Η Βρετανία και η "Ευρωπαϊκή Ένωση" : Το Brexit έρχεται, τα ψέμματα τελειώνουν και η Γερμανία θα υποστεί τις επιπτώσεις. (Πού πας Chuka Umunna, με τέτοιον καιρό);

Πραγματικά, είναι να γελάει κανείς, με τα καμώματα των "ευρωπαϊστικών" ελίτ της γηραιάς ηπείρου και των Βρετανών "ευρωπαϊστών", που βλέπουν ότι τα ψέμματα τελειώνουν και το Brexit έχει καταστεί αναπότρεπτο. Έρχεται. Καταλαβαίνουν, πλέον, ότι δεν μπορούν να το αποφύγουν και προσπαθούν, όσο μπορούν να το εξορίσουν, από την πραγματικότητα, η οποία, προφανώς, δεν τους είναι αρεστή.

Για να μπορέσουν να κρατήσουν ζωντανή την σβησμένη ελπίδα της παραμονής της Βρετανίας, στην "Ευρωπαϊκή Ένωση", προσπαθούν, μέσω νέων κομματικών σχηματισμών, που, όπως φαίνεται, δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, προκειμένου να διαταράξουν τις ισορροπίες, μέσα στο βρετανικό κοινοβούλιο και να προωθήσουν μια ατζέντα, για την διεξαγωγή ενός δεύτερου δημοψηφίσματος, για την παραμονή, ή την έξοδο της χώρας, από την "Ε.Ε."

Κάπου εδώ, προκειμένου να επιτύχει τους στόχους της, η βρετανική μπατιροτραπεζοκρατία και η τεχνοδομική γραφειοκρατία των μεγάλων επιχειρήσεων του City του Λονδίνου, ξαναέβγαλαν, στο προσκήνιο τον, παραπάνω εικονιζόμενο βουλευτή των Εργατικών Chuka Harrison Umunna, ο οποίος μαζί με άλλους 6 βουλευτές των Labours του Jeremy Corbyn, αποσκίρτησαν, από το Εργατικό Κόμμα, για να σχηματίσουν κοινοβουλευτική ομάδα, με άλλους 3 βουλευτές, οι οποίοι αποσκίρτησαν, από τους Tories.

Φυσικά, η κοινή θέση όλων τους επικεντρώνεται, στην αντίθεσή τους, στο Brexit. Για τους ανθρώπους αυτούς του αποκαλούμενου "Independent Group", που σχημάτισαν, στην βουλή των κοινοτήτων, η έξοδος από την "Ευρωπαϊκή Ένωση", αποτελεί ένα τεράστιο έγκλημα, το οποίο πρέπει, πάση δυνάμει, να εμποδιστεί. Και φυσικά, η διάσπαση των μεγάλων παραδοσιακών κομμάτων της χώρας είναι το απαραίτητο μέσο, για την επίτευξη του στόχου αυτού.

Ανοησίες. Ο ανερχόμενος μιγάς Βρετανός πολιτικός, τον οποίο ένα τμήμα της βρετανικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ προσπαθούν να παρουσιάσουν, ως ένα νέο Barack Hussein Obama, παρά τα πολλά λόγια και την ανάλογη προπαγανδιστική και οικονομική υποστήριξη δεν έχει καμμία ελπίδα. Η πλειοψηφία της βρετανικής κοινωνίας, στην βάση της, δεν μπορεί να αποδεχθεί τους σχεδιασμούς του City, για παραμονή, στην "Ε.Ε." και φυσικά, τους απορρίπτει. Και αυτό το πράττει, με τον πιό απλό τρόπο : Απορρίπτοντας, τον Chuka Harrison Umunna και το Independent Group, για όλα όσα πρεσβεύουν, για αυτά που εκπροσωπούν και εξ αιτίας των συμφερόντων που βρίσκονται πίσω τους (με δεδομένους τους δεσμούς τους, με την πολυεθνική Xerox, αλλά και τις άλλες πολυεθνικές) και διάφορους περίεργους κύκλους, που αβαντάρουν το γνωστό κακοποιό κράτος της Μέσης Ανατολής - προφανώς, με το αζημίωτο.

Βέβαια, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Οι Βρετανοί "ευρωπαϊστές" θέλουν να μπλοκάρουν τις προδιαγραφόμενες εξελίξεις και να κερδίσουν χρόνο. Βέβαια, ματαιοπονούν, διότι, ό,τι και αν εκπέμπεται, από τα συστημικά βρετανικά ΜΜΕ, ο πυρήνας της βρετανικής κοινωνίας (τα λαϊκά στρώματά της) δεν έχει αλλάξει γνώμη. Παρά την εναγώνια προσπάθεια των "ευρωπαϊστών" να παρελκύσουν τις διαδικασίες, μέσα από το αίτημα, για την διεξαγωγή ενός δεύτερου δημοψηφίσματος, η σκληρή και αδυσώπητη, για αυτούς, αλήθεια είναι ότι το Brexit έρχεται, ενώ ουδεμία αναβολή πρόκειται να τους σώσει.

Αλλά υπάρχει κάτι, που είναι, ακόμη, χειρότερο, γι' αυτούς. Ακόμη και ένα νέο δημοψήφισμα να γινόταν, όποτε και αν γινόταν, η έξοδος από την "Ευρωπαϊκή Ένωση" θα είναι η πλειοψηφούσα επιλογή του βρετανικού εκλογικού σώματος. Έτσι, τα όποια όπλα των "ευρωπαϊστών" εξαντλούνται, σε τακτικισμούς, οι οποίοι, απλώς, θα σπρώξουν τον χρόνο, με την ελπίδα ενός καλύτερου μέλλοντος.

Αυτή η ελπίδα είναι φρούδα.

Δεν έχει βάση και αυτό προκύπτει, ακόμη και από την παρούσα δημοσκοπική κατάσταση της νέας Ομάδας των Ανεξαρτήτων, που πλασάρει τον Chuka Harrison Umunna, ως έναν νέο συστημικό ηγέτη της βρετανικής ελίτ, ο οποίος θέλει να περνάει ως "αντισυστημικός". Αν δούμε τα ποσοστά, που συλλέγει αυτό το νέο κόμμα των παγκοσμιοποιητικών ελίτ, διαπιστώνουμε την τραγική κατάσταση, στην οποία βρίσκεται, αλλά και τις διασκεδαστικές επιπτώσεις, που έχει η δημιουργία του, στο γενικότερο βρετανικό κομματικό ισοζύγιο.

Με ένα ποσοστό, το οποίο φθάνει, μόλις, στο 7%, ο Chuka Umunna και το Independent Group, ουσιαστικά, γονατίζει το μικρό κόμμα των Φιλελεύθερων Δημοκρατών, το οποίο, από ένα ποσοστό της τάξεων του 8%, πέφτει, στο 5,5% και ουσιαστικά, το μόνο ευοίωνο μέλλον, για το νεοπαγές κόμμα, είναι το να συγχωνευθεί με (ή να αντικαταστήσει τους) Φιλελεύθερους Δημοκράτες και να ισορροπήσει, σε βάθος χρόνου - εάν μπορέσει να επιβιώσει - σε ποσοστά ίσα, με τα ποσοστά τους. 

Όμως, πέρα από τα παραπάνω, εκείνο που καταγράφεται (και προφανώς, ισχύει, ως τάση και όχι ως δεδομένο ποσοστό), στις τρέχουσες δημοσκοπήσεις και παρά την επανενεργοποίηση του αντιευρωπαϊστικού UKIP, το οποίο ενισχύθηκε, από το 4%, στο 5%, οι Συντηρητικοί της πρωθυπουργού Theresa May, το οποίο, από το 33%, ανεβαίνει, στο 34%, ενώ οι Εργατικοί υποχωρούν, σημαντικά, από το 33%, στο 30%.

Στην ουσία, με όλα αυτά, αυτό που πλανάται, στην βρετανική πολιτική σκηνή, δεν είναι η διεξαγωγή ενός νέου δημοψηφίσματος, για το Brexit. Είναι η προσφυγή, στις κάλπες, για την διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών, που - υποτίθεται ότι - θα ξεκαθαρίσουν τα πράγματα και θα στείλουν, με δεδομένο το πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα, που επικρατεί, στην Βρετανία (στενές εκλογικές περιφέρειες, για κάθε βουλευτική έδρα, με απλή πλειοψηφία, σε έναν γύρο), την επιλογή της παραμονής της Βρετανίας, στην "Ε.Ε.", κυριολεκτικά, στα σκουπίδια.

Στην πραγματικότητα, εδώ, που τα λέμε, αυτή είναι και η μόνη ουσιαστική ελπίδα, για την Ευρώπη, αφού και οικονομικά, αλλά κυρίως, πολιτικά, το Brexit πρόκειται να την αλλάξει και μάλιστα δραματικά.

Στον οικονομικό τομέα, οι γερμανικές εξαγωγές θα υποστούν ένα τεράστιο πλήγμα, αφού το 5% του γερμανικού ΑΕΠ εξαρτάται, από τις οικονομικές σχέσεις της Γερμανίας, με την Βρετανία και ένα σκληρό Brexit θα ζημιώσει, κατά πολύ αυτές τις σχέσεις, με δεδομένο ότι η Βρετανία είναι ο τρίτος, στην σειρά εμπορικός εταίρος του Βερολίνου. Ο μεγάλος χαμός θα γίνει, στην γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, αφού αυτή η βιομηχανία, που είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας της χώρας, θα βρεθεί μπροστά, σε δασμούς, οι οποίοι θα αυξήσουν το κόστος, κατά, περίπου 60%.

Βέβαια, δεν θα είναι, μόνο, οι γερμανικές εξαγωγικές επιχειρήσεις, αυτές, που θα υποστούν μια μεγάλη πτώση των τζίρων και των κερδών τους (από κοντά πρόκειται να είναι και οι Ολλανδοί εξαγωγείς και από απόσταση οι υπόλοιποι των άλλων χωρών της "Ευρωπαϊκής Ένωσης"). Όμως, αυτές θα δεχθούν το μεγάλο βάρος. Και αυτό δεν είναι καθόλου λίγο. Κάθε άλλο.

Παρά τα όσα λέγονται, η βρετανική οικονομία, η οποία έχει προσανατολίσει τις εξαγωγές της, κατά 53%, προς τις χώρες που βρίσκονται, εκτός της "Ευρωπαϊκής Ένωσης", όχι, μόνο, μπορεί να αντέξει την έξοδο, από την "Ε.Ε.", αλλά είναι ικανή, μέσα από μια σειρά εμπορικών συμφωνιών, με τις Η.Π.Α. την Κίνα και τις άλλες χώρες, να τις επαναπροσανατολίσει και να τις αυξήσει, βγαίνοντας έξω από το πλαίσιο της εμπορικής πολιτικής της "Ε.Ε." Και φυσικά, αυτό μπορεί να το πράξει, ευέλικτα και άμεσα, μέσα από την πλήρη ανεξαρτησία (από τις εντολές των Επιτρόπων και του Βερολίνου), που θα επαναποκτήσουν η βρετανική κυβέρνηση και η βρετανική οικονομία, με το επικείμενο Brexit, το οποίο θα καταστήσει πολύ περισσότερο επικερδείς τις πραγματοποιούμενες αναπροσαρμογές της βρετανικής λίρας, ενώ, παράλληλα, θα τονώσει και την εσωτερική αγορά, μέσα από την δασμολογική προστασία, έναντι των ξένων - και κυρίως των ευρωενωσιακών - προϊόντων.

Αλλά και πολιτικά, το Brexit δεν θα αφήσει την "Ευρωπαϊκή Ένωση", όπως είναι. Σε μακροπρόθεσμη προοπτική είναι ικανό να την οδηγήσει σε διάλυση, αφού η ίδια η πραγματοποίησή του, δεν είναι - αν δούμε τα πράγματα, χωρίς συναισθηματισμούς και με την απαραίτητη ψυχραιμία και νηφαλιότητα - τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο, από την αρχή αυτής της διαδικασίας.

Πολλοί απογοητευμένοι "ευρωπαϊστές" (και όχι, μόνον, αυτοί) αναρωτούνται για το εάν αυτή η εξέλιξη είναι μοιραία. 

Υπάρχει απάντηση.

Μοιραία δεν είναι. Από την στιγμή, όμως, που το τραίνο έχει μπει στις ράγες και έχει ξεκινήσει την πορεία του, βαδίζει προς τον φυσικό του τερματισμό. 

Και το Brexit, όσο και αν αυτό δεν αρέσει, στους "ευρωπαϊστές" μας, αποτελεί την χειροπιαστή απόδειξη ότι το τραίνο έχει μπει, στις ράγες του και έχει ξεκινήσει την πορεία αυτή, προς το τέρμα του. Και το τέρμα δεν είναι άλλο, από την διάλυση της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" (και φυσικά, της ευρωζώνης). 

Και για να αλλάξει η πορεία του τραίνου πρέπει να γίνουν πολλά. Πάρα πολλά. Τα οποία, όμως, οι ευρωενωσιακοί δεν είναι διατεθειμένοι να πράξουν.