14/8/1974 : Έπρεπε η Ελλάδα να κηρύξει τον πόλεμο στην Τουρκία, όταν κατέρρευσαν οι συνομιλίες της Γενεύης και η Άγκυρα ξεκίνησε την δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής; Θεωρώ πως ναι. Αλλά ποιοί θα έκαναν κάτι τέτοιο; Ο Καραμανλής και η καθοδηγούμενη, από την CIA, στρατιωτική ηγεσία; Όχι, βέβαια. (Γρηγόριος Μπονάνος : «Ο Ιωαννίδης μπορούσε με ένα νεύμα του να μάς θάψει όλους στην αυλή του Πενταγώνου». Ο Ιωαννίδης, φυσικά, δεν το έπραξε).

 

Κωνσταντίνος Καραμανλής - Φαίδων Γκιζίκης.

Καθώς έχουν περάσει 49 χρόνια από δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, στην Κύπρο, ύστερα από την προσχεδιασμένοι στην Άγκυρα κατάρρευση των συνομιλιών της Γενεύης και την ολοκλήρωση αυτής της εισβολής, οπότε και ο τουρκικός στρατός, μέσα σε τρεις μέρες, έφερε, εύκολα, εις πέρας την στρατιωτική επιχείρηση, καταλαμβάνοντας, περίπου το 37% και κυπριακού εδάφους, παραμένει πάντοτε ανοικτό Το ζήτημα του τι έπρεπε να γίνει τότε όταν, δηλαδή, 14 Αυγούστου 1974, το ενισχυμένο τουρκικό αποβατικό σώμα προχώρησε στην επίθεση.

Η κυβέρνηση του Κωσταντίνου Καραμανλή και η στρατιωτική ηγεσία δεν έπραξαν τίποτε. Άφησαν τα πράγματα, στο κυπριακό μέτωπο, να εξελιχθούν, μέχρις ότου ο τουρκικός στρατός καταφέρει να επιτύχει τους αντικειμενικούς στόχους του, οπότε και η στρατιωτική επιχείρηση, μετά από έναν σύντομο περίπατο, σταμάτησε.

Με το κυπριακό πρόβλημα, σε εκείνη την ιστορική του φάση του πυρακτωμένου καλοκαιριού του 1974, έχω ασχοληθεί ασχοληθεί πολλές φορές και με μια περιεκτική αρθρογραφία, η οποία αποδεικνύει το, πέραν πάσης αμφισβητήσεως, γεγονός ότι ο πρόεδρος του κράτους στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης και η λοιπή δικτατορική στρατιωτική ηγεσία - που είχαν διορισθεί, από τον Δημήτριο Ιωαννίδη, ύστερα από το πραξικόπημα της 25/11/1973, κατά του Γεωργίου Παπαδόπουλου -, με και στην συνέχεια, χωρίς τον Ιωαννίδη, υπήρξαν πρόθυμα και υποτελή όργανα της CIA, τα οποία ακολούθησαν όσα επιθυμούσαν οι εργοδότες τους, στο Langley της Virginia και το υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ, δηλαδή ο Henry Kissinger, ο οποίος, στην πράξη και βάσει σχεδιασμού, αυτό που επιδίωκε, δηλαδή την έμπρακτη διχοτόμηση της Κύπρου και κυρίως και πάνω από όλα, την αποφυγή ενός ελληνοτουρκικού πολέμου, το πραγματοποίησε.

Βέβαια όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, εάν εκείνες τις ημέρες (20-22 Ιουλίου 1974) της αρχικής τουρκικής εισβολής, στην Κύπρο, οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις είχαν βυθίσει τον τουρκικό αποβατικό στόλο, στην Μεγαλόνησο και αν η Ελλάδα κήρυσσε τον πόλεμο στην Τουρκία, αλλά η στρατιωτική ηγεσία, δεν είχε τέτοιους σκοπούς, αν και η διάλυση του τουρκικού αποβατικού στόλου ήταν ένα εύκολο έργο, για την ελληνική πολεμική αεροπορία, ενώ και ο ονομαζόμενος “αόρατος” δικτάτορας δεν προχώρησε, στην άμεση σύλληψη αυτής της προδοτικής ηγεσίας, παρά το γεγονός ότι του ήταν εύκολο να το κάνει, όπως αναφέρει, ο, τότε, αρχηγός ΓΕΕΘΑ Γρηγόριος Μπονάνος, στο βιβλίο του “Η ΑΛΗΘΕΙΑ”, ότι δηλαδή «ο Ιωαννίδης μπορούσε με ένα νεύμα του να μάς θάψει όλους στην αυλή του Πενταγώνου».

Φυσικά, ο Ιωαννίδης δεν θέλησε να τους συλλάβει και να προχωρήσει στον βομβαρδισμό του τουρκικού αποβατικού στόλου, στην Κύπρο και στην κήρυξη πολέμου, με την Τουρκία (η κήρυξη πολέμου δεν σημαίνει, αναγκαστικά και την διεξαγωγή ευρύτερων εχθροπραξιών), επειδή, ως παλαιός πράκτορας και συνεργάτης της CIA, υπάκουσε και αποδέχτηκε την εφαρμογή του αμερικανικού σχεδιασμού.

Σίγουρα η κατάσταση, στις 14 Αυγούστου 1974, στην Κύπρο, ήταν πολύ δύσκολη, επί του εδάφους, με δεδομένη την προδοτική “κατάπαυση του πυρός”, την οποία συμφώνησε ο αρχηγός του πολεμικού ναυτικού Πέτρος Αραπάκης - ευθέως, όργανο των Αμερικανών -, με τον Henry Kissinger, στις 23 Ιουλίου 1974, έδωσε την ευκαιρία, στην Τουρκία, που ουδέποτε εφάρμοσε, στην πράξη, αυτή την “εκεχειρία”, να ενισχύσει το αποβατικό σώμα, στην Μεγαλόνησο και να επεκτείνει τα, αρχικά, μικρά εδαφικά κέρδη της αρχικής εισβολής (το μέγιστο, στο 3% του κυπριακού εδάφους).

Ως εκ τούτου, πολύ πριν την 14η Αυγούστου 1974, η ελληνική κυβέρνηση, δηλαδή ο πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης Κωνσταντίνος Καραμανλής, έπρεπε να κηρύξει τον πόλεμο στην Τουρκία, αμέσως, με την διαπίστωση ότι ο τουρκικός στρατός δεν τηρεί την δήθεν “κατάπαυση του πυρός” και να κτυπήσει, χωρίς δισταγμούς, τις τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις, στην Κύπρο, τον τουρκικό στόλο, στην θάλασσα και τις υποστηρικτικές τουρκικές στρατιωτικές βάσεις (αεροδρόμια, λιμάνια κλπ), μέσα, στην τουρκική επικράτεια.

Δεν τα έπραξε αυτά ο μακαρίτης, εδώ και πάνω από 25 χρόνια, Κωνσταντίνος Καραμανλής. Δικαιολογίες υπάρχουν πολλές και είναι όλες συζητήσιμες.

Αλλά η ωμή αλήθεια είναι ότι και αυτός δεν θέλησε, δεν επιθυμούσε και δεν είχε σκοπό, γι’ αυτό και ουδέποτε σχεδίασε να πράξει αυτά, που έπρεπε να πράξει.

Ήταν και αυτός, θέλοντας και μη (και στην πραγματικότητα θέλοντας), υπηρέτης των αμερικανικών επιθυμιών, αφού το δόγμα του ήταν το “ανήκωμεν εις την Δύσιν”. Άλλωστε, η αλήθεια είναι ότι και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο επιζών εσχατόγερος - 100ετης, πλέον, ηλικιακά και σε πλήρη πνευματική διαύγεια διατελών - Henry Kissinger και η CIA, τον είχαν του χεριού τους, αφού είχαν “πολλά ράμματα, για την γούνα του”.

Δυστυχώς.