3ος αιώνας πΧ. Τροιζήνα. Το λεγόμενο «Διάταγμα του Θεμιστοκλή». 1913. Δοξάτο. Η σφαγή των Ελλήνων, από τους Βούλγαρους. 19/11/1915. Ο Joe Hill. 1937. Ο Πύργος Ηλείας. 1938. Η Pearl Buck (βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας). 1940. Αλβανία. Αιχμάλωτοι Έλληνες στρατιώτες. 1942-1945. Auschwitz και Buchenwald. 7/1944 Η μάχη της Saipan. 1947. Πολωνία. Ο Hans Wilhelm Münch. 9-11/9/1955. Τασκένδη. Οι αιματηρές συγκρούσεις Ζαχαριαδικών και Αντιζαχαριαδικών. 1956. Η ουγγρική επανάσταση. 2025. Βρέθηκε, στο Τατόι, το χρυσό μετάλλιο , στην ιστιοπλοΐα. 2025. Κινεζικό χάπι, για την μακροζωία (;). 1988. Ο Benny Hill και ο Μιχάλης Μενιδιάτης. 11/2025. Ουκρανία. Σε χρυσή τουαλέτα έχεζε ο συνεργάτης του Βολοντιμίρ Ζελένσκι, επιχειρηματίας Τιμούρ Μίντιτς, 19-11-2025. Robert De Niro και μετέπειτα. (194).

 

3ος αιώνας πΧ. Το λεγόμενο «Διάταγμα του Θεμιστοκλή» βρέθηκε, στην Τροιζήνα, κάποια στιγμή, πριν από το 1959, από τον τοπικό αγρότη Ανάργυρο Τιτίρη, ο οποίος το χρησιμοποίησε, ως πλάκα πόρτας, πριν επιτρέψει την έκθεσή του, σε ένα καφενείο.

Το διάταγμα ξεκινά, με την δήλωση ότι οι αποφάσεις, σε αυτό το διάταγμα ελήφθησαν, από την Αθηναϊκή Συνέλευση και προτάθηκαν, από τον Θεμιστοκλή. Στην συνέχεια, περιγράφει ένα σχέδιο εκκένωσης των Αθηναίων γυναικών, παιδιών και γερόντων. Συνεχίζει με λεπτομέρειες για τις προετοιμασίες του στόλου πριν τα σημάδια καταστήσουν αδύνατη την ανάγνωσή του. 

Το περιεχόμενο του διατάγματος το καθιστά αντικείμενο ακαδημαϊκής διαμάχης. Για το περιεχόμενό του, ανατρέξτε, στην αφήγηση του Ηροδότου, για την εκκένωση της Αττικής από τους Αθηναίους, το 480 π.Χ., ο οποίος λέει ότι ήταν ένα έκτακτο μέτρο, μετά την αποτυχία του πελοποννησιακού στρατού να πάει, στην Βοιωτία, για να νικήσει τους Πέρσες. Το διάταγμα δίνει την εντύπωση ότι αυτό ήταν, στην πραγματικότητα, μέρος ενός σχεδίου, για να παρασύρουν τους Πέρσες, σε μάχη.

Η πραγματική πέτρα, είναι ένα αντίγραφο, που χρονολογείται, στον 3ο αιώνα π.Χ. και η αυθεντικότητά της έχει αποτελέσει αντικείμενο ακαδημαϊκής συζήτησης, καθώς έρχεται, σε αντίθεση, με την αφήγηση του Ηρόδοτου, για μια εκκένωση πανικού.

Η επιγραφή είναι κομμένη σε στυλ στοιχειδογράμματος, με 42 γράμματα, ανά γραμμή, εκτός από έναν τυχαίο, επί πλέον, στίχο, στα άκρα των γραμμών 38-41. Η ακόλουθη μετάφραση είναι, από τον Michael H. Jameson, με επιμέλεια των Benjamin Dean Meritt και A.R. Burn. Διατηρεί, στο μέτρο του δυνατού, τις γραμμές του ελληνικού κειμένου, οι οποίες, συνήθως, χωρίζονται, στην μέση μιας λέξης :

ΘΕΟΣ

Αποφασίστηκε, από το Συμβούλιο και τον Λαό :

Ο Θεμιστοκλής, γιος του Νεοκλή, από τη Φρεαρρόη, πρότεινε :

Να παραδοθεί η Πόλη, με εμπιστοσύνη, στην Αθηνά, την Κυρία της Αθήνας και σε όλους τους άλλους θεούς, για να φυλάξουν και να απομακρύνουν τον βάρβαρο, από την γη· και ότι οι ίδιοι οι Αθηναίοι και οι ξένοι που κατοικούν στην Αθήνα θα καταθέσουν τα παιδιά και τις συζύγους τους, στην Τροιζήνα, . . . . . . . ... τον προστάτη της γης,

και ηλικιωμένους και αγαθά, στην Σαλαμίνα.

Να επιβιβαστούν οι θησαυροφύλακες και οι ιέρειες, στην Ακρόπολη, να παραμείνουν, φυλάσσοντας τα πράγματα των θεών· και όλοι οι άλλοι Αθηναίοι και οι ξένοι, σε στρατιωτική ηλικία, να επιβιβαστούν, στα 200 πλοία, που έχουν ετοιμαστεί και να υπερασπιστούν, ενάντια στον βάρβαρο, την ελευθερία τους και την ελευθερία των άλλων Ελλήνων, μαζί με τους Λακεδαιμόνιους και Κορίνθιους και Αιγινήτες και τους άλλους, που επιλέγουν να μοιραστούν τον κίνδυνο. Να διοριστούν διακόσιοι τριήραρχοι, ένας για κάθε πλοίο, από τους Στρατηγούς, ξεκινώντας, από αύριο, μεταξύ εκείνων, που έχουν γη και σπίτι, στην Αθήνα και γιους

γεννημένους, σε γάμο και δεν είναι, άνω των πενήντα ετών, και να τους αναθέσουν τα πλοία, με κλήρο. Να στρατολογήσουν δέκα πεζοναύτες, για κάθε πλοίο, από εκείνους, άνω των είκοσι ετών

και κάτω των τριάντα, και τέσσερις τοξότες· και να κατανείμουν τους υπαξιωματικούς, στα πλοία, ταυτόχρονα, με την κατανομή των τριηραρχών. Να γράψουν, επίσης, οι στρατηγοί καταλόγους των πληρωμάτων των πλοίων, σε πίνακες ανακοινώσεων, οι Αθηναίοι, από τα μητρώα υπηρεσίας και οι ξένοι, από αυτούς, που είναι εγγεγραμμένοι, στον Πολέμαρχο. Να τους καταγράψουν, χωρίζοντάς τους, σε 200 λόχους, ανά εκατοντάδες, γράφοντας, πάνω από κάθε λόχο, το όνομα του πλοίου και του τριηράρχη και αυτά των υπαξιωματικών, ώστε να γνωρίζουν οι άνθρωποι, σε ποιο πλοίο πρέπει να επιβιβαστεί, κάθε λόχος. Και όταν, όλοι οι λόχοι συγκροτηθούν και κατανεμηθούν, στις τριήρεις, το Συμβούλιο θα ολοκληρώσει την επάνδρωση και των 200 πλοίων, με τους Στρατηγούς, αφού θυσιάσει μια εξιλαστήρια προσφορά, στον Δία τον Παντοδύναμο και την Αθηνά και την Νίκη και τον Ποσειδώνα, τον Διατηρητή. Και όταν τα πλοία είναι, πλήρως επανδρωμένα, με εκατό, από αυτά, να αντιμετωπίσουν τον εχθρό, στο Αρτέμιδο, στην Εύβοια και με τα άλλα εκατό, από αυτά, στα ανοιχτά της Σαλαμίνας και της υπόλοιπης Αττικής να βρίσκονται και να φυλάνε την γη. Και για να είναι όλοι οι Αθηναίοι ομόφωνοι, στην άμυνα, ενάντια στους βαρβάρους, όσοι εξοριστούν, για τα δέκα χρόνια θα αναχωρήσουν, στην Σαλαμίνα και θα παραμείνουν, εκεί, μέχρι ο Λαός να καταλήξει, σε μια απόφαση, γι' αυτούς· και το...

Έξι γράμματα, στο τέλος της γραμμής 47 και ένας άγνωστος αριθμός γραμμών, παρακάτω, χάνονται.

Επιγραφικό Μουσείο, στην Αθήνα.

1900 (δεκαετία). Χανιά. Η Χανιώπορτα.

20/11/1936 - 20/11/11976 - 20/11/2014. Ισπανία. Οι συμπτώσεις της ζωής και της ιστορίας έχουν κάνει την 20η Νοεμβρίου,  στην Ισπανία, μια ημερομηνία «μαύρη», για επιφανείς χαρακτήρες. Κατά την διάρκεια του 20ου, αλλά και του 21ου αιώνα, η ημέρα, που αναφέρεται, υπήρξε πρωταγωνιστής του θανάτου μερικών, από τις προσωπικότητες της Ιβηρικής χώρας.

Έτσι, την λεγόμενη ημέρα, αλλά το 1936, ο θάνατος του αναρχικού ηγέτη Buenaventura Durruti και του ιδρυτή της Φάλαγγας, José Antonio Primo de Rivera. Ο πρώτος, εξ αυτών πέθανε, ανάμεσα στις φήμες, κατά τη διάρκεια των συμπλοκών, που συνέβησαν, στην Πανεπιστημιακή Πόλη (Μαδρίτη), πριν την αποτυχημένη επίθεση, εναντίον της ισπανικής πρωτεύουσας των στρατευμάτων του Francisco Franco. Κάποιοι λένε ότι πέθανε, όταν το υποβόλο MP-28, που κουβαλούσε, πυροβολήθηκε κατά λάθος. Άλλοι, ότι μια χαμένη σφαίρα ήταν η αιτία. Από την άλλη πλευρά, ο φαλαγγιστής José Antonio Primo de Rivera εκτελέστηκε, μετά την καταδίκη του, σε θάνατο, από τις Δημοκρατικές Αρχές. Εκείνη την εποχή, ήταν φυλακισμένος στο Αλικάντε, μια πόλη, που δεν ξεσηκώθηκε, εναντίον της κυβέρνησης.

Δεκαετίες, αργότερα, στις 20 Νοεμβρίου 1975, ο στρατηγός Francisco Franco y Bahamonte πέθανε, στο νοσοκομείο La Paz (Μαδρίτη), καθώς ήταν ο αρχηγός κράτους της Ισπανίας, από τη νίκη του, στον Εμφύλιο Πόλεμο, το 1939. Μετά από τριάντα έξι χρόνια σκληρής δικτατορίας, ο χαρακτηριζόμενος «Caudillo» πέθανε, σε ηλικία ογδόντα δύο ετών, μετά από μακρά παραμονή, σε ένα δωμάτιο σε εκείνο το νοσοκομείο.

Τέλος, την ίδια ημέρα, αλλά το 2014, πέθανε, σε ηλικία ογδόντα οκτώ ετών η Μαρία ντελ Ροζάριο Καγιετάνα, πιο γνωστή, ως «Δούκισσα της Άλμπα». Μέχρι, που πέθανε, ήταν το άτομο, εν ζωή, με τους πιο ευγενείς τίτλους της νεότερης ιστορίας.

Η ιστορία με χρώμα

Αναγνώσεις

#Noviembre #November #History #Historia #Franco #PrimodeRivera #DuquesadeAlba #Durruti #Buenaventura #Nobiliario #LaPaz #Hospital #Alicante #Madrid #Complutense #CiudadUniversitaria #Death #Negro #Falange #Política #Ilustre

1809, ή το 1810, Πλαίσιο Θεσπρωτίας - 8/8/1907 Sidney, Αυστραλία. Η Αικατερίνη Πλέσσου. Από το χαρέμι του γιού του Αλή Πασά, παντρεμένη, με τον Ιωάννη Κωλέττη.

Οι Έλληνες, κάποια στιγμή άρχισαν να μετοικίζουν, στην Αυστραλία. Κάποιοι, όπως είναι φυσικό, πήγαν πρώτοι. Ποιά ήταν, όμως, η πρώτη Ελληνίδα της Αυστραλίας;

Πρόκειται, για την Αικατερίνη Πλέσσου, 

Η Αικατερίνη Πλέσσου, γεννήθηκε, στο χωριό Πλεσίβιτσα (σημερινό Πλαίσιο) της Θεσπρωτίας, το 1809, ή το 1810. 

Η μητέρα της ήταν πολύ όμορφη και έτσι, είχε πολλούς πολιορκητές. Μάλιστα, την είχε δει ο γιος του Αλή Πασά, ο Μουχτάρ, την ερωτεύτηκε και την πήγε, στο χαρέμι του. Ήταν τέτοιος ο πόθος του, που απείλησε και τον σύζυγό της να μην την ξαναπλησιάσει, γιατί θα τον σκότωνε.

Ο γιος του Αλή Πασά άρχισε να γλυκοκοιτάζει και την ίδια την Κατερίνα, με αποτέλεσμα η μάνα της να αρραβωνιάσει, εσπευσμένα, την δωδεκάχρονη κόρη της, με τον γιατρό του Αλή Πασά που δεν ήταν άλλος, από τον Ιωάννη Κωλέττη, μετέπειτα, πρωθυπουργό της Ελλάδος.

Ο αρραβώνας διαλύθηκε, όταν πέθανε ο Αλή Πασάς και ο γιος του και η Κατερίνα βρέθηκαν, στο Μεσολόγγι. Εκεί, γνώρισε τον λόρδο Βύρωνα και έκαναν στενή παρέα, μάλιστα, ήταν από τους τελευταίους ανθρώπους, που τον είδαν, εν ζωή.

Μετά την έξοδο του Μεσολογγίου, η νεαρή κοπέλα περιπλανήθηκε, αρκετά και βρέθηκε, στο νησάκι της Καλάμου, κοντά, στις ακτές της Αιτωλοακαρνανίας. Εκεί, γνώρισε και παντρεύτηκε το 1827, τον διοικητή της βρετανικής φρουράς του νησιού και βετεράνο της μάχης του Βατερλό Τζέημς Χένρυ Κράμερ. Το ζευγάρι ταξίδεψε, σε διάφορες περιοχές, λόγω του επαγγέλματος του Βρετανού αξιωματικού, ώσπου η χώρα του τον έστειλε να υπηρετήσει, στην Αυστραλία.

Η ζωή, στην Αυστραλία

Στις 28 Σεπτεμβρίου 1835, η Αικατερίνη Πλέσσου έφτασε, στο Σίδνεϊ, με ένα πλοίο, που μετέφερε 300 κατάδικους και γίνεται η πρώτη Ελληνίδα έποικος, στο Νιουκάστλ.

Εκεί θα γεννηθεί το έκτο παιδί τους. Απέκτησαν συνολικά έντεκα παιδιά, εκ των οποίων μόνο τα έξι έζησαν πέρα από τα παιδικά τους χρόνια. Από αυτούς μόνο ο γιος της Ρόμπερτ απέκτησε απόγονους και έτσι συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας, η οικογένεια των Κράμερ-Πλέσσου.

Η ίδια έζησε ήρεμα αλλά σχετικά φτωχικά στην Αυστραλία, αφού στην κατοχή της η οικογένεια είχε μόνο ένα μικρό αγρόκτημα και τον στρατιωτικό μισθό του συζύγου.

Μετά τον θάνατό του, το 1864, μετακόμισε στο Σίδνει, όπου ήδη είχε εγκατασταθεί ο γιος της Χένρυ. Μαζί έμειναν μέχρι τον θάνατό της, στις 8 Αυγούστου του 1907, σε ηλικία 98 ετών.

Η τελευταία της οικία στο προάστιο Darlinghurst στο ανατολικό Σίδνει δεν υπάρχει πια, αφού κατεδαφίσθηκε τη δεκαετία του 1970 για την διαπλάτυνση λεωφόρου. Κάθε χρόνο οι Ηπειρώτες της Αυστραλίας τελούν μνημόσυνο στο τάφο της.

Πηγή: Νίκος Θωμά Νταής, Εφημερίδα Νέος Κόσμος...

Marcel Proust. 10.07.1871-18.11.1922

…«Την επόμενη μέρα, δεν θέλησε κανένα άλλο λουλούδι στο δωμάτιό της που συνήθως ήταν γεμάτο και αντιλαλούσε απ’ τη δόξα ολόφρεσκων τριαντάφυλλων.

»Όταν μπήκε στο σπίτι της Μαντλέν η κυρία Λοράνς, στάθηκε μπροστά στα ανθοδοχεία με τις μαραμένες κατλέγιες, που είχαν πια χάσει την ομορφιά τους, για μάτια δίχως αγάπη.

– Μα πώς το κάνατε αυτό, χρυσή μου, εσείς που αγαπούσατε τόσο πολύ τα λουλούδια; 

“Μου φαίνεται ότι μόλις σήμερα άρχισα να τ’ αγαπώ” πήγε ν’ απαντήσει η Μαντλέν· αλλά σταμάτησε, ενοχλημένη που έπρεπε να δώσει εξηγήσεις και νιώθοντας πως υπάρχουν αλήθειες που δεν μπορούμε να τις μεταδώσουμε σε όσους δεν τις έχουν ήδη μέσα τους»…

«Ο αδιάφορος» (1896)

Μαρσέλ Προυστ, «Ο αδιάφορος και άλλα κείμενα των νεανικών χρόνων», εισαγωγή - επιμέλεια - σημειώσεις: Jérôme Solal, μτφρ. Βάσω Νικολοπούλου, Νίκη Καρακίτσου-Dougé, Εκδόσεις Πατάκη-Patakis Publishers, 2015, vivliopoleiopataki.gr/bkm/10367.

«Από πολύ νωρίς, μαζί με τους συμμαθητές του στο λύκειο Κοντορσέ, στο Παρίσι –τον Ντανιέλ Αλεβύ, τον Ζακ Μπιζέ, τον Ρομπέρ Ντρέυφους–, ο Μαρσέλ Προυστ είχε εκδηλώσει τη φλογερή επιθυμία να γίνει μια μέρα διάσημος στον χώρο της λογοτεχνίας. Η “παρέα των φιλαράκων” σκαρώνει τεύχη περιοδικών που κυκλοφορούν σε μερικά αντίτυπα. Υπερευαίσθητος και εξαιρετικά ευφυής, ο νεαρός Μαρσέλ γοητεύει αλλά και απωθεί. Αποκτά γρήγορα τη φήμη του “αχώνευτου” στους κόλπους της παρέας. Χρόνια αργότερα, κυκλοφορεί η ιστορία ότι ο Αντρέ Ζιντ δεν είχε καν ανοίξει το περίφημο χειρόγραφο του “Από τη μεριά του Σουάν” όταν το παρέλαβε στον Γκαλλιμάρ, το 1913. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι η προσωπικότητα του μικρόσωμου κοσμικού, με τον οποίο είχε διασταυρωθεί ο Ζιντ, πιθανόν εμπόδισε τον τελευταίο να αναγνωρίσει σε αυτόν τον μεγαλοφυή συγγραφέα».

Jérôme Prieur, «Ο Προυστ και ο κόσμος του» 

«Ο κόσμος του Προυστ» των Laura El Makki, Antoine Compagnon, Raphaël Enthoven, Michel Erman, Adrien Goetz, Nicolas Grimaldi, Julia Kristeva, Jérôme Prieur, Jean-Yves Tadié, μτφρ. Μήνα Πατεράκη-Γαρέφη, Εκδόσεις Πατάκη, 2019, vivliopoleiopataki.gr/bkm/10366.

Ανακάλυψε το σύμπαν του συγγραφέα του «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» (Εκδόσεις Εστία) στο Βιβλιοπωλείο Πατάκη-Ακαδημίας 65 και εδώ: https://bit.ly/47ZBiHV

Φωτογραφία: Alamy / The New Yorker

#inmemoriam #Proust #bookstagram #vivliopoleiopataki

1912. Värska, Setomaa, Εσθονία. Γαμπρός και νύφη Σέτο στον γάμο τους.

23-24 Οκτωβρίου 1912. Ο ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΗΣ FUAT BEY ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΥΜΟΝΟΒΑ.

1913. Δοξάτο. H σφαγή των Ελλήνων, από τους Βούλγαρους. Οι δολοφονίες, οι βιασμοί και το ολοκαύτωμα.

19/11/1915. ΗΠΑ. Ο Joe Hill εκτελέστηκε, για την συνδικαλιστική του δράση, μετά από φοβερές διώξεις, από την αστυνομία και το αμερικανικό παρακράτος, που ακολουθούσαν τις επιταγές του βιομηχανικού κεφαλαίου. Μία πρόχειρη σκευωρία, εις βάρος του, αρκούσε, για του περάσουν την θηλιά, στον λαιμό του, οι υπηρέτες των αφεντικών.

Απρίλιος 1915. Γαλλία. Γάλλοι στρατιώτες του 23ου Συντάγματος Πεζικού ποζάρουν, για μια φωτογραφία, κάτω από ένα αυτοσχέδιο καταφύγιο φτιαγμένο, από κλαδιά πεύκων. Φωτογραφία τραβηγμένη, στα Βόσγια της Γαλλίας.

Χρωματισμός στο Instagram

#history #ww1 #france

18/11/1916. Γαλλία. Λήγει η μάχη του Σομ (Bataille de la Somme), η φονικότερη μάχη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, που ξεκίνησε την 1η Ιουλίου 1916, μεταξύ Γάλλων και Βρετανών, από την μια, και Γερμανών, από την άλλη. Η μάχη έληξε, με νίκη των Γάλλων και Βρετανών, που καταλαμβάνουν έδαφος, μόλις 15 χιλιομέτρων. Και από τις δύο πλευρές, οι απώλειες μετρήθηκαν, σε, πάνω, από 1.200.000 νεκρούς και τραυματίες.

1919 - 1922. Σμύρνη, Μπουρνόβας, οδός Σιδηροδρομικού Σταθμού, τον καιρό της ελληνικής διοίκησης. 

1923. Μουταλάσκι, Καππαδοκία. Έλληνες αξιωματικοί αιχμάλωτοι φωτογραφίζονται, με τον Αμερικανό πρόεδρο της επιτροπής αιχμαλώτων της Κοινωνίας των Εθνών. (αρχείο Δημήτρης Α. Μαυρίδης)

1930 (δεκαετία). Οι τεκέδες, από την Δραπετσώνα, ως τον Πειραιά.

       Ένα απέραντο ….χασισοποτείο  ήταν η περιοχή, από το Χατζηκυριάκειο, μέχρι τα Ταμπούρια και την Δραπετσώνα, ως τα τέλη της δεκαετίας του 1930.  Λειτουργούσαν. τουλάχιστον, τριάντα τεκέδες.  

      Το πιο πολυτελέστερο ….χασισοποτείο  ήταν του Τζοάνου, μιας μεγάλης μορφής  του κόσμου της εποχής εκείνης. Λειτουργούσε και σαν καφενείο-ουζερί, πάντα ,με δροσερές και ελαφροντυμένες γκαρσόνες, έτοιμες να ικανοποιήσουν απαιτητικούς  πελάτες.

      Ένα  βράδυ, παρ’ ότι απαγορευόταν, ένας δόκιμος της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, μπήκε στου , με την επίσημη στολή εξόδου. Ο Τζοάνος είτε, για να τον περιποιηθεί, είτε για να τον ξεφτιλίσει, του έβαλε πάνω, στο κάρβουνο, τουμπεκί, που είναι βαρύτερο, απ' το χασίς.

     Ο δόκιμος, αμάθητος, στο ναρκωτικό, ζαλίστηκε κι αποφάσισε να φύγει, γρήγορα. Παραπατούσε και κατά λάθος,  παρέσυρε και έσπασε, με την χλαίνη του, τον αργιλέ. Τότε, οι ρεμπέτες  σκάρωσαν ένα τετράστιχο, που έγινε σουξεδάκι, στις φυλακές :

Μας έσπασες τον αργιλέ

κυρ λοχαγέ, κυρ λοχαγέ.

Τον πήρε η μανδύα σου

Γα………………………………..

     Όπως γράφει το «Ασκαρδαμυκτί»,  ξακουστός τεκές ήταν κι η "παράγκα του Σερενάκη", στα Δημοτικά Σφαγεία, στα Λιπάσματα της Δραπετσώνας. Εκεί, μαζευόταν η σάρα και η μάρα. Οι χειρότεροι μαχαιροβγάλτες του Πειραιά. Σε καθάριζαν, "δια ασήμαντον αφορμήν".......

       Κοντά, στον Αγιο Διονύση, σε μια πάροδο της Κανελλοπούλου, ήταν ο τεκές της κυρα-Ρήνης της Μπουρδούσαινας. Ήταν μια όμορφη γυναίκα και πολλοί την γυρόφερναν.  

       Στην περιοχή των Βούρλων, λειτουργούσε και ο "περιοδεύων" τεκές του Σάλωνα. Κάθε τρεις και λίγο, άλλαζε στέκι, για να μην τον εντοπίζουν οι Χωροφύλακες. Σ' αυτόν, πάγαιναν οι χασικλήδες, γιατί είχε το "Μπρούσσο φίνο". Εξ ου και το τετράστιχο :

      Θα πάω να μαστουρωθώ

      και τη χαρά μου να 'βρω

      μες στον τεκέ του Σάλωνα

      πού 'χει το φίνο μαύρο.

 

     Χασίς και ρεμπέτικο. Βίοι  παράλληλοι. Ένα είδος μουσικής, που αναπτύχθηκε, παράνομα,  μέσα, στους  τεκέδες και κάτω, από τη βαριά μυ­ρωδιά του χασίς. Πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή - που μας έφερε και το ρεμπέτικο, κα­τά κάποιο τρόπο -, από το 1914, είχε εγκατασταθεί «πλήθος χασισοποτών», κυρίως, από τη Μικρά Ασία, στην «Πειραϊκή Χερσόνησο» που, από παλιά, λόγω των ερημικών τοποθεσιών της, χρησίμευε, ως κέντρο χασικλήδων.  

       Μετά την καταστροφή της Σμύρνης, το 1922 και τον ερχο­μό των προσφύγων, στην Ελλά­δα, το ρεμπέτικο εκτινάσσεται και με τη βοήθεια της δισκογραφίας, στα χρόνια του 1930. Βιολί, ούτι, σντούρι, λύρα, κανονάκι για τα σμυρναίικα και μπουζούκι, κι­θάρα, μπαγλαμάς -κατ εξοχήν όργανο της φυλακή- για το ρε­μπέτικο στον Πειραιά.  Στο λιμά­νι, άλλωστε, αναδύεται το ρεμπέτικο με τη μορφή που το ξέ­ρουμε.

      «Εκεί  στις φτωχογειτονιές  του Πειραιά, καταστάλαζε το όνει­ρο της μέρας. Κι απ αυτό το υλι­κό, από τα όνειρα των ανθρώ­πων, ο Μάρκος έφτιαχνε τα τραγούδια  του. Κι οι άνθρωποι, όλοι αυτοί οι θεόφτωχοι και οι ρέστοι, άκουγαν τα δεινά και τα πάθη τους να γίνονται τραγούδι, το τρα­γούδαγαν, ξεγελιόντουσαν και συνέχιζαν να ζουν», θυμάται ο Στέλιος Βαμβακάρης και απα­ντά ίσως με αυτό τον τρόπο στο πώς είναι δυνατόν τα στρώμα­τα των αγράμματων, αμόρφω­των και ρυπαρών, ενίοτε εξα­θλιωμένων, να δημιουργήσουν τόσο πρωτότυπες  καλλιτεχνικές  μορφές ποίησης μουσικής, χο­ρού.

        Γιατί   έτσι ακριβώς ήταν οι ρε­μπέτες

        Λιμενεργάτες, εκδορείς -όπως και ο Μάρκος-, παλαιοπώλες...

        Η σκιά του Μάρκου -του κύ­ριου εκφραστή του είδους- όπως και του ρεμπέτικου απλώνεται πάνω από τον Πειραιά, κυρίως του λιμανιού και των βορινών προσφυγικών συνοικισμών. Ποτέ το ρεμπέτικο δεν έγινε υπό­θεση των πολλών.

          Μέχρι το '37, περίπου, και τη δικτατορία του Μεταξά, το ρε­μπέτικο ήταν ρεμπέτικο. Μετά άρχισε η λογοκρισία. Οι λουλάδες, οι πρέζες και τα χασίσια πετάχτηκαν από τα τραγούδια και αυτό που έμεινε ήταν ένα νέο είδος μουσικής διάδοχο του ρε­μπέτικου, που τα ηνία ανέλαβε ο Βασίλης Τσιτσάνης. Ακολούθησε και ο Δεύτερος  Παγκόσμιος  Πόλεμος που έβαλε τέλος στους τεκέδες.

                                        Η Τετράς.

      Τετράς, η ξακουστή του Πειραιώς. Βρισκόμαστε στο 1934 και οι Γ. Μπάτης, Ανέστος Δεληάς, Μάρκος Βαμβακάρης και Στράτος Παγιουμιτζής σχημα­τίζουν την πρώτη ρεμπέτικη κο­μπανία και εμφανίζονται στη Μάντρα του Σαραντόπουλου, κάπου εκεί στη Δραπετσώνα.

      Τους βρίσκουμε ακόμη στην πλατεία Καραϊσκάκη,   στην Κρεμμυδαρού -σημερινή Δραπετσώνα-, στο Κερατσίνι, αλ­λά και στα άγρια βράχια που χρησίμευσαν σαν κρυψώνες για   τους  «πότες»  του Πειραιά.

       Ο Ανέστος ήρθε από τη Σμύρνη, ο Στράτος από το Αϊβαλί, ενώ ο Μάρκος από τη Σύρο και ο Μπάτης από τα  Μέθενα. 

     Ο Μάρκος μπαίνει στη δου­λειά από εφτά χρονών παιδί. Στα 13 του θα βρεθεί λαθρεπιβάτης να ταξιδεύει για τον Πειραιά. Πρώτη στάση στα Ταμπούρια και χαμάλης στο λιμάνι. Ξεφορτωτής στις μαούνες στη συνέ­χεια, αλλά και εκδορέας στα Σφαγεία του Πειραιά. Στα 17 του έρχεται η πρώτη εμπειρία με το χασίς. Ακολούθησε μια ζωή μέ­σα στους τεκέδες τις πόρνες, το κυνηγητό απ' την αστυνομία, τα κρατητήρια και τις φυλακίσεις το άγχος  της επιβίωσης, αλλά και το μεράκι για το μπουζούκι και το τραγούδι.

      Ο Μπάτης είχε ένα μικρό κα­φενεδάκι στου Καραϊσκάκη, στα τότε Λεμονάδικα. Δυο-τρία τραπεζάκια όλα και όλα, και ένα πατάρι. Εκεί είχε πολλά όργανα, τόσα που κάποτε για τη μεταφορά τους στην Ασφάλεια χρειάστηκε χειράμαξο. Έξω από αυτό το καφενείο έχουν τραβηχτεί μερικές από τις ιστορικότερες   φωτογραφίες  του ρεμπέτικου.

      Το καφενείο είχε δυο πόρτες προς το εσωτερικό δρομάκι και ανάμεσα του υπήρχε ένα χώρι­σμα που δημιουργούσε δύο μικρούς χώρους. Ο  ένας  έδινε  την όψη κανονικού καφενείου. Στον άλλο, μέσα, υπήρχαν τα σύνερ­γα του χασίς και από μια μικρή τρύπα ενός ρόζου πέρναγε το μαρκούτσι του ναργιλέ προς τον χώρο του κανονικού καφενεί­ου, απ' όπου τραβούσαν εκ πε­ριτροπής και στην περίπτωση κινδύνου απλώς το μαρκούτσι τραβιόταν από μέσα. Και λέγε­ται πως κάποια φορά ένας αστυφύλακας μπήκε στο καφε­νεδάκι αιφνιδιαστικά, και το μεν μαρκούτσι τραβήχτηκε από τον παραγιό που ήταν στον διπλα­νό χώρο και δεν έγινε αντιληπτό, αλλά ο Μπάτης κατελήφθη με το στόμα γεμάτο ντουμάνι, κλει­στό όμως. Και στην παρατήρη­ση του αστυφύλακα γιατί κρα­τάει το στόμα του κλειστό, ο Μπάτης το άνοιξε βγάζοντας  καπνούς ρυθμικά και κάπως τελετουργικά, συνιστώντας να μην τον απασχολούν γιατί είναι φακίρης!

    Πάντως, "όλως τυχαίως", το 1937, πυρκαγιά κατέστρεψε την πλατεία Καραϊσκάκη και τα Λεμονάδικα, κι οι μάγκες ξεσπιτώθηκαν...   

     Ο Μεταξάς κυνήγησε, πολύ, το μπουζούκι, το ρεμπέτικο και το μαρκούτσι! Το 1937, βγήκε νόμος, που απαγόρευε τους αμανέδες, τους τεκέδες, τους μπαγλαμάδες και τους λουλάδες.

 

      Στο μπαρ "ΜΑΡΚΟΣ", στα Ασπρα Χώματα Παλαιάς Κοκκινιάς, Στράτος, Μάρκος, Μπάτης,  Δεληάς, η κομπανία  "ΤΕΤΡΑΣ".

 

        Για τον Ανέστο Δεληά, ή Αρτέμη, ο Βαμβακάρης γράφει, στην αυτοβιογραφία του : «Ο Δεληάς ήταν ένα παιδάκι και κα­θόταν, εκεί στο Καστράκι, εκεί, που καθόνταν οι πρόσφυγες. Εκεί, υπήρχανε όλοι οι τεκέδες Επηγαίναμε κι αυτός, λοιπόν, ετραβιότανε, με τους τεκέδες κι έπαι­ζε, κατ' αρχήν, κιθάρα. Εγώ τον έβαλα, μπροστά, να μάθει μπου­ζούκι, κι όπως και έμαθε. Αυτός ήταν πολύ καλό παιδί, αλλά τον έφαγε η πρέζα. Εμείς, τότε, δεν τον εζυγώναμε».

        «Με το Στράτο, εγυρίζαμε τους τεκέδες,  καθαρά. Τον οποίο γνωριστήκαμε, εκεί, μέσα, γιατί ο Στράτος ετραγούδαγε, τότες και εγώ έπαιζα μπουζούκι. Ήταν  βαρκάρης αυτός. Τον λέγανε κουτόμαγκα, γιατί εφούσκωνε, από χασίσι αυτός», γράφει ο Μάρκος.

       Τί κι αν, με νόμο του 1919, «τιμωρούνται, δια φυλα­κίσεως οι διευθυνταί, ή οι συντηρούντες καταγώγια, ή άλλα ενδιαιτήματα, εν οις, κατά σύστημα, παρέχονται τα μέσα, προς χασισοποτίαν, ή οι τινές, εν γνώσει, ανέχονται τούτο, καίτοι, μη παρέχοντες τα μέσα».

Τα χασισοποτεία, ή τεκέδες, κυριαρχούσαν, στον Πειραιά - και όχι μόνο -, παρέα, με το ρε­μπέτικο. Ο συσχετισμός δεν γί­νεται, αυθαίρετα. Γράφει ο Κ. Μακρής, το 1929, στο βιβλίο «Το ελληνικόν χασίς» : «Τα σύνεργα του 'Ελληνος  χασιστού, του ανήκοντος,  ες τας κατωτέρας ταύτας τάξεις, είναι η καπνοσύριγξ και είδος εγχόρδου οργάνου, όπερ αποκαλούσι μπαγλαμάν, και τους ήχους του οποίου θε­ωρούσαν απαραίτητους, κατά την διάρκεια της μέθης των»...

Στο «Μπουκέτο» του 1929, δια­βάζουμε : «τότε, εμφανίζεται και μια εξαιρετική υπερευαισθη­σία της ακοής. Η μουσική επε­νεργεί, με τον πιο έντονο τρόπο, στον χασισοπότη...Έστω και αν δεν ξέρει χορό, σηκώνεται πολλές φορές και χορεύει».

 

                   ΤΟ  ΛΙΒΑΝΙΣΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ

 

Σε τοπική εφημερίδα του Πειραιά, δημοσιεύεται έφοδος ενός αστυνομικού, σε «χασικλήδικο» .

«Ο Φάνης, ο ιδιοκτήτης του καταγωγίου, τρίβει τα μάτια του, χαμογελάει, μας κάνει διάφορες  ρεβεράντσες και μας γλυκομιλάει :

- Καλώς τα παλικάρια. Πώς αυτό, στο τσαρδί  μας;

Οι άλλοι, οι μαστούρηδες, μορφάζουνε, απελπιστικά, από ικανοποίηση, για την φιλική μας προσέγγιση. Ο ένας, μάλιστα, απ' αυτούς, μας δείχνει δύο σκαμνιά και μας καλεί να κάτσουμε, ενώ τραγουδάει, τη συνοδεία, ενός μπαγλαμά:

           Πού θα βρούμε, πού  θα βρούμε  

           ναργιλέ για να την πι­ούμε...

Ο αστυνομικός, μετά τις φιλικές διαχύσεις, ζητάει τον λουλά. Αυτός, όμως, έχει εξαφανιστεί, ως δια μαγείας και όλοι σταυροκοπιούνται, ότι, απόψε, δεν τον άναψαν. Παρ' όλες τις επιμονές του, εκείνοι αρνούνται, πάντοτε.

Όταν, δε, τους ρώτησε : Μα, καλά, βρωμάει χασίσι όλη η χαμοκέλα σας, ο Φάνης, με περί­φημη επιτήδευση λέγει: «Τί λες, κυρ-Παναγή μου. Λιβάνι­σα το εικόνισμα, μια κι είναι  της   χάρης  της, σήμερα, της Αγίας Μαρίνας».

Τους τεκέδες του Πειραιά «έδειξε» και ο Μάρκος, μέσα από το τραγούδι του «Ο χαρ­μάνης». Ο πρώτος ήταν του Ζουάνου του Καλοκαιρινού. Υπήρχαν και του Κωλομπότση, του Μίχαλου, του Φούκα, του Σάλωνα, του  Αβίγλη...«Όλοι οι  τεκέδες ήταν ίδιοι, αφηγείται ο Βαμβακάρης.

Ένα σπιτάκι ήτανε τεκές.  Ένα άλλο παραγκάκι. Δεν υπήρχε, δηλαδή, να ναι, σαλόνι, να το κά­νουνε τεκέ. Όχι …. Ο τεκές του Σάλωνα ήτανε δύο παραγκίτσες ξύλινες, εκεί, στο Καστράκι, που ήταν οι πρόσφυγες. Το ίδιο ήτανε και του Μίχαλου, στα Χιώ­τικα.

  Ο Λυκαδιώτης είχε ένα μαγαζά­κι, σαν καφενείο. Ύστερα, ήταν του Γεράσιμου, πάλι, στο Γκαζοχώρι του Πειραιά, κοντά, στη Λεύκα. Κι αυτό, σα μικρό καφε­νεδάκι ήταν. Πολλές φορές παίρνανε τα βουνά,  Λεύκα, πρανή Καραβά, Αγίας Σοφίας. Να φουμάρουνε άργιλε γιαβάσικο, δηλαδή, ήσυχα, ωραία, όμορφα, όχι, άψε σβήσε. 

Βασίλης  Κουτουζής. Δημοσιογράφος ερευνητής.                                                                                                                                                                                     11-12-2010

©  KOUTOUZIS.GR  Αναδημοσίευση επιτρέπεται, μόνο, με αναφορά, στην πηγή  www.koutouzis.gr .

1937. Πύργος Ηλείας. Συνοικία Σιδηροδρομικού Σταθμού.

1938. ΗΠΑ. Pearl Buck, η πρώτη Αμερικανίδα, που πήρε Νόμπελ Λογοτεχνίας. Η κόρη της ήταν ανάπηρη. Ο γάμος της κατέρρεε. Το χειρόγραφό της καταστράφηκε. Δεν είχε χρήματα και καμία ελπίδα - έτσι έγραψε ένα μυθιστόρημα που άλλαξε τα πάντα.

Την έλεγαν Περλ Μπακ, και έγινε η πρώτη Αμερικανίδα που κέρδισε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας - αλλά πρώτα έπρεπε να επιβιώσει.

Η Περλ γεννήθηκε το 1892 στη Δυτική Βιρτζίνια, αλλά πέρασε μόνο τρεις μήνες εκεί πριν οι ιεραπόστολοι γονείς της την πάνε στην Κίνα. 

Μεγάλωσε στο Zhenjiang, μια πόλη στον ποταμό Yangtze, όπου έμαθε να μιλάει κινέζικα πριν από τα Αγγλικά.

"Μίλησα πρώτα Κινέζικα και πιο εύκολα", είπε αργότερα. "Δεν θεωρούσα τον εαυτό μου λευκό άνθρωπο εκείνες τις μέρες. "

Ενώ η μητέρα της την δίδασκε Αγγλικά και Δυτικά μαθήματα κάθε πρωί, η Pearl περνούσε τα απογεύματά της με την αγαπημένη της Κινέζα παιδαγωγό, Wang Amah, η οποία της έλεγε ιστορίες, της δίδαξε κινέζικα έθιμα και την πήγαινε να επισκεφθεί τοπικές οικογένειες. 

Η Pearl άκουσε τις γυναίκες να κουτσομπολεύουν, απορρόφησε τις ιστορίες τους, έμαθε να βλέπει τον κόσμο μέσα από τα Κινέζικα μάτια.

Έκρυβε τα ξανθά μαλλιά της κάτω από ένα καπέλο, έπαιζε με παιδιά από την Κίνα, παρακολουθούσε τα πάρτι τους. Δεν ήταν ούτε πλήρως Αμερικανίδα ούτε πλήρως Κινέζα - υπήρχε κάπου ανάμεσα, ανήκε παντού και πουθενά ταυτόχρονα.

Αυτή η πολιτισμική ταυτότητα θα την έκανε τελικά μία από τις σημαντικότερες συγγραφείς του 20ου αιώνα. 

Αλλά πρώτα, θα έκανε τη ζωή της εξαιρετικά περίπλοκη.

Το 1917, η Περλ παντρεύτηκε τον John Lossing Buck, Αμερικανό αγροτικό ιεραπόστολο 

Εγκαταστάθηκαν στην αγροτική βόρεια Κίνα, στη συνέχεια μετακόμισαν στο Nanking, όπου η Περλ δίδασκε Αγγλική λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο.

Το 1920 γέννησε μια κόρη, την Κάρολ.

Κάτι δεν πήγαινε καλά. Η Κάρολ δεν αναπτύχθηκε όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορούσε να μιλήσει σωστά. 

Είχε βίαια ξεσπάσματα, ούρλιαζε για ώρες. Δεν μπορούσε να μάθει βασικά καθήκοντα. Σήμερα, γνωρίζουμε ότι η Carol είχε φαινυλκετονουρία (PKU), μια μεταβολική διαταραχή που προκαλεί σοβαρές αναπτυξιακές αναπηρίες εάν δεν αντιμετωπιστεί. Αλλά το 1920, κανείς δεν καταλάβαινε τι συνέβαινε.

Ο σύζυγος της Περλ δεν μπορούσε να το αντιμετωπίσει. Αποσύρθηκε συναισθηματικά, αφήνοντας την Περλ να διαχειριστεί μόνη της την Κάρολ ενώ συνέχιζε το διδασκαλικό της έργο.

Τα αισθήματα της Περλ για την κόρη της ήταν οδυνηρά περίπλοκα. Μερικές φορές αφοσιωνόταν πλήρως στην Κάρολ, ελπίζοντας απεγνωσμένα ότι η κατάσταση θα βελτιωθεί. Άλλες φορές, ένιωθε συντριπτική απογοήτευση και ντροπή.

"Μερικές φορές μετά βίας αντέχω να κοιτάζω άλλα παιδιά για να δω τι μπορεί να έχει γίνει" εξομολογήθηκε.

Ο σύζυγός της έλεγχε πλήρως τα οικονομικά τους, αναγκάζοντας την Pearl να υπογράψει τον μικρό μισθό της διδασκαλίας και στη συνέχεια να τον παρακαλάει για ένα επίδομα. 

Αρνήθηκε να σκεφτεί να επιστρέψει στην Αμερική, όπου η Κάρολ θα μπορούσε να λάβει καλύτερη φροντίδα.

Η Περλ συνειδητοποίησε με αρρωστημένη σαφήνεια: πιθανότατα θα κατέληγε αποκλειστικά υπεύθυνη για τη φροντίδα της Κάρολ και δεν είχε κανένα τρόπο να την παρέχει.

Τότε, το 1927, τα πάντα κατέρρευσαν.

Το περιστατικό Nanking -μια βίαιη εξέγερση που στόχευε ξένους κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου της Κίνας- ανάγκασε την Περλ και την οικογένειά της να εγκαταλείψουν το σπίτι τους μόνο με τα ρούχα που φορούσαν. Οι στρατιώτες λεηλάτησαν το σπίτι τους.

Μέσα, στον χώρο εργασίας της σοφίτα της Περλ, ήταν το μοναδικό αντίγραφο του μυθιστορήματος που μόλις είχε τελειώσει - χρόνια δουλειάς, το πρώτο πραγματικό λογοτεχνικό της επίτευγμα.

Το χειρόγραφο καταστράφηκε.

Ο Ερυθρός Σταυρός τους εκκένωσε στην Ιαπωνία, όπου ζούσαν ως πρόσφυγες για επτά μήνες πριν μετεγκατασταθούν σε ένα ερειπωμένο ενοικιαζόμενο σπίτι στη Σαγκάη, το οποίο μοιράστηκε με άλλες δύο οικογένειες. 

Ο σύζυγός της επέστρεψε στο Νανκίνγκ για δουλειά, αφήνοντας την Περλ μόνη με το παιδί σε στριμωγμένες, καταθλιπτικές συνθήκες.

Ο γάμος της διαλύεται. Η κόρη της χρειαζόταν ακριβή, μακροχρόνια φροντίδα. Δεν είχε λεφτά και χειρόγραφο.

Η Pearl ήταν 35 ετών, ζούσε στη φτώχεια, υπεύθυνη για ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, παγιδευμένη σε έναν γάμο υπό έλεγχο και το μοναδικό ολοκληρωμένο μυθιστόρημα της είχε καταστραφεί από τον πόλεμο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι θα τα είχαν παρατήσει.

Η Pearl άρχισε να γράφει ξανά - όχι επειδή το αγαπούσε, αλλά επειδή δεν είχε άλλη επιλογή. Το γράψιμο ήταν η μόνη πιθανή διαδρομή της προς την οικονομική ανεξαρτησία, η μόνη της ελπίδα να εξασφαλίσει το μέλλον της Κάρολ.

Βρήκε ένα παλιό εμπορικό περιοδικό σε ένα βιβλιοπωλείο της Σαγκάης που απαριθμούσε τρεις λογοτεχνικούς πράκτορες. Έγραψε και στους τρεις.

Δύο την απέρριψαν αμέσως, λέγοντας ότι δεν υπάρχει αμερικανική αγορά για ιστορίες για την Κίνα.

Ο τρίτος, David Lloyd, συμφώνησε να την εκπροσωπήσει. Θα παρέμενε ατζέντης της για 30 χρόνια.

Το 1929, η Περλ πήγε την Κάρολ πίσω στην Αμερική για να βρει την κατάλληλη φροντίδα. 

Της ράγισαν την καρδιά τα ιδρύματα περιοδείας για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Τα περισσότερα ήταν αποθήκες όπου τα παιδιά ήταν κρυμμένα, παραμελημένα, ξεχασμένα.

Τελικά βρήκε το Εκπαιδευτικό Σχολείο Vineland στο Νιου Τζέρσεϊ - ένα μέρος που φαινόταν ανθρώπινο, όπου η Κάρολ θα μπορούσε να είναι ασφαλής και να φροντίζεται.

Αφήνοντας την Κάρολ εκεί, είπε η Περλ, ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έκανε ποτέ στη ζωή της.

Για να αντέξει οικονομικά τη φροντίδα, δανείστηκε χρήματα από ένα μέλος του Συμβουλίου της Αποστολής.

Την ίδια στιγμή, το πρώτο της μυθιστόρημα, East Wind, West Wind, (Ανατολικός και Δυτικός Άνεμος) έγινε τελικά δεκτό για έκδοση από την John Day Company -μετά από 25 απορρίψεις. 

Ήταν ο τελευταίος εκδότης στη λίστα του ατζέντη της. Άλλη μια απόρριψη και το χειρόγραφο θα είχε αποσυρθεί οριστικά.

Ο εκδότης, Richard Walsh, είδε κάτι ξεχωριστό στη γραφή της Pearl. (Θα γινόταν αργότερα ο εραστής της, μετά ο δεύτερος σύζυγός της μετά το διαζύγιο του John Buck. )

Η Περλ επέστρεψε στην Κίνα και αμέσως άρχισε να γράφει το δεύτερο μυθιστόρημά της. Έγραψε με φρενίτιδα, οδηγούμενη από οικονομική απελπισία και δημιουργική επείγουσα ανάγκη.

Τρεις μήνες αργότερα, The Good Earth  (η Καλή Γη ) τελείωσε.

Το μυθιστόρημα διηγείται την ιστορία του Wang Lung, ενός Κινέζου αγρότη και της συζύγου του O-Lan - απλοί άνθρωποι που ζουν σε εξαιρετικές στιγμές. Η Pearl έγραψε για τους Κινέζους ως πλήρως ανθρώπινους, πολύπλοκους, αξιοπρεπείς, άξιους ενσυναίσθησης.

Στην Αμερική του 1930, αυτό ήταν επαναστατικό.

Όταν το The Good Earth επιλέχθηκε από το Book-of-the-Month Club, η Pearl έλαβε μια επιταγή 4.000 δολαρίων - αρκετά για να πληρώσει για αρκετά χρόνια φροντίδας της Carol. Έμεινε έκπληκτη. Για πρώτη φορά στη ζωή της, είχε οικονομική ασφάλεια.

Το βιβλίο έγινε φαινόμενο. Πούλησε σχεδόν 2 εκατομμύρια αντίτυπα τον πρώτο χρόνο, παραμένοντας το best seller μυθιστόρημα του 1931 και του 1932.

Η Περλ κέρδισε περισσότερα από 100.000 δολάρια σε δεκαοκτώ μήνες - ένα αστρονομικό ποσό κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης. Αμέσως έβαλε $40.000 για τη μακροχρόνια φροντίδα της Κάρολ.

Το 1938, η Περλ Μπακ έγινε η πρώτη Αμερικανίδα που κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Η Επιτροπή Νόμπελ επαίνεσε τις «πλούσιες και πραγματικά επικές περιγραφές της για τη ζωή των αγροτών στην Κίνα και για τα βιογραφικά της αριστουργήματα. "

Αλλά το επίτευγμα της Περλ πήγε βαθύτερα από την όμορφη πρόζα. Είχε εξανθρωπίσει τους Κινέζους στους Αμερικανούς αναγνώστες σε μια εποχή όπου ο ρατσισμός και η ξενοφοβία ήταν ανεξέλεγκτα. Προκάλεσε τους Αμερικανούς να δουν πέρα από τα πολιτιστικά σύνορα, να αναγνωρίσουν την ανθρωπότητα σε ανθρώπους που είχαν διδαχθεί να απορρίπτουν.

Πέρασε το υπόλοιπο της ζωής της υποστηρίζοντας τα πολιτικά δικαιώματα, τα δικαιώματα των γυναικών και τα δικαιώματα αναπηρίας. Υιοθέτησε επτά παιδιά μικτής φυλής - παιδιά που, όπως αυτή, υπήρχαν ανάμεσα σε κόσμους. Έγραψε πάνω από 70 βιβλία. Ίδρυσε το Welcome House, το πρώτο διεθνές πρακτορείο διαφυλετικών υιοθεσιών στην Αμερική.

 Η Περλ Σ. Ο Buck πέθανε το 1973 σε ηλικία 80 ετών.

Η Κάρολ, η κόρη της, έζησε περισσότερο από τη μητέρα της, πέθανε το 1992 σε ηλικία 72 ετών, έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στο Vineland.

Η ιστορία της Περλ είναι μια ιστορία επιβίωσης που μεταμορφώνεται σε τέχνη. Δεν έγραψε το "Η Καλή Γη" επειδή ένιωθε εμπνευσμένη - το έγραψε επειδή ήταν απελπισμένη, επειδή η κόρη της χρειαζόταν φροντίδα, επειδή δεν είχε άλλη διέξοδο. Και αυτή η απελπισία δημιούργησε ένα από τα πιο σημαντικά αμερικανικά μυθιστορήματα του 20ού αιώνα. Μερικές φορές το σπουδαιότερο έργο μας δεν προέρχεται από την άνεση, αλλά από την αναγκαιότητα. Όχι από προνόμια, αλλά από την αποφασιστικότητα για επιβίωση. Η Περλ Σ. Μπακ απέδειξε ότι οι μητέρες θα κάνουν τα πάντα για τα παιδιά τους - συμπεριλαμβανομένου του να αλλάξουν τον κόσμο. 

Η Anchee Min, Κινέζα συγγραφέας μιας δραματοποιημένης βιογραφίας της Περλ Μπακ, συγκλονίστηκε όταν διάβασε τα έργα της, επειδή είχε απεικονίσει τους Κινέζους χωρικούς «με τόση αγάπη, τρυφερότητα και ανθρωπιά»

1940. Αλβανία. Έλληνες στρατιώτες, σε στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου, στην Αλβανία. (LUCE).

14/11/1940. Χανιά, Κρήτη. Φθάνει η πρώτη Συμμαχική βοήθεια, για να ετοιμαστεί η 5η Μεραρχία Κρητών, να φύγει, από το νησί σαν τελευταία εφεδρεία, για το μέτωπο της Αλβανίας.

Τα Μπρεν Καριερ, αυτά τα μικρά ερπυστριοφόρα, με ένα πολυβόλο Μπρεν, πάνω τους, (το πρώτο είναι Universal Mk I), καμία σχέση, με την υπεροπλία του..."Ερμή", που θα ερχόταν, σε λίγους μήνες, από την Σούδα, κατέβηκαν την οδό Περιπάτου, σημερινή Τζανακάκη και μεσω της Γιάνναρη, στιγμιότυπο της φώτο, θα πάνε, στην πλατεία 1866, για μια επίσημη τελετή, με την παρουσία του δεσπότη Αγαθάγγελου. Σε όλη την διαδρομή, στην πόλη, ο κόσμος, φυσικά, επευφημούσε. Μην ξεχνάμε ότι, στην Μάχη της Κρήτης, πολλοί από αυτούς, άφησαν, στα χώματα του νησιού, την τελευταία τους πνοή...

 

Ιούνιος 1941. Χανιά. Μετά την Μάχη της Κρήτης, οι Ορεινοί Καταδρομείς μπαίνουν, στην πόλη. Κάποια οδός από δυτικά. Από γερμανικό βιβλίο προπαγάνδας...

29/12/1942, απόγευμα, Auschwitz. 4 κρατούμενοι δραπέτευσαν, από το στρατόπεδο συγκέντρωσης : Otto Küsel, Jan Baras, Mieczyslaw Januszewski και Dr. Boleslaw Kuczbara. Ο Otto Küsel, Γερμανός Εβραίος που εργαζόταν, ως οδηγός αμαξών αλόγων, φόρτωσε τέσσερα ντουλάπια, με τους άλλους τρεις κρατούμενους, κρυμμένους μέσα. Καθώς αυτό ήταν μέρος της συνηθισμένης δουλειάς του, οι φρουροί των SS δεν τον έλεγξαν και μπόρεσε να φτάσει, σε ένα ανοιχτό πεδίο, χωρίς να τον σταματήσουν. Ο Mieczyslaw Januszewski, ο οποίος φορούσε στολή των SS και κουβαλούσε καραμπίνα, κάθισε, δίπλα στον, Küsel, καθώς έφευγαν, από το στρατόπεδο. Ο Januszewski έδειξε μια ψεύτικη ταυτότητα SS, η οποία τους βοήθησε να ξεφύγουν. Μετά την αποχώρησή τους, επικοινώνησαν, με μια πολωνική αντιστασιακή ομάδα, που ονομάζεται Πολωνικός Στρατός, για βοήθεια.

Πολλές αποδράσεις, από το Άουσβιτς, έγιναν, από εξωτερικούς χώρους εργασίας. Η υποστήριξη των ντόπιων πολιτών ήταν ζωτικής σημασίας, για την επιτυχία αυτών των αποδράσεων. Ο διοικητής του στρατοπέδου του Άουσβιτς έγραψε, το 1940, ότι οι ντόπιοι Πολωνοί ήσαν, σθεναρά, εναντίον των Ες-Ες και θα έκαναν τα πάντα, για να βοηθήσουν Σημείωσε ότι οποιοσδήποτε κρατούμενος δραπέτευσε, μπορεί να βασιστεί, στην βοήθεια του τοπικού πληθυσμού.

Η πρώτη απόδραση, από το Άουσβιτς, συνέβη, στις 6 Ιουλίου 1940, όταν ο Tadeusz Wiejowski, Πολωνός, δραπέτευσε, με την βοήθεια Πολωνών πολιτών εργατών, στο στρατόπεδο. Μεταμφιέστηκε, σε εργάτη και παρόλο, που συνελήφθησαν πέντε Πολωνοί εργάτες, επειδή τον βοήθησαν, μόνο ένας επέζησε, από τον πόλεμο. Συνολικά, 667 κρατούμενοι δραπέτευσαν, από το Άουσβιτς, αλλά 270, από αυτούς πιάστηκαν, κοντά και εκτελέστηκαν, αμέσως.

#fblifestyle

1942. Αλβανία. Όλοι έχουν μάθει για την ιστορία αυτού του παρτιζάνου, έχει γίνει μια αξιοπρεπής ταινία για τη ζωή του, είναι ο πραγματικός χαρακτήρας της ταινίας του Στούντιο Κινηματογράφου "Νέα Αλβανία" που έγινε ο ήρωας της ταινίας "Ο Μικρός Παρτιζάνος Βέλο".

Είναι ο μικρός Velo Partisan, Κωνσταντίνος Ρόπης, από το χωριό Leshnja i Vithkuqi (Κόρυτσα), που αποδείχθηκε παρτιζάνος σε ηλικία 12 ετών. Μετά την απόρριψη του 4 φορές, ο Διοικητής Teki Kolaneci (Λαϊκός Ήρωας) είναι ο επόμενος στην 15-Ταξιαρχία του LAN Ç.

Μετά την απελευθέρωση της χώρας, σπούδασε σε οικονομική σχολή λογιστικής το 1947 - 1948 και στη συνέχεια σπούδασε σε στρατιωτικές σχολές της Σοβιετικής Ένωσης.

Ολοκληρώθηκε στα Τίρανα, στην Σχολή Ενωμένων Αξιωματικών και στην Στρατιωτική Ακαδημία. Στη συνέχεια, όταν τελείωσε τη Στρατιωτική Ακαδημία, πήγε να υπηρετήσει, στο Δυρράχιο, για πολλά χρόνια. Μετά την συνταξιοδότηση, ο Ρόπης επέστρεψε, στην πατρίδα του, στην Κορυτσά.

Ο Konstandin Ropi κατείχε ένα οπλοστάσιο μεταλλίων, που έλαβε για την δραστηριότητά του, στον πόλεμο, όπως : το μετάλλιο γενναιότητας, το μετάλλιο της σημαίας κτλ.

Έφυγε, από την ζωή στις 4 Αυγούστου 2020. σε ηλικία 90 ετών. Παρέμεινε κομμουνιστής.

 

1943. Στάλινγκραντ. Αιχμάλωτοι Γερμανοί αξιωματικοί.

7/1944. Saipan, Μαριάνες Νήσοι. Μικρονησία. ΗΠΑ (;) Πατέρας, με παιδί, μετά την σύλληψή του, από (ή παράδοση) Αμερικανούς  κατά τνη διάρκεια της μάχης, μεταξύ Αμερικανικών και Ιαπωνικών δυνάμεων για τον έλεγχο της Σαϊπάν.

Η κατάκτηση της Saipan κόστισε, στους Αμερικανούς, περισσότερους από 14.000 άνδρες, μεταξύ νεκρών και τραυματιών. Οι Ιαπωνικές απώλειες ανέρχονται, σε, περίπου, 30.000 νεκρούς, δηλαδή, σχεδόν, ολόκληρη η φρουρά, εκτός από μερικές εκατοντάδες τραυματίες, που έχουν αιχμαλωτιστεί. Στο Πούντα Μάρπι ανακαλύφθηκαν, σε γκρεμό, τα πτώματα, πάνω από εκατό αμάχων που ήσαν, με τους Ιάπωνες στρατιώτες.

8/4/1945. Buchenwald. Μέσα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, ένας γενναίος κρατούμενος κατασκεύασε, κρυφά, έναν μικρό ραδιοπομπό. Χρησιμοποιώντας σπασμένα μέρη, που βρήκε και τις τεχνικές του δεξιότητες, κατάφερε να στείλει μήνυμα, ζητώντας βοήθεια, από τις συμμαχικές δυνάμεις. Μόνο τρία λεπτά, αργότερα, ήλθε απάντηση, από την Τρίτη Στρατιά των ΗΠΑ : "Κρατήστε. Βιάζομαι να σε βοηθήσω. ” Αυτά τα λίγα λόγια έδωσαν, στους κρατούμενους, ελπίδα ότι η ελευθερία ήταν κοντά.

Το Μπούχενβαλντ ήταν, ένα από τα μεγαλύτερα στρατόπεδα, στην Γερμανία. Από το 1937, περισσότεροι, από 250.000 άνθρωποι είχαν φυλακιστεί, εκεί. Μέχρι τον Απρίλιο του 1945, καθώς οι Ναζί έχαναν τον πόλεμο, οι κρατούμενοι σχημάτισαν μυστικές ομάδες, για να αντισταθούν Προσπάθησαν να σταματήσουν τα σχέδια των φρουρών και προετοιμάστηκαν, για την ημέρα, που θα ήσαν ελεύθεροι. Το ραδιοφωνικό μήνυμα ήταν μέρος αυτής της μυστικής δουλειάς, δείχνοντας το θάρρος και την ομαδική δουλειά των ανθρώπων, που είχαν υποφέρει, τόσο πολύ.

Τρεις ημέρες, αργότερα, στις 11 Απριλίου 1945, Αμερικανοί στρατιώτες έφτασαν, στο Μπούχενβαλντ και άφησαν τους κρατούμενους ελεύθερους. Αυτό, που είδαν, ήταν τρομακτικό - επιζώντες, που λιμοκτονούν, σωροί· από πτώματα και απόδειξη τρομερών ιατρικών πειραμάτων. Η ιστορία του μυστικού ραδιοφώνου έγινε σύμβολο ελπίδας, θάρρους και θέλησης, για επιβίωση, ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές.

#neverforget #history #mysteriousmystery

1945. Η ΥΠΟΘΕΣΗ KAMMLER

Ο Hans Kammler γεννήθηκε, στο Stettin, στις 26 Αυγούστου 1901. Από το 1908, έως το 1918 παρακολούθησε κολέγια, στο Bromberg, Ulm και Danzig, περνώντας τις εισαγωγικές εξετάσεις του πανεπιστημίου, το 1919.

Ήταν εθελοντής, στο 2ο Σύνταγμα Ουσάρων, τον Φεβρουάριο του 1919. Στάλθηκε, στο Freikorps του Roßbach. Τον Οκτώβριο του 1919, άρχισε να σπουδάζει αρχιτεκτονική, στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Ντάνζιγκ, με πτυχίο στην δομική μηχανική.

Επέβλεπε την κατασκευή του συγκροτήματος κατοικιών Zehlendorf, από τον Φεβρουάριο του 1924, έως τον Μάρτιο του 1925. Παντρεύτηκε την Γιούτα Χορν, στις 14 Ιουνίου 1930.

Εντάχθηκε, στο NSDAP, την 1η Μαρτίου 1932 (αριθ. 1.011.855) και στο Γενικό Ες Ες, στις 20 Μαΐου 1933.

Ήταν υπεύθυνος, για την επίβλεψη της κατασκευής των στρατοπέδων συγκέντρωσης, από τον Μάρτιο του 1942. Σχεδίασε τα νέα σχέδια του στρατοπέδου θανάτου του Άουσβιτς, καθώς θεωρούσε μικρούς τους στρατώνες του κρεματόριου και τους επέκτεινε.

Την 1η Σεπτεμβρίου 1943, ο Heinrich Himmler τον διόρισε ειδικό αντιπρόσωπο, για το Πρόγραμμα A4, υπό τις διαταγές του Obergruppenführer Oswald Pohl. Ξεκίνησε να μεταφέρει την παραγωγή πυραύλων, στο συγκρότημα της σήραγγας Kohnstein. Προήχθη, σε διοικητή. Επέβλεψε, επίσης, την κατασκευή του στρατοπέδου συγκέντρωσης Gusen II, για την κατασκευή μαχητικών αεροσκαφών Me-262.

Στις 22 Απριλίου 1945, ο Kammler φιλοξένησε, στο Oberammergau και στο Graswang, με 450 ειδικούς πυραύλων, από την ομάδα εργασίας Dornberger, οι οποίοι είχαν εκκενωθεί, από το Bleicherode, στο φρούριο των Αλπικών.

Την επόμενη ημέρα πήγε, στο Ebensee (Αυστρία), για να συναντηθεί, με υψηλά στελέχη των SS και στις 4 Μαΐου κατευθύνθηκε, προς την Πράγα. Ο Kammler αυτοκτόνησε την νύχτα της 9ης Μαΐου 1945. Το 2014 ο ιστορικός Rainer Karlsch ανακάλυψε ένα έγγραφο του συνταγματάρχη Lloyd K. Η Pepple, στο οποίο αποδείχθηκε ότι είχε επαφές, με τις υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ, σε δύο περιπτώσεις. Βρήκε επίσης ένα δεύτερο έγγραφο, με ημερομηνία 2 Νοεμβρίου 1945, όπου βρισκόταν, σε συνάντηση, με τον ταξίαρχο George McDonald, στην οποία συμμετείχαν οι Albert Speer, Kammler και Karl-Otto Saur.

Οι Αμερικανοί δεν έχουν διευκρινίσει ποτέ, αν υπήρχε τέτοια συνάντηση, για την παραγωγή αεροσκαφών τζετ.

1945. Πέρα, από τον Ποταμό της Στάχτης, εκτυλίσσεται, στο ζοφερό επακόλουθο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Ευρώπη έτρεμε, ακόμη, από την κατάρρευση ολόκληρων εθνών και την κατάρρευση εκατομμυρίων ζωών. Ο πόλεμος είχε τελειώσει, αλλά το τοπίο συνέχισε να αναπνέει καταστροφές : δάση απογυμνωμένα, από πυρά πυροβολικού, χωριά έγιναν σκελετοί, από πέτρες και όχθες ποταμών στρωμένες με αιθάλη και καμένα συντρίμμια, από ισοπεδωμένες πόλεις, προς τα πάνω. Ήταν ένας κόσμος, που αιωρείται, μεταξύ σιωπής και θλίψης, όπου ο καπνός της καταστροφής παρέμεινε, πολύ μετά την διακοπή των πυροβολισμών.

Οι επιζώντες, στην γέφυρα, αντιπροσωπεύουν τις αμέτρητες εκτοπισμένες οικογένειες, που τους χαοτικούς μήνες, μετά την απελευθέρωση, περιπλανήθηκαν, σε κατεστραμμένες περιοχές αναζητώντας οτιδήποτε μοιάζει, με σπίτι. Πολλοί είχαν ξεριζωθεί, από γκέτο, στρατόπεδα εργασίας, ή βομβαρδισμένες πόλεις, άλλοι, απλώς, πιάστηκαν, στα σύνορα, που άλλαξαν την Ευρώπη, σε μια νύχτα. Κάθε βήμα, απέναντι, από εκείνη την αυτοσχέδια ξύλινη γέφυρα, ήταν βαρύ, με περισσότερο, από το βάρος των υπάρξεών τους - μετέφερε την ένταση της μνήμης, της απώλειας και την εύθραυστη ελπίδα ότι, κάπου μπροστά, η ζωή θα μπορούσε να ξεκινήσει, ξανά.

Μικρές λεπτομέρειες, στο ταξίδι τους, μιλούν, πιο δυνατά, από τις μεγάλες ιστορίες.

Νεαρός περπατάει ξυπόλητος, παρά το κρύο, έχοντας παραδώσει τα παπούτσια του, σε ηλικιωμένο άγνωστο, ημέρες, νωρίτερα. Μια μητέρα κουβαλάει το μωρό της, τυλιγμένο, σε, ένα παλτό, που δίνεται, όχι, από φιλανθρωπία, αλλά, από ενοχή - ο στρατιώτης δεν είχε λόγια, για όσα είχε υπομείνει. Μια ηλικιωμένη γυναίκα κρατάει μια ραγισμένη φωτογραφία, τα πρόσωπα σβήνουν, από την έκθεση, το τελευταίο απομεινάρι μιας οικογένειας, που διαλύθηκε, από τον πόλεμο. Αυτά τα ανθρώπινα θραύσματα αποκαλύπτουν τον οικείο πόνο, που οι στατιστικές και τα χρονικά, συχνά, αδυνατούν να καταγράψουν.

Στην μακρινή όχθη, οι εργαζόμενοι του Ερυθρού Σταυρού στέκονται, περιμένοντας, τα πρόσωπά τους σημαδεμένα, από κούραση Φέρνουν ψωμί, κουβέρτες, ιατρικά κιτ και ερωτήσεις - δύσκολες, απαραίτητες ερωτήσεις, για να ενώσουν τις χαμένες ταυτότητες, να επανενώσουν τις οικογένειες και να τεκμηριώσουν το αδιανόητο. Για τους επιζώντες, αυτοί οι εργαζόμενοι εμφανίζονται, τόσο ως φύλακες, όσο και ως υπενθυμίσεις του κόσμου, στον οποίο πρέπει, τώρα, να ξαναμπούν, ένας κόσμος, που νιώθει ξένος, παρά το γεγονός ότι είναι ο μόνος, που τους έχει απομείνει.

Μέσα, από την ομίχλη, το φως του ήλιου διαπερνά το γκρίζο, μετατρέποντας το ποτάμι, με στάχτη, σε μια σύντομη χρυσή κορδέλα. Για μια στιγμή, ο κόσμος μαλακώνει. Οι επιζώντες σηκώνουν το πρόσωπό τους, όχι, στην χαρά, αλλά, σε αναγνώριση, κάτι που έχει ξεχαστεί, από καιρό - την πιθανότητα ότι η ζωή, αν και σημαδεμένη, συνεχίζει να προσφέρει ομορφιά. Αυτή η λάμψη του χρυσού γίνεται σύμβολο επιμονής : ακόμη και στα ερείπια, το ανθρώπινο πνεύμα πιέζεται, προς την παραμικρή υπόσχεση ανανέωσης.

Και έτσι, περπατούν - διασχίζοντας το ποτάμι, διασχίζοντας την θλίψη τους, διασχίζοντας το κατώφλι, ανάμεσα, σε ένα παρελθόν, που δεν μπορεί να ανακτηθεί και ένα μέλλον, που, κάπως, πρέπει να χτιστεί.

14/5/1945. Bad Aibling, Βαυαρία. Γερμανία. Δύο Γερμανίδες βοηθητικές της Βέρμαχτ, αιχμάλωτες πολέμου, βαδίζουν, μετά την παράδοσή τους, σε στρατιώτες, από την 7η Στρατιά των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.

1947 (χειμώνας). Νέα Υόρκη. Η Μεγάλη Χιονοθύελλα· η μεγαλύτερη, από το 1888.

1947. Πολωνία. Ο Hans Wilhelm Münch. Κατά την διάρκεια του Ολοκαυτώματος, υπάρχουν στοιχεία, για, έστω και έναν στρατιώτη των SS, που σταμάτησε και είπε : "Αυτό είναι ανήθικο, δεν μπορώ να το κάνω αυτό";

Ναι.

Το 1947, στην Πολωνία, οι κομμουνιστικές αρχές ξεκίνησαν μια σειρά, από δίκες ανθρώπων, που κατηγορούνται, για συμμετοχή, σε μαζική δολοφονία, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς.

Η δεύτερη, από αυτές τις δίκες, που, μπερδεμένα, αποκαλείται "Η Πρώτη Δίκη του Άουσβιτς" (Pierwszy Proces O świ ęcimski), αφορούσε 40 κατηγορούμενους - οι περισσότεροι, από αυτούς, υψηλά, ιστάμενους αξιωματικούς και διοικητικούς, στο στρατόπεδο.

Από τους σαράντα κατηγορούμενους, είκοσι τρεις καταδικάστηκαν, σε θάνατο, δια απαγχονισμού, έξι, σε ισόβια κάθειρξη, επτά, έως 15 χρόνια, κάθειρξη και τρία, έως 10, 5 και 3 χρόνια φυλάκιση, αντίστοιχα.

Ένας απαλλάχθηκε, από όλες τις κατηγορίες.

Αυτός ο τύπος : Hans Wilhelm Münch, φαίνεται, στην φωτογραφία, να φοράει τη στολή, που θα μπορούσε, κάλλιστα, να είναι συνώνυμη, με τον "εγκληματία πολέμου".

Όσο δείχνουν τα στοιχεία, ο Δρ. Münch ήταν μέλος του ναζιστικού κόμματος, έχοντας ενταχθεί, είτε, από πραγματική πίστη, στα ιδανικά τους, είτε, από αυτοτελείς λόγους, για να προωθήσει την δική του καριέρα, ως γιατρός και βακτηριολόγος.

Το 1943, στρατολογήθηκε, από τα SS και στάλθηκε, για να βοηθήσει, σε ιατρικά πειράματα, στο Άουσβιτς. Αλλά κάτι παράξενο συνέβη, εκεί : ο σκληροπυρηνικός Ναζί/εγωιστής μπάσταρδος αρνήθηκε να επιτρέψει τα εγκλήματα του ανώτερού του, Josef Mengele, και - με μεγάλο προσωπικό κίνδυνο - άρχισε να βοηθά τους τροφίμους του στρατοπέδου.

Πρώτον, αρνήθηκε, κατηγορηματικά, να συμμετάσχει, στις περιβόητες «επιλογές» της σιδηροδρομικής πλατφόρμας, οι οποίες καθόριζαν, ποιός θα έπρεπε να δουλέψει, ποιός θα πειραματιζόταν και ποιός θα θανατωθεί, αμέσως.

Δεύτερον, κράτησε ζωντανά τα θύματα του Μένγκελε, επινοώντας περίτεχνα ψεύτικα πειράματα, που, στην πραγματικότητα, ήσαν, απλά, κάλυψη, για την παροχή πραγματικής ιατρικής περίθαλψης, στους ανθρώπους και την αποτροπή τους, από το να σκοτωθούν, ως μη χρήσιμα, πλέον.

Και τέλος, φεύγοντας, από το στρατόπεδο, πριν από τον προελαύνοντα Κόκκινο Στρατό, έδωσε το προσωπικό του περίστροφο, σε έναν κρατούμενο.

Κι έτσι, τον Δεκέμβριο του 1947, ενώ άνθρωποι, με κάθε δικαίωμα να μισούν τους Ναζί, περιέγραψαν, αναλυτικά, τα εγκλήματα 39 κατηγορουμένων, αιφνιδίασαν όλους τους δικαστές και τους εισαγγελείς, υπερασπίζοντας έναν άνθρωπο των SS και μέλος του ναζιστικού κόμματος, που εργάστηκε, για ένα, από τα μεγαλύτερα τέρατα της ιστορίας.

Κανείς δεν το περίμενε, πραγματικά, αυτό, αλλά οι μαρτυρίες ήσαν, τόσο σοβαρές, συνεπείς και προέρχονταν, από τόσους πολλούς κρατούμενους, που ακόμη και οι κομμουνιστές εισαγγελείς έπρεπε να παραδεχτούν ότι οι κατηγορίες τους ήσαν αβάσιμες, και έτσι ο Hans Münch επετράπη να φύγει, να επιστρέψει, στην Γερμανία και να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του, ασκώντας την ιατρική.

Λοιπόν, για να συνοψίσουμε : Ναι. Υπήρχε ένας στρατιώτης των Ες-Ες, που η στροφή του, από το κακό, ήταν τόσο ολοκληρωμένη, που αντιμετώπισε την κομμουνιστική δικαιοσύνη και έζησε, για να πει την ιστορία.

#fblifestyle #war #NAVY

 9-11/9/1955. Τασκένδη. Ο «εμφύλιος» του ΚΚΕ στην Τασκένδη : Άγριο ξύλο, μεταξύ Ζαχαριαδικών και Φραξιονιστών. 

Νέα στοιχεία, για τα επεισόδια, μεταξύ κομμουνιστών, στην Τασκένδη - Πώς φτάσαμε, στις αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ κομμουνιστών; Ανελέητο ξύλο, μεταξύ συντρόφων, σε τραίνα, λεωφορεία και τραμ - Η καθυστερημένη αντίδραση των Σοβιετικών Αρχών.

Το άρθρο μας, για τον «εμφύλιο της Τασκένδης», μεταξύ κομμουνιστών, τον Σεπτέμβριο του 1955, είχε τεράστια απήχηση και σχεδόν, 360 σχόλια. Επανερχόμαστε, στο θέμα, όπως είχαμε υποσχεθεί, έχοντας στην διάθεσή μας και μια, ακόμη, εξαιρετική πηγή. Το βιβλίο του Γαβριήλ Λαμπάτου «ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗΝ ΤΑΣΚΕΝΔΗ (1947-1957)», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΥΚΚΙΔΑ, 2020.

Ο Γ. Λαμπάτος, που δεν είχε, καν, γεννηθεί, το 1955, παρουσιάζει τα γεγονότα, από μια άλλη πλευρά, επιστημονική και παραθέτει καινούργια στοιχεία, σε σχέση, με αυτά, που έγραψε ο Θωμάς Δρίτσιος, το 1984. Θα ξεκινήσουμε, λοιπόν, με όσα γράφει ο Γ. Λαμπάτος και στην συνέχεια, θα παραθέσουμε και μαρτυρίες, από το βιβλίο του Θ. Δρίτσιου, για τα γεγονότα της Τασκένδης, που, πραγματικά, αφήνουν άναυδους, όσους τα διαβάσουν…

Νέα στοιχεία, για τις παρασκηνιακές ζυμώσεις, πριν τα επεισόδια του Σεπτεμβρίου.

Στις χώρες του, τέως Ανατολικού Μπλοκ, μετά τον θάνατο του Στάλιν (1953), ξεκίνησαν αλλαγές, στις ηγετικές ομάδες των κομμάτων. Οι σοβιετικές Αρχές, σύμφωνα με τα μέλη του ΚΚΕ, που είχαν επικοινωνία μαζί τους, ήθελαν αλλαγή, στην ηγετική ομάδα του κόμματος. Οι διαφωνούντες είχαν την έμμεση στήριξη των Σοβιετικών. Το εντυπωσιακό είναι ότι, βασικά, στοιχεία της διαφωνίας ζαχαριαδικών και αντιηγετικών ήσαν κεντρικές πολιτικές θέσεις της ηγεσίας του κόμματος, με κυριότερη αυτή της εκτίμησης της ήττας του ΚΚΕ, την δεκαετία του 1940.

Η ηγεσία του ΚΚΕ, από το Βουκουρέστι, έστελνε, συνεχώς, κορυφαία στελέχη, στην Τασκένδη, για να μεταβάλει τους εσωκομματικούς σχηματισμούς, καθώς τυχόν επικράτηση των αντιηγετικών στελεχών θα την έφερνε σε δύσκολη θέση. Και αυτό, γιατί από την Οργάνωση της Τασκένδης μπορούσε να εγερθεί θέμα αλλαγής της ηγεσίας του κόμματος, μέσω ενός έκτακτου συνεδρίου. Εκτός από τις αποστολές κορυφαίων στελεχών, στην Τασκένδη, άρχισαν να συντάσσονται και εκθέσεις, σε βάρος των αντιηγετικών στελεχών, για οικονομικά σκάνδαλα, ακόμη και σε θέματα, που αφορούσαν την προσωπική τους ζωή (!), για να αλλάξει το δυσμενές κλίμα, για την ηγεσία του κόμματος.

Ο Γραμματέας της ΚΟ Τασκένδης Χοτούρας αντιμετώπιζε την κατηγορία του «δηλωσία», στα χρόνια του Μεταξά. Όπως αναφέραμε και στο προηγούμενο άρθρο, η άφιξη του Ζαχαριάδη στην Τασκένδη δημιούργησε προβλήματα στην αντιηγετική ομάδα. Ένα από τα μέλη της, ο Γιώργος Ζαρογιάννης ανέφερε: «Βασικά η ανάμειξη του ίδιου του Νίκου Ζαχαριάδη μας απομόνωσε από τον κόσμο που μας ακολουθούσε». Πολύ παραστατικά περιγράφει την κατάσταση σε απομνημονεύματα του ο Αλέξης Ρόσιος (Υψηλάντης) : «Στον πρώτο όροφο των Γραφείων ήταν εγκατεστημένος ο «αντιηγετικός» πυρήνας και στο δεύτερο πενταμελές κλιμάκιο της ηγεσίας του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Γενικό Γραμματέα Ζαχαριάδη. Και οι αγωνιστές προσέρχονταν καθημερινά άλλοι στον πρώτο και στον δεύτερο όροφο. Ουσιαστικά είχε διαμορφωθεί δυαδική κομματική ηγεσία. Υπήρχαν, ωστόσο και περιπτώσεις «αντιηγετικών» που ανέβαιναν στον δεύτερο όροφο και διαλέγονταν με μέλη του κλιμακίου και μάλιστα μερικές φορές σε έντονο ύφος, ιδιαίτερα από την πλευρά του Ζαχαριάδη».

Η προσπάθεια του Ζαχαριάδη να απομονώσει την αντιηγετική ομάδα απέτυχε (15/8/1955) και την επόμενη μέρα έγινε η κομματική συγκέντρωση στο μεγαλύτερο θέατρο της πόλης όπου καταγγέλθηκαν οι «αντιηγετικοί». Ακολούθησε ανελέητος διωγμός των «αντιηγετικών» από τα μέλη της φιλοζαχαριαδικής πτέρυγας. Στα ανέκδοτα απομνημονεύματα του, ο Αχιλλέας Παπαϊωάννου γράφει: «Εκείνο το ντου στις πολιτείες ενάντια σε κάθε αντιζαχαριαδικό και ιδιαίτερα τα στελέχη είχε φτάσει στο κατακόρυφο. Έγινε το χώρισμα του κόσμου σε ζαχαριαδικούς και αντιζαχαριαδικούς. Τους αντιζαχαριαδικούς ο κόσμος τους είπε «Μαύρους». Και αυτό το «Μαύρος» έμεινε βρισιά και διατηρήθηκε για πολλά χρόνια. Αν γινόταν λόγος πάνω στη συζήτηση για κάποιο πρόσωπο απαραίτητα ήταν να ειπωθεί ότι αυτός είναι «Μαύρος» ή «δικός μας». Τούτος ο χαρακτηρισμός «πολιτογραφήθηκε» στον κόσμο της Τασκένδης για αυτούς που αντιτάχθηκαν στον Ζαχαριάδη. Το πιο τρομερό, το πιο άγριο και απάνθρωπο, ήταν η βίαια επίθεση της μάζας στον καθένα που θα εκφραζόταν ενάντια στην τότε ΚΕ του ΚΚΕ και τον Ζαχαριάδη».

Η κατάσταση έχει αρχίσει να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο. Η ηγεσία του ΚΚΕ , που βρισκόταν στο Βουκουρέστι απευθύνει έκκληση μέσω του Ν. Ζαχαριάδη να σταματήσουν οι συμπλοκές (22/8/1955). Μερικά αποσπάσματα της έκκλησης αυτής είναι χαρακτηριστικά: «Έκκληση προς όλους τους συντρόφους και συντρόφισσες. Μέλη του ΚΚΕ της ΚΟ Τασκένδης. Σύντροφοι και συντρόφισσες. Τις τελευταίες μέρες η κατάσταση στην οργάνωσή σας οξύνθηκε ακόμα πιο πολύ. Φτάσαμε και μέχρι επιθέσεις και χτυπήματα. Διαταράχθηκε σοβαρά η πειθαρχία στη δουλειά!... Κάνω έκκληση σε όλους σας : Σταματείστε αμέσως τις συγκεντρώσεις, τους καβγάδες, τις άλλο κατηγορίες και βρυσιές (σημ: από τη λ. βρύση;). Καταδικάστε αμίληχτα τη χρησιμοποίηση βίας από οποιονδήποτε. Το κόμμα μας αποδοκιμάζει απόλυτα κάθε τραμπουκισμό… Αύριο όλοι πρέπει να παν στη δουλειά τους και η ζωή στις πολιτείες και τα εργοστάσια να μπει στον κανονικό ρυθμό της…» (Διατηρήσαμε την ορθογραφία και το συντακτικό του κειμένου).

Την ίδια μέρα, ο Ζαχαριάδης έλαβε επιστολή από το κλιμάκιο της ΚΕ που βρισκόταν στην Τασκένδη. Σε αυτή αναφερόταν ότι υπεύθυνοι για τα επεισόδια ήταν μια φραξιονιστική σπείρα με επικεφαλής τους Τ. Χοτούρα, Π. Δημητρίου, Γιώργη Φουρκιώτη, Αλέξη Ρόσιο (Υψηλάντη), Βασίλη Έξαρχο και Ηλία Ρούνη, η οποία στρέφεται ενάντια στην ΚΕ του ΚΚΕ, με σκοπό την αλλαγή ηγεσίας στο κόμμα και στροφή στην πολιτική του. Στις 28/8/1955 ο Ζαχαριάδης έστειλε επιστολή στον Νιγιάζοφ, πρώτο Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚ Ουζμπεκιστάν, στην οποία τον ενημέρωνε για την αποχώρηση της αντιπροσωπείας και την παραμονή επιτροπής, οι οποία σε συνεργασία με τους Σοβιετικούς θα προσπαθούσε να δώσει λύση στο πρόβλημα που είχε δημιουργηθεί.

Τα αιματηρά γεγονότα της Τασκένδης προκλήθηκαν από την απόφαση για καθαίρεση του Γραφείου της ΚΟ Τασκένδης. Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το, εμπρηστικό κατά τον Γ. Λαμπάτο, κείμενο:

«Σύντροφοι

Μια συμμορία από εχθρικά προς τον Κομμουνισμό, το ΚΚΣΕ, το ΚΚΕ και τον λαό μας στοιχεία από δηλωσίες, απατεώνες, από πράχτορες του εχθρού, βουτηγμένοι στην κατάχρηση και την διαφθορά εγκληματίες σαν τους Χοτούρα, Υψηλάντη, Χείμαρο κ.τ.λ. δηλωσίες της 4ης Αυγούστου και προσκυνητές του Μεταξά, που τότε στην δήλωσή τους έγραφαν: αποκηρύττω και καταδικάζω το ΚΚΕ, τον Κομμουνισμό, τη Σοβιετική Ένωση, και που τώρα εγκληματούν κάτω από την απάτη με τη μάσκα του φίλοσοβιετισμού».

Η απόφαση προέβλεπε την καθαίρεση του Γραφείου της ΚΟΤ του ΚΚΕ, τη διαγραφή από μέλη του Κ.Κ.Ε., τη διαγραφή από μέλη του Κ.Κ.Ε. των Υψηλάντη, Δημητρίου, Φουρκιώτη και Ρούνη (Μπαρμπαλιά). Επίσης διορίστηκε νέα ηγεσία (Γραφείο) της Οργάνωσης από τους: Μήτσο Παλαιολόγο (πρώτος Γραμματέας), Σοφιανό Ηλιάδη (δεύτερος Γραμματέας), Φλώρο Δουμπλή, Σπύρο Σταματάκο, Τάκη Σαρρή, Βασίλη Λιάκο και Τασία Νοικοκύρη. Έργο της ορίστηκε η προετοιμασία της 4ης Συνδιάσκεψης της ΚΟΤ του ΚΚΕ για τον Γενάρη του 1956. Η απόφαση πάρθηκε από το κλιμάκιο της ΚΕ του ΚΚΕ στην Τασκένδη και όχι από την ολομέλεια της ΚΟ Τασκένδης. Στα τέλη του 1956, μετά την αλλαγή ηγεσίας του ΚΚΕ αποκαλύφθηκε ότι στις 16/8/1955 ζητήθηκε από την ΚΕ του ΚΚ Ουζμπεκιστάν η καθαίρεση του «Γραφείου» της Τασκένδης, η απάντηση ήταν αρνητική. Και γενικότερα, δεν υπήρξε συγκατάθεση των Σοβιετικών. Στις 11/9/1955 πάντως κοινοποιήθηκε στην ΚΕ του ΚΚ Ουζμπεκιστάν η απόφαση για τις διαγραφές.

Τα αιματηρά γεγονότα της Τασκένδης (9-11 Σεπτεμβρίου 1955)

Στα αιματηρά γεγονότα της Τασκένδης (9-11/9/1955) αναφερθήκαμε και στο προηγούμενο άρθρο. Θα αναφερθούμε εκτενέστερα σήμερα, ξεκινώντας από τα όσα αναφέρει ο Γ. Λαμπάτος στα οποία περιλαμβάνεται και η έκθεση του Σοβιετικού Εισαγγελέα για τα επεισόδια και στη συνέχεια θα παραθέσουμε απίστευτα γεγονότα που φτάνουν μέχρι κανιβαλισμό (!) όπως τα περιγράφει στο βιβλίο του ο Θωμάς Δρίτσιος.

Όπως γράφει λοιπόν ο Γ. Λαμπάτος, για τα γεγονότα της Τασκένδης υπάρχουν διάφορες και διαφορετικές περιγραφές στα απομνημονεύματα ανθρώπων που τα έζησαν (Βλαντάς, Δημητρίου, Ρόσιος, Τουλούδης, Παπαϊωάννου). Περιγραφή των γεγονότων γίνεται στο κατηγορητήριο του Εισαγγελέα της ΣΣΔ του Ουζμπεκιστάν για τους πρωταίτιους των επεισοδίων. Στο έγγραφο γίνεται εκτενής αναφορά στα γεγονότα και στην επέκτασή τους σε όλη την Τασκένδη.

Σε αντίγραφό του που βρίσκεται στα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ), τρία από τα εννιά ονόματα των κατηγορουμένων είναι σημειωμένα με κόκκινο μολύβι, με την ένδειξη ότι πρόκειται για οπαδούς του Χοτούρα (αντιζαχαριαδικός Γραμματέας της ΚΟΤ που είχε διαγραφεί ως δηλωσίας επί Μεταξά). Δύο από αυτούς αθωώθηκαν, αναφέρει ο Αχ. Παπαϊωάννου. Όπως αναφέραμε και στο προηγούμενο άρθρο οι διαγραφές ανακοινώθηκαν από τους ραδιοπομπούς (ράδιο ούζελ) που υπήρχαν σε κάθε συνοικισμό. Οι φιλοζαχαριαδικοί πρόλαβαν και κατέλαβαν τα Γραφεία της ΚΟΤ που βρίσκονταν στην 7η Πολιτεία, όπου υπερτερούσαν οι αντιζαχαριαδικοί. Επικεφαλής των φιλοζαχαριαδικών ήταν ο Δ. Βλαντάς. Όταν οι αντιζαχαριαδικοί άκουσαν για τις διαγραφές εξαγριώθηκαν και επιτέθηκαν στα γραφεία. Ξυλοκόπησαν άγρια κάποιους «φρουρούς» που δεν πρόλαβαν να μπουν στο κτίριο και κατέλαβαν το ισόγειο. Προσπάθησαν να ανέβουν στον πρώτο όροφο, αλλά οι αμυνόμενοι έφραξαν τη σκάλα που οδηγούσε σε αυτή με ντουλάπια και άλλα αντικείμενα και πετώντας τούβλα από τις ξηλωμένες χτιστές θερμάστρες των γραφείων και απέτρεψαν την κατάληψη του κτιρίου.

Τα γεγονότα επεκτάθηκαν σε όλους τους συνοικισμούς. Από όλες τις Πολιτείες κατέφθασαν ζαχαριαδικοί στην περιοχή των επεισοδίων. Στην 7η Πολιτεία, όπου υπερτερούσαν οι αντιζαχαριαδικοί, οπαδοί της ηγεσίας του ΚΚΕ ξυλοκόπησαν μέχρι αναισθησίας πολλούς από αυτούς. Ο Αχ. Παπαϊωάννου γράφει ότι στα ίδια κρατητήρια στοιβάζονταν ζαχαριαδικοί και «κινηματίες». Όποιος προσπαθούσε να βοηθήσει κάποιον αντιζαχαριαδικό δερνόταν ανελέητα. Όταν οι οπαδοί της ηγεσίας έμαθαν ότι υπήρχαν μαχαιρωμένοι και χτυπημένοι ζαχαριαδικοί στην 7η Πολιτεία «λύσσαξαν και ξέσπασαν με μια ανήκουστη αγριότητα» (Αχ. Παπαϊωάννου). Τα ηγετικά στελέχη των αντιζαχαριαδικών (Δημητρίου, Ρόσιος κ.ά.) βρέθηκαν στο στόχαστρο των αντιπάλων τους και τραυματίστηκαν σοβαρά.

Ας δούμε όμως ένα απόσπασμα από την έκθεση του Εισαγγελέα της ΣΣΔ του Ουζμπεκιστάν:

«… κατά τη διάρκεια των ταραχών προξενήθηκαν σωματικές βλάβες σε 49 πολιτικούς πρόσφυγες μόνο από τους διαμένοντες στην 7η πολιτεία, ο συνολικός δε αριθμός των παθόντων πολιτικών προσφύγων έφτασε τους 118. Πολλοί απ ’ αυτούς χτυπήθηκαν μέχρι αναισθησίας. Στο σταθμό των πρώτων βοηθειών του υγειονομικού τμήματος της Τασκένδης τη νύχτα προς τις 11 του Σεπτέμβρη και το πρωί στις 11 του Σεπτέμβρη μεταφέρθηκαν 49 παθόντες απ’ τους οποίους οι 13 είχαν πάθει διάσειση του εγκεφάλου (…).

Οι μαζικές ταραχές και τα μαζικά έκτροπα στην 7η Πολιτεία παρά την επέμβαση των οργάνων της πολιτοφυλακής συνεχίστηκαν όλη τη νύχτα, επεκτάθηκαν την ίδια νύχτα στην 12η πολιτεία και σταμάτησαν μόλις το πρωί της 11 Σεπτέμβρη, μετά την άφιξη στρατιωτικών αποσπασμάτων του υπουργείου Εσωτερικών. Εντούτοις τη μέρα της 11 του Σεπτέμβρη, όπως και στις επόμενες μέρες σε μερικές Πολιτείες, στην 5η Πολιτεία (πόλη Τσιρτσίκ της περιφέρειας της Τασκένδης) και 6η Πολιτεία (Πόλη Τασκένδη) καθώς και στους δρόμους της Τασκένδης εξακολουθούσαν να λαμβάνουν χώρα ανάμεσα σε Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες, που συνοδεύτηκαν με ξυλοδαρμούς και έκτροπα».

Γλαφυρές περιγραφές των επεισοδίων από τους εμπλεκόμενους σε αυτά

Ας δούμε όμως πώς περιγράφονται τα γεγονότα από όσους συμμετείχαν σε αυτά. Θα παρουσιάσουμε βέβαια τις εκδοχές και των δύο πλευρών.

Οι αντιζαχαριαδικοί θεώρησαν παράνομη την καθαίρεσή τους και ξεκίνησαν για τα γραφεία της ΚΟΤ. Από το απόγευμα της 9/9/1955 όμως, ο Δ. Βλαντάς με περίπου 30 ζαχαριαδικούς, καλά εκπαιδευμένα μέλη των «Ομάδων Τάξης» τα είχαν καταλάβει. Μετά την απόκρουση της εισβολής, τα επεισόδια μεταφέρθηκαν και στους γύρω δρόμους ξυπνώντας τους ανυποψίαστους Έλληνες και Ουζμπέκους της περιοχής.

Ειδοποιήθηκε η Σοβιετική Αστυνομία, που όμως άργησε, μάλλον σκόπιμα, να παρέμβει. Ο Δημητρίου λέει ότι αν αυτό είχε γίνει: «Το κακό θα μπορούσε να σταματήσει εδώ» («Ελευθεροτυπία», συνέντευξη στις 4/4/1980). Ο Βλαντάς, σε συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία» (15/4/1979) «ομολογεί» ότι σήμανε συναγερμό. 2.000-4.000 ζαχαριαδικοί, με φορτηγά αλλά και πεζοί έφτασαν στον χώρο των επεισοδίων.

Κρατούσαν ξύλα, τούβλα, πέτρες, σιδερένιους σωλήνες και μαχαίρια. Αβάσιμες φήμες που κυκλοφορούν («Ο μπάρμπα – Λιας σκότωσε τον γιο του Ζαχαριάδη», «Ο Υψηλάντης με 400 φραξιονιστές θα επιτεθούν στα μέλη της ΚΕ για να τους σκοτώσουν». Οι ζαχαριαδικοί εξαγριώνονται. Οι αντίπαλοι είναι στοχοποιημένοι. Ονόματα, διευθύνσεις, σπίτια. Οπαδοί του Ζαχαριάδη πηγαίνουν στην 7η Πολιτεία. Σπάνε τις πόρτες σπιτιών και βγάζουν έξω, μισόγυμνους τους αντιπάλους. Ανελέητο ξυλοκόπημα, σπάσιμο κεφαλιών, χτυπήματα σε χέρια και πόδια, γρονθοκοπήματα στα πρόσωπα. Αίματα παντού. Υπήρξε και ένα κρούσμα κανιβαλισμού. Σε πάλη σώμα με σώμα, στην 7η Πολιτεία, ένας μανιασμένος γράπωσε με το στόμα το αυτί του Δημητρίου και το δάγκωσε αποκόβοντάς το… Τα επεισόδια επεκτάθηκαν και στις άλλες πολιτείες. Μόνο τα ξημερώματα, η παρέμβαση Σοβιετικών σπουδαστών της Σχολής Ευελπίδων (!) αποκατέστησε την τάξη. Οι αντιζαχαριαδικοί ανεβάζουν τον αριθμό των τραυματιών στους 250. Τα ασθενοφόρα δεν προλάβαιναν να μεταφέρουν χτυπημένους σε νοσοκομεία. Νοσηλευόμενοι σε αυτά, σηκώνονται κακήν κακώς από τα κρεβάτια τους και εκδιώκονται, για τα νοσηλευτούν Έλληνες τραυματίες! Οι ζαχαριαδικοί συνέχισαν το κυνηγητό. Όπου συναντούσαν κάποιον που θεωρούσαν αντίπαλο, τον ξυλοφόρτωναν αλύπητα. Τα επεισόδια συνεχίστηκαν και στις επόμενες ημέρες: Κυριακή (10/9/1955 και Δευτέρα 11/91955).

Σύμφωνα, με τους αντιζαχαριαδικούς, είχαν μεγαλύτερη διάρκεια. Για δέκα μέρες, ροπαλοφόροι οπαδοί του Ζαχαριάδη πήγαιναν στους χώρους δουλειάς, ανεβοκατέβαιναν στα τραμ, στα τρόλεϊ και τα λεωφορεία και ξυλοκοπούσαν ανελέητα τους ιδεολογικούς τους αντιπάλους…

Η άποψη των ζαχαριαδικών

Σύμφωνα με τους οπαδούς του Νίκου Ζαχαριάδη η επίθεση ήταν οργανωμένη από πριν. Τέσσερα μέλη της Κ.Ε. του ΚΚΕ που είχε στείλει νωρίτερα ο Ζαχαριάδης στην Τασκένδη (Ακριτίδης, Βαΐνάς, Ζυγούρης και Παπαδόπουλος ή Φωκάς) ξυλοκοπήθηκαν από τους φραξιονιστές. Στην 7η Πολιτεία, κατά τον Δ. Βλαντά τραγουδούσαν, χόρευαν και έδερναν τους ζαχαριαδικούς. Ανάμεσά τους βρίσκονταν και άνθρωποι της Σοβιετικής Ασφάλειας. Ο Βλαντάς ειδοποίησε περίπου 30 έμπιστα άτομα, που πήγαν στα Γραφεία της ΚΟΤ. Οι αμυνόμενοι χρησιμοποιούσαν καρέκλες και καρεκλοπόδαρα και οι φραξιονιστές κοτρόνες (κατά τον Δ. Βλαντά). Η μάχη κράτησε 1 ώρα και 45 λεπτά. Όταν πληροφορήθηκαν τα γεγονότα οι ζαχαριαδικοί «κατέβαζαν τους Ουζμπέκους από λεωφορεία, φορτηγά και ταξί. Έμπαιναν σ’ αυτά και (πήγαιναν) ολοταχώς προς τα γραφεία της ΚΕ. Εκεί συγκεντρώθηκαν κάπου 4.000. Κοπανήσαν και κυνήγησαν τους 500 φραξιονιστές». Τότε εμφανίστηκε η Σοβιετική Αστυνομία που ήταν επιμελώς κρυμμένη στα γύρω σπίτια, ενώ πιο πέρα υπήρχαν και στρατιωτικές δυνάμεις…

Τι έκανε ο Ζαχαριάδης στη διάρκεια της παραμονής του στην Τασκένδη;

Ο Νίκος Ζαχαριάδης είχε μεταβεί στην Τασκένδη από τον Αύγουστο του 1955. Δεν έμενε όμως στους κοιτώνες, με του άλλους συντρόφους, αλλά στην ντάτσα (εξοχική κατοικία, έπαυλη), έξω από την Τασκένδη. Κατά τον Δ. Βλαντά, ο «πατενταρισμένος προβοκάτορας». Έξαρχος, επιτέθηκε στον Ζαχαριάδη για να τον χτυπήσει, μέσα στα γραφεία της Κ.Ε.

Οι «φραξιονιστές» υποστηρίζουν ότι όταν ο Ζαχαριάδης πήγε στην Τασκένδη, κάλεσε (το έχουμε αναφέρει στο προηγούμενο άρθρο) κάποιους αντιπάλους του για να τους μεταπείσει. Κάποιες φορές, δεν φέρθηκε πολύ ευγενικά. «Κακοποίησε» (δεν γνωρίζουμε περισσότερα) και έσκισε το πουκάμισο του Καθηγητή Νομικών Επιστημών Απόστολου Καρατζιά, ενώ γρονθοκόπησε στο μάτι τον Γιώργο Φιλιππίδη. Δυστυχώς, το αιμάτωμα του Φιλιππίδη εξελίχθηκε σε κακοήθη όγκο και δύο χρόνια αργότερα πέθανε.

Επίλογος

Υπάρχουν πολλά ακόμα στοιχεία που διαθέτουμε για τα γεγονότα της Τασκένδης και την επίδρασή τους στις μετέπειτα εξελίξεις στο ΚΚΕ. Θα επανέλθουμε στο μέλλον. Φαίνεται πάντως ότι σκόπιμα οι Σοβιετικοί δεν επενέβησαν έγκαιρα και ότι με τα επεισόδια αυτά άρχισε το «ξήλωμα» του Ζαχαριάδη. Ένας από τους δραστήριους αντιζαχαριαδικούς, ο Οδυσσέας Μπάστης, που βαρυνόταν με πολλά εγκλήματα στο Μπούλκες (Θ. Δρίτσιος) ομολόγησε ότι ιθύνων νους των επεισοδίων ήταν ο Γούσιας (με τον οποίο ασχολούνται εύστοχα κάποιοι αναγνώστες στα σχόλια…). Πάντως, η ηγεσία του ΚΚΕ μετά από όλα αυτά εξέδωσε ανακοίνωση που κατέληγε : «Αύριο πρωί-πρωί όλοι στη δουλειά. Κανείς, μα απόλυτα κανείς, δεν πρέπει να λείψει από την παραγωγή»…

Πηγές: Γαβρίλης Λαμπάτος, «ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗΝ ΤΑΣΚΕΝΔΗ (1947-1957)», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΥΚΚΙΔΑ, 2020.

Από το βιβλίο αυτό προέρχονται και οι σπάνιες φωτογραφίες του άρθρου

Θωμάς Δρίτσιος, «Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ ΤΑΣΚΕΝΔΗΣ», Εκδόσεις ΓΛΑΡΟΣ, 1984.

https://www.protothema.gr/stories/article/1727559/o-emfulios-tou-kke-stin-taskendi-agrio-xulo-metaxu-zahariadikon-kai-fraxioniston/

Οκτώβριος - Νοέμβριος 1956. Βουδαπέστη. Ουγγαρία. Η ουγγρική επανάσταση. 

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ουγγαρία βρέθηκε στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ενωσης (στις 13 Φεβρουαρίου 1945 η παράδοση της Βουδαπέστης στον Κόκκινο Στρατό). Ως «Λαϊκή Δημοκρατία» βίωνε άκαμπτο/σκληρό γραφειοκρατικό μονοκομματικό καθεστώς, υπό τον Ματίας Ράκοσι, γενικό γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουγγαρίας, τον «καλύτερο Ούγγρο μαθητή του Στάλιν» που εφάρμοζε πιστά τη «μέθοδο του σαλαμιού» (σταδιακή -φέτα φέτα- εξόντωση των αντικομμουνιστών και των θεσμών του αστικού κράτους Η νέα, μετά τον θάνατο του Στάλιν (Μάρτιο του 1953), σοβιετική ηγεσία, αφού άσκησε «συντροφική κριτική» (Μάιος, Ιούνιος του 1953) στο ουγγρικό καθεστώς, προέκρινε πρόεδρο της κυβέρνησης, τον Ιούλιο του 1953, τον «μετριοπαθή» Ιμρε Νάγκι. Στη σύντομη θητεία του (καθαιρέθηκε το 1955) καλλιέργησε ελπίδες φιλελευθεροποίησης και εκδημοκρατισμού, καθώς αποπειράθηκε πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων («Νέα Πορεία») και θέσπιση αυτόνομου πολιτικού οργάνου («Πατριωτικό Λαϊκό Μέτωπο»). Οταν η προώθηση αυτονομιστικών και δημοκρατικών διαδικασιών του «εθνικού κομμουνιστή» Νάγκι ανακόπηκε, η κοινωνική δυσαρέσκεια διογκώθηκε.

Οι περιορισμένες ελευθερίες που παραχώρησε, στον απόηχο και του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φεβρουάριος του 1956), επέτρεψαν σε ομάδες διανοουμένων και νεολαίων (π.χ. Ενωση Συγγραφέων, «Κύκλος Πέτοφι») διάδοση της κριτικής και των διεκδικήσεών τους (ιδεολογική προετοιμασία). Ετσι, η φοιτητική κινητοποίηση στη Βουδαπέστη, τον Οκτώβριο του 1956, πήρε διαστάσεις. Η κοινή γνώμη αγκάλιασε τα 16 φοιτητικά αιτήματα (ψήφισμα γενικής συνέλευσης στις 22 Οκτωβρίου): 1. Αποχώρηση των σοβιετικών στρατευμάτων από την Ουγγαρία.

2. Πλήρης οικονομική, πολιτική ισότητα με τη Σοβιετική Ενωση και μη ανάμειξη στα εσωτερικά της Ουγγαρίας. 3. Δημοσίευση της εμπορικής συμφωνίας και των πληρωμών επανορθώσεων της Ουγγαρίας προς τη Σοβιετική Ενωση.

4. Πληροφορίες για τα ουγγρικά αποθέματα ουρανίου, την εκμετάλλευσή τους και τις παραχωρήσεις προς την ΕΣΣΔ.

5. Σύγκληση του ΚΚ Ουγγαρίας για την εκλογή νέας ηγεσίας.

6. Αναδιάρθρωση της κυβέρνησης με τον Νάγκι ως πρωθυπουργό.

7. Δημόσια δίκη του Φάρκας (αρχηγού στρατού και αστυνομίας) και του Ράκοσι.

8. Μυστικές γενικές εκλογές μεταξύ πολλών κομμάτων.

9. Αναδιοργάνωση ουγγρικής οικονομίας, βάσει των πραγματικών πλουτοπαραγωγικών πηγών.

10. Αναθεώρηση των εργατικών σταθερών (νόρμες) και αναγνώριση δικαιώματος απεργίας.

11. Αναθεώρηση του συστήματος των υποχρεωτικών αγροτικών σταθερών (νόρμες).

12. Ισα δικαιώματα ανεξάρτητων γεωργών με τα μέλη των συνεργατικών.

13. Επαναφορά του πατροπαράδοτου εθνικού ουγγρικού εμβλήματος και των ουγγρικών στρατιωτικών στολών.

14. Καταστροφή του γιγαντιαίου αγάλματος του Στάλιν.

15. Ενότητα με την Εθνικιστική Πολωνική Κίνηση.

16. Διάλυση της Μυστικής Αστυνομίας (A.V.H.).

Ογκώδη (πάνω από 100.000 άτομα, κατά περιγραφές), ειρηνική προγραμματισμένη (23 Οκτωβρίου) διαδήλωση αλληλεγγύης στους Πολωνούς εργάτες (εξέγερση στο Πόζναν, Ιούνιος του 1956), πυροδότησε ο Ερνο Γκέρο, γενικός γραμματέας του ΚΚ Ουγγαρίας, αποκαλώντας τη «φασιστικό κίνημα», «ενέργεια κατά της δημοκρατίας και της εξουσίας της εργατικής τάξης». Διαδηλωτές βάδισαν προς την πλατεία Στάλιν, κατέρριψαν το κολοσσιαίο άγαλμά του και κινήθηκαν προς τον ραδιοφωνικό σταθμό για να μεταδώσουν τα «16 αιτήματα». Ρίψη καπνογόνων/δακρυγόνων και πυροβολισμών από την A.V.H. μετέτρεψε τη διαδήλωση σε ένοπλη σύγκρουση.

Ελεύθερη Ουγγαρία για ένα τετραήμερο

Η Κεντρική Επιτροπή, προς εκτόνωση της κατάστασης, επανέφερε τον Νάγκι (24 Οκτωβρίου), διότι είχε λαϊκό έρεισμα από την προηγούμενη θητεία, και απηύθυνε έκκληση βοήθειας στον ευρισκόμενο στην Ουγγαρία σοβιετικό στρατό, βάσει του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Αρματα μάχης εμφανίσθηκαν στους δρόμους της πρωτεύουσας. Στην πλατεία Κοινοβουλίου, άνδρες της A.V.H. και στρατιώτες τεθωρακισμένων άνοιξαν πυρ, με αποτέλεσμα πολλούς νεκρούς και τραυματίες διαδηλωτές. Η οργή συσπείρωσε ετερόκλητο πλήθος που οπλισμένο (εργάτες από εργοστάσια όπλων και πυρομαχικών, καθώς και στρατιώτες από τα στρατόπεδα Κίλιαν και Μπεμ μοίραζαν οπλισμό) επιτέθηκε στον σοβιετικό στρατό στη Βουδαπέστη και τα βιομηχανικά/εργατικά της προάστια. Η εξέγερση απλώθηκε ραγδαία και στην επαρχία. Η κυβέρνηση κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, επέβαλε στρατιωτικό νόμο, απαγόρευσε την κυκλοφορία και συγκρότησε ειδικά δικαστήρια συνοπτικής διαδικασίας προς αντιμετώπιση των εξεγερθέντων.

Σε ανταπάντηση, γενική απεργία διαρκείας νέκρωσε τη χώρα, η διαρροή όπλων και πυρομαχικών συνεχίστηκε, ενώ στρατιωτικοί και μονάδες του ουγγρικού στρατού προσχώρησαν στην εξέγερση. Στη Βουδαπέστη σοβιετικά τεθωρακισμένα ακινητοποιήθηκαν με οδοφράγματα και αυτοσχέδιες βόμβες. Νότιες και δυτικές περιοχές της χώρας πέρασαν στον έλεγχο των επαναστατών. Το σημαντικότερο ήταν ότι συγκροτήθηκαν «εργατικά συμβούλια» ως όργανα λαϊκής αυτοοργάνωσης/αυτοκυβέρνησης, όπου μεταφέρθηκε η εξουσία της «νόμιμης» κυβέρνησης, με σαφή πολιτικοοικονομικό προσανατολισμό. Στις 26 Οκτωβρίου, το «Εθνικό Συμβούλιο Ελευθέρων Συνδικάτων» διατύπωσε: Διαχείριση παραγωγής από τους εργάτες, αυξήσεις μισθών, αποχώρηση Σοβιετικών, γενική αμνηστία, συμμετοχή εργατών και νεολαίας στην κυβέρνηση, δημιουργία μόνιμης εργατικής πολιτοφυλακής. Υπό την πίεση της κατάστασης, στις 27 Οκτωβρίου επιχειρήθηκε κυβερνητικός ανασχηματισμός με δύο μη κομμουνιστές (Ζολτάν Τίλντι, Μπέλα Κόβακς). Παράλληλα, σοβιετικά άρματα μάχης επιτέθηκαν στο στρατόπεδο Κίλιαν, απέκλεισαν τους δρόμους προς το αρχηγείο της A.V.H., τις εισόδους της πόλης και τους κεντρικούς κόμβους.

Προσωρινή αποχώρηση

Στις 28 Οκτωβρίου επτά νέες μεραρχίες του ουγγρικού στρατού προσχώρησαν στην επανάσταση. Ετσι, ενώ οι επιχειρήσεις κατά των «Μαχητών της Ελευθερίας» συνεχίζονταν, τα σοβιετικά τεθωρακισμένα αναγκάστηκαν να αποσυρθούν από τη Βούδα και παρέμεναν μόνο στην Πέστη, απ’ όπου, με υπόσχεση του Σοβιετικού διοικητή, θα αποσύρονταν την επομένη.

Στις 30 Οκτωβρίου, ο «μεταρρυθμιστής» Νάγκι ζήτησε αποχώρηση των Σοβιετικών από όλη την Ουγγαρία και ανακοίνωσε ανασχηματισμό της κυβέρνησης: Παρέμενε πρωθυπουργός και δύο ακόμη κομμουνιστές παρέμεναν υπουργοί, όμως τρεις του Κόμματος Ανεξάρτητων Μικροϊδιοκτητών, τρεις των Σοσιαλδημοκρατών, δύο του Εθνικού Κόμματος Αγροτών και ένας ανεξάρτητος στελέχωσαν τη νέα κυβέρνηση. Ανακοινώθηκαν σχέδια οργάνωσης των «Μαχητών της Ελευθερίας» ως Εθνοφρουράς, η απόλυση του Ούγγρου αντιπροσώπου στον ΟΗΕ, η κατάργηση του συστήματος υποχρεωτικής παράδοσης των αγροτικών προϊόντων και η απελευθέρωση του καρδινάλιου Μιντσέντι. Η ουγγρική αεροπορία προειδοποίησε ότι θα βομβαρδίσει τα σοβιετικά τεθωρακισμένα, εάν δεν εγκαταλείψουν τη Βουδαπέστη εντός δωδεκαώρου. Οι Σοβιετικοί αποχώρησαν στις 31 Οκτωβρίου. Η Ουγγαρία ήταν ελεύθερη για ένα τετραήμερο. Σοβιετικά στρατεύματα παρέμεναν για να «διαφυλάξουν την αποχώρηση», αλλά είχαν αποσυρθεί από τις πόλεις και οι μάχες είχαν σταματήσει. Πληροφορίες ότι νέα στρατεύματα και βαρύτερος οπλισμός εισέρχονταν στη χώρα, διαψεύδονταν από τους Σοβιετικούς (ακόμη και την 3η Νοεμβρίου). Την 1η Νοεμβρίου, η Ουγγαρία αποχώρησε από το «Σύμφωνο της Βαρσοβίας» και ο Νάγκι διακήρυξε την ουδετερότητα της χώρας.

Πλήρης καταστολή από τους Σοβιετικούς

Στις 4 Νοεμβρίου 1956 εκδηλώθηκε σοβιετική εισβολή/επίθεση με άρματα μάχης, τεθωρακισμένα οχήματα, πυροβόλα, σμήνη ελαφρών βομβαρδιστικών και 200.000 στρατού. Ο ραδιοφωνικός σταθμός Βουδαπέστης βρέθηκε υπό σοβιετικό έλεγχο, ύστερα από διάγγελμα του Νάγκι και δραματική έκκληση βοήθειας της Ενωσης Ούγγρων Συγγραφέων. Ο ουγγρικός στρατός, οι «Μαχητές της Ελευθερίας», ένοπλοι εργάτες, αγρότες, φοιτητές, νεολαίοι αγωνίστηκαν, αλλά τελικά υπέκυψαν. Η ουγγρική αντίσταση κατεστάλη ολοσχερώς μετά κάποιους μήνες.

Η Σοβιετική Ενωση ανακοίνωσε ότι ανταποκρίθηκε στην έκκληση διεθνιστικής βοήθειας μιας νέας ουγγρικής κυβέρνησης, συγκροτημένης την προηγουμένη, 3 Νοεμβρίου, από ομάδα κομμουνιστών ηγετών με επικεφαλής τον Γιάνος Καντάρ. Αυτή η «επαναστατική εργατοαγροτική κυβέρνηση» ανακάλεσε την αποχώρηση από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και ανανέωσε τις σχέσεις με την ΕΣΣΔ για να υπερασπίσει τη λαϊκή εξουσία, διότι γι’ αυτήν η «αντίδραση», ενθαρρυμένη από εξωτερική υποστήριξη και την προδοτική πολιτική του «οπορτουνιστή» Νάγκι, προκάλεσε τρομοκρατία (διώξεις, δολοφονίες κομμουνιστών), επανεμφάνιση καπιταλιστών, γαιοκτημόνων, τραπεζιτών… και «αντεπαναστατικών κομμάτων» στη Βουλή σε μια προσπάθεια «καπιταλιστικής παλινόρθωσης».

Απώλειες αναφέρονται, από σοβιετικής πλευράς, 720 νεκροί και 1.250 τραυματίες, ενώ από ουγγρικής, 2.500 – 3.000 νεκροί, 450 εκτελεσμένοι έπειτα από δίκες, 12.000 φυλακισμένοι για αντεπαναστατική δράση και περισσότεροι από 200.000 πολιτικοί πρόσφυγες στη Δύση. Ο Νάγκι, που κατέφυγε στη γιουγκοσλαβική πρεσβεία (την εγκατέλειψε στις 22 Νοεμβρίου με διαβεβαίωση της κυβέρνησης Καντάρ), συνελήφθη, δικάστηκε για «συνωμοσία κατά του κράτους» και καταδικάστηκε σε θάνατο (15 Ιουνίου 1958), μαζί με άλλους συνεργάτες του.

Η αντίδραση της Δύσης

Κατά τη σοβιετική (κομμουνιστική) ρητορική, η επέμβαση του Κόκκινου Στρατού ήταν αναγκαία γιατί συνέβαλε στη συντριβή «ένοπλων αντεπαναστατικών ομάδων» και στην αποσόβηση ενός εμφύλιου πολέμου στην Ουγγαρία ενάντια στην «αντεπανάσταση».

Ομως η ουγγρική επανάσταση (εκτός από «αντεπανάσταση» αντισοβιετική, αντιγραφειοκρατική) θεωρήθηκε και αντικαπιταλιστική «αυθεντική εργατική επανάσταση», αφού επιδίωξε εργατική αυτοδιαχείριση, εργατική διαχείριση παραγωγής-διανομής. Ετσι στον δυτικό «ελεύθερο κόσμο», ενώ έγιναν συγκεντρώσεις/συλλαλητήρια και εξυμνήθηκαν οι εξεγερμένοι Ούγγροι, οι κυβερνήσεις περιορίστηκαν σε φραστική καταδίκη και δεν επενέβησαν (η αμερικανική διαβεβαίωσε ότι δεν ενέκρινε «βίαιες αλλαγές» του ευρωπαϊκού χάρτη). Αλλωστε τις ίδιες ακριβώς ημέρες και οι Αγγλογάλλοι εισέβαλαν στην Αίγυπτο, προκειμένου να ανατρέψουν τον Νάσερ (εθνικοποίησε τη Διώρυγα του Σουέζ) και να σταθεροποιήσουν την αποικιοκρατία.

Πάντως, η ουγγρική επανάσταση, και κυρίως η βίαιη καταστολή της, συντάραξε τα δυτικά κομμουνιστικά κόμματα, διότι προκάλεσε στο εσωτερικό τους έντονη συζήτηση, κριτική αντιπαράθεση και τελικά εσωκομματική κρίση (πρώτες «ανανεωτικές φράξιες»). 

Της Κατερίνας Τσέκου. 

Η Κατερίνα Τσέκου είναι διδάκτωρ του Τμήματος Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Πηγή : Καθημερινή.

1950 (δεκαετία). Ανέστης Βλάχος : Η αδερφή μου η Έλλη...

«Όταν είχα το ατύχημα στο μάτι, η Έλλη Λαμπέτη με πήγε στο νοσοκομείο σε έναν γιατρό και μάλιστα έμαθα από την Έλλη ότι δεν πήρε αμοιβή. Η Έλλη πλήρωσε με τον Χορν τα έξοδα του νοσοκομείου» θυμήθηκε ο ηθοποιός, ο οποίος έπαιξε δίπλα τους στο «Κορίτσι με τα μαύρα».

Και συνέχισε: «Με είχανε σαν παιδί τους η Έλλη με τον Χορν. Στην Πλάκα μέναμε, μου είχαν δώσει ένα δωμάτιο κι έμενα εκεί, έτρωγα μαζί τους… Σηκώθηκα κι έφυγα μια μέρα διότι είδα ότι η υπηρεσία που μαγείρευε δημιουργούσε προβλήματα. Έλεγε Ότι "εγώ είχα συνεννοηθεί ότι θα μαγειρεύω για δυο άτομα κι εσείς τρώτε τέσσερις" -γιατί έτρωγε συχνά μαζί και ο Μιχάλης Κακογιάννης που ήταν φίλοι- και αναγκάστηκα κι εγώ να φύγω από το σπίτι για να μην τους δημιουργώ προβλήματα στην οικογένεια».

Σεπτέμβριος 1960 - Νοέμβριος 2025. Ένα σπάνιο εύρημα ήλθε, στο φως, κατά την αποκατάσταση του, πρώην, βασιλικού κτήματος, στο Τατόι. Ανάμεσα, στα προσωπικά αντικείμενα της οικογένειας, βρέθηκε το χρυσό μετάλλιο, που είχε κερδίσει ο, τότε, διάδοχος Κωνσταντίνος, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης, το 1960.

Το μετάλλιο θεωρούνταν χαμένο, για περισσότερες, από τέσσερις δεκαετίες. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, είχε χαρακτηριστεί, ως κλεμμένο και η τύχη του αγνοούνταν, μέχρι, που εντοπίστηκε και πλέον, ανήκει, στις Συλλογές του Τατοΐου. Ωστόσο, δεν πρόκειται να εκτεθεί στο κοινό, σύμφωνα με το Υπουργείο Πολιτισμού.

Στην ενημέρωση του υπουργείου Πολιτισμού αναφέρεται ότι τα ολυμπιακά μετάλλια της περιόδου 1928–1968 είχαν κοινό σχέδιο, έργο του Ιταλού χαράκτη Giuseppe Cassioli, το οποίο απεικόνιζε την θεά Νίκη και έναν ολυμπιονίκη, που μεταφέρεται, από το πλήθος στο στάδιο.

Ειδικά για το 1960, οι δύο όψεις του μεταλλίου είχαν αντιστραφεί — ένα χαρακτηριστικό, που κάνει το συγκεκριμένο κομμάτι, ξεχωριστό. Στην στεφάνη του αναγράφεται η λέξη VELA (ιστιοπλοΐα), ενώ η επιγραφή «Giochi della XVII Roma MCMLX», παραπέμπει, στους αγώνες της Ρώμης.

Στις 7 Σεπτεμβρίου 1960, η Ελλάδα πανηγύρισε το πρώτο της χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, μετά από σχεδόν μισό αιώνα. Ο νεαρός, τότε, διάδοχος Κωνσταντίνος, μαζί με τους Οδυσσέα Εσκιτζόγλου και Γιώργο Ζαΐμη, κατέκτησαν την πρώτη θέση, στην κατηγορία «Ντράγκον» της ιστιοπλοΐας, με το σκάφος «Νηρεύς».

Η ελληνική ομάδα είχε προετοιμαστεί, μεθοδικά και αγωνίστηκε, στα νερά της Νάπολης, τα οποία – όπως έλεγαν οι ίδιοι – θύμιζαν τον Φαληρικό κόλπο, κάτι που τους βοήθησε να προσαρμοστούν, στις συνθήκες. Δύο ιστιοδρομίες, πριν από το τέλος, είχαν, ήδη, εξασφαλίσει ένα μετάλλιο, αλλά στόχος τους ήταν το χρυσό.

Με σταθερή στρατηγική, απέναντι στους Αργεντινούς – που θεωρούνταν φαβορί –, συγκέντρωσαν 6.733 βαθμούς, έναντι 5.715 της Αργεντινής, εξασφαλίζοντας, έτσι, την κορυφή. Η απονομή έγινε, στο λιμάνι της Σάντα Λουτσία, στην Νάπολη, παρουσία πλήθους κόσμου.

Την επόμενη ημέρα, η Αθήνα γιόρταζε. Οι δρόμοι στολίστηκαν, με σημαίες και πλήθος πολιτών συγκεντρώθηκε, για να υποδεχθεί τους ολυμπιονίκες.

1970 (δεκαετία). Θεσσαλονίκη. Από την οδό Ολύμπου, κοντά, στην συμβολή της, με την Ιασωνίδου. Στο βάθος, η Ροτόντα.

2025. Κινεζική startup εταιρεία ανέπτυξε το χάπι που στοχεύει τα «ζόμπι-κύτταρα» της γήρανσης και μπορεί θεωρητικά να παρατείνει τη ζωή έως τα 150 χρόνια.

• Τι είναι η ουσία από κουκούτσια σταφυλιού που επεκτείνει το όριο ζωής στα 150;
• Η Κίνα «αγκαλιάζει» και επενδύει στη μακροζωία κι αυτό... πετυχαίνει!

Η Lonvi Biosciences, startup εταιρεία, με έδρα το Σενζέν, στην Κίνα και εξειδίκευση, στην μακροζωία, αποκάλυψε  πρόσφατα, ότι ανέπτυξε ένα σκεύασμα βασισμένο, σε εκχύλισμα κουκουτσιών σταφυλιού, που θα μπορούσε να επεκτείνει την διάρκεια ζωής, μέχρι και τα 150 χρόνια.

Η εταιρεία υποστηρίζει ότι το χάπι στοχεύει τα λεγόμενα «ζόμπι-κύτταρα», δηλαδή κύτταρα, που έχουν σταματήσει να διαιρούνται, αλλά συνεχίζουν να προκαλούν φλεγμονές και να επιταχύνουν την γήρανση των ιστών.

Ο CEO της Lonvi, Ip Zhu, δήλωσε, πως το νέο σκεύασμα έχει την δυνατότητα, όχι, μόνο, να αυξήσει την μακροζωία, αλλά και να μειώσει ασθένειες, που σχετίζονται, με την ηλικία, ενισχύοντας την υγεία, σε κυτταρικό επίπεδο.

Ο CTO της εταιρείας, Lyu Qinghua, μίλησε, ακόμη, πιο, ενθουσιωδώς, στην “New York Times” : «Το να ζούμε, μέχρι τα 150, είναι, απολύτως, ρεαλιστικό. Σε λίγα χρόνια, αυτή θα είναι η πραγματικότητα».

Το χάπι βασίζεται, στην δραστική ουσία procyanidin C1 (PCC1), μόριο, που απομονώνεται, από κουκούτσια σταφυλιού και έχει, στο παρελθόν, συνδεθεί, με αυξημένη επιβίωση, σε τρωκτικά. Τα εσωτερικά πειράματα της Lonvi έδειξαν ότι τα ποντίκια, που λάμβαναν το σκεύασμα, έζησαν 9,4% περισσότερο και 64,2%, περισσότερο, από την πρώτη ημέρα θεραπείας.

Το 2024, το προσδόκιμο ζωής, στην Κίνα, έφθασε, στα 79 χρόνια, πέντε, πάνω από τον παγκόσμιο μέσο όρο. Το ενδιαφέρον, για την αντιγήρανση, αυξάνεται, ραγδαία. Το ειρωνικό; Η αντιγήρανση θεωρούνταν, μέχρι πρόσφατα, σχεδόν, απατεωνιά, στην Κίνα. Τώρα, όμως, η εικόνα έχει αλλάξει, εντελώς.

Όπως εξήγησε ο Gan Yu, συνιδρυτής της Time Pie, εταιρείας έρευνας μακροζωίας, στην Σαγκάη : «Κανείς, στην Κίνα, δεν μιλούσε, για μακροζωία, μόνο, κάτι πλούσιοι Αμερικανοί. Τώρα, πολλοί Κινέζοι ενδιαφέρονται και έχουν τα χρήματα, για να επεκτείνουν την ζωή τους».

Επιμέλεια : Νίκος Δενδρινός 15 Νοεμβρίου 2025.

1988. Αθήνα. Benny Hill και Μιχάλης Μενιδιάτης.

ΜΙΑ ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ : Ο Άγγλος κωμικός Μπένι Χιλ, ιδιαιτέρως, δημοφιλής, στην Ελλάδα, στις δεκαετίες του 1970 και 1980, συναντά τον Μιχάλη Μενιδιάτη, στην «Φαντασία». Ο πρωταγωνιστής του περίφημου «The Benny Hill show» είχε έλθει, στην Αθήνα, το 1988. Ο ιδιόρρυθμος κωμικός δεν είχε παντρευτεί, ποτέ και παρότι η παγκόσμια επιτυχία του show τον είχε κάνει εκατομμυριούχο, εκείνος έμενε, σε ένα μικρό διαμέρισμα, κοντά, στα στούντιο της Thames Television, της εταιρίας παραγωγής του show του, η οποία, το 1989, αποφάσισε ξαφνικά να μην ανανεώσει το συμβόλαιο του. Τρία χρόνια, αργότερα, θα έφευγε, από την ζωή, στα 68 του χρόνια από νεφρική ανεπάρκεια. Οι προτιμήσεις του κοινού είχαν, πλέον, αλλάξει και η αίσθηση του χιούμορ του, για την οποία είχε δεχτεί, ούτως ή άλλως, πολλές επικρίσεις, δεν ήταν, πλέον, αποδεκτή, ή δημοφιλής.

ΠΗΓΗ: Elena's Diary

11/2025. Κίεβο. Σε χρυσή τουαλέτα έχεζε ο συνεργάτης του Βολοντιμίρ Ζελένσκι, επιχειρηματίας Τιμούρ Μίντιτς, συνιδιοκτήτης της εταιρείας παραγωγής Kvartal 95, την οποία συνίδρυσε, με τον Ζελένσκι, με τον οποίο ήσαν φίλοι, από παλιά. Ο Μίντιτς κατάφερε να φύγει, από την Ουκρανία, πριν φτάσουν οι αρχές, οι οποίες βρήκαν έκπληκτες ότι η τουλάτετα του ήταν εξοπλισμένη, με χρυσά είδη υγιεινής.

Η Kvartal υπήρξε σημαντικό όχημα, για να αποκτήσει ο Ζελένσκι δημοτικότητα, ως κωμικός και ηθοποιός, πριν μπει στην πολιτική. Ο Μίντιτς ήταν, επίσης, επιχειρηματικός εταίρος του δισεκατομμυριούχου Ιχόρ Κολομοϊσκι, ο οποίος στήριξε την προεκλογική εκστρατεία του Ζελένσκι, το 2019 και βρίσκεται, σε προφυλάκιση, από το 2023, με κατηγορίες, για απάτη και ξέπλυμα χρήματος. Σε συνέντευξη, μάλιστα, που είχε δώσει  ο Κολομοϊσκι στην «Ουκραινσκα Πραβντα», το 2022 είπε, ότι ο Μίντιτς του είχε συστήσει, τον Ζελένσκι, πριν γίνει πρόεδρος.

18/11/2025. Πέθανε ο Αλέκος Φλαμπουράρης (23/10/1938 - 18/8/2025), υπουργός Επικρατείας, στις κυβερνήσεις του Αλέξη Τσίπρα και βουλευτής επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ (2015 - 2023). 

Δεν λυπήθηκα. Αυτό αρκεί.

19/11/2025. Την κοπάνησε, για τις ΗΠΑ, ο υπουργός Αμυνας της Ουκρανίας Ρουστέμ Ουμέρωφ; Καθόλου απίθανο. Αλλά πρέπει να επιβεβαιωθεί. Μπορεί να είναι ρωσική προπαγάνδα.

19/11/2025. Νέα Υόρκη. Σε ένα λαμπερό φιλανθρωπικό γκαλά του Μανχάταν γεμάτο με δισεκατομμυριούχους και μεσίτες δύναμης, ο Robert De Niro έκανε αυτό, που κανείς άλλος δεν τολμούσε : τους είπε την αλήθεια, κατάμουτρα.

Η βραδιά προοριζόταν να τιμήσει τον Ντε Νίρο, για το φιλανθρωπικό του έργο.

Αλλά, αντί να δώσει μια ευγενική ομιλία αποδοχής, μπήκε, στο μικρόφωνο, κοίταξε, κατευθείαν, στο μπροστινό τραπέζι, όπου αρκετοί μεγιστάνες τεχνολογίας κάθονταν και είπε, με το σήμα κατατεθέν του, σε ήρεμο, σιδερένιο τόνο : "Αν μπορείτε να ξοδέψετε δισεκατομμύρια, για να φτιάξετε πυραύλους, εφαρμογές και εικονικούς κόσμους, μπορείτε να ξοδέψετε ένα κλάσμα, από αυτά, για να ταΐσετε παιδιά και να ανοικοδομήσετε κοινότητες. Θέλετε να αυτοαποκαλείστε οραματιστές; Τότε αποδείξτε το, με συμπόνια, όχι, με δελτία τύπου”.

Η αίθουσα χορού πάγωσε.

Τα πιρούνια σταμάτησαν.

Οι κάμερες έπιασαν τον Mark Zuckerberg να κοιτάζει το τραπεζομάντηλο, η έκφραση δυσανάγνωστη.

Ο Elon Musk δεν κούνησε, ούτε μυ.

Αλλά ο De Niro δεν είχε τελειώσει.

Συνέχισε, χωρίς κραυγές, χωρίς θεατρινισμούς, μόνο, ακατέργαστο ηθικό βάρος : «Το μεγαλείο δεν μετριέται, με αυτό που χτίζεις... αλλά, από αυτόν, που σηκώνεις”.

Μετά ήλθε το σοκ.

Μπροστά σε ολόκληρο το ελίτ κοινό, ο De Niro ανακοίνωσε ότι δωρίζει προσωπικά κέρδη 8 εκατομμυρίων δολαρίων, από πρόσφατες ταινίες και εργασίες, στο ίδρυμα, για την χρηματοδότηση κατοικιών, ψυχικής υγείας και προγραμμάτων αποκατάστασης, για οικογένειες, που αγωνίζονται, στο Λος Άντζελες.

Το πλήθος λαχανιάστηκε.

Μερικοί στάθηκαν.

Οι περισσότεροι δεν ήξεραν τί να κάνουν.

Και μετά, έκλεισε, με την γραμμή, που χτύπησε, σαν κεραυνός:

"Η απληστία δεν είναι δύναμη. Η συμπόνια είναι”.

Εκείνο το βράδυ, ο Robert De Niro δεν μίλησε απλά.

Αυτός έθεσε το πρότυπο.

Λινα. Χαλικια.

 1962. «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Σ. Πολενάκη.

1964. «ΡΟΜΑΝΤΣΟ. Σκίτσο του Αρχέλαου.

1964. «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Π. Παυλίδη.

1965. Σκίτσο του Αρχέλαου.

1968. «Πάνθεον». Σκίτσο του Κ. Βλάχου.

1976. Σκίτσο του Αρχέλαου.

1978. Σκίτσο του Αρχέλαου.

17/10/2025. Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου.

19/10/2025. Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου.

8/11/2025. Σκίτσο της Ευανθίας Ρούνη.

14/11/2025. Σκίτσο του Γιώργου Μικάλεφ.

16/11/2025. Σκίτσο του Γιώργου Γαλίτη.

17/11/2025. Σκίτσο του Αντώνη Βαβαγιάννη.

17/11/12015. Σκίτσο του Ηλία Μακρή.

18/11//2025. Σκίτσο της Έφης Ξένου.

18/11/12025. Σκίτσο του Πιν.

18/11/12025. Σκίτσο του ΚΥΡ.

18/11/2025. Σκίτσο του Ηλία Μακρή.

19/11/2025. Σκίτσο του ΚΥΡ.

19/11/2025. Σκίτσο του Ιάκωβου Βάη.

20/11/2025. Σκίτσο του Dranis.