1955 Από τα Σεπτεμβριανά, 68 χρόνια, μετά : Από την Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο και την Τένεδο, αρχίζει η άμυνα της ελληνικής κοινωνίας, απέναντι, στο τουρκικό κράτος. Μια συζήτηση, που πρέπει να γίνει, από την κοινωνία μας, την οποία συζήτηση επιθυμεί να μην διεξαχθεί η εντόπια ελίτ.

6/9/1955 : Ο καθοδηγημένος, από το θεσμικό τουρκικό κράτος, όχλος ρημάζει τις περιουσίες των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, βιάζει, σκοτώνει, λεηλατεί. Το ελληνικό κράτος υπήρξε απόν…

Οι εκφραστές του σύγχρονου ελληνικού πατριωτισμού συνηθίζουν να λένε και να υποστηρίζουν ότι η άμυνα της χώρας μας, απέναντι στο τουρκικό κράτος, αρχίζει, από την Κύπρο. Η δική μου γνώμη είναι πολύ διαφορετική. 

Προφανώς, βέβαια, το κρίσιμο σημείο αυτής της άμυνας της ελληνικής κοινωνίας, απέναντι στο τουρκικό κράτος (δηλαδή την Τουρκία, νοούμενη, όχι, ως χώρα και ως κοινωνία, αλλά, με την ψυχρή, ωμή και ανελέητη εξουσιαστική έννοια του κράτους, ως κυρίαρχης δύναμης), περνάει, από την Κύπρο, αλλά, στην πραγματικότητα, η άμυνα της ελληνικής κοινωνίας, απέναντι, στο τουρκικό κράτος, περνάει πρώτα και επικαθορίζεται - και φοβάμαι (ειμαι σίγουρος) ότι έχει επικαθοριστεί -, από την Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο και την Τένεδο.

Φυσικά, οι πλείστοι όσων διαβάζουν αυτές τις γραμμές θα κάνουν λόγο, για τον (υποτιθέμενο) εθνικισμό, που φανερώνει αυτή η διαπίστωση, στην οποία προβαίνω, αλλά, φυσικά, δεν έχουν δίκιο. Δεν πρόκειται, περί αυτού.

Με δεδομένη την Μικρασιατική Καταστροφή και την Συνθήκη της Λωζάνης της χρονικής περιόδου 1922 - 1924 και τις Συνθήκες Ζυρίχης - Λονδίνου, τον χειμώνα του 1959 - για τις οποίες δεν ερωτήθηκε, καν, ο κυπριακός πληθυσμός, στον οποίο, απλώς, επιβλήθηκαν - που αποτελούν μια αχρείαστη σαρωτική ελληνική διπλωματική ήττα, την ευθύνη, για την οποία, φέρουν ο μοιραίος, για την Κύπρο, τότε, πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο, επίσης, μοιραίος υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ (τους οποίους, δυστυχώς, ξαναείδαμε, να ασκούν, για μια, ακόμη φορά, το κακοποιό έργο τους, στην Κύπρο, αφήνοντας τον τουρκικό αποβατικό στόλο, να φέρει εις πέρας, την εισβολή της 20/7/1974 και την κατοχή του 37% του νησιού, από τον τουρκικό στρατό) και δημιούργησαν, στην Μεγαλόνησο, χωρίς, “φυσικά”, να ερωτηθεί ο κυπριακός πληθυσμός, ένα εξαρτημένο κράτος, υπό την κηδεμονία της Βρετανίας, της Ελλάδας και της Τουρκίας, έχουμε μια πολύ κακή, αλλά, εν πάση περιπτώσει, υπαρκτή βάση, σε συνδυασμό, με το νομικό καθεστώς του Αιγαίου, για μια συζήτηση, που, πρώτα από όλα, πρέπει να διεξαχθεί, εντός της ελληνικής κοινωνίας, για τα ζητήματα και τις αξιώσεις, που θέτει το τουρκικό κράτος, αλλά και για τα αντίστοιχα ζητήματα, που πρέπει να θέσει αμυνόμενη η κοινωνία μας. 

Η συζήτηση, για την οποία αναφέρω ότι πρέπει να γίνει, δεν αφορά την μεγίστη πλειοψηφία της εντόπιας ελίτ, η οποία, ως ψοφοδεής, που είναι, το μόνο, που μπορεί να πράξει, είναι, απλώς, να συζητήσει τους όρους μιας συνθηκολόγησης, με την τουρκική κυβέρνηση, χωρίς πόλεμο.

Όμως, για να μην γίνει μία συνθηκολόγηση, χωρίς πόλεμο, αλλά μια συμφωνία εφ’ όλης της ύλης, με την τουρκική πλευρά, πρέπει να ξεκαθαριστούν οι αφετηριακές βάσεις αυτής της συζήτησης. Και φυσικά, η αφετηριακές βάσεις αυτής της συζήτησης, πρέπει να ξεκινούν, από τα έστω κακά κεκτημένα του παρελθόντος. 

Όταν λοιπόν αναφέρω ότι η ελληνική κοινωνία πρέπει να αρχίσεις τηη άμυνά της, από την Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο και την Τένεδο και φυσικά στην συνέχεια την Κύπρο και το Αιγαίο, δεν σημαίνει ότι πρέπει να επιστρέψουμε, στο 1921, ούτε, φυσικά, εκφράζω κάποια σοβινιστική θέση. Αυτό, που εννοώ, είναι πολύ απλό, από την στιγμή που υπάρχει η Συνθήκη της Λωζάνης, η ελληνική πλευρά οφείλει να θέσει τα ζητήματα, που έχουν προκύψει, εξαιτίας της εθνοκάθαρσης, στην οποία έχει προβεί το τουρκικό κράτος όλα τα προηγούμενα χρόνια, με την, εκ των πραγμάτων, βίαιη εκδίωξη του ελληνικού πληθυσμού της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, με αποτέλεσμα να μην εφαρμόζονται, στην πράξη, οι όροι της Συνθήκης της Λωζάνης, γεγονός, το οποίο υπήρξε μια επιδίωξη του τουρκικού κράτους, την οποία εφάρμοσε συστηματικά και με εμμονική στοχοπροσήλωση. 

Για παράδειγμα, στην Ίμβρο και στην Τένεδο, όπου δεν εφαρμόζεται το καθεστώς της τοπικής αυτονομίας του ελληνικού πληθυσμού, ο όποιος, στην συντριπτική πλειοψηφία του, έχει εκδοθεί και έχει αντικατασταθεί, από τουρκικό πληθυσμό, οι όποιες συζητήσεις, με την τουρκική πλευρά, θα πρέπει να ξεκινούν από την αποκατάσταση, κατά το δυνατόν, των πραγμάτων και των συσχετισμών δυνάμεων, που υπήρχαν στην Κωσταντινούπολη, στην Ίμβρο και στην Τένεδο, πριν από τα τραγικά γεγονότα της Κωνσταντινούπολης, με τα Σεπτεμβριανά του 1955, τα οποία το ελληνικό κράτος αποδέχτηκε, στην πράξη, χωρίς να προστατεύσει τον ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, από τους διωγμούς, που εξαπέλυσε η κυβέρνηση του Adnan Menderes και φυσικά, να προχωρήσει, στη διεξαγωγή πολέμου, με την Τουρκία, ούτως ώστε να διεκδικήσει την πλήρη συμμόρφωση της Άγκυρας, με τους όρους της Συνθήκης Λωζάνης. Και φισικά, αυτή η απραξία συνεχίστηκε και στους διωγμούς που υπέστη ο ελληνικός πληθυσμός της Κωσταντινούπολης, το 1964, όπως και το 1974, με αποτέλεσμα, σήμερα, ο ελληνικός πληθυσμός Κωσταντινούπολης να έχει μείνει στα επίπεδα κάποιων λίγων χιλιάδων, από τα επίπεδα των 200.000, που βρισκόταν, στα χρόνια, που υπογράφηκε η Συνθήκη της Λωζάνης, ενώ, φυσικά, το τουρκικό κράτος ουδέποτε επέτρεψε την εφαρμογή ενός καθεστώτος αυτονομίας, στους πληθυσμούς της Ίμβρου και της Τενέδου, οι οποίοι αποδεκατίστηκαν, κατ’ εφαρμογήν των αποφάσεων του τουρκικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας, το οποίο συντόνισε τον εθνοκαρτήριο ξεριζωμό των εναπομεινάντων ελληνικών πληθυσμών στην Τουρκία.

Ξεκινώντας, λοιπόν, από αυτά τα δεδομένα, για τα οποία η Άγκυρα όχι, απλώς, πρέπει να δώσει λόγο, αλλά να προχωρήσει, στην αποκατάσταση των ζημιών, που έκανε, δηλαδή, ουσιαστικά, της εθνοκάθαρσης του ελληνικού πληθυσμού, της Τουρκίας, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και όταν αυτό δεν είναι δυνατόν να συμβεί, θα πρέπει να υποχρεωθεί να συζητηθεί, εκτενώς και με ικανή προσοχή, να προβεί, σε μια γκάμα ανταλλαγμάτων, για την εθνοκάθαρση, την οποία διέπραξε. Αυτά τα ανταλλάγματα, φυσικά, είναι που μπορούν να μελετηθούν και να απαιτηθούν από την τουρκική πλευρά. 

Φυσικά, αυτού του είδους τα ανταλλάγματα δεν έχουν την ικανότητα, ούτε και την πρόθεση, ούτε η εντόπια ελίτ, ούτε η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη να διερευνήσουν ποιά πρέπει και μπορεί να είναι. Και πολύ περισσότερο, δεν έχουν την διάθεση να διεκδικήσουν.

Αλλά όλα αυτά μπορούν και πρέπει να γίνουν, στα πλαίσια αυτής της συζήτησης, που ζητώ και την οποία πρέπει να διεξαγάγει η ελληνική κοινωνία. 

Δεν είναι εύκολο αυτό. Είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Αλλά δεν είναι αδύνατο. 

Και καθίσταται απαραίτητο, για τον απλούστατο λόγο ότι, ανεξάρτητα, από το τί πράττει το ελληνικό κράτος - αν μπορούμε να μιλήσουμε, για υπαρκτό και πραγματικό ελληνικό κράτος - η αλήθεια είναι ότι η ελληνική κοινωνία κινδυνεύει, από το τουρκικό κράτος και μπορεί να οδηγηθεί, από την ψοφοδεή ελληνική ελίτ, σε παραχωρήσεις δικαιωμάτων οι οποίες είναι ανεπίτρεπτες να γίνουν και φυσικά, αυτό, που είναι βέβαιο, είναι ότι, όταν γίνουν, ο ελληνικός πληθυσμός δεν πρόκειται να ερωτηθεί επί αυτών. 

Κάτι τέτοιο φυσικά δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να συμβεί. 

Και αυτό είναι η βασική απαίτηση, η οποία πρέπει να καταστεί σαφής, από την ελληνική κοινωνία, προς την εντόπια ελίτ και φυσικά, τον ελληνικό αστικό πολιτικό κόσμο, είτε αυτός είναι της δεξιάς, είτε της αριστεράς, είτε του κέντρου.

Αλλά τα ζητήματα, που πρέπει να συζητηθούν, όπως έγραψα, δεν σταματούν εδώ. Αφορούν την Κύπρο και το Αιγαίο.

Αλλά αυτά θα τα εξετάσω, σε ένα επόμενο δημοσίευμα.