Σαν σκουπίδια, για πέταμα και σαν σκουλήκια, για πάτημα. (Οι κυρίαρχοι δανειστές οδηγούν τους ψοφοδεείς κυβερνητικούς εταίρους των Αθηνών, στο κρεματόριο του ESM και στο 3ο Μνημόνιο).



Στις 27/6/1995 ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός της χώρας, βαρειά άρρωστος και ενώ πλησίαζε η ώρα της επιδείνωσης της κατάστασης της υγείας του και του βιολογικού του τέλους, που ήλθε έναν χρόνο μετά, για να ακολουθήσει η καταιγιστική και συνάμα καταστροφική λαίλαπα του σημιτικού (ψευδο)εκσυχρονισμού, που έρριξε την χώρα, στα βράχια της χρεωκοπίας, βγαίνει από την σύνοδο των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μιλάει, ευθέως, για την σκληρή σύγκρουσή του με το γαλλογερμανικό διευθυντήριο και την γραφειοκρατία της Comission. Το θέμα, στο οποίο επικεντρώνεται, αφορά το embargo, που αυτός είχε επιβάλει στο γειτονικό κράτος των βουλγαρογενών σλαβομακεδόνων, για το ζήτημα του ονόματος της Μακεδονίας, το οποίο σφετεριζόταν - και εξακολουθεί να σφετερίζεται - η τιτοϊκή ελίτ, που κάνει κουμάντο στην γειτονική χώρα. Όμως, η όλη επιχειρηματολογία του αείμνηστου ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, ξεπερνάει και περιθωριοποιεί το ζήτημα αυτό και θέτει το ζήτημα της εγκαθίδρυσης του ευρωπαϊκού διευθυντήριου, που είχαν εγκαταστήσει οι Γάλλοι και οι Γερμανοί, στους οποίους όλοι οι άλλοι ηγέτες της Ε.Ε., δεν τολμούσαν να φέρουν, ή, έστω, να διατυπώσουν αντίρρηση, πλην του ιδίου, τον οποίον, μάλιστα, στους διαδρόμους και συνέχαιραν, αφού οι αντιρρήσεις του Ανδρέα και η σύγκρουση, που ακολούθησε, αφορούσαν ζητήματα, που, όπως είπα, ξεπερνούσαν τα επί μέρους και ήσαν εφ' όλης της ύλης, αγγίζοντας την ίδια την συγκρότηση και την λειτουργία της Ένωσης, καθώς και τις σχέσεις της ίδιας της Ε.Ε. και του διευθυντήριου, που κατηύθυνε τις αποφάσεις, με τις εκλεγμένες κυβερνήσεις. Στην ίδια αυτή συνέντευξη τύπου ήταν που ο Ανδρέας Παπανδρέου εκστόμισε την προφητική φράση : "Η το έθνος θα αφανίσει το χρέος, ή το χρέος θα αφανίσει το έθνος". Ο ίδιος ήξερε για ποιό πράγμα μιλούσε. Όπως και οι παριστάμενοι - και οι μή παριστάμενοι - υπουργοί της κυβέρνησής του, γνώριζαν, πολύ καλά, το θέμα. Δυστυχώς, όμως, υπήρξαν αμνήμονες και ανόητοι, με αποτέλεσμα, εντάσσοντας την Ελλάδα στην ευρωζώνη, να την οδηγήσουν στην παρούσα καταστροφή και να την καταστήσουν έρμαιο στις βουλήσεις και στις ορέξεις των δανειστών της, δηλαδή του ίδιου διευθυντηρίου, για το οποίο έκανε λόγο και με το οποίο ήλθε σε σύγκρουση ο Ανδρέας Παπανδρέου, το οποίο ο ίδιος θα ήταν ικανός να αντιμετωπίσει, με τους πρέποντες χειρισμούς - αν και ουδέποτε θα ολοκλήρωνε την διαδικασία ένταξης της Ελλάδας στην βαμπιρική ευρωζώνη, ή και αν την ολοκλήρωνε, θα εύρισκε τον τρόπο να την βγάλει, από αυτήν την ποντικοπαγίδα, ή, ακόμη και να
μετασχηματίσει, ή να διαλύσει την ευρωζώνη. Από εκεί και πέρα, τα όσα συμβαίνουν, σήμερα, αποτελούν την φυσιολογική συνέχεια αυτής της άφρονος στρατηγικής επιλογής, τα αποτελέσματα της οποίας ισοδυναμούν, με τα αποτελέσματα μιας, ανυπολόγιστα, καταστροφικής πολεμικής ήττας. Και τούτο, διότι η καταστροφική διαδικασία αυτής της ήττας είναι, εν εξελίξει..


Σαν σκουπίδια για πέταμα. Σαν σκουλήκια, για πάτημα.

Κάπως έτσι βλέπουν οι δανειστές τους κυβερνητικούς εταίρους των Αθηνών και το έντρομο και ψοφοδεές πολιτικό προσωπικό, που στηρίζει το παρόν κυβερνητικό σχήμα. Ως εκ τούτου, τους μεταχειρίζονται, με τον ανάλογο τρόπο. Και φυσικά, οι δανειστές δεν κάνουν λάθος. Πράττουν, ορθώς, αφού, ούτως ή άλλως, αυτή είναι είναι η συμπεριφορά, που αρμόζει σε όλον αυτόν τον εσμό, ο οποίος βλέπει το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια του, την στιγμή, μάλιστα, που είχε την (φρούδα) ελπίδα ότι θα μπορούσε να αποφύγει τον επερχόμενο όλεθρο.


Δυστυχώς, για όλους αυτούς (αλλά και για εμάς), οι δανειστές δεν σκοπεύουν να τους αφήσουν, χωρίς καθοδήγηση. Η επιχείρηση της οργάνωσης, για την επιστροφή των δανεικών, την οποία, πειραματικά, διεξάγουν οι δανειστές,  απέχει, μακράν, από το τέλος της.

Στην πραγματικότητα, η επιχείρηση για την μακροχρόνια επιστροφή των δανεικών, βρίσκεται, μόλις, στα αρχικά της στάδια, παρά τις ελπίδες των ανόητων κυβερνητικών εταίρων, που πίστευσαν, εν τη αφελεία τους, πέρυσι τον Νοέμβριο, ότι κάπου στο τέλος του 2013, ή στις αρχές του 2014, με την επίτευξη ενός κάποιου "πρωτογενούς πλεονάσματος", στον κρατικό προϋπολογισμό του 2013, με κάποιες αβαρίες, θα μπορούσαν να πείσουν τους δανειστές να μειώσουν, με κάποιον τρόπο το ελληνικό δημόσιο χρέος και θα επέτρεπαν στο ελληνικό πολιτικό προσωπικό να ξεφύγει από την μέγγενη των Μνημονίων, με την λήξη του δεύτερου Μνημόνιου, τον Ιούνιο του 2014, με μια οργανωμένη και υποστηριγμένη, από τους δανειστές, επιστροφή του ελληνικού δημοσίου, στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές.

Οι δανειστές δεν έχουν τέτοιες προθέσεις. Ούτε και οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές έχουν τέτοιες προθέσεις - όσο, τουλάχιστον, οι ευρωζωνίτες, που είναι, πλέον, οι κυριότεροι δανειστές της χώρας μας δεν κουρεύουν το ελληνικό δημόσιο χρέος και όσο επιδιώκουν να το μετακυλίσουν, για μία ακόμη φορά, στον τραπεζικό τομέα και στους λοιπούς ιδιώτες, με προφανή σκοπό να το κουρέψουν και πάλι, όπως το 2012, εν όσω το ελληνικό δημόσιο χρέος θα έχει μετακυλιθεί, από τους θεσμούς της ευρωζώνης, στις διεθνείς τράπεζες.

Τέτοια κορόϊδα, όμως, δεν θα βρουν, ούτε οι ευρωζωνίτες, ούτε οι εντόπιοι υποτακτικοί τους. Μετά τις δύο τραυματικές εμπειρίες του 2012 (τον Μάρτιο με το PSI και τον Δεκέμβριο, με την "επαναγορά" των ομολόγων) έχουν παύσει να υπάρχουν. Αυτό οι δανειστές το έχουν αντιληφθεί και φυσικά, παίρνουν τα μέτρα τους, τα οποία οδηγούν τους έντρομους υποτακτικούς τους, στην Αθήνα, να ασφυκτιούν.


Όσο περνάει ο καιρός, το θέαμα που παρουσιάζουν οι εμφανιζόμενοι, ως κυβερνήτες της χώρας, γίνεται ολοένα και περισσότερο διασκεδαστικό, μέσα στο άκρως καταθλιπτικό πλαίσιο της συνεχιζόμενης και ολοένα και επιδεινούμενης ελληνικής κρίσης. Οι άνθρωποι αυτοί παραπαίουν, ακριβώς, επειδή διαπιστώνουν ότι ο ρόλος, που τους αναγνωρίζουν οι ξένοι επικυρίαρχοι, δεν είναι αυτός των εκλεγμένων ηγετών, αλλά εκείνος των πιστών και άνευ αντιλογίας, υπάκουων μπράβων των δανειστών και τίποτε περισσότερο, ή τίποτε λιγότερο από αυτόν. Και φυσικά, οι επικυρίαρχοι, που είναι και οι δανειστές της χώρας, απαιτούν, από τους εντόπιους μπράβους τους, να ασκήσουν, πλήρως, τον ρόλο αυτόν και μόνον αυτόν και κανέναν άλλο.

Οι εντόπιοι μπράβοι, όμως, έχουν την ανάγκη να εμφανίζονται, στον ελληνικό πληθυσμό και ως κυβερνήτες, διότι αντιλαμβάνονται ότι οι κάτοικοι αυτού του τόπου έχουν αρχίσει και έχουν, ήδη, προχωρήσει αρκετά, ώστε να καταλαβαίνουν τον πραγματικό ρόλο, που παίζουν τα μέλη αυτής της προδοτικής σπείρας, ο οποίος είναι, όπως είπαμε, αυτός, με τον οποίο τους έχουν επιφορτίσει οι ξένοι επικυρίαρχοι της Ελλάδας. Αντιλαμβάνονται, δηλαδή, σιγά-σιγά και ολοένα και περισσότερο, συνειδητοποιούν οι πολίτες της χώρας μας, ότι οι εμφανιζόμενοι, ως κυβερνήτες τους ενεργούν ως και είναι υπηρέτες των ξένων δανειστών και της εντόπιας μπατιροτραπεζοκρατίας.


Αυτή η διαπίστωση είναι που γεννά και ενσπείρει τον τρόμο στις τάξεις της σπείρας αυτής, που έχει παραδώσει την χώρα στις ορέξεις των δανειστών. Όχι, φυσικά, επειδή συμπάσχουν, ή επειδή συμμερίζονται τα όποια και όσα δεινά υφίσταται ο χειμαζόμενος πληθυσμός του τόπου αυτού. Κάθε άλλο. Δεν δίνουν δεκάρα, για τον εντόπιο πληθυσμό και τα προβλήματά του. Αν μπορούσαν, μάλιστα, θα τον είχαν ξεπουλήσει μια ώρα αρχύτερα. Δεν είναι οι τύψεις, η έγνοια, ή το ενδιαφέρον, για τα παθήματα των Ελλήνων, που οδηγούν στην ανησυχία το προδοτικό πολιτικό προσωπικό της χώρας και την κοσμοπολιτική πολιτικοοικονομική ελίτ του τόπου. Άλλα είναι αυτά, που ανησυχούν όλον αυτόν τον εσμό. Άλλα είναι αυτά, που τους εμποιούν φόβο και τρόμο.





Το κυβερνητικό πλοίο, δεν έχει, απλώς, μπατάρει, όπως φαίνεται στο πολύ καλό σκίτσο του Πέτρου Τσιολάκη, στην εφημερίδα "ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ" της 24/10/2013. Το πλοίο της κυβέρνησης των στουρνοσαμαράδων και του μπουχέσα συγκυβερνήτη έχει βουλιάξει. Απλώς, ακόμη, δεν το έχουν συνειδητοποιήσει. Αν και σιγά-σιγά, ο "καπετάνιος", μαζύ με τον "ύπαρχο", το αντιλαμβάνονται, ολοένα και περισσότερο. Κάτι που, όπως είναι φυσικό, τους τρομάζει. Και όχι μόνον αυτό, αφού τους έχει γίνει ένας σκέτος εφιάλτης. Αυτό, βέβαια, δεν είναι κάτι που πρέπει να μας λυπεί. Κάθε άλλο. Στους Εφιάλτες, οι εφιάλτες αρμόζουν...



Οι φόβοι και οι ανησυχίες όλων αυτών, που παρέδωσαν την χώρα, ασυζητητί και χωρίς δεύτερη κουβέντα, από τον Απρίλιο του 2010, στους μοντέρνους κατακτητές, έχουν να κάνουν, με την κοινωνική, την πολιτική και την προσωπική τους επιβίωση, μέσα σε μια κοινωνία, η οποία συνειδητοποιεί, με ταχείς ρυθμούς, τον πραγματικό ρόλο, που παίζουν, ως μπράβοι των δανειστών, οι οποίοι, φυσικά και αναγνωρίζονται, πλέον, από ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, ως οι πραγματικοί κυρίαρχοι και οι αληθινοί κυβερνήτες αυτού του τόπου, στους οποίους, οι φερόμενοι, ως εντόπιοι κυβερνήτες, δίνουν λογαριασμό, ως υπηρέτες και δούλοι.

Αυτή η διαπίστωση, που έχει κάνει και ολοένα και περισσότερο, ολοκληρώνει, ως πεποίθηση, ο πληθυσμός της χώρας, τον έχει οδηγήσει, σε μια βραχυκυκλωμένη, από τον φόβο, παθητική συμπεριφορά και τον έχει, κοινωνικά, αδρανοποιήσει, γεγονός, το οποίο, μεσοπρόθεσμα, προφανώς, έχει ωφελήσει τους δανειστές και τους μπράβους τους, οι οποίοι έχουν επωφεληθεί και έχουν αναπτύξει την κοινωνική και οικονομική τους ατζέντα, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς τους.

Όμως, από την άλλη πλευρά, αυτή η παθητικότητα του πληθυσμού δεν έχει σταματήσει καθόλου την κοινωνική και την πολιτική απαξίωση των μπράβων των δανειστών. Κάθε άλλο. Τα κόμματα και το πολιτικό προσωπικό του Μνημονίου, μαζύ με το σύνολο της εντόπιας ελίτ, που έχει στηρίξει τις μνημονιακές πολιτικές, έχουν υποστεί μια τεράστια απαξίωση, η οποία έχει προχωρήσει, σε τέτοια έκταση, που έχει καταστήσει ένα μάτσο, από κουφάρια, όλο το θεσμικό πλαίσιο, που δημιουργήθηκε από την μεταπολίτευση του 1974, με πρώτους και "καλύτερους" τους πολιτικούς σχηματισμούς, που άμεσα, ευθέως και οράτα, πρωταγωνίστησαν στην υποδούλωση της χώρας στους ξένους δανειστές και στην εξυπηρέτηση των στόχων και των επιδιώξεών τους, που συγκεντρώνονται και συγκεκριμενοποιούνται σε ένα επίκεντρο, το οποίο δεν είναι αλλο από αυτό της οργάνωσης της συλλογής και της επιστροφής των δανεικών.

Έτσι, το σύνολο του φιλομνημονιακού πολιτικού προσωπικού της χώρας, παραδίδοντας τον τόπο και τον πληθυσμό του, στις ορέξεις των ξένων δανειστών, στους οποίους, ουσιαστικά, παρέδωσε, από τον Απρίλιο του 2010, την διακυβέρνηση της χώρας, περιοριζόμενο στον ρόλο του μπράβου και του υποτακτικού επιστάτη της εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους, εκτέλεσε ένα συμβόλαιο θανάτου και προδοσίας, εις βάρος του λαού και της πατρίδας, την οποία αυτός ο λαός και το έθνος, στην διαχρονική τους διάσταση, ενσαρκώνουν.



Mikhail Aleksandrovich Bakunin (30/5/1814 - 1/7/1876). Ο Ρώσος διεθνιστής επαναστάτης και πατέρας του σύγχρονου αναρχισμού, έδωσε μια πολύ παραστατική, αυθεντική και ουσιαστική διάσταση της φιλοπατρίας και της εθνικότητας. Και η αντικειμενική αλήθεια είναι ότι μόνον αυτός, ως καταδιωκόμενος εμιγκρές, μπορούσε να πράξει κάτι τέτοιο...



Και για να μην περιπέσουμε στο ολίσθημα του εθνικισμού, ας θυμηθούμε την έννοια της πατρίδας, όπως, παραστατικότατα, την έχει περιγράψει ο αδιάλλακτος διεθνιστής επαναστάτης Mikhail Bakunin, για να καταλάβουμε το περιεχόμενο των εννοιών του λαού, του έθνους, της πατρίδας και της προδοσίας, για τις οποίες κάνω, εδώ, λόγο :

"....Η ευημερία του κράτους είναι η αθλιότητα του πραγματικού έθνους, του λαού. Το μεγαλείο και η ισχύς του κράτους είναι η σκλαβιά του λαού… Το κράτος δεν είναι η πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, πολιτικός, νομικός μύθος της πατρίδας. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αλλ’ αυτό είναι μια φυσική πραγματική αγάπη. Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα, αλλά γεγονός… Η πατρίδα, η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα γεγονός φυσικό και κοινωνικό, ψυχολογικό και ιστορικό ταυτόχρονα. Δεν είναι μια θεωρητική αρχή. Δεν μπορούμε να ονομάσουμε ανθρώπινη αρχή, παρά μόνο ότι είναι καθολικό, κοινό σ’ όλους τους ανθρώπους. Η εθνικότητα τους χωρίζει. Δεν είναι λοιπόν αρχή. Αλλά αυτό που είναι η αρχή, είναι ο σεβασμός, που ο καθένας πρέπει να έχει, για τα φυσικά, πραγματικά, ή κοινωνικά γεγονότα. Η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα από τα γεγονότα αυτά. Οφείλουμε, λοιπόν, να τη σεβόμαστε. Η καταπίεση της είναι έγκλημα … (η εθνικότητα) γίνεται ιερή αρχή, κάθε φορά, που απειλείται, ή καταπιέζεται. Γι’ αυτό, λοιπόν, αισθάνομαι, ειλικρινά και πάντα, τον πατριώτη, κάθε καταπιεσμένης πατρίδας".


(Γαλλική έκδοση των απάντων του Μιχαήλ Μπακούνιν, τόμος I, σελ. 225 - 227, μετάφραση Πόλυ Γκέκα, εκδόσεις "Πλέθρον").


Αυτήν την πατρίδα, αυτόν τον λαό και αυτό το έθνος είναι, που πρόδωσε το φιλομνημονιακό πολιτικό προσωπικό της χώρας, μαζύ με το μέγιστο τμήμα της εντόπιας "ευρωπαϊστικής" ελίτ. Και αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο μισούνται, θανάσιμα, από την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, ο οποίος αισθάνεται, στο πετσί του, τα αποτελέσματα αυτής της προδοσίας, από το καθεστώς της αποικίας χρέους, της πεονίας, που του έχει επιβληθεί, για λόγους, κυριολεκτικά, ανύπαρκτους.
Υπ' αυτές τις συνθήκες η εξελισσόμενη εξαέρωση του φιλομνημονιακού πολιτικού προσωπικού και των κατεστημένων κομμάτων του, δεν αποτελεί έκπληξη. Η πλήρης κατεδάφιση των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων του παλαιού δικομματισμού, έτσι όπως αυτός διαμορφώθηκε, αμέσως, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 20/11/1977 και κράτησε, μέχρι τις βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009, μπορεί να εκφράστηκε, δυναμικά, στις δύο βουλευτικές εκλογές του 2012, αποφλοιώνοντας το ΠΑΣΟΚ και καθιστώντας παραπληγική την Νέα Δημοκρατία, αλλά δεν σταμάτησε, εκεί, όπως έλπιζαν, αφελώς, πράττοντες οι ηγετικοί παράγοντες των δύο αυτών κομμάτων. Φυσικά, δεν θα μπορούσε να σταματήσει εκεί, αφού το πολιτικό προσωπικό των κομμάτων αυτών (όσοι τους έμειναν δηλαδή) δεν ήταν διατεθειμένο να αλλάξει την πολιτική της εξυπηρέτησης των συμφερόντων και της διεκπεραίωσης των εντολών των δανειστών, που ακολουθούσε και που εξακολουθεί να ακολουθεί.

Από εκείνη την εποχή (καλοκαίρι 2012) η διαδικασία αποσύνθεσης των δύο κυρίαρχων κομμάτων του παρελθόντος, τα οποία συνέπηξαν μια κυβέρνηση συνασπισμού, με κολαούζο (και ως πλυντήριο των ανομημάτων τους) την ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη - όπως και τον Νοέμβριο του 2011 είχαν πάρει για κολαούζο, στην κυβέρνηση Παπαδήμου τον αφελή Γιώργο Καρατζαφέρη και τον ΛΑΟΣ -, έχει, ταχύτατα, προχωρήσει. Και μάλιστα, έχει φθάσει, σε τέτοιο σημείο, που το ΠΑΣΟΚ του αμετανόητου Βαγγέλη Βενιζέλου να έχει, κυριολεκτικά, εξαερωθεί και να είναι ζήτημα το εάν θα καταφέρει να εκπροσωπηθεί στην επόμενη Βουλή - εκτός, ίσως, εάν συμπήξει κάποια πολιτική συμμαχία, ή εάν συγχωνευθεί σε ένα ευρύτερο πολιτικό σχήμα, είτε με την ΔΗΜΑΡ (κάτι που δεν αναιρεί την επισφαλή του θέση στην επόμενη Βουλή), είτε με την Νέα Δημοκρατία - και αυτό, υπό την προϋπόθεση ότι η Νέα Δημοκρατία θα επιβιώσει.



Δεν μπορεί, παρά να προξενήσει έναν αστείρευτο γέλωτα, ο απερίγραπτος Μιχάλης Γαργαλάκος, που, μέσα στην μαύρη απελπισία του, για το ζοφερό μέλλον του ΠΑΣΟΚ και της μνημονιακής συγκυβέρνησης των δύο καθεστωτικών κομμάτων του παλαιού και τεθνεώτος δικομματισμού, στο παραπάνω άρθρο του, στην εφημερίδα "ΤΟ ΠΑΡΟΝ", της 20/10/2013, αποδίδει, στα καπρίτσια του Φώτη Κουβέλη το ναύαγιο της κίνησης των 58 - στην συντριπτική τους πλειοψηφία μπαγιατεμένων και ξαναζεσταμένων ανθρώπων του πεθαμένου και σκωροφαγωμένου (ψευδο)εκσυγχρονιστικού σημιτισμού. Ο δύστυχος Μιχάλης δεν μπορεί καν να διανοηθεί ότι όλοι αυτοί έχουν καταδικαστεί στην συνείδηση του πληθυσμού της χώρας και έχουν, απολύτως, ταυτισθεί, με την χρεωκοπία της χώρας και τα δεινά, που έχουν ακολουθήσει και τα οποία βρίσκονται, εν εξελίξει. Δεν πειράζει. Κάποια στιγμή, έστω και αργά, όπως συνέβη, σε όλη την, έως τώρα, διαδρομή του βίου του - ίσως και αιώνες μετά, όταν πια δεν θα έχει μείνει, ούτε η σκόνη όλων μας - θα το καταλάβει. Άλλωστε, ποτέ δεν είναι αργά...





Από την άλλη πλευρά, η Νέα Δημοκρατία δεν κάνει τίποτε περισσότερο, από το να ακολουθεί την πεπατημένη πορεία του ΠΑΣΟΚ, προς την πολιτική αποτέφρωση. Και αυτό δεν είναι καθόλου περίεργο. Είναι απόλυτα φυσιολογικό, αφού ο εσμός των προσώπων, που περιτριγυρίζει τον Αντώνη Σαμαρά, με επί κεφαλής τον ίδιο τον παρουσιαζόμενο και νομιζόμενο ως πρωθυπουργό, ακολουθεί, με ολοένα και μεγαλύτερη ένταση, την πολιτική της υποδούλωσης, στις επιταγές και τις ορέξεις, στις επιθυμίες και στις βουλήσεις των ξένων δανειστών.

Έτσι, η τύχη της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι - και δεν πρόκειται να είναι - διαφορετική από αυτήν του ΠΑΣΟΚ. Η Νέα Δημοκρατία ψοφολογεί και ήδη, αποτελεί ένα άταφο κουφάρι, το οποίο, το όλο σύστημα της εντόπιας ελίτ, προσπαθεί να το κρατήσει και να το εμφανίζει, ως ζωντανό, κάτι το οποίο, όμως, καθίσταται, ολοένα και περισσότερο δύσκολο. Όσο περνάει ο καιρός, μάλιστα, αυτό θα καταστεί αδύνατο, εν όψει των επερχόμενων ευρωεκλογών, καθώς και των αυτοδιοικητικών εκλογών του Μαΐου του 2014. Η Νέα Δημοκρατία βρωμάει πτωμαΐνη και αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί, όσες πραξικοπηματικές "καταδρομικές" πολιτικοδικαστικές επιχειρήσεις και αν γίνουν, σε βάρος της "Χρυσής Αυγής", ή οποιουδήποτε άλλου πολιτικού αντίπαλου στοχοποιηθεί, από τους απελπισμένους κουφιοκεφαλάκηδες, που κατοικοεδρεύουν στο Μαξίμου.

Έτσι, όλοι αυτοί οι γελοίοι και καταγέλαστοι τύποι, που κατοικοεδρεύουν στο Μαξίμου, στην Συγγρού, στην Ιπποκράτους, στα καθεστωτικά ΜΜΕ και στα γραφεία των διοικήσεων των ελληνικών τραπεζών, έπαυσαν να έχουν κρυφό καμάρι, αυτό που, πλέον, όλος ο κόσμος της ευρωζώνης έχει τούμπανο. Επιχειρηματολογούν, πλέον και επιδιώκουν, με το τέλος του 2ου Μνημονίου, το οποίο λήγει τον Ιούνιο του 2014, την αποφυγή της υπογραφής ενός 3ου Μνημονίου, το οποίο, όμως, είναι, εκ των πραγμάτων, αναπόφευκτο (όπως και αν ονομασθεί, για καθαρά "καλλωπιστικούς" λόγους) και το κοστούμι του οποίου οι δανειστές το έχουν ραμμένο στα μέτρα τους.

Με βάση τους αριθμούς, που αφορούν τις ελληνικές τοκοχρεωλυτικές υποχρεώσεις του ελληνικού δημοσίου, κατά την περίοδο 2014 - 2016, όπως έχουμε πει και σε προηγούμενο δημοσίευμα, στο παρόν μπλογκ, το ελληνικό κράτος θα πρέπει να βρεί ποσά τα οποία, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα υπερβαίνουν τα 48,5 δισ. € και για τα οποία, μέχρι τώρα, δεν προβλέπεται η χρηματοδότησή τους από κάποιο Μνημόνιο.

Για το 2014, οι ομολογιακές υποχρεώσεις της χώρας αγγίζουν τα 33,6 δισ. €, εκ των οποίων οι δανειστές, έως τον Ιούνιο του 2014, θα δώσουν τα 10,9 δισ. €. Με υπολογιζόμενο πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης των 2,8 δισ. €, το ελληνικό δημόσιο θα πρέπει να βρει 19,9 δισ. €, για να αναχρηματοδοτήσει το χρέος του. Για το 2015, οι ομολογιακές υποχρεώσεις της χώρας αγγίζουν τα 25,8 δισ. €. Με υπολογιζόμενο πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης των 5,7 δισ. €, το ελληνικό δημόσιο θα πρέπει να βρει 20,1 δισ. €, για να αναχρηματοδοτήσει το χρέος του. Το 2016 οι ομολογιακές υποχρεώσεις της χώρας αγγίζουν τα 17,5 δισ. €. Με υπολογιζόμενο πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης των 9 δισ. €, το ελληνικό δημόσιο θα πρέπει να βρει 8,5 δισ. € για να αναχρηματοδοτήσει το χρέος του.

Φυσικά, τα ποσά, που θα χρειασθούν, θα είναι πολύ μεγαλύτερα από τα 48,5 δισ. €, διότι τα υπολογιζόμενα πρωτογενή πλεονάσματα δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν. Και επίσης, φυσικά, όποιες διευκολύνσεις και αν γίνουν (εφ' όσον δεν γίνει ένα μεγάλο κούρεμα του χρέους κάτι το οποίο δεν προβλέπεται να γίνει), με μείωση των επιτοκίων δανεισμού και με επιμήκυνση της αποπληρωμής των δανείων, το ελληνικό δημόσιο δεν θα μπορέσει να αναχρηματοδοτήσει το χρέος αυτό, εάν βγει στις αγορές, παρά μόνον, κατά ένα μικρό μέρος, για πολύ μικρό χρονικό διάστημα και με πολύ ακριβό επιτόκιο.

 Αλλά, μια τέτοια κίνηση, για δανεισμό του ελληνικού κράτους, από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές - η οποία μπορεί να γίνει και τώρα, εάν οι εντόπιοι υποτακτικοί των δανειστών το επιθυμούν -, θα διογκώσει γρήγορα και δραστικά, το, ήδη, υπερδιογκωμένο δημόσιο χρέος της χώρας και θα χειροτερεύσει την κατάσταση.

Αυτό οι δανειστές δεν πρόκειται να το επιτρέψουν. Θα οδηγήσουν τους υποτακτικούς τους - στο μέτρο που απειθαρχήσουν -, σε μια κατάσταση τέτοιας ασφυξίας, που, σε λίγους μήνες, δεν θα μπορούν να σταθούν.

Και τα όπλα, για κάτι τέτοιο, οι δανειστές τα έχουν. Τα όπλα αυτά, φυσικά, είναι τα 10,9 δισ. € του τρέχοντος 2ου Μνημονίου, που λήγει, όπως είπαμε, τον Ιούνιο του 2014 και τα οποία οι δανειστές δεν πρόκειται να εκταμιεύσουν, όσο οι εντόπιοι μπράβοι το παίζουν αντιστασιακοί. Ανάμεσα σε αυτά τα ποσά είναι και τα 4,6 δισ. €, που είχαν εκδοθεί τον Μάϊο του 2009, επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή, για να αναχρηματοδοτηθούν οι ελληνικές τράπεζες, ενώ μέχρι το 2016, λήγουν και τα ANFAN, δηλαδή τα ομόλογα, που εκδόθηκαν, πριν από την κρίση και τα οποία βρίσκονται στα χέρια των Κεντρικών Τραπεζών της ευρωζώνης, τα οποία φθάνουν στα 6 δισ. €. Όλα αυτά, είχε, σε πολιτικό επίπεδο, τον Νοέμβριο του 2012, συμφωνηθεί, μεταξύ των δανειστών, να αντικατασταθούν, με άλλα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, τα οποία θα έληγαν, αργότερα. Όμως, η Ε.Κ.Τ., δια του Assmusen, εξέφρασε την άρνησή της να αποδεχθεί μια τέτοια ρύθμιση, διότι, κατ' αυτήν, αυτή αποτελεί μια άμεση χρηματοδότηση της Ε.Κ.Τ., προς ένα κράτος της ευρωζώνης, κάτι το οποίο αποκλείεται, ρητά, από τις Συνθήκες, που την δημιούργησαν.

   
 

Τα αστειολογήματα του Μιχάλη Γαργαλάκου, για την, κατά φαντασίαν, διαπραγμάτευση (την οποία, αν και ανύπαρκτη, την παρουσιάζει, ως κρίσιμη), συνεχίζονται και πάλι στην εφημερίδα "ΤΟ ΠΑΡΟΝ", της 27/10/2013. Μάλιστα, ο απίθανος Μιχαλάκης δίνει (με υστερόγραφο) και οδηγίες, προς ... ναυτιλομένους - περί του Γιάννη Στουρνάρα ο λόγος. Φυσικά, ο σοβαροφανής επιθεωρησιογράφος δεν έχει αντιληφθεί - ή, μάλλον, για να το διατυπώσω, ορθότερα - αρνείται να παραδεχθεί το απλούστατο γεγονός ότι οι ξένοι επικυρίαρχοι, οι δανειστές (δηλαδή, το διευθυντήριο της Ε.Ε., στο οποίο αναφερόταν ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου), έχουν γράψει το υποτακτικό κυβερνητικό δίδυμο των Αθηνών, στα παλαιότερα των υποδημάτων τους (για να μην πω κάπου αλλού)...



Με λίγα λόγια, ο εκβιασμός είναι σαφής, άμεσος και παρών. Οι εντόπιοι υποτακτικοί των δανειστών θα υποχρεωθούν, παρά τις όποιες αντιρρήσεις τους, που εδράζονται στο σκοτεινό πολιτικό τους μέλλον, το οποίο προκύπτει από τις τρέχουσες και τις μέλλουσες εξελίξεις, να υπογράψουν ένα νέο Μνημόνιο, ακριβώς, επειδή οι ξένοι δανειστές τους θεωρούν σκουπίδια, για πέταμα, τα οποία τους είναι χρήσιμα, μόνο και μόνο, για να βάλουν τις υπογραφές τους στο επερχόμενο Μνημόνιο, προκειμένου να δεσμεύσουν και να καταστήσουν όμηρο των επιθυμιών τους την όποια επόμενη κυβέρνηση προκύψει στην πορεία του χρόνου και μετά από τον πλήρη καταποντισμό των σημερινών κυβερνητικών εταίρων.

Οι, εκ του μακρόθεν, κουτσαβακισμοί και οι, εκ του πλησίον, παρακλήσεις, προς την Αγκέλα Μέρκελ και την ευρωγραφειοκρατία, δεν έπιασαν τόπο. Η Γερμανίδα καγκελάριος παρέπεμψε τον Αντώνη Σαμαρά στην τρόϊκα, ενώ ο Μανουέλ Μπαρόζο ξεκαθάρισε, δημόσια, ότι η Comission αδιαφορεί, για το ποιά είναι η κυβέρνηση της Ελλάδας. Αυτό που απαιτούν όλοι αυτοί είναι τα μέτρα των 2,5 δισ. €, για την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού, μέχρι τον Ιούνιο του 2014 και για τα οποία έχει κάνει λόγο ο Γεργκ Άσμουσεν. Αλλά η όλη υπόθεση δεν σταματάει εδώ, όπως έχουμε, ήδη, πει. 

Το κύριο και το ουσιαστικό, που ενδιαφέρει τους δανειστές και το ευρωσύστημα είναι η υπογραφή του νέου - του 3ου, κατά σειράν - Μνημονίου, για την περίοδο 2014 - 2016, ή και για το 2017, το οποίο Μνημόνιο θα θέσει τους όρους και τις προϋποθέσεις εκταμίευσης ενός καινούργιου δανείου, προς το ελληνικό δημόσιο. Και φυσικά, το δάνειο αυτό, όπως έχουμε περιγράψει, θα ξεπεράσει τα 10 δισ. €, για τα οποία, τώρα, γίνεται λόγος.

Η αναγκαιότητα του νέου Μνημονίου προκύπτει από το γεγονός ότι έχουν μεταβιβασθεί, από τον περασμένο Ιούλιο, όλα τα χρέη του ελληνικού δημοσίου, που είχαν να κάνουν με το ευρωσύστημα και έχουν, πλέον, καινούργιο ιδιοκτήτη. Ο ιδιοκτήτης αυτός είναι ο ESM (ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας), στον οποίον το συνολικό ποσόν της οφειλής της χώρας φθάνει στα 200 δισ. €, από το σύνολο των 240 δισ. €, που προβλέπονται από τα δύο Μνημόνια - τα υπόλοιπα 40 δισ. € είναι χρήματα του Δ.Ν.Τ. και είναι πιθανόν να μεταβιβασθούν και αυτά, στον ESM.
Έτσι, εφόσον είναι απαραίτητο για τη διασφάλιση της χρηματοοικονομικής σταθερότητας της ζώνης του ευρώ, στο σύνολό της και των κρατών μελών της, ο ESM έχει την δυνατότητα να στηρίξει οποιαδήποτε χώρα που είναιμέλος της ευρωζώνης, κάτω από αυστηρούς όρους, κατάλληλους για το επιλεγμένο μέσο χρηματοπιστωτικής "βοήθειας", η οποία προφανώς θα είναι δανειστική (και ως εκ τούτου δεν αποτελεί, κατά κυριολεξία, βοήθεια). Οι όροι μπορούν να αναφέρονται σε ένα πρόγραμμα μακροοικονομικής προσαρμογής, το οποίο θα είναι ένα "Μνημόνιο Κατανόησης", όπως προβλέπει, ρητά, ο νέος κανονισμός για τον ESM, καθώς και σε ό,τι άλλο κριθεί απαραίτητο.

Με δεδομένο, λοιπόν, το δημοσιονομικό, αλλά και το χρηματοδοτικό κενό, για την αποπληρωμή των ομολόγων της περιόδου, μετά την λήξη του 2ου Μνημονίου, οι δανειστές κάνουν λόγο, για ένα νέο πακέτο χρηματοδότησης, το οποίο θα είναι ένα νέο Μνημόνιο, το οποίο συνομολογείται, όταν ο ESM εγκρίνει ένα νέο χρηματοδοτικό πρόγραμμα προς την Ελλάδα. Στο Μνημόνιο αυτό θα περιγράφονται, με κάθε λεπτομέρεια, οι όροι και οι προϋποθέσεις, που θα συνδέονται με την δανειστική χρηματοδότηση και θα αναφέρει και τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπισθούν, αλλά και το είδος της χρηματοδοτικής "βοήθειας", που θα χορηγηθεί. 

Σαφές, λοιπόν, είναι ότι κάθε νέα χρηματοδότηση, προϋποθέτει την ύπαρξη ενός Μνημονίου, το οποίο έτσι, παύει να είναι ένα έκτακτο μέσο αντιμετώπισης επειγουσών αναγκών και καθίσταται ένα βασικό θεσμικό θεσμικό εργαλείο του ευρωσυστήματος, αλλά - πολύ περισσότερο - της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού ο νέος Κανονισμός γοια το ESM, συνδέει τον όλο σύστημα του μηχανισμού αυτού, με το δίκαιο της Ένωσης.



Αυτή την εξέλιξη είναι που επιθυμούν, διακαώς, να αποφύγουν οι δύσμοιροι κυβερνητικοί εταίροι των Αθηνών. Και αυτήν την εξέλιξη είναι που επιδιώκουν να επιβάλουν οι επικυρίαρχοι δανειστές του ελληνικού δημοσίου.

Με αυτά τα δεδομένα και με τις συνθήκες, που έχουν διαμορφωθεί, δεν είναι καθόλου δύσκολο να γίνει κατανοητό το ποιός θα επιβάλει την βούλησή του. Στην πραγματικότητα, το ερώτημα δεν τίθεται καν. Οι επικυρίαρχοι δανειστές θα εφαρμόσουν αυτό, το οποίο έχουν, ήδη, αποφασίσει, γύρω από την ελληνική περίπτωση. Το νέο Μνημόνιο είναι έτοιμο και απλώς, αναμένει τις υπογραφές κάτω από το κείμενό του. Και αυτές τις υπογραφές, οι εντόπιοι υποτακτικοί των δανειστών θα τις βάλουν, όσες αντιρρήσεις και αν έχουν, αφού η υποχρέωσή τους αυτή απορρέει από όσα έχουν αποδεχθεί και έχουν υπογράψει, για την σύσταση και την λειτουργία του ESM και αφού η χώρα, εντός της ευρωζώνης και με δεδομένη την λειτουργία του ευρώ, ως σκληρού νομίσματος (του πιό σκληρού νομίσματος, που υπάρχει, σήμερα, στον πλανήτη), δεν μπορεί να εξυπηρετήσει το τεράστιο δημόσιο χρέος της, το οποίο έχει μετατραπεί, από δραχμικό χρέος, που ήταν πριν το 2002, σε χρέος σε ευρώ, οδηγώντας την, στην χρεωκοπία.

Έτσι, δεν θα είναι (απλώς και μόνον) η περίοδος, μέχρι τον Ιούνιο του 2014, κόλαση, για την χώρα και τον πληθυσμό της, όπως προβλέπει ο Γιάννης Στουρνάρας. Η κολασμένη περίοδος, για την χώρα, που ξεκίνησε, τον Απρίλιο του 2010, με την υπαγωγή της Ελλάδας στο πρώτο Μνημόνιο, θα συνεχιστεί, με μια διαρκώς αυξανόμενη θερμοκρασία και μετά τον Ιούνιο του 2014 και για μακρύτατο και απροσδιόριστο χρονικό διάστημα.

Και αυτή η κόλαση είναι που θα αποτεφρώσει, πολιτικά, τους δυστυχείς κυβερνητικούς εταίρους και το πολιτικό προσωπικό, που υπηρέτησε τις μνημονιακές πολιτικές, εξαθλιώνοντας την ελληνική κοινωνία.

Δεν είναι να τους λυπάται κανείς. Λαμβάνουν και θα εξακολουθήσουν να λαμβάνουν, τα επίχειρα των πράξεων και των έργων τους. Και ως εκ τούτου, είναι άξιοι της μοίρας τους...

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Η κατάσταση της Ελλάδας θυμίζει Βενεζουελα του 89-93. Η Βενεζουέλα τότε ηταν σε βαθια οικονομική κρίση με πρόβλημα με το χρέος και ετσι ειχε ερθει το ΔΝΤ να εφαρμόζει τη γνωστή συνταγή με ολεθριες συνεπειες. Στις εκλογές τότε κέρδισε πάλι ενα εκ των δυο μεγάλων κομματων, με πρωθυπουργο το Carlos Andreas Perez (γνωστός ως "CAP" όπως ο δικός μας G.A.P ) και το κόμμα του Action democratica (με σήμα το πυρσό της ΝΔ !). Ο CAP εβγαινε προεκλογικα και έλεγε οτι θα πετάξει έξω το ΔΝΤ που προκαλεί γενοκτονία στη Βενεζουέλα (κατι σα το "λεφτα υπαρχουν" του ΓΑΠ). Τελικά, εφάρμοσε κατα γραμμα οτι του ειπε το ΔΝΤ και το Washington consensus ! Αποκαλύφθηκε οτι ειχε στείλει γραμμα στο Bush να κάνει κάτι να αλλαξει η διεθνης αντιμετώπιση του χρέους διοτι η κατάσταση ειναι αδιέξοδη και είναι αδύνατη η αποπληρώμη του χρέους. Ο κόσμος αντέδρασε και εγιναν μεγαλες εξεγερσεις και η αποτυχημένη απόπειρα του Τσαβεζ για να ρίξει τη κυβέρνηση που οδήγησε στη φυλάκιση του. Ο Perez μαλιστα ειχε καταστειλει πολλα αρθρα του συντάγματος με αποτέλεσμα φυλακίσεις πολιτικών αντιπάλων και πολιτών (θυμίζει τη καταστολή της ΧΑ).

Το τι έγινε στο μέλλον ειναι γνωστά.
Τα άλλοτε δυο μεγαλα βενεζουελανικα κόμματα AD και COPEI βρισκονται στο 5%.... (Οσο ο βενιζελος)

Δεν αποκλείεται στο κοντινό μέλλον με την εκλογή ενός αντι-μνημονιακου εθνικοαπελευθερωτικου κινηματος να γίνει μια ριζική γεωπολιτική και οικονομική αλλαγή για την Ελλάδα (όπως έγινε με την στροφή της Βενεζουέλας στη ρωσια και σε μια σοσιαλιστική οικονομική πολιτική).

Δεν αποκλείεται λοιπόν να δούμε μια Ελλαδα εθνικά κυρίαρχη και εκτός ΕΕ-Ευρωζωνης που θα ακολουθησει στρατηγικη συνεργασία με τη Ρωσία και ένα μετασχηματισμό της οικονομίας σε ένα σοσιαλιστικό-κρατικιστικό προσανατολισμό.
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Αυτό που κάνει την διαφορά στην συγκεκριμένη περίπτωση της Ελλάδας, είναι η ένταξη της χώρας στο ευρώ και την ζώνη του.

Η κατάργηση του τοπικού νομίσματος είναι μια τεράστιας σημασίας εξέλιξη, που κάνει την διαφορά με την περίπτωση της Βενεζουέλας να φαίνεται - και να είναι - χαοτική.

Η Βενεζουέλα είχε το δικό της νόμισμα και ο Ούγκο Τσάβες, μαζύ με την βοήθεια των αποθεμάτων του πετρελαίου, να ασκήσει εθνική πολιτική.

Εδώ δεν συμβαίνει αυτό. Μάλιστα, δεν υπάρχει και σχετική εμπειρία αποχώρησης μιας χώρας από μια νομισματική ένωση, σαν αυτήν της ευρωζώνης.

Επίσης, δεν υπάρχει και κάποιος πολιτικός σχηματισμός, που να στηρίζει μια έξοδο από την ευρωζώνη.

Αλλά, πέρα από την έξοδο από την ευρωζώνη, υπάρχει και η οδός της ριζοσπαστικής διαχείρισης της ελληνικής συμμετοχής στο ευρώ και την ζώνη του, με την έκδοση, από την Τράπεζα της Ελλάδος, ύστερα από εντολή της ελληνικής κυβέρνησης, των απαραίτητων ποσοτήτων ευρώ, για την πληρωμή των αναγκών της χώρας, για την οποία ουδείς έχει κάνει λόγο (πλην εμού).

Αυτή η πρόταση βρίσκεται εκτός κάθε συζήτησης. Όταν την θέτω στο τραπέζι, η συνήθης απάντηση είναι ότι κάτι τέτοιο απαγορεύεται από τις Συνθήκες που δημιούργησαν την ευρωζώνη, τις οποίες έχει συνομολογήσει η χώρα.

Φυσικά, η απάντηση αυτή είναι εσφαλμένη, διότι έχει, ως πεδίο ισχύος τις ομαλές περιστάσεις. Σε έκτακτες και επείγουσες περιστάσεις, οι οποίες μεταπίπτουν σε χρόνιες και συνδέονται με κοινωνικές και οικονομικές καταστροφές, αυτά δεν ισχύουν, διότι οι Συνθήκες της ευρωζώνης δεν περιλαμβάνουν κάποια ρυθμιστική πρόβλεψη, ως προς το τί πρέπει να γίνει, κάτω από το κράτος τέτοιων περιστάσεων και γεγονότων.

Ως εκ τούτου, το όποιο κράτος - μέλος της ευρωζώνης (στην περίπτωσή μας, η Ελλάδα) θα μπορούσε να πάρει τις σχετικές πρωτοβουλίες και να ζητήσει από την Ε.Κ.Τ., όχι κάποιον έκτακτο - ή τακτικό - δανεισμό, αλλά την άσκηση του seigniorage και την εκτύπωση ευρώ, για την κάλυψη των έκτακτων, ή/και χρονίως επειγουσών αναγκών, που προκύπτουν από αυτές τις ειδικές περιστάσεις. Και αν η Ε.Κ.Τ. αρνηθεί να πράξει κάτι τέτοιο, η κυβέρνηση, αφού κηρύξει την χώρα, σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, μπορεί
- πέρα από την άσκηση των απαραίτητων νομικών διαδικασιών, κατά των μελών της μπατιροτραπεζοκρατίας της Ε.Κ.Τ. (ποινικές διώξεις, για ανυπακοή και εσχάτη προδοσία) - να εκτυπώσει ευρώ στα νομισματοκοπεία της χώρας (στον Χολαργό και στα Γιάννενα), μέσω της Τράπεζας της Ελλάδος, η οποία έχει εκτυπωτικό δικαίωμα (το οποίο, άλλωστε, ασκεί και στις ομαλές περιόδους, σε συννενόηση με την Ε.Κ.Τ.).

Αν η ελληνική κυβέρνηση προχωρήσει σε τέτοιες ενέργειες, η συζήτηση στην ευρωζώνη θα αλλάξει, ριζικά και θα επανατοποθετηθεί σε, εντελώς, διαφορετικά βάθρα, αφού όλο το οικοδόμημα της ευρωζώνης θα υφίστατο ένα χαώδες σεισμικό ρήγμα.


Αλλά ποιοί επιθυμούν, θέλουν και μπορούν να σχεδιάσουν και να εφαρμόσουν μια τέτοια πολιτική; Οι παρόντες βαστάζοι των δανειστών;

Όχι, βέβαια...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Η είσοδος μας στην ΕΟΚ οδήγησε σε ανοιγμα των αγορών και σε αποσαρθρωση της βιομηχανικής και αγροτικης παραγωγής που κάποτε προστατευόταν με δασμούς με αποτελεσμα να αυξηθουν ραγδαια τα ελλειματα και το χρεος. Η εισοδος στο ευρω εφερε μεν τη δυνατοτητα σχετικα ευκολου δανεισμου απο τις αγορες που ομως αυξησε το χρεος και μετα τη κριση του 2008 και αφου δεν ειχαμε εθνικο νομισμα αποφασισαν οι ελιτ να μας βαλουν σε μνημονια με οτι καταστροφικο συνεπαγεται. Γιναμε υπερκαταναλωτικη κοινωνια με δανεικα και χωρις να παραγουμε, αυτο δεν ηταν και δεν ειναι βιωσιμο...

Η εισοδος και παραμονη στην Ε.Ε ειναι καταστροφικη μια και στην Ε.Ε ισχυουν οι 4 ελευθεριες (κεφαλαιου, εργασιας, εμπορευματων, υπηρεσιων) και η αγορα μας κατακλύζεται απο ξένα εμπορεύματα είτε υψηλότερης ποιότητας ή πολύ φθηνότερα με αποτέλεσμα τα ελληνικα προιοντα να μην μπορούν να ανταγωνιστούν και οι ντόπιες επιχειρήσεις να βάζουν λουκέτο.

Επισης, η ΕΕ που στην ουσια ειναι θεσμικο οργανο της νεοφιλελευθερης παγκοσμιοποιησης ειναι που επιβαλλει τις "διαρθρωτικες μεταρρυθμισεις" που οδηγουν στη κινεζοποιηση της εργασιας. Σε καθεστως ανοικτων αγορων και ελευθερου εμποριου, το μονο που εχουν τη δυνατοτητα να κανουν κρατη σα την Ελλαδα ειναι να μειωνουν τους μισθους στους εργαζομενους ("ανταγωνιστικοτητα" ή "κινεζοποίηση") και να μειωνουν τη φορολογια των πολυεθνικων μπας και ερθει καμια φαμπρικα να επενδυσει. Ολο αυτο ειναι καταστροφικο.

Η αποψή μου ειναι λοιπόν οτι εάν θέλουμε να προχωρήσουμε σε παραγωγική ανασυγκρότηση και να αποκτήσουμε επάρκεια σε αρκετα αγροτικά και βιομηχανικά προιοντα που μπορουμε να παραγουμε τοτε θα πρέπει να αποχωρήσουμε απο ΕΕ-Ευρωζωνη, να γίνει εισαγωγή νεου εθνικου κρατικου νομίσματος, μονομερής διαγραφή του χρέους και να μπουν έλεγχοι κεφαλαίων και
εμπορικός προστατευτισμός σε συγκεκριμένους ευαισθητους κλάδους της οικονομίας.

Νομίζω μπορούμε να σταθούμε. Εχουμε ικανότατο εργατικο και επιστημονικό δυναμικό αλλα και πλούσιους φυσικούς και ορυκτούς πόρους, μεταλλευματα κλπ.

Εντος Ε.Ε-ευρωζωνη δεν υπαρχει μελλον για τη χωρα και το λαο ως περιφερειακη αδυναμη οικονομικα χωρα. Ειδικα με το υπαρχων μνημονιακο πλαισιο που θα κρατησει στο διηνεκες οδηγουμαστε σε γενοκτονια και δεν προκειται ποτε να ανακαμψουμε....
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Και φυσικά, μπορούμε να σταθούμε, οικονομικά, εκτός ευρωζώνης (και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης).

Το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό. Αν ήταν μόνο οικονομικό, δεν θα είχε μεγάλη σημασία. Η έξοδος από την ευρωζώνη (και όχι, κατ' ανάγκην, από την Ε.Ε., αλλά και εάν χρειαζόταν και από την Ε.Ε.) θα έλυνε το πρόβλημα, σχεδόν αυτομάτως και η Ελλάδα θα επανερχόταν, σε αναπτυξιακούς ρυθμούς και μάλιστα, πολύ γρήγορα.

Το πρόβλημα είναι γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό.

Μια αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη, θα βλάψει καίρια τον ευρωπαϊκό πυλώνα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Με δεδομένη την κακή γειτονιά, που βρίσκεται η χώρα, αυτό δεν θα είναι καλό, εάν δεν αντισταθμισθεί, με άλλες, περίπου, ισοδύναμες και ισοβαρείς συμμαχίες - που όμως δεν υπάρχουν.

Γι' αυτό και χωρίς να αποκλείω την έξοδο από την ευρωζώνη, πιστεύω ότι μια ριζοσπαστική διαχείριση της συμμετοχής μας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, είναι δυνατή και, εάν ακολουθηθεί, θα φέρει τα πάνω, κάτω, σε αυτήν την νομισματική ζώνη, η οποία, ως τέτοια, είναι, ουσιαστικά, νεκρή και θα αντικατασταθεί, είτε από μια ομοσπονδία, είτε θα αποσυντεθεί, διαλυόμενη, στα, εξ ων, συνετέθη...

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, αυτό που απαιτείται, είναι η ύπαρξη :

1) πολιτικής βούλησης,

2) οργανωμένου και λεπτομερούς επιτελικού και τακτικού πρακτικού σχεδιασμού,

3) ικανού επιτελείου, το οποίο θα φέρει σε πέρας το σχέδιο και

4) συμμαχιών, που θα στηρίξουν όποια πολιτική ακολουθηθεί.


Αλλά, όλα αυτά, δυστυχώς, δεν υπάρχουν - επί του παρόντος...
Ο χρήστης Emmanuel Goldstein είπε…
Για άλλη μια φορά θα συμφωνήσω μαζί σου.
Βέβαια για την εκτύπωση χρήματος από την ΕΚΤ το έχω διαβάσει κι αλλού, π.χ. από το Βασίλη Βιλλιάρδο.
Συμφωνώ ότι η αποχώρηση από την ευρωζώνη και η πιθανή στάση πληρωμών ή μονομερές κούρεμα θα φέρει αφόρητες πιέσεις, είναι πρόβλημα μόνο πολιτικό και στρατηγικό.
Πιθανοί άλλοι σύμμαχοι δε διαφαίνονται πουθενά, θα βαδίσουμε μόνοι μας με ένα παγκόσμιο σύστημα ν μας βάλει στο στόχαστρο.
Από την άλλη με την τωρινή κατάσταση αργοπεθαίνουμε χωρίς τέλος. Και επιπλέον με τα yes και την υποτέλεια κανείς δε μας σέβεται, ούτε οι γερμανοί, όντως μας έχουν σα σκουλήκια.
Προσωπικά προτιμώ τη ρήξη, "καλύτερα μιας ώρας..."
Με σεβασμό...
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Δεν ξέρω, αν ο Βασίλης Βιλλιάρδος έχει αντιμετωπίσει το ζήτημα του seigniorage, από κάποιο κράτος της ευρωζώνης. Δεν νομίζω ότι το έχει κάνει.

Άλλο πράγμα είναι, το να έχει γράψει, για την ανάγκη εκτύπωσης ευρώ, από την Ε.Κ.Τ. Αυτό το έχουν κάνει πολλοί και όχι μόνον αυτός. Όπως και εγώ. Πλην, όμως, η ευρωμπατιροτραπεζοκρατία της Φραγκφούρτης, μας γράψει όλους μας, εκεί που δεν πιάνει μελάνι.

Αυτό που λέω εγώ - και έχω κάνει μια αρκετά προχωρημένη επεξεργασία στο όλο θέμα, η οποία, βέβαια, απέχει πολύ, από το να είναι ολοκληρωμένη - είναι ότι τα κράτη της ευρωζώνης πρέπει να προχωρήσουν, στην εκτύπωση των απαραίτητων ποσοτήτων ευρώ, επικαλούμενα την προφανή ύπαρξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης, με την κήρυξη της σχετικής ειδικής και έκτακτης νομικής διαδικασίας, που προβλέπεται από τα Συντάγματά τους (και δεν προβλέπεται από τις Συνθήκες της ευρωζώνης).

Αυτό - που είναι κάτι, πολύ διαφορετικό, από όσα, πιθανόν, λέει ο Βιλλιάρδος και όλοι οι άλλοι, που έχω διαβάσει και ακούσει - το έχω προτείνει, από τον Οκτώβριο του 2009, στο άρθρο μου στο παρόν μπλογκ, με τίτλο : "ΕΚΛΟΓΕΣ 4/10/2009 - ΠΑΣΟΚ : ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΗΤΤΑ ΣΤΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟ με τον ίδιο αριθμό ψήφων, που είχε και στις εκλογές του 2004! (Ή ΠΩΣ Η ΝΔ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.gr/2009/10/4102009-2004.html .

Μόνο που μίλησα σε ώτα μη ακουόντων...

Πάντως, δημόσια, το seigniorage, δηλαδή η εκτύπωση ευρώ από το ιταλικό κράτος είχε τεθεί, από τον Silvio Berlusconi, τον Απρίλιο του 2011 - και προφανώς, απηχούσε σχετικούς προβληματισμούς τμήματος της ιταλικής ελίτ. Όμως, και ο ίδιος ο Ιταλός πρώην πρωθυπουργός το έθεσε, ανεπίσημα και εν είδει σχολιασμού. Γι' αυτό, άλλωστε, έγινε "κόκκινο πανί" και persona non grata, για τον γαλλογερμανικό άξονα.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Εάν συνεχίσουμε στο ίδιο καθεστώς μνημονιακης υποτέλειας μεσα στη φυλακη της Ε.Ε-Ευρωζωνης είμαστε σίγουρα νεκροί.

Εαν σπασουμε τα δεσμα διαγραφωντας το χρεος και αποχωρωντας και απο την Ε.Ε τοτε θα ανασανουμε οικονομικα.
Βεβαια, θα μπουμε στο στοχαστρο των ελιτ με πιθανες κυρωσεις, στημενες εξεγερσεις, κερδοσκοπικες επιθεσεις, πραξικοπηματα, σαμποταζ, ισλαμικη τρομοκρατια, ακομα και πιθανη στρατιωτικη εισβολη.

Θα πρεπει γρηγορα να αποκτηθει ελεγχος της οικονομιας με εθνικοποιησεις μονοπωλιων και στρατηγικων επιχειρησεων αλλα και με εθνικο νομισμα και ελεγχους κεφαλαιων.

Θα πρεπει να γινει αμεση στροφη για στρατηγικη/στρατιωτικη/εμπορικη συμμαχια με τη ρωσια (και με αλλες χωρες οπως κινα, βενεζουελα, ιραν, λευκορωσια, βραζιλια κλπ) και γρηγορος επανεξοπλισμος μας με ρωσικα και κινεζικα οπλα. Διοτι, ειμαστε τελειως εξαρτημενοι απο αμερικανικο και γερμανικο οπλισμο κατι που σημαινει οτι βασιζομαστε σε αυτος για ανταλλακτικα ενω ειναι γνωστοι οι κωδικοι και οι δυνατοτητες των οπλων μας. Μην ξεχναμε οτι το ιραν ειχε αμερικανικα οπλα και αντιμετωπισε αυτο το προβλημα μετα την ιρανικη επανασταση....

Οπως και να εχει, καλυτερα να αγωνιστουμε παρα να παραδοθουμε. Δεν θα ειχε γινει ποτε επανασταση του 1821 εαν φοβοντουσαν τις αντιδρασεις Oθωμανων και ιερας συμμαχιας...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
μπορει να υπαρξουν συμμαχοι. Ρωσια, κινα, βενεζουελα, ιραν κλπ.

Μπορουμε να σταθουμε δημιουργωντας μια αυτοδυναμη οικονομια.

Φυσικα θα σκυλιασουν οι ελιτ και θα κανουν οτι περναει απο το χερι τους να μας χτυπησουν...
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Για να κάνεις συμμαχίες, δεν αρκεί το να θέλεις εσύ. Πρέπει να το θέλουν και εκείνοι, με τους οποίους θέλεις να συμμαχήσεις.

Έτσι, η Ρωσία, για να σε δεχθεί, ως σύμμαχο, θα σταθμίσει τα κέρδη και τις απώλειες, από μια τέτοια κίνηση.

Και όπως μας δείχνει η περίπτωση της Κύπρου, η μετασοβιετική ελίτ της Μόσχας δεν είναι διατεθειμένη να διαταράξει τις πολύ καλές σχέσεις της με την Γερμανία, για χάρη μιας χώρας, με το μέγεθος της Ελλάδας.

Εάν ο αντίπαλος παίκτης της Ελλάδας δεν ήταν η Γερμανία (με την οποία η Ρωσία επιδιώκει να κτίσει μια μακροπρόθεσμη σχέση συνεργασίας, την οποία σχέση η Ρωσία επιθυμεί, διακαώς, και φιλοδοξεί να την μετατρέψει, σε στρατηγική), τότε θα μπορούσε να γίνει μια σοβαρή συζήτηση, για ένα φιλορωσικό προσανατολισμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Εάν, δηλαδή, ο αντίπαλος παίκτης της Ελλάδας, στην παρούσα σύγκρουση, με την ευρωζώνη, ήσαν οι Η.Π.Α., τότε, η Ρωσία θα μπορούσε να εξετάσει, στα σοβαρά και, πάντοτε, υπό προϋποθέσεις, μια διμερή συνεργατική σχέση, με την χώρα μας.

Όμως, δυστυχώς, ο αντίπαλος παίκτης της χώρας μας, στην σύγκρουσή της, με την ευρωζώνη, είναι η Γερμανία. Και η Ρωσία δεν πρόκειται να θυσιάσει τις σχέσεις της, με το Βερολίνο, για χάρη της Ελλάδας, ή οποιουδήποτε άλλου μικρού, ή μεσαίου βεληνεκούς ευρωπαϊκού κράτους. Η ρωσική ελίτ πιστεύει ότι, μακροπρόθεσμα, είναι δυνατόν να εντάξει την Γερμανία, στην σφαίρα επιρροής της και ως εκ τούτου, δεν θα επιχειρήσει ενέργειες, που θα διαταράξουν την σχέση, που οικοδομεί μαζύ της.

Αν στο μέλλον, η ρωσογερμανική σχέση διαταραχθεί, για άλλους λόγους και από άλλες αιτίες (π.χ. λόγω της αντίδρασης των Η.Π.Α. και της Βρετανίας, ή/και της Γαλλίας), τότε, θα ήταν δυνατόν η Ρωσία να δει την Ελλάδα, ως σύμμαχο, τον οποίον, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να παράσχει την στήριξή της.

Όμως, όσο η Μόσχα βλέπει το Βερολίνο, ως μελλοντικό στρατηγικό εταίρο, η δυνατότητα και η πιθανότητα οικοδόμησης συμμαχίας της Ελλάδας, με την Ρωσία, δεν έχει καμμία τύχη...

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

21/5/2023 : Ολέθρια συντριβή - στα όρια της διάλυσης - του ΣΥΡΙΖΑ, (με 20,07%), όπου πέφτει η αυλαία, με την πληρωμή του λογαριασμού της σύγχρονης “Συμφωνίας της Βάρκιζας” του καλοκαιριού του 2015. Τεράστια η προσωπική νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας, με 40,78%, (ΠΑΣΟΚ 11,53%, ΚΚΕ 7,20%, Ελληνική Λύση 4,46%, ΝΙΚΗ 2,93%, Πλεύση Ελευθερίας 2,87%, ΜΕΡΑ25 2,59%), ακριβώς, επειδή στερούντο αντιπάλου. (Και φυσικά, οι δημοσκοπήσεις, πήγαν όλες, στα σκουπίδια).

Μιλώντας, για “το στάδιο, στο οποίο δεν θα χρειάζεται να υπάρχουν αφεντικά και δούλοι, επειδή οι σαΐτες θα υφαίνουν μόνες τους”. Από αυτόν τον ορισμό του Αριστοτέλη, για το καθεστώς της ελεύθερης κοινωνίας (που νοείται ως αναρχική/αντιεξουσιαστική), στον μουτουαλισμό του Pierre-Joseph Proudhon και από την δραστική μείωση του χρόνου εργασίας, που περίμενε ο John Maynard Keynes, στο σήμερα και στους μελλοντικούς καιρούς).

Βουλευτικές εκλογές 25/6/2023 : Ο Αλέξης Τσίπρας, που, στις 8/6/2016, πούλησε, στον Λάτση, την έκταση στο Ελληνικό, με 92 € το τμ, ενώ το 2014 έλεγε ότι “αν υπογράψω ιδιωτικοποιήσεις στο Ελληνικό, τότε καλύτερα να ψηφίσετε Σαμάρα”, δεν δικαιούνται αυτός και η ηγετική ομάδα του ψευδεπώνυμου ΣΥΡΙΖΑ να ομιλούν, για την τωρινή εκλογική καταστροφή του κόμματος, που, φυσικά, πρόκειται να έχει και συνέχεια…