Το σαθρό ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, οι φόβοι των τραπεζικών ελίτ, για επερχόμενο "κανόνι" και για πληθωρισμό (που έφερε στην επιφάνεια ο ΓΑΠ τον Οκτώβριο του 2009) και οι αντιφατικές επιδιώξεις τους.

Η ευρωπαϊκή τραπεζική φούσκα, σε όλη της την έκταση. Οι 40 μεγαλύτερες ευρωπαϊκές τράπεζες και το ενεργητικό τους σε σχέση με το ΑΕΠ των χωρών από τις οποίες προέρχονται. Τα μεγέθη του ενεργητικού τους φαίνονται και είναι εξωπραγματικά, μέσα στις παρούσες συνθήκες της ύφεσης. Προφανώς, το ενεργητικό αυτό είναι πολλαπλώς υπερτιμημένο και αναμένει το ξεφούσκωμά του. Ένα ξεφούσκωμα, που όλοι φοβούνται ότι θα είναι παταγώδες...



"Η Ευρώπη των χρηματοπιστωτικών ελίτ δεν είναι η ενωμένη Ευρώπη, που είναι επιθυμητή στους ευρωπαϊκούς λαούς, αγαπητέ Θοδωρή. Και σε αυτό κάνουν λάθος οι οψέποτε "ανανεωτές" του Κουβέλη και του Λεωνίδα Κύρκου. (Το ΚΚΕ μπορεί να χαρεί την τωρινή εκδίκησή του, για το γεγονός ότι, στην παρούσα συγκυρία, έχει δίκιο απέναντί τους, για άλλους λόγους, άσχετους από όσα καταμαρτυρούσε στην παλαιά ΕΟΚ, διότι γεγονός παραμένει ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν είναι κάτι που μπορεί να αγνοηθεί, διότι η σημερινή πραγματικότητα και οι δυσκολίες της δείχνουν ότι το πραγματικό πρόβλημα με την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη έγκειται στο ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση είναι ατελέστατη και ως εκ τούτου προβληματική και δυσλειτουργική. Η ίδια πραγματικότητα, επίσης, δείχνει ότι η ενοποίηση της Ευρώπης είναι επίσης πίσω από τις εξελίξεις, ένα σενάριο το οποίο βρίσκεται πίσω από τις πραγματικές ανάγκες του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, το οποίο έχει ανάγκη την ενοποίηση του πλανήτη, ως αποτέλεσμα της ξέφρενης παγκοσμιοποίησης της οικονομίας, μια σύνθετη και πολύπλοκη διαδικασία, η οποία οδηγείται στο να μετατρέψει τον πλανήτη σε ένα χωριό).


Και ο μετασχηματισμός της Ε.Ε. και της ευρωζώνης σε εργαλεία των τραπεζιτών είναι αυτό που πρέπει να αποφευχθεί και τούτο επειδή η κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού τομέα επί της πραγματικής οικονομίας είναι καταστροφική, σε περιόδους κρίσης και τούτο επειδή οι συνταγές των ελίτ αυτών βαθαίνουν την κρίση και δεν δίνουν λύσεις, οι οποίες να είναι συμβατές με τις ανάγκες της ευρύτερης κοινωνίας.


Αυτή είναι η οικονομική διάσταση της όλης υπόθεσης και σχετίζεται με την πρόθεση των τραπεζοπιστωτικών ελίτ να ξεπεράσουν το χρηματοπιστωτικό κομμάτι της κρίσης, φορτώνοντάς το πάνω στις πλάτες της πραγματικής οικονομίας, πάνω στην παραγωγή, πάνω στους μισθούς (αλλά και τα κέρδη), που απορρέουν από την παραγωγική διαδικασία και την πραγματική οικονομία.


Το νομισματικό μπέρδεμα, για το οποίο μιλάει ο Πωλ Κρούγκμαν, αναφερόμενος στο μοντέλο του babysitting στον Λόφο του Καπιτωλίου, στην περίπτωση της παρούσας ενεργού ύφεσης που ξεκίνησε το 2008, έχει να κάνει με το σύνολο των φουσκών, που έσκασαν στον χρηματοπιστωτικό τομέα του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος, υπό το βάρος της εφαρμογής της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας των οικονομολόγων της νεοκλασσικής σχολής και της παγκοσμιοποίησης, η οποία ξεχύθηκε ακάθεκτη, μετά την πτώση της "Ε.Σ.Σ.Δ." και του "υπαρκτού", αλλά και με την πλήρη ένταξη της Κίνας στον γραφειοκρατικό καπιταλιστικό κόσμο της εποχής μας.


Η ενεργοποίηση της υφεσιακής διαδικασίας υπήρξε προϊόν αυτού του νομισματικού μπερδέματος, το οποίο, λόγω της ξέφρενης παγκοσμιοποίησης, εκτυλίχθηκε πάνω σε ολόκληρο τον πλανήτη, αφού οι χρηματοπιστωτικές αγορές έλαβαν μια τέτοια διάσταση, η οποία δεν είχε προβλεφθεί από τα παλαιά ρυθμιστικά πλαίσια, που ίσχυαν πριν από αυτήν την παγκοσμιοποίηση και εκφράστηκε από την απίθανη διόγκωση ενός παράλληλου τραπεζικού συστήματος των λεγόμενων "επενδυτικών" τραπεζών και των hedge funds, δίπλα στο επίσημο τραπεζικό σύστημα των εμπορικών τραπεζών.


Αξιοσημείωτο είναι ότι ο όγκος των τραπεζικών εργασιών αυτού του παράλληλου συστήματος φθάνει στα επίπεδα του όγκου των εμπορικών τραπεζών και έμεινε εκτός των ρυθμιστικών πλαισίων, που από την εποχή του Φραγκλίνου Ρούσβελτ, είχαν θεσπιστεί, για να ελέγχεται το επίσημο σύστημα των εμπορικών τραπεζών και τα οποία ρυθμιστικά πλαίσια κρατούσαν τις ισορροπίες, γύρω από τις τραπεζικές δραστηριότητες, αποτρέποντας την δημιουργία φουσκών, όλο το προηγούμενο διάστημα από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, μέχρι την πτώση της "Ε.Σ.Σ.Δ."


Τα πράγματα χειροτέρευσαν, μάλιστα, όταν το 1998 ο Μπιλλ Κλίντον κατήργησε τον νόμο Γκλάς - Στήγκαλ, ο οποίος απέτρεπε τις εμπορικές τράπεζες από την ενασχόλησή τους με δραστηριότητες, που σχετίζονταν με φούσκες και δημιούργησε τράπεζες - ζόμπυ, οι οποίες ασχολούνταν και με τις κλασσικές εμπορικές, αλλά και με τις "νέου τύπου" επενδυτικές δραστηριότητες.


Από εκεί και πέρα, η πορεία προς αυτό που συμβαίνει στις ημέρες μας ήταν αναπόφευκτη, αφού ουδείς βρέθηκε να βάλει φρένο σε αυτήν την διαδικασία.



Τι φοβούνται τώρα οι τραπεζίτες;


Πρώτον το ότι "θα πέσει κανόνι", δηλαδή να μην πάρουν τα χρήματα που έχουν δανείσει και να μην έχουν και τις αποδόσεις, που υπολόγιζαν. Δηλαδή το φουντάρισμα του συστήματος (τους γλύτωσαν οι Αμερικανοί το 2008, μετά το φιάσκο της Λήμαν Μπράδερς και οι Ευρωπαίοι, μετά από υπόδειξη των Αμερικανών, αλλά και σήμερα η ιλαροτραγωδία της ευρωζώνης, την οποία οι τράπεζες - ζόμπυ οδηγούν στην κατάρρευση, ως γνήσιοι κανίβαλοι, δείχνει ότι το θέμα είναι στην ημερησία διάταξη)

και


Δεύτερον την απαξίωση των απαιτήσεών τους, μέσω του πληθωρισμού (τον πληθωρισμό του εισοδήματος των εισοδηματιών είχε προτείνει ο Κέϋνς από το 1923, προκειμένου να αποφεύγεται η οικονομική κρίση και οι συμπιεστικές της επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία και στην παραγωγή - μια λύση η οποία ουδέποτε υπήρξε δημοφιλής μέσα στους κύκλους της τραπεζοπιστωτικής ελίτ).


Γι' αυτό και η χρηματοπιστωτική ελίτ προσανατολίζεται στην απόσπαση των απαιτήσεών της από τον υπάρχοντα όγκο της νομισματικής κυκλοφορίας, ή μέσα από έναν ελεγχόμενα αυξανόμενο νομισματικό όγκο, ο οποίος δεν θα πληθωρίζει τα εισοδήματα των ραντιέρηδων και ο οποίος θα ανταποκρίνεται στην πραγματική παραγωγή, μεταφέροντας σημαντικά τμήματα του παραγόμενου ΑΕΠ στον έλεγχο του χρηματοπιστωτικού τομέα.


Φυσικά, αυτή η επιδίωξη είναι αντιφατική, αλλά, πέραν τούτου, το κυριώτερο είναι ότι απαιτεί την συναίνεση, ή την αποδοχή των πραγματικών παραγωγών, στην σημαντική μείωση των πραγματικών τους εισοδημάτων και μέσω της μεταφοράς τμήματος του ΑΕΠ υπέρ των ραντιέρηδων, αλλά και μέσω της πραγματικής μείωσης ή/και της μη αύξησης του ΑΕΠ, λόγω της κατακόρυφης αύξησης της ανεργίας, της αργίας ενός μεγάλου τμήματος του παραγωγικού δυναμικού. Και όλα αυτά σε μια περίοδο, όπου το ΑΕΠ μειώνεται σημαντικά, για πρώτη φορά, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ή η όποια αύξησή του θα είναι αναιμική, ή μικρή.

Παρά το γεγονός ότι η ύφεση ξεκίνησε το 2008 από το αμερικανικό τραπεζικό σύστημα, αυτό φαίνεται και είναι, ως προς την αντιστοιχία των στοιχείων, που συναπαρτίζουν το ενεργητικό του, με το ΑΕΠ των ΗΠΑ, πολύ περισσότερο ισορροπημένο από το αντίστοιχο ευρωπαϊκό.



Και το γελοίο στην όλη υπόθεση είναι ότι αυτά τα σενάρια είναι κυρίαρχα στην ευρωζώνη, μια εντελώς "ξεβράκωτη" οικονομία, για να θυμηθούμε και την ορολογία του Γιάννη, και όχι στις ΗΠΑ!


Βέβαια, αυτό δεν είναι τυχαίο διότι οι ΗΠΑ δεν είναι ασόβαρο μαγαζί, ενώ η ευρωζώνη είναι.


Δυστυχώς, θα ταλαιπωρήσουν πολύν κόσμο, μέχρι να βρεθεί μια ισορροπία.


Δεν θα πω ότι θα αποτύχουν. Θα πω ότι η αποτυχία είναι το πιο πιθανό και πιο ρεαλιστικό σενάριο, διότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτύχουν τους σκοπούς τους, οι οποίοι είναι εσωτερικά αντιφατικοί, διότι είναι αντιαναπτυξιακοί (τα χρέη ξεχρεώνονται και οι όποιες απαιτήσεις εισπράττονται μόνο με αυξανόμενο ΑΕΠ και όχι με μειούμενο, ή στάσιμο ΑΕΠ), αλλά και επειδή είναι αποτέλεσμα των αγκυλώσεων της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού αυτές οι οντότητες δεν είναι ουσιαστικά κρατικά μορφώματα, αλλά περισσότερο οικονομικοί και νομισματικοί χώροι (δεν αποτελούν, μάλιστα, ούτε καν ενιαία αγορά), με μια αδέσποτη Κεντρική Τράπεζα, που δεν υπόκειται σε κανένα.


(Ουδείς μπορεί, ακόμα, να αντιληφθεί το μέγεθος της ανευθυνότητας των ενεργειών του ΓΑΠ και του επιτελείου του από τον Οκτώβριο του 2009 και μετά, ούτε και μπορεί να συνειδητοποιήσει σε ποιό γκρεμό οδήγησε την χώρα και την ευρωζώνη, με όσα έκανε το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησής του, αποκαλύπτοντας στις ταραγμένες χρηματοπιστωτικές αγορές την γύμνια και των δύο. Και αυτό σε μια περίοδο, κατά την οποία αναμενόταν η ανάκαμψη της διεθνούς ενεργού ολικής ζήτησης και μέσω αυτών και της ευρωπαϊκής ανάπτυξης - καθώς και της παύσης της ύφεσης στην ελληνική οικονομία, με την αναμενόμενη αύξηση των εξαγωγών, του τουρισμού και της ναυτιλίας. Βέβαια, σε αυτήν την εκπληκτική επίδειξη ανευθυνότητας ο ΓΑΠ και το επιτελείο του δεν ήσαν μόνοι. Είχαν και παρέα τους Τρισέ, Μέρκελ και όλη την ευρωπαϊκή κομπανία. Αυτό, όμως, δεν αποτελεί ελαφρυντικό...)"







(Σχόλιό μου http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?p=9130&mforum=pfor#9130 της 25/6/2010, στο άρθρο, που δημοσίευσα στο "PETROUPOLIS FORUMS", με τίτλο : "Διάσπαση του ΣΥΝ : Η θύελλα συπσπειρώνει τους καθεστωτικούς" http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?t=2057&start=0&postdays=0&postorder=asc&highlight=&mforum=pfor ).