Νοέμβριος 1973. Οι άγουρες προσωπικές μου αναμνήσεις, από την εξέγερση του φοιτητικού κινήματος, στο Πολυτεχνείο. Τα γεγονότα και τα συμπεράσματα.

 

Στο, παραπάνω, βίντεο, 52 χρόνια μετά την εξέργεση φοιτητική εξέγερση, στο Πολυτεχνείο, συμμαζεύω και αφήνω, στην ιστορική μνήμη, τις προσωπικές μου αναμνήσεις, από εκείνον τον σκοτεινό Νοέμβριο του 1973, που μπορώ να πω ότι χάραξε την πορεία της μεταγενέστερης πολιτικής μου φυσιογνωμίας, με την καταγραφή των άγουρων προσωπικών μου αναμνήσεων, τις οποίες επιχείρησα και πιστεύω ότι κατάφερα να περιγράψω, έτσι όπως αυτές ήσαν εκείνη την εποχή, δείχνοντας, όχι, μόνο, την προσωπική στάση και εξέλιξή μου Στο πρώιμο εφηβικό κομμάτι του βίου μου, αλλά και μιας ολόκληρης γενιάς της οποίας είμαι μέλος και η οποία, σε ένα μεγάλο βαθμό, μπορώ να πω στην συντριπτική της πλειοψηφία δεν ήταν πολιτικοποιημένη και η οποία, ξάφνου, πολιτικοποιήθηκε εκείνες τις άγριες οι μέρες του Νοέμβρη του 1973, όταν η γενιά μας, για πρώτη φορά, βρέθηκε ενώπιον μιας κρατικής βίας, η οποία για μας, ήταν πρωτόγνωρη και η οποία, μάλιστα, στρεφόταν, απέναντι, σε μια γενιά της οποίας αποτελούσαμε ένα άγουρο τμήμα. 

Σημασία δεν έχει, τόσο, η σειρά των γεγονότων, η αξία των οποίων εντοπίζεται, σε αυτά τα ίδια τα γεγονότα, που εξελίχθηκαν, τότε και των οποίων εμείς υπήρξαμε οι αιφνιδιασμένοι και έκπληκτοι παρατηρητές, που, ξαφνικά και μέσα από ένα σοκ, ωρίμασαν, μέσα από την πορεία και την τελική κατάληξη αυτών των γεγονότων, που επικεντρώθηκαν, στο πρωτόλειο κοινωνικό κίνημα, που εκφράστηκε, μέσα από την εξέγερση εκείνης της νεολαίας. 

Για εμάς, η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν το επιστέγασμα, που οδήγησε, οριστικά, την μεγάλη πλειοψηφία της νεότητάς μας, ως συνόλου, στο συμπέρασμα ότι το καθεστώς εκείνης της εποχής ήταν μια πολιτική ανωμαλία, η οποία, με έναν κάποιον τρόπο, που, για εμάς, δεν ήταν γνωστός, έπρεπε να παύσει να υπάρχει και να αντικατασταθεί με ένα πολιτικό καθεστώς, σαν αυτά, στην δυτική Ευρώπη, αφού, ακόμη, οι σοσιαλιστικές και οι κομμουνιστικές ιδέες δεν ήσαν διαδεδομένες, στις τάξεις της εφηβικής μας νεότητας. Αυτές οι ιδέες ήλθαν, πολύ αργότερα, και μας άγγιξαν, κυρίως μετά την μεταπολίτευση του Ιουλίου του 1974, ύστερα από το νέο σοκ, που αντιμετώπισε η έκπληκτη και πάλι, γενιά των δεκαπεντάρηδων, στην ηλικία εφήβων, ακόμη, μελών της δικής μας γενιάς. 

Αυτή την δύσκολη διαδικασία και μπορώ να πω οδυνηρή, για την δική μας εφηβική γενιά, περιγράφω στο αρχικό βίντεο του παρόντος δημοσιεύματος, το οποίο βίντεο θεωρώ απαραίτητο ότι το αναγνωστικό κοινό πρέπει να παρακολουθήσει, για να μπορέσει να καταλάβει το τί έγινε, εκείνον τον άγριο Νοέμβρη του 1973 και το πώς η νεολαία της εποχής εκείνης, που βρισκόταν, ηλικιακά, ένα βήμα, πίσω, από την υπόλοιπη νεολαία του Πολυτεχνείου, έβλεπε έκπληκτη την σειρά των βίαιων γεγονότων, που εξελίχθηκαν στο κέντρο της Αθήνας, αλλά και στα περίχωρα εκείνη την εποχή, που το δικτατορικό καθεστώς της 21 Απριλίου 1967 προσπαθούσε, μέσα από μια καταδικασμένη, σε αποτυχία, προσπάθεια του Γεωργίου Παπαδόπουλου να πολιτικοποιηθεί και ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των στελεχών των ενόπλων δυνάμεων, ουδόλως επιθυμούσε ένα τέτοιο εγχείρημα πολιτικοποίησης του καθεστώτος και την επαναφορά, στα πολιτικά πράγματα της χώρας, του παλαιού πολιτικού κόσμου και τον πολιτικό παραγκωνισμό των επαγγελματιών στρατιωτικων, από τον ενεργό πολιτικό στίβο και τα προσωπικά οφέλη, που καρπούνταν τα στελέχη του στρατού, μέσα από την ενεργό πολιτική παρουσία τους, στις πάμπολλες θέσεις πολιτικής ευθύνης, τις οποίας απελάμβαναν και τις οποίες δεν επιθυμούσαν να παραχωρήσουν, στον παλαιό πολιτικό κόσμο, που είχαν ανατρέψει, με το πραξικόπημα 21 Απριλίου 1967.

Αυτή η ωμή πραγματικότητα, μαζί, βέβαια, με τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, που είχαν θιχτεί, από την άρνηση του, υπό πολιτικοποίηση, δικτατορικού καθεστώτος του Γεωργίου Παπαδόπουλου, ο οποίος μετά το κίνημα του ναυτικού, τον Μάιο του 1973, κατήργησε την βασιλεία και κατέστησε τον εαυτό του πρόεδρο του κράτους, προσπαθώντας, με την ανάθεση της πρωθυπουργίας, στον παλαιό πολιτικό Σπύρο Μαρκεζίνη, να επαναφέρει το καθεστώς μιας ελεγχόμενης, από τους στρατιωτικούς, προδικτατορικής δημοκρατίας, ένα πείραμα, το οποίο ήταν, ευθύς εξαρχής, καταδικασμένο, σε αποτυχία, αφού τα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων δεν είχαν καμία διάθεση να παραχωρήσουν την πολιτική εξουσία, την οποία ασκούσαν, από την έναρξη της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967. 

Αυτή την ιστορική περίοδο προσπαθώ και νομίζω ότι καταφέρνω να περιγράψω, στο αρχικό βίντεο, στο κανάλι μου, στο YouTube, που αναρτώ, στο παρόν άρθρου, το οποίο βίντεο επαναλαμβάνω ότι οι αναγνώστες πρέπει να παρακολουθήσουν, χωρίς να χρειάζεται να επεκτείνω το παρόν κείμενο, πέραν αυτών των βασικών αξόνων, στους οποίους αναφέρομαι και που αφορούν την εσωτερική κατάσταση, μέσα στο στράτευμα και κυρίως, του στρατού ξηράς, που έλεγχε, ο, μετέπειτα, από το πραξικόπημα της  25 Νοεμβρίου 1973, “αόρατος” και εκ του παρασκηνίου, δικτάτορας Δημήτριος Ιωαννίδης, αλλά και την στάση των ΗΠΑ, που στήριξαν την αποτροπή της πολιτικοποίησης του δικτατορικού καθεστώτος, που επιχειρούσε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος και η οποία αμερικανική στάση είχε τους δικούς της λόγους, που είχαν να κάνουν, με την ανυπακοή του πρώην συνεργάτη τους, με την CIA, στον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του Οκτωβρίου του 1973, κατά την διάρκεια του οποίου ο Γεώργιος Παπαδόπουλος δεν υπήρξε συνεργάσιμος, με την Ουάσινγκτων και φυσικά, πλήρωσε το αντίστοιχο τίμημα με την ανατροπή του, από τον Δημήτριο Ιωαννίδη. 

Όλα αυτά είναι αρκετά και δεν χρειάζεται να προχωρήσω περισσότερο το παρόν κείμενο, παραπέμποντας, για μία, ακόμη, φορά, το αναγνωστικό κοινό, στην παρακολούθηση του αρχικού βίντεο, που τράβηξα, χθες, 15/11/2025, ως μία από τις πολλές ιστορικές καταγραφές των γεγονότων εκείνης της ταραγμένης εποχής του Νοέμβρη του 1973.

Εννοείται, βεβαίως, ότι και αυτή η προσωπική ιστορική καταγραφή είναι, υπό κρίση. Αλλά, τουλάχιστον, είναι ειλικρινής.