Τα κρίσιμα σφάλματα του ΓΑΠ, η αναγκαιότητα της απόσυρσής του και οι προτάσεις για τον απεγκλωβισμό από το Μνημόνιο και την αναδιαπραγμάτευση του χρέους.

Πρέπει να φύγει, το συντομότερο δυνατόν. (Για την ακρίβεια, δεν έπρεπε να είχε έλθει καθόλου).

"Χρήσιμη η παρέμβαση του Γιάννη, ακριβώς επειδή διαφωνούμε.


Πρέπει, όμως, να πω ότι η συζήτηση δεν γίνεται στο κενό, ούτε έχει έναν φιλολογικό ή ιστορικά χαρακτήρα. Και τούτο επειδή προτάσεις υπάρχουν και κατατίθενται.


Μία πρώτη σημαντική πρόταση είναι η έξοδος από το αποικιοκρατικό μνημόνιο της 1/5/2010, που υπέγραψε ο ψοφοδεής ΓΑΠ και η κυβέρνησή του, παραδίδοντας την ουσιαστική διακυβέρνηση της χώρας στους μοντέρνους κατακτητές, τους οποίους ο ίδιος προσκάλεσε και οι οποίοι ενήργησαν ως εκπρόσωποι των πανικόβλητων δανειστών της χώρας, οι οποίοι πανικοβλήθηκαν από την προοπτική πτώχευσής τους, από την επερχόμενη πτώχευση του ελληνικού κράτους, η οποία κατέστη ορατή τον Απρίλιο του 2010, λόγω των απίθανων ανοησιών του ΓΑΠ και του επιτελείου του, χωρίς καμμιά ουσιώδη μεταβολή των μακροοικονομικών μεγεθών της χώρας από τον Αύγουστο του 2009.


Μία δεύτερη σημαντική σημαντική πρόταση είναι η πρόταση για αναδιαπραγμάτευση του ελληνικού δημόσιου χρέους (εντός ή εκτός ευρωζώνης), το οποίο κατέστησε, εντελώς ανεπίκαιρα, αχρείαστα και καταστροφικά, ο ΓΑΠ πρώτο πρόβλημα της χώρας, με τις ανοησίες της πολιτικής του, κατά τους δύο κρίσιμους πρώτους μήνες της άσκησης της κυβερνητικής εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ, μετά τις εκλογές της 4/10/2009.


Δεν είναι λοιπόν ότι δεν υπάρχουν προτάσεις. Προτάσεις υπάρχουν. Και η υλοποίηση αυτών των προτάσεων, φυσικά, δεν μπορεί να γίνει από τον ΓΑΠ, όχι μόνον διότι αυτός δεν έχει τους μηχανισμούς για να τις υλοποιήσει, ούτε μόνον επειδή ο ΓΑΠ δεν θέλει να τις υλοποιήσει. (Και αυτά τα δύο είναι δεδομένα. Ο ΓΑΠ ούτε μπορεί, ούτε θέλει να υλοποιήσει αυτές τις προτάσεις).


Πέρα από το τι μπορεί και το τι θέλει ο ΓΑΠ, το πιό σημαντικό είναι ότι ο άνθρωπος αυτός είναι ανίκανος να υλοποιήσει οποιαδήποτε πολιτική εξόδου από την κατάσταση βαθιάς και μακροχρόνιας κρίσης, στην οποία έριξε την χώρα. Για την ανικανότητά του αυτή ήμουν πάντοτε βέβαιος και οι εξελίξεις απέδειξαν δυστυχώς την αλήθεια των όσων πίστευα για τον άνθρωπο αυτόν.


Ιδιαίτερα, μάλιστα, το απέδειξαν οι χειρισμοί του κατά το χρονικό διάστημα Οκτωβρίου - Νοεμβρίου 2009, με τους οποίους εξέπεμψε στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές (οι οποίες φοβόντουσαν ότι κάπου "θα βάραγε κανόνι") την αμφιβολία, η οποία γρήγορα μετετράπη σε πεποίθηση, για την αποφασιστικότητα της χώρας να μείνει στο ευρώ, μια αμφιβολία, η οποία ενσωματώθηκε στο σπρεντ των ελληνικών ομολόγων και ως αμοιβή για τον συναλλαγματικό κίνδυνο, που αναλάμβαναν οι όποιοι υποψήφιοι δανειστές της χώρας (μαζί με τους παλιούς).


Μετά την αρχική βλακεία του ο ΓΑΠ για να ισοφαρίσει τις άκρως αρνητικές επιπτώσεις αυτής της βλακείας στα διαφορικά επιτόκια των ελληνικών ομολόγων, τα οποία άρχισαν να εκτινάσσονται στα ύψη, διέπραξε μιά ακόμη μεγαλύτερη βλακεία, στρεφόμενος στους Ευρωπαίους και κατ' ουσίαν στους Γερμανούς, οι οποίοι στους πρώτους μήνες του 2010 κονιορτοποίησαν την ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση, που επικρατούσε στις αγορές, ότι υπάρχει άτυπη εγγύηση των ελληνικών δημοσίων χρεών από τις άλλες χώρες της ευρωζώνης (και ουσιαστικά της Γερμανίας), εισάγοντας στα διαφορικά επιτόκια των ελληνικών ομολόγων μιά ακόμα σημαντική αποζημίωση των δανειστών, για τον κίνδυνο της ελληνικής κρατικής χρεωκοπίας.


Από εκεί και πέρα, ο ΓΑΠ έκανε και την τρίτη και ακόμα μεγαλύτερη βλακεία, με το να υπογράψει την Πρωτομαγιά του 2010, ασμένως και μέσα σε συνθήκες άφατου πανικού, το άθλιο Μνημόνιο με τους εκπροσώπους των δανειστών, στους οποίους παρέδωσε και τα κλειδιά της χώρας, χωρίς να προχωρήσει σε σκληρή διαπραγμάτευση και να περιμένει τις ευρύτερες επιπτώσεις των πράξεών του, δηλαδή τον τρόμο, που ακολούθησε στις χρηματοπιστωτικές αγορές και για τα ομόλογα των υπόλοιπων χωρών της ευρωζώνης, τα οποία επλήγησαν άμεσα από την κονιορτοποίηση των άτυπων εγγυήσεών τους από την ευρωζώνη, εντάσσοντας το ελληνικό πρόβλημα, που αυτός δημιούργησε, μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο του προβλήματος της ευρωζώνης και στον μηχανισμό στήριξης του συνόλου των χωρών της, δημιουργώντας, έτσι ένα πολύ κακό, ένα έντονα αρνητικό προηγούμενο.

Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, είναι για απόσυρση. Πρέπει να φύγει, όσο το δυνατόν γρηγορότερα, διότι όσο μένει βλάπτει τον τόπο και αποτελεί πηγή κινδύνου και εγγύηση ότι τα πράγματα θα πάνε χειρότερα.


Το ποιός θα τον διαδεχθεί δεν το ξέρω. Και κυβερνητική λύση δεν μπορώ να προτείνω, διότι δεν είναι άμεσα ορατή. Αυτό, όμως, δεν μου αφαιρεί την δυνατότητα της κριτικής αποτίμησης των πραγμάτων και της υπόδειξης των κινδύνων, που απειλούν την ουσιαστικά κατεχόμενη χώρα μας. Και το να το λέει αυτό κάποιος - εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος - (ότι δηλαδή η Ελλάδα βρίσκεται υπό μια μοντέρνα κατοχή από τους εκπροσώπους των δανειστών της) δεν αποτελεί φωνακλάδικη συμπεριφορά. Αποτελεί μια ωμή πραγματικότητα. Αρεστόν, ή όχι, εκτός από μια μοντέρνα κατάκτηση της χώρας, υφιστάμεθα και ένα νέο και μοντέρνο οικονομικό πινοσετισμό.


Δυστυχώς, ο ΓΑΠ θα μείνει, για κάποιο χρονικό διάστημα, όσο ο λαός τον ανέχεται και τον αντέχει και όσο η έντρομη ελληνική πολιτική, κοινωνική και οικονομική ελίτ τον στηρίζει.


Όσον αφορά τον Φώτη Κουβέλη, δυστυχώς και αυτός και η Ντόρα Μπακογιάννη και άλλοι, που θα φανούν στην πορεία, θα αποτελέσουν - κατά πάσαν πιθανότητα - εφεδρείες, που θα στηρίξουν τις επιδιώξεις των κατακτητών, συνεργαζόμενοι (όχι κατ' ανάγκην σε κυβερνητικό επίπεδο, αλλά, αν παραστεί ανάγκη και σε αυτό) με τον ΓΑΠ, ή όποιον άλλον υποτακτικό στους κατακτητές διάδοχό του.


Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά..."





(Σχόλιό μου http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?p=9146&mforum=pfor#9146 της 4/7/2010 στο θέμα που έχω ανοίξει στο "PETROUPOLIS FORUMS", με τίτλο : "Διάσπαση του ΣΥΝ : Η θύελλα συπσπειρώνει τους καθεστωτικούς" http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?t=2057&start=0&postdays=0&postorder=asc&highlight=&mforum=pfor ).