Από την Συρία, στην Βενεζουέλα : Μια ανάλυση του αμερικανικού και του δυτικού επιθετισμού, σε συνδυασμό, με την ενεργειακή κρίση, που, ήδη, ζούμε. (Οι καμπύλες του Marion King Hubbert και η ζοφερή πραγματικότητα).

Στο ερώτημα, που έχει να κάνει, με το ποιά είναι η πραγματική γεωπολιτική αξία της Βενεζουέλας, η απάντηση βρίσκεται, μερικώς, στον παραπάνω πίνακα. Η αξία της Βενεζουέλας βρίσκεται, στο υπέδαφός της. Στο πετρέλαιο, αφού έχει βρεθεί να είναι η χώρα με τα μεγαλύτερα αποθέματα του "μαύρου χρυσού", στον κόσμο. Και το πετρέλαιο, παγκοσμίως, εξαντλείται, με αποτέλεσμα, κάπου ανάμεσα, στις δεκαετίες του 2030 και του 2040 να επικρέμαται ο κίνδυνος μιας καταληκτικής οικονομικής κρίσης, ο οποίος μπορεί, μάλιστα, να προκύψει και γρηγορότερα.

Βέβαια, δεν είναι, μόνο, το πετρέλαιο, που δίνει αξία, στην Βενεζουέλα. Είναι και η θέση της, στην Λατινική Αμερική, η οποία αποτελεί την πίσω αυλή των Η.Π.Α. Και αυτή η πίσω αυλή απειλείται, αφού και εκεί έχει εξαπλωθεί, αυτό, που το κατεστημένο της Ουάσινγκτων, αποκαλεί "κίτρινο πυρετό". Δηλαδή η Κίνα, η οποία μη έχοντας δικές της πηγές πετρελαίου, απευθύνεται, στο Ιράν και στην Βενεζουέλα, χώρες οι οποίες - καθόλου τυχαία - βρίσκονται, στο άμεσο στόχαστρο της αμερικανικής υπερδύναμης. Και που φυσικά, δεν πρόκειται να μείνουν χωρίς υπεράσπιση, από το Πεκίνο, αλλά και την Μόσχα, η οποία έχει επενδύσει, ουκ ολίγα ποσά, στην χειμαζόμενη βενεζουελανή οικονομία, η οποία, δυστυχώς, λειτουργεί, περίπου, ως μια "μονοκαλλιεργητική" οικονομία, που στηρίζεται, στην παραγωγή και την εξαγωγή πετρελαίου και μάλιστα μιας ιδιαίτερης ποιότητας, η οποία είναι κακή και δύσκολη, στον χειρισμό της.

(Στο ΑΕΠ της χώρας, που ανέρχεται, στα 274,35 δισ. € και αφορά 32,22 εκατομμύρια ανθρώπους, με κατά κεφαλήν, εισόδημα 8.514,90 €, το πετρέλαιο συμμετέχει, κατά 35%, αποτελεί το 50% των εσόδων του κράτους και αφορά το 80% των εξαγωγών. Ως εκ τούτου, γίνεται αντιληπτό το γεγονός ότι η πτώση των τιμών του πετρελαίου, που αφύσικα, επέβαλαν, μέσω των πολέμων του Κόλπου και της Σαουδικής Αραβίας, οι Η.Π.Α. και η Δύση, ευθύνεται, για την μεγάλη πτώση του εισοδήματος των πολιτών και την κατάρευση της βενεζουελανής οικονομίας).

Όπως φαίνεται, στην παρούσα φάση, η αμερικανική πίεση - όπως και η πίεση των Δυτικών -, στην κυβέρνηση του προέδρου Nicolas Maduro, δεν αφορά την διακυβέρνηση και τις αστικές ελευθερίες του πληθυσμού της χώρας, αν και η αλήθεια είναι ότι το καθεστώς είναι μειοψηφικό και στηρίζεται, σε μια αριθμητικά μεγάλη και μαχητική μερίδα του λαού - που όμως είναι μειοψηφία - και στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας. Παράλληλα, έχει παραγκωνίσει το εκλεγμένο, στις 6/12/2015, με καθολική ψηφοφορία κοινοβούλιο και έχει επανεκλέξει τον σημερινό πρόεδρο, με μια αμφίβολης αξιοπιστίας προεδρική εκλογή, στις 20/5/2018, όπου η αποχή των ψηφοφόρων έφθασε, στο 53,93% του εκλογικού σώματος, ενώ "εκλέχθηκε" και μια "Συντακτική Επιτροπή", με την αποχή της αντιπολίτευσης.

Από τις εκατοντάδες σχετικές προβλέψεις που έχουν κατά καιρούς γίνει, μόνο μία αποδείχθηκε έως τώρα σωστή.Το 1956, ο γεωλόγος της Shell Marion King Hubbert προέβλεψε ότι η παραγωγή  του πετρελαίου των Η.Π.Α. θα φθάσει στο μέγιστο σημείο της το 2010. Δεν έπεσε, έξω, παρά, μόνο, για λίγα χρόνια, αν και τότε, που έκανε αυτή την πρόβλεψη κατηγορήθηκε, μετά βδελυγμίας και η πρόβλεψή του ξεχάστηκε. Από όλες τις προβλέψεις, που έγιναν, όμως, όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν, μόνο αυτή η πρόβλεψη ήταν αληθινή. Και ήταν αληθινή, επειδή ήταν απλή, ως προς την μέθοδό της. Η καμπύλη των ανακαλύψεων καλύπτει, περίπου το ίδιο εμβαδόν, με την καμπύλη της παραγωγής, αφού, τελικά, δεν μπορούμε να παράγουμε, παρά, μόνον, ό,τι έχουμε ανακαλύψει. (Εδώ, βέβαια, δεν βλέπουμε το αρχικό σχήμα του Marion King Hubbert. Βλέπουμε ένα τροποποιημένο σχήμα, σύμφωνα με τις εξελίξεις, έτσι όπως αυτές προέκυψαν, στην σημερινή ζοφερή πραγματικότητα. Για τον λόγο αυτόν, ενώ η καμπάνα, στου σχήματος του Marion King Hubbert ισχύει, όσον αφορά τις ανακαλύψεις (Discoveries) του πετρελαίου, στον τομέα της παραγωγής πετρελαίου (Production), το αντίστοιχο σχήμα δεν είναι, ακριβώς, καμπανοειδές.

Το πρόβλημα της Ουάσινγκτων εντοπίζεται, όπως είπαμε, στην απομάκρυνση της κινεζικής και της ρωσικής επιρροής και φυσικά, στην διαχείριση του πετρελαίου. Γι' αυτό και στηρίζεται, στην ρητορική της "Ανοικτής Κοινωνίας", η οποία είναι η ιδεολογική και προπαγανδιστική οδός για τα ανοικτά, στις αμερικανικές και τις δυτικές πολυεθνικές εταιρείες, πετρέλαια (αλλά και το φυσικό αέριο, την πετρελαιούχο άμμο και τις λοιπές ενεργειακές πηγές) της Βενεζουέλας. Γι' αυτό και εφευρέθηκε ο αμερικανοτραφής και πιθανότατα, στρατολογημένος, από τις αμερικανικές μυστικές και λοιπές υπηρεσίες Juan Guaido. 

Ξεκινώντας από το πετρέλαιο, πρέπει να πούμε ότι, όπως δείχνει ο παραπάνω πίνακας, που περιγράφει, από την μία πλευρά, τις ανακαλύψεις των παγκόσμιων αποθεμάτων του πετρελαίου και από την άλλη πλευρά, τα επίπεδα  της παγκόσμιας παραγωγής του "μαύρου χρυσού", κατά την χρονική περίοδο 1920 - 2040 και πέρα, βλέπουμε πως ό,τι ήταν να ανακαλυφθεί, στο υπέδαφος της Γης, ανακαλύφθηκε, με κορυφή, την δεκαετία του 1960 και από εκεί και πέρα, οι ανακαλύψεις άγνωστων νέων αποθεμάτων, ουσιαστικά, έπαυσαν. Γι' αυτό και ουσιαστικά έπαυσαν να διατίθενται, πλέον, κονδύλια, για την ανακάλυψη νέων κοιτασμάτων πετρελαίου. Γι' αυτό και η διάθεση των απαραίτητων κονδυλίων διοχετεύονται, προς την ανακάλυψη κοιτασμάτων φυσικού αερίου, στα οποία η Ρωσία έχει σαφή υπεροχή και μπορεί, στο μέλλον να δορυφοροποιήσει τις χώρες της κεντρικής και της δυτικής Ευρώπης και να τις αποσπάσει, από την αμερικανική επιρροή. Κάτι, στο οποίο η Ουάσινγκτων αντιστέκεται, πάση δυνάμει.

Ομοίως και τα επίπεδα παραγωγής του πετρελαίου έφθασαν, στην υψηλότερη κορυφή τους, κάπου, στην πρώτη δεκαετία του 2000 και από εκεί και πέρα βρίσκονται, σε μεγάλη πτώση, με αποτέλεσμα, κάπου μετά την δεκαετία του 2040, το πετρέλαιο να στερέψει. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η οικονομική κρίση, που θα έχει ως υπόβαθρο την πετρελαϊκή κρίση, θα περιμένει την δεκαετία του 2050, για να ξεσπάσει. Κάθε άλλο.

Η οικονομική κρίση, ως αποτέλεσμα της κρίσης του "μαύρου χρυσού", θα προκύψει από μια άλλη παρεπόμενη αιτία. Και αυτή αφορά την ισορροπία ανάμεσα, στην αγορά και την ζήτηση του πετρελαίου. 

Η κρίση αυτή θα προκύψει, όταν η παραγωγή του πετρελαίου δεν θα μπορεί να καλύψει την αυξανόμενη ζήτηση, για πετρέλαιο, 

Όταν δηλαδή δεν θα μπορούν να ικανοποιηθούν οι ολοένα και αυξανόμενες ενεργειακές ανάγκες του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού.

Στην πραγματικότητα, οι πολυεθνικές εταιρείες, παρά την όποια "αισιοδοξία" τους ότι, η ενεργειακή κρίση, εξ αιτίας της αδυναμίας της παραγωγής του πετρελαίου να καλύψει την ζήτηση, θα ξεσπάσει το 2030, ή το 2040, δεν γνωρίζουν το τί πρόκειται να συμβεί. Αυτό, πού, ήδη έχει συμβεί, είναι ότι οι όποιες ανακαλύψεις νέων πηγών πετρελαίου, όπως είπαμε, έχουν παύσει να γίνονται, ενώ, από τις χώρες του OPEC, οι μόνες χώρες που θα συνεχίσουν, προς το παρόν, να αυξάνουν, τα αποθέματά τους, σε πετρέλαιο, φαίνεται ότι θα είναι, το Ιράκ, το Κουβέϊτ και η Σαουδική Αραβία. 

Οι Η.Π.Α. έφθασαν, στο ύψιστο σημείο της παραγωγής τους, σε πετρέλαιο, το 1970 και έχουν μετατραπεί, σε εισαγωγέα πετρελαίου, από το Μεξικό, την Βενεζουέλα, την Νιγηρία και τις χώρες του Κόλπου, η Βρετανία, το 1999, το Ιράν το 1973, η Ρωσία το 1987, η Λιβύη, το 1969, η Αίγυπτος το 1993, η Ρουμανία το 1976.

Έτσι, το πετρέλαιο, όχι μόνο λιγοστεύει και οδεύει προς στέρευση, αλλά και συγκεντρώνεται, σε ολοένα και λιγότερα χέρια. Και όποιος ελέγξει αυτά τα χέρια, αποκτά ένα τεράστιο πλεονέκτημα, έναντι των αντιπάλων του.

Έχοντας υπόψη αυτή την κατάσταση, καταλαβαίνουμε και το γιατί έγιναν οι πόλεμοι του Κόλπου και στην Μέση Ανατολή. Ο επιθετισμός των Αμερικανών και των Δυτικών προκύπτει, από την ανάγκη τους, για ολοένα και  αυξανόμενη ενέργεια. Αυτή η ανάγκη τους οδήγησε, στην επιθετική πολιτική και στην εγκαθίδρυση και στην στήριξη φιλικών κυβερνήσεων, στο Ιράκ, στο Κουβέϊτ και στην Σαουδική Αραβία, προκειμένου να κρατήσουν, σε υψηλά επίπεδα, και να ενισχύσουν την παραγωγή πετρελαίου. 

Όπως, επίσης, αντιλαμβανόμαστε, γιατί η Κίνα, που δεν έχει πετρέλαιο, απείλησε με παγκόσμιο πόλεμο, τις Η.Π.Α., με αφορμή τον συριακό πόλεμο, εάν πειράξουν το Ιράν. 

Η οικονομική κρίση, λοιπόν, ως ενεργειακή κρίση, έχει, ήδη έλθει και πιθανότατα, πρόκειται να μετατραπεί σε χαοτική, με δεδομένο τον ενεργειακό πόλεμο των αγωγών, που έχει ξεσπάσει, στην νοτιοανατολική Μεσόγειο και στα Βαλκάνια, στην Ουκρανία, στα νησιά Σπράτλυ, στην Θάλασσα της Νότιας Κίνας και τώρα, στην Βενεζουέλα, η οποία, παρεμπιπτόντως, έχει εντοπισμένα και τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου.

Και φυσικά, όλα αυτά καθιστούν τις εξελίξεις, στον πλανήτη, ακόμη, πιο επικίνδυνες. Διότι ο πόλεμος των πετρελαίων και των ενεργειακών πηγών μεταφέρεται, από την Συρία, στην Βενεζουέλα και αύριο, ποιός ξέρει πού...