11/9/1973 : Ο κοινωνικός πόλεμος, στην Χιλή και το πραξικόπημα, κατά της κυβέρνησης του προέδρου Salvador Allende, από τον υπερεκατονταετή, πλέον, Henry Kissinger, την CIA και τον Augusto Pinochet, 50 χρόνια, μετά. (Πρόλαβαν και κατέστειλαν μια κλασικού τύπου εργατική εξέγερση, που θα γραφειοκρατικοποιούνταν; Πιθανόν, αλλά υπήρχαν και άλλοι στόχοι).

11/9/1973 Ο πρόεδρος της Χιλής Salvador Allende, με το όπλο, στο χέρι, στην είσοδο του προεδρικού μεγάρου La Moneda, ενώ βομβαρδίζεται, από τους πραξικοπηματίες του στρατηγού Augusto Pinochet. Ο Allende αρνούμενος να παραδοθεί, σε λίγα λεπτά, αργότερα, θα αυτοκτονήσει. Η CIA, ο, τότε, πρόεδρος των ΗΠΑ Richard Nixon, ο εσχατόγερος, πλέον, τότε, υπουργός Εξωτερικών Henry Kissinger, ως εργαλεία των αμερικανικών πολυεθνικών εταιρειών και του βαθύτατου αμερικανικού κράτους, έκαναν την δουλειά τους…

Έχοντας περάσει 50 χρόνια, από το πραξικόπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 1973, στην Χιλή από την αμερικανική CIA, τις πολυεθνικές εταιρείες, με ενορχηστρωτή τον επιζώντα, έως και τις ημέρες του τωρινού καιρού Henry Kissinger, θεωρώ ότι αξίζει και ότι οφείλω ένα αφιέρωμα, στον κοινωνικό πόλεμο, στην Χιλή, ο οποίος έληξε, με το πραξικόπημα του στρατού, υπό τον στρατηγό Augusto Pinochet, εγκαθιδρύοντας μια 17ετή  σκληρή και αιματηρή δικτατορία, που άφησε πίσω της 40.175 δολοφονημένα και εξαφανισμένα θύματα και οδήγησε, στην εξορία, 200.000 φυγάδες, μέσα σε έναν πληθυσμό, που, τότε, δεν πρέπει να ξεπερνούσε τα 14.000.000 κατοίκων.

Και λέω ότι οφείλω αυτό το αφιέρωμα, στο πραξικόπημα, κατά του Salvador Allende, διότι 50 χρόνια πριν, όταν ήμουν νέος, μη έχοντας κλείσει, ακόμη, τα 15 μου χρόνια, η Ελλάδα βρισκόταν, στον αστερισμό της δικτατορίας του Γεωργίου Παπαδόπουλου, αλλά το κίνημα του Πολεμικού Ναυτικού, τον Μάιο του 1973, η ανατροπή του βασιλικού θεσμού, από την δικτατορία, η πεποίθηση, που, τότε, μου δημιουργήθηκε ότι το καθεστώς της στρατιωτικής δικτατορίας της 21/4/1967 ήταν ένα ανώμαλο καθεστώς (μια πεποίθηση, που, ενώ, για άλλους ήταν δεδομένη, δεν συνέβαινε το ίδιο, μέσα, στην δική μου συντηρητικών απόψεων οικογένεια, οπότε, σχηματίζοντας αυτήν την πεποίθηση, περί της ανωμαλίας του καθεστώτος του Παπαδόπουλου, πραγματικά, έκανα, χωρίς να το επιδιώκω, ούτε και να το σκέπτομαι, καν, μια πολύ σημαντική προσωπική υπέρβαση, κάτι, που το αντιλήφθηκα, ως τέτοιο, αργότερα, μετά την έλευση της νέας δικτατορίας του Δημητρίου Ιωαννίδη, στις 25/11/1973) και οι ειδήσεις, που παρακολουθούσα, τότε, ανελλιπώς, από την, σχετικά, νεοφερμένη, στο σπίτι μας, τηλεόραση, έχουν κρατήσει, στην μνήμη μου, ζωντανή, μέχρι σήμερα, την ειδησεογραφία και έχουν καταστήσει οικεία τα γεγονότα της εποχής εκείνης, πριν, κατά και μετά, το πραξικόπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 1973, στην Χιλή.

Μπορούμε να πούμε ότι το πραξικόπημα αυτό, που ανέτρεψε την κυβέρνηση του Salvador Allende σημάδεψε το τέλος της επαναστατικής/εξεγερσιακής παράδοσης της εργατικής τάξης, που ξεκίνησε, πολύ πριν από την Κομμούνα του Παρισιού του 1871 και την ρωσική επανάσταση του 1917, όπως και την ισπανική επανάσταση του 1936. 

Αυτό, σε ένα βαθμό, πολύ σημαντικό, είναι αλήθεια, αλλά δεν σημαίνει και το τέλος της ιστορικής παρουσίας του εργατικού κινήματος, το οποίο, ακόμη και στις ημέρες μας, επιβιώνει, όπως μπορεί να επιβιώσει, σε έναν όχι ασήμαντο αριθμό χωρών, όπως η Βρετανία, η Γαλλία, η Γερμανία, ακόμη και η Ισπανία. Βέβαια, αυτή η εκδοχή του εργατικού κινήματος έχει απομακρυνθεί, από τις παλαιές επαναστατικές και εξεγερσιακές παραδόσεις του κινήματος αυτού (με την επιφύλαξη, που έχει να κάνει, με το γαλλικό εργατικό κίνημα), εντασσόμενο, στο κλασικό ρεύμα του ρεφορμισμού, σηματοδοτώντας την ορθότητα της γνωστής διαπίστωσης του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν ότι η εργατική τάξη, από μόνη της, δεν μπορεί να έχει πολιτική, παρά μόνον συνδικαλιστική συνείδηση, γεγονός, το οποίο οδήγησε τον Ρώσο μαρξιστή επαναστάτη, στην δεύτερη, πολύ σημαντικότερη, αλλά και επικίνδυνη, ως πραγματιστική διαπίστωση, ότι η πολιτική (σοσιαλιστική) συνείδηση έρχεται, στο προλεταριάτο, από έξω, δηλαδή από τους αστούς διανοούμενους, κάτι, που αποτελεί το κεντρικό σημείο της ιδεολογίας και της αφετηριακής αιτιολόγησης της κυριαρχίας, ως ιθύνουσας τάξης, της κομματικής, κρατικής και επιχειρηματικής γραφειοκρατίας, στην ανατολική πρακτική εκδοχή του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, όπως αναδύθηκε, στην μετεπαναστατική Ρωσία και στο σύγχρονο τέκνο της, την κομμουνιστική Κίνα. 

Οι χειρόγραφες σημειώσεις του Διευθυντή της CIA Richard Helms, που γράφτηκαν, στην διάρκεια της σύσκεψης της 15/9/1970, με τον πρόεδρο Richard Nixon και τον Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας Henry Kissinger, στην οποία ο Nixon έδωσε την εντολή, λόγω της εκλογής του Salvador Allende, στην προεδρία της Χιλής “Κάντε την οικονομία να βογκήξει”, καθώς και για την έναρξη των ενεργειών, για την υπονόμευση της χιλιανής κυβέρνησης, έως και την ανατροπή της.

Ως εκ τούτου, ο κοινωνικός πόλεμος στην Χιλή, που κορυφώθηκε, με το πραξικόπημα της 11/9/1973 και είχε, ως τυπική του έναρξη την εκλογή του Salvador Allende, το 1970, στην προεδρία της χώρας, ως επικεφαλής του Λαϊκού Μετώπου, στο οποίο κυριαρχούσε το μαρξιστικής πολιτικής ιδεολογίας Σοσιαλιστικό Κόμμα της Χιλής, αλλά και το ισχυρό Κομμουνιστικό Κόμμα, με ηγέτες, αντίστοιχα, τον ίδιο τον Salvador Allende και τον Luis Corvalan, έφθασε και μπορώ να πω ότι ξεπέρασε τα όριά του, στην συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, ακριβώς επειδή, μαζί με τα συμφέροντα των πολυεθνικών εταιριών, που εκμεταλλεύονταν τον χαλκό της Χιλής ο οποίος αποτελούσε το 80% των εξαγωγών των εξαγωγών της και τον οποίο εθνικοποίησε η κυβέρνηση Allende, Η εντόπια ολιγαρχία φοβήθηκε την έλευση ενός ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού που θα την παραγκωνίζεται θα την παραγκώνισέ μετασχηματίζοντας την Χιλή, σε μια τυπική χώρα του, τότε, “υπαρκτού σοσιαλισμού”, μεταφέροντάς την, στην σφαίρα επιρροής της “Σοβιετικής Ένωσης”, κάτι που, απλώς, δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτό, από την Ουάσινγκτων, στην οποία την διοίκηση ασκούσε η κυβέρνηση του προέδρου Richard Nixon, με πρωτεργάτη τον εσχατόγερο Henry Kissinger, ο οποίος, μαζί με την CIA, ήταν εκείνος, που έδωσε το πράσινο φως, για την εκδήλωση του πραξικοπήματος της 11/9/1973. 

  

Το 1998, ο Augusto Pinochet είχε περιπέτειες, στο Λονδίνο, καθώς εκκρεμούσε, στην Ισπανία, ένταλμα σύλληψής του, με την κατηγορία της διάπραξης εγκλημάτων, για μαζικές δολοφονίες και βασανισμούς πολιτικών αντιπάλων του. Δυστυχώς, όμως, κατάφερε να ξελασπώσει και να ψοφήσει ήσυχος, στην Χιλή, στις 10/12/2006, στην ηλικία των 90 ετών…

Με λίγα λόγια, η αλήθεια είναι ότι ο κοινωνικός πόλεμος, στην Χιλή, ανάμεσα, σε μια εργατική τάξη, η οποία αριθμούσε το 43% του πληθυσμού της χώρας, που αποτελείτο, από μισθωτούς και 22% από αγρότες, εκ των οποίων οι πλείστοι ήσαν ακτήμονες και στην αστική τάξη της χώρας, βρέθηκε ανάμεσα, στην σύγκρουση των δύο υπερδυνάμεων της εποχής και τον Ψυχρό Πόλεμο, που, τότε, επικρατούσε. 

Αλλά ας μην έχουμε αυταπάτες. Η κυβέρνηση του Salvador Allende, σε κάθε περίπτωση, ήταν τελειωμένη, από την στιγμή, που αποφάσισε την εθνικοποίηση του ορυκτού πλούτου της χώρας, απομακρύνοντας τις αμερικανικές πολυεθνικές εταιρίες, οι οποίες τον εκμεταλλευόταν. 

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια και αυτή την αλήθεια πλήρωσε και ο ίδιος ο Salvador Allende, αλλά, κυρίως, το εργατικό κίνημα της Χιλής, το οποίο εμφάνισε, στην καθημερινή πράξη, όργανα δυαδικής κοινωνικής εξουσίας, πάνω στα οποία μισοστηρίχθηκε η κυβέρνηση Allende, αλλά δεν τα ενίσχυσε, αποφασιστικά, κατά την κρίσιμη περίοδο, προ του πραξικοπήματος της 11/9/1973, το οποίο, λογικά, θα έπρεπε να αναμένουν η κυβέρνηση του Λαϊκού μετώπου και ο ίδιος ο πρόεδρος Allende, αφού, άλλωστε, πριν από το Σεπτέμβριο του 1973, τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου, είχε υπάρξει ένα άλλο πραξικόπημα το οποίο, για άγνωστους λόγους, απέτυχε, αλλά αποτέλεσε την εμφανή έναρξη της διαδικασίας της ανατροπής της συνταγματικής κυβέρνησης των κομμάτων της Λαϊκής Ενότητας της Αριστεράς, η οποία θύμιζε τις κυβερνήσεις των Λαϊκών Μετώπων του Μεσοπολέμου, στην Γαλλία και στην Ισπανία και είχε την ιστορική αφέλεια να ορίσει, το 1973, τον, μετέπειτα, πραξικοπηματία στρατηγό Augusto Pinochet, ως αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων της χώρας.

Ο Salvador Allende αρνήθηκε να εξοπλίσει την εργατική τάξη, η οποια είχε δημιουργήσει, όπως προανέφερα, ενεργούς κοινωνικούς θεσμούς δυαδικής εξουσίας, τα Cordones Industriales, τα οποία θα έπρεπε να εξοπλισθούν, καθώς ήταν φανερό ότι ετοιμαζόταν στρατιωτικό πραξικόπημα. Επίσης, ουδεμία προσπάθεια έγινε, για την δημιουργία λαϊκών επιτροπών, μέσα στις γραμμές των ενόπλων δυνάμεων, αν και υπήρχαν πολλοί, που υποστήριζαν το εργατικό κίνημα και την κυβέρνηση. 

Όπως είπε, τότε, ο Henry Kissinger (τον ρόλο του οποίου περιγράφει, παραστατικά, στο, παγκόσμιας φήμης κινηματογραφικό του έργο “Ο αγνοούμενος” (παραγωγής 1982), ο αειθαλής Κώστας Γαβράς, στο οποίο εκτυλίσσεται η δολοφονία, από τους Χιλιανούς πραξικοπηματίες, ενός Αμερικάνου πολίτη, του δημοσιογράφου Charles Horman, κάτι που επιβεβαιώθηκε, αργότερα, καθώς δικαστήριο της Χιλης, το 2014, αποφάσισε ότι οι ΗΠΑ έπαιξαν θεμελιακό ρόλο, στην δολοφονία του Horman, κάτι που έχει κάνει τον ελεεινό Kissinger, επειδή και ο ίδιος έχει εμπλοκή, την υπόθεση αυτή, να πονέσει και να μισήσει τον Κώστα Γαβρά), δεν είναι δυνατόν να αφεθεί ένας λαός να οδηγήσει την χώρα του, στον “κομμουνισμό”, εννοώντας την “σοβιετική” σφαίρα επιρροής.

Υπό το φως αυτών των δεδομένων, η εκδήλωση και η επιτυχία του στρατιωτικού πραξικοπήματος ήταν, απλώς, ζήτημα χρόνου...