Ο ρωσοουκρανικός πόλεμος 6 μήνες μετά. Η Ρωσία δεν πρόκειται να επιτρέψει την μετατροπή της Ουκρανίας σε προκεχωρημένο φυλάκιο των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ και θα το επιτύχει με κάθε τρόπο. (Φυσικά, η χρησιμοποίηση πυρηνικών όπλων, στον πόλεμο αυτόν, δεν μπορεί να αποκλειστεί).

Όσο περνάει ο καιρός και φτάνουμε στο εξάμηνο, από την έναρξη του ουκρανικού πολέμου, παραμένει, επί της ουσίας, το πρόβλημα, που αφορά τους στόχους της ρωσικής ηγεσίας, στην Ουκρανία, αφού το ρωσικό εκστρατευτικό σώμα, που εστάλη, από την Μόσχα, στην γειτονική της χώρα, ήταν και εξακολουθεί να παραμένει να είναι πάρα πολύ μικρό, εάν θεωρήσουμε ότι ο στόχος του Βλαντιμίρ Πούτιν είναι η κατάκτηση ολόκληρου, ή ενός μεγάλου κομματιού του ουκρανικού εδάφους.

Η αντίληψη ότι η ρωσική ηγεσία στοχεύει, στην κατάληψη ολόκληρης ή ενός μεγάλου κομματιού της Ουκρανίας, είναι βάσιμη, αν και προς το παρόν, δεν υποστηρίζεται, από τα διατιθέμενα έμψυχα και υλικά μέσα, που χρησιμοποιούνται τα οποία προσιδιάζουν περισσότερο, προς την αντίληψη ότι η Μόσχα επιδιώκει την κατάληψη της ανατολικής και της νότιας Ουκρανίας, με σκοπό να την αποκλείσει από την Αζοφική θάλασσα - κάτι το οποίο έχει καταφέρει - και από τον Εύξεινο Πόντο, κάτι το οποίο μένει να αποδειχθεί στην πράξη. Αλλά η ρωσική στόχευση που αφορά την αποστρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας, η όποιου κομματιού της χώρας αυτής δεν κατακτηθεί, από τον ρωσικό στρατό, μένει εκκρεμής και τούτο διότι η Μόσχα θα πρέπει να βρει έναν τρόπο, ώστε να επιβάλει αυτήν την αποστρατιωτικοποίηση, την οποία είναι προφανές ότι η όποια ουκρανική ηγεσία δεν πρόκειται να αποδεχθεί, εύκολα, εάν οι ρωσικές δυνάμεις μείνουν, στον μερικό στόχο της κατάληψης της ανατολικής και της νότιας Ουκρανίας. 

Έτσι, η όλη λογική οδηγεί, στο συμπέρασμα πως ο Βλαντιμίρ Πούτιν και η ρωσική ελίτ πιστεύουν ότι κάποια στιγμή θα καταρρεύσουν οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις και φυσικά, η ουκρανική ηγεσία θα συνθηκολογήσει, ή θα παραδοθεί. Ως εκ τούτου, το σενάριο της μερικής κατάκτησης της Ουκρανίας ανατολικά και στον νότο φαίνεται ότι δεν πρέπει να έχει ισχύ. 

Η ρωσική ηγεσία, προφανώς ευθύς εξαρχής, αποσκοπούσε στην κατάκτηση της χώρας, είτε ολικώς, είτε ενός μεγάλου κομματιού της, διότι εκεί την οδηγούσε και την οδηγεί η ίδια η λογική του πολέμου που ο Βλαντιμίρ Πούτιν αποφάσισε να διεξάγει. 

Εκεί, που, ίσως, ο Ρώσος πρόεδρος πρέπει να έπεσε έξω, στους υπολογισμούς του, είναι η αντίσταση, την οποία συνάντησε, από την ουκρανική ηγεσία, την οποία, λογικά, πρέπει να θεωρούσε τόσο αποδυναμωμένη, ώστε να μην μπορεί να προβάλλει την αντίσταση, που προέβαλε, στην πράξη και πιθανόν δεν υπολόγισε, τόσο πολύ, την εμπλοκή και την στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ και της Δύσης, έστω και αν η Ουάσινγκτων και οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, λογικά πράττουσες, απέφυγαν να εμπλακούν, σε ανοιχτή στρατιωτική αντιπαράθεση, με την Μόσχα. 

Και προφανώς, το απέφυγαν, λόγω της πυρηνικής στρατιωτικής ισχύος της ρωσικής αρκούδας, η οποία δεν πρέπει να έχουμε καμμία αμφιβολία ότι αυτή την ισχύ θα την χρησιμοποιούσε και θα την χρησιμοποιήσει, στην πράξη, εάν η Ουάσινγκτων και η Δύση - δηλαδή το ΝΑΤΟ - εμπλέκονταν, ή αν πρόκειται να εμπλακούν, σε ανοιχτή συμβατική στρατιωτική σύγκρουση, με τον ρωσικό στρατό, στα ουκρανικά εδάφη.

Το ερώτημα, που γεννάται ένα εξάμηνο μετά την ρωσική εισβολή, στην Ουκρανία, είναι το εάν ο πόλεμος αυτός θα μπορούσε να αποφευχθεί. Είναι προφανές ότι αποτέλεσε τελική επιλογή του Βλαντιμίρ Πούτιν και της ρωσικής ηγεσίας, πολύ καιρό πριν και πραγματοποιήθηκε τον Φεβρουάριο του 2022, όταν εκτιμήθηκε, από την Μόσχα, ότι εκείνη την χρονική στιγμή έπρεπε να ξεκινήσει τον πόλεμο, τον οποίο ξεκίνησε και για τον οποίο έχει το δικό της μερίδιο ευθύνης.

Βέβαια, τον πόλεμο αυτόν τον  ξεκίνησε η ρωσική ηγεσία, αλλά οι ΗΠΑ είναι, κυρίως, υπεύθυνες, για την ουκρανική κρίση, την οποία, σκοπίμως και εν ψυχρώ, προκάλεσαν, διότι προώθησαν μια επεμβατική και καθοδηγητική αντιρωσική πολιτική, την οποία η Μόσχα βλέπει, ως υπαρξιακή απειλή, κάτι το οποίο είναι γνωστό, επισήμως, τουλάχιστον, από το 2008, ήτοι, εδώ και πολλά χρόνια, αφού η εμμονή της Ουάσινγκτων είναι το να φέρει την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ και να την μετατρέψει, σε προκεχωρημένο δυτικό φυλάκιο, στα σύνορα της Ρωσίας.

Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο δεν είναι και δεν πρόκειται να γίνει, ποτέ, αποδεκτό από την ηγεσία του Κρεμλίνου. Και παρά την φυσική αυτή παραδοχή, η αμερικανική κυβέρνηση υπήρξε και είναι απρόθυμη να χρησιμοποιήσει την διπλωματία, προκειμένου να αποφευχθεί αυτή η απλή ρεαλιστική προοπτική. Και πρόσφατα, μόλις το 2021, επιβεβαίωσε την βούληση της να εντάξει την Ουκρανία, στο ΝΑΤΟ και στο δυτικό στρατόπεδο. Σε αυτή την πραγματικότητα είναι που αντέδρασε ο  Βλαντιμίρ Πούτιν και πραγματοποίησε την εισβολή, στην Ουκρανία, στις 24 Φεβρουαρίου 2022, με αποτέλεσμα η Ουάσινγκτων να διπλασιάσει τις ενέργειες της, κατά της Ρωσίας και να δεσμευτεί, μαζί με τους δυτικούς συμμάχους της, ότι θα νικήσουν τον ρωσικό στρατό, στα πεδία των μαχών, μέχρι του τελευταίου Ουκρανού. 

Για τον λόγο αυτόν, μάλιστα, δεν ενδιαφέρονται για μια πραγματική διπλωματική λύση, στο πρόβλημα, γεγονός το οποίο καθιστά βέβαιο το ότι ο πόλεμος θα συνεχιστεί, για πολλούς μήνες ακόμη, ή και για χρόνια, με ένα τεράστιο ένα ανυπόφορο και απίστευτο κόστος, για την Ουκρανία και φυσικά, για τον λαό της χώρας αυτής. 

Ο William Burnes, ο οποίος είναι ο επικεφαλής της CIA και ήταν πρεσβευτής των ΗΠΑ, στην Μόσχα έγραψε, το 2008, ένα υπόμνημα, όπου περιγράφει την ρωσική άποψη, για το θέμα αυτό. Εκεί αναφέρει ότι : “η είσοδος της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ είναι η πιο φωτεινή, από όλες τις κόκκινες γραμμές, για την ρωσική ελίτ. Σε περισσότερα από δυόμισι χρόνια συνομιλιών, με βασικούς ρωσικούς παράγοντες, από τους κοπρίτες στις σκοτεινές εποχές του Κρεμλίνου, μέχρι τους πιο οξυδερκείς φιλελεύθερους επικριτές του Πούτιν, δεν έχω βρει ακόμη κανέναν που να βλέπει την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, ως οτιδήποτε άλλο, παρά μια άμεση πρόκληση, για τα ρωσικά συμφέροντα. Το ΝΑΤΟ θα φαινόταν ότι πετάει το στρατηγικό γάντι. Η σημερινή Ρωσία θα απαντήσει. Οι ρωσοουκρανικές σχέσεις θα πέσουν σε βαθύ πάγωμα, που θα δημιουργήσει πρόσφορο έδαφος, για ρωσική ανάμειξη στην Κριμαία και την ανατολική Ουκρανία”. 

Πολύ απλά, ο Βλαντίμιρ Πούτιν και η ρωσική ηγεσία έχουν την διάθεση να κατακτήσουν, ή και να καταστρέψουν την Ουκρανία, αντί να επιτρέψουν την μετατροπή της, σε ένα προκεχωρημένο φυλάκιο των Αμερικανών και της Δύσης. Το 2014, το έκαναν, διστακτικά, με την προσάρτηση της Κριμαίας και φυσικά, πληρώνουν, τώρα, εκείνο το λάθος, αλλά δεν πρόκειται να επαναλάβουν την διστακτικότητα εκείνης της εποχής.

Το ερώτημα που τίθεται είναι, εάν ο ουκρανικός πόλεμος μπορεί να αποκτήσει, στην πορεία του και μια πυρηνική διάσταση. 

Η γνώμη την οποία έχω σχηματίσει, με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αυτό μπορεί να συμβεί, στην θεωρητική περίπτωση, που η Ρωσία θα αντιμετωπίσει τον κίνδυνο να χάσει τον πόλεμο, ή - κάτι που είναι το ίδιο - εάν η Ουάσινγκτων και η Δύση εμπλακούν, άμεσα, στρατιωτικά, στον πόλεμο αυτόν. Τότε και στις δύο αυτές περιπτώσεις, η απάντηση της Μόσχας θα είναι πυρηνική και φυσικά, απερίγραπτα, καταστροφική. 

Το επόμενο ζήτημα, που τίθεται, είναι, εάν η Ουάσινγκτων είναι διατεθειμένη να εμπλακεί, άμεσα, στον ουκρανικό πόλεμο, με την αποστολή στρατευμάτων, ή και με την απαγόρευση πτήσεων, από την Ρωσία, στην Ουκρανία, με δεδομένο το ότι η αντίδραση της Μόσχας θα είναι άμεση, ή, κλιμακωτά, πυρηνική.

Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι οι ΗΠΑ και η Δύση δεν πρόκειται να αποτολμήσουν να απαντήσουν, με τον ίδιο τρόπο, απέναντι, σε μια τέτοια εξέλιξη. Δεν θα το αποτολμήσουν, μάλιστα, ακόμη και στην περίπτωση, που η Ρωσία χρησιμοποιήσει την στρατιωτική της ισχύ, για να κτυπήσει κάποια ευρωπαϊκή χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ, η οποία θα εμπλακεί, άμεσα, ή έμμεσα, στον ουκρανικό πόλεμο και στην συγκεκριμένη περίπτωση, δεν αναφέρομαι, στην απλή στρατιωτική βοήθεια, που παρέχεται, ολοένα και περισσότερο, στην Ουκρανία του Βολοντιμίρ Ζελένσκι, ή οποιουδήποτε άλλου τον διαδεχθεί, στην προεδρία, αλλά σε μια στρατιωτική τοπική εμπλοκή, στον ουκρανικό πόλεμο. 

Η Ρωσία δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής και να υπάρχει, ενώ αντιμετωπίζει μια μόνιμη απειλή, από το έδαφος της σημερινής Ουκρανίας. Στην ουσία, ο Πούτιν δεν ενδιαφερόταν να κατακτήσει την Ουκρανία, αλλά ενδιαφέρεται να διασφαλίσει ότι δεν θα γίνει εφαλτήριο της Δύσης, κατά της Ρωσίας. Και αυτό θα το επιτύχει, με κάθε μέσο. 

Γιατί πρόκειται να συμβεί αυτό;

Θα συμβεί, απλούστατα, επειδή οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ είναι κλάνες…