε ηλικία 80 ετών.