Ο Βαγγέλης Βενιζέλος υποδέχεται το 2012, ράβοντας κοστούμι για την πρωθυπουργία, αλλά... (Ο ΓΑΠ, οι δελφίνοι, το PSI, η επερχόμενη ελεγχόμενη, ή ανεξέλεγκτη ελληνική χρεωκοπία και ο ορατός, πλέον, κίνδυνος ενός κοινωνικού λυντσαρίσματος).

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος ετοιμάζει κοστούμι για την πρωθυπουργία. Δεν είναι η πρώτη φορά, άλλωστε. Τώρα προσπαθεί να το κάνει με την συγκατάθεση της πολιτικής μαύρης τρύπας του ΠΑΣΟΚ - περί του μοιραίου και ευήθους ΓΑΠ ο λόγος. Δεν αποκλείεται μάλιστα και να την έχει λάβει αυτή την συγκατάθεση, αποδεχόμενος όλους τους όρους του "άρχοντα του χάους". Αυτή η συγκατάθεση, όμως, δεν είναι αρκετή. Η επίτευξη του προσωπικού στόχου του αγαπητού Βαγγέλη είναι πολύ δύσκολη, με το δεδομένο κλίμα στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο βρίσκεται, εγκαταλελειμένο από την κοινωνική του βάση και ενώπιον της διάλυσης. Ο κίνδυνος της αποτυχίας και της απογοήτευσης είναι ορατός. Δεν θα είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά...



Με τον ερχομό του 2012, ο Ευάγγελος Βενιζέλος ράβει πρωθυπουργικό κοστούμι. Θέλει να ελπίζει ότι, με την συγκατάθεση του ΓΑΠ, θα διαδεχθεί τον Λουκά Παπαδήμο στην πρωθυπουργία και κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση, προσδωκόντας στην εύνοια του "άρχοντα του χάους" και της μαύρης τρύπας του χώρου της ελληνικής κεντροαριστεράς, που, με την δική του σειρά, ελπίζει σε ένα μοντέλο δυαρχίας στο ΠΑΣΟΚ, που θα του επιτρέψει να μείνει αρχηγός του κόμματος.


Αλλά τα πράγματα δεν είναι εύκολα, ούτε για τον έναν, ούτε για τον άλλο. Πρώτ' απ' όλα, λόγω του PSI και της, πιθανώτατα, επερχόμενης ανεξέλεγκτης χρεωκοπίας του ελληνικού δημοσίου και λόγω της αμφίβολης στάσης των δανειστών, απέναντι σε ένα τέτοιο εγχείρημα.


Το 2012, πέρα από τα όνειρα και τις επιδιώξεις των δύο ανδρών, είναι σίγουρο ότι θα αποτελεί μια πολύ σκληρή χρονιά, αφού θα συμπέσει με την  προαναφερθείσα και προδιαγραφόμενη ανεξέλεγκτη χρεωκοπία του ελληνικού δημοσίου, η οποία θα προκύψει μέσα από την κωμωδία του "εθελοντικού" PSI, για το κούρεμα των ελληνικών κρατικών ομολόγων, που είναι στα χέρια των ιδιωτών. Αυτό το κούρεμα είναι προφανές ότι θα ξεπεράσει, κατά πολύ, το 50% του εναπομείναντος χρέους του ελληνικού κράτους προς τους ιδιώτες κάτι το οποίο είναι φυσικό ότι δεν θα γίνει αποδεκτό από αυτούς. Αποτέλεσμα αυτής της άρνησης αποδοχής ενός τέτοιου κουρέματος θα είναι η πυροδότηση των cds, για την κάλυψη των απωλειών, που θα έχουν όσοι επένδυσαν στο ελληνικό δημόσιο χρέος και η επισημοποίηση της ελληνικής χρεωκοπίας, με έναν ανεξέλεγκτο τρόπο, αυτή την φορά - και όχι μέσα από μια ελεγχόμενη διαδικασία, όπως επεδίωξαν οι ευρωζωνίτες, με τις καταρρεύσασες αποφάσεις τους της 21/7/2011 και της 26-27/10/2011, με τις οποίες επισημοποίησαν την ελεγχόμενη ελληνική χρεωκοπία, μετασχηματίζοντάς την σε μία διαδικασία ελεγχόμενης πτώχευσης.


Η εναλλακτική λύση είναι η περαιτέρω δανειοδότηση της χώρας από την ευρωζώνη, προκειμένου να αποπληρωθούν τα ομόλογα αυτά. Η λύση αυτή είναι, όπως έχω, επανειλημμένως, γράψει, αδιέξοδη, αφού δεν θα κάνει τίποτε περισσότερο από το να φορτώσει, με περισσότερα τοκογλυφικά δάνεια, το ελληνικό δημόσιο και ως εκ τούτου, θα διογκώσει το ελληνικό δημόσιο χρέος, σε ακόμα περισσότερο δυσθεώρητα επίπεδα. Το αδιέξοδο αυτής της λύσης είναι ορατό, δια γυμνού οφθαλμού, και έγκειται στο απλούστατο γεγονός ότι αυτά τα δάνεια ουδέποτε θα σταθεί δυνατό να αποπληρωθούν.


Το αστείο στην όλη υπόθεση του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι ότι η χώρα μας, παραμένοντας στην ευρωζώνη, υπό την παρούσα μορφή της [η οποία ευρωζώνη, ως νομισματική και οικονομική ένωση, δεν οικοδομήθηκε πάνω στην βάση της αλληλεγγύης (κοινότητα των κρατικών χρεών στην ευρωζώνη, δόμηση της Ε.Κ.Τ., ως δανειστή της τελευταίας καταφυγής, για τα κράτη των χωρών της ευρωζώνης και σε τελική ανάλυση, με μια κεντρική κυβέρνηση ομοσπονδιακού τύπου, που να έχει υποτάξει την Ε.Κ.Τ. και να ασκεί οικονομική πολιτική, πάνω στην βάση του εικονικού δανεισμού - IOU - και την έκδοση λογιστικού χρήματος - fiat currency -), αλλά πάνω στην βάση της ανταγωνιστικότητας των οικονομιών των κρατών της, των χωριστών κρατικών χρεών και την αντιπληθωριστική νομισματική πολιτική του σκληρού νομίσματος], δεν μπορεί να αποπληρώσει, όχι μόνον ένα δημόσιο χρέος της τάξης των 380 δισ. €, που είναι, περίπου, σήμερα (πιθανότατα αγγίζει και ξεπερνά τα 400 δισ. €) και το οποίο αντιστοιχεί στο 168,9% του ελληνικού ΑΕΠ του 2011, αλλά ούτε και ένα χρέος της τάξης των 100 δισ. €, παρά τους σχετικούς υπολογισμούς του κ. Γιάννη Βαρουφάκη. (Τα 100 δισ. €, για τα οποία ομιλεί ο γνωστός οικονομολόγος αντιστοιχούν στο 44,4% του τωρινού ελληνικού ΑΕΠ, το οποίο υπολογίζεται, για το 2011, στα 225 δισ. € περίπου, με υπολογισμένη αρνητική ανάπτυξη της τάξης του 6%).

12/2001 - 12/2010 : Η εξέλιξη των καταθέσεων σε Ελλάδα, Ιταλία και Γερμανία. Η σαρωτική μείωση των καταθέσεων στην Ελλάδα είναι σαφέστατη και είναι η μεγαλύτερη στην Ιστορία της χώρας, αφού η εκροή των καταθέσεων, από τον Δεκέμβριο του 2009 μέχρι τώρα, έφθασε, περίπου, στα 62 δισ. €. Στην Ιταλία η εξέλιξη είναι όμοια, αλλά η εκροή των καταθέσεων εκεί είναι μικρότερη. Η Γερμανία, αντίθετα, συνεχίζει την ακάθεκτη αύξηση των καταθέσεων, τροφοδοτώντας, έτι περαιτέρω, την κρίση στην ευρωζώνη, αφού συνεχίζει να αρνείται, πεισματικά, την ανακύκλωση (και) των καταθετικών πλεονασμάτων της...

Με δεδομένη την απαξίωση που υπέστη, εντός ευρωζώνης, η ελληνική οικονομία, λόγω των αρνητικών επιπτώσεων του peg της, από το σκληρό ευρώ και με την επακόλουθη αδυναμία της να υποτιμήσει το νόμισμα της, λόγω του γεγονότος ότι παρέδωσε την άσκηση της νομισματικής της πολιτικής στην Ε.Κ.Τ. και έτσι ουδεμία επιρροή ασκεί στην έκδοση/κοπή του νομίσματος, η Ελλάδα αδυνατεί να καταστήσει ανταγωνιστική την παραγωγή της και ως εκ τούτου, δεν έχει τις απαραίτητες εισπράξεις (έσοδα), προκειμένου να μπορέσει να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες της. Παράλληλα, υφίσταται μια ακατάσχετη διαρροή κεφαλαίων, προς τις χώρες του αναπτυγμένου βορρά, αλλά και προς άλλες ασφαλείς χώρες, εκτός ευρωζώνης, με αποτέλεσμα η ελληνική οικονομία να χάνει, ακατάσχετα, άφθονο χρήμα, από την, εντός αυτής νομισματική κυκλοφορία, το οποίο οριστικά στρέφεται προς, εκτός αυτής, κατευθύνσεις, οδηγώντας την σε μια σπειροειδή και έντονα καθοδική υπαναπτυξιακή τροχιά, η οποία, φυσικά, επιτείνεται από την καταστροφική πολιτική συμπίεση των εισοδημάτων και της παραγωγής, που ασκούν οι εκπρόσωποι των τοκογλυφούντων δανειστών του ελληνικού δημοσίου.

Όλα αυτά οδηγούν στην μοιραία διαπίστωση ότι το ελληνικό δημόσιο, ακόμα και με ένα χρέος της τάξης του 45% του ΑΕΠ (αλλά, επίσης, ακόμα και αν το ποσοστό αυτό γίνει ακόμα μικρότερο), αδυνατεί, στις παρούσες συνθήκες της έντονης κρίσης, να αποπληρώσει αυτό το χρέος, ακριβώς, λόγω της εξάρτησης της ελληνικής οικονομίας από το peg του σκληρού ευρώ, το οποίο, με έναν εντελώς εγκληματικό τρόπο, υιοθέτησε, ως νόμισμα της χώρας, η βλάκιστη, διαχειριστικά ανίκανη και μειωμένου πατριωτισμού ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ και για να είμαι δίκαιος, το ανόητο "ευρωπαϊστικό"/κοσμοπολιτικό και μειωμένου πατριωτισμού τμήμα της, έτσι, όπως αυτό εκφράζεται από τον Κώστα Σημίτη και την ολέθρια, για τον τόπο, παρέα του (Λουκάς Παπαδήμος, Γκίκας Χαρδούβελης, Γιάννης Στουρνάρας, Τάσος Γιαννίτσης, Νίκος Χριστοδουλάκης κ.α.), η οποία παραμένει ενεργή στο έργο της, το οποίο εξαντλείται στην πλήρη εκθεμελίωση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, για χάρη της σωτηρίας του ευρώ.

Κλασσικό παράδειγμα η Αργεντινή της περιόδου 1998 - 2003, η οποία χρεωκόπησε, λόγω της εξάρτησης του νομίσματός της - του πέσο - από το peg του δολλαρίου των Η.Π.Α., με ένα δημόσιο χρέος της τάξης του 40% του ΑΕΠ της. Η κατάρρευση της αργεντίνικης οικονομίας, λόγω του σκληρού δολλαρίου, το οποίο, κλειδώθηκε με μία καταστροφική, για την αργεντίνικη οικονομία, ισοτιμία (1 δολλάριο προς 1 πέσο) και γονάτισε την αργεντίνικη οικονομία, ήλθε ως φυσιολογικό αποτέλεσμα και όταν ήλθε η φυγή από το αργεντίνικο νόμισμα, ακολούθησε η καταστροφή, η οποία ήταν ταχύτατη και οδήγησε στην μαζική εξαθλίωση του πληθυσμού της χώρας, η οποία κατέστη αναξιόχρεη και χρεωκόπησε, πέφτοντας στην οδυνηρή "αγκαλιά" του Δ.Ν.Τ., το οποίο την οδήγησε στην επίσημη χρεωκοπία. Η σωτηρία της Αργεντινής και του πληθυσμού της ήλθε, όταν ο Νέστωρ Κίρχνερ αποφάσισε την αποσύνδεση του πέσο, από το αμερικανικό δολλάριο και αρνήθηκε την πληρωμή του δημόσιου χρέους της χώρας, με αποτέλεσμα η αργεντίνικη οικονομία να επανέλθει, μετά από μια πενταετία έντονα αρνητικών ρυθμών ανάπτυξης, σε μια ταχύρρυθμη οικονομική ανάπτυξη, η οποία συνεχίζεται.

Όσον αφορά την σημερινή Ελλάδα, όμως, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από ό,τι ήσαν, τότε, για την Αργεντινή. Η Αργεντινή, όταν τέθηκε το ζήτημα της αποσύνδεσης του νομίσματός της από το δολλάριο, μπόρεσε να προβεί σε αυτήν την αποσύνδεση και να σπάσει την εξάρτησή του από το peg του δολλαρίου, επειδή δεν είχε καταργήσει το δικό της τοπικό νόμισμα. Η Αργεντινή είχε δικό της εθνικό νόμισμα, το πέσο. Και δεν είχε να κάνει τίποτε περισσότερο από το να το αποσυνδέσει από το δολλάριο. Η Ελλάδα, δυστυχώς, λόγω της αμετροεπούς βλακείας του "ευρωπαϊστικού"/κοσμοπολίτικου και ουσιαστικά, απάτριδος τμήματος της πολιτικοοικονομικής της ελίτ, κατήργησε το τοπικό της νόμισμα, την δραχμή και υιοθέτησε, ως νόμισμα της χώρας, το ευρώ, επί του οποίου ουδεμία επιρροή και ουδένα έλεγχο ασκεί, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να σπάσει το peg του νομίσματός της από το σκληρό ευρώ, ακριβώς, επειδή δεν έχει δικό της τοπικό νόμισμα και ως εκ τούτου, η οικονομία της να τελεί υπό σφαγή και κάτω από το ήδη εγκαθιστάμενο καθεστώς μιας μοντέρνας πεονίας.

(Υπάρχει μια τραγελαφική ιστορία, γύρω από το μέγεθος της ανοησίας και της επονείδιστης και εγκληματικής δραστηριότητας αυτής της βλάκιστης ελίτ, η οποία αφορά τον, εκ των πρωτουργών, της παρούσας καταστροφής, τον κ. Λουκά Παπαδήμο, ο οποίος, ως Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, έβαλε την χώρα στην ευρωζώνη και συνήργησε στην κατασκευή των πλαστών στοιχείων, με τα οποία η χώρα μας εισήλθε σε αυτήν, υπό την καθοδήγηση, φυσικά, του καταστροφέα του τόπου Κώστα Σημίτη και με την πλήρη γνώση και συνενοχή του γαλλογερμανικού άξονα και των άλλων πολιτικών ελίτ των χωρών της ΟΝΕ. Η ιστορία αυτή έχει να κάνει με την ανησυχία του κ. Λουκά Παπαδήμου, για τις αρνητικές επιπτώσεις της ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη, την οποία ανησυχία μας αποκάλυψε ο κ. Γιάννης Μαρίνος στο κυριακάτικο "ΒΗΜΑ" της 4/12/2011, όπου έγραψε ότι "ο κ. Παπαδήμος μου είχε εκμυστηρευθεί τις ανησυχίες του, για την αντοχή της ελληνικής οικονομίας στην Ευρωζώνη, το 2002, έτος εισόδου της Ελλάδας στον πολλά υποσχόμενο κόσμο του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος... Αυτό συνέβη λίγους μήνες μετά από την υιοθέτηση και από την Ελλάδα του ευρώ, όταν, ως ευρωβουλευτής, είχα ορισθεί, ως εισηγητής της ετήσιας έκθεσης για την εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Ο κ. Παπαδήμος ανησυχούσε, ότι, με την ένταξή μας στο ενιαίο νόμισμα, θα κινδύνευε να επιδεινωθεί η, ούτως ή άλλως, επισφαλής διεθνής ανταγωνιστικότητα της χώρας και ότι θα είχαμε σοβαρό πρόβλημα στο ισοζύγιο πληρωμών, λόγω αδυναμίας υποτιμήσεώς του. Οι εξαγωγές μας θα εξασθενούσαν, ενώ οι εισαγωγές θα κατέκλυζαν την ελληνική αγορά, εκτοπίζοντας τα εγχώρια, όπως ακριβώς συνέβη". Αυτά έγραψε ο κ. Γιάννης Μαρίνος. Και προφανώς, λέει την αλήθεια. Ο κ. Λουκάς Παπαδήμος, λοιπόν, γνώριζε τα πάντα, πλην όμως, οδήγησε τον τόπο προς την καταστροφή, εν πλήρει συνειδήσει, περί του τι μέλλει γενέσθαι. Όπως, προφανέστατα, γνώριζαν αυτά τα ολέθρια αποτελέσματα της πορείας, που είχαν επιβάλει, ως στρατηγική επιλογή, ο πρώτιστος υπεύθυνος της παρούσας καταστροφής, που υφίσταται ο τόπος και ο πληθυσμός του, δηλαδή ο Κώστας Σημίτης και η λοιπή παρέα του, οι οποίοι έβαλαν την χώρα στην ευρωζώνη, έχοντας υπόψη τους όλα αυτά τα δεδομένα, που προδίκαζαν τον ήδη επελθόντα όλεθρο. Περιττό να πω ότι, όλοι αυτοί, που πήραν αυτές τις αποφάσεις και είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της εξελισσόμενης καταστροφής, πρέπει, μέσα από μια συνταγματική αναθεώρηση, που θα καταργεί κάθε παραγραφή, να περάσουν από ειδικό δικαστήριο εγκλημάτων και να υποστούν τις βαρύτατες ποινές, που τους αξίζουν...).

Κάτω από αυτές τις περιστάσεις και όσο το ευρώ παραμένει σκληρό, η επιστροφή στην δραχμή, καθίσταται αναπότρεπτη, παρά την δυσκολία και την επικινδυνότητα του εγχειρήματος, λόγω της αποδεδειγμένης ανικανότητας της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ να χειριστεί ένα τέτοιο σενάριο, το οποίο, από μόνο του, στην αρχή της εφαρμογής του, προφανέστατα, θα επιφέρει ένα ισχυρό σοκ στην ελληνική κοινωνία. Το σοκ αυτό θα είναι ισχυρότερο, στον βαθμό, η μετάβαση στην δραχμή θα γίνει, εκ του προχείρου, λόγω του γεγονότος ότι η ελληνική πολιτική και οικονομική ελίτ δεν έχει επεξεργαστεί, δεν έχει δουλέψει, με ένα τέτοιο σενάριο και δεν έχει καταστρώσει κάποιο σχέδιο μετάβασης, από το ευρώ στην νέα δραχμή.

Αλλά, όσα και να λέει η έντρομη, σε βαθμό πανικού, ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, η επιστροφή στην δραχμή και δυνατή είναι και αναγκαία (ύστερα από μια προηγούμενη εξαντλητική διαπραγμάτευση με τους λοιπούς ευρωζωνίτες, που θα αφορά το ελληνικό δημόσιο χρέος, την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και πολλά άλλα σχετικά ζητήματα) όσο η ευρωζώνη παραμένει αυτή που τώρα είναι - δηλαδή ένας χώρος υπό αποδόμηση.

Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική οικονομία μπορεί να επιβιώσει με την δραχμή. Και φυσικά μπορεί να ζήσει, εκτός ευρωζώνης, όπως, επίσης μπορεί να ζήσει και να αναπτυχθεί και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα θα γίνει πιο ανταγωνιστική. Εντός ευρωζώνης (και Ε.Ε.), η ελληνική οικονομία έχει ένα τεράστιο, ένα ογκωδέστατο πρόβλημα μη ανταγωνιστικότητας, επειδή το κόστος παραγωγής στην Ελλάδα είναι πολύ πιο υψηλό από ό,τι στην Γερμανία και στις άλλες χώρες του βορρά.

Με την υποτίμηση της δραχμής η Ελλάδα θα γίνει, αυθωρεί, ανταγωνιστική και θα καταστεί δυνατό να πουλήσει τα προϊόντα της στην Γερμανία και στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης, κερδίζοντας μερίδιο της αγοράς τους, κάτι που τώρα δεν το μπορεί. Με την τωρινή παραμονή  στο ευρώ, για να μπορέσει η ελληνική οικονομία να γίνει ανταγωνιστική, πρέπει να υποστεί την οδυνηρή, για τον ελληνικό πληθυσμό "εσωτερική υποτίμηση".

Αυτό σημαίνει ότι η χώρα μας πρέπει να μειώσει δραστικά τους μισθούς και τις τιμές, σε επίπεδο της τάξης του 40%. Ακόμα και αν η Ελλάδα κατάφερνε να μηδενίσει το δημόσιο χρέος της (ή εάν επιτύγχανε να διαγραφεί αυτό το χρέος, από τους ευρωζωνικούς δανειστές της, κάτι που πρέπει να επιδιωχθεί, μέσα από την διαπραγμάτευση, για την οποία κάνω λόγο), η χώρα και πάλι δεν θα ήταν ανταγωνιστική. Και το να γίνει η ελληνική οικονομία ανταγωνιστική, σημαίνει, πρωτ' απ' όλα, ότι η χώρα πρέπει να εξέλθει από την ευρωζώνη και να υποτιμήσει το νέο τοπικό νόμισμά της, έτσι ώστε, μέσω της υποτίμησης της νέας δραχμής, να δημιουργηθούν, ταχύτατα, οι προϋποθέσεις  υψηλής ανάπτυξης, ως προϊόν της άμεσης αύξησης της ανταγωνιστικότητάς της και έτσι η Ελλάδα θα πλούτιζε από τον ευρωπαϊκό και κυρίως τον διεθνή τουρισμό.

Φυσικά, μια τέτοια ενέργεια επιστροφής στο τοπικό νόμισμα της χώρας θέλει μελετημένο σχέδιο και προσοχή στην εφαρμογή του σχεδίου αυτού.

Κατ' αρχήν, η επιστροφή στην δραχμή, προϋποθέτει ότι οι τράπεζες θα κρατικοποιηθούν, για να μπορέσει η χώρα να αποκτήσει την πλήρη κυριαρχία της στην άσκηση της νομισματικής της πολιτικής και στην συνακόλουθη άσκηση της δημοσιονομικής και της, εν γένει, οικονομικής της πολιτικής, γεγονός που σημαίνει ότι θα αλλάξουν, άρδην, οι μηχανισμοί και κανόνες χρηματοδότησης του ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού, το οποίο θα διευρυνθεί προκειμένου να σταθεί δυνατόν να γίνουν οι απαραίτητες δημόσιες επενδύσεις και η ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα.

Συνακόλουθα και ευθύς εξ αρχής, πρέπει να δημιουργηθεί ένα ισχυρότατο πλέγμα κανόνων, το οποίο θα αποσκοπεί στον ασφυκτικό έλεγχο της κίνησης των κεφαλαίων, προς αποτροπή της φυγής τους στο εξωτερικό.

Και φυσικά, μαζί με την υποτίμηση, θα πρέπει να εφαρμοστεί και συνδυασμένη πολιτική ελέγχου μισθών - τιμών - κερδών - εισοδημάτων, η οποία θα συντονιστεί με μια πολιτική ελέγχου των εισαγωγών, με επιβολή σκληρών μέτρων περιορισμού των προϊόντων εκείνων, που αφορούν τις πολυτελείς εισαγωγές.

Όλα αυτά, όπως περιέγραψα, αρχικά, θα επιφέρουν ένα σοκ στην ελληνική οικονομία, το οποίο, όμως, θα είναι πολύ μικρότερο και χρονικά βραχύτατο, σε σχέση με όσα έχει επιφέρει και θα συνεχίσει να επιφέρει η παράταση της άσκησης της τρέχουσας πολιτικής, που στηρίζεται στην "εσωτερική υποτίμηση".

Για να γίνει αντιληπτό αυτό που περιγράφω, πρέπει να αναφέρω ότι η συνέχιση της παρούσας οικονομικής πολιτικής, που στοχεύει στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, μέσω της "εσωτερικής υποτίμησης" θα επιφέρει, κατά την επόμενη τριετία, μια μείωση του ελληνικού ΑΕΠ της τάξης του 15% και μια μείωση των εισοδημάτων, περίπου στο 20% (ή και πολύ περισσότερο). Αλλά, με την παύση πληρωμής του τοκογλυφικού ελληνικού δημόσιου χρέους και την υποτίμηση της δραχμής και μετά το άμεσο σοκ, για το οποίο μίλησα, η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, που σύντομα θα ακολουθήσει, θα είναι αλματώδης και θα επέλθει με ραγδαία αυξανόμενους ρυθμούς - όπως ακριβώς, συμβαίνει, σήμερα, με την γείτονα Τουρκία, η οποία εμφανίζει ετήσιους αναπτυξιακούς ρυθμούς της τάξης του 8% του ΑΕΠ της.

Όμως, οι ολετήρες της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, περί άλλων τυρβάζουν. Οι ΓΑΠ και Βενιζέλος ασχολούνται με το πως θα παραμείνουν γαντζωμένοι στην όποια εξουσία τους έχει απομείνει και τους έχει αφεθεί, από την τρόϊκα των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας. Και φυσικά, αυτό, που επιδιώκουν, είναι η αποφυγή της έκφρασης της λαϊκής ετυμηγορίας, εν μέσω της πλήρους αποτυχίας του κατοχικού Μνημονίου και των νέων μέτρων, που θα υποχρεωθούν να πάρουν, εν όψει της αποτυχίας του PSI (τα οποία θα πάρουν ακόμα και αν αυτό "επιτύχει"), μια αποτυχία, η οποία, ήδη, προεξοφλείται από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, είτε, ως ελεγχόμενη χρεωκοπία και ελεγχόμενη πτώχευση του ελληνικού δημοσίου, μέσα στο πρώτο δίμηνο του 2012, είτε ως ανεξέλεγκτη χρεωκοπία τον Μάρτιο του 2012, εάν οι ευρωζωνίτες αρνηθούν να χρηματοδοτήσουν τα ελληνικά κρατικά ομόλογα, αξίας 14,4 δισ. €, τα οποία πρέπει να πληρωθούν τότε.

Το αστείο και συνάμα παράδοξο (αν και όχι εξωπραγματικό) είναι ότι οι τράπεζες και τα hedge funds περιμένουν ότι η επιδείνωση της κρίσης του ευρωπαϊκού χρέους, που θα προκληθεί από μία ελληνική χρεωκοπία, θα οδηγήσει σε αυτό που φαίνεται λογικό, για την επιβίωση της ευρωζώνης, αν και μέχρι τώρα, η Ε.Κ.Τ. και η Γερμανία το αρνούνται, πεισμόνως : Να αναλάβει, δηλαδή, η Ε.Κ.Τ. τον ρόλο του δανειστή της τελευταίας καταφυγής και να κόψει, αφειδώς, χρήμα, παρεμβαίνοντας στην αγορά κρατικών ομολόγων, ως έσχατος αγοραστής, προσφέροντας στους ομολογιούχους εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, σε ζεστό χρήμα, κατά τα πρότυπα της αμερικανικής FED στην κρίση του 2008. Είτε αυτό πραγματοποιηθεί (κάτι που το είχα γράψει και το έχω προβλέψει, από την αρχή της κρίσης του ευρωπαϊκού χρέους, με προεξάρχουσα την ελληνική κρίση του 2009-2010), είτε όχι, η Ελλάδα πρέπει να είναι παρούσα, με δυναμικό τρόπο, εντός ευρωζώνης, για να διαπραγματευθεί, είτε την παραμονή της, σε μια νέα ένωση, είτε την έξοδό της από αυτήν, ασκώντας όλα τα δικαιώματα και τις δυνατότητες, που της δίνουν οι θεσμοί της ευρωζώνης και της Ε.Ε., διαπραγματευόμενη, ταυτόχρονα και την παραμονή της στην Ευρωπαίκή Ένωση.

Αλλά, όπως είπαμε, οι ΓΑΠ και Βενιζέλος, περί άλλων τυρβάζουν (όπως και η γαλλογερμανική ελίτ), με δεδομένη την αποτυχία του Μνημονίου και ενώ η Ελλάδα θα οδηγηθεί και το 2012, σε μια βαθιά κρίση (λαμβανομένου υπόψη ότι τα αποτελέσματα του προϋπολογισμού του 2011 είναι, φυσιολογικώς, τραγικά, με δεδομένη την βαθιά και παρατεταμένη κρίση στην οποία έχει, σκοπίμως και σχεδιασμένα, ριφθεί η ελληνική οικονομία, αφού ο τακτικός προϋπολογισμός εμφανίζει αυξημένο έλλειμμα της τάξης του 36,5%, σε σχέση με το 2010, ήτοι το έλλειμμα του 2011 φθάνει στα 18,846 δισ. €, ενώ το 2010 έφθασε στα 13,814 δισ. € ενώ, εάν δεν λάβουμε υπόψη μας τους παραφουσκωμένους τόκους, τότε το έλλειμμα του τακτικού προϋπολογισμού - το περίφημο πρωτογενές έλλειμμα - υπερβαίνει τα 3,3 δισ. €, ποσόν το οποίο είναι, πάνω από 350% μεγαλύτερο από το αντίστοιχο του 2010, το οποίο έφθασε στο 0,91 δισ. €. Αυτό το γεγονός δείχνει ότι ο προϋπολογισμός είναι, εκτός ελέγχου, παρά τα συνεχή και σκληρά μέτρα λιτότητας και με δεδομένη την αυξημένη ύφεση του 2012, θα είναι αδύνατο να καλυφθούν οι τρύπες στην διαχείριση του 2011, εκτός εάν ληφθούν ακόμα πιο σκληρά μέτρα, τα οποία θα βαθύνουν, ακόμα περισσότερο την κρίση και τις αστοχίες στις προβλέψεις του προϋπολογισμού του 2012, ο οποίος είναι, ήδη, διάτρητος), με αρνητική ανάπτυξη πολύ μεγαλύτερη από το 3%, που προβλέπουν οι εδώ επίσημοι, αφού η ύφεση στην χώρα μας, κατά πάσα πιθανότητα, θα φθάσει, όπως και εφέτος, στο -6% του ΑΕΠ.

Και πιθανότατα, οι δύο άνδρες (Βενιζέλος και ΓΑΠ) τυρβάζουν, περί άλλων, επειδή θεωρούν δεδομένη την επερχόμενη αποτυχία, η οποία θα τους δώσει την ευκαιρία να αποσύρουν τον κ. Λουκά, τον οποίο, με το στανιό απεδέχθησαν, ως πρωθυπουργό.

Ας δούμε ποιά είναι αυτά τα άλλα, για τα οποία τυρβάζουν...

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε στις 25 και στις 26/12/2011, υπό μορφή σχολίων, στο άρθρο του κ. Χαρίδημου Τσούκα, με τίτλο : "Ο στρατηγός απόκαμε..." http://htsoukas.blogspot.com/2011/12/o.html και φυσικά αφορά τον Βαγγέλη Βενιζέλο :

"Αγαπητέ κύριε Τσούκα, τι έγινε αυτό το πολύ καλό σας δημοσίευμα, για τον εκλιπόντα Βάτσλαβ Χάβελ;

Ποιά μαρμάγκα το έφαγε;

Εν πάσει περιπτώσει, ας αφήσουμε τον αείμνηστο Βάτσλαβ Χάβελ και ας έλθουμε στον Ευάγγελο, με τον οποίο, για πολλοστή φορά, ασχολείσαι.

Θα το ξαναπώ : Άχρηστος κόπος! Ο Βαγγέλης έχασε το τραίνο. Ο μοιραίος για τον τόπο "άρχοντας του χάους", λειτουργώντας ως (πολιτική) μαύρη τρύπα, συμπαρέσυρε και κατάπιε, μαζύ του, στον όλεθρο και τον Βαγγέλη Βενιζέλο, ύστερα από την επιλογή του τελευταίου να αποδεχθεί, τον περασμένο Ιούνιο, την μετακίνησή του στο υπουργείο Οικονομικών.

Η επελθούσα "κόπωση" του αγαπητού Βαγγέλη ήταν πλήρως αναμενόμενη. Η εφαρμογή του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, την οποία ο πολυλογάς Βαγγέλης ανέλαβε να φέρει σε πέρας, οδηγεί την ελληνική οικονομία, κατ' ευθείαν, στην κόλαση, την ελληνική κοινωνία στην εξαθλίωση και στην πείνα και ως εκ τούτου, η ενσάρκωση στην πράξη αυτών των αποτελεσμάτων του εν λόγω προγράμματος καταστροφής του ελληνικού κοινωνικού ιστού δεν μπορούσε παρά να επιφυλάξει αυτή την πολιτική τύχη στον αγαπητό Βαγγέλη, την οποία ο "παθών" περιγράφει, μέσα από έναν εξειδανικευτικό λόγο, τον οποίον συνηθίζει, όταν μιλάει για τον εαυτό του, ως "κόπωση".

Είναι άξιος της τύχης του. Την επέλεξε και θα την υποστεί.

Όπως άξιος της τύχης του είναι και ο ευήθης "άρχοντας του χάους", ο οποίος υποχρεώθηκε σε παραίτηση, εξ αιτίας της εφαρμογής αυτού του προγράμματος διάλυσης της ελληνικής κοινωνίας.

Βέβαια η πανικόβλητη και βλάκιστη ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ και ιδιαίτερα η "συμμορία του ευρώ" (δηλαδή το διαχειριστικά ανίκανο βλαχομπαρόκ "ευρωπαϊστικό"/κοσμοπολιτικό και μειωμένου πατριωτισμού τμήμα της) έφερε τον πρωτουργό της παρούσας καταστροφής κ. Λουκά, για να συνεχίσει αυτό το καταστροφικό έργο και προσπαθεί, παντί σθένει, να του δώσει παράταση ζωής, αλλά το game over είναι κοντά και γι' αυτόν.

Κάπου εκεί ελπίζει και ο Βαγγέλης. Σε τι ελπίζει; Ελπίζει, ως νέος Ιζνογκούντ, στο να γίνει χαλίφης στην θέση του χαλίφη. Να διαδεχθεί, δηλαδή, τον κ. Λουκά, χωρίς να προηγηθεί οποιαδήποτε μορφή λαϊκής ετυμηγορίας, εκλογές, ή ο,τιδήποτε άλλο σχετικό (σύμφωνα με την ρήση του ευαγγελιστή, την οποία αναφέρατε σε παλαιότερο δημοσίευμά σας, προκειμένου, με έναν ευγενή, αλλά όχι και κομψό, τρόπο να εξορκίσετε την λαϊκή ετυμηγορία - άλλωστε, τι Ευάγγελος θα ήταν ο Βενιζέλος, αν δεν προσυπέγραφε και αυτός την ρήση του ευαγγελιστή, στην οποία αναφερθήκατε).

Πως θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο;

Μας το είπε τελευταία, ο αγαπητός Βαγγέλης, μιλώντας στην Βουλή. Το ΠΑΣΟΚ (ή, εν πάσει περιπτώσει, ό,τι έχει απομείνει από αυτό) εξακολουθεί να διαθέτει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και κατά παραχώρηση, εν τη μεγαθυμία του, αφήνει τον κ. Λουκά και την παρδαλή τρικομματική του κυβέρνηση να κυβερνά. Ως εκ τούτου, εάν η κυβέρνηση του κ. Λουκά δεν μακροημερεύσει, πέραν του ερχομένου Φεβρουαρίου και εάν εμφανισθεί η απαίτηση για διενέργεια εκλογών - που η τρομαγμένη ελίτ του τόπου και οι δανειστές απεύχεται και απεύχονται -, τότε η επανεμφάνιση μιας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (υπό την προεδρία του νυν αντιπροέδρου και υπουργού Οικονομικών, φυσικά) είναι πιθανή.

Αυτό είναι και το τρέχον όνειρο της ελληνικής εκδοχής του Ιζνογκούντ - περί του αγαπητού Βαγγέλη ο λόγος. Αυτό το όνειρο δεν είναι εύκολο να πραγματοποιηθεί, αλλά δεν είναι απίθανο.

Και δεν είναι εύκολο να λάβει σάρκα και οστά, διότι απαιτεί την συγκατάθεση και του "άρχοντα του χάους", η οποία δεν είναι δεδομένη. Ο ΓΑΠ δεν λειτουργεί ορθολογικά και ως εκ τούτου, δεν μπορεί να προβλεφθεί η αντίδρασή του. Άλλωστε, πρέπει να ρωτήσει και την κ. Μαργαρίτα, της οποίας η αντίδραση επίσης δεν είναι προβλέψιμη, εκτός εάν μπει στην μέση ο ευρύτερος κύκλος της οικογένειας, οπότε μπορεί το περιβάλλον, μέσα στο οποίο θα ληφθούν οι σχετικές αποφάσεις, για την στάση του παρόντος αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, να είναι περισσότερο ορθολογικό. Μπορεί, λοιπόν, υπό προϋποθέσεις, η συγκατάθεση του "άρχοντα του χάους" να εκμαιευθεί. Και φυσικά, ο Βαγγέλης θα δώσει τα πάντα στον ευήθη άρχοντα, προκειμένου να πάρει την συγκατάθεσή του.

Όμως, δεν αρκεί η συγκατάθεση του πρώην πρωθυπουργού, την οικογένειάς του και της ομάδας που ελέγχει, μέσα στο ΠΑΣΟΚ.

Απαραίτητη είναι και η συγκατάθεση και των λοιπών ομάδων (όπως, επίσης και των εκτός ομάδων βουλευτών του κόμματος) μέσα στο κόμμα, σε μια τέτοια λύση, η οποία θα προβλέπει μια "επανεκκίνηση" του ΠΑΣΟΚ, με μια νέα κυβέρνηση υπό τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Και αυτή η πολλαπλή και εκ πολλών κατευθύνσεων συγκατάθεση και δεδομένη δεν είναι και είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί. Απαιτεί πολλή δουλειά, πολύν χρόνο και ένα ελάχιστα ευνοϊκό κλίμα στην κοινωνία. Τα δύο πρώτα μπορούν να επιτευχθούν και να κερδηθούν, εάν η εσωκομματική αναμέτρηση των δελφίνων (εφ' όσον αυτή υπάρξει - και λέω εφ' όσον υπάρξει, επειδή ο "άρχοντας του χάους" ελπίζει ακόμα σε ένα σχήμα διαρχίας, με τον ίδιο να παραμένει αρχηγός στο ΠΑΣΟΚ), μείνει μέσα σε κάποια όρια, που δεν θα οδηγήσουν στην διάρρηξη των σχέσεων των αντιμαχούντων και στην διάσπαση του κόμματος. Το τρίτο (ένα ελάχιστο συγκατάθεσης της κοινωνίας) δεν έχει καμμία ελπίδα να πραγματοποιηθεί.

(Υπάρχουν και οι δανειστές, των οποίων η συγκατάθεση, σε ένα τέτοιο σενάριο, δεν είναι διόλου εξασφαλισμένη).

Παρ' όλ' αυτά, ο Βαγγέλης ελπίζει - αν και την πραγματοποίηση αυτού του σεναρίου θα έπρεπε να την απεύχεται, εάν λειτουργούσε ορθολογικά.

19/12/2011 : Ο περιφερειάρχης Απόστολος Κατσιφάρας καταματωμένος, ύστερα από επίθεση που υπέστη, από πολίτες της Πάτρας, σε δημόσιο χώρο. Όσο και αν η πράξη αυτή είναι αποδοκιμαστέα, γεγονός είναι ότι δείχνει την αλλαγή του κοινωνικού κλίματος, το οποίο έχει βαρύνει, κατά πολύ, για τους σοσιαλνεοφιλελεύθερους διοικούντες (και όχι μόνον αυτούς). Φαίνεται πως η "απαλή" εποχή της κοινωνικής αποδοκιμασίας, μέσω γιαουρτιών (που, άλλωστε είναι και ακριβά), έχει παρέλθει και οδεύει προς την αντικατάστασή της, από μια άλλη, η οποία θα είναι τραχειά και περισσότερο βάρβαρη...

Και θα έπρεπε να απεύχεται το σενάριο μιας παρασκηνιακής ανάδειξής του στην πρωθυπουργία ο Βαγγέλης Βενιζέλος, επειδή, αν εξετάσουμε όλα τα δεδομένα, είναι πολύ δύσκολο να δούμε το πως θα μπορέσει (μπορέσουν) και ο ίδιος και το πασοκικό πολιτικό σύστημα (και όχι μόνον αυτό) να αποφύγει (αποφύγουν) το λυντσάρισμα. Πραγματικά, όσο και αν προσπαθώ να δω το πως θα αποφευχθεί κάτι τέτοιο, δεν μπορώ να βρω την οδό διαφυγής από μια τέτοια εξέλιξη.

Αυτό το αδιέξοδο δεν προέκυψε τυχαία. Και δεν προέκυψε τυχαία, διότι είναι αποτέλεσμα της συνειδητής πολιτικής επιλογής του "άρχοντα του χάους", ο οποίος φρόντισε να εμπλέξει και να ενοχοποιήσει το σύνολο του πολιτικού προσωπικού του ΠΑΣΟΚ, στην εφαρμογή και στην υπεράσπιση της πολιτικής του, η οποία οδήγησε την χώρα στην χρεωκοπία και στην υποδούλωσή της στους δανειστές, δια της υπαγωγής της στην περίπου άμεση και απόλυτη δικτατορία του ευρωπαϊκού και του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου.

Και φυσικά ο ΓΑΠ επέλεξε την άμεση εμπλοκή όλου του στελεχιακού δυναμικού του ΠΑΣΟΚ στην καταστροφική πολιτική, που ο ίδιος διάλεξε να εφαρμόσει, εξυφαίνοντας, εις βάρος της χώρας και των πολιτών της, ένα μοντέρνο καθεστώς πεονίας, ακριβώς για να επιβάλει σε όλο αυτό το στελεχειακό δυναμικό το καθεστώς της συνένοχης σιωπής και το σύστοιχο καθεστώς της περίπου απόλυτης αναξιοπιστίας, εάν κάποιος από όλους θα φρόντιζε στην πορεία να αποστασιοποιηθεί από την εφαρμοζόμενη πολιτική, που υπέταξε την χώρα στους τοκογλυφικούς δανειστές της.

Και όμως, ο κενός περιεχομένου "άρχοντας του χάους", λειτουργώντας, ως πολιτική μαύρη τρύπα, στον χώρο της ιδιότυπης ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, κατάφερε να συμπαρασύρει μαζί του, στον πολιτικό αφανισμό, το σύνολο του ηγετικού δυναμικού του ΠΑΣΟΚ...

Σε αυτό το επίπεδο ο "άρχοντας του χάους" τα κατάφερε πολύ καλά, αφού το σύνολο του στελεχειακού δυναμικού του ΠΑΣΟΚ, ολόκληρη και σύσσωμη η ηγετική του ομάδα συμμετείχε και στις δύο εκδοχές των κυβερνήσεών του την περίοδο Οκτωβρίου 2009 - Νοεμβρίου 2011, αλλά και στην παρούσα κυβέρνηση του κ. Λουκά, υλοποιώντας και εφαρμόζοντας, κατά γράμμα, ως απλοί επιστάτες των εντολών των ξένων νεοκατοχικών αυθεντών της χώρας, το πρόγραμμα της καταστροφής της ελληνικής οικονομίας και του εξανδραποδισμού της ελληνικής κοινωνίας, ένα πρόγραμμα, το οποίο αυτοί οι αυθέντες κατέστρωσαν, αφού, προηγουμένως, ο ΓΑΠ και η εκλεγμένη κυβέρνησή του, τους κάλεσαν και τους παρέδωσαν τα κλειδιά της διακυβέρνησης της χώρας, χωρίς να ρωτήσουν τον δυστυχή ελληνικό λαό, παρά το γεγονός ότι είχαν εκλεγεί με μια τελείως διαφορετική πολιτική ατζέντα, στην οποία δεν περιλαμβανόταν η καθυπόταξη της χώρας στις ορέξεις και στις διαστροφικές απαιτήσεις των δανειστών της.


Παρακολουθώ π.χ., με πολλή θυμηδία και άφθονο σαρκασμό την προσπάθεια του δυστυχούς Μιχάλη Χρυσοχοΐδη να απεγκλωβιστεί από τον θανάσιμο εναγκαλισμό του "άρχοντα του χάους" και να αποφύγει την κατάποσή του από την πολιτική μαύρη τρύπα, που ο ευήθης ΓΑΠ εκπροσωπεί, προκειμένου να διασωθεί ο ίδιος πολιτικά και να διεκδικήσει την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, επανεκφράζοντας την λαϊκή βάση του χώρου της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, επιτιθέμενος με ένα οξύ και βίαιο τρόπο στην πολιτική του ΓΑΠ και προσωπικά, στον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργό. Η αλήθεια είναι ότι, αν και έχει πλήρως δίκιο σε όσα καταμαρτυρεί στον ΓΑΠ και όλα όσα λέει είναι ακριβώς έτσι όπως τα λέει, αναφερόμενος στην πολιτική του "άρχοντα του χάους", από τον Οκτώβριο του 2009, μέχρι το κατοχικό Μνημόνιο του Μαΐου του 2010 και αυτά που λέει είναι αυτά που εδώ και περίπου, δύο χρόνια, προσάπτω στον αφελή "άρχοντα του χάους" - ότι δηλαδή τον πρώτο καιρό δεν ήταν ικανός να εκτιμήσει την σοβαρότητα της κατάστασης στην οποία ευρίσκετο η χώρα, ότι κυβέρνησε με άσχετους και κηπουρούς, οι οποίοι ήσαν ανίκανοι να εκτιμήσουν και αυτοί την κατάσταση και αφού δεν πήρε τα ενδεικνυόμενα μέτρα για να αποφύγει την πορεία προς την χρεωκοπία της χώρας, στην συνέχεια έπρεπε να αποφύγει την υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο και ότι, όταν αποφάσισε να την υπαγάγει σε αυτό, δεν προέβη ούτε καν σε μια στοιχειώδη διαπραγμάτευσή του -, τελικά, αυτοκαταστρέφει τον πολιτικό του λόγο.

Και καταστρέφει τον επικριτικό, για τον ΓΑΠ, πολιτικό του λόγο ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, επειδή καθίσταται, αυθωρεί, αναξιόπιστος, αφού συμμετείχε και ο ίδιος στις κυβερνήσεις του ΓΑΠ και ήταν στην πρώτη γραμμή της εφαρμογής αυτής της καταστροφικής πολιτικής, την οποία καταγγέλει, ιδίως ως υπουργός Ανάπτυξης - η οποία όχι μόνον δεν ήλθε, αλλά μετασχηματίσθηκε σε ταχύτατη υπανάπτυξη, αφού εφέτος η αρνητική ανάπτυξη της χώρας θα υπερβεί το 6% -, οπότε μας είπε και το αμίμητο ότι δηλαδή, κύριος σκοπός του είναι η ... αποσοβιετοποίηση του ελληνικού κράτους (!!!) Και μάλιστα, όχι μόνον ήταν στην πρώτη γραμμή της υπεράσπισης και της εφαρμογής της πολιτικής του ΓΑΠ, την οποία τώρα καταγγέλει, αλλά και συνεχίζει να την εφαρμόζει, παραμένοντας υπουργός Ανάπτυξης και στην κυβέρνηση του κ. Λουκά. Έτσι, όμως, δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να καθίσταται, παντελώς, αναξιόπιστος και να αυτοεξευτελίζεται στα όμματα του κοινού, στο οποίο θέλει να απευθυνθεί. Και φυσικά, αυτή η εξέλιξη είναι προϊόν της πολιτικής επιλογής της πολιτικής μαύρης τρύπας του ΠΑΣΟΚ, που ως "άρχοντας του χάους", επέλεξε να εμπλέξει όλο το ηγετικό δυναμικό του ΠΑΣΟΚ στην εφαρμογή και στην υπεράσπιση της πολιτικής του, ακόμα και τώρα που ο ίδιος ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ υποχρεώθηκε να αποχωρήσει από την πρωθυπουργία, αφήνοντας στο κάδρο της αμείλικτα συνεχιζόμενης φθοράς, όλους τους υπόλοιπους οι οποίοι φιλοδοξούν να τον διαδεχθούν, σε μια καρέκλα, η οποία δεν θα έχει (και ήδη δεν έχει) καμμία αξία, όσο και αν όλοι τους δεν θέλουν και δεν μπορούν, τώρα, να το διαπιστώσουν.


Το πρόβλημα αυτό που αντιμετωπίζει ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης είναι ακριβώς το ίδιο που αντιμετωπίζουν και όλοι οι άλλοι, που φιλοδοξούν να διαδεχθούν τον "άρχοντα του χάους" και ο Βαγγέλης Βενιζέλος, φυσικά, δεν αποτελεί εξαίρεση.


Όχι μόνον δεν αποτελεί εξαίρεση ο αγαπητός Βαγγέλης, αλλά, αντιθέτως, στην περίπτωσή του το πρόβλημα έχει οξύτερες διαστάσεις, διότι ευρίσκεται, κυριολεκτικά, ως υπουργός Οικονομικών, στην πρώτη γραμμή του πυρός της εφαρμοζόμενης πολιτικής του ΓΑΠ, προηγουμένως, με τον ΓΑΠ και τώρα, χωρίς τον ΓΑΠ, στο πλευρό του κ. Λουκά.


Η "κόπωση" του αγαπητού Βαγγέλη, λοιπόν, είναι απόλυτα φυσιολογική, αφού βλέπει ότι το όνειρο της ομαλής και άνευ αντιπάλου, διαδοχής του ΓΑΠ στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, από τον ίδιο τον Βαγγέλη, αρχίζει να ξεφτίζει και να απομακρύνεται, αφού οι επίδοξοι αντίπαλοί του αποκτούν μια κάποια βάση μέσα σε εκείνους οι οποίοι παραμένουν ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ.


Βέβαιως, τα μεγέθη εκείνων που θα ψηφίσουν και που προτιμούν όλους αυτούς, που θα εκτεθούν, ως υποψήφιοι, αν ο "άρχοντας του χάους" το επιτρέψει, είναι ελάχιστα και χάνονται μέσα στην θάλασσα εκείνων, που αηδιάζουν από όλους τους επίδοξους υποψηφίους, καθώς και από όλο το στελεχειακό δυναμικό του ΠΑΣΟΚ, όπως και από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, ως πολιτικό χώρο. Αυτή η διαπίστωση αποτελεί και είναι μια αδήριτη και σκληρή πραγματικότητα, για όλους τους. Την γνωρίζουν πολύ καλά αυτή την πραγματικότητα, αλλά στην παρούσα φάση, αυτό που τους ενδιαφέρει είναι οι λίγοι εναπομείναντες πιστοί και όσοι άλλοι - ελάχιστοι - είναι αλιεύσιμοι, μέσα από τις όποιες οπερεττικές εσωκομματικές εκλογικές διαδικασίες καταφέρουν (αν καταφέρουν) να στήσουν.


Όμως, τίποτε από όλα αυτά δεν είναι δεδομένο, για τον Βαγγέλη. Όσο περνάει ο χρόνος και όσο συνεχίζει να εκτίθεται στα μάτια της κοινής γνώμης, ως εφαρμοστής της πολιτικής του ΓΑΠ, χωρίς τον ΓΑΠ, η "κόπωσή" του θα αυξάνεται και στο τέλος θα χάσει και την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, εάν η διαδικασία της εκλογής φθάσει να γίνει, μέσα από μια προσφυγή στην όποια εναπομείνασα λαϊκή βάση του κόμματος. Γι' αυτό και φαίνεται ότι, αφ' ενός μεν, θέλει να αποχωρήσει από την κυβέρνηση του κ. Λουκά και αφ' ετέρου, δε, θα θελήσει να επιβάλει την εκλογή του από μέσα από άλλα όργανα, που θα αποφεύγουν την, όποιας τάξεως και μεγέθους, λαϊκή ψήφο.

Μια τέτοια εξέλιξη, όμως, πέρα από την συγκατάθεση του "άρχοντα του χάους", θα έπρεπε να γίνει αποδεκτή και από τους άλλους επίδοξους διαδόχους του τωρινού αρχηγού του ΠΑΣΟΚ. Και μια τέτοια συγκατάθεση των αντιπάλων του Βαγγέλη, μέχρι τώρα, δεν φαίνεται να έχει δοθεί. Ως εκ τούτου, εάν επιχειρηθεί μια εκλογή του Βενιζέλου από άλλα κομματικά, ή κοινοβουλευτικά, όργανα και όχι από προσφυγή σε ανοικτή ψηφοφορία στην όποια λαϊκή βάση προσέλθει να ψηφίσει, το ενδεχόμενο της διάσπασης και της κονιορτοποίησης του πολιτικού αυτού χώρου, αποτελεί έναν πραγματικό κίνδυνο, για όλους τους.


Τι θα μπορούσε να συμβεί, για να γίνει ο Βαγγέλης Βενιζέλος αυτό που ονειρεύεται - δηλαδή να γίνει πρωθυπουργός - (και παράλληλα, ίσως, να διεκδικήσει έναν ρόλο και ο "άρχοντας του χάους");


Αυτό που θα μπορούσε να γίνει είναι το να ανατραπεί, με οποιονδήποτε λόγο και αφορμή, η κυβέρνηση του κ. Λουκά και να κληθεί το ΠΑΣΟΚ, (ως κόμμα το οποίο διαθέτει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, όπως είπε στην Βουλή ο Βαγγέλης Βενιζέλος) από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια να προτείνει νέο πρωθυπουργό σε μια άλλη κυβέρνηση, χωρίς την προσφυγή σε βουλευτικές εκλογές.


Μέσα από αυτήν την διαδικασία, θα μπορούσε (θεωρητικά) να εκλεγεί ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ως πρωθυπουργός και (ίσως) να παραμείνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο "άρχοντας του χάους", πετώντας το μπαλάκι της διάσπασης στους άλλους δελφίνους - με την ελπίδα ότι αυτοί δεν θα τολμήσουν να προβούν σε μια τέτοια κίνηση.


Φυσικά, όλα αυτά είναι παρακινδυνευμένα, αν και η Ν.Δ. του Αντώνη Σαμαρά, ουδόλως θα αντισταθεί σε μια τέτοια εξέλιξη, αφού θα της δώσει και πάλι την ευκαιρία να γυρίσει στα καθαρά αντιπολιτευτικά της καθήκοντα και θα χρεώσει, το ΠΑΣΟΚ, για όσα ακολουθήσουν.


Και είναι παρακινδυνευμένα όλα αυτά διότι η κατάσταση στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ είναι ρευστή και αβέβαιη, αφού οι τωρινές ισορροπίες δεν είναι διόλου δεδομένο ότι θα υφίστανται και τον επόμενο μήνα (ή τους επόμενους μήνες), ενώ ο πειρασμός, για την πραγματοποίηση διασπαστικών κινήσεων από τους δελφίνους, θα παραμείνει ισχυρός, διότι μια κυβέρνηση Βενιζέλου θα είναι θνησιγενής, αφού θα εξακολουθήσει την διαχείρηση των αδιεξόδων, που δημιούργησε η πολιτική του "άρχοντα του χάους" και συνεχίζουν οι νεοκατοχικοί τοκογλυφικοί δανειστές και οι εκπρόσωποί τους, είτε πλαισιωθεί αυτή η κυβέρνηση, μόνον από πασοκικά στελέχη, είτε συμπεριλάβει και άλλα στελέχη, εκτός ΠΑΣΟΚ, τα οποία θα είναι διατεθειμένα να προχωρήσουν σε έναν αυτοκτονικό πολιτικό δρόμο.


Αλλά, μια τέτοια κυβέρνηση του Βαγγέλη Βενιζέλου δεν θα ήταν εύκολο να γίνει αποδεκτή από τους δανειστές, οι οποίοι έχουν στα χέρια τους το όπλο της επόμενης δόσης του Μαρτίου 2012, το PSI και την υπογραφή της δανειακής σύμβασης.


Κατ' αρχήν, το PSI οδεύει προς αδιέξοδο, είτε αυτό πραγματοποιηθεί, είτε όχι. Αν πραγματοποιηθεί, θα δούμε, μέσα στο 2013, το ελληνικό δημόσιο χρέος να εκτινάσσεται, κοντά στα 400 δισ. € (όσο, δηλαδή, είναι και τώρα). Αλλά και η ίδια η πραγματοποίησή του είναι, εντελώς, αβέβαιη.


Και είναι αβέβαιη (πηγαίνοντας προς την αποτυχία) η επιτυχής πραγματοποίηση του PSI, διότι, ήδη, κάποια επενδυτικά funds εξέρχονται από αυτό - π.χ. το ισπανικό Vega -, ενώ η κυβέρνηση (δηλαδή ο Βαγγέλης Βενιζέλος) έχει αποδεχθεί την εθελόδουλη μετατροπή του δικαίου υπαγωγής των νέων ομολόγων στο βρετανικό δίκαιο, από το ελληνικό δίκαιο, στο οποίο υπήγοντο τα παλαιά. Όπως, επίσης, η κυβέρνηση του κ. Λουκά, ολοκληρώνοντας το καθεστώς πεονίας, στο οποίο εισήγαγε την ελληνική οικονομία και κοινωνία ο "άρχοντας του χάους", αποδέχεται την εξίσωση των δικαιωμάτων προτίμησης των ιδιωτών κατόχων των νέων ομολόγων, με το EFSF και ένα επιτόκιο της τάξης του 5% (και του 6%).

Ως προς το επιτόκιο των νέων ομολόγων, όμως, διαφωνεί το ΔΝΤ (και ορθά), διότι αν οι ιδιώτες δεν αποδεχθούν ένα επιτόκιο, το οποίο θα είναι ίσο, ή μικρότερο, του 4%, το οποίο αντιστοιχεί, σε ένα κούρεμα της τάξεως του 70% και άνω, της παρούσας αξίας των παλαιών ομολόγων, τότε το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν θα μειωθεί στο 120% του ΑΕΠ το 2020. Και αυτή του την διαφωνία το ΔΝΤ απειλεί ότι θα την εκφράσει με veto. Αυτό το veto, όμως, οδήγησε τον επενδυτικό χρηματοπιστωτικό οργανισμό Vega, που είναι εκπρόσωπος των λοιπών hedge funds, όπως, ήδη, έγραψα, να αποσυρθεί και να απειλεί ότι θα υποβάλει αγωγές και να ζητήσει την ενεργοποίηση των cds, αν το κούρεμα ξεπεράσει το 50%, κάτι το οποίο θα συμβεί, διότι, σε αυτή την περίπτωση, η ISDA, που είναι η αρμόδια διεθνής επιτροπή για τα cds, δεν θα είναι δυνατόν να συνεχίσει να καμώνεται ότι η όλη διαδικασία είναι σε "εθελοντική βάση".


Φυσικά, όλοι οι συμβιβασμοί των ενδιαφερομένων μερών είναι δυνατοί και όλοι οι εκατέρωθεν εκβιασμοί είναι αναμενόμενοι, αλλά η παρέμβαση αυτή του ΔΝΤ που επιμένει η μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους προς τους ιδιώτες να γίνει με όρους παρούσας αξίας και όχι ονομαστικής αξίας και ως εκ τούτου, να ξεπεράσει, κατά πολύ το 50%, φθάνοντας, έως το 80% της παρούσας αξίας του χρέους αυτού, δείχνει ότι πολύ δύσκολα μια τέτοια μείωση θα γίνει "εθελοντικά" και καθιστά το ενδεχόμενο του υποχρεωτικού κουρέματος, άκρως πιθανό.


Μια τέτοια εξέλιξη, όμως, δεν είναι επιθυμητή από την ΕΚΤ, η οποία έχει ξεκαθαρίσει ότι, αν η Ελλάδα χρεωκοπήσει, μέσα από μια διαδικασία ενός επίσημου και μη ελεγχόμενου default, τότε θα παύσει να χρηματοδοτεί το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, μη αναγνωρίζοντας ως ενέχυρο τα ελληνικά κρατικά ομόλογα. (Βέβαια, η ΕΚΤ και σε άλλες περιπτώσεις έχει πει κάτι ανάλογο, αλλά στην πορεία άλλαξε γνώμη, κάτω από την πίεση της αμείλικτης πραγματικότητας στις 25 Μαρτίου του 2010).


Όμως, μια τέτοια εξέλιξη θα είναι αποδεκτή από τους δανειστές και τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης;


Θα υπάρξει μια νέα συμφωνία χρηματοδότησης του ελληνικού δημοσίου και του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, κάτω από αυτές τις συνθήκες, ύστερα από την κατάρρευση της Συμφωνίας της 26-27/10/2011 (η οποία έχει, ήδη, ατύπως, αλλά ουσιαστικά καταρρεύσει, αφού, όπως είπα, και με μια επιτυχία του PSI, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα φθάσει, εντός του 2013, στο ύψος περίπου των 400 δισ. €, όσο, δηλαδή, είναι και σήμερα);


Και τέλος, θα μπορέσει μια ετοιμόρροπη κυβέρνηση του Βαγγέλη Βενιζέλου να φέρει σε πέρας μια οποιαδήποτε εξέλιξη στο PSI (η οποία, σε όποια εκδοχή της - πλην εκείνης της ολοσχερούς διαγραφής του ελληνικού δημόσιου χρέους, η οποία, ούτε καν συζητείται -, θα είναι επαχθής για την ελληνική οικονομία και κοινωνία και θα ολοκληρώσει την υπαγωγή της στο καθεστώς πεονίας, για το οποίο έχω μιλήσει) και θα γίνει αποδεκτή από τους δανειστές μια τέτοιου είδους κυβέρνηση του Βαγγέλη Βενιζέλου;


Δύσκολα όλα αυτά. Όχι, βεβαίως, ακατόρθωτα. Αλλά πολύ δύσκολα.


Μπορεί ο Βαγγέλης να θέλει και να ονειρεύεται, ό,τι θέλει. Αλλά όλα αυτά απέχουν πολύ από το να γίνουν πραγματικότητα.


Οψόμεθα..."




(Δείτε και τα σχόλιά μου :

http://htsoukas.blogspot.com/2011/12/o.html?showComment=1324845410035#c1400451238488481865 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/12/o.html?showComment=1324891858378#c8143165439400602015 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/12/o.html?showComment=1324892192620#c8395584013924900067 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/12/o.html?showComment=1324925085857#c2639321936009377016 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/12/o.html?showComment=1324927242967#c2300210001632432825 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/12/o.html?showComment=1324932649000#c9092419410220924035 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/12/o.html?showComment=1324932685626#c6484893496928034038 στο προαναφερθέν άρθρο του κ. Χ. Τσούκα).