Η έξοδος από το ευρώ, η υποτίμηση της νέας δραχμής και τα προτιμητέα αποτελέσματα. (Πληθωρισμός, αποπληθωρισμός και έλεγχος της αλυσίδας μισθών - τιμών - κερδών - εισοδημάτων).

Winston Churchill - Ως υπουργός Οικονομικών, βύθισε στο χάος την βρετανική οικονομία, κατά την δεκαετία του 1920, με την υπεράσπιση της σκληρής λίρας, κόντρα στις συμβουλές του Κέϋνς. Αυτήν την καταστροφική πολιτική ακολουθούν, σήμερα, οι κυβερνήσεις των χωρών της ευρωζώνης.

"Πραγματικά σαρωτικός ο καλός φίλος “Βασικά οικονομικά λάθη” με το παραπάνω σημείωμα. Συμφωνώ σχεδόν σε όλα, με την απλή λογική του – διότι αυτό που λείπει σήμερα στην χώρα μας, ύστερα από το σοκ που δέχτηκε ο ελληνικός πληθυσμός από τα αποτελέσματα της ανερμάτιστης πολιτικής του αφελούς και μοιραίου ΓΑΠ, είναι η απλή λογική.



Η ελληνική αριστερή διανόηση έχει υποστεί ακόμα μεγαλύτερο σοκ, από όσα συμβαίνουν στην χώρα μας, ιδιαίτερα εκείνο το τμήμα της, που στήριξε την “ευρωπαϊκή ολοκλήρωση”, ένα ιδεολόγημα, που περνάει σήμερα την χειρότερη κρίση του και του οποίου τα έμπρακτα αποτελέσματα κινδυνεύουν με καταποντισμό, αφού η πιθανότητα διάλυσης της ευρωζώνης εμφανίζεται ως ένα υπαρκτό σενάριο.


Η κατάληξη του σχολίου του καλού φίλου είναι όντως έξοχη, περιγραφικότατη και πλήρως αληθινή :


“Πάλη μηχανισμών και θεωρία πολλές φορές δεν συμβαδίζουν…”


Δεν ξέρω αν έχουν δίκιο οι αρθρογράφοι, ως προς την “επαναστατική ρήξη με τον καπιταλισμό” και τα όποια “επίδικα αντικείμενα”. Μπορεί να έχουν δίκιο (εν μέρει), αλλά δεν είναι αυτό που απασχολεί τον ελληνικό πληθυσμό σήμερα (αύριο ίσως).


Εκεί που δεν έχουν δίκιο είναι στο σημείο, που δογματίζουν, αναφέροντας ότι η έξοδος από το ευρώ θα σημάνει, ντε και καλά, την πτώση της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών.


Αυτό δεν είναι, απαραίτητα, έτσι. Μπορεί να συμβεί, μπορεί και να μην συμβεί. Και το πιθανότερο είναι να συμβεί, πάνω σε μια εντελώς προσωρινή βάση, αν η όποια κυβέρνηση χειριστεί την αντικατάσταση του ευρώ από την νέα δραχμή, δεν λάβει τα απαραίτητα αντίμετρα, που χρειάζονται για να μην συμβεί και τα οποία συνοψίζονται στον ενδελεχή έλεγχο της αλυσίδας των μισθών – τιμών – κερδών – εισοδημάτων, ένας έλεγχος, ο οποίος αναγκαστικά πρέπει να φθάσει στο να εξελιχθεί σε έναν μηχανισμό που θα καθορίζει τις εξελίξεις και τις ισορροπίες, μέσα σε αυτήν την αλυσίδα.


(Αυτό ίσως να φαντάζει σαν “κομμουνισμός”, “σοσιαλισμός” ή κάτι ανάλογο. Φυσικά, δεν πρόκειται περί αυτού και τούτο διότι, σε έκτακτες περιστάσεις, εφαρμόζονται έκτακτα μέτρα – πολύ περισσότερο, όταν αυτά είναι όχι μόνον αποδοτικά, αλλά σε έναν σημαντικό βαθμό αναγκαία ακόμα και στις αποκαλούμενες ομαλές περιόδους λειτουργία του οικονομικού συστήματος (τα εφάρμοσαν όλες οι αμερικανικές κυβερνήσεις από την εποχή του Franklin Delano Roosevelt, μέχρι και τις περιόδους Kennedy – Johnson – Nixon, για να τα εγκαταλείψουν οι μετέπειτα κυβερνήσεις, υπό το βάρος της κυριαρχίας των νεοφιλελεύθερων ιδεών και της πίεσης των συγκεκριμένων ομάδων συμφερόντων, που έβλεπαν τα συμφέροντά τους να πλήττονται από αυτήν την πολιτική, η οποία τους αφαιρούσε τους μηχανισμούς εκείνους, με τους οποίους επέβαλαν την οικονομική και την κοινωνική τους ισχύ, και η οποία πολιτική μετρίαζε τον προσωπικό και τον ομαδικό τους πλουτισμό – τεχνοδομή των μεγάλων επιχειρήσεων, κλασσικοί καπιταλιστές, αλλά και κορπορατιστές εργαζόμενοι, δια των συνδικαλιστικών τους ηγεσιών -, με αποτέλεσμα την πλήρη αποχαλίνωση του συστήματος και την απρόσμενη εμφάνιση της σύγχρονης οικονομικής ύφεσης, η οποία εμφανίστηκε απρόσμενα, για όσους είχαν πιστέψει το νεοφιλελεύθερο ιδεολογικό κατασκεύασμα της δήθεν “αειφόρας ανάπτυξης”).


Από εκεί και πέρα, ακόμα και στην περίπτωση της μείωσης της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών, μετά την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, ως αποτέλεσμα της υποτίμησης της νέας δραχμής και του πληθωρισμού, που θα ακολουθήσει, η μείωση αυτή δεν αρκεί, ως επιχείρημα υπέρ της μη εξόδου της χώρας από το οθνείο αυτό νόμισμα. Και τούτο διότι η όποια τοποθέτηση, για να είναι πειστική πρέπει να γίνεται συγκριτικά, με την αντίθετή της. Δηλαδή η όποια πτώση της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών από την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη, πρέπει να συγκρίνεται με την πτώση της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών από την παραμονή της χώρας στην ζώνη του ευρώ.


Νομίζω ότι έχει γίνει πλήρως αντιληπτό ότι η παραμονή της χώρας στην ζώνη του ευρώ, σε συνδυασμό με την διεθνή ύφεση, αλλά και με την πιστωτική κρίση και την κρίση χρέους, στις οποίες ανοήτως ο ΓΑΠ έριξε την ελληνική οικονομία, με τους αφελείς χειρισμούς του από τον Οκτώβριο του 2009, έχει οδηγήσει, μετά την υπογραφή του αποικιοκρατικού Μνημονίου της Πρωτομαγιάς του 2010, σε έναν μεσοπρόθεσμο αποπληθωρισμό (η ενδιάμεση αύξηση του πληθωρισμού, δεν πρέπει να μας ξεγελάει, διότι επίκειται και έπεται ο έντονος αποπληθωρισμός, που θα ακολουθήσει – αυτό που ο Ντομινίκ Στρως-Καν αποκάλεσε “εσωτερική υποτίμηση” -), με έντονη πτώση της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών, η οποία θα εντείνεται προϊόντος του χρόνου και για όσο χρονικό διάστημα εφαρμόζονται οι διατάξεις του Μνημονίου, που επέβαλαν στην χώρα οι μοντέρνοι μεταναζιστές νεοβάρβαροι κατακτητές, που προσκάλεσε και στους οποίους παρέδωσε τα κλειδιά της διακυβέρνησης της χώρας ο ευήθης ΓΑΠ και το αδέξιο και εντελώς άπειρο επιτελείο του. Δείτε στο μπλογκ μου, ανάμεσα στα άλλα και το θέμα : “Η διάλυση των αυταπατών των αγορών για την εγγύηση των χρεών της ευρωζώνης και η ανάγκη αναδιαπραγμάτευσης της ελληνικού χρέους (όχι από τον ΓΑΠ)” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/07/without-gap.html .

Ως εκ τούτου ο ισχυρισμός, περί πτώσεως της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών, σε περίπτωση εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, είναι άνευ ουσίας. Και τούτο επειδή αυτό ήδη συμβαίνει, ολοένα και εντονότερα, όντας η χώρα εντός του ευρώ.


Και η παγκόσμια ιστορική πείρα έχει καταδείξει ότι ο πληθωρισμός είναι καλύτερος από τον αποπληθωρισμό, διότι – έστω και υπό συνθήκες πληθωρισμού – το χρήμα, που ρέει στους αρμούς της οικονομίας, κρατά σε ικανοποιητικά επίπεδα την παραγωγή και τα πραγματικά εισοδήματα, διασώζοντας τον συνολικό πλούτο (το ΑΕΠ) της χώρας, δίνοντας δουλειές στην χειμαζόμενη εργατική δύναμη της χώρας και συντηρώντας την συνολική παραγωγική δραστηριότητα.


Αντίθετα, σε συνθήκες αποπληθωρισμού, όλα τα μακροοικονομικά μεγέθη εξελίσσονται χειρότερα, από ότι σε συνθήκες πληθωρισμού, ο οποίος, συν τοις άλλοις, βοηθάει στον “θάνατο του ραντιέρη”, μέσω της απαξίωσης του εισοδήματός του, για να θυμηθούμε και την διάσημη – για την ωμότητά της, αλλά και την ακρίβεια του περιεχομένου της – ρήση του Τζων Μαίηναρντ Κέϋνς το 1924, όταν αντιτίθετο στην αποπληθωριστική πολιτική των τότε ευρωπαϊκών κυβερνήσεων (και ιδιαίτερα σε εκείνη της Βρετανίας, η οποία, με Υπουργό Οικονομικών τον Ουΐνστων Τσώρτσιλλ, είχε βυθίσει στο χάος την βρετανική οικονομία, με την πολιτική της υπεράσπισης της σκληρής λίρας), προτείνοντας την ευθανασία των ραντιέρηδων, δια του πληθωρισμού του εισοδήματός τους και την άσκηση επεκτατικών οικονομικών πολιτικών από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, για να αποφευχθεί ο οικονομικός μαρασμός και η δημιουργία αχρείαστου πόνου σε ευρύτατα τμήματα των τότε κοινωνιών… Δείτε στο μπλογκ μου και τα θέματα : ‘‘Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ 1929 – 1932 ΚΑΙ Η ΥΦΕΣΗ ΤΟΥ 2008 – 2009 : ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΔΥΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΜΕΓΕΘΩΝ’’ http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/04/1929-1932-2008-2009.html και “29/10/1929 : Η κατάρρευση της αμερικανικής οικονομίας παραμένει πάντα επίκαιρη 80 χρόνια μετά” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/10/29101929-80.html .

Γι’ αυτό, όλα πρέπει να εξετάζονται συγκριτικά. Και φυσικά, έχει μεγάλη σημασία το ποιός θα ηγηθεί για την πραγματοποίηση των αλλαγών αυτών, δηλαδή της εξόδου της χώρας από το ευρώ. Διότι είναι αλλαγές, που όντως δεν είναι καθόλου απλές. Αντιθέτως, μάλιστα, είναι δύσκολες και απαιτούν ικανότατο επιτελείο, που θα μπορεί να σταθμίζει τα πράγματα και να παίρνει αποφάσεις.


Και βέβαια, δεν είναι ο ΓΑΠ ικανός για τέτοιους χειρισμούς, αφού, αν χειριστεί τέτοιου είδους ζητήματα, θα φέρει την πλήρη καταστροφή…


Ως εκ τούτου αναζητείται μια άλλη κυβέρνηση, για να κάνει τις όποιες τομές χρειασθούν (διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη, ακόμα και να μην αποτελεί επιλογή της χώρας, μπορεί αιφνιδιαστικά να μας προκύψει, ως αποτέλεσμα της διάλυσης αυτού του μορφώματος, ή της συρρίκνωσής του και να καταστεί μια αμείλικτη πραγματικότητα).


Τέτοια κυβέρνηση δεν φαίνεται στον ορίζοντα, πολύ περισσότερο, μάλιστα, που η κατατρομαγμένη και έντρομη από τις καταιγιστικές εξελίξεις του τελευταίου εννεάμηνου, ελληνική κοινωνική και οικονομική ελίτ έχει αγκιστρωθεί πάνω στην μοιραία κυβέρνηση του ΓΑΠ, την συνέχιση τόυ βίου της οποίας επιθυμούν και οι νεόκοποι κατακτητές της χώρας, στους οποίους ο ΓΑΠ και το κυβερνητικό του επιτελείο του είναι εντελώς πειθήνια όργανα, έχοντας μετασχηματισθεί σε μια υποτελή επιτροπή εκτέλεσης των εντολών των κατακτητών, όπως εκείνη η αλήστου μνήμης κυβέρνηση του στρατηγού Γεωργίου Τσολάκογλου.

Για να υπάρξει, όμως, ικανή πολιτική, που θα απεγκλωβίσει την χώρα από το αποικιοκρατικό Μνημόνιο της αποφράδας Πρωτομαγιάς του 2010, πρέπει να φύγει η παρούσα υποτελής στην τρόϊκα (και κυρίως στην Ευρωζώνη, την ΕΚΤ και την γερμανική πολιτική και χρηματοπιστωτική ελίτ και λιγότερο στο ΔΝΤ, το οποίο υπήρξε πολύ πιο ελαστικό) κυβέρνηση, η οποία είναι “κυβέρνηση υπό εξωτερική καθοδήγηση”, θυμίζοντας κατοχική κυβέρνηση. (Δείτε στο μπλογκ μου το θέμα, με τίτλο : «15/2//2010 – 3/3/2010 : Η Ελλάδα υπό μια μοντέρνα μεταναζιστική γερμανική κατοχή» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/03/1522010-332010-seiji-otaku-rebelwork_14.html ).



Μόνον έτσι, μπορεί να υπάρξει μια επωφελής επαναδιαπραγμάτευση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Άλλως, η όποια επαναδιαπραγμάτευση θα καταλήξει σε αποτελέσματα, επ ωφελεία των δανειστών και των εκπροσώπων τους.


Δυστυχώς, μια κυβερνητική αλλαγή δεν είναι ορατή στο προβλεπτό μέλλον, διότι, έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, ουδείς ενδιαφέρεται για την ανάληψη των κυβερνητικών ευθυνών. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια – αν και οι εξελίξεις μπορεί να γίνουν ραγδαίες και να ανατρέψουν άρδην το παρόν πολιτικό σκηνικό.


Όσο, όμως, ο ελληνικός πληθυσμός ανέχεται την παρούσα κυβέρνηση του ΓΑΠ, κάτω από το βάρος της αντίληψης, που έχει επιβληθεί στην κοινωνία, πως ό,τι γίνεται είναι μοιραίο και αναπόφευκτο, δεν θα υπάρχει εναλλακτική λύση και το ΠΑΣΟΚ, μπορεί, ναι μεν, να υποστεί μια συντριπτική ήττα στις βουλευτικές εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν, αλλά θα μακροημερεύσει στην εξουσία, στηριζόμενο από τους μοντέρνους κατακτητές, που ο ΓΑΠ μας έφερε, αλλά και από την πανικόβλητη ελίτ του τόπου, η οποία έχει αντιληφθεί ότι ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός έχει εισέλθει σε μια άτυπη – αλλά πλήρως υπαρκτή – προεπαναστατική περίοδο, γεγονός, που αποτελεί τον χειρότερο φόβο της (αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι η παρούσα προεπαναστατική περίοδος θα ακολουθηθεί από την επαναστατική και τούτο επειδή σε αυτές τις καταστάσεις δεν υπάρχουν και δεν λειτουργούν οι κοινωνικοί αυτοματισμοί, στους οποίους πίστευαν και πιστεύουν – λιγότερο ή περισσότερο – ο Καρλ Μαρξ και οι επίγονοί του). Φυσικά και ένα σημαντικό μέρος του σημερινού “αντιπολιτευτικού” πολιτικού προσωπικού στηρίζει και θα στηρίξει και στο μέλλον την υποτελή κυβέρνηση του ΓΑΠ και η τωρινή πολιτική ρευστότητα, που παρατηρείται, αυτόν τον σκοπό εξυπηρετεί και προφανώς εκεί αποβλέπει, είτε στον χώρα της κεντροδεξιάς, είτε στον χώρο της αριστεράς, δίνοντας τις απαραίτητες ανάσες στην παραπαίουσα κυβέρνηση του ΓΑΠ.


Αν το κοινωνικό κλίμα της ηττοπάθειας, που έχει περάσει στον ελληνικό πληθυσμό, αλλάξει και αντικατασταθεί από το αντίθετό του, τότε θα έλθει και η ώρα της πλήρους ρευστοποίηση του παρόντος πολιτικού σκηνικού και η ώρα μιας νέας κυβέρνησης, η οποία δεν θα είναι η συνέχεια, ή η μετεξέλιξη της παρούσας και της οποίας νέας κυβέρνησης τα όποια χαρακτηριστικά θα τα δούμε τότε.


Μέχρι τότε βλέπουμε…


(Δείτε, επίσης, στο μπλογκ μου το θέμα : “Τα κρίσιμα σφάλματα του ΓΑΠ, η αναγκαιότητα της απόσυρσής του και οι προτάσεις για τον απεγκλωβισμό από το Μνημόνιο και την αναδιαπραγμάτευση του χρέους” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/07/o-gap-prepei-na-fygei.html )."





(Σχόλιά μου http://dosepasa.wordpress.com/2010/07/20/63/#comment-5982 και http://dosepasa.wordpress.com/2010/07/20/63/#comment-5989 και http://dosepasa.wordpress.com/2010/07/20/63/#comment-5998 της 20/7/2010, της 21/7/2010 και της 24/7/2010 στο dosepasa.wordpress.com, στο θέμα που έχει ανοιχθεί εκεί, με τίτλο : «Σκέψεις για την αντιμετώπιση του χρέους» http://dosepasa.wordpress.com/2010/07/20/63/ ).