Αλέξης Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ : “Τους ζυγούς λύσατε”! Πήραν, χεράκι-χεράκι, την ελληνική κοινωνία και την παρέδωσαν, στην δεξιά. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι την έβγαλαν, από την προεπαναστατική κατάσταση, στον οποία βρισκόταν, κατά την περίοδο 2011-2015 και την οδήγησαν, στην υποταγή, στην ολιγαρχία. (Η δεξιά και η ολιγαρχία, τελικά, τους χρωστούν μεγάλη χάρη. Πολύ μεγάλη χάρη)…

 

Ο Αλέξης Τσίπρας, τότε, που έδειχνε πως θα γινόταν άλλος…

Οι Συριζαίοι, τώρα, που έφυγε ο Αλέξης Τσίπρας, από την ηγεσία του θρυμματισμένου κόμματος τους, καμώνονται πως ψάχνουν να βρουν τις αιτίες των αλληλοδιαδοχών εκλογικών συντριβών, που υπέστησαν, στις δυο βουλευτικές εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου, που μας πέρασαν.

Και γράφω ότι καμώνονται πως ψάχνουν να βρουν αυτές τις αιτίες, διότι θέλω να έχω την γνώμη ότι οι πιο έξυπνοι, εξ αυτών, όσων έχουν απομείνει, στον ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος συνεχίζει, ακατάπαυστα, να αιμορραγεί, από τα θανάσιμα εκλογικά τραύματα, που έχει υποστεί), μπορούν να αντιληφθούν την αιτιώδη συνάφεια, ανάμεσα, στα, ουσιαστικώς, διαλυτικά αποτελέσματα των δυο τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων και στα καταστροφικά πεπραγμένα του Αλέξη Τσίπρα και της ηγεσίας κόμματος αυτού, στην δραματική περίοδο του 2015.

Η παραίτηση που υπέβαλε, οριστικά, στις 29/6/2023, ο Αλέξης Τσίπρας, από την θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, εξελήφθη, από την θορυβημένη και ουσιαστικά, κατατρομοκρατημένη γραφειοκρατία του, υπό διάλυση, κόμματος, ως αυτό, που, πραγματικά είναι και που συνοψίζεται, στο διακριτικό, μεν, αλλά και ουσιωδώς, επιτακτικό, δε, παράγγελμα :

“ΤΟΥΣ ΖΥΓΟΥΣ ΛΥΣΑΤΕ”!

Προφανώς, δεν είναι αυτή η θέληση, ούτε και η επιθυμία του παραιτηθέντος προέδρου του κόμματος. Κάθε άλλο.

Όπως γράφει, ο Νίκος Μαραντζίδης, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και άμισθος συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα, στην άχαρη προεκλογική περίοδο των βουλευτικών εκλογών της 25/6/2023, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε, το βράδυ των βουλευτικών εκλογών της 21/5/2023, ενώπιον ενός απόλυτου αδιεξόδου και εν όψει μιας εκλογικής καταστροφής, όταν τον κάλεσε να αναλάβει την προεκλογική καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ, για τις νέες εκλογές του περασμένου Ιουνίου.

Ας δούμε το πολύ χαρακτηριστικό, μεστό και απεικονιστικό της ωμής και αμείλικτα, σκληρής πραγματικότητας, που είχε να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί ο παραιτηθείς, προχθές, πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, άρθρο του, παραπάνω, εικονιζόμενου Νίκου Μαραντζίδη, στο NEWS 24/7 :

«Στη συνείδηση του λαού μας, οι πιο όμορφες μάχες, είναι αυτές στις οποίες ο ήρωας αναλαμβάνει να τις διεξάγει ενώ γνωρίζει εκ των προτέρων πως θα τις χάσει αλλά αυτός επιμένει να τις δώσει μαχόμενος για τις αξίες του, τον κόσμο του, εντέλει για την υστεροφημία του. Μια τέτοια μάχη με προκαθορισμένο το αποτέλεσμα ήταν αυτή της 25ης Ιουνίου.

Δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι το είχε ήδη εμπεδώσει, όταν συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στον έβδομο όροφο της Κουμουνδούρου στις 23 Μαΐου, δυο μόλις μέρες μετά το συντριπτικό εις βάρος του αποτέλεσμα των εκλογών. 

Ίσως για αυτό να με αγκάλιασε με τόση θέρμη όταν με είδε ρωτώντας με αστειευόμενος τι κάνω εκεί, τώρα που όλοι φεύγουν. Κι όταν του απάντησα αυτοσαρκαζόμενος πως μετά από αυτόν έχω συνάντηση με τον ψυχίατρο μου να με κοιτάξει, γελάσαμε κι δυο δυνατά, με μια οικειότητα σαν να γνωριζόμασταν από χρόνια, εμείς που πρώτη φορά συναντιόμασταν από τόσο κοντά. 

Εκείνη η μέρα θα μείνει βαθιά χαραγμένη μέσα μου για όλη μου τη ζωή, για το βάρος των στιγμών και τις σκληρές αλήθειες που ειπώθηκαν. Κι εκείνη την ημέρα, ο Αλέξης Τσίπρας ανέβηκε πολλά σκαλοπάτια στη συνείδησή μου. Κι όταν κάποτε γράψω ένα βιβλίο για αυτές τις 30 μέρες που έζησα (η αμοιβή που μου υποσχέθηκε ο Αλέξης Τσίπρας για τη συμμετοχή μου στην προσπάθεια), θα έχω την ευκαιρία να γίνω πιο σαφής. 

Η καμπάνια ξεκίνησε με μια σκληρή διαπίστωση: «ότι και να γίνει είσαι τελειωμένος». Ήταν εξάλλου απόλυτα αντιληπτό από τον ίδιο πως το ιδανικότερο σενάριο σε αυτές τις εκλογές για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν να επαναλάβει το ποσοστό του Μαΐου κι αν κέρδιζε και καμιά μονάδα θα ανοίγαμε σαμπάνιες. 

Η άβυσσος ήταν εντούτοις ορατή από εκεί που είμασταν. Ο κίνδυνος ο ΣΥΡΙΖΑ να καταρρεύσει και να χάσει περισσότερες από 5-6 μονάδες καταγράφηκε στην πρώτη μετεκλογική δημοσκόπηση μας, όπου το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ έδειχνε να κινείται στο 14-15%. 

Ο πιο βατός στόχος, λοιπόν, ήταν να έχουμε διαχειρίσιμες απώλειες. Να χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ κανά δυο μονάδες από τον Μάιο, ώστε να παραμείνει το αδιαμφισβήτητο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο κύριος κορμός της προοδευτικής παράταξης. 

Αστειευόμενοι ονομάσαμε αυτήν την στρατηγική «Δουνκέρκη»! Για όσους δεν πηγαίνει το μυαλό τους, η εκκένωση της Δουνκέρκης, ήταν η εκκένωση περικυκλωμένων από τους Γερμανούς βρετανικών στρατευμάτων κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, από τις παραλίες και το λιμάνι της Δουνκέρκης, στα βόρεια της Γαλλίας το 1940. Όπως και ο βρετανικός στρατός που είχε περικυκλωθεί στη Δουνκέρκη και κινδύνευε να εξοντωθεί ή να αιχμαλωτισθεί, και χρειαζόταν να διασωθεί και να μεταφερθεί σε ασφαλέστερα εδάφη έτσι και ο κύριος όγκος των εκλογικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να διασωθεί προκειμένου το κόμμα να είναι σε θέση να δώσει στο μέλλον νέες εκλογικές μάχες από θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης. Από την άποψη αυτή, ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε στις εκλογές του Ιουνίου κάτι όχι τόσο αυτονόητο. 

Όποιος είδε από κοντά τον Αλέξη Τσίπρα να διεξάγει αυτήν την εκλογική καμπάνια, μπορεί να αισθάνεται τυχερός, πως είδε μια συγκλονιστική για τα ανθρώπινα μεγέθη προσπάθεια. Ήταν τόσο συγκλονιστικός, που με γέμιζε ταυτόχρονα με συναισθήματα συγκίνησης, θαυμασμού αλλά και ανησυχίας. Μήπως το πρόγραμμα ήταν υπερβολικά βαρύ; Μήπως του ζητούσαμε να ξεπεράσει τα ανθρώπινα όρια αντοχής πηγαίνοντας κάθε μέρα σε δύο-τρεις πόλεις, διασχίζοντας ατέλειωτα χιλιόμετρα για να συναντήσει πολίτες και να συνομιλήσει μαζί τους; Κι όλα αυτά με καταπονημένο το στελεχιακό δυναμικό, σε κλίμα κατήφειας και ηθικό καταρρακωμένο, με περιορισμένους πόρους ασύγκριτα μικρότερους σε σχέση με την αυτοκρατορία που λέγεται ΝΔ. 

Κι όμως, ο Τσίπρας γκρίνιαζε όταν το πρόγραμμα του δεν ήταν γεμάτο. Μην αφήνετε κενά φώναζε στους ανθρώπους που οργάνωναν τις περιοδείες του. Είχα αρχίσει να ανησυχώ πραγματικά. Άξιζε πραγματικά όλο αυτό, για μια-δυο μονάδες πάνω ή κάτω; 

Άξιζε πραγματικά όλο αυτό, λοιπόν; Συχνά αναρωτιόμουν κι εγώ ο ίδιος για τον εαυτό μου. Στις χαμένες μάχες, σου έρχονται τέτοιες μαύρες σκέψεις. Η μόνη συνταγή είναι να προχωράς και να συνεχίζεις να πολεμάς. Ο Αλέξης το έκανε αυτό με έναν τρόπο που σπάνια συναντά κανείς, κι ήταν πραγματικά χαρά μου που «πολέμησα» στις γραμμές του, όσες γρατσουνιές κι αν αποκόμισα. 

Αν κάτι ένιωσα βαθιά όλο αυτόν τον καιρό είναι πως ο Τσίπρας αγάπησε και αγαπά τον ΣΥΡΙΖΑ με όλο του το είναι, σαν παιδί του. Κι ίσως να γίνω υπερβολικός, αν πω πως δεν πιστεύω πως κανείς άλλος θα αγαπήσει τόσο πολύ τον ΣΥΡΙΖΑ όσο τον αγάπησε ο Αλέξης. Αν άξιζε τον κόπο λοιπόν όλο αυτό, είναι για να ξέρει και το τελευταίο μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και ο τελευταίος ψηφοφόρος του πως ο Αλέξης τα έδωσε όλα, σε αυτή τη μάχη. Αν άξιζε όλο αυτό λοιπόν είναι για να μην αισθανθεί κανένα μέλος ή φίλος του κόμματος πως ο Αλέξης λιποτάκτησε ή φοβήθηκε. Αντιμετώπισε γενναία τη μοίρα του, όπως οι γενναίοι μόνο ξέρουν. 

Όπως όλοι οι χαρισματικοί ηγέτες, ο Αλέξης Τσίπρας συνομιλεί με την Ιστορία μέσω του ενστίκτου του. Κι η απόφαση του να αποσυρθεί από την ηγεσία του κόμματος ήταν σημάδι αυτού του ενστίκτου να αντιλαμβάνεται τη θέση του μέσα στην εκάστοτε ιστορική συγκυρία. 

Από χθες που ανακοίνωσε την παραίτηση του και τις επόμενες μέρες πολλοί αποχαιρετισμοί και πολιτικοί επικήδειοι γράφτηκαν και θα γραφτούν για τον Αλέξη Τσίπρα. Είτε από φίλους είτε από αντιπάλους, είτε γνήσιοι είτε υποκριτικοί, είτε από λύπη είτε από χαρά, χιλιάδες άνθρωποι σπεύδουν να καταθέσουν την άποψη τους για τον ηγέτη Αλέξη Τσίπρα. 

Μια συμβουλή μόνο: ας μην βιαστούν να βάλουν όλες τις λέξεις τους σε αυτόν τον αποχαιρετισμό, σε αυτόν τον πολιτικό επικήδειο, ας κρατήσουν και μερικές στην άκρη. Μπορεί -ποιος ξέρει- μια μέρα να χρειαστεί να ξαναγράψουν κάτι παρόμοιο για τον Αλέξη. Ας μην ειπωθούν όλα τώρα»! 

Δεν έχει άδικο και λέει την πλήρη αλήθεια ο Νίκος Μαραντζίδης. Έτσι έγιναν ξξκθτα πράγματα. Σε αυτήν την, απελπιστικά, τραγική κατάσταση, βρέθηκαν ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ το βράδι των βουλευτικών εκλογών της 21/5/2023 και εν όψει της διεξαγωγής νέων βουλευτικών εκλογών. 

Και η αντικειμενική αλήθεια ότι ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε να κρατήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, στο ποσοστό του 17,83% και - το κυριότερο - να μην χάσει την θέση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αν και το “κουτσό” άλογο του ΠΑΣΟΚ δεν είχε την ικανότητα να πραγματοποιήσει μια τέτοια ανατροπή, στο ελληνικό κοινοβουλευτικό και ευρύτερα, πολιτικό σκηνικό της χώρας. Και τούτο επειδή, ο Νίκος Ανδρουλάκης και οι, συν αυτώ, στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ήσαν και. είναι ανίκανοι και ελάχιστοι, να εκμεταλλευθούν την τεράστια ευκαιρία, που οι γενικότερες πολιτικές συνθήκες τους επέτρεψαν να έχουν.

Όμως, τώρα και, εκ των πραγμάτων, η οριστική και αμετάκλητη παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα, στις 29/6/2023, από την προεδρία και την θέση του προέδρου της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, αφήνει το κόμμα αυτό, σε μια κατάσταση ουσιαστικής διάλυσης, χωρίς εξόδους κινδύνου και διαφυγής και, χωρίς την ύπαρξη έτοιμης διάδοχης εναλλακτικής ηγεσίας, η οποία να διαθέτει την ικανότητα να πείσει και να έχει πέραση, στην ελληνική κοινωνία.

Το κυριότερο και το χειρότερο όλων είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμμία σοβαρή πιθανότητα να αποκτήσει έναν ηγέτη, ο οποίος να μπορεί να αποκτήσει ερείσματα, στην κοινωνία, αφού τα ονοματεπώνυμα όσων αναφέρονται ότι σκοπεύουν να διεκδικήσουν την θέση του προέδρου του κόμματος (Έφη Αχτσιόγλου, Αλέξης Χαρίτσης, Διονύσης Τεμπονέρας, Ρένα Δούρου, Ευκλείδης Τσακαλώτος, Παύλος Πολάκης), αφορούν πρόσωπα, τα οποία είναι, από άχρωμα και αδιάφορα, έως αντιπαθή και φαιδρά.

Αλλά δεν είναι, μόνον, τα πρόσωπα το βασικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Το βασικό πρόβλημα, που έχει το κόμμα, το οποίο κατάφερε να κρατήσει, στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Αλέξης Τσίπρας, έχει απαξιωθεί και δεν μπορεί να βρει έναν ρόλο, μέσα στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό.

Πώς τα κατάφερε έτσι;

  

5/6/2015 : Ο Αλέξης Τσίπρας, ως πρωθυπουργός, διακηρύσσει, από το βήμα της βουλής, ότι η κυβέρνηση και η βουλή, που προέκυψαν, από τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, δεν πρόκειται να ψηφίσουν νέο Μνημόνιο. Φυσικά, δυο μήνες και εννέα ημέρες μετά, στις 14/8/2015 και η κυβέρνηση και η βουλή εκείνης της εποχής, μαζί με τις κοινοβουλευτικές ομάδες των “αντιπάλων” (Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι), ψήφισαν το νέο Μνημόνιο, που υποτίθεται ότι δεν θα ψήφιζαν. Ο Αλέξης Τσίπρας αποδείχτηκε ότι είναι ο μεγαλύτερος ψεύτης, στην κοινοβουλευτική και πολιτική Ιστορία του τόπου μας (όπως και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ)…

 

Τα κατάφερε έτσι, επειδή, απλούστατα, δεν ήταν ριζοσπαστικό κόμμα, όπως διακήρυσσε ότι ήταν, με αποτέλεσμα, όταν, μέσα από την κατάρρευση του παλαιού δικομματισμού, εξ αιτίας των σκληρών και εξοντωτικών πολιτικών των διαδοχικών Μνημονίων, που εφάρμοζαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, στην χρονική περίοδο 2010 - 2015, ως αποτέλεσμα της ελληνικής κρατικής χρεωκοπίας του Απριλίου του 2010, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας, που υποσχέθηκαν ότι θα καταργήσουν και θα σκίσουν τα Μνημόνια και τις εκπορευόμενες, από αυτά, εξοντωτικές, για ευρύτατα και εκτεταμένα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, μνημονιακές πολιτικές, όταν κλήθηκαν να κυβερνήσουν την χώρα, μετά την θριαμβευτική επικράτησή τους, στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, τελικά, μετά από παλινωδίες και ύστερα, από το θριαμβευτικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5/7/2015, υπέρ του ΟΧΙ στην υπογραφή νέου Μνημονίου, με τους ευρωθεσμούς, τελικά ο Αλέξης Τσίπρας, ως πρωθυπουργός και ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβερνητικό κόμμα, υπέγραψαν, ψήφισαν και εφάρμοσαν ένα νέο, το 3ο, στην σειρά, Μνημόνιο.

Από εκεί και πέρα και παρά την νέα προσωρινή εκλογική νίκη, που κατήγαγαν, στις βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015, τους πήρε η κάτω βόλτα, με αποτέλεσμα να υποστούν τις δυο απανωτές καταστροφικές εκλογικές ήττες της 21/5/2023 και της 25/6/2023, που οδήγησαν τον Αλέξη Τσίπρα, στην ταπεινωτική παραίτηση της 29ης Ιουνίου 2023, από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ και το ψευδοριζοσπαστικό κόμμα του, στα πρόθυρα της εξελισσόμενης διάλυσης.

Όπως προανέφερα, η άρνηση της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει την απόφαση της συντριπτικής πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος, στο δημοψήφισμα της 5/7/2015, υπέρ του Όχι στο νέο Μνημόνιο, ήταν η αρχή του προδιαγεγραμμένου πολιτικού τέλους και του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα και του ψευδοριζοσπαστικού ΣΥΡΙΖΑ, ενός τέλους, τους σπασμούς του οποίου ζούμε σήμερα.

Επειδή πολύς κόσμος - κυρίως οι Συριζαίοι, αλλά και πολλοί άλλοι - δεν μπορούν να δουν την εξελικτική πορεία της προδιαγεγραμμένης και συνεχούς κοινωνικής και εκλογικής συρρίκνωσης του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την προδοσία του ΟΧΙ στο νέο Μνημόνιο, του δημοψηφίσματος της 5/7/2015, στην οποία προέβησαν η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και ο ΣΥΡΙΖΑ, ας δούμε την καταγεγραμμένη επίσημη αριθμητική της συνεχούς εκλογικής πορείας της συρρίκνωσης του κόμματος αυτού, στην τελευταία οκταετία :

Στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, ο ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνει την κυβέρνηση του τόπου, συγκεντρώνοντας ένα εκλογικό ποσοστό του 36,34% και 2.245.978 ψήφους.

Στο δημοψήφισμα της 5/7/2015 η πρόταση της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, λαμβάνει το εκλογικό ποσοστό του 61,31% και 3. 558.450 ψήφους.

Από εκεί και πέρα, αρχίζει η προδιαγεγραμμένη εκλογική κατάπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, ύστερα από την υπογραφή του 3ου Μνημονίου.

Το, παραπάνω, βίντεο είναι, άκρως, αποκαλυπτικό των ψευδολογιών του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, σε όλη την προηγούμενη χρονική περίοδο, από το 2010, έως το 2015. Ο, τότε, πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, απαντώντας, στην βουλή, στις 23/7/2015, στον, τότε, πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Βαγγέλη Μεϊμαράκη, ισχυρίζεται, αυτοδιαψευδόμενος, ότι ουδέποτε υπήρχε δυνατότητα εξόδου, από το Μνημόνιο.

Στις βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015 ο ΣΥΡΙΖΑ λαμβάνει εκλογικό ποσοστό 35,46% και 1.926.526 ψήφους. Παρά την πραγματική εκλογική κατακρήμνιση, ο ΣΥΡΙΖΑ σχηματίζει νέα κυβέρνηση, υπό τον Αλέξη Τσίπρα και κουκουλώνει, επιφανειακά την μεγάλη ήττα, που υπέστησαν και οι δυο.

Στις βουλευτικές εκλογές της 7/7/2019, ο ΣΥΡΙΖΑ λαμβάνει εκλογικό ποσοστό 31,53% και 1.781.057 ψήφους και χάνει την κυβέρνηση, από την Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, που έλαβε εκλογικό ποσοστό 39,85% και 2.251.618 ψήφους.

Στις βουλευτικές εκλογές της 21/5/2023, ο ΣΥΡΙΖΑ υφίσταται μια αναπάντεχη και μη αναμενόμενη, ως προς την έκτασή της εκλογική καταστροφή, λαμβάνοντας εκλογικό ποσοστό 20,07% και 1.184.621 ψήφους.

Και τέλος, στις βουλευτικές εκλογές της 26/5/2023, ο εκλογικός καταποντισμός του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζεται, αφού έλαβε εκλογικό ποσοστό 17,83% και 929.968 ψήφους.

Αυτή είναι η πορεία του εκλογικού θριάμβου και στην συνέχεια της εκλογικής κατακρήμνισης του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα, μέσα, στο όχι μεγάλο χρονικό διάστημα της οκταετίας 2015 - 2023.

Οι αριθμοί είναι αυτοί, που καταγράφονται και φυσικά, είναι αμείλικτοι και σαρωτικοί και για τον ψευδοριζοσπαστικό ΣΥΡΙΖΑ και για τον Αλέξη Τσίπρα.

Μέσα, σε αυτά τα εκλογικά συντρίμμια, ο Αλέξης Τσίπρας παραιτήθηκε και έπραξε πολύ καλά (αν και ομολογώ ότι δεν περίμενα να το πράξει), ενώ η κοινωνική και η εκλογική αποψίλωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφές ότι συνεχίζεται και πρόκειται να ολοκληρωθεί, μέσα στην πορεία του χρόνου. Το μόνο, που αξίζει να παρατηρηθεί, είναι το σημείο της τελικής ισορροπίας της συρρίκνωσης της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και αν αυτός, στην πορεία του χρόνου μετονομασθεί και όσο και αν επιχειρηθεί να αλλάξει, με οποιοδήποτε πρόσωπο, στην προεδρία του κόμματος, εάν αυτό το κόμμα επιβιώσει· κάτι, που τώρα, που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν είναι, καθόλου, δεδομένο.

Όμως, τα βασικά συμπεράσματα όλης αυτής θλιβερής και καταστροφικής, για την ελληνική κοινωνία, σύντομης, χρονικά, Ιστορίας είναι δυο :

1) Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας πήραν, χεράκι-χεράκι, την,  ελληνική κοινωνία, που, κατά την χρονική περίοδο 2011 - 2015, βρισκόταν, λόγω της συντριβής του βιοτικού της επιπέδου, από την πολιτική των Μνημονίων, βρισκόταν σε μια προεπαναστατική εξεγερσιακή κατάσταση και την παρέδωσαν, στην δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη, αφού προηγουμένως, την υπέταξαν, στις διαταγές της εντόπιας ολιγαρχίας και του ιερατείου των ευρωθεσμών.

2) Για το έργο τους αυτό, η εντόπια ολιγαρχία, η δεξιά συντηρητική ελίτ και το σύνολο του ελληνικού αστικού πολιτικού συστήματος και το ιερατείο των ευρωθεσμών χρωστούν, στον Αλέξη Τσίπρα και στον ΣΥΡΙΖΑ μεγάλη χάρη. Πολύ μεγάλη και τεράστια χάρη.

Φυσικά, η ελληνική κοινωνία, την οποία κορόιδεψαν και παραπλάνησαν και την οδήγησαν, στην πεποίθηση - που, δυστυχώς, έχει φθάσει, στο σημείο να είναι, σχεδόν, ατράνταχτη - ότι, τελικά, δεν μπορούσε και δεν μπορεί να γίνει τίποτε άλλο, εκτός από αυτό, που έγινε, ήτοι την πολιτική των Μνημονίων και των συνεχών και διαρκών “μεταμνημονιακών” πολιτικών, δεν τους χρωστάει τίποτε, αλλά, αντιθέτως, τους περιθωριοποιεί, για το τεράστιο και ασήκωτο βάρος της καταστροφής, που της συνέχισαν την οποία και διαιώνισαν.

Ως εκ τούτου και με αυτά τα δεδομένα, ουδείς οίκτος αξίζει, στον Αλέξη Τσίπρα και τον συνθλιβόμενοι ΣΥΡΙΖΑ.

Ήσαν και είναι άξιοι της προδιαγεγραμμένης και δεδομένης τύχης τους, η οποία, ομολογουμένως, άργησε να έλθει.

Αλλά, έστω και καθυστερημένα, η κακή τους τύχη ήλθε.

Και αυτό το γεγονός, μέσα, στην παρούσα ζοφερή κατάσταση, που επικρατεί, μπορούμε να το απολαύσουμε…