Η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, η έμπρακτη και επιλεκτική απειλή στάσης εξωτερικών πληρωμών και η μερική επαναφορά της δραχμής.

Joseph Stiglitz - Ο Αμερικανός οικονομολόγος και σύμβουλος του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα πρωθυπουργού, που με τις συμβουλές του τον οδήγησε, αρχικά, στο προεκλογικό πρόγραμμα παροχών και στην συνέχεια στην ουσιαστική πτώχευση της χώρας...

"Καθόλου άκαιρη η συζήτηση για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Το αντίθετο, μάλιστα, διότι το θέμα δεν είναι απλά οικονομικό, αλλά έχει και μια έντονη πολιτική διάσταση και σχετίζεται με την διεθνή κρίση των χρεών και ειδικότερα την ευρωπαϊκή, που βλακωδώς ανείδειξε ο αφελής ΓΑΠ, με τις συμβουλές του Τζόζεφ Στίγκλιτς και του Πωλ Κρούγκμαν, οι οποίοι - ίσως - δεν ανέμεναν ότι θα πέσουν πάνω στην ευρωπαϊκή στενοκεφαλιά των Μέρκελ, Σόϊμπλε και Τρισέ.

Μια κρατικοποίηση του παγκόσμιου και του ελληνικού τραπεζοπιστωτικού συστήματος (έστω προσωρινή) θα έλυνε πολλά ζητήματα και θα καθιστούσε πιο εύκολα τα πράγματα. Τα πράγματα - με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και σε διάφορες παραλλαγές, έστω και μερικώς - θα πάνε προς αυτήν την κατεύθυνση, έστω και αν κρατήσουν ένα μικρό ή μεγάλο κομμάτι του ως ιδιωτικό, θέτοντάς το κάτω από ένα πλέγμα αυστηρών κρατικών ρυθμίσεων.


Από εκεί και πέρα, πολλά πράγματα λέγονται σωστά και επίσης πολλά εσφαλμένα από τον κ. Θωμαδάκη, που ως άνθρωπος των χρηματοπιστωτικών αγορών, λογικό είναι να εκφράζει το ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα, τα πιστεύω και τα θέλω των αγορών αυτών.


Ας προσπαθήσουμε, εδώ, να περιγράψουμε, σε αδρές γραμμές, μια εναλλακτική πρόταση...


Η αναδιάρθρωση του χρέους, μέσω μιας αναδιαπραγμάτευσής του, με τους πιστωτές της χώρας και η έμπρακτη απειλή της στάσης των εξωτερικών πληρωμών των σωρευμένων χρεών του ελληνικού δημοσίου - αρκεί αυτή η απειλή να είναι παρούσα και άμεση - θα αλλάξει το κλίμα και θα είχε ευεργετικές επιπτώσεις, διότι θα έθετε άμεσο θέμα επιβίωσης του ευρωπαϊκού τραπεζοπιστωτικού συστήματος και μέσω αυτού και του παγκόσμιου. Όπότε, η διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας θα ενισχυθεί, ακόμα και αν διακοπεί η χρηματοδότηση από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στηριξης (ο οποίος είναι οπερεττικός και ως εκ τούτου, για γέλια και για κλάμματα).


Αυτό το τεράστιο βάραθρο ξεσκέπασε με την ευήθη πολιτική του ο ΓΑΠ τον Οκτώβριο - Νοέμβριο του 2009, αποκαλύπτοντας - και διευρύνοντας κατά δυόμισυ με τρεις μονάδες - το μέγεθος του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος, αλλά δεν είχε την τόλμη να τραβήξει στις ακραίες τους συνέπειες τα αποτελέσματα των ερνεργειών του, διότι δεν περίμενε και ο ίδιος ότι τα πράγματα θα έφθαναν εκεί που έφθασαν και τούτο επειδή δεν πίστεψε ότι ο Τρισέ, η Μέρκελ και οι χρηματοπιστωτικές ελίτ της Ευρωζώνης θα ακολουθούσαν αυτήν την σκληρή πολιτική απέναντι στην κυβέρνησή του και στην Ελλάδα, όσον αφορά τα ελληνικά ομόλογα, και οι οποίοι έπραξαν ό,τι έπραξαν, διότι και αυτοί δεν πίστεψαν ότι οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές θα αντιδρούσαν με τον τρόπο που αντέδρασαν, αναδεικνύοντας το ουσιώδες ζήτημα της όλης υπόθεσης, το οποίο συγκεκριμενοποιήθηκε στο γεγονός ότι το πρόβλημα του χρέους δεν ήταν απλά ελληνικό, αλλά ήταν και πρόβλημα της ευρωζώνης.


(Εγώ μιλάω για στάση εξωτερικών πληρωμών του σωρευμένου εξωτερικού χρέους και όχι για γενική στάση πληρωμών. Και αυτό είναι κάτι πολύ διαφορετικό, διότι δεν περιλαμβάνει τις εσωτερικές πληρωμές, ούτε και τις τρέχουσες/άμεσες εξωτερικές πληρωμές του ελληνικού δημοσίου. Και για να το πάω ακόμα παραπέρα, δεν σημαίνει ότι δεν θα πληρώνονται συλλήβδην όλα τα εξωτερικά χρέη του κράτους. Κάποια θα πληρώνονται, αλλά αυτό θα γίνεται επιλεκτικά - π.χ. θα μπορούν να πληρώνονται οι μικροί σε μέγεθος δανειστές, ή να εξυπηρετούνται εκείνα τα δάνεια που εξυπηρέτησαν την ελληνική αναπτυξιακή διαδικασία και όχι εκείνα τα οποία αποτελούν έναν αέναο ανατοκισμό δανείων του μακρινού παρελθόντος, που έχουν αποπληρωθεί, ως κεφάλαιο, πολλές φορές. Κάτι τέτοιο θα ενολήσει, αφάνταστα, τους εταίρους και το ευρωπαϊκό, κυρίως, τραπεζοπιστωτικό σύστημα, το οποίο έχει το 75% των ελληνικών ομολόγων στα χέρια του. Δεν πειράζει, ας τους ενοχλήσει. Και για να μην μας πνίξουν με χρηματοπιστωτική ασφυξία, μέσω των μηχανισμών της ΕΚΤ, θα μπορούσε η Ελλάδα, χωρίς να καταργήσει το ευρώ, να εισαγάγει, ως παράλληλο νόμισμα - με το οποίο να εξοφλήσει τους Ευρωπαίους δανειστές της και να πληρώσει ένα μεγάλο μέρος από τις τακτικές εσωτερικές της υποχρεώσεις - την παλιά καλή μας δραχμή. Αλλά αυτό θέλει κότσια και φαντασία, όπως και εξωτερικές πολιτικές και οικονομικές συνεργασίες που η παρούσα κυβέρνηση δεν διαθέτει, αφού υπόγραψε στις δανειστικές συμβάσεις με τους εταίρους ότι η αποπληρωμή του δανείου των 80.000.000.000,00 € από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης δεν θα μπορεί να γίνει από άλλη - εκτός Ε.Ε. - δύναμη και αφού δέχτηκε την υπαγωγή του δανείου αυτού στο αγγλικό δίκαιο και όχι στο ελληνικό δίκαιο, στο οποίο υπάγεται το 95% των άλλων δανείων της χώρας, ακολουθώντας μια εθελόδουλη και καταστροφική, για τα συμφέροντα της χώρας, πολιτική, η οποία, κάλλιστα, μπορεί στο μέλλον - μόνο και μόνο για αυτές τις δύο ενέργειες του ΓΑΠ και του επιτελείου του - να οδηγήσει τους υπεύθυνους, που πήραν αυτές τις αποφάσεις και υπέγραψαν αυτές τις αποικιοκρατικής μορφής ρυθμίσεις, ενώπιον του Ειδικού Δικαστηρίου περί ευθύνης Υπουργών!)."





[Σχόλιό μου http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?p=9194&mforum=pfor#9194 της 19/7/2010, στο θέμα, που άνοιξε ο Γιάννης Μιχαλόπουλος στο "PETROUPOLIS FORUMS", με τίτλο : "Άκαιρη η συζήτηση για την αναδιάρθρωση" http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?t=2070&mforum=pfor ].