Μιλώντας, για την ανύπαρκτη “εθνική κυριαρχία” του ελληνικού μη κράτους, που έχει μετατραπεί σε αποικία : Για διαπραγματεύσεις, με την Τουρκία και παραχωρήσεις (εννοώντας τα 12 ναυτικά μίλια, στο Αιγαίο), μιλάει ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Ναι, είναι απαραίτητες οι διαπραγματεύσεις, που σημαίνουν δούναι και λαβείν. Αρκεί, πέραν από το το τί θέλει η τουρκική ελίτ, να γνωρίζουμε το τί θέτει, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, η ελληνική πλευρά.

 

Αναφερόμενος, πονηρά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στην εθνική κυριαρχία, την οποία προσδιορίζει ως μία σχετική έννοια, είναι σαφές ότι διέπραξε μαλακία. Δεν είναι η πρώτη φορά και φυσικά, δεν πρόκειται να είναι και η τελευταία, αλλά η σχετική δήλωση δεν έγινε, ως προϊόν της αφέλειας του ανδρός. Κάθε άλλο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι πολλά πράγματα, αλλά αμαθής δεν είναι και αυτό έχει να κάνει, με το γεγονός ότι η εθνική κυριαρχία είναι ένας όρος του Διεθνούς Δικαίου, ο οποίος αναφέρεται, απλώς και ως κυριαρχία, ουσιαστικά, δηλώνει την ανεξαρτησία μιας χώρας, σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες. Έτσι, ένα κυρίαρχο κράτος, δηλαδή ένα κράτος, που διατηρεί την εθνική κυριαρχία του, μπορεί να αποφασίζει μόνο του, για τα εσωτερικά του θέματα. Φυσικά σε κάθε περίπτωση όλα τα κράτη πρέπει να σέβονται τις Διεθνείς Συνθήκες και όσα αυτές προβλέπουν, σχετικά με τις μεταξύ τους σχέσεις, ενώ η συμμετοχή, σε διακυβερνητικές ενώσεις, ή οργανώσεις, όπως η αυτοαποκαλούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση υποτίθεται ότι προϋποθέτει την εκχώρηση ενός μέρους της εθνικής κυριαρχίας των μελών τους, αλλά αυτό είναι ένα θέμα, που σηκώνει πολλή συζήτηση, διότι, σε καμμία περίπτωση, δεν μπορεί να προσβάλλεται ο σκληρός πυρήνας της εθνικής κυριαρχίας, ως δικαιώματος της αυτοκυβέρνησης ενός λαού, του οποίου την νομική προσωπικότητα εκφράζει - ή υποτίθεται ότι εκφράζει - ένα κράτος, μέσα σε έναν συγκεκριμένο περιοχικό χώρο.

 

Όταν, όμως, αναφερόμαστε, στο σύγχρονο ελληνικό αυτοαποκαλούμενο ως κράτος, οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι ομιλούμε, για μια οντότητα, η οποία έχει απωλέσει την κρατική της ιδιότητα και βρίσκεται, υπό καθεστώς νέο αποικιοκρατικής κηδεμονίας, όντας μια γεωγραφική περιοχή, στην οποία δεν υφίσταται εθνική κυριαρχία, αλλά έχει τεθεί υπό καθεστώς προστασίας, υπό την ιδιαίτερη μορφή δημοσιονομικής και οικονομικής κατοχής, από τους ευρωθεσμικούς δανειστές της, με την βάναυση επιβολή των μνημονιακών υποχρεώσεων, με σκοπό την υποτιθέμενη εξυπηρέτηση ενός αβάσταχτου δημοσίου χρέους, το οποίο, όμως, διογκώνεται, διαιωνίζοντας το καθεστώς της νεοαποικιακής χρεωδουλείας, στο οποίο έχει υπαχθεί η ελληνική κοινωνία.

Μπορεί, λοιπόν, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης να λέει ότι η έννοια της εθνικής κυριαρχίας είναι σχετική, όμως, γνωρίζει, πάρα πολύ καλά, το γεγονός ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, όσον αφορά την εθνική κυριαρχία. Η εθνική κυριαρχία υπάρχει, ή δεν υπάρχει. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. 

Και στην συγκεκριμένη περίπτωση της Ελλάδας, η εθνική κυριαρχία έχει παύσει να υφίσταται, αφανώς, από την ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη και την απώλεια της νομισματικής της κυριαρχίας, με την κατάργηση της δραχμής και εμφανώς και επισήμως, από την εποχή της κατάπτυστης και προδοτικής κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, που, εσκεμμένα, οδήγησε την χώρα, στην επέλευση της ελληνικής χρεωκοπίας του Απριλίου του 2010 και στην δημοσιονομική, οικονομική και λοιπή Κατοχή, από τους ευρωθεσμικούς δανειστές, που επιβλήθηκε, στην ελληνική κοινωνία, με τα διαδοχικά Μνημόνια και τις μνημονιακές υποχρεώσεις, που ισχύουν, τουλάχιστον, μέχρι το 2070 (και βλέπουμε).

Ως εκ τούτου, ο πρωθυπουργός, μιλώντας, για την σχετικότητα της εθνικής κυριαρχίας, την ανυπαρξία της οποίας γνωρίζει, όσον αφορά το οιονεί κράτος, που υποτίθεται ότι κυβερνά, έχει άλλα πράγματα, στον νου του, αναφερόμενος, ειδικά, στο ζήτημα των ελληνοτουρκικών διαφόρων. Προφανώς, βέβαια, όσα λέει, τα λέει, για να προετοιμάσει την κοινή γνώμη, για μια πιθανή ετεροβαρή συμφωνία του, με την Άγκυρα, στο ζήτημα των θαλάσσιων ζωνών, όπως το θέτει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δηλαδή, ουσιαστικά, στο ζήτημα της υφαλοκρηπίδας, της ΑΟΖ και - ακόμη περισσότερο - των χωρικών υδάτων, δηλαδή του εύρους των ναυτικών μιλίων, που ορίζουν την θαλάσσια κυριαρχία του ελληνικού οιονεί κράτους, στο Αιγαίο. 

Εδώ, εντοπίζεται η επιθυμία του πρωθυπουργού να υπεισέλθει και να λύσει τον “πυρήνα της διαφοράς”. «Υπάρχει μία τολμηρή ατζέντα, την οποία είμαι διατεθειμένος να διερευνήσω», είπε, για να προσθέσει, όταν ρωτήθηκε αν θα υπάρξει απομείωση της εθνικής κυριαρχίας, όπως την γνωρίζουμε σήμερα, ότι «Αυτό είναι μία σχετική έννοια… Οποιαδήποτε συμφωνία μπορεί ενδεχομένως, ναι, να συνεπάγεται και κάποιες υποχωρήσεις από θέσεις που αποτελούν την αφετηρία της διαπραγμάτευσης».

Η ουσία της υπόθεσης εντοπίζεται, στην εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου ορυκτού πλούτου, στο Αιγαίο, η οποία μπορεί να πάρει και την μορφή της ελληνοτουρκικής συνεκμετάλλευσης του πλούτου αυτού (με μετόχους και τις πολυεθνικές εταιρείες, που δρουν, σε αυτή την ειδικότητα, φυσικά, μια και το άθλιο ελληνικό πολιτικό προσωπικό και τότε, που ήταν αυτεξούσιο, δεν δημιούργησε μια αξία λόγου πετρελαϊκή εταιρεία, για να προχωρήσει, μόνο του, στην όποια εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου και του χερσαίου πετρελαϊκού και λοιπού πλούτου της χώρας).

Την άποψή μου για την υπόθεση αυτή την έχω εκφράσει [δείτε το δημοσίευμά μου, της 7/6/2023, σε αυτό εδώ το μπλογκ, με τίτλο : Συνεκμετάλλευση, στο Αιγαίο. Μπορεί αυτό το “μη κράτος”, η συγχρονη ελληνική επαρχιώτικη νομαρχία της ευρωζώνης να υποστηρίξει, απέναντι στην Τουρκία, την ύπαρξή της, ως πραγματικού κράτους; Η απάντηση είναι εύκολη και είναι πως όχι. (Πώς μπορεί να υπάρξει μια επωφελής συμφωνία; Φαίνεται ότι δεν μπορεί και ως εκ τούτου, δεν πρέπει να επιχειρηθεί. Άλλωστε, ο ενεργειακός πλούτος του ελληνοτουρκικού χώρου καλόν είναι να μην εξορυχθεί, λόγω της τεράστιας και επικίνδυνης σεισμικότητας της περιοχής και της ύπαρξης ενός πλήθους σεισμικών ρηγμάτων, τα οποία, πιθανότατα, θα ενεργοποιηθούν)].

Με λίγα λόγια, ο υποθαλάσσιος ορυκτός πλούτος (πετρέλαιο, φυσικό αέριο) του Αιγαίου, αλλά και του Λιβυκού και του Ιονίου θαλάσσιου χώρου, δεν πρέπει να πειραχθεί. Η τεράστια σεισμικότητα της περιοχής, στην νοτιοανατολική Μεσόγειο και ειδικά, στον ελληνοτουρκικό γεωλογικό χώρο, καθιστά επικίνδυνη κάθε μαζική αφαίρεση του γεωφυσικού μαλακού υποστρώματος, στον χώρο αυτό, αφού αυτή η αφαίρεση είναι, εξαιρετικά, πιθανό να ενεργοποιήσει τα πολλά σεισμικά ρήγματα, στο υπέδαφος.

Πάντως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν χρησιμοποιεί, τυχαία και τον όρο “θαλάσσιες ζώνες” και τον όρο “υφαλοκρηπίδα - ΑΟΖ”. Το πράττει διότι, όπως φαίνεται, είναι αποφασισμένος να διαπραγματευθεί, με την τουρκική κυβέρνηση και το εύρος των ελληνικών χωρικών υδάτων. Και αυτό, στην παρούσα φάση, που η χώρα βρίσκεται, υπό το ειδικό καθεστώς εξουσίασης των ξένων δανειστών της, η ελληνική πλευρά δεν πρέπει να προχωρήσει, σε καμμία διαδικασία διαπραγμάτευσης, με την τουρκικη κυβέρνηση, διότι βρίσκεται, σε σαφέστατη θέση αδυναμίας και ως εκ τούτου, πρέπει να περιμένει την έλευση καλύτερων καιρών.

Δυστυχώς, όπως φαίνεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης αισθάνεται ότι έχει την νομιμοποίηση του εκλογικού σώματος, ώστε να προχωρήσει, σε βάθος, μια υποτιθέμενη, ως διαπραγμάτευση, με την ελίτ της Άγκυρας, γύρω από το σύνολο των ελληνοτουρκικών διαφόρων και πιστεύει ότι μπορεί να κάνει εκείνες τις παραχωρήσεις, που απαιτεί η Άγκυρα, χωρίς, όμως, παράλληλα, αυτές οι παραχωρήσεις να συνδυάζονται, με άλλα ισοδύναμα ανταλλάγματα, από την τουρκική πλευρά. Και πολύ φοβούμαι ότι, ακολουθώντας τα βήματα της κατευναστικής πολιτικής της κυβέρνησης του Κώστα Σημίτη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το επιτελείο του δεν έχουν ένα σχέδιο ανταλλαγμάτων, απέναντι σε όσα απαιτεί η ελίτ της Άγκυρας.

Και μόνο αυτό το γεγονός καθιστά οποιαδήποτε διαδικασία διαπραγμάτευσης, επικίνδυνη, διότι, αντί να έχουμε μία διαδικασία δούναι και λαβείν, θα προκύψει μια διαδικασία, η οποία θα εξαντλείται, μόνο, γύρω από την ικανοποίηση των απαιτήσεων της Άγκυρα(( ς, αφού η ελληνική πλευρά δεν είναι σε θέση, εκ των πραγμάτων, να απαιτήσει όσα πρέπει να απαιτήσει μια κυβέρνηση μιας υπαρκτής κρατικής οντότητας και όχι ενός εικονικού κράτους, όπως είναι, σήμερα, το ελληνικό υποτιθέμενο κράτος.

Όλα τα άλλα είναι, εκ του πονηρού…