6-9/8/1945 : Η ρίψη των δυο ατομικών βομβών, στην Ιαπωνία, υστερα από προσωπική απόφαση του προέδρου των ΗΠΑ Harry Truman, 78 χρόνια, μετά. Προφανώς, αυτές οι πράξεις αποτελούν τα μεγαλύτερα εγκλήματα πολέμου, που έχουν διαπραχθεί, διότι ρίφθηκαν, ενσυνείδητως και προσχεδιασμένα, σε αμάχους πληθυσμούς. Και δυστυχώς, αυτά τα εγκλήματα έμειναν ατιμώρητα. (Σε κάθε περίπτωση, πάντως, τα δεδομένα ήσαν - και μπορεί να καταστούν και πάλι - αμείλικτα)…
9/8/1945 - 9/8/1999 : Ένα παλαιό βίντεο, για την ρίψη της δεύτερης ατομικής βόμβας, στο Ναγκασάκι.
Πριν 78 χρόνια, στις 6 και στις 9 Αυγούστου 1945, ο Αμερικανός πρόεδρος Harry Truman ήταν εκείνος, που πήρε την απόφαση, δυο φορές, να κτυπήσει την παραπαίουσα και ημιθανή Ιαπωνία, με την χρήση δυο ατομικών βομβών, στοχεύοντας δυο ιαπωνικές πόλεις, την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, οι οποίες, κατά την διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, δεν είχαν βομβαρδιστεί, από την αμερικανική πολεμική αεροπορία και είχαν παραμείνει άθικτες, βάσει του κεντρικού αμερικανικού σχεδιασμού και ενώ η κατασκευή της ατομικής βόμβας, με βάση το Πρόγραμμα Manhattan, προχωρούσε.
Η αμερικανική στόχευση ήταν να ριχθούν οι ατομικές βόμβες, όταν κατασκευάζονταν, σε άθικτες, από τον πόλεμο, ιαπωνικές πόλεις, προκειμένου να διαπιστωθεί η καθαρή και πραγματική καταστροφικότητά τους. Αυτός ήταν ο λόγος, που, μέχρι τότε, δεν είχαν βομβαρδιστεί. Οι κάτοικοί τους νόμιζαν ότι ήσαν τυχεροί. Δυστυχώς, δεν ήσαν.
Πάνω από 200.000 άνθρωποι, στην μεγίστη πλειοψηφία τους, άμαχοι εξαϋλώθηκαν και πέθαναν, ως αποτέλεσμα των δυο ατομικών βομβών, που ερρίφθησαν, τότε, ενώ οι δυο ιαπωνικές πόλεις ισοπεδώθηκαν.
Αναμφίβολα, οι αποτρόπαιες αυτές πράξεις είναι τα μεγαλύτερα εγκλήματα πολέμου, σε ολόκληρη την Ιστορία της ανθρωπότητας, γεγονός το οποίο δεν υπήρξε απαρατήρητο, τότε. Ο πρόεδρος Harry Truman και οι συνεργάτες του γνώριζαν, πολύ καλά, το τί επρόκειτο να πράξουν, κάτι που ήταν γνωστό, ως προς την τεράστια έκταση των καταστροφών, που θα επερχόντουσαν, με την ρίψη των ατομικών βομβών, όχι μόνο σε κυβερνητικό επίπεδο και στο επίπεδο της ανώτατης στρατιωτικής ηγεσίας των ΗΠΑ.
Και δυστυχώς, αυτές οι αποτρόπαιες πράξεις, αυτά τα εγκλήματα πολέμου, σε μαζική κλίμακα, κατά αμάχων, έμειναν χωρίς τιμωρία.
Η γνώση των τεράστιων καταστροφών και των πολυάριθμων θυμάτων, που θα ακολουθούσαν την ρίψη των ατομικών βομβών, στις ιαπωνικές πόλεις, που είχαν επιλεχθεί, δίκην πειραματόζωων, είχε επεκταθεί και στην κατώτερη αμερικανική στρατιωτική ιεραρχία, γι’ αυτό, άλλωστε και ο διοικητής της μοίρας των αεροσκαφών, στην οποία ανήκαν τα πολεμικά αεροσκάφη, από τα οποία θα ερίπτοντο οι ατομικές βόμβες, Carl A. Spatz, ζήτησε γραπτές εντολές, από την αμερικανική ηγεσία, για να εκτελέσει τις αποστολές των αεροσκαφών, διότι, όπως έλεγε “δεν μπορούσε να σκοτώσει, ίσως, 100.000 ανθρώπους, μόνον, με προφορικές εντολές”.
Πράγματι, οι γραπτές εντολές του εδόθη σαν, από τους υπουργούς Στρατιωτικών Henry Stimson και Εσωτερικών George Marshall jr., αφού, βέβαια, ο πρόεδρος Harry Truman έλαβε την τελική απόφαση, για την ρίψη των ατομικών βομβών.
Αυτή η απόφαση, για την ρίψη των ατομικών βομβών, στις δυο ιαπωνικές πόλεις δεν ήταν εύκολη. Δεν υπήρχε ομοφωνία, στο επιτελείο του προέδρου Harry Truman. Υπήρχαν διαφωνίες, οι οποίες, όμως, ήσαν μειοψηφικές. Αλλά η αλήθεια είναι ότι, για τον Αμερικανό πρόεδρο, η απόφαση υπήρξε δεδομένη και λήφθηκε εύκολα και στις δυο περιπτώσεις· στην δεύτερη ρίψη της ατομικής βόμβας, μάλιστα, η απόφαση του Harry Truman ήταν πολύ πιο εύκολη, από την πρώτη φορά.
Αλλά, για να κάνω μια ψύχραιμη αποτίμηση των γεγονότων εκείνης της κακής εποχής, πρέπει να αναφέρω ότι τα δεδομένα, που είχε, μπροστά του, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Harry Truman ήσαν αμείλικτα.
Ας τα δούμε :
Οι πρακτικές λύσεις και επιλογές, που είχε ο Αμερικανός πρόεδρος, για να υποχρεώσει την ιαπωνική ηγεσία, δηλαδή, ουσιαστικά, τον αυτοκράτορα Χιροχίτο, να αποφασίσει την συνθηκολόγηση και την παράδοση της Ιαπωνίας, στις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις, ήσαν, αποκλειστικά, τρεις. Άλλες δεν υπήρχαν.
Α) Να προχωρήσει, στην κατάληψη όλων των ιαπωνικών νησιών.
Αυτή η λύση, όμως, απαιτούσε τεράστιες απώλειες των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, σε νεαρούς μάχιμους άνδρες, αφού θεωρείτο κάτι παραπάνω, από σίγουρο, ότι ο ιαπωνικός λαός θα πολεμούσε, για κάθε σπιθαμή της πατρώας γης. Οι υπολογισμοί, για τις αμερικανικές απώλειες, ξεπερνούσαν το 1.000.000 στρατιώτες και πιθανόν είναι ο αριθμός των απωλειών, σε έμψυχο δυναμικό, για τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ, να ξεπερνούσε, κατά πολύ, αυτά τα αριθμητικά μεγέθη. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η Ουάσινγκτων θα ήταν υποχρεωμένη να αποδεχθεί την απόβαση και των “σοβιετικών” ενόπλων δυνάμεων, στα ιαπωνικά νησιά, προκειμένου να μετριάσει τις αμερικανικές απώλειες. Κάτι τέτοιο δεν ήταν αποδεκτό, από την αμερικανική ηγεσία.
Β) Να προχωρήσει, σε πλήρη ναυτικό αποκλεισμό της Ιαπωνίας.
Όπως είναι γνωστό, η Ιαπωνία είναι μια νησιωτική/πολυνησιακή χώρα και θα στερείτο πρώτων υλών και εισαγωγών οποιασδήποτε μορφής, σε τρόφιμα και λοιπά αγαθά. Υποτίθεται, λοιπόν, ότι ήταν λογικό, σε ένα βάθος χρόνου, η πείνα και οι στερήσεις θα υποχρέωναν τον αυτοκράτορα να συνθηκολογήσει και να παραδώσει την χώρα του, στους Αμερικανούς. Αυτή η πιθανότητα, όμως, δεν ελάμβανε υπόψη το πραγματικό γεγονός ότι ο ιαπωνικός λαός θα μπορούσε να ανεχθεί οποιοδήποτε βιοτικό επίπεδο, όσο χαμηλό και αν ήταν αυτό. Θα μπορούσε να τρέφεται, ακόμη και με γρασίδι, αρνούμενος, κάτω από της διαταγές του αυτοκράτορα και της ιαπωνικής στρατιωτικής ηγεσίας, να παραδοθεί. Ως εκ τούτου, το μάκρος του χρόνου, για την παράδοση της Ιαπωνίας, θα επιμηκυνόταν και θα καθιστατο απροσδιόριστο, ενώ, από την άλλη πλευρά, ουδείς μπορούσε να προβλέψει το τι θα έπρατταν οι “Σοβιετικοί”, αν και το πιθανότερο είναι να μην έκαναν τίποτε.
Γ) Να προχωρήσει στην ρίψη των ατομικών βομβών, που είχαν κατασκευασθεί.
Η ρίψη των ατομικών βομβών, στην Ιαπωνία, θα υποχρέωνε τον αυτοκράτορα και την ιαπωνική στρατιωτική ηγεσία να παραδοθούν, περίπου, άμεσα και χωρίς απώλειες, για τον αμερικανικό στρατό. Ο πόλεμος, έτσι, θα έληγε.
Τελικά, η αλήθεια είναι ότι, παρά τις διαφωνίες της ιαπωνικής στρατιωτικής ηγεσίας, η οποία έλεγε ότι οι Αμερικανοί δεν διέθεταν τρίτη βόμβα, ο αυτοκράτορας Χιροχίτο αποφάσισε την παράδοση της Ιαπωνίας, στους Αμερικανούς και την λήξη του πολέμου. Η ιαπωνική στρατιωτική ηγεσία υπάκουσε, στην εντολή του αυτοκράτορα και έκανε χαρακίρι. Η Ιαπωνία παραδόθηκε, ο πόλεμος τελείωσε.
Αυτές ήσαν οι επιλογές, που διέθετε, τότε, ο πρόεδρος Harry Truman. Δεν υπήρχαν άλλες.
Αλλά, δυστυχώς, αφήνοντας, στην κρίση των αναγνωστών, το τί έπρεπε να γίνει, τότε (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η προσωπική μου θέση είναι ουδέτερη, διότι αυτό που θεωρώ ότι έπρεπε να μην γίνει, είναι η ρίψη των ατομικών βομβών, στις ιαπωνικές πόλεις), πρέπει να έλθω, στο σήμερα, το οποίο μπορεί, προοπτικά, να εξελιχθεί, σε ένα - όχι, αναγκαία, μακρινό - ζοφερό μέλλον.
Ο πόλεμος, στην Ουκρανία, μας δείχνει ότι, τώρα, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν και η ρωσική ηγεσία έχουν επιλέξει την αντίστοιχη πρώτη λύση, που δεν επέλεξε, στην εποχή του, ο Harry Truman. Έχουν εισβάλει, στην Ουκρανία, με στρατιωτικές δυνάμεις και φυσικά υφίστανται σημαντικές απώλειες, σε ζωές στρατιωτών, ενώ ο πόλεμος έχει μακροχρονίσει.
Προφανώς, η ρωσική ηγεσία και οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις έχουν τις απαιτούμενες αντοχές να διεξάγουν αυτόν τον πόλεμο, που οι ΗΠΑ και η Δύση δεν έχουν.
Όμως, μέχρι πότε θα συμβαίνει αυτό;
Και εδώ, είναι, που έρχεται, στην επιφάνεια, ο σαφής κίνδυνος η ρωσική ηγεσία, κάποια στιγμή, να προχωρήσει, στην αμείλικτη επιλογή, που έκανε η αμερικανική ηγεσία, τον Αύγουστο του 1945.
Και κάτι τέτοιο θα αποτελεί μια ζοφερή εξέλιξη…
Σχόλια