24/2/2022 - 30/3/2022 : Σε απελπιστική κατάσταση βρίσκεται ο ουκρανικός στρατός, στα πεδία των μαχών· ιδίως, στο ανατολικό μέτωπο, όπου επιχειρούν, πάνω από 70.000 Ουκρανοί αξιωματικοί και στρατιώτες. (Μια ψύχραιμη αποτίμηση του ρωσοουκρανικού πολέμου, η φοβική απουσία του NATO και της Δύσης και η επερχόμενη συνθηκολόγηση της ηλιθιώδους ουκρανικής ελίτ).

 

Ενώ εισερχόμαστε, στην 35η ημέρα του πολέμου στην Ουκρανία, καιρός είναι να κάνουμε έναν απολογισμό και να διαπιστώσουμε την παρούσα κατάσταση, στο στρατιωτικό πεδίο, προκειμένου να έχουμε μια εικόνα των ισορροπιών, ανάμεσα στις αντιμαχόμενες πλευρές, απομακρυνόμενοι, από οποιαδήποτε προπαγάνδα, είτε αυτή είναι ουκρανική, είτε είναι ρωσική και τούτο διότι, όπως πάντα, η προπαγάνδα, που ασκείται στον πόλεμο, είναι διαστρεβλωτική, όσον αφορά τα γεγονότα και την πραγματική κατάσταση, που επικρατεί στα πεδία των μαχών. Αυτό, στην πράξη, σημαίνει ότι χρειάζεται να δούμε το γιατί γίνονται και σε τι αποσκοπούν οι πράξεις των εμπόλεμων. 

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, κατά την έναρξη της ρωσικής εισβολής, στην Ουκρανία, το ρωσικό εκστρατευτικό, σώμα απαριθμούσε ένα σύνολο 150.000 στρατιωτών οι οποίοι επιχείρησαν, σε τρία διαφορετικά μέτωπα· στο Κίεβο, στο Ντονμπάς και στο νότιο μέτωπο, γύρω και πάνω, από την Κριμαία. 

Αυτό το εκστρατευτικό σώμα βρέθηκε, αντίπαλο με έναν στρατό των Ουκρανών, ο οποίος αριθμούσε, στην αρχή του πολέμου, γύρω στους 120.000 στρατιώτες, οι οποίοι κατά ένα ποσοστό, κάπου στο 70% και κάτι παραπάνω, είχε συγκεντρωθεί στην περιοχή των ρωσόφιλων αυτονομιστών, στο Ντονμπάς, κατά πάσα πιθανότητα, προκειμένου να εισβάλει και να κατακτήσει την περιοχή των αυτή, ή και να αντιμετωπίσει το κυρίως σώμα της πιθανότατης ρωσικής εισβολής, χωρίς, προηγουμένως, η ουκρανική κυβέρνηση να έχει προχωρήσει στην απαραίτητη μερική, έστω, ή και ολική επιστράτευση των μαχίμων ανδρών στον γενικό ουκρανικό πληθυσμό, ο οποίος αριθμεί, γύρω στα 45 εκατομμύρια κατοίκων, προκειμένου να αντιμετωπίσει τους Ρώσους εισβολείς, είτε λόγω αδυναμίας, είτε επειδή πίστευε ότι αυτή εισβολή ήταν πιθανόν να μην γίνει ποτέ, ή, τουλάχιστον, ότι θα περιοριζόταν στις κατεχόμενες, από την Ουκρανία, περιοχές του Ντονμπάς, χωρίς αυτή εισβολή να προχωρήσει, παραπέρα, στα ουκρανικά εδάφη, ίσως επειδή το ουκρανικό γενικό επιτελείο και οι Δυτικοί συμβουλάτορες της ηγεσίας του Κιέβου θεωρούσαν ότι ο συγκεκριμένος αριθμός των Ρώσων στρατιωτών δεν ήταν αρκετός, για, εδαφικά, μεγαλύτερες επιχειρήσεις.

Πράγματι, αν δούμε τους αριθμούς, που αναφέρω παραπάνω, όσον αφορά τις αντιπαρατιθέμενες, στο έδαφος, στρατιωτικές δυνάμεις, φαίνεται ότι το ρωσικό εκστρατευτικό σώμα είναι ανεπαρκές, για μεγάλης έκτασης επιχειρήσεις και μη ικανό να προχωρήσει, σε κατακτήσεις μεγάλων εδαφικών περιοχών, μέσα στην επικράτεια της Ουκρανίας. Όμως, η αλήθεια είναι ότι ο ρωσικός στρατός έχει, στα χέρια του, την στιγμή, που γράφονται αυτές οι γραμμές, μια έκταση πολλών χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων, τα οποία φθάνουν, πιθανώς, στο διπλάσιο μέγεθος της Ελλάδας, ενώ δεν υπάρχει κάποια σημαντική αντίσταση, έξω από τα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας αυτής, που υφίσταται την εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων. 

Γιατί συμβαίνει αυτό; Απλώς, αυτό, που συμβαίνει, είναι ότι ο ουκρανικός στρατός αυτό, που κάνει, είναι να έχει σχηματίσει μια σαφέστατη αμυντική διάταξη του μεγαλύτερου μέρους των γραμμών του, κυρίως,στο Ντονμπάς, στο Κίεβο, στο Χάρκοβο και στην περιοχή Μικολάγιεφ - Οδησσού, ενώ η Μαριούπολη, μετά από σκληρές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, εντός του αστικού ιστού, έπεσε στα χέρια των Ρώσων, χωρίς ουσιαστική αντίσταση, από τον πληθυσμό της πόλης, ο οποίος προτίμησε να παραμείνει, στα υπόγεια καταφύγια, ή - όσο μπόρεσε και όσο πρόλαβε - να καταφύγει, στην προσφυγιά, εντός και εκτός της Ουκρανίας.

Όπως προκύπτει, από τις εξελίξεις, στο πεδίο των μαχών, ο ουκρανικός στρατός είναι διασπασμένος και δεν μπορεί να μετακινήσει τις δυνάμεις του, για να ενισχύσει τα αστικά κέντρα, τα οποία έχουν περικυκλώσει, ή αποπειρώνται να περικυκλώσουν, οι ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις. Δεν μπορούν, καν, να μεταφέρουν στρατιωτικές δυνάμεις, από την μία περιφέρεια, στην άλλη και να σταματήσουν τους ρωσικούς ελιγμούς, γεγονός το οποίο αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει σοβαρή δυνατότητα της όποιας ουκρανικής κεντρικής στρατιωτικής διοίκησης υπάρχει, να ελέγξει τις κινήσεις των απομονωμένων και αποκομμένων στρατιωτικών της τμημάτων, στα πεδία των μαχών. 

Έτσι, είναι πολύ λογικό οι διασπασμένες ουκρανικές στρατιωτικές δυνάμεις - ιδίως, στο ανατολικό μέτωπο, όπου υπάρχουν, πάνω από 70.000 αξιωματικοί και στρατιώτες - να βρίσκονται, κάτω από τον άμεσο κίνδυνο της πλήρους περικύκλωσης και του ουσιαστικού αποδεκατισμού τους, από τους επιτιθέμενους Ρώσους, ασκούμενες, σε, κατά καιρούς, μικρές αντεπιθέσεις και σε έναν κλεφτοπόλεμο, κατά των αντιπάλων τους, οι οποίοι το ουσιαστικό πρόβλημα, που έχουν, είναι η εδαφική υπερεπέκτασή τους, που, προφανώς, εμποδίζει την ομαλή λειτουργία των γραμμών ανεφοδιασμού τους - αν και αυτό το πρόβλημα των ισχνών, ή και ανύπαρκτων γραμμών ανεφοδιασμού των αμυνόμενων ουκρανικών στρατιωτικών δυνάμεων είναι τραγικά, μεγαλύτερο.

Αυτό σημαίνει, στην πράξη, ότι οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις, σε επίπεδο θάλασσας και αέρος (πολεμική αεροπορία, αεράμυνα, πυραυλικά συστήματα) είναι, περίπου, ανύπαρκτες, κάτι, που υποδεικνύει ότι, πρακτικά, ο τακτικός ουκρανικός στρατός έχει υποστεί μια συντριπτική ήττα, αν και οι ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις ενεργούν, σε πολύ σημαντικό βαθμό, στα πεδία των μαχών, υπό το καθεστώς μιας, διοικητικά, καθοδηγούμενης πολεμικής αυτοσυγκράτησης, αφού οι ρωσικοί βομβαρδισμοί είναι, κατά βάση, πυραυλικοί, πολύ στοχευμένοι και λιγοστοί, σε σχέση με την χρονική, έως τώρα, διάρκεια του πολέμου, εντός της ουκρανικής επικράτειας.

Αυτό προκύπτει και από την ενημέρωση της 25ης Μαρτίου 2022, από τον υπαρχηγό του Ρωσικού Γενικού Επιτελείου, στρατηγό Σ. Ρουντσκόι προς τους δημοσιογράφους, στους οποίους είπε ότι οι κύριοι στόχοι της πρώτης φάσης των επιχειρήσεων έχουν εκπληρωθεί. Δηλαδή ότι η ουκρανική πολεμική αεροπορία και η αεράμυνα έχουν, σχεδόν ολοκληρωτικά, εκμηδενισθεί, το ουκρανικό ναυτικό δεν υπάρχει και ότι οι ουκρανικές στρατιωτικές δυνάμεις δεν διαθέτουν εκπαιδευμένες εφεδρείες. Μάλιστα, σε σχέση με την κατάληψη των περικυκλωμένων πόλεων (Κίεβο, Χάρκοβο, Σούμι, Τσερνίκιφ, Μικολάγιεφ), είπε, αναφερόμενος, στο κοινό, όπως και σε κάποιους ειδικούς, που αναρωτούνται τι κάνουν οι Ρώσοι, γύρω από τις περικυκλωμένες ουκρανικές πόλεις, πως, από την αρχή, δεν σχεδιάζαν να κάνουν έφοδο, σε αυτές τις πόλεις, προκειμένου να αποφευχθούν οι καταστροφές και να ελαχιστοποιήσουν τις απώλειες στο στρατιωτικό προσωπικό τους και στους αμάχους και συνέχισε, λέγοντας πως, τώρα, που οι στρατιωτικές επιχειρήσεις περνούν στην δεύτερη φάση και με δεδομένη την ουσιαστική μείωση του ουκρανικού πολεμικού δυναμικού, οι ρωσικές δυνάμεις μπορούν να επικεντρώσουν την προσπάθειά τους, στον κύριο στόχο, που είναι η απελευθέρωση του Ντονμπάς, καταλήγοντας, με την γριφώδη έκφραση ότι οι συνολικές επιχειρήσεις θα λήξουν, μετά από την επίτευξη των συνολικών στόχων, που έχουν τεθεί, από τον Γενικό Διοικητή. Δηλαδή τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν. 

Στόχοι, οι οποίοι είναι σαφείς, ανοικτοί, πρέπει να καταγραφούν, υπό τον λεπτομερή τύπο συγκεκριμένων νομικών δεσμεύσεων και άμεσα, εφαρμοστέοι. Ήτοι, την μη ένταξη της Ουκρανίας, στο ΝΑΤΟ (ίσως και στην αυτοαποκαλούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση), την αποναζιστικοποίηση του κρατικού μηχανισμού, τον αφοπλισμό της χώρας αυτής, την κατοχύρωση και την επίσημη εφαρμογή της πολυγλωσσίας των κατοίκων της και την ανεξαρτησία εκτεταμένων περιοχών της, μαζί με την αναγνώριση της Κριμαίας, ως ρωσικού εδάφους·  και όλα αυτά, ως ελάχιστες απαιτήσεις της ρωσικής πλευράς.

Επίσης, η αλήθεια είναι ότι ο ουκρανικός πληθυσμός, στην μεγίστη πλειοψηφία του, δεν αντιμετωπίζει τον πόλεμο αυτόν, σαν μια δική του, μια προσωπική του υπόθεση, χωρίς, βέβαια, αυτό να σημαίνει ότι όλη αυτή η μερίδα των Ουκρανών πολιτών αποδέχεται την ρωσική εισβολή. Πάντως, είναι σαφέστατο το γεγονός ότι ο ουκρανικός λαός δεν αντιμετωπίζει, με την απαραίτητη ψυχική και κοινωνική ενότητα, αυτή την εισβολή. Και για να γίνει αυτό κατανοητό, πρέπει να επανέλθω, στην τραγική ανετοιμότητα και αποτυχία της γενικής επιστράτευσης, που διενήργησε η ουκρανική κυβέρνηση και η οποία γενική επιστράτευση θα έπρεπε, στην χειρότερη περίπτωση, να αποδώσει, στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις, τουλάχιστον, 1.000.000 άνδρες. 

Αυτόν τον αριθμό στρατιωτών ούτε, καν, τον είδε, στον ύπνο της, η ουκρανική κεντρική στρατιωτική διοίκηση, της οποίας οι δυνάμεις βρίσκονται, σε απελπιστική κατάσταση, αφού ζήτημα είναι αν ο μάχιμος στρατός των Ουκρανών έφθασε, όπως προανέφερα, στους 120.000 άνδρες. Αν ο ουκρανικός στρατός είχε, στην διάθεσή του 1.000.000 άνδρες, τότε, θα έπρεπε να έχει οδηγήσει το ρωσικό εκστρατευτικό σώμα, σε πλήρη αδυναμία ενεργειών, στο ουκρανικό έδαφος. Και κάτι τέτοιο ουδέποτε μπόρεσε - δεν έγινε, καν, η προσπάθεια - να αποτολμηθεί. 

[Εδώ πρέπει να επισημάνω ότι πολλοί Έλληνες συμπατριώτες μας συγκρίνουν τον πόλεμο, στην Ουκρανία, με την ελληνική στρατιωτική αντίσταση, στην ιταλική εισβολή, τον Οκτώβριο του 1940 και τον επιτυχή εξάμηνο πόλεμο, με την ανατροπή, στο πεδίο των μαχών της εισβολής, από τις ελληνικές στρατιωτικές μονάδες, οι οποίες, με την τεράστια επιτυχία της γενικής επιστράτευσης των Ελλήνων, απέκρουσαν και κυνήγησαν τους Ιταλούς εισβολείς. Στην συγκεκριμένη περίπτωση της τωρινής ρωσικής εισβολής, ουσιαστική γενική επιστράτευση της ουκρανικής πλευράς δεν υπήρξε, διότι απέτυχε, παταγωδώς, στην πράξη και ο πόλεμος διεξάγεται, μέσα, στην ουκρανική επικράτεια, η κατοχή της οποίας, από το μικρό ρωσικό εκστρατευτικό σώμα επεκτείνεται. Ως εκ τούτου, τα τεράστια μεγέθη της παλλαϊκής άμυνας του ελληνικού λαού, στην ιταλική εισβολή, δεν έχουν καμμία σχέση, με την αποτυχημένη γενική επιστράτευση του ουκρανικού στρατού και την ουσιαστική άρνηση της μεγίστης πλειοψηφίας των παραγωγικών ηλικιών των ανδρών του ουκρανικού λαού να πάρει μέρος, στον πόλεμο αυτόν. Η σύγκριση αυτή είναι άστοχη και άτοπη, αφού οι Ουκρανοί πολίτες, στην μεγίστη πλειοψηφία τους, δεν ταυτίστηκαν, με την υπεράσπιση της χώρας τους].

Μάλιστα, όσα πράττει η ουκρανική πλευρά δειχνουν έναν σαφέστατο φόβο, μέσα στις ελεγχόμενες, από αυτήν, περιοχές, για την ύπαρξη ρωσόφιλων στοιχείων και όχι το αντίστροφο, στις κατεχόμενες, από τους Ρώσους, περιοχές της Ουκρανίας. 

Κατόπιν τούτων, στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, οι Ρώσοι θα προσπαθήσουν να περικύκλώσουν και αφανίσουν τις τακτικές στρατιωτικές δυνάμεις των Ουκρανών, στο Ντονμπάς, οι οποίες αφορούν το 70% του στρατού τους. Προφανώς, πριν κλείσει ο κλοιός, ο ουκρανικός στρατός είναι πιθανό να προσπαθήσει να πραγματοποιήσει μια υποχώρηση, σε νέες αμυντικές θέσεις άμυνας, αλλά δεν έχει επιδείξει, έως τώρα, τακτική ευελιξία, ούτε κάποια σημαντική ή ιδιαίτερη κινητικότητα. 

Έτσι, μια υποχώρηση, στο προσεχές χρονικό διάστημα, θα γίνει κάτω από πολύ δυσκολότερες συνθήκες από ό,τι θα είχε συμβεί εάν είχε επιχειρηθεί, στην αρχή των μαχών, επειδή ο ουκρανικός στρατός, ενώ θα υποχωρεί, θα είναι ευάλωτος σε κτυπήματα από αέρος και οι νέες αμυντικές θέσεις θα είναι πιο ευπρόσβλητες από τις επιτιθέμενες δυνάμεις, που θα έχουν πλήρη εναέρια υπεροχή. 

Όπως φαίνεται και στον παραπάνω χάρτη του γεωπολιτικού και στρατιωτικού αναλυτή Sim Tack, αναφέρεται  το σχόλιο ότι :

“Καθώς οι ρωσικές προελάσεις απειλούν τα μετόπισθεν των ουκρανικών αμυντικών θέσεων, στις αυτονομημένες περιοχές του Ντονμπάς, οι ουκρανικές δυνάμεις μπορεί να αναγκαστούν να οπισθοχωρήσουν, σε δεύτερες αμυντικές θέσεις. Αυτό επιφέρει το μειονέκτημα να έχουν να αντιμετωπίσουν, σε κάθε υποχώρηση, περισσότερες ρωσικές και αυτονομιστικές δυνάμεις, απέναντί τους, πράγμα που, ενδεχομένως, θα οδηγούσε σε προοδευτική κατάρρευση των ουκρανικών θέσεων, στην αριστερή όχθη του Δνείπερου”. 

Σε αυτό το χάλι έχει περιέλθει η κυβερνώσα φιλοδυτική ουκρανική ελίτ, η οποία εναπέθεσε, ηλιθιωδώς, τις ελπίδες της, στην παρέμβαση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, προκαλώντας, με την συμπεριφορά της και τις πράξεις της, από τον Φεβρουάριο του 2014, μέχρι την 23//2/2022, την ρωσική εισβολή, την οποία δεν μπορούσε και δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνη της. 

Φυσικά, η Ουάσινγκτων και το ΝΑΤΟ, αν και ενθάρρυναν και καθοδήγησαν την ουκρανική ηγεσία, στην αδιαλλαξία, τώρα, υπό το καθεστώς του τρόμου, που επιβάλλει, στην Δύση, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, αφήνουν την ουκρανική κυβέρνηση, στα κρύα του λουτρού και στις ανηλεείς διαθέσεις του αμείλικτου Ρώσου προέδρου και της ρωσικής ηγεσίας.

Ουδείς φταίει, στον Βολοντιμίρ Ζελένσκι και στην ουκρανική ελίτ, παρά μόνον, συλλογικά, οι εαυτοί τους. Όλοι αυτοί, απλώς, πρόκειται να οδηγηθούν, σε μια εξευτελιστική συνθηκολόγηση.

Ας πρόσεχαν... 

(Αν και το ενδιαφέρον επικεντρώνεται, τώρα, στην οικονομική σύγκρουση Ρωσίας - Δύσης, γύρω από το ζήτημα, που έχει θέσει ο Ρώσος Πρόεδρος, για την πληρωμή του ρωσικού φυσικού αερίου και πετρελαίου, σε ρούβλια, αντί, σε δολάρια και ευρώ, κάτι, στο οποίο οι Δυτικοί αρνούνται να συμμορφωθούν. Η αυριανή 31η Μαρτίου 2022 πρόκειται να είναι καθοριστική. Θα δούμε). 

Υ.Γ. : Για τις συνομιλίες των αντιπροσωπειών των δυο αντιμαχόμενων πλευρών, στην Κωνσταντινούπολη, δεν έχω να γράψω κάτι, διότι, επί του παρόντος, τις θεωρώ μη σοβαρές. Στην καλύτερη περίπτωση, μπορούν να ειδωθούν, ως ένα αρχικό πρελούδιο της ουκρανικής συνθηκολόγησης, άνευ ουσιαστικών όρων παράδοσης…