"Το Δ.Ν.Τ. μιλάει για τα χρήματα των άλλων". (Η σύγκρουση ευρωζώνης και Δ.Ν.Τ. οδηγεί τους Σαμαρά - Βενιζέλο στην πλήρη υποταγή στους δανειστές και στην αδιέξοδη απόπειρα επιβολής ανελεύθερων λύσεων).

Γεργκ Άσμουσεν : "Το ΔΝΤ μιλάει για τα χρήματα των άλλων". Ο Γερμανός κεντροτραπεζίτης, που μπορεί να είναι ο επόμενος υπουργός Οικονομικών της χώρας του, δεν μπορούσε να είναι περισσότερο σαφής. Η ασφυκτική πίεση στην κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, με όπλο το καταθλιπτικό μέγεθος του ελληνικού δημόσιου χρέους (για το οποίο, βλακωδώς, ο ΓΑΠ, τον Απρίλιο του 2010, δεν κήρυξε στάση πληρωμών, αφού δεν είχε το κουράγιο να προχωρήσει στην εκτύπωση των απαραίτητων ποσοτήτων ευρώ, προκειμένου να το αποπληρώσει) θα συνεχιστεί, ακάθεκτη και θα οδηγήσει τον ελληνικό κυβερνητικό συνεταιρισμό, στην υπογραφή ενός 3ου Μνημονίου, με νέους και δυσβάστακτους όρους και δεσμεύσεις...




Εδώ και καιρό έχει γίνει κατανοητό, στον πολύ κόσμο και εδώ και στο εξωτερικό, ότι αυτή η κυβέρνηση, εξ αιτίας της πολιτικής, που ακολουθεί και η οποία στηρίζεται, στην, πάση θυσία, επίτευξη ενός, έστω και πλασματικού, πρωτογενούς πλεονάσματος, έχει χάσει κάθε κοινωνική νομιμοποίηση. Από τον περασμένο Ιούνιο, μάλιστα, η άτακτη φυγή της ΔΗΜΑΡ κατέστησε σαφές και το γεγονός - που, με χίλια βάσανα, το σύστημα εξουσίας της εντόπιας "ευρωπαϊστικής" πολιτικοοικονομικής ελίτ, προσπαθούσε να κρύψει - ότι η κυβέρνηση των Σαμαρά - Βενιζέλου έχασε και την όποια κολοβή πολιτική νομιμοποίηση είχε, αφού ήταν, πια, μια κυβέρνηση μιας τραγικής μειοψηφίας, η οποία είχε πλέον, ακρωτηριασθεί.

Σε αυτήν την κολοβομένη κυβέρνηση δεν έμεινε τίποτε περισσότερο, από κάποιες λαθροχειρίες, οι οποίες θα της επέτρεπαν να ελπίζει, στον οίκτο των δανειστών, που θα την βοηθούσαν, με μια αναδιάρθρωση - δηλαδή ενός γενναίου κουρέματος - του δυσβάστακτου δημόσιου χρέους της χώρας, μια χειρονομία, η οποία θα μπορούσε να γίνει, με την παρουσιάση ενός "πρωτογενούς πλεονάσματος", στον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό του 2013, μια παρουσίαση, που θα μπορούσε να γίνει με μια "αναδιοργάνωση των αριθμών, έτσι ώστε αυτοί να πλησιάσουν κοντά στους στόχους, που έχουν τεθεί", όπως είπε τον περασμένο Αύγουστο, στον Γεργκ Άσμουσεν, ο Βαγγέλης Βενιζέλος.

Σε αυτή τους την προσπάθεια οι κυβερνητικοί εταίροι των Αθηνών, προσπαθούν να στηριχθούν, επιλεκτικά (το επιλεκτικό στοιχείο στις τοποθετήσεις των κυβερνητικών εταίρων, όσον αφορά τις θέσεις του ΔΝΤ, βρίσκεται στο γεγονός ότι, ενώ επικροτούν την θέση του, για την μείωση του ύψους του ελληνικού δημόσιου χρέους, δεν δέχονται - τώρα, όσο το όλο θέμα βρίσκεται, ακόμη, σε επίπεδο συζητήσεων - εκείνες τις θέσεις του διεθνούς οργανισμού, οι οποίες αφορύν τα μέτρα λιτότητας, που απαιτεί, κατά την περίοδο 2014 - 2016) , στην βοήθεια του Δ.Ν.Τ., το οποίο έχει, παγίως, εκφράσει την άποψη ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος πρέπει να υποστεί ένα γενναίο κούρεμα, προκειμένου να σταθεί δυνατό να καταστεί διαχειρίσιμο. Έτσι, προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν το Δ.Ν.Τ., ως μοχλό πίεσης, έναντι των Ευρωπαίων, προκειμένου να επιτύχουν μια κάποια μείωση του ύψους του δημόσιου χρέους της χώρας, αφού αντιλαμβάνονται ότι η επιμήκυνση των λήξεων των δανείων και η μείωση των επιτοκίων είναι μέτρα, τα οποία είναι, εντελώς, ανεπαρκή και αλυσιτελή.

Φυσικά, οι ευρωζωνίτες - και ουσιαστικά οι Γερμανοί, που έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, στο θέμα αυτό - έχουν ξεκαθαρίσει τις θέσεις τους, ήδη, από την περίοδο της πρόσφατης προεκλογικής εκστρατείας, στην Γερμανία.

Ναι στην μετατόπιση των λήξεων των δανείων. Ναι στην μείωση των επιτοκίων, εφ' όσον τον Απρίλιο του 2014 πιστοποιηθεί η ύπαρξη πρωτογενούς πλεονάσματος, στον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό του 2013 και προφανώς και στο πρώτο τρίμηνο του 2014. Αυτή η διαδικασία θα ολοκληρωθεί, κάπου, μέσα στο καλοκαίρι του 2014 και πέραν αυτών, ουδέν άλλο.

Κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους, υπό την μορφή άμεσης και μεγάλης μείωσης του ύψους του, δεν πρόκειται να υπάρξει. Οι ευρωζωνίτες, άλλωστε, θεωρούν ότι η επιμήκυνση των λήξεων των δανείων και η μείωση των επιτοκίων δανεισμού, λειτουργούν, ουσιαστικά, ως μηχανισμοί κουρέματος του ελληνικού δημόσιου χρέους. Και σε έναν βαθμό, δεν έχουν άδικο.

Η ουσία της υπόθεσης βρίσκεται στο γεγονός ότι το κούρεμα του ύψους του ελληνικού δημόσιου χρέους, για το οποίο μιλάει το Δ.Ν.Τ., θα αφορά, πλέον, τις χώρες και τους θεσμούς της ευρωζώνης, αφού η συμμετοχή του "ιδιωτικού" τραπεζικού συστήματος έχει περιοριστεί, δραστικά, μετά από τα δύο κουρέματα, που έγιναν, μέσα στο 2012, με το PSI του περυσινού Μαρτίου και την επαναγορά ομολόγων του Δεκεμβρίου και στον βαθμό, που το κούρεμα δεν θα αφορά τα δάνεια του Δ.Ν.Τ., το οποίο ως προτιμησιακός δανειστής, είναι απαλλαγμένο από κάθε κούρεμα και θα λάβει όσα δάνεισε, εις ολόκληρον.

"Το Δ.Ν.Τ. μιλάει για τα χρήματα των άλλων, αφού έχει διασφαλίσει ότι θα πάρει τα δικά του χρήματα, πίσω", είναι η χαρακτηριστική ατάκα του Jörg Assmusen, ο οποίος έδωσε τον τόνο στην γραμμή των ευρωζωνιτών και οι οποίοι δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν πίσω, διότι, προφανώς, θέλουν να διασφαλίσουν ότι θα πάρουν τα χρήματά τους, πίσω - έστω, τουλάχιστον, το κεφάλαιο.

Έτσι, η παραπαίουσα δικομματική κυβέρνηση, δηλαδή η ομάδα των εντόπιων μπράβων των δανειστών, αρχίζει να καταλαβαίνει ότι οι σκοποί των αφεντικών τους είναι σκοτεινοί και φυσικά, οι ευρωζωνίτες δανειστές, ουδόλως, συνυπολογίζουν, στα δεδομένα, που λαμβάνουν υπόψη τους, την τύχη των μπράβων τους, οι οποίοι αντιλαμβάνονται ότι, μέσα από αυτήν την διαδικασία, είναι πολύ πιθανό να αφεθούν στην τύχη τους, γεγονός το οποίο θα σημάνει και την κατασπάραξή τους, από την ελληνική κοινωνία. Ακόμη, χειρότερα, μάλιστα, το κυβερνητικό διδυμο Σαμαρά - Βενιζέλου φοβάται ότι οι δανειστές έχουν λάβει, υπόψη τους, το ενδεχόμενο της κατασπάραξης των κυβερνητικών εταίρων και το έχουν αποδεχθεί, ψάχνοντας, είναι η αλήθεια, για εναλλακτικές λύσεις, αλλά και αποδεχόμενοι την πιθανότητα μιας απόλυτης χασούρας, στην ελληνική περίπτωση, στο μέτρο που τα, υπό διακινδύνευση, συμφέροντά τους, είναι, απείρως, μεγαλύτερα.

Με λίγα λόγια, όπως έχουμε πει, οι ευρωζωνίτες δανειστές δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν τα χρήματα, που έχουν βάλει και που θα βάλουν στην Ελλάδα. Είναι διατεθειμένοι να κάνουν σκόντο, στους τόκους, αλλά θέλουν να εξασφαλίσουν, τουλάχιστον, το κεφάλαιο. Ήδη, πλησιάζουν στον στόχο τους, που είναι η παύση της κάλυψης των πρωτογενών ελλειμμάτων του ελληνικού κρατικού προϋπολογισμού και φυσικά, δεν είναι διατεθειμένοι, τώρα, να κάνουν πίσω. Αυτό, που επιδιώκουν, είναι η επίτευξη των πρωτογενών πλεονασμάτων, στον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό, εάν είναι δυνατόν το 2013 και οπωσδήποτε, το 2014 και παράλληλα την μακροχρόνια και πολυετή σταθεροποίηση ενός μεγάλου, ή, έστω, ικανού πρωτογενούς πλεονάσματος, στους κρατικούς προϋπολογισμούς, που θα ακολουθήσουν, προκειμένου να αρχίσει η επιστροφή των δανεικών, που έχουν χορηγήσει και θα εξακολουθήσουν να χορηγούν. Και στην συνέχεια, τότε και μόνον τότε, να ακολουθήσει η επιστροφή του ελληνικού δημοσίου στις διεθνείς αγορές, για την αναχρηματοδότηση του ελληνικού κρατικού χρέους και την παύση της εξυπηρέτησής του, από τα δάνεια των ευρωζωνικών θεσμών.

Έτσι, είναι κατανοητό ότι οι δανειστές δεν είναι διατεθειμένοι να επιτρέψουν στο ελληνικό κράτος να βγει, από την μέγγενη των Μνημονίων. Ουδέποτε, στην πραγματικότητα, ήσαν διατεθειμένοι για κάτι τέτοιο, όλα αυτά τα χρόνια - εκτός εάν τα πράγματα έφθαναν σε μια τέτοια ακραία κατάσταση, που τα κόστη θα ήσαν πολλαπλάσια του οφέλους τους. Αυτό, βέβαια, σημαίνει ότι οι εκβιασμοί και οι απειλές θα είναι το κύριο όπλο των δανειστών, απέναντι στους υποτακτικούς τους. Και το απόλυτο όπλο τους θα είναι, για μία ακόμη φορά, ο ανοικτός και απροσχημάτιστος εκβιασμός, για την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη, υπό την απειλή της οικονομικής ασφυξίας, με την πλήρη παύση παροχής ρευστότητας, από την Ε.Κ.Τ., γεγονός, το οποίο θα καταστήσει, εκτός συζήτησης, κάθε σκέψη για έξοδο στις αγορές προς δανεισμό.

Μπορούμε να απολαύσουμε, εδώ, ένα ακόμη απιθανογράφημα του παραληρηματικού Μιχάλη Γαργαλάκου, στην εφημερίδα "ΤΟ ΠΑΡΟΝ" της 13/10/2013. Ο απίστευτος Μιχαλάκης κοτσανολογεί, μπερδεύοντας και παραπληροφορώντας, γύρω από τα μεγέθη, με τα οποία - υποτίθεται ότι - καταπιάνεται. Έτσι, σαν άσχετος, συγχέει, αλλά και προφανώς, ενεργώντας, εκ του πονηρού, συγκρίνει το συνολικό έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού, που έφθασε στο 13,6%, το 2009, με το υποτιθέμενο "πρωτογενές πλεόνασμα" του 2013, το οποίο ανεβάζει στα 400 εκατομ. ευρώ, ενώ είναι γνωστή η παράκληση του μπουχέσα Βενιζέλου, τον περασμένο Αύγουστο, προς τον Γεργκ Άσμουσεν, για μια "αναδιοργάνωση" των αριθμών του ελλείμματος, προκειμένου να "επιτευχθούν" οι στόχοι. Η ασχετοσύνη του σοσιαλνεοφιλελεύθερου δημοσιογράφου, που, στα αριστερά χρόνια της νεότητάς του, είχε το θράσος να προσφωνήσει τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου, ως "προσωρινό πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ", φθάνει σε ένα τραγικό επίπεδο επίδειξης του διαπιστωμένου, ιστορικά, γεγονότος ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν και εξακολουθεί να παραμένει, πάντοτε, εκτός τόπου και χρόνου, αφού αναφέρει ένα τραγικό επιχείρημα, το οποίο βγαίνει μέσα από την αμάθεια και την φαντασιοπληξία του, λέγοντας ότι ο EFSF δανείζει το ελληνικό δημόσιο με επιτόκιο 15,5%!!! Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και αστείρευτο το τρανταχτό γέλιο, που προκαλεί...



Υπ' αυτές τις δυσμενέστατες συνθήκες, οι κυβερνητικοί εταίροι (περισσότερο ο Αντώνης Σαμαράς και λιγότερο - έως καθόλου - ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ο οποίος, πολύ περισσότερο, από οποιονδήποτε άλλον, σκέπτεται και κινείται μέσα από την παραμορφωτική οπτική γωνία των ευρωπαϊστικών ιδεοληψιών, που κουβαλάει από νεανίας) θεωρούν - ή καμώνονται πως θεωρούν - ότι, ίσως, με την λήξη του δεύτερου Μνημονίου, τον Ιούνιο του 2014, θα μπορούσαν να αποπειραθούν να απευθυνθούν στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, έστω και με ένα επιτόκιο δανεισμού, το οποίο θα είναι απαγορευτικό και εφόσον ο δανεισμός ευδοκιμήσει, θα μπορούν να ισχυρισθούν ότι έδιωξαν την τρόϊκα και τους δανειστές.

Ανοησίες. Οποιαδήποτε απόπειρα δανεισμού θα είναι ανεπιτυχής. Θα σκοντάψει όχι μόνο στα υψηλά επίπεδα των επιτοκίων, τα οποία θα είναι άνω του 6,5%, για τα δεκαετή ομόλογα, αλλά και στην μικρή και ως εκ τούτου, ανεπαρκή προσφορά ποσών, προς δανεισμό. Αλλά, ακόμη και αν βρεθούν τα απαιτούμενα ποσά, για να αναχρηματοδοτήσουν το ελληνικό δημόσιο χρέος, που, όπως είπαμε, δεν αποτελείται, στην συντριπτική του πλειοψηφία, από ομολογιακά δάνεια, αλλά από δάνεια, τα οποία βρίσκονται στα χέρια των κρατών και των θεσμών της ευρωζώνης, η όλη προσπάθεια θα είναι θνησιγενής, αφού, πολύ γρήγορα, η επιτοκιακή επιβάρυνση θα είναι τέτοια, που θα φουσκώσει, αστραπιαία, τον όγκο και το μέγεθος του ελληνικού δημόσιου χρέους, καθιστώντας το και πάλι αδύνατο να εξυπηρετηθεί (χωρίς να λάβουμε υπόψη, τις επιπτώσεις, που θα υπάρξουν από την όποια χαλάρωση προκύψει,, από την παύση της άμεσης πίεσης της τρόϊκας των δανειστών).

Ας δούμε λίγο τα μεγέθη :

Το 2014 τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου φθάνουν τα 25 δισ. € ενώ οι ληξιπρόθεσμοι τόκοι αγγίζουν τα 8,6 δισ. €. Έτσι, το σύνολο των ομολογιακών υποχρεώσεων της χώρας φθάνει στα 33,6 δισ. €. Οι δανειστές θα δώσουν τα 10,9 δισ. € (μέχρι τον Ιούνιο του 2014) και απαιτούν πρωτογενές πλεόνασμα, για το 2014, της τάξεως των 2,8 δισ. € το οποίο - εάν επιτευχθεί, κάτι που είναι αμφίβολο - θα πάει όλο στην εξυπηρέτηση του χρέους. Ως εκ τούτου, το ελληνικό δημόσιο θα πρέπει να βρει 19,9 δισ. € και ακόμη περισσότερα, προκειμένου να καλύψει την αναχρηματοδότηση του χρέους του.

Το 2015 τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου φθάνουν τα 16,2 δισ. € δισ. € ενώ οι ληξιπρόθεσμοι τόκοι αγγίζουν τα 9,6 δισ. €. Έτσι, το σύνολο των ομολογιακών υποχρεώσεων της χώρας φθάνει στα 25,8 δισ. €. Οι δανειστές δεν προβλέπεται να δώσουν κάτι, αφού το δεύτερο Μνημόνιο θα έχει λήξει και απαιτούν πρωτογενές πλεόνασμα, της τάξεως των 5,7 δισ. €, το οποίο - εάν επιτευχθεί, κάτι που είναι, εξαιρετικά, αμφίβολο - θα πάει όλο, ή κατά 70%, στην εξυπηρέτηση του χρέους. Ως εκ τούτου, το ελληνικό δημόσιο θα πρέπει να βρει 20,1 δισ. € και ακόμη περισσότερα, προκειμένου να καλύψει την αναχρηματοδότηση του χρέους του.

Το 2016 τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου φθάνουν τα 7,1 δισ. € δισ. € ενώ οι ληξιπρόθεσμοι τόκοι αγγίζουν τα 10,4 δισ. €. Έτσι, το σύνολο των ομολογιακών υποχρεώσεων της χώρας φθάνει στα 17,5 δισ. €. Οι δανειστές, όπως είπαμε, δεν προβλέπεται να δώσουν κάτι και απαιτούν πρωτογενές πλεόνασμα, της τάξεως των 9 δισ. €, το οποίο - εάν επιτευχθεί, κάτι που είναι απίθανο - θα πάει και αυτό, όλο, ή, περίπου, κατά 70%, στην εξυπηρέτηση του χρέους. Ως εκ τούτου, το ελληνικό δημόσιο θα πρέπει να βρει 8,5 δισ. € και ακόμη περισσότερα, προκειμένου να καλύψει την αναχρηματοδότηση του χρέους του.

Το 2017 τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου φθάνουν τα 7,8 δισ. € δισ. € ενώ οι ληξιπρόθεσμοι τόκοι αγγίζουν τα 10,4 δισ. €. Έτσι, το σύνολο των ομολογιακών υποχρεώσεων της χώρας φθάνει στα 18,2 δισ. €. Οι δανειστές και πάλι, δεν προβλέπεται να δώσουν ο,τιδήποτε και απαιτούν πρωτογενές πλεόνασμα, της τάξεως των 9,4 δισ. €, το οποίο - εάν επιτευχθεί, κάτι που είναι απίθανο - θα πάει όλο, ή, περίπου, κατά 70%, στην εξυπηρέτηση του χρέους. Ως εκ τούτου, το ελληνικό δημόσιο θα πρέπει να βρει 8,8 δισ. € και ακόμη περισσότερα, προκειμένου να καλύψει την αναχρηματοδότηση του χρέους του.

Με βάση τους αριθμούς, λοιπόν, το ελληνικό δημόσιο, εφ' όσον τα πρωτογενή πλεονάσματα επιτευχθούν (που δεν θα επιτευχθούν) θα πρέπει να βρεί, μέσα στην χρονική περίοδο 2014 - 2017, ποσά τα οποία να υπερβαίνουν τα 57,3 δισ. €, αφού αυτά δεν καλύπτονται από κάποιο Μνημόνιο. Ως εκ τούτου, πρέπει να βγει στις διεθνείς αγορές, για δανεισμό. Ως εκ τούτου, η όλη υπόθεση είναι για κλάματα. Δανειστές δεν θα βρει, για τα ποσά που θέλει, ή και αν βρει, το επιτόκιο θα είναι τέτοιο, που θα είναι απαγορευτικό. Και αν η όλη προσπάθεια γίνει, χωρίς την αποδοχή των ευρωζωνιτών δανειστών, τότε το επιτόκιο θα σπάσει κάθε ρεκόρ.

Έτσι, οι όποιοι "παλικαρισμοί", που διαρρέεται, από τα υπόγεια του Μαξίμου, ότι θα επιχειρηθούν, από την πλευρά των υποτακτικών των τοκογλύφων δανειστών, είναι κούφια λόγια. Αυτό το γνωρίζουν, πολύ καλά και οι δύο πλευρές. Η παρούσα δημοκρατικοφανής κυβέρνηση του καθεστώτος της αποικίας χρέους, όπως και όποια άλλη μαγειρεύεται στα παρασκήνια, δεν μπορεί να είναι, τίποτε περισσότερο, από ένα απλό και άβουλο εξάρτημα των δανειστών, το οποίο υπάρχει, απλώς και μόνο επειδή η βαριά κληρονομιά του ευρωπαϊκού πολιτισμού δεν επιτρέπει την αντικατάστασή της, από μια ανοικτή δικτατορία.

Αυτό που μένει, σε αυτή την κυβέρνηση των ανδρεικέλων των δανειστών, είναι η υποταγή, η πειθήνια εκτέλεση των εντολών των δανειστών, η πλήρης παράδοση στις ορέξεις και τις επιθυμίες τους και η, άνευ αντιλογίας, υπογραφή ενός νέου Μνημονίου, με την, εκ παραλλήλου, εφαρμογή βαρύτατων μέτρων, προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι, που μόλις αναφέραμε, για να καλυφθούν τα σχετικά χρηματοδοτικά κενά, που δεν είναι άλλα, από αυτά της αναχρηματοδότησης του ελληνικού δημόσιου χρέους, συν τις όποιες "αβαρίες" προκύψουν, από την εκτέλεση των ελληνικών κρατικών προϋπολογισμών, κατά την προσεχή τετραετία 2014 - 2017.

Μια τέτοια κυβέρνηση, όμως, δεν μπορεί να είναι η, πλήρως, απονομιμοποιημένη κυβέρνηση των Σαμαρά - Βενιζέλου. Αλλά και δεν φαίνεται κάποια άλλη, που να είναι εφικτή, παρά το γεγονός ότι, στο παρασκήνιο, κουβεντιάζονται και σχεδιάζονται διάφορα, τα οποία φαίνεται ότι έχουν και την σιωπηρή - τουλάχιστον - έγκριση του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή.

Με δεδομένη την άρνηση του Αλέξη Τσίπρα να στηρίξει το πρόγραμμα του Μνημονίου ("το μόνο πρόγραμμα, με δεδομένους και μετρήσιμους στόχους, που υπήρξε ποτέ, για την ελληνική οικονομία", όπως λέει, ηλιθιολογώντας, ο Γιάννης Στουρνάρας, αυτός ο απόλυτος φορέας της εθελούσιας ξενοδουλείας και του δωσιλογισμού, ο οποίος ξεχνάει, βέβαια, ότι και το πρόγραμμα των Γερμανών, για τους Εβραίους, στην εποχή των εθνικοσοσιαλιστών, με την γνωστή "τελική λύση", που σηματοδότησε, την εξόντωσή τους, ήταν το μόνο πρόγραμμα, για τον εβραϊκό πληθυσμό, που είχε και αυτό, δεδομένους και μετρήσιμους στόχους), οι δανειστές πασχίζουν να κρατήσουν όρθιους τους κατεδαφιζόμενους τωρινούς κυβερνήτες - ιδίως τον Αντώνη Σαμαρά, του οποίου το κόμμα έχει εισέλθει μέσα στον πολιτικό αποτεφρωτή του, με τελικό εξαγόμενο την στάχτη του - αρκεί αυτοί να είναι πειθαρχημένοι, στα παραγγέλματα.

Η "Αυγή" της 10/10/2013 αποκαλύπτει ένα μέρος από τα σχέδια, που κυοφορούνται, από την παιδική χαρά της Πολιτικής Άνοιξης, με την βοήθεια του Βαγγέλη Βενιζέλου και για τα οποία γίνεται εργώδης προσπάθεια, ώστε να προωθηθούν, με σκοπό να τεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλα κόμματα της Αριστεράς (για το Κ.Κ.Ε. δεν κάνω λόγο, διότι είναι κωμικό να υπολογίζει κάποιος ότι οι στουρνοσαμαράδες φοβούνται το σταλινικό απολίθωμα, το οποίο έχει καταστεί, εδώ και πολλά χρόνια, ένα ιδιότυπο καθεστωτικό κόμμα, εντελώς, ακίνδυνο και το οποίο είναι βασικός πυλώνας του συστήματος), αλλά, όχι μόνο της Αριστεράς, σε μια κατάσταση ημιπαρανομίας, που θα προσομοιάζει, με αυτήν της Χρυσής Αυγής. Η πληροφόρηση, που εμπεριέχεται, στο κείμενο του ανώνυμου "ειδικού συνεργάτη" της εφημερίδας, ο οποίος, προφανώς, είναι κάποιο υψηλόβαθμο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, είναι σαφές ότι έχει παρασχεθεί, μέσα από εκείνους τους κύκλους της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίοι θέλουν να σταματήσουν τέτοιου είδους πολιτικές πρακτικές. Οι κύκλοι αυτοί, που πρόσκεινται στον Κώστα Καραμανλή, όπως φαίνεται, από την γνωστή ερώτηση στην Βουλή του Άρη Σπηλιωτόπουλου, για τις παρακολουθήσεις της ΕΥΠ, στην περίπτωση της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής, αλλά και από τις απειλές του Ευάγγελου Αντώναρου, δεν πρόκειται να αφήσουν ήσυχο τον Αντώνη Σαμαρά να προβεί σε ανοικτή εκτροπή. Ο Σαμαράς και η παρέα του, θέλουν να βγάλουν, από το παιχνίδι, τον ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα, που αντιτίθεται στην δημοκρατική νομιμότητα. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Μπορεί, μεν, το πνεύμα να είναι πρόθυμο, αλλά η σαρξ είναι ασθενής. Πολύ ασθενής. Αν και σε αυτά τα πράγματα, ουδείς μπορεί να είναι σίγουρος, αφού, τελικά, το θέμα εστιάζεται, στο ποιός θα κάνει την πρώτη κίνηση. Στο ποιός, δηλαδή, θα "μαντρώσει" τον άλλον...



Αλλά, με δεδομένο το βαρύτατο κοινωνικό και το πολιτικό κλίμα, που επικρατεί, στην ελληνική κοινωνία, η κυβέρνηση αυτή δεν μπορεί να σταθεί, παρά μόνον με την, περαιτέρω, αλλοίωση των στοιχείων του πολυβιασμένου κοινοβουλευτικού πολιτεύματος και του καταλυθέντος, με την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου, τον Μάϊο του 2010, Συντάγματος της χώρας.

Η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, ύστερα από το νέο αντισυνταγματικό πραξικόπημα, που έκανε, με την "καταδρομική" πολιτικοδικαστική επιχείρηση, για την διάλυση της Χρυσής Αυγής (και η οποία επιχείρηση, αν και προσωρινά, απλώς, περιόρισε, κάπως, τις χαίνουσες διαρροές της Νέας Δημοκρατίας, πρός το κόμμα των Ελλήνων ναζιστών, το μόνο, που κατάφερε, είναι να επαναφέρει το παραπαίον κόμμα, που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στην δεύτερη θέση της προτίμησης του εκλογικού σώματος, από την τρίτη θέση, στην οποία είχε πέσει, πριν από το δικαστικό πραξικόπημα της 28-29 Σεπτεμβρίου του 2013), δεν θα σταματήσει εδώ.

Ο Αντώνης Σαμαράς και οι απελπισμένοι κουφιοκεφαλάκηδες της αλήστου μνήμης ΠΟΛΑΝ, που διαφεντεύουν την τύχη της Νέας Δημοκρατίας (ο μοιραίος σταλινοχρύσανθος και η παρέα του, στο Μαξίμου) θα επιχειρήσουν να καταστήσουν το πολίτευμα της δημοκρατικοφανούς αποικίας χρέους, που έχουν εγκαταστήσει, στην χώρα, οι δανειστές, ακόμη χειρότερο, από ό,τι είναι. Είναι διατεθειμένοι να το μετατρέψουν, σε κάτι ανάλογο, με το καθεστώς Ντυβαλιέ, στην Αϊτή, ή με το καθεστώς του Μάρκος στις Φιλιππίνες, ή, ακόμη και να εφαρμόσουν, κάτι ανάλογο, με τις πρακτικές Γέλτσιν, τον Οκτώβριο του 1993.

Οι προθέσεις του Αντώνη Σαμαρά, για την εγκαθίδρυση, ενός καθεστώτος, ακόμη, περισσότερο, κολοβομένης δημοκρατίας, με την ολική, ή μερική, απαγόρευση της ύπαρξης, ή/και της δράσης των κομμάτων, που δεν είναι αρεστά, όπως επίσης και της εκλογικής καθόδου των όποιων κομμάτων αποτελούν κίνδυνο για τον ίδιο, για το κόμμα του και για τους δανειστές, είναι σαφείς και παρούσες. Αλλά, από μόνες τους, δεν είναι αρκετές, αφού θα πρέπει, εκτός από επίορκους και βολικούς δικαστές, να βρει και πρόθυμους συνεργάτες, στα δυναμικά στηρίγματα του κράτους.

Αλλά, τέτοιους συνεργάτες είναι πολύ δύσκολο, έως απίθανο, να βρει. Αν και στην ζωή, ουδέν αποκλείεται...