Ελλάδα quo vadis? Διαβάζοντας τον Κώστα Σημίτη καταλαβαίνουμε το πως και γιατί αυτός και η βλάκιστη "ευρωπαϊστική"/κοσμοπολίτικη ελίτ του τόπου οδήγησαν την Ελλάδα στον όλεθρο.

Ο Κώστας Σημίτης, μιλώντας στην συζήτηση, που έγινε στο Βερολίνο στις 23/1/2012, με θέμα «Ελλάδα quo vadis;» παρέμεινε αμετανόητος, αρνούμενος να παραδεχθεί τις βαρύτατες προσωπικές του ευθύνες, για το σημερινό χάλι του τόπου μας και για την εξελισσόμενη ύφανση ενός καθεστώτος μοντέρνας οικονομικής υποδούλωσης, μιας τοκογλυφικής δανειστικής πεονίας, στο οποίο καθεστώς μεθοδεύεται να υπαχθεί ο ελληνικός πληθυσμός και η ίδια η χώρα, στην οποία αυτός ο πληθυσμός κατοικεί.



Κατ’ αυτόν, οι ευθύνες ανήκουν στους άλλους και ποτέ στον ίδιο. Αλλά τα ψέματα έχουν, πλέον, τελειώσει.

Η εξέλιξη του ελληνικού δράματος, από το 2010 και μετά, δείχνει, καθαρά, τις εγκληματικές ευθύνες του ίδιου του Κώστα Σημίτη και της παρέας του, οι οποίες συγκεκριμενοποιήθηκαν, με την ολέθρια ένταξη, την περίοδο 1999 – 2002, της Ελλάδας στην ευρωζώνη και την απώλεια του δικαιώματος της χώρας να ασκεί την εξουσία της, επί της εκδόσεως και της εκτύπωσης του νομίσματός της, με φυσικό αποτέλεσμα να μην μπορεί να ασκήσει, ούτε την απαραίτητη νομισματική και την δημοσιονομική πολιτική, που απαιτούνται, για την υπέρβαση της ύφεσης, η οποία, εάν η Ελλάδα δεν είχε εισέλθει στην ευρωζώνη, θα ήταν μια, μετρίας εντάσεως, ύφεση, η οποία θα ήταν αντιμετωπίσιμη, όπως και όλες οι άλλες του παρελθόντος, επειδή η χώρα θα είχε εκείνα τα κατάλληλα όπλα (την δική της Κεντρική Τράπεζα, το δικαίωμα του seigniorage, καθώς και τα ανάλογα νομισματικά και δημοσιονομικά εργαλεία), για την υπέρβαση της ύφεσης αυτής.

Έτσι, η ύφεση δεν θα μετατρεπόταν στην βαθιά κρίση, στην οποία, λόγω της ένταξής της στην ευρωζώνη, έχει περιπέσει η χώρα, το ελληνικό δημόσιο δεν θα χρεωκοπούσε, αφού δεν θα είχε ανάγκη τις διεθνείς πηγές χρηματοδότησης (όσο ψηλά και αν ευρίσκονταν τα διαφορικά επιτόκια του ελληνικού δημόσιου δανεισμού – τα περίφημα spreads) και θα αντιμετωπιζόταν, σχετικά εύκολα, από τις εσωτερικές πηγές δανεισμού και με την άσκηση του κυβερνητικού/κρατικού δικαιώματος εκτύπωσης χρήματος, το οποίο έχει κάθε κυβέρνηση, οποιουδήποτε σοβαρού κράτους (όταν αυτό βρίσκεται, εκτός ευρωζώνης).


Στην χειρότερη περίπτωση, η Ελλάδα μπορεί να αντιμετώπιζε – λόγω της δεδομένης ανικανότητας της ελληνικής πολιτικής ελίτ – μια προσωρινή κρίση ρευστότητας, λόγω πιθανής ανισορροπίας των εξωτερικών της συναλλαγών (και όχι την τωρινή επίμονη και διαρκή κρίση χρέους και δανεισμού, την οποία αντιμετωπίζει, επειδή έχει εγκαταλείψει το παλαιό δικό της νόμισμα), την οποία κρίση ρευστότητας, θα μπορούσε να διαχειρισθεί, με προσφυγή σε έναν ελάχιστο εξωτερικό δανεισμό (με όσο μεγάλο επιτόκιο και αν χρειαζόταν), ο οποίος θα έφθανε σε ποσά, ασύγκριτα μικρά, σε σχέση με τον απίστευτο, σε μέγεθος, δανεισμό μαμούθ, στον οποίο προβαίνει τώρα και τον οποίο δανεισμό θα μπορούσε να αποπληρώσει, με την αποκατάσταση των ανισορροπιών της στις εξωτερικές της συναλλαγές, η οποία αποκατάσταση, σχετικά εύκολα και χρονικά γρήγορα, θα επέρχετο, με την υποτίμηση του τοπικού της νομίσματος – της παλιάς καλής μας δραχμής, σε συνδυασμό, με κάποια, περιορισμένης εκτάσεως, μέτρα, που θα περιόριζαν, κυρίως, την εισαγόμενη κατανάλωση, όπως, άλλωστε, έγινε, σε όλες τις υφέσεις, που πέρασε, κατά το παρελθόν, η ελληνική οικονομία (την περίοδο, αμέσως, μετά την μεταπολίτευση του 1974, την περίοδο 1985 – 1987, την περίοδο 1990 – 1993).


Τώρα, δυστυχώς, με την ένταξη της Ελλάδας στην ζώνη του σκληρού ευρώ, το ελληνικό δημόσιο, μετά την χρεωκοπία του 2010, δεν μπορεί να δανειστεί, ούτε επιδιώκει να ασκήσει το δικαίωμα του seigniorage, το οποίο συνίσταται στην, εκ μέρους του κράτους, εκτύπωση χρήματος, προκειμένου να καλύψει τις υποχρεώσεις του και το οποίο κυριαρχικό κρατικό δικαίωμα, επί δραχμής, το ασκούσε πλήρως. Και δεν ήταν μόνον η Ελλάδα που το ασκούσε. Το ασκούν όλα τα κράτη, τα οποία πληθωρίζουν έτσι τα δημόσια χρέη τους, επιβάλλοντας στους κατόχους χρηματικών περιουσιών έναν φόρο πληθωρισμού, ο οποίος στην Ελλάδα, επί δραχμής, έφθανε, κατά την δεκαετία του 1980 και μετά, στο 10%, όπως στο 10% έφθανε και στην Ιταλία, επί λιρέτας, ενώ στις Η.Π.Α., μέχρι την δεκαετία του 1990, έφθανε, περίπου, στο 3%, ενώ φυσικά η άσκηση αυτού του εκτυπωτικού δικαιώματος συνεχίζεται στις Η.Π.Α. ακάθεκτα και σήμερα και μάλιστα η εκτύπωση δολλαρίων, από την κυβέρνηση, απορροφάται από την οικονομία, χωρίς μεγάλη επίπτωση στις εκεί πληθωριστικές πιέσεις!


Αυτές οι διαλυτικές, για τον τόπο, επιλογές του Κώστα Σημίτη και της στρατηγικά ανίκανης παρέας του, οι οποίες βάζουν σε κίνδυνο, ακόμα και την ίδια την υπόσταση της ελληνικής κοινωνίας, καθώς και την ίδια την ύπαρξη του ελληνικού κράτους, το οποίο τελεί υπό πλήρη διάλυση, βρήκαν την αμέριστη στήριξη του βλάκιστου "ευρωπαϊστικού"/κοσμοπολιτικού τμήματος της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, το οποίο, κατέστησε, δια της παραμυθολογικής προπαγάνδας του, με την οποία εξαπάτησε τον ατυχή ελληνικό πληθυσμό, αυτές τις επιλογές μια νέα «μεγάλη ιδέα», επιδεικνύοντας έναν χαζοχαρούμενο παγκοσμιοποιητικό δογματισμό και έναν μειωμένο (έως ανύπαρκτο) πατριωτισμό, με αποτέλεσμα την παρούσα καταστροφή.

Έτσι, η νεώτερη γενιά της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, η οποία δεν είχε την σοφία της παλαιότερης και επέδειξε μία, απίστευτου μέγέθους, διαχειριστική ανικανότητα, οδήγησε την χώρα στην μεγαλύτερη στρατηγική αστοχία της σύγχρονης μεταπολεμικής εποχής, η οποία στρατηγική αστοχία, ισοδυναμεί με μια, τεράστιου μεγέθους, στρατηγική ήττα της χώρας και η οποία ήττα ισούται, με μια μεγάλη πολεμική καταστροφή, αφού η χώρα οδεύει στο να χάσει πολύ πάνω από το 30% του ΑΕΠ της, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί το 2009 (το οποίο, ήδη, ήταν ένα έτος ύφεσης), πριν από την χρεωκοπία του 2010.

Σε αυτά τα απίστευτα χάλια και σε αυτήν την απίστευτη τραγωδία, που εξελίσσεται και η οποία έχει, πολύ, μα πάρα πολύ, δρόμο να διανύσει, για να φθάσει στο τέλος της και της οποίας το τέλος δεν είναι άλλο από την πλήρη φτωχοποίηση του ελληνικού πληθυσμού, την διαρπαγή του δημόσιου (και του ιδιωτικού) πλούτου, μέχρι  και την διάλυση της χώρας (εάν ο ελληνικός πληθυσμός δεν αντιδράσει), οδήγησαν τον τόπο οι εγκληματικά εσφαλμένες στρατηγικές επιλογές του Κώστα Σημίτη, της παρέας του  και της βλάκιστης "ευρωπαϊστικής"/κοσμοπολιτικής και μειωμένου πατριωτισμού ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ.

Το κείμενο που ακολουθεί, γράφτηκε, ως σχολιασμός, από τις 26/1/2012, έως τις 28/1/2012, στο άρθρο του Νίκου Μπίστη, που αναδημοσιεύτηκε στο blog «Τα Νέα της Πετρούπολης», με τίτλο : «Διαβάζοντας τον Σημίτη» http://p-tk.blogspot.com/2012/01/l.html και αποτελεί μια, σε έναν βαθμό παθιασμένη, αλλά και συνάμα, μια εμπεριστατωμένη απάντηση στις θέσεις του Κώστα Σημίτη, όπως εκλαϊκεύονται από τον λάτρη του (και ευεργετηθέντα από αυτόν) αρθρογράφο.


Ας δούμε το κείμενο αυτό :



"Μπίστειες παπάρες (ή παπαριές).


Ο γλύφτης του καταστροφέα του τόπου (περί του Κώστα Σημίτη ο λόγος) και ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός, πρέπει να μας εξηγήσουν το πως και το γιατί - αφού, όπως λένε, ένα δημόσιο χρέος που υπερβαίνει το 100% του ΑΕΠ δεν είναι βιώσιμο - έβαλαν την Ελλάδα στην ευρωζώνη, με τις γνωστές αλχημείες του Λουκά Παπαδήμου, ενώ η χώρα είχε ένα δημόσιο χρέος πάνω από το 100% του ΑΕΠ.


Αν ο Μπίστης δεν ήταν ο εαυτός του, θα έλεγε την αλήθεια, γύρω από το όλο θέμα και θα αποκάλυπτε το πόσα η διαλυτική, για τον τόπο, παρέα του Κώστα Σημίτη έδωσε στην γαλλογερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ και (πόσα πήρε από αυτήν), για να εντάξει την Ελλάδα στην ευρωζώνη και να την οδηγήσει στην παρούσα καταστροφή, που ήλθε ως αποτέλεσμα της μετατροπής του δημόσιου χρέους της, από ένα μαλακό/εικονικό χρέος, εκφρασμένο σε δραχμές και αυτοεξυπηρετούμενο, δια της κοπής νομίσματος, από την Τράπεζα της Ελλάδος, σε ένα σκληρό/πραγματικό χρέος, εκφρασμένο σε ευρώ και μη δυνάμενο να εξυπηρετηθεί, αφού η κοπή του νομίσματος και οι διαδικασίες έκδοσής του μετεφέρθησαν σε υπερεθνικά όργανα (Φραγκφούρτη, Βρυξέλλες, Βερολίνο, Παρίσι), επί των οποίων η χώρα ουδεμία επιρροή ασκεί.


Αυτή την ωμή αλήθεια, που αφορά τις χρηματικές και λοιπές δωσοληψίες της παρέας Σημίτη, με την γαλλογερμανική ελίτ, ο Μπίστης δεν μας την λέει. Μας λέει άλλα πράγματα, άσχετα, για να γλύψει τον αυθέντη του, τα οποία είναι και εκτός πάσης λογικής.


Μας λέει π.χ. ότι ένα χρέος της τάξης του 90% του ΑΕΠ μιας χώρας είναι διαχειρίσιμο.


Μπούρδες. Και μάλιστα σημίτειες (και μπίστειες) μπούρδες. Κάθε δημόσιο χρέος έχει την δική του ιδιαιτερότητα, που έχει να κάνει με την κάθε μία χώρα, που έχει αυτό το χρέος και με την σύνθεση αυτού του χρέους, όσον αφορά την νομισματική του βάση.


Έτσι, το ελληνικό δημόσιο χρέος, προ ευρωζώνης, ήταν απολύτως διαχειρίσιμο, επειδή η νομισματική του βάση και σύνθεση, ήταν, κατά συντριπτική πλειοψηφία (της τάξης άνω του 85% του συνόλου αυτού του χρέους) δραχμική. Και ας ήταν αυτό το χρέος μεγαλύτερο από το 100% του ελληνικού ΑΕΠ, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990.


Ομοίως, το ιαπωνικό δημόσιο χρέος, με μια νομισματική βάση/σύνθεση της τάξεως του 95% σε γιεν, είναι απολύτως διαχειρίσιμο και ας υπερβαίνει, εδώ και πολύν καιρό, το 200% του ιαπωνικού ΑΕΠ.


Και τα δύο αυτά δημόσια χρέη και το ελληνικό, (προ ευρωζώνης) και το ιαπωνικό είχαν τα εχέγγυα της εύκολης διαχειρισιμότητας, επειδή η εξυπηρέτησή τους υπήρξε και είναι αρμοδιότητα των Κεντρικών τους Τραπεζών και ας έφθανε το ύψος του, σε ακόμα μεγαλύτερα επίπεδα. Αυτή είναι η απλή και ωμή αλήθεια.


Αυτό είναι και το τεράστιο έγκλημα του ελλεινού και τρισάθλιου Κ. Σημίτη, σε βάρος του τόπου και του πληθυσμού, που κατοικεί σε αυτόν τον τόπο, ό,τι και αν λέει ο λειτουργικά αγράμματος τσανακογλύφτης του.



(Και κάτι ακόμα, για να μην μας παραμυθιάζει ο κυρ-Μπίστης. Το ελληνικό δημόσιο χρέος, εντός ευρωζώνης είναι αδύνατο να εξυπηρετηθεί, όσο ξεπερνάει το 35% του ΑΕΠ, ακριβώς επειδή πρέπει να πληρωθεί σε ευρώ, το οποίο, παρεμπιπτόντως, είναι, κατά πολύ, υπερτιμημένο, προς χάρη της ικανοποίησης των ανασφαλειών της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ - βρίσκεται περίπου σε μια ισοτιμία της τάξης του 1 ευρώ προς 1,35 δολλάριο, ενώ η πραγματική του ισοτιμία είναι 1 ευρώ προς 0,95 δολλάριο. Με αυτή την ισοτιμία και με την αδυναμία της χώρας να τυπώσει νόμισμα, η Ελλάδα μπορεί να εξυπηρετήσει, με δικές της δυνάμεις, ένα δημόσιο χρέος της τάξεως των 75 δισ. € - και κάτι ακόμα λιγότερο -, το οποίο αντιστοιχεί, περίπου, στο 34% του ελληνικού ΑΕΠ. Και φυσικά, δεν μπορεί να εξυπηρετήσει, επ' ουδενί, ένα χρέος της τάξης των 380 δισ. €, που έχει φθάσει σήμερα, ή ένα χρέος της τάξης των 260 δισ. €, που θα φθάσει, μετά από ένα "επιτυχές" κούρεμα - και το οποίο θα ξαναφθάσει στα 400 δισ. €, στα μέσα και προς το τέλος του 2013! -).



Αλλά που να τα καταλάβει αυτά ένας Μπίστης...


(Εδώ δεν τα κατάλαβε ο "κ. καθηγητής" - περί του Κώστα Σημίτη ο λόγος -, με αποτέλεσμα να καταστρέψει τον τόπο. Θα τα καταλάβει ο Μπίστης; Δύσκολο. Πολύ δύσκολο...)



Και κάποια πράγματα ακόμη, για όσα αναφέρει ο Μπίστης, σχετικά με την ομιλία του Κώστα Σημίτη στις 18/12/2008 στην Βουλή, για τον προϋπολογισμό του 2009.



Εκείνη την εποχή, λίγους μήνες νωρίτερα, τον Σεπτέμβριο του 2008, είχε ξεσπάσει η έντονη παγκόσμια ύφεση του 2008 - 2009, ύστερα από την κατάρρευση της αμερικανικής κτηματαγοράς και την επακολουθήσασα κατάρρευση της Lehmann Bros. Η τοποθέτηση του Κώστα Σημίτη και η ανάλυση που έκανε, φαίνεται σαν προβλεπτική των εξελίξεων που επακολούθησαν, αλλά η καταστροφή, που ζούμε τώρα, όσο και αν ήταν πολύ πιθανή, ως ενδεχόμενο, δεν ήταν μοιραία.


Και δεν ήταν μοιραία, διότι η Ελλάδα βρισκόταν σε αυτή την κατάσταση υπερχρέωσης, επί μια εξαετία (από το 2002, που η χώρα εισήλθε - όπως εισήλθε, κακήν-κακώς, στην ευρωζώνη -, μέχρι εκείνον τον καιρό, που ο Σημίτης έκανε αυτή την ομιλία του στην Βουλή). Για να φθάσει σε αυτό το σημείο, που έφθασε τον Απρίλιο - Μάϊο του 2010, έπρεπε να συντρέξουν τρεις, ακόμα, προϋποθέσεις, πέραν της βασικής πρώτης προϋπόθεσης (και η οποία πρώτη βασική και εκ των ων, ουκ άνευ, προϋπόθεση είναι φυσικά η ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη), προκειμένου να κλειδώσει η πορεία της Ελλάδας, προς την ουσιαστική χρεωκοπία. Και αυτές οι τρείς προϋποθέσεις ήσαν οι εξής :


Δεύτερη προϋπόθεση ήταν η έλευση μιας, μετρίας εντάσεως, ύφεση στον σύγχρονο γραφειοκρατικό καπιταλιστικό κόσμο. Αυτή ήλθε το φθινόπωρο του 2008 και ξεπεράστηκε στα τέλη του 2009 στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο (πλην ευρωζώνης).


Τρίτη προϋπόθεση ήταν η άνοδος στην διακυβέρνηση της χώρας μιας κυβέρνησης ανέτοιμων, άπειρων, ανίκανων και (πιθανότατα) ανέντιμων ανθρώπων, η οποία θα "έδινε" την χώρα στις διεθνείς αγορές. Αυτή η προϋπόθεση πραγματοποιήθηκε, ύστερα από τις μοιραίες, για τον τόπο, βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009, που έφεραν στην εξουσία τον ευήθη (σε επίπεδο στρατηγικής ανάλυσης) ΓΑΠ, ο οποίος κατάφερε να φθάσει τα διαφορικά επιτόκια δανεισμού της χώρας από τα επίπεδα των 117 μονάδων βάσης (στα δεκαετή ομόλογα του ελληνικού δημοσίου), που ήσαν τον Σεπτέμβριο του 2009, σε επίπεδα άνω των 400 μονάδων βάσης, τον Απρίλιο του 2010, με αποτέλεσμα η χώρα να χρεωκοπήσει.


Για να κλειδώσει, όμως, αυτή η πορεία του τόπου προς την χρεωκοπία, έπρεπε να υπάρξει, ενδιάμεσα και η τέταρτη προϋπόθεση, η οποία είναι η διάλυση της εμπιστοσύνης των διεθνών χρηματαγορών, προς την ευρωζώνη και η κονιορτοποίηση της πεποίθησης που είχε εδραιωθεί, σε αυτές τις αγορές, ότι η Ε.Κ.Τ. λειτουργούσε, ως ένας άτυπος εγγυητής του δανεισμού όλων των κρατών της ευρωζώνης και ως ένας άτυπος δανειστής της τελευταίας καταφυγής. Βέβαια, αυτή η πεποίθηση δεν στηριζόταν στις ευρωσυνθήκες, οι οποίες, όντας θεσμικά χαοτικές, δεν προβλέπουν ούτε την ύπαρξη κάποιου εγγυητή των χρεών των κρατών της ευρωζώνης, ούτε την ύπαρξη δανειστή τελευταίας καταφυγής, για τα κράτη της ευρωζώνης, αφού η ευρωζώνη, όντας μια ατελής νομισματική ένωση, δεν αποτελεί ομοσπονδιακό κρατικό μόρφωμα και δεν έχει ομοσπονδιακή κυβέρνηση, με ικανό ομοσπονδιακό προϋπολογισμό (ο κοινοτικός προϋπολογισμός, που αφορά όλη την Ε.Ε. και όχι μόνο την ευρωζώνη, αντιστοιχεί μόλις στο 2% του ΑΕΠ της Ε.Ε., ενώ π.χ. ο ομοσπονδιακός προϋπολογισμός στις Η.Π.Α. αντιστοιχεί στο 20% του αμερικανικού ΑΕΠ και μπορεί να κάνει - και πραγματοποιεί - τις απαραίτητες ανακυκλώσεις των παραγόμενων πλεονασμάτων, από τις πλεονασματικές ομόσπονδες πολιτείες, στις ελλειμματικές, κρατώντας σε ισορροπία το εκεί οικονομικό και κοινωνικό σύστημα).



Και για να γίνει αντιληπτό το σε ποιό κρίσιμο σημείο βρίσκεται τώρα η ευρωζώνη, πρέπει να ειπωθεί ότι το ποσοστό του 2% του ΑΕΠ της Ε.Ε., στο οποίο, όπως προανέφερα, ανέρχεται ο κοινοτικός προϋπολογισμός, αντιστοιχεί, ακριβώς στο ύψος του αμερικανικού ομοσπονδιακού προϋπολογισμού, όταν ξέσπασε η Μεγάλη Κρίση του 1929 και η οποία κράτησε όλη την δεκαετία του 1930, για να ξεπεραστεί, με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την είσοδο των Η.Π.Α. σε αυτόν, τον Δεκέμβριο του 1941. Ουσιαστικά, δηλαδή οι Η.Π.Α. έγιναν μια πραγματική ομοσπονδία και ολοκλήρωσαν την εθνική τους συγκρότηση, μέσα από την Κρίση της δεκαετίας του 1930, με τον πρόεδρο Φράνκλιν Ρούσβελτ, που έδωσε αξιόλογες διαστάσεις (για να φθάσει σήμερα στα επίπεδα του 20% του αμερικανικού ΑΕΠ) στον αμερικανικό ομοσπονδιακό προϋπολογισμό και μέσα από τον Πόλεμο που ακολούθησε. Σε ένα ανάλογα κρίσιμο σταυροδρόμι βρίσκεται τώρα η ευρωζώνη. Αλλά που να το καταλάβει αυτό ο κυρ-Μπίστης.



Αυτή η ισχυρή πεποίθηση των χρηματαγορών, για τον άτυπο ρόλο της Ε.Κ.Τ. ως εγγυητή και τελικού δανειστή των κρατών της ευρωζώνης και για την αναμενόμενη επίδειξη αλληλεγγύης των χωρών της ευρωζώνης, ως προς τα δημόσια χρέη τους, μπορεί να μην προβλεπόταν από τις ευρωσυνθήκες, αλλά στηρίχθηκε, αφ' ενός μεν στα διδάγματα της κοινής λογικής (και στην συμφεροντολογική διάσταση, που αυτά τα διδάγματα πήραν, μέσα στην διεθνή γραφειοκρατική χρηματοπιστωτική ελίτ, αφού όλοι θεώρησαν δεδομένο ότι οι ευρωζωνίτες δεν έκαναν την ευρωζώνη για να την διαλύσουν και ως εκ τούτου, θα αλληλεγγυώντο, για τα χρέη τους) και αφ' ετέρου, δε, στην διακήρυξη της Γαλλίας και της Γερμανίας, μετά την συγκρότηση της ευρωζώνης, ότι οι δεσμεύσεις των ευρωσυνθηκών (δηλαδή τα όρια για τα κρατικά ελλείμματα του 3% του ΑΕΠ, για τα δημόσια χρέη του 60% του ΑΕΠ κλπ) δεν ισχύουν γι' αυτές.


Αυτό το ξήλωμα της κάλτσας, που έγινε για αναπτυξιακούς λόγους, αλλά και για την διευκόλυνση της δανειοδότησης, εντός της ευρωζώνης, μέσα σε συνθήκες - υποτίθεται - "αειφόρου ανάπτυξης", δηλαδή χωρίς κρίσεις του συστήματος, οι οποίες - επίσης υποτίθεται ότι - είχαν υπερνικηθεί οριστικά, ήταν φυσικό να το ακολουθήσουν και οι άλλες χώρες της ευρωζώνης και επίσης, ήταν φυσικό να εκληφθεί από τις αγορές, ως μια άτυπη λειτουργία της Ε.Κ.Τ., ως πραγματικής Κεντρικής Τράπεζας, σαν την FEDERAL RESERVE SYSTEM των Η.Π.Α.


Αυτήν την κατάσταση ήλθε να αμφισβητήσει η ύφεση του 2008 - 2009 και να την ανατρέψει τον Νοέμβριο του 2009 ο βλαξ κεντροτραπεζίτης της Ε.Κ.Τ. Jean-Claude Trichet, με την διακήρυξή του ότι τα ελληνικά κρατικά ομόλογα δεν θα γίνονταν δεκτά από την Ε.Κ.Τ., ως μέσα πληρωμής από τις 1/1/2011, επειδή, τότε, είχε υποβαθμιστεί η αξιολόγησή τους από τους Οίκους Αξιολόγησης, λόγω της ανακοίνωσης του υπερφουσκωμένου κρατικού ελλείμματος του 2009 (το φούσκωσαν από το 6%, που είχε ανακοινώσει η κυβέρνηση Καραμανλή, στο 12,7% του ΑΕΠ της χώρας - και ενώ το πραγματικό έλλειμμα ήταν στο 10%) από τους μοιραίους ΓΑΠ και Παπακωνσταντίνου. Για να βάλει "το κερασάκι στην τούρτα" της επιτάχυνσης της πορείας της Ελλάδας προς την χρεωκοπία και την έναρξη της ευρωζωνικής κρίσης χρέους, που καλά κρατεί, μέχρι τις μέρες μας και θα εξακολουθεί να κρατεί και να εμβαθύνεται, αποδομώντας την ευρωζώνη και στο προβλεπτό μέλλον, ο νέος γερμανικός κυβερνητικός συνασπισμός των Angela Merkel - Guido Westerwelle, ο οποίος σχηματίστηκε, μετά τις γερμανικές βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2009. Έτσι, τον Δεκέμβριο του 2009, η νέα γερμανική κυβέρνηση αρνήθηκε κάθε ιδέα, για έκδοση ευρωομολόγου και για την στήριξη των ελληνικών ομολόγων από την Ε.Κ.Τ., με αποτέλεσμα οι αγορές να αντιληφθούν ότι η εμπιστοσύνη στα κρατικά ομόλογα των χωρών της ευρωζώνης ουδόλως είναι δεδομένη και αυτονόητη και ότι οι κάτοχοί τους, πιθανότατα, θα έμεναν με τα χαρτιά στα χέρια.


Και αυτή η αλυσιδωτή εξέλιξη, που μας οδήγησε εδώ, μπορεί να ήταν πιθανή, αλλά δεν ήταν δεδομένη. Οι εξελίξεις μπορούσαν να είναι διαφορετικές, αν ο μοιραίος ΓΑΠ - ο οποίος (μην το ξεχνάμε) πήρε το δακτυλίδι από τον Κώστα Σημίτη – δεν ανερχόταν στην εξουσία και αν δεν επεδείκνυε μια, απίστευτου μεγέθους, βλακεία και διαχειριστική ανεπάρκεια. Γι’ αυτό και ας μην μας παρουσιάζει ο Μπίστης τον Σημίτη, ως οξυδερκή.



Μόνον οξυδερκής δεν ήταν αυτός ο μοιραίος, για τον τόπο μας, άνθρωπος…



Αλλά, αφού ο Κώστας Σημίτης δεν ήταν οξυδερκής, το ερώτημα παραμένει, ως προς την πρόβλεψή του τον Δεκέμβριο του 2008, για την πορεία της ελληνικής οικονομίας. Πως και γιατί πιθανολόγησε την πορεία της χώρας προς την ουσιαστική χρεωκοπία.



Η απάντηση είναι απλή : Ο Κώστας Σημίτης, πέρα από τις προφανείς εκδικητικές του κορώνες, κατά του Αλογοσκούφη και του Καραμανλή, για την απογραφή του 2004, που ξεγύμνωσε τις διαχειριστικές αλχημείες του στα ελληνικά δημοσιονομικά και λοιπά στατιστικά στοιχεία και πέρα από αυτά που - όπως είπε - έλεγαν διάφοροι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, με τους οποίους, επίσης προφανώς, είχε επαφές και την κατάλληλη πληροφόρηση, για τα σχέδιά τους, τα οποία γίνονταν, επί χάρτου και τα οποία έδειχναν και την δική τους αδυναμία να συλλάβουν την έκταση του προβλήματος, που αντιμετώπιζε η - τότε -, υπό αφανή χρεωκοπία, Ελλάδα και η ίδια η ευρωζώνη, είναι σαφές ότι γνώριζε τις καταστροφικές, για τον τόπο, επιπτώσεις των δικών του πράξεων και της στρατηγικής του επιλογής να εντάξει την χώρα μας στην χαοτική, θεσμικά, ευρωζώνη, ενώ αυτή (η Ελλάδα) δεν πληρούσε ούτε μια προϋπόθεση, για την ένταξη αυτή και ενώ η δομή και η διάρθρωση της ελληνικής οικονομίας απείχε πολύ από την αντίστοιχη διάρθρωση των οικονομιών των χωρών του ανεπτυγμένου Βορρά, με αποτέλεσμα η πρόσδεσή της, σε μια ζώνη σκληρού νομίσματος, όπως είναι η ζώνη του σκληρού ευρώ, να αποτελεί, για την χώρα μας, έναν άκρως επικίνδυνο βρόγχο, που, σε συνθήκες μιας μέτριας διεθνούς ύφεσης, (ή από μια μεγάλη επιδείνωση της ανταγωνιστικότητάς της) θα την οδηγούσε στον ασφυκτικό θάνατο.


Όπως λέει ο ίδιος ο Μπίστης - ασχέτως αν δεν καταλαβαίνει το τι λέει - και όπως κατέδειξα και εγώ, το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν ήταν βιώσιμο, ήδη, από το 2002, όταν η εγκληματική κυβέρνηση του πάτρωνά του ενέταξε την Ελλάδα στην ευρωζώνη, καθιστώντας το ελληνικό δημόσιο ένα κράτος που, ουσιαστικά, τελούσε, υπό χρεωκοπία και ανέμενε απλώς την ωρίμανση του χρόνου, για την εμφάνιση αυτής της χρεωκοπίας. Και δεν ήταν μόνον το ελληνικό δημόσιο ένα, αφανώς, χρεωκοπημένο δημόσιο. Μαζί με αυτό, αφανώς, χρεωκοπημένη ήταν και η ελληνική οικονομία, αφού η ανάδειξη της κρατικής χρεωκοπίας της χώρας, ήταν επόμενο ότι θα καθιστούσε χρεωκοπημένη και την ελληνική οικονομία, διότι η ιδιωτική οικονομία της χώρας θα αναλάμβανε τα βάρη και θα υφίστατο τις επιπτώσεις, από την ελληνική κρατική χρεωκοπία. (Αυτό, άλλωστε, ζούμε αυτά τα δύο τελευταία χρόνια, από το 2010 και θα εξακολουθήσουμε να το ζούμε, για πολύν καιρό ακόμα και όσο η χώρα παραμένει, εντός αυτής της χαοτικής, θεσμικά, ευρωζώνης).


Ο Κώστας Σημίτης και η εγκληματική παρέα του (να θυμηθούμε κάποιους από αυτήν την καταστροφική παρέα : Νίκος Θέμελης, Θεόδωρος Καρατζάς, Παναγιώτης Ιωακειμίδης, Νίκος Μουζέλης, Γκίκας Χαρδούβελης, Γιάννης Στουρνάρας, Τάσος Γιαννίτσης, Βασίλης Ράπανος, Νίκος Χριστοδουλάκης, Θεόδωρος Τσουκάτος, Τάσος Μαντέλης, Λουκάς Παπαδήμος, Νίκος Γκαργκάνας, Πέτρος Ευθυμίου κ.α.), βάζοντας την Ελλάδα στην ευρωζώνη, γνώριζαν, πλήρως, την αλυσιτέλεια της ενέργειάς τους και γνώριζαν, πολύ καλά, ότι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αντεπεξέλθει στις τεράστιες δυσκολίες του εγχειρήματος της ένταξης μιας περιφερειακής χώρας, σαν την Ελλάδα, σε μια ζώνη έντονου ανταγωνισμού και σκληρού νομίσματος, με πλήρη απώλεια της κρατικής εξουσίας, επί της έκδοσης του νομίσματός της (την οποία εξουσία - το περίφημο seigniorage - ασκούσε, μαζί με τον εσωτερικό δανεισμό, σε κάθε υφεσιακή δυσκολία και μπορούσε να τακτοποιεί τα δημοσιονομικά της ελλείμματα, τα οποία, στην χειρότερη των περιστάσεων, πρωτογενώς, δεν ξεπερνούσαν το 4% του ΑΕΠ) και ως εκ τούτου και κάθε εξουσίας της, επί της νομισματικής και ουσιαστικά και της δημοσιονομικής της πολιτικής.


[Για την πλήρη γνώση του γεγονότος ότι η Ελλάδα θα χρεωκοπούσε, εντός ευρωζώνης, δείτε (την ομολογία του Λουκά Παπαδήμου) στο μπλογκ μου το θέμα : "Ο Βαγγέλης Βενιζέλος υποδέχεται το 2012, ράβοντας κοστούμι για την πρωθυπουργία, αλλά... (Ο ΓΑΠ, οι δελφίνοι, το PSI, η επερχόμενη ελεγχόμενη, ή ανεξέλεγκτη ελληνική χρεωκοπία και ο ορατός, πλέον, κίνδυνος ενός κοινωνικού λυντσαρίσματος)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2012/01/2012-v-venizelos-gap-psi-official-greek.html . Μόνο και μόνο, γι' αυτούς τους λόγους, όλη αυτή η συμμορία του Κώστα Σημίτη θα έπρεπε να σταλεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου και να απολογηθεί, για όσα έπραξε, εις βάρος του τόπου...].

25/1/2012 Σύνταγμα : Τα συμπτώματα της σύγχρονης φτώχειας, που είναι αποτέλεσμα της μοντέρνας μεταναζιστικής Κατοχής (στην οποία έριξε τον δυστυχή ελληνικό πληθυσμό ο Κώστας Σημίτης, η κακουργηματικά εγκληματική παρέα του και η, παιδαριωδώς, ανίκανη, βλάκιστη και στρατηγικά αφελής ελληνική "ευρωπαϊστική"/κοσμοπολιτική πολιτικοοικονομική  ελίτ) και η οποία φτώχεια μετεξελίσσεται, με ταχείς ρυθμούς σε πείνα και εξαθλίωση, κάνουν την εμφάνισή τους εν μέση οδώ και πλατεία.


Αυτή την απίστευτη αθλιότητα, αυτό το έγκλημα, που αγγίζει τα όρια της εσχάτης προδοσίας, που διέπραξε ο Κώστας Σημίτης, φυσικά την γνώριζε πολύ καλά και γι' αυτό υπήρξε τον Δεκέμβριο του 2008 "προφήτης" των πιθανώς επερχόμενων δεινών. Με απώτερο σκοπό την εκδίκησή του, για την απογραφή του 2004, αλλά, κυρίως, για τον απεγκλωβισμό του από τις δικές του βαρύτατες ευθύνες, για το γεγονός ότι οικοδόμησε και ολοκλήρωσε στρατηγικές επιλογές, για την χώρα (την διαλυτική, για τον τόπο, ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη), οι οποίες θα οδηγούσαν τον τόπο στον όλεθρο, τον δημόσιο (και τον ιδιωτικό) πλούτο στην λεηλασία, από τους δανειστές και τον ελληνικό πληθυσμό στην πείνα και στην εξαθλίωση, το μέγεθος των οποίων αρχίζουμε να το βλέπουμε και να το ζούμε. (Αν και ακόμα δεν έχουμε δει και δεν έχουμε ζήσει τίποτε, μπροστά σε αυτά που θα επακολουθήσουν, μόλις ολοκληρωθεί το καθεστώς πεονίας, το οποίο οι δανειστές και ο αστικός πολιτικός κόσμος της χώρας εξυφαίνουν).


Ο Κώστας Σημίτης, με όσα είπε, τότε και όσα λέει και πράττει και σήμερα, προσπαθεί να βγάλει τον εαυτό του από το κάδρο των υπευθύνων.


Δυστυχώς, γι' αυτόν δεν θα τα καταφέρει...


Ο ελληνικός πληθυσμός έχει αντιληφθεί, ενστικτωδώς, την ανήκεστο ζημιά, που έχει διαπράξει εις βάρος του και τον "περιποιείται" και τον "φιλεύει" και αυτόν και την εγκληματική συμμορία του, όπου τον (και τους) βρει...


Ας εξετάσουμε τώρα και μια ενδιαφέρουσα άποψη του Κώστα Σημίτη, την οποία "εκλαϊκεύει" ο Νίκος Μπίστης και η οποία ανφέρεται στην αναγκαία αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Μάλιστα, όλη η κριτική, που έκανε από το Βερολίνο, πριν λίγες ημέρες, ο Κώστας Σημίτης στον ολέθριο, για τον τόπο και ευήθη στρατηγικά, αλλά ικανό δολοπλόκο, από τακτική άποψη, ΓΑΠ, εστιάζεται στο γεγονός ότι το Μνημόνιο του Μαϊου του 2010 υπήρξε μοιραίο πολιτικό σφάλμα και προϊόν του ότι ο ΓΑΠ και η ομάδα που διαχειρίστηκε την κρίση στην οποία εισήλθε, τότε, η χώρα, δεν προέβησαν στους κατάλληλους διαπραγματευτικούς χειρισμούς - και για να είμαστε ακριβείς, δεν προέβησαν σε καμμία διαπραγμάτευση -, αλλά, απλώς, παραδόθηκαν στους δανειστές.



Η κριτική του Κώστα Σημίτη έχει πραγματική βάση, αλλά είναι ασυνεπής και αλυσιτελής, αν ιδωθεί μέσα στο κλίμα εκείνης της εποχής (Απρίλιος - Μάϊος 2010) και στον βαθμό, που μένει μέσα στα πλαίσια της "συζήτησης", που έκαναν οι ευρωπαϊκές ελίτ - και κυρίως ο γερμανικός κυβερνητικός συνασπισμός, η γαλλική κυβέρνηση, η γραφειοκρατία της Ε.Κ.Τ. και το Δ.Ν.Τ. του Dominique Strauss-Kahn, με την κ. Μέρκελ να έχει τον πρώτο λόγο. Εκείνη την εποχή, η οποιαδήποτε αναφορά, σε αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, ήταν ένα taboo, αποτελούσε ένα έγκλημα καθοσιώσεως, με αποτέλεσμα η παραδομένη στους δανειστές της χώρας μας κυβέρνηση του ΓΑΠ να διατυμπανίζει, ως παπαγαλάκι των ευρωζωνιτικών αφεντικών της, ότι "η αναδιάρθρωση είναι εκτός κάθε συζήτησης", λέγοντας ότι "η Ελλάδα θα πληρώσει το χρέος της μέχρι το τελευταίο ευρώ", κάτι που διαρκώς και μονότονα επανελάμβαναν οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, από τον Jean-Claude Trichet, μέχρι τον Olli Rehn και τον Jean-Claude Juncker, λέγοντας και αυτοί, το ίδιο μονότονα, ότι "η Ελλάδα δεν θα χρεωκοπήσει", προσθέτοντας ότι "είναι αδιανόητο να προβεί σε αναδιάρθρωση των χρεών της μια αναπτυγμένη χώρα και μάλιστα μια χώρα της ευρωζώνης". Με λίγα λόγια, κάθε αναφορά σε αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν εκτός συζητήσεως και εκτός της λογικής του πλαισίου, μέσα στο οποίο εκινείτο η λογική των ευρωζωνιτών και οι θεσμοί της ευρωζώνης. (Οι ευρωσυνθήκες δεν απαγόρευαν την αναδιάρθρωση των δημοσίων χρεών, εντός της ευρωζώνης, αλλά η όποια αναδιάρθρωση δημοσίων χρεών ήταν εκτός της λογικής συγκρότησης του ευρώ, ως κοινού νομίσματος, η ισχύς του οποίου θα κλονιζόταν, εκ θεμελίων και θα όδευε προς εκμηδενισμό, εάν υιοθετείτο οποιαδήποτε μορφή αναδιάρθρωσης χρέους, κάτι που συνέβη όταν η Μέρκελ επέβαλε την ελληνική αναδιάρθρωση του χρέους και όταν, μια ανάλογη αναδιάρθρωση των δημοσίων χρεών των χωρών της ευρωζώνης, προβλέφθηκε, μέσα από την μέλλουσα ίδρυση του Μηχανισμού Ευρωπαϊκής Σταθερότητας (του ESM), η λειτουργία του οποίου καθορίστηκε για το 2013 (για να μετατοπιστεί αργότερα τον Ιούνιο του 2012). Η εμβάθυνση της κρίσης, που ακολούθησε με την παρ' ολίγον ουσιαστική χρεωκοπία της Ιταλίας και της Ισπανίας, οδήγησε τους ευρωζωνίτες στις 9/12/2011 να αναιρέσουν την αναφορά στην αναδιάρθρωση των δημοσίων χρεών των άλλων χωρών της ευρωζώνης και να διακηρύξουν ότι η αναδιάρθρωση δημόσιου χρέους στην ευρωζώνη άρχισε και σταματά στην Ελλάδα.


Έτσι, η όποια συζήτηση, για την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, στην οποία αναφέρονται ο Κώστας Σημίτης και ο Νίκος Μπίστης, δεν μπορούσε να γίνει, παρά μόνον, εκτός του συμβατικού πλαισίου συζήτησης των ευρωζωνιτών και των ιδιωτών δανειστών της Ελλάδας, που οι ευρωζίτες εκπροσωπούσαν.


Μπορούσε να γίνει, δηλαδή, αν ο ΓΑΠ είχε τα κότσια και την λογική να απειλήσει, με ανοικτή και επίσημη χρεωκοπία της Ελλάδας, ή, εάν ασκούσε, μέσα από την κήρυξη της χώρας σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, το δικαίωμα seigniorage, δηλαδή το δικαίωμα, που έχει ένα οποιοδήποτε κράτος να τυπώσει νόμισμα και να πληρώσει τους δανειστές του.


Το νόμισμα αυτό θα μπορούσε να ήταν το ευρώ, αφού ειδοποιούσε σχετικά την Ε.Κ.Τ. και εφ' όσον εκείνη θα ηρνείτο να κόψει νόμισμα, ή θα μπορούσε να τυπώσει συμπληρωματικά, ως προς το ευρώ, δραχμές, με τις οποίες θα πλήρωνε τα εκκρεμούντα κρατικά ομόλογα του Μαΐου του 2010, επιβάλλοντας μια έκτακτη νομοθεσία, που θα κατοχύρωνε αυτό το δικαίωμα της χώρας, στον βαθμό, που το 95% του συνόλου των ελληνικών κρατικών ομολόγων, μέχρι πριν από την υπογραφή του Μνημονίου της ντροπής και της Κατοχής, διήποντο από το ελληνικό δίκαιο και οι δικαστικές διαμάχες, γύρω από αυτά τα ομόλογα υπήγοντο στην αρμοδιότητα των ελληνικών δικαστηρίων.



Με αυτά τα όπλα, θα μπορούσε να κάνει διαπραγμάτευση ο ΓΑΠ. Αλλά αυτά τα όπλα ήσαν, εκτός της λογικής των ευρωζωνιτών. Όπως επίσης ήσαν, εκτός και της δικής του αφελούς και βλακώδους κοσμοπολίτικης/παγκοσμιοποιητικής λογικής. Και όπως, επίσης, αυτά τα όπλα είναι εκτός και της, ομοίως, βλακώδους "εκσυγχρονιστικής"/κοσμοπολιτικής λογικής του Κώστα Σημίτη και της παρέας του.


Ως εκ τούτου, και μέσα στα πλαίσια αυτά, η πρόταση του Κώστα Σημίτη δεν έχει παρά μόνον φιλολογικό και θεωρητικό περιεχόμενο. Δεν εμπεριέχει κάποιο πραγματικό και πρακτικό περιεχόμενο και γίνεται (όπως είχε γίνει και πέρυσι, διότι η πρόταση αυτή του Κ. Σημίτη δεν είναι τωρινή) μόνον, για να πλήξει τον, ήδη, καταρρακωμένο ΓΑΠ και την ανόητη και απίστευτα ανίκανη παρέα του και τούτο διότι η πρόταση Σημίτη, για, εξ αρχής, αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους τον Απρίλιο του 2010, είναι αλυσιτελής, αφού δεν προτείνει μια σειρά διαπραγματευτικών επιχειρημάτων και θέσεων, οι οποίες θα μπορούσαν να προβληθούν στους "εταίρους" και θα ήταν δυνατόν να τους πείσουν, είτε, ως λογικοί συνειρμοί, είτε, ως απειλές.


Ως εκ τούτου, η πρόταση αυτή είναι άνευ ουσίας και εξαντλείται στα πλαίσια μιας μικροπολιτικής εντυπωσιοθηρίας, η οποία στοχεύει στην προσωπική εκδίκηση του Κώστα Σημίτη, ο οποίος θεωρεί – όχι εντελώς άδικα, αλλά και όχι και εντελώς δίκαια – ότι ο ΓΑΠ επέδειξε αχαριστία στο πρόσωπό του.


Αλλά, είτε του αρέσει, είτε δεν του αρέσει, τον ΓΑΠ αυτός τον επέλεξε. Αυτός τον επέβαλε και του έδωσε την αρχηγία στο ΠΑΣΟΚ. Και επειδή και αυτός και ο ΓΑΠ δεν είναι τίποτε περισσότερο από την Σάρα, την Μάρα και το κακό συναπάντημα, ήταν απόλυτα φυσιολογικό ο ΓΑΠ να τον παραγκωνίσει και να τον πετάξει στον σκουπιδοτενεκέ της ενεργού πολιτικής, όσο και αν αυτό πικραίνει τον "κ. καθηγητή".


Δεν πειράζει. Θα συνηθίσει...


Αλλά υπάρχει και άλλο ένα ενδιαφέρον ερώτημα, γύρω από τον Κώστα Σημίτη και το βλακίστατο και πανικόβλητο, από τις καταιγιστικά καταστροφικές εξελίξεις της τελευταίας διετίας, "ευρωπαϊστικό"/κοσμοπολιτικό τμήμα της ελληνικής πολιτικής ελίτ, το οποίο οδήγησε την ελληνική οικονομία και κοινωνία στον παρόντα όλεθρο και η οποία είναι αποκλειστικά υπεύθυνη, για την καταστροφική, για τον τόπο, στρατηγική της επιλογή, που αφορούσε, την, πάση θυσία, ένταξη της Ελλάδας στην χαοτική, θεσμικά, ευρωζώνη. Και το ερώτημα αυτό μπορεί να διατυπωθεί πολύ απλά :



Που την πάτησαν όλοι αυτοί; Ποιό ήταν το λάθος τους, αφού είχαν επίγνωση του γεγονότος ότι η ελληνική οικονομία (και όχι μόνον αυτή) δεν μπορούσε να σταθεί μέσα σε μια ζώνη σκληρού νομίσματος και οξύτατου ανταγωνισμού, όπως οικοδομήθηκε και όπως είναι η ζώνη του ευρώ;


Κατ' αρχήν (και πέρα από τους λόγους προσωπικού και ομαδικού συμφέροντος) υπήρχε η ιδεολογικοπολιτική τύφλωσή τους, στην οποία το ιδεολογικό στοιχείο ήταν (και είναι) πολύ έντονο. Ο Κώστας Σημίτης και η παρέα του πίστεψαν (και πιστεύουν ακόμα) ότι η ευρωζώνη είναι η έμπρακτη και συνάμα επιτυχημένη, υλοποίηση μιας ορθής, χρήσιμης και απαραίτητης ιδέας, δηλαδή της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας.


Φυσικά, έπεσαν έξω. Και έπεσαν έξω, επειδή η ευρωζώνη, όπως απέδειξαν στην πράξη οι χαοτικές θεσμικές της ανεπάρκειες δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο από την μεγάλη (και συνάμα την τραγική) αποτυχία της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας.


Μέσα στα πλαίσια της ιδεολογικής τους τύφλωσης (η οποία είναι ανάλογη με εκείνη των κομμουνιστών, όσον αφορά την "σοσιαλιστική" φύση της αλήστου μνήμης "Σοβιετικής Ένωσης" και την, παντί σθένει, υπεράσπισή της, παρά τις όποιες "ατέλειές" της), προχώρησαν και στην εσφαλμένη στρατηγική εκτίμηση, ότι η ευρωζώνη, σε ένα βάθος χρόνου, όχι πολύ μακρινό, θα μετασχηματισθεί σε κρατική ομοσπονδία, σαν τις Η.Π.Α. και ότι, εντός των πλαισίων αυτής της ομοσπονδίας, η Ελλάδα θα εύρισκε ένα απάνεμο λιμάνι ασφάλειας και ευημερίας.


Φυσικά, επίσης και σε αυτήν την στρατηγική τους ανάλυση, έσφαλαν και έπεσαν έξω, με τραγικό τρόπο, ο Κώστας Σημίτης και η παρέα του.

Η γαλλογερμανική (και κυρίως η γερμανική) ελίτ δεν οικοδόμησε την ευρωζώνη για να την κάνει Ομοσπονδία. Την οικοδόμησε και την οργάνωσε θεσμικά, για να μην την μετατρέψει σε ομοσπονδία, όχι ως χώρο αλληλεγγύης και με κοινό πορτοφόλι, όπως είναι κάθε ένα ομοσπονδιακό κράτος, αλλά ως νομισματικό και - ολίγον - οικονομικό χώρο, εντός του οποίου να μπορεί να πραγματοποιεί τις οικονομικές της συναλλαγές, με εντελώς διαφορετικό πορτοφόλι για κάθε μία χώρα. Και φυσικά σε αυτό επιμένουν.


Γι' αυτό, άλλωστε, ο γαλλογερμανικός άξονας - αλλά και οι υπόλοιποι - ουδέποτε ευνόησαν την συγκρότηση, εντός του ευρωπαϊκού πληθυσμού της ιδέας μιας κοινής εθνικής συνείδησης, πάνω στην βάση της οποίας έχει, π.χ. οικοδομηθεί η πολυφυλετική αμερικανική κοινωνία, μια εθνική συνείδηση, η οποία συνέχει και συγκρατεί το αμερικανικό κράτος-έθνος. Ήδη και ο υποψήφιος του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος στις γαλλικές προεδρικές εκλογές της ερχόμενης άνοιξης, ο Francois Hollande διακηρύσσει ότι μόλις εκλεγεί τον Μάϊο, η πρώτη του επίσκεψη θα είναι στο Βερολίνο, όπου θα προσπαθήσει να πείσει την κ. Μέρκελ, να υπογράψουν μια νέα Συνθήκη, στην οποία θα συμμετάσχουν, όσοι επιθυμούν (και προφανώς, εννοεί όσους μπορούν να συμμετάσχουν σε αυτή την νέα Συνθήκη). Με δεδομένες τις δογματικές και σκληρά εθνικιστικές θέσεις του παρόντος γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού, αντιλαμβανόμαστε το περιεχόμενο αυτής της νέας Συνθήκης, που θα διαμορφωθεί (εάν όλα ευδοκιμήσουν, κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο και καθόλου δεδομένο). Ουσιαστικά, κατά πάσα πιθανότητα, αναγγέλεται μια νέα ευρωζώνη, στην θέση της παρούσας και μάλιστα με πολύ λιγότερα μέλη...


Αλλά και σε επίπεδο τακτικής ανάλυσης, έσφαλλαν ο Κώστας Σημίτης και η ολέθρια παρέα του. Πίστεψαν (όπως και οι "αγορές") ότι εντός ευρωζώνης δεν είναι ανεκτή η χρεωκοπία μιας χώρας, διότι μια ανοικτή και επίσημη κρατική χρεωκοπία, θα οδηγούσε στην διάλυση της ευρωζώνης.

Κατ' αρχήν, αυτή η διαπιστωση είναι σωστή (αν και όλοι τους πίστευαν, τότε κατά την περίοδο 1996 - 2002, στο δόγμα της "αειφόρας ανάπτυξης" και ως εκ τούτου απέκλειαν θα εμφανιζόταν στην πράξη μια υπαρκτή πιθανότητα κρατικής χρεωκοπίας εντός ευρωζώνης). Όντως, μια κρατική χρεωκοπία μιας χώρας της ευρωζώνης, θα οδηγούσε - όχι αναγκαία, αλλά σφόδρα πιθανώς - στην έξοδο μια χώρας από την ευρωζώνη και δι' αυτού του τρόπου στην διάλυσή της. Όμως, ο Κώστας Σημίτης και η παρέα του δεν έλαβαν υπόψη τους την διπλής κατευθύνσεως εθνικιστική στρατηγική της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, η οποία εδράζεται μεν στην διατήρηση της ευρωζώνης (με τους γερμανικούς όρους φυσικά, εξ ου και αυτή η τερατώδης εξύφανση αυτού του απύθμενου καθεστώτος τοκογλυφίας, που επέβαλαν στην διακρατική δανειοδότηση, εντός και εκτός ευρωζώνης, με την συμμετοχή του Δ.Ν.Τ.), αλλά έχει, δε, και ως εναλλακτική λύση την αποχώρηση της Γερμανίας από το ευρώ και την ζώνη του, εάν κρίνει ότι το κόστος παραμονής γι' αυτή γίνεται δυσβάστακτο. Και εδώ η βλάκιστη ελληνική "ευρωπαϊστική"/κοσμοπολιτική ελίτ την πάτησε, καθ' ολοκληρίαν.
 
Όντως, είναι πολύ πιθανό (και θα έλεγα ότι είναι και αναγκαίο) η Ελλάδα και η Πορτογαλία να εγκαταλείψουν την ευρωζώνη.


Αλλά το ζήτημα είναι το τι θα ακολουθήσει, εάν κάποια από αυτές τις δύο χώρες (ή και οι δύο μαζί) επιλέξει την επαναφορά του εθνικού της νομίσματος. Και αυτό που θα ακολουθήσει είναι η επιτάχυνση της διαδικασίας αποδόμησης της ευρωζώνης, η οποία, γρήγορα, μετά από μια τέτοια εξέλιξη, θα αποτελέσει παρελθόν.


Αλλά και αν οι ευρωζωνίτες βρουν έναν τρόπο, για να αποφύγουν αυτήν την εξέλιξη (αν δηλαδή η Γερμανία είναι διατεθειμένη να ρίξει κάποια τρισεκατομμύρια ευρώ, για να στηρίξει το καταρρεόν ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα και τις άλλες υπερχρεωμένες χώρες της ευρωζώνης), αυτή η λύση που θα δοθεί, θα είναι εντελώς προσωρινή.


Σε ένα όχι πολύ μεγάλο βάθος χρόνου, η εμβάθυνση της κρίσης χρέους και η παραπέρα διεύρυνση της υποβάθμισης της ανταγωνιστικότητας των οικονομιών τους, θα κτυπήσει την Ισπανία, την Ιταλία, το Βέλγιο, σε μια πρώτη φάση και στην συνέχεια την Γαλλία. Οι χώρες αυτές θα πρέπει, μέσα από έναν μηχανισμό, να χρηματοδοτηθούν, με απίστευτα ποσά (κάποιων δεκάδων τρισεκατομμυρίων ευρώ).


Η Γερμανία, χωρίς την Γαλλία για στήριγμα, δεν θα δεχθεί να προβεί σε μια τέτοια χρηματοδότηση, η οποία θα είναι αφαιμακτική, για την πραγματική της οικονομία και καταστροφική για την εξαγωγική της βιομηχανία. Για τον λόγο αυτό, θα αποχωρήσει από την ευρωζώνη - αν και πιο πιθανό είναι ότι αυτό θα το πράξει ευθύς ως αποχωρήσουν από την ευρωζώνη η Ελλάδα και η Πορτογαλία - και θα συστήσει, πιθανότατα, μια νέα νομισματική ένωση, με την Ολλανδία, την Φιλλανδία και την Αυστρία.


Βέβαια, για να το πράξει αυτό, θα πρέπει να έχει την συγκατάθεση των Η.Π.Α., οι οποίες είναι ο τελικός ρυθμιστής των ύψιστων γερμανικών γεωπολιτικών επιλογών. Η συγκατάθεση αυτή δεν είναι καθόλου δεδομένη. Το αντίθετο, μάλιστα.


Ως εκ τούτου, είναι πολύ πιθανόν ο άκαμπτος γερμανικός δογματισμός, για τρίτη φορά στην Ιστορία, να επαναφέρει την πλήρη κυριαρχία του αμερικανικού παράγοντα στον ευρωπαϊκό χώρο και την διάσωση της ευρωζώνης να αναλάβει η πέραν του ατλαντικού υπερδύναμη, με ένα νέο σχέδιο Μάρσαλλ, το οποίο θα υποτάξει την ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή ήπειρο στις ευρύτερες αγγλοσαξονικές επιλογές, με τοπικό επιτελάρχη την Μεγάλη Βρετανία.


Αν και η κυριαρχία του αμερικανικού παράγοντα μπορεί να επανέλθει και με το σενάριο, κατά το οποίο οι ΗΠΑ θα επιτρέψουν στην Γερμανία να εξέλθει από την ευρωζώνη.


Αυτό το σενάριο, όμως, έχει ένα μεγάλης σημασίας αδύναμο σημείο :


Η ασύντακτη διάλυση της ευρωζώνης και η δημιουργία μιας μικρής γερμανικής νομισματικής ένωσης, θα επαναφέρει την μετασοβιετική Ρωσία στον ευρωπαϊκό χώρο, μέσα από μια συμμαχία με την Γερμανία, η οποία θα θελήσει να χρησιμοποιήσει την Ρωσία, ως αντίβαρο στις αμερικανικές πιέσεις (και ήδη, σε έναν βαθμό το κάνει), ενώ η ρωσική αγορά θα αποτελέσει σε έναν βαθμό διέξοδο για την γερμανική εξαγωγική βιομηχανία και το πλήγμα που θα δεχθεί αυτή από την διάλυση της ευρωζώνης.


Είναι προφανές ότι οι ΗΠΑ δεν θα επιτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη και θα κάνουν τα πάντα, για να την αποτρέψουν.


Οψόμεθα. Και εμείς, εδώ, μπορεί να οψόμεθα, αλλά, μ' αυτά και μ' αυτά, έτσι την πάτησαν ο Κώστας Σημίτης και η παρέα του, καθώς και η μωρή και ιδεοληπτική ελληνική "ευρωπαϊστική"/κοσμοπολιτική (και μειωμένου - έως ανύπαρκτου - πατριωτισμού) ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ...

[Δείτε στο μπλογκ μου το θέμα : "Δύο χρόνια από την αποφράδα ημέρα των εκλογών της 4/10/2009, που έφερε τον ευήθη ΓΑΠ στην εξουσία και οδήγησε την χώρα στην εξελισσόμενη παρούσα καταστροφή. (Ώρα να φύγει - αν και δεν έπρεπε να είχε έλθει)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/10/4102009.html , στο οποίο διαπραγματεύομαι - ανάμεσα στα άλλα - και αυτό το ζήτημα, που αφορά την εξέλιξη των διαφόρων σεναρίων και την τύχη της ευρωζώνης στην περίπτωση που η Ελλάδα αποχωρήσει από το ευρώ και επιστρέψει στην δραχμή].


Υπάρχουν ακόμα κάποια σημεία στις θέσεις του Κώστα Σημίτη, που πρέπει να απαντηθούν. Αλλά, ας ξεκινήσουμε από ένα σημείο, το οποίο ... δεν υπάρχει σε όσα λέει (και μεταφέρει ο αχθοφόρος του). Και το οποίο σημείο, είναι, άκρως, σημαντικό.



Πουθενά σε όσα λέει ο Κώστας Σημίτης (και στην παλαιά τοποθέτησή του στην Βουλή, για τον προϋπολογισμό του κράτους τον Δεκέμβριο του 2008, αλλά και στην εκδήλωση στο Βερολίνο στις 23/1/2012, με τίτλο : "Ελλάδα quo vadis;"), ούτε και σε όσα, κατά καιρούς έχει πει, δεν γίνεται λόγος για την τοκογλυφική διάσταση του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο κατέστη αδύνατο να πληρωθεί, αυτοδυνάμως, από την χώρα μας, μετά την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, αφού αυτό το χρέος άλλαξε νομισματική βάση και σύνθεση και από ένα, κατά βάση, δραχμικό και αυτοεξυπηρετούμενο χρέος, μετετράπη σε ένα χρέος σε ευρώ, το οποίο λειτουργεί ως ξένο νόμισμα, αφού η Ελλάδα έπαυσε να ασκεί το δικαίωμα του seigniorage, δηλαδή το δικαίωμά της να τυπώνει νόμισμα, εκ του μηδενός, το οποίο δικαίωμα εκτύπωσης έχει κάθε κράτος, είτε αυτό είναι ομοσπονδιακό, είτε όχι.


Αν δει κάποιος τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος και του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, την περίοδο 2000 - 2008, θα αντιληφθεί αμέσως την ακραία τοκογλυφική διάσταση και σύνθεση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Την περίοδο αυτή, το ελληνικό δημόσιο δανείστηκε συνολικά 400,609 δισ. € και με αυτά τα δανεικά :


1) Αποπλήρωσε τρέχουσες δανειακές υποχρεώσεις ύψους 366,900 δισ. € (!) και


2) Χρησιμοποίησε για την κάλυψη τρεχουσών αναγκών του, το ελαχιστότατο (έως αμελητέο) ποσόν των 33,709 δισ. € (!).




Και όλα αυτά, ενώ το ύψος του συνολικού δημόσιου χρέους την ίδια περίοδο, εξακοντίστηκε, λόγω τόκων, από το ποσόν των 143,608 δισ. € το 2000, στο ποσόν των 262,308 δισ. €. Δηλαδή, με έναν ελάχιστο δανεισμό, για τις τρέχουσες δαπάνες του ελληνικού δημοσίου, της τάξεως του 23,47%, ως προς το συνολικό δημόσιο χρέος, με έτος βάσης το 2000, το χρέος αυτό αυξήθηκε (στην περίοδο 2000 - 2008), συνολικά, λόγω της τοκογλυφικής τοκοφορίας του, κατά 118,700 δισ. €, ή κατά 82,65% !!!


Γι' αυτό το τεράστιο έγκλημα που διέπραξε ο Κώστας Σημίτης, ουδέν λέει, ούτε ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός, ούτε ο "κολλητός" και υμνητής του, ο κυρ-Νίκος Μπίστης.


Δεν ξεχνούν, όμως να μας πουν ότι το χρέος αυτό που διογκώνεται με την εγκληματικά τοκογλυφική δανειοδότηση της Ελλάδας από τις άλλες χώρες της ευρωζώνης και ιδιαίτερα το μετατρεπόμενο σε διακρατικό/διευρωζωνικό τμήμα του, η Ελλάδα πρέπει να το αποπληρώσει εις το ακέραιο, γιατί - λένε - το πήρε στα πλαίσια της βοήθειας που ζήτησε η ίδια η χώρα μας!


Επιεικώς κρινόμενοι, πρέπει να πω ότι και οι δυό τους λένε ανοησίες. Η διακρατική "βοήθεια" των χωρών της ευρωζώνης προς την Ελλάδα, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια πραγματική και ουσιαστική βοήθεια των ευρωζωνιτών, αφ' ενός μεν, προς το, υπό κατάρρευση, χρηματοπιστωτικό τους σύστημα, δηλαδή ευρωμπατιροτραπεζοκρατία και αφ' ετέρου δε (και πολύ, μα πολύ περισσότερο) προς το ευρώ και την υπό αποδόμηση ευρωζώνη - παρά τις γκρίνιες, το πείσμα, την δογματική ξεροκεφαλιά, την εσωστρεφή εθνικιστική συμφεροντολογία και τις δεύτερες σκέψεις των Γερμανών, για την τύχη της ευρωζώνης.


Οι χώρες τις ευρωζώνης και η Ε.Κ.Τ. είτε τους αρέσει, είτε δεν τους αρέσει, δεν θα μπορέσουν να κεφαλαιοποιήσουν το τοκογλυφικό ελληνικό χρέος, το οποίο διογκώνουν και το μετατρέπουν σε μια όλο και μεγαλύτερη φούσκα. Και δεν θα μπορέσουν να το κεφαλαιοποιήσουν το χρέος αυτό, διότι, απλούστατα, δεν θα μπορέσουν να το εισπράξουν. Αυτήν την πικρή, γι' αυτούς, αλήθεια την αντιλαμβάνονται, όσο περνάει ο καιρός και γι' αυτό ορέγονται, να αρπάξουν την ελληνική δημόσια (αλλά και την ιδιωτική) περιουσία, προκειμένου, τουλάχιστον να εισπράξουν, ό,τι περισσότερο μπορούν από αυτό το διογκούμενο και υπό περαιτέρω έκρηξη διατελόν χρέος. Και γι' αυτόν τον λόγο οι δανειστές της χώρας μας (δημόσιοι και ιδιώτες) είναι διατεθειμένοι να επιβάλουν ένα μοντέρνο δουλοκτητικό καθεστώς, ένα δρακόντειο καθεστώς πεονίας στον δύσμοιρο ελληνικό πληθυσμό. Και αυτό πράττουν, άλλωστε. Και γι' αυτό, ούτε η νέα δανειακή σύμβαση πρέπει να υπογραφεί και ούτε ακόμα και μια "επιτυχία" του PSI θα αποδώσει.



Το ελληνικό δημόσιο χρέος, όσο παραμένει πάνω από το 35% του ΑΕΠ της χώρας μας, δεν μπορεί, εντός ευρωζώνης, να εξυπηρετηθεί, αφού η χώρα δεν τυπώνει χρήμα, ασκώντας το δικαίωμα του seigniorage και όσο η Ε.Κ.Τ. δεν αναλαμβάνει την εξυπηρέτησή του, εκδίδοντας/τυπώνοντας αυτή χρήμα για την εξυπηρέτησή του.


Αυτή την απλή αλήθεια αρνούνται οι Σημίτης και Μπίστης να ομολογήσουν - αν και την γνωρίζουν (τουλάχιστον ο πρώτος. Για τον δεύτερο αυτό δεν είναι απόλυτα σίγουρο)...


Με λίγα, λόγια : Ο Κώστας Σημίτης και η εγκληματικά καταστροφική παρέα του έβαλαν την χώρα μέσα σε ένα τεράστιο κλίβανο γεμισμένο με σκατά και τώρα που αυτή πνίγεται μέσα σε αυτά, έρχονται και κάνουν τους έξυπνους!!!


Οι αρχαίοι μας πρόγονοι είχαν μια κατάλληλη έκφραση, για την περίσταση. Το "αιδώς Αργείοι".


Η έκφραση αυτή ταιριάζει, απολύτως στον Κώστα Σημίτη, την παρέα του και την μειωμένου - έως ανύπαρκτου - πατριωτισμού ελληνική "ευρωπαϊστική"/κοσμοπολίτικη ελίτ, που όταν ανέλαβε το 1996 την πλήρη διακυβέρνηση του τόπου στα χέρια της, οδήγησε το πλοίο "Ελλάς" στα βράχια και από εκεί το έχει εγκαταλείψει στην πορεία του προς την άβυσσο..."