Σαν σκουπίδια, για πέταμα και σαν σκουλήκια, για πάτημα. (Οι κυρίαρχοι δανειστές οδηγούν τους ψοφοδεείς κυβερνητικούς εταίρους των Αθηνών, στο κρεματόριο του ESM και στο 3ο Μνημόνιο).

Στις 27/6/1995 ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός της χώρας, βαρειά άρρωστος και ενώ πλησίαζε η ώρα της επιδείνωσης της κατάστασης της υγείας του και του βιολογικού του τέλους, που ήλθε έναν χρόνο μετά, για να ακολουθήσει η καταιγιστική και συνάμα καταστροφική λαίλαπα του σημιτικού (ψευδο)εκσυχρονισμού, που έρριξε την χώρα, στα βράχια της χρεωκοπίας, βγαίνει από την σύνοδο των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μιλάει, ευθέως, για την σκληρή σύγκρουσή του με το γαλλογερμανικό διευθυντήριο και την γραφειοκρατία της Comission. Το θέμα, στο οποίο επικεντρώνεται, αφορά το embargo, που αυτός είχε επιβάλει στο γειτονικό κράτος των βουλγαρογενών σλαβομακεδόνων, για το ζήτημα του ονόματος της Μακεδονίας, το οποίο σφετεριζόταν - και εξακολουθεί να σφετερίζεται - η τιτοϊκή ελίτ, που κάνει κουμάντο στην γειτονική χώρα. Όμως, η όλη επιχειρηματολογία του αείμνηστου ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, ξεπερνάει και περιθωριοποιεί το ζήτημα αυτό και θέτει το ζήτημα της εγκαθίδρυσης του ευρωπαϊκού διευθυντήριου, που είχαν εγκαταστήσει οι Γάλλοι και οι Γερμανοί, στους οποίους όλοι οι άλλοι ηγέτες της Ε.Ε., δεν τολμούσαν να φέρουν, ή, έστω, να διατυπώσουν αντίρρηση, πλην του ιδίου, τον οποίον, μάλιστα, στους διαδρόμους και συνέχαιραν, αφού οι αντιρρήσεις του Ανδρέα και η σύγκρουση, που ακολούθησε, αφορούσαν ζητήματα, που, όπως είπα, ξεπερνούσαν τα επί μέρους και ήσαν εφ' όλης της ύλης, αγγίζοντας την ίδια την συγκρότηση και την λειτουργία της Ένωσης, καθώς και τις σχέσεις της ίδιας της Ε.Ε. και του διευθυντήριου, που κατηύθυνε τις αποφάσεις, με τις εκλεγμένες κυβερνήσεις. Στην ίδια αυτή συνέντευξη τύπου ήταν που ο Ανδρέας Παπανδρέου εκστόμισε την προφητική φράση : "Η το έθνος θα αφανίσει το χρέος, ή το χρέος θα αφανίσει το έθνος". Ο ίδιος ήξερε για ποιό πράγμα μιλούσε. Όπως και οι παριστάμενοι - και οι μή παριστάμενοι - υπουργοί της κυβέρνησής του, γνώριζαν, πολύ καλά, το θέμα. Δυστυχώς, όμως, υπήρξαν αμνήμονες και ανόητοι, με αποτέλεσμα, εντάσσοντας την Ελλάδα στην ευρωζώνη, να την οδηγήσουν στην παρούσα καταστροφή και να την καταστήσουν έρμαιο στις βουλήσεις και στις ορέξεις των δανειστών της, δηλαδή του ίδιου διευθυντηρίου, για το οποίο έκανε λόγο και με το οποίο ήλθε σε σύγκρουση ο Ανδρέας Παπανδρέου, το οποίο ο ίδιος θα ήταν ικανός να αντιμετωπίσει, με τους πρέποντες χειρισμούς - αν και ουδέποτε θα ολοκλήρωνε την διαδικασία ένταξης της Ελλάδας στην βαμπιρική ευρωζώνη, ή και αν την ολοκλήρωνε, θα εύρισκε τον τρόπο να την βγάλει, από αυτήν την ποντικοπαγίδα, ή, ακόμη και να
μετασχηματίσει, ή να διαλύσει την ευρωζώνη. Από εκεί και πέρα, τα όσα συμβαίνουν, σήμερα, αποτελούν την φυσιολογική συνέχεια αυτής της άφρονος στρατηγικής επιλογής, τα αποτελέσματα της οποίας ισοδυναμούν, με τα αποτελέσματα μιας, ανυπολόγιστα, καταστροφικής πολεμικής ήττας. Και τούτο, διότι η καταστροφική διαδικασία αυτής της ήττας είναι, εν εξελίξει..


Σαν σκουπίδια για πέταμα. Σαν σκουλήκια, για πάτημα.

Κάπως έτσι βλέπουν οι δανειστές τους κυβερνητικούς εταίρους των Αθηνών και το έντρομο και ψοφοδεές πολιτικό προσωπικό, που στηρίζει το παρόν κυβερνητικό σχήμα. Ως εκ τούτου, τους μεταχειρίζονται, με τον ανάλογο τρόπο. Και φυσικά, οι δανειστές δεν κάνουν λάθος. Πράττουν, ορθώς, αφού, ούτως ή άλλως, αυτή είναι είναι η συμπεριφορά, που αρμόζει σε όλον αυτόν τον εσμό, ο οποίος βλέπει το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια του, την στιγμή, μάλιστα, που είχε την (φρούδα) ελπίδα ότι θα μπορούσε να αποφύγει τον επερχόμενο όλεθρο.


Δυστυχώς, για όλους αυτούς (αλλά και για εμάς), οι δανειστές δεν σκοπεύουν να τους αφήσουν, χωρίς καθοδήγηση. Η επιχείρηση της οργάνωσης, για την επιστροφή των δανεικών, την οποία, πειραματικά, διεξάγουν οι δανειστές,  απέχει, μακράν, από το τέλος της.

Στην πραγματικότητα, η επιχείρηση για την μακροχρόνια επιστροφή των δανεικών, βρίσκεται, μόλις, στα αρχικά της στάδια, παρά τις ελπίδες των ανόητων κυβερνητικών εταίρων, που πίστευσαν, εν τη αφελεία τους, πέρυσι τον Νοέμβριο, ότι κάπου στο τέλος του 2013, ή στις αρχές του 2014, με την επίτευξη ενός κάποιου "πρωτογενούς πλεονάσματος", στον κρατικό προϋπολογισμό του 2013, με κάποιες αβαρίες, θα μπορούσαν να πείσουν τους δανειστές να μειώσουν, με κάποιον τρόπο το ελληνικό δημόσιο χρέος και θα επέτρεπαν στο ελληνικό πολιτικό προσωπικό να ξεφύγει από την μέγγενη των Μνημονίων, με την λήξη του δεύτερου Μνημόνιου, τον Ιούνιο του 2014, με μια οργανωμένη και υποστηριγμένη, από τους δανειστές, επιστροφή του ελληνικού δημοσίου, στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές.

Οι δανειστές δεν έχουν τέτοιες προθέσεις. Ούτε και οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές έχουν τέτοιες προθέσεις - όσο, τουλάχιστον, οι ευρωζωνίτες, που είναι, πλέον, οι κυριότεροι δανειστές της χώρας μας δεν κουρεύουν το ελληνικό δημόσιο χρέος και όσο επιδιώκουν να το μετακυλίσουν, για μία ακόμη φορά, στον τραπεζικό τομέα και στους λοιπούς ιδιώτες, με προφανή σκοπό να το κουρέψουν και πάλι, όπως το 2012, εν όσω το ελληνικό δημόσιο χρέος θα έχει μετακυλιθεί, από τους θεσμούς της ευρωζώνης, στις διεθνείς τράπεζες.

Τέτοια κορόϊδα, όμως, δεν θα βρουν, ούτε οι ευρωζωνίτες, ούτε οι εντόπιοι υποτακτικοί τους. Μετά τις δύο τραυματικές εμπειρίες του 2012 (τον Μάρτιο με το PSI και τον Δεκέμβριο, με την "επαναγορά" των ομολόγων) έχουν παύσει να υπάρχουν. Αυτό οι δανειστές το έχουν αντιληφθεί και φυσικά, παίρνουν τα μέτρα τους, τα οποία οδηγούν τους έντρομους υποτακτικούς τους, στην Αθήνα, να ασφυκτιούν.


Όσο περνάει ο καιρός, το θέαμα που παρουσιάζουν οι εμφανιζόμενοι, ως κυβερνήτες της χώρας, γίνεται ολοένα και περισσότερο διασκεδαστικό, μέσα στο άκρως καταθλιπτικό πλαίσιο της συνεχιζόμενης και ολοένα και επιδεινούμενης ελληνικής κρίσης. Οι άνθρωποι αυτοί παραπαίουν, ακριβώς, επειδή διαπιστώνουν ότι ο ρόλος, που τους αναγνωρίζουν οι ξένοι επικυρίαρχοι, δεν είναι αυτός των εκλεγμένων ηγετών, αλλά εκείνος των πιστών και άνευ αντιλογίας, υπάκουων μπράβων των δανειστών και τίποτε περισσότερο, ή τίποτε λιγότερο από αυτόν. Και φυσικά, οι επικυρίαρχοι, που είναι και οι δανειστές της χώρας, απαιτούν, από τους εντόπιους μπράβους τους, να ασκήσουν, πλήρως, τον ρόλο αυτόν και μόνον αυτόν και κανέναν άλλο.

Οι εντόπιοι μπράβοι, όμως, έχουν την ανάγκη να εμφανίζονται, στον ελληνικό πληθυσμό και ως κυβερνήτες, διότι αντιλαμβάνονται ότι οι κάτοικοι αυτού του τόπου έχουν αρχίσει και έχουν, ήδη, προχωρήσει αρκετά, ώστε να καταλαβαίνουν τον πραγματικό ρόλο, που παίζουν τα μέλη αυτής της προδοτικής σπείρας, ο οποίος είναι, όπως είπαμε, αυτός, με τον οποίο τους έχουν επιφορτίσει οι ξένοι επικυρίαρχοι της Ελλάδας. Αντιλαμβάνονται, δηλαδή, σιγά-σιγά και ολοένα και περισσότερο, συνειδητοποιούν οι πολίτες της χώρας μας, ότι οι εμφανιζόμενοι, ως κυβερνήτες τους ενεργούν ως και είναι υπηρέτες των ξένων δανειστών και της εντόπιας μπατιροτραπεζοκρατίας.


Αυτή η διαπίστωση είναι που γεννά και ενσπείρει τον τρόμο στις τάξεις της σπείρας αυτής, που έχει παραδώσει την χώρα στις ορέξεις των δανειστών. Όχι, φυσικά, επειδή συμπάσχουν, ή επειδή συμμερίζονται τα όποια και όσα δεινά υφίσταται ο χειμαζόμενος πληθυσμός του τόπου αυτού. Κάθε άλλο. Δεν δίνουν δεκάρα, για τον εντόπιο πληθυσμό και τα προβλήματά του. Αν μπορούσαν, μάλιστα, θα τον είχαν ξεπουλήσει μια ώρα αρχύτερα. Δεν είναι οι τύψεις, η έγνοια, ή το ενδιαφέρον, για τα παθήματα των Ελλήνων, που οδηγούν στην ανησυχία το προδοτικό πολιτικό προσωπικό της χώρας και την κοσμοπολιτική πολιτικοοικονομική ελίτ του τόπου. Άλλα είναι αυτά, που ανησυχούν όλον αυτόν τον εσμό. Άλλα είναι αυτά, που τους εμποιούν φόβο και τρόμο.

Το κυβερνητικό πλοίο, δεν έχει, απλώς, μπατάρει, όπως φαίνεται στο πολύ καλό σκίτσο του Πέτρου Τσιολάκη, στην εφημερίδα "ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ" της 24/10/2013. Το πλοίο της κυβέρνησης των στουρνοσαμαράδων και του μπουχέσα συγκυβερνήτη έχει βουλιάξει. Απλώς, ακόμη, δεν το έχουν συνειδητοποιήσει. Αν και σιγά-σιγά, ο "καπετάνιος", μαζύ με τον "ύπαρχο", το αντιλαμβάνονται, ολοένα και περισσότερο. Κάτι που, όπως είναι φυσικό, τους τρομάζει. Και όχι μόνον αυτό, αφού τους έχει γίνει ένας σκέτος εφιάλτης. Αυτό, βέβαια, δεν είναι κάτι που πρέπει να μας λυπεί. Κάθε άλλο. Στους Εφιάλτες, οι εφιάλτες αρμόζουν...



Οι φόβοι και οι ανησυχίες όλων αυτών, που παρέδωσαν την χώρα, ασυζητητί και χωρίς δεύτερη κουβέντα, από τον Απρίλιο του 2010, στους μοντέρνους κατακτητές, έχουν να κάνουν, με την κοινωνική, την πολιτική και την προσωπική τους επιβίωση, μέσα σε μια κοινωνία, η οποία συνειδητοποιεί, με ταχείς ρυθμούς, τον πραγματικό ρόλο, που παίζουν, ως μπράβοι των δανειστών, οι οποίοι, φυσικά και αναγνωρίζονται, πλέον, από ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, ως οι πραγματικοί κυρίαρχοι και οι αληθινοί κυβερνήτες αυτού του τόπου, στους οποίους, οι φερόμενοι, ως εντόπιοι κυβερνήτες, δίνουν λογαριασμό, ως υπηρέτες και δούλοι.

Αυτή η διαπίστωση, που έχει κάνει και ολοένα και περισσότερο, ολοκληρώνει, ως πεποίθηση, ο πληθυσμός της χώρας, τον έχει οδηγήσει, σε μια βραχυκυκλωμένη, από τον φόβο, παθητική συμπεριφορά και τον έχει, κοινωνικά, αδρανοποιήσει, γεγονός, το οποίο, μεσοπρόθεσμα, προφανώς, έχει ωφελήσει τους δανειστές και τους μπράβους τους, οι οποίοι έχουν επωφεληθεί και έχουν αναπτύξει την κοινωνική και οικονομική τους ατζέντα, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς τους.

Όμως, από την άλλη πλευρά, αυτή η παθητικότητα του πληθυσμού δεν έχει σταματήσει καθόλου την κοινωνική και την πολιτική απαξίωση των μπράβων των δανειστών. Κάθε άλλο. Τα κόμματα και το πολιτικό προσωπικό του Μνημονίου, μαζύ με το σύνολο της εντόπιας ελίτ, που έχει στηρίξει τις μνημονιακές πολιτικές, έχουν υποστεί μια τεράστια απαξίωση, η οποία έχει προχωρήσει, σε τέτοια έκταση, που έχει καταστήσει ένα μάτσο, από κουφάρια, όλο το θεσμικό πλαίσιο, που δημιουργήθηκε από την μεταπολίτευση του 1974, με πρώτους και "καλύτερους" τους πολιτικούς σχηματισμούς, που άμεσα, ευθέως και οράτα, πρωταγωνίστησαν στην υποδούλωση της χώρας στους ξένους δανειστές και στην εξυπηρέτηση των στόχων και των επιδιώξεών τους, που συγκεντρώνονται και συγκεκριμενοποιούνται σε ένα επίκεντρο, το οποίο δεν είναι αλλο από αυτό της οργάνωσης της συλλογής και της επιστροφής των δανεικών.

Έτσι, το σύνολο του φιλομνημονιακού πολιτικού προσωπικού της χώρας, παραδίδοντας τον τόπο και τον πληθυσμό του, στις ορέξεις των ξένων δανειστών, στους οποίους, ουσιαστικά, παρέδωσε, από τον Απρίλιο του 2010, την διακυβέρνηση της χώρας, περιοριζόμενο στον ρόλο του μπράβου και του υποτακτικού επιστάτη της εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους, εκτέλεσε ένα συμβόλαιο θανάτου και προδοσίας, εις βάρος του λαού και της πατρίδας, την οποία αυτός ο λαός και το έθνος, στην διαχρονική τους διάσταση, ενσαρκώνουν.

Mikhail Aleksandrovich Bakunin (30/5/1814 - 1/7/1876). Ο Ρώσος διεθνιστής επαναστάτης και πατέρας του σύγχρονου αναρχισμού, έδωσε μια πολύ παραστατική, αυθεντική και ουσιαστική διάσταση της φιλοπατρίας και της εθνικότητας. Και η αντικειμενική αλήθεια είναι ότι μόνον αυτός, ως καταδιωκόμενος εμιγκρές, μπορούσε να πράξει κάτι τέτοιο...



Και για να μην περιπέσουμε στο ολίσθημα του εθνικισμού, ας θυμηθούμε την έννοια της πατρίδας, όπως, παραστατικότατα, την έχει περιγράψει ο αδιάλλακτος διεθνιστής επαναστάτης Mikhail Bakunin, για να καταλάβουμε το περιεχόμενο των εννοιών του λαού, του έθνους, της πατρίδας και της προδοσίας, για τις οποίες κάνω, εδώ, λόγο :

"....Η ευημερία του κράτους είναι η αθλιότητα του πραγματικού έθνους, του λαού. Το μεγαλείο και η ισχύς του κράτους είναι η σκλαβιά του λαού… Το κράτος δεν είναι η πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, πολιτικός, νομικός μύθος της πατρίδας. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αλλ’ αυτό είναι μια φυσική πραγματική αγάπη. Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα, αλλά γεγονός… Η πατρίδα, η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα γεγονός φυσικό και κοινωνικό, ψυχολογικό και ιστορικό ταυτόχρονα. Δεν είναι μια θεωρητική αρχή. Δεν μπορούμε να ονομάσουμε ανθρώπινη αρχή, παρά μόνο ότι είναι καθολικό, κοινό σ’ όλους τους ανθρώπους. Η εθνικότητα τους χωρίζει. Δεν είναι λοιπόν αρχή. Αλλά αυτό που είναι η αρχή, είναι ο σεβασμός, που ο καθένας πρέπει να έχει, για τα φυσικά, πραγματικά, ή κοινωνικά γεγονότα. Η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα από τα γεγονότα αυτά. Οφείλουμε, λοιπόν, να τη σεβόμαστε. Η καταπίεση της είναι έγκλημα … (η εθνικότητα) γίνεται ιερή αρχή, κάθε φορά, που απειλείται, ή καταπιέζεται. Γι’ αυτό, λοιπόν, αισθάνομαι, ειλικρινά και πάντα, τον πατριώτη, κάθε καταπιεσμένης πατρίδας".

(Γαλλική έκδοση των απάντων του Μιχαήλ Μπακούνιν, τόμος I, σελ. 225 - 227, μετάφραση Πόλυ Γκέκα, εκδόσεις "Πλέθρον").


Αυτήν την πατρίδα, αυτόν τον λαό και αυτό το έθνος είναι, που πρόδωσε το φιλομνημονιακό πολιτικό προσωπικό της χώρας, μαζύ με το μέγιστο τμήμα της εντόπιας "ευρωπαϊστικής" ελίτ. Και αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο μισούνται, θανάσιμα, από την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, ο οποίος αισθάνεται, στο πετσί του, τα αποτελέσματα αυτής της προδοσίας, από το καθεστώς της αποικίας χρέους, της πεονίας, που του έχει επιβληθεί, για λόγους, κυριολεκτικά, ανύπαρκτους.

Υπ' αυτές τις συνθήκες η εξελισσόμενη εξαέρωση του φιλομνημονιακού πολιτικού προσωπικού και των κατεστημένων κομμάτων του, δεν αποτελεί έκπληξη. Η πλήρης κατεδάφιση των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων του παλαιού δικομματισμού, έτσι όπως αυτός διαμορφώθηκε, αμέσως, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 20/11/1977 και κράτησε, μέχρι τις βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009, μπορεί να εκφράστηκε, δυναμικά, στις δύο βουλευτικές εκλογές του 2012, αποφλοιώνοντας το ΠΑΣΟΚ και καθιστώντας παραπληγική την Νέα Δημοκρατία, αλλά δεν σταμάτησε, εκεί, όπως έλπιζαν, αφελώς, πράττοντες οι ηγετικοί παράγοντες των δύο αυτών κομμάτων. Φυσικά, δεν θα μπορούσε να σταματήσει εκεί, αφού το πολιτικό προσωπικό των κομμάτων αυτών (όσοι τους έμειναν δηλαδή) δεν ήταν διατεθειμένο να αλλάξει την πολιτική της εξυπηρέτησης των συμφερόντων και της διεκπεραίωσης των εντολών των δανειστών, που ακολουθούσε και που εξακολουθεί να ακολουθεί.

Από εκείνη την εποχή (καλοκαίρι 2012) η διαδικασία αποσύνθεσης των δύο κυρίαρχων κομμάτων του παρελθόντος, τα οποία συνέπηξαν μια κυβέρνηση συνασπισμού, με κολαούζο (και ως πλυντήριο των ανομημάτων τους) την ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη - όπως και τον Νοέμβριο του 2011 είχαν πάρει για κολαούζο, στην κυβέρνηση Παπαδήμου τον αφελή Γιώργο Καρατζαφέρη και τον ΛΑΟΣ -, έχει, ταχύτατα, προχωρήσει. Και μάλιστα, έχει φθάσει, σε τέτοιο σημείο, που το ΠΑΣΟΚ του αμετανόητου Βαγγέλη Βενιζέλου να έχει, κυριολεκτικά, εξαερωθεί και να είναι ζήτημα το εάν θα καταφέρει να εκπροσωπηθεί στην επόμενη Βουλή - εκτός, ίσως, εάν συμπήξει κάποια πολιτική συμμαχία, ή εάν συγχωνευθεί σε ένα ευρύτερο πολιτικό σχήμα, είτε με την ΔΗΜΑΡ (κάτι που δεν αναιρεί την επισφαλή του θέση στην επόμενη Βουλή), είτε με την Νέα Δημοκρατία - και αυτό, υπό την προϋπόθεση ότι η Νέα Δημοκρατία θα επιβιώσει.

Δεν μπορεί, παρά να προξενήσει έναν αστείρευτο γέλωτα, ο απερίγραπτος Μιχάλης Γαργαλάκος, που, μέσα στην μαύρη απελπισία του, για το ζοφερό μέλλον του ΠΑΣΟΚ και της μνημονιακής συγκυβέρνησης των δύο καθεστωτικών κομμάτων του παλαιού και τεθνεώτος δικομματισμού, στο παραπάνω άρθρο του, στην εφημερίδα "ΤΟ ΠΑΡΟΝ", της 20/10/2013, αποδίδει, στα καπρίτσια του Φώτη Κουβέλη το ναύαγιο της κίνησης των 58 - στην συντριπτική τους πλειοψηφία μπαγιατεμένων και ξαναζεσταμένων ανθρώπων του πεθαμένου και σκωροφαγωμένου (ψευδο)εκσυγχρονιστικού σημιτισμού. Ο δύστυχος Μιχάλης δεν μπορεί καν να διανοηθεί ότι όλοι αυτοί έχουν καταδικαστεί στην συνείδηση του πληθυσμού της χώρας και έχουν, απολύτως, ταυτισθεί, με την χρεωκοπία της χώρας και τα δεινά, που έχουν ακολουθήσει και τα οποία βρίσκονται, εν εξελίξει. Δεν πειράζει. Κάποια στιγμή, έστω και αργά, όπως συνέβη, σε όλη την, έως τώρα, διαδρομή του βίου του - ίσως και αιώνες μετά, όταν πια δεν θα έχει μείνει, ούτε η σκόνη όλων μας - θα το καταλάβει. Άλλωστε, ποτέ δεν είναι αργά...





Από την άλλη πλευρά, η Νέα Δημοκρατία δεν κάνει τίποτε περισσότερο, από το να ακολουθεί την πεπατημένη πορεία του ΠΑΣΟΚ, προς την πολιτική αποτέφρωση. Και αυτό δεν είναι καθόλου περίεργο. Είναι απόλυτα φυσιολογικό, αφού ο εσμός των προσώπων, που περιτριγυρίζει τον Αντώνη Σαμαρά, με επί κεφαλής τον ίδιο τον παρουσιαζόμενο και νομιζόμενο ως πρωθυπουργό, ακολουθεί, με ολοένα και μεγαλύτερη ένταση, την πολιτική της υποδούλωσης, στις επιταγές και τις ορέξεις, στις επιθυμίες και στις βουλήσεις των ξένων δανειστών.

Έτσι, η τύχη της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι - και δεν πρόκειται να είναι - διαφορετική από αυτήν του ΠΑΣΟΚ. Η Νέα Δημοκρατία ψοφολογεί και ήδη, αποτελεί ένα άταφο κουφάρι, το οποίο, το όλο σύστημα της εντόπιας ελίτ, προσπαθεί να το κρατήσει και να το εμφανίζει, ως ζωντανό, κάτι το οποίο, όμως, καθίσταται, ολοένα και περισσότερο δύσκολο. Όσο περνάει ο καιρός, μάλιστα, αυτό θα καταστεί αδύνατο, εν όψει των επερχόμενων ευρωεκλογών, καθώς και των αυτοδιοικητικών εκλογών του Μαΐου του 2014. Η Νέα Δημοκρατία βρωμάει πτωμαΐνη και αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί, όσες πραξικοπηματικές "καταδρομικές" πολιτικοδικαστικές επιχειρήσεις και αν γίνουν, σε βάρος της "Χρυσής Αυγής", ή οποιουδήποτε άλλου πολιτικού αντίπαλου στοχοποιηθεί, από τους απελπισμένους κουφιοκεφαλάκηδες, που κατοικοεδρεύουν στο Μαξίμου.

Έτσι, όλοι αυτοί οι γελοίοι και καταγέλαστοι τύποι, που κατοικοεδρεύουν στο Μαξίμου, στην Συγγρού, στην Ιπποκράτους, στα καθεστωτικά ΜΜΕ και στα γραφεία των διοικήσεων των ελληνικών τραπεζών, έπαυσαν να έχουν κρυφό καμάρι, αυτό που, πλέον, όλος ο κόσμος της ευρωζώνης έχει τούμπανο. Επιχειρηματολογούν, πλέον και επιδιώκουν, με το τέλος του 2ου Μνημονίου, το οποίο λήγει τον Ιούνιο του 2014, την αποφυγή της υπογραφής ενός 3ου Μνημονίου, το οποίο, όμως, είναι, εκ των πραγμάτων, αναπόφευκτο (όπως και αν ονομασθεί, για καθαρά "καλλωπιστικούς" λόγους) και το κοστούμι του οποίου οι δανειστές το έχουν ραμμένο στα μέτρα τους.

Με βάση τους αριθμούς, που αφορούν τις ελληνικές τοκοχρεωλυτικές υποχρεώσεις του ελληνικού δημοσίου, κατά την περίοδο 2014 - 2016, όπως έχουμε πει και σε προηγούμενο δημοσίευμα, στο παρόν μπλογκ, το ελληνικό κράτος θα πρέπει να βρεί ποσά τα οποία, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα υπερβαίνουν τα 48,5 δισ. € και για τα οποία, μέχρι τώρα, δεν προβλέπεται η χρηματοδότησή τους από κάποιο Μνημόνιο.

Για το 2014, οι ομολογιακές υποχρεώσεις της χώρας αγγίζουν τα 33,6 δισ. €, εκ των οποίων οι δανειστές, έως τον Ιούνιο του 2014, θα δώσουν τα 10,9 δισ. €. Με υπολογιζόμενο πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης των 2,8 δισ. €, το ελληνικό δημόσιο θα πρέπει να βρει 19,9 δισ. €, για να αναχρηματοδοτήσει το χρέος του. Για το 2015, οι ομολογιακές υποχρεώσεις της χώρας αγγίζουν τα 25,8 δισ. €. Με υπολογιζόμενο πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης των 5,7 δισ. €, το ελληνικό δημόσιο θα πρέπει να βρει 20,1 δισ. €, για να αναχρηματοδοτήσει το χρέος του. Το 2016 οι ομολογιακές υποχρεώσεις της χώρας αγγίζουν τα 17,5 δισ. €. Με υπολογιζόμενο πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης των 9 δισ. €, το ελληνικό δημόσιο θα πρέπει να βρει 8,5 δισ. € για να αναχρηματοδοτήσει το χρέος του.

Φυσικά, τα ποσά, που θα χρειασθούν, θα είναι πολύ μεγαλύτερα από τα 48,5 δισ. €, διότι τα υπολογιζόμενα πρωτογενή πλεονάσματα δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν. Και επίσης, φυσικά, όποιες διευκολύνσεις και αν γίνουν (εφ' όσον δεν γίνει ένα μεγάλο κούρεμα του χρέους κάτι το οποίο δεν προβλέπεται να γίνει), με μείωση των επιτοκίων δανεισμού και με επιμήκυνση της αποπληρωμής των δανείων, το ελληνικό δημόσιο δεν θα μπορέσει να αναχρηματοδοτήσει το χρέος αυτό, εάν βγει στις αγορές, παρά μόνον, κατά ένα μικρό μέρος, για πολύ μικρό χρονικό διάστημα και με πολύ ακριβό επιτόκιο.

 Αλλά, μια τέτοια κίνηση, για δανεισμό του ελληνικού κράτους, από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές - η οποία μπορεί να γίνει και τώρα, εάν οι εντόπιοι υποτακτικοί των δανειστών το επιθυμούν -, θα διογκώσει γρήγορα και δραστικά, το, ήδη, υπερδιογκωμένο δημόσιο χρέος της χώρας και θα χειροτερεύσει την κατάσταση.

Αυτό οι δανειστές δεν πρόκειται να το επιτρέψουν. Θα οδηγήσουν τους υποτακτικούς τους - στο μέτρο που απειθαρχήσουν -, σε μια κατάσταση τέτοιας ασφυξίας, που, σε λίγους μήνες, δεν θα μπορούν να σταθούν.

Και τα όπλα, για κάτι τέτοιο, οι δανειστές τα έχουν. Τα όπλα αυτά, φυσικά, είναι τα 10,9 δισ. € του τρέχοντος 2ου Μνημονίου, που λήγει, όπως είπαμε, τον Ιούνιο του 2014 και τα οποία οι δανειστές δεν πρόκειται να εκταμιεύσουν, όσο οι εντόπιοι μπράβοι το παίζουν αντιστασιακοί. Ανάμεσα σε αυτά τα ποσά είναι και τα 4,6 δισ. €, που είχαν εκδοθεί τον Μάϊο του 2009, επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή, για να αναχρηματοδοτηθούν οι ελληνικές τράπεζες, ενώ μέχρι το 2016, λήγουν και τα ANFAN, δηλαδή τα ομόλογα, που εκδόθηκαν, πριν από την κρίση και τα οποία βρίσκονται στα χέρια των Κεντρικών Τραπεζών της ευρωζώνης, τα οποία φθάνουν στα 6 δισ. €. Όλα αυτά, είχε, σε πολιτικό επίπεδο, τον Νοέμβριο του 2012, συμφωνηθεί, μεταξύ των δανειστών, να αντικατασταθούν, με άλλα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, τα οποία θα έληγαν, αργότερα. Όμως, η Ε.Κ.Τ., δια του Assmusen, εξέφρασε την άρνησή της να αποδεχθεί μια τέτοια ρύθμιση, διότι, κατ' αυτήν, αυτή αποτελεί μια άμεση χρηματοδότηση της Ε.Κ.Τ., προς ένα κράτος της ευρωζώνης, κάτι το οποίο αποκλείεται, ρητά, από τις Συνθήκες, που την δημιούργησαν.

   
 

Τα αστειολογήματα του Μιχάλη Γαργαλάκου, για την, κατά φαντασίαν, διαπραγμάτευση (την οποία, αν και ανύπαρκτη, την παρουσιάζει, ως κρίσιμη), συνεχίζονται και πάλι στην εφημερίδα "ΤΟ ΠΑΡΟΝ", της 27/10/2013. Μάλιστα, ο απίθανος Μιχαλάκης δίνει (με υστερόγραφο) και οδηγίες, προς ... ναυτιλομένους - περί του Γιάννη Στουρνάρα ο λόγος. Φυσικά, ο σοβαροφανής επιθεωρησιογράφος δεν έχει αντιληφθεί - ή, μάλλον, για να το διατυπώσω, ορθότερα - αρνείται να παραδεχθεί το απλούστατο γεγονός ότι οι ξένοι επικυρίαρχοι, οι δανειστές (δηλαδή, το διευθυντήριο της Ε.Ε., στο οποίο αναφερόταν ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου), έχουν γράψει το υποτακτικό κυβερνητικό δίδυμο των Αθηνών, στα παλαιότερα των υποδημάτων τους (για να μην πω κάπου αλλού)...



Με λίγα λόγια, ο εκβιασμός είναι σαφής, άμεσος και παρών. Οι εντόπιοι υποτακτικοί των δανειστών θα υποχρεωθούν, παρά τις όποιες αντιρρήσεις τους, που εδράζονται στο σκοτεινό πολιτικό τους μέλλον, το οποίο προκύπτει από τις τρέχουσες και τις μέλλουσες εξελίξεις, να υπογράψουν ένα νέο Μνημόνιο, ακριβώς, επειδή οι ξένοι δανειστές τους θεωρούν σκουπίδια, για πέταμα, τα οποία τους είναι χρήσιμα, μόνο και μόνο, για να βάλουν τις υπογραφές τους στο επερχόμενο Μνημόνιο, προκειμένου να δεσμεύσουν και να καταστήσουν όμηρο των επιθυμιών τους την όποια επόμενη κυβέρνηση προκύψει στην πορεία του χρόνου και μετά από τον πλήρη καταποντισμό των σημερινών κυβερνητικών εταίρων.

Οι, εκ του μακρόθεν, κουτσαβακισμοί και οι, εκ του πλησίον, παρακλήσεις, προς την Αγκέλα Μέρκελ και την ευρωγραφειοκρατία, δεν έπιασαν τόπο. Η Γερμανίδα καγκελάριος παρέπεμψε τον Αντώνη Σαμαρά στην τρόϊκα, ενώ ο Μανουέλ Μπαρόζο ξεκαθάρισε, δημόσια, ότι η Comission αδιαφορεί, για το ποιά είναι η κυβέρνηση της Ελλάδας. Αυτό που απαιτούν όλοι αυτοί είναι τα μέτρα των 2,5 δισ. €, για την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού, μέχρι τον Ιούνιο του 2014 και για τα οποία έχει κάνει λόγο ο Γεργκ Άσμουσεν. Αλλά η όλη υπόθεση δεν σταματάει εδώ, όπως έχουμε, ήδη, πει. 

Το κύριο και το ουσιαστικό, που ενδιαφέρει τους δανειστές και το ευρωσύστημα είναι η υπογραφή του νέου - του 3ου, κατά σειράν - Μνημονίου, για την περίοδο 2014 - 2016, ή και για το 2017, το οποίο Μνημόνιο θα θέσει τους όρους και τις προϋποθέσεις εκταμίευσης ενός καινούργιου δανείου, προς το ελληνικό δημόσιο. Και φυσικά, το δάνειο αυτό, όπως έχουμε περιγράψει, θα ξεπεράσει τα 10 δισ. €, για τα οποία, τώρα, γίνεται λόγος.

Η αναγκαιότητα του νέου Μνημονίου προκύπτει από το γεγονός ότι έχουν μεταβιβασθεί, από τον περασμένο Ιούλιο, όλα τα χρέη του ελληνικού δημοσίου, που είχαν να κάνουν με το ευρωσύστημα και έχουν, πλέον, καινούργιο ιδιοκτήτη. Ο ιδιοκτήτης αυτός είναι ο ESM (ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας), στον οποίον το συνολικό ποσόν της οφειλής της χώρας φθάνει στα 200 δισ. €, από το σύνολο των 240 δισ. €, που προβλέπονται από τα δύο Μνημόνια - τα υπόλοιπα 40 δισ. € είναι χρήματα του Δ.Ν.Τ. και είναι πιθανόν να μεταβιβασθούν και αυτά, στον ESM.

Έτσι, εφόσον είναι απαραίτητο για τη διασφάλιση της χρηματοοικονομικής σταθερότητας της ζώνης του ευρώ, στο σύνολό της και των κρατών μελών της, ο ESM έχει την δυνατότητα να στηρίξει οποιαδήποτε χώρα που είναιμέλος της ευρωζώνης, κάτω από αυστηρούς όρους, κατάλληλους για το επιλεγμένο μέσο χρηματοπιστωτικής "βοήθειας", η οποία προφανώς θα είναι δανειστική (και ως εκ τούτου δεν αποτελεί, κατά κυριολεξία, βοήθεια). Οι όροι μπορούν να αναφέρονται σε ένα πρόγραμμα μακροοικονομικής προσαρμογής, το οποίο θα είναι ένα "Μνημόνιο Κατανόησης", όπως προβλέπει, ρητά, ο νέος κανονισμός για τον ESM, καθώς και σε ό,τι άλλο κριθεί απαραίτητο.

Με δεδομένο, λοιπόν, το δημοσιονομικό, αλλά και το χρηματοδοτικό κενό, για την αποπληρωμή των ομολόγων της περιόδου, μετά την λήξη του 2ου Μνημονίου, οι δανειστές κάνουν λόγο, για ένα νέο πακέτο χρηματοδότησης, το οποίο θα είναι ένα νέο Μνημόνιο, το οποίο συνομολογείται, όταν ο ESM εγκρίνει ένα νέο χρηματοδοτικό πρόγραμμα προς την Ελλάδα. Στο Μνημόνιο αυτό θα περιγράφονται, με κάθε λεπτομέρεια, οι όροι και οι προϋποθέσεις, που θα συνδέονται με την δανειστική χρηματοδότηση και θα αναφέρει και τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπισθούν, αλλά και το είδος της χρηματοδοτικής "βοήθειας", που θα χορηγηθεί. 

Σαφές, λοιπόν, είναι ότι κάθε νέα χρηματοδότηση, προϋποθέτει την ύπαρξη ενός Μνημονίου, το οποίο έτσι, παύει να είναι ένα έκτακτο μέσο αντιμετώπισης επειγουσών αναγκών και καθίσταται ένα βασικό θεσμικό θεσμικό εργαλείο του ευρωσυστήματος, αλλά - πολύ περισσότερο - της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού ο νέος Κανονισμός γοια το ESM, συνδέει τον όλο σύστημα του μηχανισμού αυτού, με το δίκαιο της Ένωσης.

Αυτή την εξέλιξη είναι που επιθυμούν, διακαώς, να αποφύγουν οι δύσμοιροι κυβερνητικοί εταίροι των Αθηνών. Και αυτήν την εξέλιξη είναι που επιδιώκουν να επιβάλουν οι επικυρίαρχοι δανειστές του ελληνικού δημοσίου.

Με αυτά τα δεδομένα και με τις συνθήκες, που έχουν διαμορφωθεί, δεν είναι καθόλου δύσκολο να γίνει κατανοητό το ποιός θα επιβάλει την βούλησή του. Στην πραγματικότητα, το ερώτημα δεν τίθεται καν. Οι επικυρίαρχοι δανειστές θα εφαρμόσουν αυτό, το οποίο έχουν, ήδη, αποφασίσει, γύρω από την ελληνική περίπτωση. Το νέο Μνημόνιο είναι έτοιμο και απλώς, αναμένει τις υπογραφές κάτω από το κείμενό του. Και αυτές τις υπογραφές, οι εντόπιοι υποτακτικοί των δανειστών θα τις βάλουν, όσες αντιρρήσεις και αν έχουν, αφού η υποχρέωσή τους αυτή απορρέει από όσα έχουν αποδεχθεί και έχουν υπογράψει, για την σύσταση και την λειτουργία του ESM και αφού η χώρα, εντός της ευρωζώνης και με δεδομένη την λειτουργία του ευρώ, ως σκληρού νομίσματος (του πιό σκληρού νομίσματος, που υπάρχει, σήμερα, στον πλανήτη), δεν μπορεί να εξυπηρετήσει το τεράστιο δημόσιο χρέος της, το οποίο έχει μετατραπεί, από δραχμικό χρέος, που ήταν πριν το 2002, σε χρέος σε ευρώ, οδηγώντας την, στην χρεωκοπία.

Έτσι, δεν θα είναι (απλώς και μόνον) η περίοδος, μέχρι τον Ιούνιο του 2014, κόλαση, για την χώρα και τον πληθυσμό της, όπως προβλέπει ο Γιάννης Στουρνάρας. Η κολασμένη περίοδος, για την χώρα, που ξεκίνησε, τον Απρίλιο του 2010, με την υπαγωγή της Ελλάδας στο πρώτο Μνημόνιο, θα συνεχιστεί, με μια διαρκώς αυξανόμενη θερμοκρασία και μετά τον Ιούνιο του 2014 και για μακρύτατο και απροσδιόριστο χρονικό διάστημα.

Και αυτή η κόλαση είναι που θα αποτεφρώσει, πολιτικά, τους δυστυχείς κυβερνητικούς εταίρους και το πολιτικό προσωπικό, που υπηρέτησε τις μνημονιακές πολιτικές, εξαθλιώνοντας την ελληνική κοινωνία.

Δεν είναι να τους λυπάται κανείς. Λαμβάνουν και θα εξακολουθήσουν να λαμβάνουν, τα επίχειρα των πράξεων και των έργων τους. Και ως εκ τούτου, είναι άξιοι της μοίρας τους...