Ούτε Φον Φούφουτοι, ούτε κατσαπλιάδες (5). - Όλοι ήσαν πανικόβλητοι (και ο ΓΑΠ και οι δανειστές του). Συνέχεια της ανταπάντησης στον κ. Χαρίδημο Τσούκα.


Η αρχή του αποικιοκρατικού Μνημονίου (με τις αφελείς, ως προς την ειλικρίνειά τους, παραδοχές).


"Επειδή δεν υπήρξε άλλη τοποθέτηση από κάποιον αναγνώστη, επί του θέματος, καλόν είναι, τώρα, να απαντήσω και στον βασικό πραγματιστικό/ρεαλιστικό - υποτίθεται - ισχυρισμό του κ. Χαρίδημου Τσούκα, με τον οποίο ισχυρισμό (επίσης υποτίθεται ότι) τεκμηριώνεται η αναγκαιότητα του επαχθούς Μνημονίου και η καταφυγή της κυβέρνησης του ΓΑΠ στον βλακώδη, ανόητο και παράνομο - με βάση τις Συνθήκες που ίδρυσαν την ευρωζώνη - Μηχανισμό Στήριξης της 25/3/2010.

Οι διαλυτικές οικονομικές πολιτικές, που διακατέχονται από νεοφιλελεύθερου προσανατολισμού ιδεοληψίες, τις οποίες επιβάλλει το Μνημόνιο της μοντέρνας μεταναζιστικής Κατοχής (Ν.3845/2010) και τις οποίες απεδέχθησαν και υπέγραψαν, ασμένως και προθύμως, ο σοσιαλνεοφιλελεύθερος ΓΑΠ και το οικονομικό του επιτελείο.


Λέει λοιπόν, ο κ. Τσούκας ότι "το Μνημόνιο είναι προϊόν διαπραγμάτευσης ισχυρών δανειστών με έναν χρεοκοπημένο δανειζόμενο. Είναι επαχθές, αλλά αυτή είναι η λογική συνέπεια των αφρόνων επιλογών μας" και ότι "τον Μάιο που μας πέρασε δεν θα είχαμε χρήματα να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις".

Οι καταστροφικές δημοσιονομικές πολιτικές, που επιβάλλει το επαχθές Μνημόνιο, που υπέγραψε ο ΓΑΠ.


Ο ισχυρισμός αυτός αποτελεί το ουσιαστικό επιχείρημα της κυβέρνησης του ΓΑΠ, για τα όσα πράττει, σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας και για το γεγονός ότι τις έχει οδηγήσει σε συνθήκες καταπληξίας, αφού οι "ορθολογιστές" της τρόϊκας, μαζύ με την κυβέρνηση του εγγονού του αείμνηστου Γεωργίου Παπανδρέου "καταφέρνουν" να "επιτυγχάνουν" ρυθμούς πτώσης του ΑΕΠ της τάξης του -5%, που μπορεί να φθάσει σε επίπεδα άνω του -10%, αν υπολογισθεί και το γεγονός ότι ο τιμάριθμος, κατά την τρόϊκα, θα φθάσει (το 2010) στο 4,7%.

Και φυσικά το επαίσχυντο Μνημόνιο, που συμφωνήθηκε την 1/5/2010, δεν άφησε απ' έξω το ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις και όλα τα συναφή - λειτουργώντας κατεδαφιστικά...


Και επειδή, λοιπόν, "δεν είχαν λεφτά για να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις", οδηγούν την ελληνική οικονομία και κοινωνία, σε συνθήκες πρωτόγνωρης οικονομικής ύφεσης, η οποία αγγίζει τα όρια της κρίσης και η οποία δεν έχει εμφανισθεί από την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με μείωση των επιπέδων παραγωγής ενέργειας, για το πρώτο τρίμηνο του 2010, της τάξης του 7,7% (τον Ιούνιο η μείωση έφθασε το 7% και ενώ, λόγω εποχής, η παραγωγή κανονικά φθάνει στο απόγειό της), γεγονός που αν υπολογισθεί σε 12μηνη βάση, η μείωση υπερβαίνει το 10%, ενώ η ανεργία θα αγγίξει στο τέλος του έτους το 20%. Όλα αυτά αποτελούν, όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, παραδοξολογίες και δεν είναι τίποτε περισσότερο από ανόητους ιδεοληπτικούς δογματισμούς της τρόϊκας του μοιραίου Σερβάς Ντερούζ και του, εκτός πάσης πραγματικότητας, οικονομικού επιτελείου του ΓΑΠ.

Το πρόγραμμα, λέει το Μνημόνιο, θα παρακολουθείται και η κυβέρνηση θα είναι έτοιμη να λάβει πρόσθετα μέτρα, αν χρειασθεί. Οι προβλέψεις, αναφέρουν οι συντάκτες του, στηρίζονται σε επιφυλακτικές εκτιμήσεις και αν τα πράγματα πάνε καλύτερα, τότε η επίτευξη των στόχων θα είναι ευκολότερη. (Τρομάρα τους...)


Όλοι αυτοί έχουν χάσει, κυριολεκτικά την μπάλλα και τα αποτελέσματα τα πληρώνει ο ελληνικός πληθυσμός, σχεδόν, στο σύνολό του - εξαιρουμένης μιας μικρής μειοψηφίας.

Το κυριότερο, όμως, είναι ότι δεν είναι αληθής ο ισχυρισμός, περί της αδυναμίας καταβολής των μισθών και των συντάξεων τον Μάϊο, που μας πέρασε.

Και δεν είναι αληθής ο ισχυρισμός περί της αδυναμίας πληρωμής των μισθών και των συντάξεων, όχι μόνον διότι η κυβέρνηση, μπορούσε να προχωρήσει στην μη πληρωμή του ομολόγου των 12 δισ. €, που έληγε στα μέσα Μαΐου του 2010 και να πληρώσει τις συντάξεις και τους μισθούς. Αυτό θα ήταν ένα μέτρο, το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί ακραίο (αν και στην πραγματικότητα ακραίες ήσαν οι συνθήκες στις οποίες οδήγησε την χώρα ο ΓΑΠ και το επιτελείο του, κάτι που δεν έπρεπε να γίνει και αποτελεί ευθύνη δική τους), χωρίς αυτή η διαπίστωση να το αποκλείει σαν ουσιώδες όπλο διαπραγμάτευσης, ακόμα και σαν έσχατη λύση.

Η κυβέρνηση είχε, πριν φθάσει σε αυτήν την λύση, άλλες ενδιάμεσες δυνατότητες, οι οποίες, άλλωστε, της είχαν δοθεί από τον Ζαν-Κλωντ Τρισέ και την Ε.Κ.Τ., τις οποίες δυνατότητες, ο ΓΑΠ και το οικονομικό του επιτελείο δεν τις χρησιμοποίησαν - για την ακρίβεια απέφυγαν να χρησιμοποιήσουν - και αυτό αποτελεί ένα ζήτημα έντονου προβληματισμού.


Τις δυνατότητες αυτές θα τις δούμε παρακάτω.


Σε όσα έχω γράψει μέχρι τώρα, όσον αφορά τα πεπραγμένα του ΓΑΠ, δεν αναφέρθηκα σε δύο σημεία, τα οποία ήσαν σημαντικά.

Το ένα έχει να κάνει με την σύγκρουση της κυβέρνησης του ΓΑΠ, με τον Ζαν-Κλωτ Τρισέ, όσον αφορά την αποδοχή των υποβαθμισμένων ελληνικών κρατικών ομολόγων από την Ε.Κ.Τ.

Όταν ήλθε η πρώτη υποβάθμιση των ελληνικών κρατικών ομολόγων και της ελληνικής οικονομίας από τους Οίκους Αξιολόγησης, περί το τέλος Οκτωβρίου 2009, ο Ζαν-Κλωντ Τρισέ προέβη στην βλακώδη ενέργεια, να ανακοινώσει δημόσια αυτό που ίσχυε, με βάσει τα συμφωνημένα στην ευρωζώνη (μόνο που το είπε στην πιο ακατάλληλη περίοδο και ενώ αυτή η συμφωνημένη ρύθμιση είχε ξεπεραστεί από τα πράγματα). Ότι δηλαδή τα υποβαθμισμένα ομόλογα των χωρών της ευρωζώνης δεν θα γίνονταν δεκτά, ως μέσα συναλλαγών, από την Ε.Κ.Τ., μετά από την 1/1/2011, ενώ παράλληλα ζήτησε από τον Προβόπουλο να συμμαζέψει τις ελληνικές τράπεζες, ώστε αυτές να μην χρησιμοποιούν, κατά κόρον, τα ελληνικά κρατικά ομόλογα, για την άντληση ρευστότητας από την Ε.Κ.Τ.

Αυτή, η εντελώς, ανόητη και μη ρεαλιστική τοποθέτηση και στην συνέχεια η δογματική τοποθέτηση του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού, που απέκλειε κάθε έννοια bail out και φυσικά, η εντελώς αχρείαστη και ασχεδίαστη δημοσιοποίηση/διεθνοποίηση, που έδωσε ο ΓΑΠ, περιφερόμενος σε όλα τα διεθνή fora, διεκτραγωδώντας την κατάσταση της διεφθαρμένης ελληνικής κοινωνίας και την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, ζητώντας φθηνό επιτόκιο, έφεραν το χάος στην αγορά των ελληνικών κρατικών ομολόγων (όπως επίσης, σιγά - σιγά και στην αγορά των κρατικών ομολόγων των χωρών του ευρωπαϊκού νότου) και στην ελληνική οικονομία, η οποία περιήλθε σε κατάσταση πιστωτικής ασφυξίας, οδήγησαν τις εξελίξεις, σε δυσμενή επίπεδα, αφού τα διαφορικά επιτόκια των ελληνικών ομολόγων ανέβηκαν σε υψηλά επίπεδα - πάνω από 300 μ. β. - και στην δημιουργία του εντελώς βλακώδους μηχανισμού στήριξης της Ελλάδας της 25/3/2010 (με τον οποίον οι άλλες χώρες της ευρωζώνης θα έκαναν έναν "ρεφενέ" δανεισμού, για να στηρίξουν την Ελλάδα, εφ' όσον δεν μπορούσε να δανειστεί από τις "αγορές" και εφ' όσον ζητούσε αυτήν την στήριξη, με την υποβολή σχετικού αιτήματος), ο οποίος ήταν και παράνομος, διότι, δι' αυτού του τρόπου, οι ευρωζωνίτες επεδίωξαν να προβούν σε μια νομική περιγραφή, με την οποία θα ξεπερνούσαν το εμπόδιο των Συνθηκών της ευρωζώνης, που απαγορεύουν κάθε έννοια διάσωσης χώρας της ζώνης του ευρώ.


(Βέβαια, το θέμα δεν έχει λήξει, αφού η υπόθεση εκκρεμεί στο γερμανικό Ακυρωτικό Δικαστήριο, ύστερα από προσφυγή Γερμανών καθηγητών και αν "υπάρχει ακόμα δικαστής στο Βερολίνο", η Συμφωνία της 25/3/2010 θα ακυρωθεί, δημιουργώντας τεράστιους πονοκέφαλους στους ευρωζωνίτες και νέους κραδασμούς στην ευρωζώνη - γι' αυτό και αυτή η εξέλιξη έχει λιγότερες πιθανότητες, αν και με τους δικαστές ποτέ κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος και προφανώς τα παρασκήνια θα παίξουν μεγάλο ρόλο).


Όμως, μαζύ με την ανακοίνωση του Μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας την 25/3/2010, ο Ζαν-Κλωντ Τρισέ άλλαξε την στάση του, απέναντι στα υποβαθμισμένα ομόλογα των χωρών της ευρωζώνης (δηλαδή τα ελληνικά) και ανακοίνωσε ότι η Ε.Κ.Τ. θα αγνοούσε την υποβάθμισή τους και θα τα έκανε αποδεκτά, ως μέσα πληρωμών και μετά το 2011. Αυτή η ενέργεια του Τρισέ και της Ε.Κ.Τ. ήταν πολύ πιο σημαντική από την ανακοίνωση του μηχανισμού στήριξης, που δημιούργησαν την ίδια ημέρα οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της ευρωζώνης και της Ε.Ε.


Βέβαια, ο Ευρωπαίος κεντροτραπεζίτης άφησε ανοικτό το θέμα, ως προς μια παύση αποδοχής τους, μετά το 2011 - κάτι που διατήρησε την αναταραχή στις διεθνείς γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές -, αλλά η κίνηση αυτή ήταν πρωτόγνωρη, για την ευρωζώνη και άκρως εξυπηρετική, για την κυβέρνηση του ΓΑΠ, η οποία έπαιρνε σημαντικές ανάσες και αποκτούσε έναν μηχανισμό χρηματοδότησης από την Ε.Κ.Τ., που ήταν πολύ σημαντικός και της εξασφάλιζε, με την συνεργασία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, την απρόσκοπτη χρηματοδότηση των κρατικών αναγκών, τουλάχιστον μέχρι το 2011.


Παρ' όλ' αυτά, ο ΓΑΠ προτίμησε τον Απρίλιο του 2010 (και ενώ τα διαφορικά επιτόκια των ελληνικών κρατικών ομολόγων είχαν πετάξει, πάνω από τις ... 1000 μ.β., επειδή ουδείς στις "αγορές" πίστευε τον ΓΑΠ και τους ευρωζωνίτες) να ανακοινώσει από το ... Καστελλόριζο, την αίτηση της ελληνικής κυβέρνησης, για την ένταξή της στον Μηχανισμό στήριξης, που είχε, πρόχειρα, δημιουργηθεί, μόνον, για την Ελλάδα και ενώ ήταν, ήδη, ορατό ότι η αναταραχή στις αγορές ήταν τέτοια, που η κρίση άγγιζε την ίδια την ευρωζώνη, ξεπερνώντας, κατά πολύ το ελληνικό πρόβλημα, το οποίο, εν τέλει, ήταν ένα μικρό μέρος του γενικότερου προβλήματος.


Δεν ετίθετο, λοιπόν, θέμα για την μη πληρωμή των μισθών και των συντάξεων. Αυτού του είδους οι κρατικές δαπάνες μπορούσαν να πληρωθούν, με τον μηχανισμό, που υποχρεώθηκε, εκ των πραγμάτων, να συντηρήσει ο Τρισέ και η Ε.Κ.Τ., δηλαδή με τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, τα οποία γίνονταν, πλέον, δεκτά από την Κεντρική Τράπεζα της ευρωζώνης, ανεξάρτητα από κάθε αξιολόγησή τους από τους διεθνείς Οίκους.


Ο ΓΑΠ, όμως, προτίμησε την ένταξη της χώρας στον Μηχανισμό στήριξης και μετέπειτα στο Μνημόνιο της 1/5/2010, το οποίο υπογράφηκε, όχι από ισχυρούς δανειστές και χρεωκοπημένο δανειζόμενο, αλλά από πανικόβλητους δανειστές, οι οποίοι έβλεπαν ότι η χιονοστιβάδα της πτώχευσης άγγιζε, πλέον και εκείνους, τους οποίους αυτοί εκπροσωπούσαν (δηλαδή τις ευρωπαϊκές τράπεζες και την ευρωζώνη, ως σύνολο) και επίσης (από ένα) πανικοβλημένο από το φάσμα της πτώχευσης δανειζόμενο...


Τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα από τις παρουσιαζόμενες, στο ευρύ (και μη πληροφορημένο) κοινό, διλημματικές καταστάσεις και τα επιχειρήματα, που έρχονται να τις δικαιολογήσουν. Και ως εκ τούτου, ο ιστορικός του μέλλοντος έχει πολλή δουλειά να κάνει, για να βρει το γιατί έγιναν όσα έγιναν, καθώς και το ποιά συμφέροντα υπηρετούσαν οι πρωταγωνιστές του τραγικού επταμήνου Οκτωβρίου 2009 - Μαΐου 2010.

Γιατί, όμως, ο ΓΑΠ προτίμησε αυτήν την επαχθή λύση του Μνημονίου;
(Αυτό μπορούμε να το δούμε αργότερα…)"




(Σχόλιά μου http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html?showComment=1281996524365#c8698517198514523395 και http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html?showComment=1282000639240#c7974542293961984957 και http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html?showComment=1282001139205#c7321032969006298012 της 17/8/2010, στο άρθρο του κ. Χαρίδημου Τσούκα στο μπλογκ του "ΕΝΑΡΘΡΗ ΚΡΑΥΓΗ", με τίτλο : " Φον Φούφουτοι ή κατσαπλιάδες;" http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html . Δείτε στο μπλογκ μου και τα σχετικά άρθρα μου : "Ούτε Φον Φούφουτοι, ούτε κατσαπλιάδες. (Μια απάντηση σε ένα υμνητικό - για την τρόϊκα των μοντέρνων κατακτητών - άρθρο του κ. Χαρίδημου Τσούκα" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/08/haridimos-tsoukas.html και "Ούτε Φον Φούφουτοι, ούτε κατσαπλιάδες. (2) - Συνέχεια της απάντησής μου στο υμνητικό, για την τρόϊκα των μοντέρνων κατακτητών, άρθρο του κ. Χαρίδημου Τσούκα" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/08/2-haridimos-tsoukas.html και "Ούτε Φον Φούφουτοι, ούτε κατσαπλιάδες (3) – Η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας δεν ήταν αναπόφευκτη. Συνέχεια της απάντησής μου στο υμνητικό, για την τρόϊκα των μοντέρνων κατακτητών, άρθρο του κ. Χαρίδημου Τσούκα" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/08/3-haridimos-tsoukas.html και "Ούτε Φον Φούφουτοι, ούτε κατσαπλιάδες (4). Η μοντέρνα μεταναζιστική Κατοχή δεν ήταν αναγκαία και το Μνημόνιο δεν ήταν αναπόφευκτο. (Μια ανταπάντηση στον κ. Χαρίδημο Τσούκα)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/08/4-haridimos-tsoukas.html ).

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Δεν καταλαβαίνω όμως τι προτείνεται. Αν δεν υπογράφαμε το μνημόνιο θα είχαμε ανάπτυξη; Με το που θα κόβονταν η στρόφιγγα δανεισμού λόγω μη εκπλήρωσης των δανειακών μας υποχρεώσεων πώς θα πορευόμασταν σαν χώρα και θα εξασφαλίζαμε και ανάπτυξη; Με ίδιους πόρους; Χωρίς το μνημόνιο πάλι δεν θα παίρναμε επαχθή μέτρα για μηδενισμό του ελλείμματος και μείωση του χρέυς;
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Αγαπητέ φίλε, κάποιες απαντήσεις στα ερωτήματά σου έχω επιχειρήσει να δώσω στο μπλογκ "ΕΝΑΡΘΡΗ ΚΡΑΥΓΗ" του κ. Χαρίδημου Τσούκα και μάλιστα στον ευρύτατο σχολιασμό του άρθρου του "Φον Φούφουτοι ή κατσαπλιάδες;". Δες ένα από τα σχόλιά μου της 24/8/2010 στην ηλεκτρονική διεύθυνση : http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html?showComment=1282601835813#c6390398376993057361 , το οποίο κάποια στιγμή θα το αναδημοσιεύσω και στο μπλογκ μου.

Θα επιχειρήσω εδώ να εισηγηθώ κάποιες σκέψεις μου.

Τα πράγματα, αγαπητέ φίλε, ήσαν δύσκολα και τότε που ο έντρομος ΓΑΠ και το επιτελείο του υπέγραφαν το αποικιοκρατικό Μνημόνιο της 1/5/2010 και παραμένουν και τώρα δύσκολα. Μάλιστα, η υπογραφή του Μνημονίου και η εφαρμογή του έχουν καταστήσει τα πράγματα πολύ πιο δύσκολα από ότι ήσαν τον περασμένο Μάϊο, λόγω των δεσμεύσεων, που έχει αναλάβει η ελληνική κυβέρνηση απέναντι στις άλλες χώρες μέλη της ευρωζώνης, οι οποίες δεσμεύσεις έχουν ορίσει, ως διέπον νομικό καθεστώς των δανειακών συμβάσεων της Ελλάδας με τις χώρες της ευρωζώνης το αγγλικό δίκαιο και όχι το ελληνικό. Και αυτό έχει τεράστια σημασία διότι το μέγιστο μέρος του τωρινού ελληνικού χρέους διέπεται από το ελληνικό δίκαιο και όχι το αγγλικό, το οποίο είναι το δίκαιο του δανειστή.

Ούτως ή άλλως, λοιπόν, έχουμε να ελιχθούμε μέσα σε άσχημες επιλογές, τις οποίες πρέπει να αντιμετωπίσουμε.

Τότε (τον Απρίλιο - Μάϊο του 2010) ο ΓΑΠ δεν έπρεπε να ζητήσει την υπαγωγή της χώρας στον Μηχανισμό στήριξης, που είχε πρόχειρα στηθεί για την Ελλάδα, με την συμφωνία των ηγετών της ευρωζώνης την 25/3/2010.

Και φυσικά, αφού, εν πάση περιπτώσει, ζήτησε την υπαγωγή της Ελλάδας στον Μηχανισμό Στήριξης της χώρας μας από την ευρωζώνη, ο ΓΑΠ δεν έπρεπε να υπογράψει, τόσο βιαστικά και μέσα σε συνθήκες πανικού, φόβου και τρόμου το - επαχθές, κατά τον κ. Τσούκα και επίσης αποικιοκρατικό, κατ' εμέ - Μνημόνιο την Πρωτομαγιά του 2010.

Οι διαπραγματεύσεις για την υπαγωγή της χώρας μας στον Μηχανισμό στήριξης, αλλά και μετά από την υπαγωγή της σε αυτόν, έπρεπε να είναι σκληρές, επίπονες και επίμονες και να κρατήσουν μέχρι την τελευταία ημέρα που έληγε η προθεσμία για την πληρωμή του ομολόγου του Μαϊου του 2010 - ακόμα και να συνεχιστούν μετά από αυτήν - υπό την ουσιαστική και υλοποιήσιμη απειλή της μη αποπληρωμής του, μέσα από μια στάση πληρωμής, η οποία θα σήμαινε ότι η Ελλάδα θα ήταν διατεθειμένη να μην πληρώσει και κάθε άλλη μελλοντική υποχρέωσή της, απέναντι σε άλλα ανάλογου τύπου χρεώγραφα.

Και μόνον η απειλή χρήσης αυτής της δυνατότητας, σε πληροφορώ, αγαπητέ μου φίλε, θα ταρακουνούσε συθέμελα το ευρωπαϊκό τραπεζοπιστωτικό σύστημα, όπως επίσης και το παγκόσμιο, κάτι που υπαινίχθηκε χθες (24/8/2010), σαφέστατα, ο Όλι Ρεν στην "Wall Street Journal"
.

Και φυσικά το ευρώ θα οδηγούνταν στον σκουπιδοτενεκέ της νομισματικής Ιστορίας, αφού θα αποδεικνυόταν ότι δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα νόμισμα - φούσκα, χωρίς ουσιαστικό βάθος και περιεχόμενο και χωρίς μηχανισμούς προστασίας.

Ιδού, λοιπόν, ποιά ήσαν αυτά που προστάτευσε ο ΓΑΠ, με τις πράξεις και τις επιλογές του, την περασμένη Άνοιξη :

1) Την ευρωπαϊκή τραπεζοπιστωτική ελίτ, η οποία έχει στην κατοχή της το 75%, περίπου, των ελληνικών κρατικών ομολόγων

και

2) Το ευρώ και την ευρωζώνη, που θα διαλύονταν και θα περνούσαν στις δέλτους της Ιστορίας
.
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Βέβαια, τα πράγματα ήσαν περισσότερο σύνθετα, διότι δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι Ευρωζωνίτες και ιδιαίτερα οι Γερμανικές πολιτικές και χρηματοπιστωτικές ελίτ δεν θα αναθεωρούσαν την στάση τους, αν εύρισκαν απέναντί τους μια ελληνική πλευρά αποφασισμένη να κρατήσεις τις διαπραγματευτικές της θέσεις και να οχυρωθεί πίσω από αυτές.

Και βασική της διαπραγματευτική θέση, στην οποία θα έπρεπε να μείνει αμετακίνητη (αποδεχόμενη διαφορετικές παραλλαγές της) θα έπρεπε να είναι η ανάληψη της εξυπηρέτησης των χρεών του ελληνικού δημοσίου - και όλων των χρεών των κρατών της ευρωζώνης - από την Ε.Κ.Τ.

Δεύτερη διαπραγματευτική θέση της ελληνικής κυβέρνησης θα έπρεπε να είναι η αναγνώριση ως ευρωομολόγων όλων των κρατικών ομολόγων των χωρών της ευρωζώνης - κάτι που συνδέεται άμεσα με την πρώτη διαπραγματευτική της θέση. Και οι τεχνικές λεπτομέρειες, που αφορούν αυτό το θέμα θα μπορούσαν να συζητηθούν και σε έναν απώτερο χρόνο.

Αν οι Γερμανοί πολιτικοί εύρισκαν απέναντί τους την ελληνική διαπραγματευτική πλευρά αποφασισμένη να υπερασπισθεί τις θέσεις της, θα είχαν δεύτερες σκέψεις (ο Τρισέ ήδη είχε αναθεωρήσει την στάση του και είχε υποχωρήσει). Αλλά και να μην είχαν δεύτερες σκέψεις, ακόμα και αν επέμεναν στον στείρο δογματισμό τους, οι επιπτώσεις θα ήσαν τόσο ραγδαίες και επώδυνες που θα άλλαζαν την κατάσταση και εν πάση περιπτώσει, με το 90% του ελληνικού δημόσιου χρέους να υπάγεται νομικά στο ελληνικό δίκαιο, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί υπό τις νέες συνθήκες (και χωρίς αυτόματα να βγει η χώρα από την ευρωζώνη, διότι ουδείς μπορεί να σε βγάλει, αν δεν βγεις από μόνος σου) εύκολα και με την χρήση της επιλεκτικής στάσης πληρωμών, αφού προηγουμένως εξεταζόταν κάθε δανειακή σύμβαση ξεχωριστά και ως προς το νομικό καθεστώς της και ως προς το νόμισμα αποπληρωμής της (αν η ευρωζώνη διαλυόταν) με την αντικατάσταση του ευρώ από την δραχμή, όπου αυτό ήταν δυνατό και ως προς το ουσιαστικό περιεχόμενο της οφειλής του ελληνικού δημοσίου - ως προς το αν, δηλαδή, η οφειλή ήταν πραγματική, ή εικονική.

Αυτό επέβαλε το συμφέρον του τόπου και του ελληνικού πληθυσμού εκείνη την στιγμή, αγαπητέ μου φίλε.

Και δεν ήταν το συμφέρον του ελληνικού πληθυσμού που εξυπηρέτησε ο ΓΑΠ με την στάση του και με όσα έκανε.

Διότι όσα έκανε και κάνει, εξυπηρέτησαν και εξυπηρετούν τα συμφέροντα των δανειστών της χώρας...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Διάβασα και τα σχόλια σου στο μπλόγκ του κ. Τσούκα και τα βρίσκω ιδιαιτέρως διαφωτιστικά. Αναφέρεσαι όμως μόνο στον αντίκτυπο της στάσης πληρωμών, έστω και της επιλεκτικής, στο εξωτερικό της χώρας και όχι στο εσωτερικό. Έστω ότι φθάναμε στην ημέρα εξόφλησης του δανείου του Μαϊου και η κυβέρνηση συνέχιζε τις διαπραγματεύσεις. Ποιος θα συγκρατούσε τον πανικό του κόσμου από το να σηκώσει καταθέσεις, από το να βγει στους δρόμους από το φόβο μη καταβολής συντάξεων και μισθών του δημοσίου και να δημιουργηθεί κατάσταση αναρχίας και ακυβερνησίας;

Εκ των υστέρων έχεις δίκιο ως προς το τι έπρεπε να γίνει αλλά ας μην ξεχνάμε τον πανικό των ημέρων του απλού κόσμου που θα μπορούσε να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Οπωσδήποτε ένα πιο έμπειρο κυβερνητικό επιτελείο να το διαχειρίζονταν καλύτερα. Αλλά γιαυτό είναι χρήσιμοι οι σαραντάρηδες, δεν έχουν μνήνη είπαμε.

Τώρα τι γίνεται. Δεν βλέπω έξοδο από το τούνελ παρόλα τα μέτρα εκτός αν φτάσουμε σε επίπεδο διαβίωσης των γειτονικών χωρών. Δεν βλέπω οι Ευρωπαίοι να προσανατολίζονται στην ανάληψη του χρέους μας. Ο εξορθολογισμός του δημοσίου προχωράει με ρυθμούς χελώνας ενώ ο αρνητικός αντίκτυπος στον ιδιωτικό τομέα θα γίνει χιονοστιβάδα. Μας έλαχε να το ζήσουμε και αυτό.
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Ο κίνδυνος από μια αναταραχή, που περιγράφεις ήταν αναμενόμενος και αντιμετωπίσιμος.

Η χώρα θα κηρυσσόταν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης (μόνο και μόνο για λόγους δημιουργίας του κατάλληλου νομικού οπλοστασίου έναντι της Comission και των άλλων οργάνων της ευρωζώνης και της Ε.Ε. και χωρίς την κήρυξη στρατιωτικού νόμου) κάτι το οποίο δεν θα ήταν εικονικό, διότι η συγκεκριμένη κατάσταση αποτελούσε μια πραγματική έκτακτη ανάγκη, για την χώρα και θα ελάμβανε έκτακτα μέτρα, εν όψει της παράτασης των διαπραγματεύσεων με τους ευρωζωνίτες, και θα προχωρούσε, π.χ. σε μια έκτακτη φορολόγηση των καταθέσεων, οι οποίες ανέρχονταν τότε σε 243 δισ. €, αφού προηγουμένως προέβαινε σε περιορισμούς της κίνησης των κεφάλαιων εκτός Ελλάδας, με μια φορολογία της τάξης του 80% ή και παραπάνω, για κάθε ευρω που θα έβγαινε από την χώρα, προκειμένου να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, μέχρις ότου να καταλήξουν οι διαπραγματεύσεις και να προχωρήσει η χώρα μαζύ με τους ευρωζωνίτες, ή να πάρει ο καθένας τον δικό του δρόμο, με την Ελλάδα εκτός ευρώ (με διάφορες παραλλαγές σε αυτό το σενάριο) και με μια επιλεκτική στάση πληρωμών.

Να είσαι σίγουρος, αγαπητέ μου φίλε, ότι το τελευταίο σενάριο δεν ήταν καθόλου αποδεκτό και καθόλου αρεστό στην Comission και την γερμανική πολιτική και χρηματοπιστωτική ελίτ. Και να είσαι σίγουρος, επίσης, ότι, μέσα σε αυτήν την συγκυρία, η Ελλάδα είχε (και εξακολουθεί ακόμα και τώρα να έχει) το πλεονέκτημα έναντι των δανειστών της και έναντι των Ευρωπαίων εταίρων της και τούτο διότι, παρά τα όσα τώρα λέγονται από τα παπαγαλάκια της παραζαλισμένης και έντρομης ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ και τους Ευρωπαίους εταίρους της οι οποίοι λειτουργούν, ως εκφραστές των εν κινδύνω ευρισκομένων άμεσων και βραχυπρόθεσμων συμφερόντων των δανειστών της χώρας, η Ελλάδα, ασκώντας τα κυριαρχικά της δικαιώματα, είχε και έχει αναπτυξιακές επιλογές, εκτός ευρωζώνης και κατά συνέπεια δυνατότητα γρήγορης αποκατάστασης της φερεγγυότητάς της στις διεθνείς αγορές και φυσικά την ικανότητα αποπληρωμής των χρεών της, αφού η επαναφορά της αναπτυξιακής διαδικασίας στην Ελλάδα θα της δώσει την δυνατότητα να πληρώσει τα χρέη της.

Αυτό, βέβαια, θα σάρωνε το ευρώ και την ζώνη του και θα έφερνε τεράστιους κραδασμούς στο ευρωπαϊκό τραπεζοπιστωτικό σύστημα και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι ευρωζωνίτες και (ειδικά οι Γερμανοί) δεν θα υποχωρούσαν, μπροστά στην επερχόμενη καταστροφή
.

Προσωπικά, πιστεύω ότι οι ευρωζωνίτες θα έκαναν πίσω και θα αναλάμβαναν την εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους, χωρίς μέτρα λιτότητας - αντίθετα μάλιστα θα προχωρούσαν σε αναπτυξιακού τύπου μέτρα για την ελληνική οικονομία και την ευρωζώνη, εις βάρος των βραχυπρόθεσμων συμφερόντων του τραπεζοπιστωτικού συστήματος της Ευρώπης, αλλά υπέρ των μακροχρόνιων συμφερόντων του συστήματος (και του τραπεζοπιστωτικού, αλλά και του ευρύτερου οικονομικού συστήματος).

Αυτή η ευκαιρία, τώρα, χάθηκε. Και χάθηκε, διότι δεν υπήρξε το κατάλληλο επιτελείο για να κάνει τον απαραίτητο σχεδιασμό και να προχωρήσει σε αυτήν την κατεύθυνση.

Το γεγονός, όμως, ότι χάθηκε αυτή η συγκεκριμένη ευκαιρία, δεν σημαίνει ότι χάθηκε οριστικά κάθε ευκαιρία. Το αντίθετο μάλιστα.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσει η χώρα να μπει σε αναπτυξιακή τροχιά είναι η απομάκρυνση της παρούσας κυβέρνησης, η οποία αποτελεί έναν πραγματικό όλεθρο για τον τόπο και παρέχει κάθε βεβαιότητα ότι η παρουσία της στο τιμόνι της χώρας θα επιδεινώσει την κακή κατάσταση, στην οποία έχει φέρει την χώρα, με τις καταστροφικές επιλογές του ΓΑΠ και του επιτελείου του από τον Οκτώβριο του 2009 και μετά.
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Μαζί με τον ΓΑΠ και την κυβέρνηση των υποτακτικών των μοντέρνων κατακτητών της χώρας πρέπει να εκδιωχθούν και οι ίδιοι κατακτητές και οι εκπρόσωποί τους, δηλαδή η καταστροφική τρόϊκα και να καταργηθεί, άμεσα το επαχθές και αποικιοκρατικό Μνημόνιο, ούτως ώστε να επαναφερθεί η κατάσταση όπως ήταν τον Μάϊο του 2010 και να επανεκκινήσει η διαδικασία της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους, τιθέμενη πάνω στις βάσεις, που ήδη περιέγραψα. Και αν οι εταίροι δεχθούν την νέα διαπραγμάτευση (και αφού φυσικά συζητηθούν όλες οι επιμέρους λεπτομέρειες που αφορούν την διασφάλιση ότι η ελληνική οικονομική και πολιτική ελίτ θα προχωρήσουν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις) και η διαπραγμάτευση καταλήξει στην ανάληψη της εξυπηρέτησης του ελληνικού δημόσιου χρέους από την Ε.Κ.Τ. έχει καλώς.
Διαφορετικά, ο καθένας θα ακολουθήσει τον δρόμο του..
.

Αλλά, για να γίνουν όλα αυτά, πρέπει να υπάρξει το κατάλληλο επιτελείο, που θα διαχειρισθεί αυτή την κατάσταση.

Και τέτοιο επιτελείο, προς το παρόν και μεσομακροπρόθεσμα δεν υπάρχει διότι η ελληνική πολιτική και οικονομική ελίτ είναι παραζαλισμένη και ψοφοδεής, χωρίς να έχει οικοδομήσει τις κατάλληλες συμμαχίες, για να προχωρήσει σε αυτήν την κατεύθυνση. Συμμαχίες, οι οποίες είναι απαραίτητες για να μην πέσει σε νέες ξέρες. Όπως, επίσης δεν υπάρχει - ακόμα - η δυναμική αντίδραση του λαϊκού παράγοντα, αφού και ο ευρύτερος ελληνικός πληθυσμός, αν και είναι εξοργισμένος, είναι και αυτός ζαλισμένος, αιφνιδιασμένος και βρίσκεται σε κατάσταση σύγχισης.

Αλλά τα πράγματα μπορούν στην πορεία του χρόνου και με την εμβάθυνση της κρίσης (η οποία εμβάθυνση είναι σίγουρη, όσο οι ευρωζωνίτες δεν αλλάζουν οικονομική πολιτική) να αλλάξουν, αφού δεν είναι δυνατόν να αφεθούν ο ΓΑΠ και οι τροϊκανοί του Servaas Deroose (αυτού του διαλυτικού στοιχείου) να ερειπώσουν την χώρα, μειώνοντας το ΑΕΠ της σε ποσοστά που κυμαίνονται ανάμεσα στο 10%, στην καλύτερη περίπτωση και στο 30%, ή και περισσότερο, στην χειρότερη περίπτωση.

Πολύ περισσότερο, τα πράγματα θα αλλάξουν στην Ελλάδα, διότι αν οι ευρωζωνίτες δεν ακολουθήσουν μια οικονομική πολιτική, που να είναι αντίθετη από την τωρινή, τότε στην περίπτωση αυτή, είναι σίγουρο ότι η ελληνική οικονομία δεν είναι βιώσιμη εντός της ευρωζώνης, κάτω από τις παρούσες συνθήκες, διότι δεν έχει την ελευθερία των χειρισμών (υποτίμηση του νομίσματός της), ούτε τους μηχανισμούς που απαιτούνται (δικό της νόμισμα και Κεντρική Τράπεζα) για να βγει από την κρίση.

Ο εγκλωβισμός της χώρας σε αυτό το σπιράλ του θανάτου θα φέρει την νεοκατοχική κυβέρνηση του ΓΑΠ αντιμέτωπη με την κοινωνία σε τέτοιο βαθμό, που θα έχει καταστήσει αφόρητη την παρουσία της στο τιμόνι της χώρας, έστω και αν αυτό συμβεί στο τέλος της τετραετίας της. Στο μεταξύ και λόγω του ουσιαστικού αδιεξόδου, στο οποίο θα περιέλθει το οικονομικό πρόγραμμα των τροϊκανών και του ΓΑΠ, ακόμα και αν έχει επιτύχει όλους τους στόχους του (ακόμα και μια προσωρινή επάνοδο της χώρας για δανεισμό από τις αγορές, κάτι που τώρα φαίνεται απίθανο) θα έχουν γίνει οι απαραίτητες διεργασίες στην ελληνική κοινωνία και θα έχουν αναδειχθεί εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις, που θα αλλάξουν την πολιτική υποταγής της χώρας και θα της δώσουν την δυνατότητα να αλλάξει πορεία
.
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Αλλά ακόμα και να υποταχθεί η κοινωνία, αποδεχόμενη το «μοιραίο» και «αναπόφευκτο» της κατάστασης, τα νούμερα δεν βγαίνουν. Και τούτο διότι το 2014 η Ελλάδα θα έχει ένα τεράστιο χρέος, που θα υπερβαίνει το 150% του ΑΕΠ , θα πρέπει, δηλδή, να διαχειρισθεί ένα χρέος, σε χρεώγραφα σταθερού ποσού, της τάξης των 340 δισ. €, αντί των 270 δισ. €, που είχε τον Μάρτιο του 2010.

Και φυσικά ουδείς πιστεύει ότι θα τα καταφέρει, με μια οικονομία που θα έχει πληγεί από μια άνευ προηγουμένου κρίση, η οποία – παρά τα όσα διατυμπανίζονται – θα έχει μεταπέσει σε και θα αποτελεί μια «κανονική» κατάσταση, με τεράστια ανεργία και με μια ουσιαστικά λειψή και στάσιμη «ανάπτυξη». Αυτό το γεγονός θα οδηγήσει την χώρα στην αναδιάρθρωση του χρέους της, γεγονός που δεν αρέσει στις γαλλικές και τις γερμανικές τράπεζες, ή στην ανάληψη μιας νέας επιχείρησης «διάσωσης» της Ελλάδας από την ευρωζώνη, ιδίου τύπου με αυτήν που τώρα επιχειρείται
. Αυτό σημαίνει νέα προγράμματα λιτότητας και φτου και από την αρχή, καθώς επίσης και ανάληψη όλου του ελληνικού δημόσιου χρέους από τα κράτη της ευρωζώνης, δηλαδή διάχυσή του σε αυτά. Το γεγονός αυτό είναι αμφίβολο εάν μπορούν να το σηκώσουν τα κράτη αυτά, που έχουν ήδη τα δικά τους χρέη να αντιμετωπίσουν – ήδη η Σλοβακία και η Τσεχία έχουν βγάλει την ουρά τους απ’ έξω και έχουν δίκιο.

Οπότε, θα επανέλθει στο προσκήνιο το ζήτημα, που έχω βάλει και που οι ευρωζωνίτες το αποφεύγουν :

Το ελληνικό δημόσιο χρέος, εξ αντικειμένου, θα αναληφθεί από την Ε.Κ.Τ. και θα εξυπηρετείται από αυτήν.

Φαύλος κύκλος, δηλαδή, που σε κάθε του φάση οδηγεί στο αρχικό πρόβλημα και στην λύση του, που όλοι την αποφεύγουν...

Όμως, παρ' όλ' αυτά, δεν θα αποφύγουν το πρόβλημα, έστω και αν δεν δεχθούν την λύση του - κάτι που είναι δύσκολο, διότι, στην περίπτωση αυτή, θα πρέπει να αποδεχθούν και το τέλος της ευρωζώνης...

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

21/5/2023 : Ολέθρια συντριβή - στα όρια της διάλυσης - του ΣΥΡΙΖΑ, (με 20,07%), όπου πέφτει η αυλαία, με την πληρωμή του λογαριασμού της σύγχρονης “Συμφωνίας της Βάρκιζας” του καλοκαιριού του 2015. Τεράστια η προσωπική νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας, με 40,78%, (ΠΑΣΟΚ 11,53%, ΚΚΕ 7,20%, Ελληνική Λύση 4,46%, ΝΙΚΗ 2,93%, Πλεύση Ελευθερίας 2,87%, ΜΕΡΑ25 2,59%), ακριβώς, επειδή στερούντο αντιπάλου. (Και φυσικά, οι δημοσκοπήσεις, πήγαν όλες, στα σκουπίδια).

Μιλώντας, για “το στάδιο, στο οποίο δεν θα χρειάζεται να υπάρχουν αφεντικά και δούλοι, επειδή οι σαΐτες θα υφαίνουν μόνες τους”. Από αυτόν τον ορισμό του Αριστοτέλη, για το καθεστώς της ελεύθερης κοινωνίας (που νοείται ως αναρχική/αντιεξουσιαστική), στον μουτουαλισμό του Pierre-Joseph Proudhon και από την δραστική μείωση του χρόνου εργασίας, που περίμενε ο John Maynard Keynes, στο σήμερα και στους μελλοντικούς καιρούς).

Βουλευτικές εκλογές 25/6/2023 : Ο Αλέξης Τσίπρας, που, στις 8/6/2016, πούλησε, στον Λάτση, την έκταση στο Ελληνικό, με 92 € το τμ, ενώ το 2014 έλεγε ότι “αν υπογράψω ιδιωτικοποιήσεις στο Ελληνικό, τότε καλύτερα να ψηφίσετε Σαμάρα”, δεν δικαιούνται αυτός και η ηγετική ομάδα του ψευδεπώνυμου ΣΥΡΙΖΑ να ομιλούν, για την τωρινή εκλογική καταστροφή του κόμματος, που, φυσικά, πρόκειται να έχει και συνέχεια…