Ο Νίκος Ζαχαριάδης εξακολουθεί πάντα να ταλανίζει την κομμουνιστική αριστερά 50 χρόνια μετά το θάνατο του. Μια ματιά, στις προφανείς πολιτικές σκοπιμότητες και στις εγγενείς τεράστιες κοινωνικές/ταξικές ανεπάρκειες του πορίσματος της Επιτροπής των Τάσου Βουρνά και Βασίλη Νεφελούδη, της 17/5/1988, για την αποκατάσταση της μνήμης των αγωνιστών της κομμουνιστικής αριστεράς, που συκοφαντήθηκαν και εξοντώθηκαν, από την ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ.
Είναι 50 χρόνια τώρα, από την 1η Αυγούστου 1973, που ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ, άφησε την τελευταία του πνοή, στο Σουργκούτ της “Σοβιετικής Ένωσης”, με την αυτοκτονία του, η οποία, ουσιαστικά, υπήρξε υποβοηθούμενη, από τις ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΚΚΣΕ, μετά από μια μακριά πορεία διώξεων, που υπέστη, οι οποίες, τελικά, τον οδήγησαν, στην υπερσιβηρική εξορία και στον θάνατο, που έκλεισε το κεφάλαιο της βιολογικής ζωής του Νίκου Ζαχαριάδη, αλλά όχι αυτά, που άφησε πίσω του, τα οποία τον κρατούν, ενεργό, στην πολιτική ζωή, πέρα από την ιστορία του τόπου μας, στην οποία άφησε ανεξίτηλη την πολιτική του διαδρομή, κυρίως, με την αναβίωση του ζαχαριαδισμού, ως της ελληνικής εκδοχής του σταλινισμού, με την πολιτική και κομματική του αποκατάσταση, από το ΚΚΕ, κατά την εποχή της ηγεσίας της Αλέκας Παπαρήγα και τώρα, του Δημήτρη Κουτσούμπα.
Τα όσα αφορούν τον ίδιο τον Νίκο Ζαχαριάδη, οι αναγνώστες μπορούν να τα δουν, σε παλαιότερα άρθρα μου, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ [δείτε τα : 28/12/1926 - 1/8/1973 : Ο Νίκος Ζαχαριάδης έδωσε μάχαιρα και έλαβε κρεμάλα. (Από την δολοφονία του Ηλία Γεωργοπαπαδάκου στην υποβοηθημένη αυτοκτονία). και ΠΩΣ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ; (Αυτοκτονία ή δολοφονία;) και 1941 - 1945 : Η ζωή και η δράση του Νίκου Ζαχαριάδη στο Νταχάου. Συνεργάτης της ναζιστικής διοίκησης του στρατοπέδου συγκέντρωσης, ή ενεργός αντιστασιακός; (Μια ανατομία των, σταλινικής εμπνεύσεως, συκοφαντιών των αντιπάλων του).].
Δεν χρειάζεται η επανάληψη όσων έχω γράψει, για τον ιστορικό ηγέτη του ΚΚΕ. Αρκεί, μόνο, να συμπληρώσω, εδώ, ότι, όταν ο Κώστας Λουλές, πήγε, στις 26/7/1973, να τον δει, στο Σουργκούτ, για να του μεταφέρει την απόφαση της ηγεσίας και του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ Χαριλάου Φλωράκη, να απορρίψουν αυτό, που ζητούσε, επίμονα, ο Νίκος Ζαχαριάδης, δηλαδή να του επιτραπεί να γυρίσει, στην Ελλάδα, για να δικαστεί και του αντιπρότεινε, να μεταβεί, στην Βουδαπέστη, ο Ζαχαριάδης απέρριψε την αντιπρόταση και είπε, στον Λουλέ ότι, αν, μέχρι την 1η Αυγούστου, δεν αποδεχθούν το αίτημά του, θα αυτοκτονήσει. Ο Λουλές του απάντησε, υπό μορφή στοιχήματος, ότι «Νίκο δεν θα το κάνεις αυτό» και έφυγε. Φυσικά, είχε άδικο και όπως έγραψε, στο τελευταίο του σημείωμα ο Ζαχαριαδης, «ο Λουλές έχασε το στοίχημα».
Κάπου εδώ, όμως, αξίζει να πληροφορηθούν, ή να θυμηθούν οι αναγνώστες το περιεχόμενο του πορίσματος της επιτροπής, που είχε επικεφαλής, τους Τάσο Βουρνά και Βασίλη Νεφελούδη, το οποίο εκδόθηκε, στις 17 Μαΐου 1988 και αφορά την αποκατάσταση της μνήμης των μελών και των στελεχών της κομμουνιστικής αριστεράς, δηλαδή του ΚΚΕ, των τροτσκιστών και των αρχειομαρξιστών, που εξοντώθηκαν, με εντολές, είτε του ίδιου του Νίκου Ζαχαριάδη είτε ευρύτερα της ζαχαριαδικής ηγεσίας, η οποία, όχι όλες, αλλά τις περισσότερες φορές καθοδηγούνταν, από τον ίδιο τον ηγέτη του ΚΚΕ.
Ας δούμε το κείμενο αυτού του πορίσματος, το οποίο, λέει αλήθειες, είχε, όμως και εξυπηρετούσε προφανείς πολιτικές σκοπιμότητες, από εκείνους, που το συνέταξαν, οι οποίοι αποσκοπούσαν, στην ενίσχυση εκείνων των εσωκομματικών δυνάμεων, που ωθούσαν, το ΚΚΕ, στην αυτοδιάλυση, αφού το πόρισμα αυτό συντάχθηκε, στο απόγειο της πολιτικής δυναμικής του Γενικού Γραμματέα του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, κάτι, που δεν πρέπει να ξεχνάμε :
ΠΟΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΠΟΥ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΕΞΟΝΤΩΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΗΣ
Η Επιτροπή Πρωτοβουλίας συγκροτήθηκε του Σεπτέμβριο του 1987 με πρωτοβουλία του Τάσου Βουρνά, ιστορικού συγγραφέα και δημοσιογράφου και του Βασίλη Νεφελούδη και με τη συμμετοχή των: Κώστα Αναστασιάδη, δημοσιογράφου, Γιάννη Δαμασκόπουλου ανταρτοεπονίτη στα χρονιά της κατοχής, Μπάμπη Δρακόπουλου πρώην Γραμματέα του Κ.Κ.Ε. ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ, Γιώργου Ζαρογιάννη, Ταξίαρχου - Καπετάνιου του Ε.Λ.Α.Σ. και Γαβρίλη Λαμπάτου στελέχους της ΕΚΟΝ ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ. Η επιτροπή επιδίωξε, χωρίς επιτυχία, να διευρυνθεί προς την κατεύθυνση προσωπικοτήτων φάσματος ευρύτερου από αυτό που εκφράζεται από τα μετέχοντα μελή της, εμμένοντας σταθερά στην αρχική απόφαση της να παραμείνει αυτόνομη και ανεξάρτητη από οποιοδήποτε κόμμα.
Στην πρώτη συνεδρίαση της η Επιτροπή πρωτοβουλίας προσδιόρισε τους στόχους της ερευνάς της και κατάρτισε το πρόγραμμα της λειτουργίας και δράσης της. Πρέπει να σημειωθεί ότι το θέμα της αποκατάστασης της μνήμης των αγωνιστών που εξοντώθηκαν άδικα δεν τέθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα με την ίδρυση της Επιτροπής μας. Μέλη της Επιτροπής όπως ο Μπάμπης Δρακόπουλος και ο Βασίλης Νεφελούδης και άλλοι που δεν είναι μέλη της Επιτροπής, ασχολήθηκαν και στο παρελθόν με το ίδιο θέμα. Υπενθυμίζουμε σχετικά ότι το 1983 το ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ είχε συγκροτήσει Επιτροπή ερευνάς και τον ίδιο χρόνο δημοσίευσε απόφαση με την οποία αποκατέστησε την μνήμη του Παντελή Δαμασκόπουλου. Ο Γιάννης Δαμασκόπουλος, από το 1945, αγωνίζεται για την αποκατάσταση της μνήμης του πατερά του. Είναι αβάσιμοι συνεπώς οι ισχυρισμοί που είδαν το φως της δημοσιότητας και σύμφωνα με τους οποίους, στην Ελλάδα, το θέμα ανέκυψε σαν προέκταση της ανάλογης πρωτοβουλίας του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Ακόμα και η ίδρυση της επιτροπής μας, χρονικά, προηγείται της εξαγγελίας του Γκορμπατσόφ για τη συγκρότηση Επιτροπής του Κ.Κ.Σ.Ε. με σκοπό την απονομή δικαιοσύνης σε άδικα εξοντωθέντες αγωνιστές στη Σοβιετική Ένωση.
Η αυτόνομη ύπαρξη και δράση της Επιτροπής μας δεν σημαίνει καθόλου ότι είμαστε αδιάφοροι απέναντι στην ανάληψη παρομοίων πρωτοβουλιών σε άλλες χώρες. Αντίθετα, επειδή το Σταλινικό φαινόμενο της μισαλλοδοξίας και της βίαιης καταστολής κάθε διαφορετικής άποψης δεν ήταν περιορισμένο σε μια μονό χωρά, θεωρούμε ότι το ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ των εγκληματικών ενεργειών που σημειώθηκαν σε διαφορές χώρες, δεν έχει περιορισμένο εθνικό χαρακτήρα. Είναι ευρύτερα διεθνές θέμα για το κομμουνιστικό κίνημα.
Η σύσταση της Επιτροπής πρωτοβουλίας δεν θα είχε νόημα εάν τα κόμματα της Αριστεράς αναλάμβαναν, με δική τους πρωτοβουλία, το έργο της ερευνάς, της αποκατάστασης της αλήθειας και της απονομής δικαιοσύνης στους αβάσιμα κατηγορηθέντες και εγκληματικά εξοντωθέντες αγωνιστές. Επειδή όμως:
α) Το ΚΚΕ δεν έδειξε, μέχρι στιγμής, καμιά προθυμία να ασχοληθεί θετικά με το θέμα αυτό.
β) Το πρώην Κ.Κ.Ε. ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ, μετά την αποκατάσταση του Παντελή Δαμασκόπουλου το 1983, δεν συνέχισε την έρευνά του με στόχο την ολοκλήρωση του έργου που είχε αναλάβει.
γ) Κανένα άλλο από τα υπάρχοντα Κόμματα, που έχουν τις ρίζες τους στην Κομμουνιστική Αριστερά, δεν ανέλαβε παρόμοια πρωτοβουλία, αυτοί που αποτελούν την Επιτροπή πρωτοβουλίας θεώρησαν χρέος τους να την αναλάβουν. Στόχος μας ήταν:
Να ερευνήσουμε σε όλη τη δυνατή έκταση τις περιπτώσεις που γνωρίζουμε και εκείνες που θα έθεταν οι ενδιαφερόμενοι υπ’ όψιν της Επιτροπής.
Να ευαισθητοποιήσουμε την κοινή γνώμη, με την δημοσίευση όλων των σχετικών στοιχείων.
Και να συμβάλλουμε στην ενεργοποίηση των κομμάτων της Αριστεράς προς την κατεύθυνση της έρευνας και της αποκατάστασης τιμής των εξοντωθέντων αγωνιστών.
Η αποκατάσταση της μνήμης των αγωνιστών της αριστεράς δεν έχει μόνον τον χαρακτήρα της απονομής δικαιοσύνης. Δεν είναι μόνον χρέος ηθικής τάξεως. Είναι επίσης σημαντική πολιτική πράξη που αφορά όχι μόνον στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, όχι μόνον στο παρελθόν, αλλά επίσης και στο παρόν και στο μέλλον των πολιτικών ηθών της αριστεράς, στο παρόν και στο μέλλον του επίπεδου της πολιτικής σκέψης και δράσης. Όποιος αληθινά θέλει να συμβάλει στην αναστήλωση της αρχής που διακηρύχθηκε από τους θεμελιωτές του Επιστημονικού Σοσιαλισμού, κατά την οποία ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΩΡΙΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, οφείλει να δεχθεί ότι έχει χρέος να συμβάλει στο να απαλλαχθεί το Κομμουνιστικό Κίνημα από πολιτικές και πρακτικές που είναι ευθέως αντίθετες και με τον Κομμουνισμό και με την Δημοκρατία.
Οι έρευνες της επιτροπής πρωτοβουλίας περιέλαβαν σειρά από ατομικές περιπτώσεις και εκτάθηκαν σε διαφορές κατηγορίες και περιοχές, χωρίς ωστόσο να γίνει δυνατό να ερευνηθούν όλες οι πτυχές. Οι δυσκολίες ήταν πολλές και η κυριότερη από αυτές ήταν η μη δυνατότητα της Επιτροπής να προσπελάσει και να μελετήσει τα αρχεία των Κομμάτων της Αριστεράς. Από την αρχή της συγκρότησής της η επιτροπή είχε επίγνωση των δυσκολιών που θα συναντούσε και γι’ αυτό υπογράμμισε ότι το πόρισμα των εργασιών της θα ήταν ενδεικτικό μόνον και ότι χρέος των κομμάτων της αριστεράς ήταν να αναλάβουν μια περισσότερο εκτεταμένη και ολοκληρωμένη έρευνα.
Οι περιπτώσεις που ερευνήθηκαν από την Επιτροπή κατά κατηγορίες ήταν οι ακόλουθες:
Α) Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΗΓΕΤΙΚΩΝ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΤΟΥ ΚΚΕ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ Ε.Σ.Σ.Δ. ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1930-1940 ΚΑΙ ΥΠΗΡΞΑΝ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΤΑΛΙΝΙΚΩΝ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΕΩΝ
Μολονότι στην αίτηση μας προς την ηγεσία του Κ.Κ.Σ.Ε. μέχρι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει απάντηση, από πληροφορίες που συγκέντρωσε η Επιτροπή ανάμεσα στα θύματα των Σταλινικών εκκαθαρίσεων στην Ε.Σ.Σ.Δ., αναφέρονται οι:
1) ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ ΧΆΪΤΑΣ, διετέλεσε Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ.(1928-1931)
2) ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΛΟΖΩΦ, διετέλεσε γραμματέας της ΟΚΝΕ (1925-1928)
3) ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΟΥΒΑΣ, διετέλεσε γραμματέας της ΟΚΝΕ (1928-1931)
4) ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΠΥΛΙΩΤΗΣ, μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κ.Ε. (1928-1931)
5} ΚΩΣΤΑΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ, μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κ.Ε. (1928-1931)
6) ΑΛΕΞΗΣ ΧΡ1ΣΤΟΔΟΥΛΙΔΗΣ, Διευθυντής του Ριζοσπάστη (1928-1931)
7) ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΛΥΔΩΝΑΡΗΣ, Βουλευτής του ΚΚΕ στη βουλή του 1932, μέλος Κ.Ε.
3) ΜΑΡΚΟΣ ΜΑΡΚΟΒΙΤΗΣ, στέλεχος της ΟΚΝΕ
9) ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥΤΣΟΣ ή ΓΙΑΝΝΟΥΤΣΟΣ
10) ΤΖΑΝΝΗΣ ΦΛΑΡΑΚΟΣ, εργάτης, συνδικαλιστής, στέλεχος του ΚΚΕ, δραπέτευσε από τις φυλακές της Αίγινας.
11) ΚΟΥΡΟΥΚΛΗΣ, εργάτης, συνδικαλιστής, στέλεχος του ΚΚΕ, δραπέτευσε από τις φυλακές της Αίγινας
12) ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗΣ, παιδαγωγός, στέλεχος του ΚΚΕ
13) ΔΕΣΠΟΤΟΠΟΥΛΟΣ, στέλεχος του ΚΚΕ από το Βόλο
14) ΑΒΡΑΑΜ ΔΕΡΒΙΣΌΓΛΟΥ, εργάτης, αγωνιστής, δραπέτης από τις φυλακές της Αίγινας
15) ΔΟΥΡΓΕΡΙΔΗΣ, εργάτης, αγωνιστής, δραπέτης από τις φυλακές της Αίγινας
16) ΚΑΛΟΓΡ1ΔΗΣ, εργάτης, αγωνιστής, δραπέτης από τις φυλακές της Αίγινας
17) ΣΑΡΙΚΑΣ, εργάτης, αγωνιστής, δραπέτης από τις φυλακές της Αίγινας
18) ΘΩΜΑΖΟΣ, εργάτης, αγωνιστής, δραπέτης από τις φυλακές της Αίγινας
19) ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΓΚΑΡΑΚΗΣ, στέλεχος της ΟΚΝΕ
20) ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ, μέλος του Γραφείου της Κ.Ε. της ΟΚΝΕ.
Β) Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΣΤΟ ΜΠΟΥΛΚΕΣ ΤΗΣ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑΣ (1944-1948)
Το Μπούλκες είναι μια μικρή πόλη στα Βορειοδυτικά της Γιουγκοσλαβίας κοντά στα σύνορα με την Ουγγαρία. Στο σύνολο τους σχεδόν οι κάτοικοι του Μπούλκες ήταν Γερμανοί. Οι άνδρες είχαν ενταχθεί στο Χιτλερικό στρατό και οι γυναίκες συγκεντρώθηκαν σε στρατόπεδο. Η πόλη παραχωρήθηκε στους Έλληνες πολιτικούς προσφυγές που ήταν γύρω στις 5.000-6.000. Κομματικός καθοδηγητής στο Μπούλκες, ορίσθηκε ο Μιχάλης Πεκτασίδης (ανιψιός της Δόμνας, γυναίκας του Γιάννη Ιωαννίδη). Ο Μ. Πεκτασίδης αφού χρησιμοποιήθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα δολοφονήθηκε και αυτός με εντολή του Γιάννη Ιωαννίδη. Επικεφαλής του κλιμακίου της Κ.Ε. του ΚΚΕ στην Γιουγκοσλαβία και καθοδηγητές της κομματικής οργάνωσης του Μπούλκες ήταν οι Γιάννης Ιωαννίδης και Πέτρος Ρούσσος.
Μετά την ήττα στα Δεκεμβριανά, την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας και το άγριο δολοφονικό όργιο των φασιστικών συμμοριών της Δεξιάς, μερικές χιλιάδες κυνηγημένοι Ελασίτες πέρασαν στην Γιουγκοσλαβία και εγκαταστάθηκαν στο Μπούλκες. Όπως ήταν επόμενο και πικρίες υπήρχαν ανάμεσα στους πρόσφυγες, και αντιρρήσεις ακούγονταν σχετικά με την πολιτική που ακολουθήθηκε και απογοητεύσεις. Οι συζητήσεις γύρω απ' αυτά, κατά την αντίληψη της ηγεσίας, έπρεπε να "κοπούν με το μαχαίρι". Με βάση αυτή τη λογική άρχισαν οι νυχτερινές μουλωχτές συλλήψεις και εξαφανίσεις αγωνιστών. Τα θύματα της εγκληματικής αυτής νοοτροπίας και πρακτικής είναι πολλά, μερικοί από εκείνους που επέζησαν τα ανεβάζουν σε πάνω από εκατό. Οι διαφωνούντες στέλνονταν στο νησί του Δούναβη με το "αιτιολογικό" να κόβουν ξύλα για το ασβεστοκάμινο. Εκεί εξοντώθηκαν. Παρά τις προσπάθειές της, η Επιτροπή δεν μπόρεσε να βρει, σε κάποιο σημαντικό αριθμό, τα ονόματα των εξοντωθέντων στο Μπούλκες.
Γ) ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΕΞΟΝΤΩΘΕΝΤΩΝ ΗΓΕΤΙΚΩΝ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΤΟΥ ΚΚΕ
1) ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΔΑΜΑΣΚΟΠΟΥΛΟΣ, μέλος της Κ.Ε. Γενικός Γραμματέας της Πανυπαλληλικής Επιτροπής.
Απομακρύνθηκε από το κόμμα στα τέλη του 1938 με εντελώς αβάσιμες επινοημένες κατηγορίες. Το 1943 κλήθηκε από την τότε ηγεσία στο Καρπενήσι (για να του ανατεθεί δουλεία στο ΕΑΜ). Παρέμεινε 9 μήνες σε ελεύθερες περιοχές. Το καλοκαίρι του 1944 εξοντώθηκε στο Καρπενήσι. Ύστερα από 40 χρονιά στις 4/12/84, στο Ριζοσπάστη γράφτηκε ότι "συμφωνά με το από 10/4/81 πόρισμα της Κ.Ε. Ελέγχου, τον παντελή Δαμασκόπουλο δεν βαρύνει καμιά κατηγορία". Ωστόσο το πόρισμα αυτό δεν δημοσιεύτηκε.
2) ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΣΚΑΦΙΔΑΣ, μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κ.Ε. Με εντολή του Ν. Ζαχαριάδη, βγήκε από τη φυλακή με δήλωση "για να βοηθήσει το κόμμα να απαλλαγεί από τον Γ. Σιάντο" που ο Ν. Ζαχαριάδης τον θεωρούσε πράκτορα. Όπως ήταν επόμενο ο Γ. Σκαφίδας διαγράφτηκε σαν δηλωσίας. Αυτοεξορίστηκε στο χωριό της γυναίκας του, στη Μεσσηνία και το 1944 κλήθηκε από την ηγεσία του ΚΚΕ στο Καρπενήσι "για να του ανατεθεί δουλεία στο ΕΑΜ". Δολοφονήθηκε άνανδρα κατά τον ίδιο μυστικό-συνωμοτικό τρόπο, που δολοφονήθηκε ο Π. Δαμασκόπουλος.
3) ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ (ΑΣΗΜΙΔΗΣ), μέλος της Κ.Ε. και του Π.Γ. του ΚΚΕ στην περίοδο 1931-1933.
Εξαναγκάστηκε σε απομάκρυνση από το κόμμα αφού πρώτα προπηλακίστηκε από τον Ν. Ζαχαριάδη σαν "αντικομματικός", "φραξιονιστής", "οπορτουνιστής", γιατί τόλμησε να κάνει διαφορετική πολιτική εκτίμηση για τα αίτια ενός δυσμενούς εκλογικού αποτελέσματος στη Θεσσαλονίκη. Το Δεκέμβριο του 1944 συνελήφθη από την πολιτοφυλακή του Γκύζη στο σπίτι του και θανατώθηκε στα "μουγκά".
4) ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΖΙΝΙΕΡΗΣ (ΣΚΥΤΑΛΗΣ ή ΔΑΣΚΑΛΟΣ), διετέλεσε μέλος της Κ.Ε. και Γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας (1927-1930). Διαγράφτηκε γιατί έκανε δήλωση μετανοίας στην περίοδο της μοναρχοφασιστικής δικτατορίας. Στα χρόνια της Χιτλεροφασιστικής Κατοχής συνέβαλε ενεργά στη δημιουργία Εαμικών οργανώσεων στο χωριό του και στη γύρω περιοχή, όπου ζούσε αυτοεξόριστος. Τον κάλεσαν και αυτόν στο Καρπενήσι "για να του αναθέσουν δουλεία στο ΕΑΜ", πήγε και τον εξόντωσαν.
5) και 6) ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΑΚΗΣ και ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΠΕΝΗΣ, μεσαία καθοδηγητικά στελέχη οργανώσεων του ΚΚΕ.
Όταν ήταν κρατούμενοι στην Ακροναυπλία τόλμησαν να έχουν διαφορετική γνώμη από εκείνη του Γιάννη Ιωαννίδη σε προβλήματα της ζωής της ομάδας συμβίωσης και να την πούνε. Τέθηκαν υπό διωγμό μέσα στο Στρατόπεδο, διαπομπεύτηκαν και αποπέμφθηκαν από την ομάδα συμβίωσης. Στα χρονιά της Κατοχής δούλεψαν στις αντιστασιακές οργανώσεις, πιάστηκαν με διαταγή της ηγεσίας και εξοντώθηκαν άνανδρα, ο Στ. Γάκης στο Βόλο, ο Θαν. Καπένης στην Αιτωλοακαρνανία.
7,8 και 9) ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗΣ, ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΣΤΑΜΑΤΑΤΟΣ, ΣΤΑΘΗΣ ΜΕΓΑΛΟΟΙΚΟΝΟΜΟΥ. Εξοντώθηκαν κατά τον ίδιο περίπου τρόπο όπως και οι προηγούμενοι, στην Ευρυτανία οι δύο πρώτοι, ο τρίτος στην Αττική.
10) ΔΗΜΟΣ ΜΑΡΑΓΚΟΣ. Μέλος της αχτιδικής Επιτροπής Καλλιθέας, εξοντώθηκε γιατί διαφώνησε με την Γραμματίνα της αχτιδικής Επιτροπής, μια κυρία η οποία εξελίχθηκε αργότερα σε όργανο της Ασφάλειας.
11) ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΖΟΥΜΠΑΣ στο Αγρίνιο
12) Α. ΝΤΟΥΒΑΣ στο Αγρίνιο.
Δ) ΑΡΧΕΙΟΜΑΡΞΙΣΤΕΣ - ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΞΟΝΤΩΘΕΙ
Οι κατάλογοι των Αρχειομαρξιστών - Τροτσκιστών που κατά καιρούς έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες – περιοδικά, περιέχουν γύρω στα εξήντα ονόματα εξοντωθέντων. Η Επιτροπή μας αφού διαπίστωσε ότι σε ορισμένους από τους καταλόγους υπήρχαν λάθη, σε έναν (περίπτωση Α. Παπαγιάννη) υπήρχε το όνομα αγωνιστή που αποδεδειγμένα είχε εκτελεστεί από τους Γερμανούς, σαν "ανθρώπου που εκτελέστηκε από τους σταλινικούς"), προσπάθησε με την διασταύρωση των στοιχείων και των πληροφοριών, να εντοπίσει τις ξεκαθαρισμένες περιπτώσεις. Έτσι κατέληξε σε έναν πρώτο κατάλογο, με ονόματα σαρανταεννέα, αγωνιστών τροτσκιστών και αρχειομαρξιστών που δολοφονήθηκαν άνανδρα για τον απλό λόγο ότι είχαν διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές τοποθετήσεις.
Ο κατάλογος είναι ο ακόλουθος:
1) Π. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ, παλιός αρχειομαρξιστής του Αγρινίου, δολοφονήθηκε παρά την ενεργή του συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση.
2) Κ. ΛΑΔΑΣ, παλιός αρχειομαρξιστής του Αγρινίου, δολοφονήθηκε παρά την ενεργή του συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση.
3) Ν. ΖΗΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ, παλιός αρχειομαρξιστής του Αγρινίου, δολοφονήθηκε παρά την ενεργή του συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση.
4) Δ. ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ, παλιός αρχειομαρξιστής του Αγρινίου, δολοφονήθηκε παρά την ενεργή του συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση.
5) Ν. ΦΛΩΡΟΣ, παλιός αρχειομαρξιστής του Αγρινίου, δολοφονήθηκε παρά την ενεργή του συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση.
6) Κ. ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΗΣ, παλιός αρχειομαρξιστής του Αγρινίου, δολοφονήθηκε παρά την. ενεργή του συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση.
7) Ν. ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ, παλιός αρχειομαρξιστής του Αγρινίου, δολοφονήθηκε παρά την ενεργή του συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση.
8) Ν. ΠΑΓΩΝΗΣ, φοιτητής αρχειομαρξιστής. Στο Αγρίνιο εντάχθηκε στο ΕΑΜ.
9) Γ. ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ, από το Αγρίνιο.
10) Γ. ΜΑΓΕΙΡΑΣ, Καπνεργάτης από το Αγρίνιο.
11) Δ. ΒΟΥΡΣΟΥΚΗΣ, Αγωνιστής από την περίοδο του μεσοπολέμου. Μέλος της ΕΟΚΔΕ. Δικηγόρος, Ακροναυπλιώτης.
12) Γ. ΔΟΞΑΣ, Εργάτης, ελαιοχρωματιστής, δολοφονήθηκε στην Καλλιθέα.
13) Δ. ΜΠΕΛΙΑΣ, Δικηγόρος, δολοφονήθηκε στο Παγκράτι.
14) Μ. ΚΑΒΑΛΙΕΡΟΣ, Αρτεργάτης [δολοφονήθηκε] στο Περιστέρι.
15) Σ. ΒΕΡΟΥΧΗΣ, Ανάπηρος, Γεν. γραμματέας της Γεν. Συνομοσπονδίας Αναπήρων. Από το 1922 στο κίνημα, ανήκε στην Κ.Ε. του Μπολσεβίκου. Δολοφονήθηκε στην Εύβοια.
16) Θ. ΑΔΡΑΜΥΤΙΔΗΣ, έφορος του Ευαγγελισμού. Εξορίστηκε από την 4η Αυγούστου στον Αη Στράτη, δολοφονήθηκε από την ΟΠΛΑ στον Ευαγγελισμό.
17) Γ. ΖΟΥΡΗΣ, Εργάτης, υδραυλικός, εξορίστηκε από την 4η Αυγούστου.
18) Ν. ΑΡΑΒΑΝΤΙΝΟΣ, Αγρότης από την Κεφαλονιά. Σκοτώθηκε από την ΟΠΛΑ στην Αθήνα.
19) ΕΠ. ΣΤΕΦΑΝΟΥ, Αρτεργάτης, με δράση από το Μεσοπόλεμο.
20) ΣΠ. ΠΗΛΙΤΣΗΣ, από τη Θήβα, πρώην Ελασίτης.
21) Θ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ, λιμενεργάτης, από το 1927 στο εργατικό κίνημα, δολοφονήθηκε τον Δεκέμβρη.
22) Ε. ΣΤΑΗΣ (ΚΑΡΒΟΥΝΗΣ), Από τον Πειραιά. Με δράση από το 1926. Δολοφονήθηκε τον Δεκέμβρη.
23) Μ. ΜΕΛΙΑΔΗΣ, Εργάτης των ΣΑΠ. Από το 1928 στο κίνημα. Δολοφονήθηκε στις 4 Δεκέμβρη.
24) ΣΤ. ΣΤΕΡΓΙΟΥ, καπνεργάτης από τη Θεσσαλονίκη, με δράση από το 1920.
25) Κ. ΧΑΡ1ΤΩΝΙΔΗΣ. Από τον Πειραιά. Με 20χρονη συμμετοχή στο κίνημα. Δολοφονήθηκε το Δεκέμβρη στον Πειραιά.
26) Δ. ΤΑΤΣΗΣ, Εργάτης μετάλλου, από το 1929 στο κίνημα της Θεσσαλονίκης.
27) Π. ΤΣΙΓΚΕΛΗΣ, υπάλληλος ζαχαροπλάστης, αντιπρόεδρος του σωματείου του. Στην κατοχή τροτσκιστής. Εκτελέστηκε στο Περιστέρι.
28) Γ. ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ. Υπάλληλος της Σωτηρίας. Δολοφονήθηκε το Δεκέμβρη από την ΟΠΛΑ.
29) Γ. ΑΡΝΙΩΤΑΚΗΣ, συνδικαλιστής εμποροϋπάλληλος. Εκτελέστηκε στο Περιστέρι.
30) Γ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ. Γκαρσόνι. Σκοτώθηκε στο Βύρωνα.
31) Κ. ΜΑΓΓΟΣ. Από τα Γιαννιτσά. Το 1935 προσχωρεί στην Αρισ. Αντιπολίτευση. Δολοφονήθηκε στην περιφέρεια Γιαννιτσών το Σεπτέμβρη του 1944.
32) Γ. ΑΘΑΝΑΣΑΚΗΣ, φοιτητής, δολοφονήθηκε στην Πάτρα.
33) Δ. ΘΕΜΕΛΗΣ, Εργάτης.
34) Θ. ΘΕΜΕΛΗΣ, Εργάτης.
35) Ν. ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ, στο Βόλο Τυπογράφος, παλιός τροτσκιστής.
36) Γ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗΣ, Καπνεργάτης, αρχειομαρξιστής. Οργανώθηκε στο ΕΑΜ. Το 1944 δολοφονήθηκε στην περιφέρεια Τριχωνίδος.
37) Ν. ΜΟΥΣΚΑΣ, εργάτης επισιτιστής. Από τη δεκαετία του 1920 στο επαναστατικό κίνημα. Δολοφονήθηκε τον Σεπτέμβρη του 1944.
38) Πρ. ΒΑΛΑΒΑΝΙΔΗΣ, Ζαχαροπλάστης, από την Κοζάνη. Στο επαναστατικό κίνημα από το 1929.
39) ΣΤΡ. ΣΠΑΝΕΑΣ, δημοσιογράφος. Δολοφονήθηκε στο Παγκράτι.
40) ΒΑΓ. ΠΛ1ΑΚΟΣ, Από τα Γιάννενα.
41) ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΠΤΗΣ, αρχειομαρξιστής που εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ και δολοφονήθηκε στην περιφέρεια Τριχωνίδας.
42) ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΩΤΗΡΑΚΗΣ, αρχειομαρξιστής που εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ και δολοφονήθηκε στην περιφέρεια Τριχωνίδας.
43) ΠΑΝΟΣ ΜΠΑΝΙΚΑΣ, αρχειομαρξιστής που εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ και δολοφονήθηκε στην περιφέρεια Τριχωνίδος.
44) ΝΑΚΟΣ ΠΑΝΟΠΟΥΛΟΣ, αρχειομαρξιστής από τη Φθιώτιδα, ενταγμένος στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
45) ΔΗΜ. ΒΟΓΊΑΤΖΗΣ, αρχειομαρξιστής από τη Φθιώτιδα, ενταγμένος στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
46) ΑΛΕΚΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ, αρχειομαρξιστής από τη Φθιώτιδα, ενταγμένος στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
47) ΣΠΥΡ. ΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ, αρχειομαρξιστής από τη Φθιώτιδα, ενταγμένος στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
48) Γ. ΠΟΝΗΡΟΣ, αρχειομαρξιστής από τη Φθιώτιδα, ενταγμένος στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
49) ΚΑΤΣΙΜΠΡΑΣ – ΥΠΑΤΗ.
Ε) ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΟΣ. ΣΤΕΛΕΧΗ ΠΟΥ ΕΞΟΝΤΩΘΗΚΑΝ
1) Γ. ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ, Δικηγόρος, απόφοιτος της Νομικής Σχολής Αθήνας. Έφεδρος αξιωματικός πεζικού. Διοικητής τάγματος του 28ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ. Διοικητής ταξιαρχίας του Δ.Σ.Ε.
2) Γ. ΓΕΩΡΓΙΔΗΣ, Μόνιμος αξιωματικός της Σχολής ευελπίδων του έτους 1938. Διοικητής τάγματος του 36ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ. Διοικητής ταξιαρχίας (της 14ης) στο Δ.Σ.Ε. Η 6η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ το 1956, αποκατέστησε τους Γιαννόυλη και Γεωργιάδη, αλλά και αυτή η απόφαση πρέπει να δημοσιευτεί.
3) Α. ΤΣΟΥΚΟΠΟΥΛΟΣ, Έφεδρος ανθυπολοχαγός πεζικού, διοικητής τάγματος στον ΕΛΑΣ και στον Δ.Σ.Ε.
4) Κ. ΚΑΦΑΝΤΑΡΗΣ, (αγωνιστικό ψευδώνυμο ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ), δικηγόρος, από τους πρώτους αντάρτες στον ΕΛΑΣ, διοικητής τάγματος στα Άγραφα 1/138 Σύνταγμα. Δεν παρέδωσε τον οπλισμό του με τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ. Αρχηγός του Δ.Σ.Ε. στα Άγραφα.
5) ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΙΑΔΗΣ, (καπετάν Ζέμας), από την Χαλκιδική. Εκτελέστηκε το 1948 στο Μπέλες, στην έδρα της 6ης Μεραρχίας του Δ.Σ.Ε.
6) ΘΕΟΦ. ΣΙΜΑΝΙΚΑΣ, Καπετάνιος του 30ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ στο Πάϊκο. Απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έφεδρος αξιωματικός. Εκτελέστηκε το 1947 ή 1948 στην περιοχή Κομοτηνής.
7) Μ. ΣΟΥΓΙΟΥΤΖΟΓΛΟΥ (Αρης), Γεωπόνος της Αγροτικής Τράπεζας από τη Θεσσαλονίκη. Εκτελέστηκε μαζί με του Σιμανίκα.
8) ΒΑΣ. ΡΑΦΤΟΥΔΗΣ, έφεδρος αξιωματικός, καπετάνιος του 19ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ, καπετάνιος του τμήματος Σερρών του Δ.Σ.Ε. Θανατώθηκε άνανδρα στη Θράκη.
9) ΣΠΥΡ. ΣΩΖΙΓΙΑΝΝΗΣ.
10) ΝΙΚΟΣ ΤΣΑΛΙΚΥΡΙΑΚΗΣ, από τον Έβρο.
11) Π. ΒΟΥΔΟΥΡΗΣ, Καπετάνιος Τάγματος του Δ.Σ.Ε. στον Έβρο.
12) ΚΩΣΤΟΥΛΑΣ (ΓΚΑΡΕΝΤΖΟΣ) στο Μπούλκες.
13) ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΧΑΛΙΚΙΟΠΟΥΛΟΣ στο Μπούλκες.
14) ΤΣΑΛΙΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΥΡΟΣ (ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΧΡΥΣΙΩΤΗΣ). Από τους πρώτους του Δ.Σ.Ε. στην Ευρυτανία. Από τους μαυροσκούφηδες του Άρη.
15) ΑΓΗΣΙΛΑΟΣ ΑΓΛΕΟΥΡΑΣ, δολοφονήθηκε στην Ευρυτανία.
ΣΤ) ΟΙ 36 ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΜΠΕΛΕΝΕ ΠΟΥ ΕΠΙΛΕΧΘΗΚΑΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟΝ Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ
Το Μάη του 1947 από το στρατόπεδο του Δ.Σ.Ε. στη Βουλγαρική πόλη Μπερκοβίτσα ο υπεύθυνος για την "επαγρύπνηση", με άνωθεν διαταγή, είχε φτιάξει κατάλογο με τα ονόματα 100 περίπου "λυγισμένων". Οι "συγκεκριμένες" κατηγορίες για τους λυγισμένους ήταν: "Μιλάει στην παρέα του ότι χάσαμε και αυτόν τον αγώνα και με τους Αμερικανούς δεν μπορούμε να τα βγάλουμε περά" ή "σε μια Συνέλευση είπε ανοιχτά ότι ‘πέταξε κι αυτό το πουλί’ και εννοούσε τον αγώνα του Δ.Σ.Ε." και αλλά τέτοια.
Από τον κατάλογο των 100 ο Ν. Ζαχαριάδης, ο ίδιος προσωπικά, ξεχώρισε 36, τους παρέδωσε στις Βουλγαρικές Μυστικές Υπηρεσίες για να σταλούν στο περιβόητο νησί κάτεργο του Δούναβη με το όνομα ΜΠΕΛΕΝΕ. "Όποιος έμπαινε εκεί δεν ξανάβγαινε ζωντανός... "ούτε έμαθα ούτε άκουσα αν απόμεινε κανένας ζωντανός από εκείνους τους 36" καταλήγει στη γραπτή του μαρτυρία ο Κώστας Σιαπέρας ανώτερο στέλεχος, που εκτελούσε ειδική υπηρεσία του Δ.Σ.Ε. στις Ανατολικές Χώρες, και είχε άμεση προσωπική αντίληψη της ανατριχιαστικής αυτής ιστορίας.
ΠΟΙΑΝΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΙΑΠΡΑΧΘΗΚΑΝ;
Η ιστορία των 36 αγωνιστών που με προσωπική απόφαση του Ν. Ζαχαριάδη οδηγήθηκαν στο εξοντωτήριο του ΜΠΕΛΕΝΕ θα μπορούσε να είναι η απάντηση στο ερώτημα αυτό, αν σκοπός της έρευνας δεν ήταν να βρεθεί και να ειπωθεί ολόκληρη η αλήθεια.
Ο Ν. Ζαχαριάδης, σαν Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, αναμφισβήτητα φέρνει την πρώτη ευθύνη, χωρίς και να είναι ο μοναδικός υπεύθυνος, αφού εξοντώσεις αγωνιστών της Αριστεράς διαπράχθηκαν και σε περιόδους που ο Ν. Ζαχαριάδης ήταν μακριά και από την ηγεσία και από την Ελλάδα.
Στην περίοδο της Γερμανοϊταλικής Κατοχής, όταν εξοντώθηκαν μια πλειάδα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ, επικεφαλής της ηγεσίας του ήταν οι Γιάννης Ιωαννίδης και Γιώργης Σιάντος. Στην περίοδο του Δεκέμβρη του 1944, όταν εξοντώθηκε ο Γιώργος Κωνσταντινίδης και εξαπολύθηκε το άγριο κυνηγητό εναντίον των αρχειομαρξιστών-τροτσκιστών (στην Αθήνα κυρίως), Γραμματέας της κομματικής οργάνωσης Αθήνας ήταν ο Βασίλης Μπαρτζιώτας και καθοδηγητής του από το πολιτικό Γραφείο ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης.
Στο Μπούλκες, όπου έγινε το μεγάλο μακελειό, επικεφαλής της κομματικής οργάνωσης ήταν ο Μιχάλης Πεχτασίδης και καθοδηγητές του από το Π.Γ. και την Κ.Ε. ήταν οι Γιάννης Ιωαννίδης και Πέτρος Ρούσσος.
Στα Βουλγαρικά κρατητήρια (στη Σόφια) τις "ανακρίσεις" και τα μέχρι θανάτου βασανιστήρια εναντίον στελεχών της εβδόμης μεραρχίας του Δ.Σ.Ε. για την απόσπαση "ομολογιών" και στην πραγματικότητα "για την κατασκευή κατασκόπων" (όπως ομολογεί στο βιβλίο του ο Δ. Βλαντάς) τα καθοδηγούσε και έπαιρνε προσωπικά, ενεργό μέρος σ' αυτά ο ίδιος ο Δ. Βλαντάς, ένας από τους πιο στενούς συνεργάτες του Ζαχαριάδη, μέλος του Π.Γ.
Την κυρία ευθύνη για την εξόντωση ανωτάτων στελεχών του Δ.Σ.Ε. (του Γιαννούλη κ.ά.) με βάση πολλές μαρτυρίες τη φέρνει ο ΓΟΥΣΣΙΑΣ (Γ. ΒΟΝΤΙΤΣΙΟΣ) ένας από τους πιο στενούς συνεργάτες του Ν. Ζαχαριάδη.
Αυτό που προκύπτει σαν αναμφισβήτητο γενικό συμπέρασμα από όλη την έρευνα είναι ότι για την εξόντωση των αγωνιστών της αριστεράς η ευθύνη βαραίνει, πέρα από τον Ν. Ζαχαριάδη και εκείνα από τα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ που ήταν βαθιά διαποτισμένα με τη βεβαιότητα για το "αλάθητο" του ΣΤΑΛΙΝ και των κατά τόπους μικρών ΣΤΑΛΙΝ και με την αντίληψη για την "ιστορική αναγκαιότητα" του ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ. Η αποδοχή αυτής της αντίληψης από τη σταλινική ηγεσία, τη βόλευε και στην άρνηση των δικών της ευθυνών για τις αποτυχίες, τις ήττες και τα λάθη και στην επίρριψη τους στους ώμους των προγεγραμμένων.
Η Επιτροπή Πρωτοβουλίας δεν έχει το αίσθημα πως η έρευνα και το πόρισμα της κλείνουν το θέμα με το οποίο ειλικρινά και με άκαμπτη σταθερότητα καταπιάστηκε. Θεωρεί ότι απλώς συμβάλλει στο άνοιγμα του κεφαλαίου αυτού. Και πιστεύει ότι είναι χρέος των κομμάτων της Αριστεράς να πάρουν θετική στάση απέναντι στο πρόβλημα. Να μελετήσουν και να δώσουν στη δημοσιότητα όλα τα στοιχεία που περιέχονται στα αρχεία τους. Και να συμβάλλουν ανάλογα με τις πληροφορίες τους και τις δυνατότητες τους στην ολοκλήρωση της έρευνας, στην πλήρη αποκατάσταση της αλήθειας και στην απονομή δικαιοσύνης σε όλους τους αγωνιστές της αριστεράς που συκοφαντήθηκαν και εξοντώθηκαν άδικα.
Με τη δημοσίευση του πορίσματος αυτού, η Επιτροπή Πρωτοβουλίας θεωρεί πως εκπλήρωσε στη φάση αυτή, το καθήκον που η ίδια, αυτοβούλως, είχε αναλάβει. Για το ενδεχόμενο να υπάρχουν περιπτώσεις αγωνιστών που θέλουν να καταθέσουν τη μαρτυρία τους και για οποιοδήποτε λόγο δεν έγινε δυνατό να το κάνουν ως τώρα, είναι πάντοτε στη διάθεσή τους ο ιστορικός Τάσος Βουρνάς, Σόλωνος 71, βιβλιοπωλείο αφων Τολίδη.
Αθήνα, 17/5/88
Τα μελή της επιτροπής:
Κ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ
Τ. ΒΟΥΡΝΑΣ
Γ. ΔΑΜΑΣΚΟΠΟΥΛΟΣ
Μ. ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Γ. ΖΑΡΟΓΙΑΝΝΗΣ
Γ. ΛΑΜΠΑΤΟΣ
Β. ΝΕΦΕΛΟΥΔΗΣ
Αυτά αναφέρει το συγκεκριμένο πόρισμα, με τις αλήθειες και τις πολιτικές σκοπιμότητες, που εξυπηρετούσε. Όσον αφορά την ηθικοπολιτική πλευρά αυτού του πολύ άσχημου, που ξεπερνά τα όρια της βαρβαρότητας, ζητήματος, το πόρισμα αυτό έχει την αξία του. Αλλά αυτό δεν αρκεί, ακριβώς επειδή υπάρχει η δεδομένη πολιτική σκοπιμότητα, που σε εκείνη την χρονική συγκυρία, αποσκοπούσε, στην διαλυτική ώθηση και στην αυτοκατάργηση του ΚΚΕ.
Αλλά αυτή ηθική άσκηση της πολιτικής, από ανθρώπους, οι οποίοι προέρχονται, από το παλαιό ΚΚΕ (Εσωτερικού), παραμένει, απολύτως, ανεπαρκής, όσο αναλίσκεται, στον προσδιορισμό των προσώπων και των κομματικών κλικών, μέσα στο ΚΚΕ και δεν προσδιορίζει την κοινωνική και ταξική βάση αυτού του περιγραφόμενου φαινομένου των ζαχαριαδικών και τον σταλινικών εκκαθαρίσεων. Και αυτό, ανάμεσα στα άλλα, συνέβη, επειδή υπήρξε σαθρή η κοινωνική βάση των ρεφορμιστών κομμουνιστών του ΚΚΕ (Εσωτερικού), οι οποίοι και το οποίο πίστεψαν (ή, ορθότερα, υποκρίνονταν ότι πίστευαν) πως είναι δυνατή η ένταξή τους, μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία του δυτικού κόσμου, με την ιδεολογική αντίληψη, η οποία χρησιμοποιήθηκε, ως σοβαροφανής αιτιολόγηση και στηρίζεται, στην αντίληψη ότι, στις σύγχρονες συνθήκες, είναι δυνατό να προκύψει το πέρασμα, στον σοσιαλισμό, μέσα από την χρήση των θεσμών της ςύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, αυτή η πεποίθηση και οι συναφείς θεσμικές ρεφορμιστικές αντιλήψεις προσδιόριζαν και εξέφραζαν την κοινωνική ένταξη των εκφραστών των πολιτικών ρευμάτων, που επέμεναν να αποκαλούνται, ως κομμουνιστές σε αυτήν, γεγονός το οποίο έγινε αποδεκτό, με την αυτοδιάλυση και την μετατόπιση της μεγάλης πλειοψηφίας των στελεχών του ΚΚΕ (Εσωτερικού), στη Ελληνική Αριστερά (ΕΑΡ), με ηγέτη τον Λεωνίδα Κύρκο., της οποίας το ιδρυτικό συνέδριο έγινε, στις 22, έως 26 Απριλίου 1987, όπου επισημοποιήθηκε η διάσπαση του ΚΚΕ (Εσωτερικού), στην ΕΑΡ και στο ΚΚΕ Εσωτερικού - Ανανεωτική Αριστερά (ΚΚΕ Εσ.-Α.Α.), το οποίο, αργότερα μετονομάστηκε, σε Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά, υπό τον Γιάννη Μπανιά.
Η ΕΑΡ ουδέποτε συμμετείχε, αυτόνομα, σε εκλογές, αφού στις βουλευτικές εκλογές του 1989, εντάχθηκε και συνεργάστηκε με το ΚΚΕ του, ουσιαστικά, διορισμένου, το 1973, όταν ακόμη, η Ελλάδα βρισκόταν, υπό το καθεστώς της δικτατορίας του 1967, από το ΚΚΣΕ Χαριλάου Φλωράκη, ως Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ, στην συγκρότηση του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, τον Απρίλιο του 1989, όταν ο Φλωράκης εφάρμοζε, έστω και με βαριά καρδιά, τις πολιτικές, που εξέφραζε το ΚΚΣΕ του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ.
Αλλά αυτό, που έχει σημασία, είναι ότι η ηθική καταδίκη των ζαχαριαδικών και των σταλινικών εκκαθαρίσεων, δεν συνοδεύτηκε, μέσα στο πόρισμα, από την ανάλυση του βασικού και κυρίαρχου ζητήματος της ταξικής κοινωνικής ανάλυσης του καθεστώτος, στην “ΕΣΣΔ” και στην ταξική φύση και θέση του ΚΚΣΕ.
Αυτό, που πρέπει να καταγραφεί, είναι το γεγονός ότι το καθεστώς, που δημιουργήθηκε, στην μετεπαναστατική Ρωσία, δηλαδή στην “Σοβιετική Ένωση”, υπήρξε ένα καθεστώς, το οποίο είχε σαφή εξωπρολεταριακά κοινωνικά χαρακτηριστικά, τα οποία προσδιορίστηκαν, από την τεράστια διόγκωση της γραφειοκρατίας του μπολσεβικικού κόμματος και του λεγόμενου σοβιετικού κράτους, μιας κομματικής και κρατικής γραφειοκρατίας, νοούμενης, όχι ως έναν διοικητικό μηχανισμό, ο οποίος, αντί να εξυπηρετεί, ταλαιπωρεί τους πολίτες, αλλά ως έναν, καθαρά, εξουσιαστικό κοινωνικό ταξικό μηχανισμό, ο οποίος, πολύ γρήγορα, μέσα στην πορεία του χρόνου, συγκροτήθηκε και απέκτησε εκείνη την απαιτούμενη κοινωνική αυτοσυνειδησία του, ως χωριστής εξουσιαστικής ταξικής κοινωνικής ομάδας, μέσα, στην προλεταριοποιημένη ευρύτερη κοινωνία της “Σοβιετικής Ένωσης”, ήτοι μια ομάδα, η οποία σχηματίζοντας αυτή την απαιτούμενη κοινωνική αυτοσυνειδησία και τα ιδιαίτερα εξουσιαστικά και υλικά προνόμια που της έδινε η εξουσιαστική της θέση, μέσα, στην κοινωνία και την οποία, πολύ γρήγορα και ορθά αντελήφθη, ότι, ως χωριστή κοινωνική ομάδα αποτελεί μια καινοφανή κοινωνική τάξη, η οποία δεν προβλεπόταν από την κλασική μαρξιστική θεωρητική ανάλυση.
Ως εκ τούτου, ο λεγόμενος μαρξισμός, ο οποίος υπήρξε η κυρίαρχη ιδεολογία του νεοπαγούς γραφειοκρατικού ταξικού καθεστώτος λειτούργησε, στην πράξη, ως η ψευδής συνείδηση των στελεχών αυτής της νέας εξουσιαστικής κοινωνικής τάξης και την οποία μαρξιστική-λενινιστική ιδεολογία, την επέβαλε, στην ευρύτερη “σοβιετική” κοινωνία.
Υπό αυτή την αντίληψη, το πρόβλημα, λοιπόν, δεν αφορά τα πρόσωπα. Αφορά τις κοινωνικές τάξεις, την ταξική αντιπαράθεση και τις διαδικασίες ανάδειξης αυτού του γραφειοκρατικού κοινωνικού στρώματος, το οποίο μετεξελίχθηκε, σε κυρίαρχη τάξη, στην “σοβιετική” κοινωνία, που προλεταριοποιήθηκε και της οποίας καινοφανούς άρχουσας τάξης τα βασικά όργανα εξουσίασης ήσαν το μπολσεβίκικο, το Κομμουνιστικό Κόμμα και το “σοβιετικό” κράτος.
Αυτή η διαδικασία, όμως, δεν παρέμεινε, μέσα στο εσωτερικό του ΚΚΣΕ και της “Σοβιετικής Ένωσης”. Εκφράστηκε κοινωνικά στα κομμουνιστικά κόμματα, τα οποία ίδρυσαν ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν και η Κομμουνιστική Διεθνής, σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο και τα οποία σχηματοποίησε, οργανωτικά, σύμφωνα με το πρότυπο του ΚΚΣΕ, ο Ιωσήφ Στάλιν και η γραφειοκρατία της “ΕΣΣΔ”. Αυτή ήταν η τύχη και του ΚΚΕ, το οποίο όλα τα χρόνια της οολιτικής και της κομματικής του ζωής, αποτελούσε ένα τοπικό εθνικό παράρτημα του ΚΚΣΕ, που εξέφρασε και υπερασπίζεται τις θέσεις του ΚΣΚΕ και της “σοβιετικής” γραφειοκρατίας.
Όπως ανάλογη ηταν και η εσωτερική εξέλιξη των δορυφορικών καθεστώτων, που δημιούργησε ο Κόκκινος Στρατός του Ιωσήφ Στάλιν, στη διάρκεια και μετά το τέλος του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, στην ανατολική Ευρώπη, τα οποία γραφειοκρατικά ταξικά καθεστώτα, ουσιαστικά, υπήρξαν αντιγραφές της “σοβιετικής” γραφειοκρατίας και κοινωνίας.
Και βέβαια, είναι γεγονός ότι, εξαιτίας των πολιτικών, που άσκησε ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, από τα μέσα, έως το τέλος της δεκαετίας του 1980 και τις αρχές της δεκαετίας του 1990, το ΚΚΣΕ και η “Σοβιετική Ένωση” με πρωτοβουλία της ίδιας της γραφειοκρατικής κοινωνικής τάξης, που διοικούσε την “σοβιετική” οδηγήθηκαν στην διάλυση του λεγόμενου “σοσιαλιστικού στρατοπέδου” και τελικά, στην αυτοκατάργηση της “Σοβιετικής Ένωσης”, αφού η “σοβιετική” γραφειοκρατία αποφάσισε, στην πλειοψηφία της, να μετασχηματισθεί, σε μια γραφειοκρατική καπιταλιστική τάξη, σύμφωνα με τα πρότυπα των γραφειοκρατικών καπιταλιστικών τάξεων, έτσι όπως αυτά εκφράζονται, στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και στην Δύση.
Αυτή είναι η πραγματική ταξική ανάλυση, η οποία έπρεπε, να γίνει, έστω και συνοπτικά, μέσα στο παραπάνω πόρισμα της επιτροπής των Τάσου Βουρνά και Βασίλη Νεφελούδη, έστω, κατά το ήμισύ της, διότι, το 1988, που εκδόθηκε το πόρισμα αυτό, δεν είχαν, ακόμη, καταργηθεί τα κράτη του λεγόμενου “υπαρκτού σοσιαλισμού” και η “Σοβιετική Ένωση”.
Θα πει κανείς ότι ήταν νωρίς να γίνει κάτι τέτοιο. Δεν είναι αλήθεια αυτό.
Και δεν είναι αλήθεια, διότι όλοι όσοι συμμετείχαν, ως μέλη αυτής επιτροπής, γνώριζαν, πάρα πολύ καλά, στην πράξη και πέρα από τις οποίες ιδεολογικές ψευδοσυνειδησιακές αγκυλώσεις τους, ότι η “σοβιετική” κοινωνία και στην εποχή του Ιωσήφ Στάλιν, όπως και των διάδοχων τους, ήταν μια κοινωνία η οποία δεν ήταν αταξική, όπως θέλησε να ισχυριστεί το ΚΚΣΕ, υπό την ηγεσία του Λεονίντ Μπρέζνιεφ, το 1977, με την τροποποίηση του «σοβιετικού» Συντάγματος, το οποίο προσδιόρισε ότι, τότε, πλέον, η κοινωνία της “Σοβιετικής Ένωσης ήταν μια “αταξική” κοινωνία και το κράτος ήταν και αυτό, ένα “αταξικό παλλαϊκό “κράτος.
Δυστυχώς και οι ψευδοσυνειδησιακές αγκυλώσεις των μελών της επιτροπής, αλλά και οι προφανείς πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες, που είχαν, τους οδήγησαν να παρουσιάσουν το πρόβλημα το οποίο υποτίθεται ότι αντιμετώπιζαν, ως ένα πρόβλημα προσώπων και κλικών, που ήσαν κακές και εξωεσμικές και ως όχι ως ένα κοινωνικό ταξικό φαινόμενο, που αφορούσε την κοινωνική θέση της σοβιετικής γραφειοκρατίας, ως άρχουσας εξουσιαστικής κοινωνικής τάξης, μέσα στην προλεταριοποιημένη “σοβιετική” κοινωνία, την οποία, με στιβαρό και πολλές φορές, με σκληρό χέρι, διοικούσε την κοινωνία, αυτή, εξυπηρετώντας τα ιδιοτελή κοινωνικά συμφέροντα αυτής της καινοφανούς άρχουσας τάξης, η οποία επί 74 χρόνια, άσκησε την απόλυτη κυριαρχία της, που υπήρξε και ανεξέλεγκτη.
Αλλά δεν είναι μόνο η σοβιετική γραφειοκρατία, ως καινοφανής εξουσιαστική κοινωνική τάξη, που υπήρξε, στο προσκήνιο της σύγχρονης ιστορίας. Ούτε και τα δορυφορικά της καθεστώτα, στις χώρες του λεγόμενου “σοσιαλιστικού στρατοπέδου”, που διοικούνταν, από τις υποτελείς, στην “σοβιετική” γραφειοκρατία, κομματικές και κρατικές γραφειοκρατίες, που λειτουργούσαν μέσα στις κοινωνίες τους, όπως, ακριβώς και η σοβιετική γραφειοκρατία στην “Σοβιετική Ένωση”, δηλαδή ως χωριστές κοινωνικές τάξεις, από τις προλεταριοποιημένες κοινωνίες των χωρών αυτών είναι ένα συμπλήρωμα του φαινομένου της ταξικής διάρθρωσης των κομμουνιστικών γραφειοκρατιών, ως εξουσιαστικών κοινωνικών τάξεων στις χώρες αυτές.
Μην ξεχνάμε ότι, σήμερα, στην πολυάνθρωπη “Λαϊκή Δημοκρατία” της Κίνας, η κομματική και η κρατική γραφειοκρατία ως χωριστή κοινωνική τάξη, από την ευρύτερη κινέζικη κοινωνία του 1,5 δισεκατομμυρίου ανθρώπων, ασκεί την ίδια ταξική εξουσία, μέσα από την γραφειοκρατία του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας και του “λαϊκοδημοκρατικού” κινεζικού κράτους.
Μάλιστα, είναι γεγονός ότι η κινεζική κομμουνιστική γραφειοκρατία, ιδιαίτερα μετά από και μετά την εποχή του Ντενγκ Σιαοπίνγκ, μέχρι τους σημερινούς ηγέτες της χώρας αυτής, 74 χρόνια, μετά την ίδρυση του κομμουνιστικού κράτους, έχει μετατρέψει την κινεζική κοινωνία, σε ένα πρωτοφανές πείραμα κρατικοκαπιταλιστικής υβριδικής κατασκευής, η οποία έχει αποδειχθεί, άκρως, λειτουργική και συνολικοποιείται, μέσα από τον οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό συγκεντρωτικό σχεδιασμό, οποίος, μέσα από το κέλυφος του Κομμουνιστικού Κόμματος και του κομμουνιστικού κράτους έχει μετατρέψει το κοινωνικό και οικονομικό σύστημα της χώρας, σε μια νέα ιμπεριαλιστική οικονομική δύναμη, η ύπαρξη της οποίας δεν μπορεί να αγνοηθεί, παρά το low profile, που επιδεικνύει και πρέπει να παραιτηθεί, προκειμένου να δούμε την μέλλουσα εξέλιξή της, αφού, πλέον, η “Λαϊκή Δημοκρατία” της Κίνας αποτελεί την μεγαλύτερη οικονομία, στον πλανήτη και έχει την πρωτοκαθεδρία, σχεδόν, σε όλους τους τομείς της σύγχρονης τεχνολογικής ανάπτυξης.
Φυσικά όλα αυτά αποτελούν μεταγενέστερες εξελίξεις, σε σχέση με το πόρισμα της επιτροπής για τις σταλινικές και της ζαχαριαδικές διώξεις, με τις οποίες ασχολείται, σε ηθικοπολιτική βάση, το πόρισμα των Τάσου Βουρνά Βασίλη Νεφελούδη και των υπολοίπων.
Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τα μέλη αυτής επιτροπής, για όσα συνέβησαν, στο μέλλον και δεν μπορούσαν, εκείνη την εποχή, το 1988, να τα παρατηρήσουν και να τα προβλέψουν.
Μπορούμε όμως και πρέπει να κατηγορήσουμε τα μέλη της επιτροπής, για το γεγονός ότι πέραν, από τις ψευδοσυνειδησιακές αγκυλώσεις τους, είχαν αντιληφθεί, έστω και εμπειρικά και πρακτικά, την πραγματική ταξική φύση του “σοβιετικού” καθεστώτος, ως ενός εξουσιαστικού καθεστώτος, που αποτελούνταν, από μια κυρίαρχη άρχουσα κοινωνική τάξη, την “σοβιετική” γραφειοκρατία, η οποία ασκούσε την απόλυτη εξουσία της, πάνω στην προλεταριοποιημένη “σοβιετική”κοινωνία, όπως συνέβαινε και στις άλλες χώρες του “σοσιαλιστικού στρατοπέδου” και στην μαοϊκή και μεταμαοϊκή Κίνα, χωρίς να δίνουν αυτές οι εξουσιαστικές ταξικές γραφειοκρατίες κανέναν λογαριασμό και φυσικά, να μην είναι καθόλου υπόλογες, στις εξουσιαζόμενες, από αυτές, τις άρχουσες τάξεις, κοινωνίες.
Δεν χρειάζεται να προχωρήσω, σε παραπέρα ανάλυση αυτού του φαινομένου, που αφορά το πόρισμα της επιτροπής του Τάσου Βουρνά, του Βασίλη Νεφελούδη και των υπολοίπων και τούτο διότι η γραφειοκρατία του ΚΚΕ (Εσωτερικού), από την οποία προέρχονται όλοι αυτοί, υπήρξε κι αυτή ένα τμήμα της γραφειοκρατίας του ΚΚΕ η οποία κάποια στιγμή, το 1968, με την διάσπαση του ΚΚΕ, εξοβελίστηκε από το κόμμα, χωρίς να βρει ανταπόκριση και ευήκοα ώτα, από την “σοβιετική” γραφειοκρατία του Λεονίντ Μπρέζνιεφ, στην οποία απευθύνθηκε, για να βρει υποστήριξη, την οποία δεν βρήκε.
Άλλωστε, αυτή και μόνη η συγκεκριμένη επισήμανση, λέει πολλά, από μόνη της και δεν χρειάζεται, παραπέρα, σχολιασμό.
Και φυσικά, οι αναγνώστες μπορούν, εύκολα, να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Όλα τα αλλά είναι άνευ ουσίας και ως εκ τούτου, περιττά.
Σχόλια