Οι ιδεοληψίες του Νίκου Παπανδρέου, ο Λέων Τρότσκυ, ο Άγις Στίνας, ο Ανδρέας και ο ... Ramon Mercader. (Μια απάντηση στον Φαήλο Κρανιδιώτη).
Αγαπητέ Φαήλο.
Άσε τον Λέοντα Νταβίντοβιτς ήσυχο στον τάφο του. Δεν φταίει εκείνος, για τις ιδεοληψίες του κυρίου Νίκου και της οικογενείας του.
(Ο Λέων Νταβίντοβιτς φταίει για άλλα πράγματα, τα οποία είναι άσχετα με το εξελισσόμενο ελληνικό δράμα, το οποίο είναι προϊόν των αφελών παγκοσμιοποιητικών ιδεοληψιών και της αμετροεπούς βλακείας του “ευρωπαϊστικού”/κοσμοπολιτικού και μειωμένου πατριωτισμού τμήματος της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, κομμάτι του οποίου τμήματος είναι ο Κώστας Σημίτης και η παρέα του, καθώς και ο “άρχοντας του χάους” πρώην πρωθυπουργός – περί του ΓΑΠ ο λόγος - και το περιβάλλον του, με την καταστροφική στρατηγική επιλογή τους να εντάξουν την Ελλάδα στην ευρωζώνη και να την οδηγήσουν σε μια τεράστια στρατηγική ήττα, η οποία ισοδυναμεί με πολεμική ήττα και οδηγεί την χώρα μας στον όλεθρο. Μια ήττα, που εκφράστηκε με την υπογραφή του κατοχικού και νεοαποικιοκρατικού/πεονιακού Μνημονίου, το οποίο είναι αντίστοιχο της Συνθήκης των Βερσαλλιών και οδήγησε την χώρα μας – με τον ίδιο τρόπο, που και η προαναφερόμενη Συνθήκη οδήγησε την Γερμανία, κατά την δεκαετία του 1920 – στην απόλυτη κυριαρχία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, δηλαδή της μπατιροτραπεζοκρατίας).
Ομοίως, δεν φταίει γι’ αυτές τις ιδεοληψίες, ούτε ο Άγις (και όχι Άγγελος) Στίνας – κατά κόσμον Σπύρος Πρίφτης.
Jaime Ramón Mercader del Río Hernández. Ο πράκτορας της G. P. U. / N. K. V. D. και δολοφόνος του Τρότσκυ, που παρασημοφορήθηκε, από τον Ιωσήφ Στάλιν, με το μετάλλιο του "ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης". Πέθανε ασφαλής και προστατευμένος στην Κούβα του Φιντέλ Κάστρο στις 18 Οκτωβρίου 1978.(Εδώ είναι φωτογραφημένος, από την μεξικανική αστυνομία, μετά την σύλληψή του για την δολοφονία του Λέοντα Νταβίντοβιτς, την οποία δολοφονία διέπραξε κτυπώντας τον με αξίνα στο κεφάλι, στο σπίτι που διέμενε ο ηγέτης της 4ης Διεθνούς στο Κογιοακάν του Μεξικού).
Όσον αφορά τον Ραμόν Μερκαντέρ, του οποίου το όνομα χρησιμοποιείς, για να αντιπαρατεθείς στον “Τρότκσυ”, καταλαβαίνω την φιλοπαίγμονα και προφανώς ειρωνική σου διάθεση, αλλά δεν συμφωνώ με την οποιαδήποτε χρήση του ονόματος αυτού του πληρωμένου και αιμοσταγούς σταλινικού δολοφόνου της G.P.U., όσο και αν ο συγκεκριμένος “Τρότκσυ” (αλλά και επειδή) προκαλεί μια απέραντη θλίψη, διανθισμένη με άφθονα στοιχεία κλαυσίγελου, με τα όσα γράφει και ισχυρίζεται.
Ανδρέας Παπανδρέου
Πολύ περισσότερο αν συγκρίνει κάποιος τα γραπτά του και το πνευματικό ανάστημα του ανδρός, με εκείνα του αειμνήστου πατρός του – όσο και αν διαφωνεί με τις ασκηθείσες από εκείνον πολιτικές του, όταν ζούσε…
Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα…
Τάσος Αναστασόπουλος
(Σχόλιό μου, της 6/1/2012, στο Antinews http://www.antinews.gr/2012/01/05/141794/#comment-881559 , στην "Απάντηση του Φαήλου Κρανιδιώτη στο Νίκο Παπανδρέου" http://www.antinews.gr/2012/01/05/141794/ ).
Σχόλια
"Αγαπητέ Τάσο καλημέρα.
Νομίζω ότι αντελήφθης την φιλοπαίγμονα διάθεση μου.
Ουδόλως ασχολήθηκα σοβαρά με τον μακαρίτη Λεβ Νταβίντοβιτς. Λες να πήρα στα σοβαρά το “αγωνιστικό ψευδώνυμο” του πρίγκιπος;
Για τον Στίνα έχεις φυσικά δίκιο. Είχα αμφιβολία για το Άγγελος αλλά όταν τα κείμενα τα γράφεις σε 10 λεπτά, μαζί με τις διορθώσεις, αυτά συμβαίνουν.
Ευχαριστώ για την διόρθωση και την υπενθύμισηξ του αληθινού ονοματεπώνυμου της ιστορικής αυτής ηγετικής μορφής των Ελλήνων τροτσκιστών. Βέβαια ξέρεις τι σημαίνει το Σπύρος Πρίφτης; Ότι ο Στίνας ήταν μάλλον πατριωτάκι μου, αρβανίτης. Στα αρβανίτικα πρίφτης είναι ο παπάς.
Απο την “δυναστεία” Παπανδρέου εγώ έναν ξεχωρίζω μόνον, αποδίδοντας του τιμή για τον πατριωτισμό του. Τον Γέρο, τον συνεργάτη του Βενιζέλου, πρωθυπουργό του Δεκέμβρη, πρωθυπουργό της αποστολής της Ελληνικής Μεραρχίας στην Κύπρο, αγωνιστή της Ένωσης και τον Άντρα που απάντησε στους εκβιασμούς Τζόνσον – Μακναμάρα για υποχωρήσεις στους Τούρκους στην Κύπρο μες την απειλή εισβολής: “Λυπούμεθα που η μεγάλη φίλη και σύμμαχος με την οποία συναγωνιστήκαμε σε δύο παγκοσμίους πολέμους και εις κορέαν μας θέτει το ίδιο δίλημμα που μας έθεσε και η Ιταλία του Μουσολίνι. Είμαι υποχρεωμένος να δώσω και στην μεγ΄’αλη μας φίλη και σύμμαχο την ίδια απάντηση: ΟΧΙ”. Συνέχισε δε με το περίφημο: “Αν οι Τούρκοι ανοίξουν την πόρτα του φρενοκομείου δεν θα διστάσουμε να τους πάρουμε αγκαλιά και να μπούμε μέσα”!
Διάβασε για τον εκφυλισμό των ειδών…
Φιλικά".
"OK, αγαπητέ Φαήλο.
(Κάπου, ίσως, διαφωνούμε, για τον αείμνηστο πατέρα του “πρίγκηπος”, ο οποίος πατέρας του, το 1995, τους είχε προειδοποιήσει όλους τους, εν όψει της επιδιωκόμενης, από το ανόητο και βλάκιστο “ευρωπαϊστικό”/κοσμοπολιτικό τμήμα της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, ένταξης της χώρας μας στην, υπό κατασκευή, ευρωζώνη, με την, ολίγον προ του θανάτου του, αξέχαστη ρήση : “Η το έθνος θα αφανίσει το χρέος, ή το χρέος θα αφανίσει το έθνος”. Και η χρήση του όρου “έθνος” από τον αείμνηστο γέροντα, όσο και αν κάποιος διαφωνεί με πολλές πλευρές της ασκηθείσας από αυτόν πολιτικής, δεν είναι τυχαία, ούτε και a figure of speech, στον βαθμό που εκείνος, ως άριστος οικονομέτρης που ήταν, δεν θα επέτρεπε την ολέθρια είσοδο της χώρας μας στην θεσμικά χαοτική ευρωζώνη, όπως έπραξαν οι ανόητοι επίγονοί του το 1999).
Αλλά – ακριβώς επειδή συμφωνούμε σε πλείστα άλλα -, όλα αυτά, όσον αφορά τον εκλιπόντα πατέρα του ευήθους “άρχοντα του χάους” ΓΑΠ, έχουν, μια φιλολογική και ιστορική σημασία και όσο και αν έχουν την δική τους αξία, δεν μας λύνουν το καυτό και ζέον πρόβλημα της εξυφαινόμενης υποδούλωσης του πληθυσμού της χώρας μας στην απόλυτη κυριαρχία της διεθνούς μπατιροτραπεζοκρατίας και της γερμανικής μεταναζιστικής ελίτ, την οποία πρέπει να αποτρέψουμε, πάση θυσία και με κάθε κόστος.
Πάντα φιλικά…"
"Υ. Γ. : Όσον αφορά τον μακαρίτη Σπύρο Πρίφτη, ορθά υπέθεσες ότι ήταν Αρβανίτης.
Όντως, ήταν Αρβανίτης από την Κέρκυρα. (Αυτό, φυσικά, ουδόλως αναιρούσε την νεο-ελληνική εθνική του συνείδηση, αφού οι Αρβανίτες είναι ένα από τα καλύτερα και δυναμικότερα συστατικά στοιχεία του νέου ελληνισμού, ούτε και αυτή η εθνική του συνείδηση αναιρούσε τον δεδομένο, εκ πεποιθήσεως, διεθνισμό του, ο οποίος στον μπαρμπα-Σπύρο ουδέποτε μετέπεσε σε ένα αφελή παγκοσμιοποιητικό κοσμοπολιτισμό, αν και κάποια αποκομμένα στοιχεία του συγγραφικού έργου του θα μπορούσαν να παρεξηγηθούν, αν δεν ιδωθούν συνολικά).
Τροτσκιστής δεν ήταν. Ήταν αρχειομαρξιστής, κατά τον Μεσοπόλεμο, μέχρι και ένα κάποιο χρονικό διάστημα, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Για ένα φεγγάρι, υπήρξε τροτσκιστής, όταν τα βήματα του ιδιότυπου μαρξιστικού ρεύματος του καθαρά ελληνικού, ως φαινομένου, "Αρχείου του Μαρξ" συναντήθηκαν με τον Τρότσκυ και τους τροτσκιστές, για να αποχωρισθούν, σχετικά γρήγορα, λόγω των πολιτικοϊδεολογικών διαφορών τους, που ανεφύησαν σε πολλά ζητήματα, κυριότερο των οποίων αφορούσε την φύση του καθεστώτος της "Σοβιετικής Ένωσης" - οι τροτσκιστές θεωρούσαν την "Ε.Σ.Σ.Δ.", ως εκφυλισμένο, μεν, αλλά εργατικό κράτος, ενώ οι "Αρχείοι" είχαν εισέλθει σε μια πορεία απεγκλωβισμού από αυτή την αλυσιτελή και εσφαλμένη θέση, μια διαδικασία που ολοκληρώθηκε από τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τον οποίο ο Άγις Στίνας ακολούθησε στην διαδικασία απεγκλωβισμού του από την μαρξιστική φενάκη (οι αντιπαραθέσεις του, μέσα στην φυλακή, με τον αείμνηστο Γενικό Γραμματέα του Κ.Κ.Ε. και μετέπειτα ηγέτη των Ελλήνων τροτσκιστών Παντελή Πουλιόπουλο, υπήρξαν οξύτατες και παροιμιώδεις) - και όσον αφορά τα καθ' ημάς, το πολυταλαιπωρημένο και πάντοτε επίκαιρο "Μακεδονικό ζήτημα", ως προς το οποίο οι "Αρχείοι" αντελήφθησαν πολύ γρήγορα ότι η αλλαγή της εθνολογικής σύνθεσης της Μακεδονίας, μετά την Συνθήκη της Λωζάννης και την εγκατάσταση στην ελληνική Μακεδονία, από το 1924 και μετά πάνω από 1.000.000 προσφύγων από την Μικρά Ασία, την Θράκη και από αλλού, καθιστούσε εξωπραγματικό και συνάμα εγκληματικό το σύνθημα για την "αυτονομία της Μακεδονίας", ένα σύνθημα το οποίο παρέδιδε, άνευ λόγου και ουσίας, τον συντριπτικά πλειοψηφούντα στα μακεδονικά εδάφη ελληνικό προσφυγικό πληθυσμό στις ορέξεις των Βουλγαρομακεδόνων κομιτατζήδων εθνικιστών. Αυτό οι τροτσκιστές, εμμένοντας σε έναν αφελή δογματισμό, ουδέποτε το είδαν. Ούτε τότε, ούτε και τώρα.
Από την δεκαετία του 1960 και μετά ο μπαρπα-Σπύρος, ακολουθώντας τα βήματα του πολιτικού του τέκνου – του Κορνήλιου Καστοριάδη –, μέχρι τον θάνατό του το 1987, δήλωνε αυτόνομος (ό,τι και αν σημαίνει αυτό)…"