"Η τάξη βασιλεύει, στην Αθήνα", αλλά οι αιτίες, που συντηρούν την φωτιά, παραμένουν. (Η αντισυστημική ψήφος και οι εκλογικές συμμαχίες, που αν και είναι απαραίτητες, έχουν καθυστερήσει).

"H τάξη βασιλεύει, στην Αθήνα"; Αυτό είναι το ερώτημα - που παραφράζοντας την γνωστή ρήση της Rosa Luxemburg, την οποία η εικονιζόμενη Πολωνοεβραία επαναστάτρια έκανε αναφερόμενη, στο Βερολίνο της εποχής της -, που πλανάται, πάνω από την χώρα μας, μετά από μια δεκαετή πολιτική σαρωτικής λιτότητας και καταστροφής της ελληνικής οικονομίας. Φαίνεται πως, ναι. Η τάξη βασιλεύει, στην Αθήνα. Αλλά αυτή η διαπίστωση είναι αμφιλεγόμενη, διότι είναι πρόωρη. Η τάξη, στην Αθήνα βασιλεύει, μόνον, επί του παρόντος. Και τούτο διότι, κάτω από την επιφάνεια, οι αιτίες, που συντηρούν την φωτιά, παραμένουν...






Από την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε, στις βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015 έχει περάσει πολύ καιρός. Σε εκείνες τις εκλογές, τις οποίες διεξήγαγε, ενώ το τρίτο Μνημόνιο, μόλις είχε υπογραφεί, χωρίς, ακόμη, να έχουν γίνει αντιληπτές, στο εκλογικό σώμα, οι πρακτικές επιπτώσεις των μέτρων που περιείχε, η νίκη του υπήρξε άνετη, λόγω της τεράστιας αποχής και παρά την απώλεια 320.074 ψήφων, σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, ενώ, παράλληλα, μεγάλη υπήρξε και η ανακούφιση, στο ευρύτερο μνημονιακό στρατόπεδο, αφού η χώρα εξακολουθούσε να βαδίζει, στον δρόμο των Μνημονίων, με την πλήρη απαλλαγή από την αντιμνημονιακή ρητορική και από εκείνο το πολιτικό προσωπικό, που, μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, υποστήριζε την έξοδο της Ελλάδας, από το ευρώ και την ζώνη του.

Πράγματι, η πολιτική αφασία, που διακατείχε τις τάξεις των στελεχών της ΛΑΕ του Παναγιώτη Λαφαζάνη, που δεν διεκδίκησαν, αφ' ενός, μεν, την διεξαγωγή ενός δεύτερου δημοψηφίσματος, για την συμφωνία του Αλέξη Τσίπρα, με τους ευρωζωνίτες, για το τρίτο Μνημόνιο και αφ' ετέρου, δε, δεν προέβησαν, στην απαραίτητη εκλογική συνεργασία, με το ΕΠΑΜ του Δημήτρη Καζάκη (ο οποίος έχει πει ότι, παρά τις προχωρημένες επαφές, που υπήρξαν, τελικά, ο Λαφαζάνης του είπε ότι η εκλογική σύμπραξη ΛΑΕ - ΕΠΑΜ δεν μπορούσε να γίνει, επειδή δεν ήταν .... αριστερός και προφανώς ο Καζάκης, δεν λέει ψέμματα), με αποτέλεσμα το κόμμα τους να μην συγκεντρώσει το 3% των ψήφων, που ήταν το απαραίτητο όριο, για την είσοδό τους, στην βουλή και να μείνουν, χωρίς κοινοβουλευτική παρουσία, αφού έλαβαν το 2,86% των ψήφων.

Κάπως έτσι έμειναν όλοι τους, έξω, αφού το ΕΠΑΜ του Δημήτρη Καζάκη πήρε το 0,77% των ψήφων, ενώ, εάν αυτή η εκλογική συμμαχία των δύο αυτών κομμάτων είχε πραγματοποιηθεί, τα κόμματα αυτά θα είχαν εισέλθει, στην βουλή και θα είχαν ανατρέψει όλα τα κοινοβουλευτικά δεδομένα, αφού ο μετεκλογικός κυβερνητικός συνασπισμός του ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Πάνου Καμμένου δεν θα μπορούσε να συγκροτηθεί, διότι η είσοδος των ΛΑΕ και ΕΠΑΜ θα αποσπούσε, από τον ΣΥΡΙΖΑ, έναν ικανό αριθμό βουλευτικών εδρών, με αποτέλεσμα η κοινοβουλευτική αριθμητική των εδρών των κομμάτων να μην έδινε την δεδηλωμένη στήριξη, στην συνέχιση της παρουσίας της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, με τον Πάνο Καμμένο.

Προφανώς, η χώρα δεν θα έμενε ακυβέρνητη. Μια άλλη κυβέρνηση θα σχηματιζόταν, με το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, ή και με το ΠΑΣΟΚ, αλλά αυτή η κυβέρνηση θα ήταν υπονομευμένη, ευθύς εξ αρχής. Η παρουσία της ΛΑΕ και του ΕΠΑΜ, στην βουλή και ο συνεχής ακτιβισμός τους θα καθιστούσαν πολύ δύσκολη την ζωή αυτής της κυβέρνησης και θα την είχαν οδηγήσει, γρήγορα, σε παράλυση, αφού τα κόμματα αυτά θα αποκτούσαν την απαραίτητη πρόσβαση στα συστημικά ΜΜΕ, που σήμερα, δεν έχουν και θα επικοινωνούσαν, διαρκώς, τις δραστηριότητές τους, αναπτερώνοντας την ελπίδα και την αγωνιστικότητα, σε ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας και ιδιαίτερα, των νέων. Κάπως έτσι και η εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου θα είχε και αυτή υπονομευθεί.

Δυστυχώς, εκείνη την προεκλογική εποχή του Σεπτεμβρίου του 2015, τα στελέχη της ΛΑΕ θεωρούσαν σίγουρη την είσοδο του νεοπαγούς κόμματός τους και δεν θέλησαν να σχηματίσουν τον εκλογικό συνασπισμό, με το ΕΠΑΜ, προφανώς, επειδή δεν επιθυμούσαν να αναδείξουν, κοινοβουλευτικά και να δώσουν τον αντίστοιχο χώρο δημοσιότητας, στον Δημήτρη Καζάκη. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Και γι' αυτόν τον λόγο, την πάτησαν, αφού η πεποίθησή τους, ότι δεν χρειάζονται το ΕΠΑΜ, για να μπουν, στην βουλή, ήταν εσφαλμένη.

Αυτά τα έχω ξαναγράψει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να τα επαναλάβω. Με δεδομένο το γεγονός ότι, ήδη, έχει αρχίσει και εντείνεται η προεκλογική εκστρατεία, εν όψει των ευρωεκλογών της 26/5/2019 και των βουλευτικών εκλογών, όποτε και αν αυτές διεξαχθούν, η υπενθύμιση των ολέθριων σφαλμάτων, που έγιναν, τον Σεπτέμβριο του 2015, είναι πάντοτε, αναγκαία και διδακτική, προκειμένου να αποφευχθεί η επανάληψή τους, εν όψει των εκλογών, που έρχονται.

Βέβαια, τώρα, υπάρχει το, περίπου, τετραετές παρελθόν της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απολέσει κάθε ριζοσπαστικό στοιχείο και έχει μετατραπεί, σε ένα κλασικό κόμμα νομής της κυβερνητικής εξουσίας, ο πρωθυπουργός, εδώ και καιρό, έχει καταστεί αντιπαθής, σε ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, ενώ η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν εμπνέουν, παρά το γεγονός ότι είναι εμφανές ότι έχουν, εκλογικά, υπερσκελίσει, τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα, ενώ από την άλλη πλευρά το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ της Φώφης Γεννηματά έχει μείνει, στην σκιά των πολιτικών εξελίξεων, αφού δεν έχει να προτείνει τίποτε άλλο, εκτός από την συνέχιση της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών, που προτείνει η παρούσα κυβέρνηση και η Νέα Δημοκρατία.

Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα έχει καταστεί, εντελώς, αναξιόπιστη, λέγοντας ότι αποδέχτηκε το τρίτο Μνημόνια, για να "σώσει" την κοινωνία, ενώ είναι σαφές, σε όλους, ότι ψεύδεται, όταν ισχυρίζεται ότι έβγαλε την χώρα, από το καθεστώς των Μνημονίων, το οποίο, όμως, το έχει, με κάποιες ασήμαντες ιδιοτυπίες, παρατείνει, αφού, σε τελική ανάλυση, είναι οι ξένοι δανειστές εκείνοι, οι οποίοι ελέγχουν και αποφασίζουν, για το τί θα γίνει και για το τί δεν θα γίνει και αναλόγως, των, κάθε φορά, συμφερόντων τους, σφίγγουν, ή χαλαρώνουν τα λουριά, στην εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική και στην ελληνική οικονομία.

Το ίδιο αναξιόπιστη είναι και η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, αφού η αιχμή της προεκλογικής προπαγάνδας της εξαντλείται, στην εξαγγελία φοροαπαλλαγών, που υποτίθεται ότι θα τονώσουν την ανάπτυξη και την μείωση των ετήσιων πρωτογενών δημοσιονομικών πλεονασμάτων - μαμούθ του 3,5% του ΑΕΠ, την στιγμή που όλα αυτά δεν εξαρτώνται, από την βούληση του οικονομικού επιτελείου της όποιας κυβέρνησης, αλλά από τους ευρωθεσμούς, με τους οποίους έχουν συμφωνηθεί και η τροποποίηση των οποίων θα σημάνει απλώς, την αλλαγή της δοσολογίας του μείγματος της οικονομικής πολιτικής, το οποίο, τελικά, θα πρέπει να δώσει ισοδύναμα αποτελέσματα και να αποπληρώσει το ελληνικό δημόσιο χρέος. 

Ακόμη και ως προς την καταπολέμηση του υποτιθέμενου ως σπάταλου κράτους, η οικονομική πολιτική της Νέας Δημοκρατίας πρόκειται να είναι δραματική, για μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, αφού η προτεινόμενη μείωση των κρατικών δαπανών, που θα αντισταθμίσουν τις όποιες απώλειες των κρατικών εσόδων, από τις όποιες φοροελαφρύνσεις συμφωνηθούν, με τον E.S.M. και τους ευρωθεσμούς, θα γίνει, με ένα μεγάλο πλήγμα, στην συνταξιοδοτική και την μισθολογική δαπάνη, το οποίο θα πτωχοποιήσει, έτι περαιτέρω, ένα σημαντικότατο κομμάτι του πληθυσμού, που θα πληγεί, από τα μέτρα αυτά, τα οποία, φυσικά, θα πλήξουν και την μικρή και μεσαία εντόπια αγορά, αφού το εισόδημα αυτών των ανθρώπων, κυριολεκτικά, θα χαθεί, για χάρη της αποκαλούμενης "δημοσιονομικής ισορροπίας", η οποία θα ενισχύσει την απορρύθμιση και την ανισορροπία, στην ελληνική οικονομία.

Στην πραγματικότητα, έχει απαξιωθεί όλο το κλασικό αστικό πολιτικό σύστημα, μαζύ με τα ορφανά του ελληνικού σταλινισμού (κυβερνώντα και μη, διότι και το Κ.Κ.Ε. του Δημήτρη Κουτσούμπα αρνούμενο να πρωταγωνιστήσει, στην διαμόρφωση των κυβερνητικών πραγμάτων της χώρας, κατατάσσεται, από ευρέα στρώματα του πληθυσμού, ως ένα κόμμα, χωρίς πρακτική χρησιμότητα - μπορεί αυτή η πεποίθηση των πολιτών να μην είναι, πλήρως, ορθή, αλλά αυτή είναι), ενώ η Χρυσή Αυγή, μετά το βαρύ πλήγμα, που της έδωσε η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, μόλις έχει αρχίσει να ανακάμπτει. Και αυτό δεν είναι καλό, για τις επερχόμενες πολιτικές εξελίξεις.

Υπ' αυτές τις συνθήκες, οι ψηφοφόροι, που θα προσέλθουν, στις κάλπες, έχουν την απαραίτητη εμπειρία και φυσικά, έτσι όπως προκύπτει από την καταγραφή της μεγάλης έκτασης της πρόθεσης του πληθυσμού της χώρας μας, για αντισυστημική ψήφο, είναι φυσικό να οδηγούμαστε, στο συμπέρασμα ότι τα, εκτός βουλής, κόμματα, που είναι, ή που εμφανίζονται ότι είναι αντισυστημικά, θα έχουν (ή θα μπορούν να αποκτήσουν) την προτίμηση ενός μεγάλου τμήματος των ψηφοφόρων, οι οποίοι φθάνουν, μέχρι και - ή και ξεπερνούν - το 1/3 του εκλογικού σώματος. 

Αλλά όλα αυτά, όσο ευνοϊκά και αν είναι, δεν αρκούν, για να εμφανίσουν την αντισυστημική ψήφο, σε όλο το μέγεθός της και να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων της χώρας. Δεν αρκούν, ούτε και για να στρέψουν αυτή την ψήφο, προς την κατεύθυνση αυτή, που χρειάζεται η ελληνική κοινωνία, αφού αυτήν την ψήφο προσπαθούν να την υφαρπάξουν μνημονιακοί πολιτικοί, σαν τον Κυριάκο Βελόπουλο, με την Ελληνική Λύση, τον Γιώργο Καρατζαφέρη, με τον ΛΑΟΣ, ή τον Τάκη Μπαλτάκο, πρώην γενικό γραμματέα της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά.

Με αυτά τα δεδομένα, στην παρούσα φάση, αυτό που χρειάζεται, είναι οι κατάλληλες εκλογικές συμμαχίες. Και από αυτές τις εκλογικές συμμαχίες, προς άγρα της αντισυστημικής ψήφου, που, σίγουρα, θα εκφρασθεί, δεν μπορούν να λείψουν όλοι οι χρήσιμοι, από την Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, έως το ΜΕΡΑ25 του Γιάννη Βαρουφάκη και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ της Δέσποινας Κουτσούμπα, έστω και αν το κόμμα αυτό διακατέχεται από δογματισμό και δεν προτίθεται να συμμετάσχει σε ένα ανάλογο εκλογικό εγχείρημα, πλην της επανάληψης της εκλογικής συμμαχίας που έκανε, στις βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015, με το Ε.Ε.Κ. (Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα) του Σάββα Μιχαήλ - αν και αυτός, πλέον δεν είναι γενικός γραμματέας του κόμματος.

Αλλά από το τί πρέπει να γίνει, προκειμένου να μπλοκαρισθεί ο μνημονιακός πολιτικός κόσμος, μέχρι το να γίνει αυτό, που πρέπει να γίνει, οι αποστάσεις είναι πολύ μεγάλες και ο χρόνος μικρός. Και φυσικά, αυτό που πρέπει να γίνει, έχει καθυστερήσει πάρα πολύ, με αποτέλεσμα να έχει επικρατήσει, επί μακρόν, η σύγχυση και η απογοήτευση, στις τάξεις των ψηφοφόρων, με άμεση και αποκλειστική ευθύνη όλων όσων έχουν καθυστερήσει την δημιουργία αυτής της εκλογικής συνεργασίας. 

Διότι, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι δυνατόν να παρουσιάζεις μια οποιαδήποτε εκλογική συμμαχία την τελευταία στιγμή και να θέλεις να είσαι πειστικός. Δεν θα είσαι. Και δεν θα είσαι, διότι δεν θα έχεις πειστικό πρόγραμμα. Ή και αν έχεις, αυτό δεν θα έχει τον κατάλληλο και τον απαραίτητο χρόνο να επικοινωνηθεί, στο εκλογικό σώμα. Και ιδιαίτερα, σε αυτό το μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων, στους οποίους απευθύνεσαι και οι οποίοι προσανατολίζονται, και μετεωρίζονται, ανάμεσα, στην αντισυστημική ψήφο και στην αποχή, από την ψηφοφορία.

Ως εκ τούτου, λαμβάνοντας υπόψη όσα προαναφέρθηκαν, πρέπει να τονίσω ότι όλα είναι, στον αέρα και όλες οι εξελίξεις πιθανές.

Το τί πρόκειται να γίνει, είναι κάτι που μένει να διαπιστωθεί. Μπορεί οι συνθήκες να φαίνονται ότι δεν είναι ευνοϊκές, για την έκφραση της αντισυστημικής ψήφου, όπως θέλουν να εμφανίσουν οι δημοσκοπικές εταιρείες, ο κατεστημένος πολιτικός κόσμος και η "ευρωπαϊστική" ελίτ του τόπου, που επιθυμούν να εξακολουθήσουν να λένε ότι "η τάξη βασιλεύει, στην Αθήνα", υπό τον φόβο των Κίτρινων Γιλέκων της Γαλλίας, τα οποία επιμένουν, στον αγώνα τους, υπονομεύοντας την εξουσία του Emmanuel Macron και της κυβέρνησης του Edouard Philippe. 

Όμως, δεν είναι έτσι, τα πράγματα. Αυτό, που φαίνεται, είναι, απλώς, το επιφαινόμενο. Κάτω από την επιφάνεια, οι αιτίες, που συντηρούν την φωτιά παραμένουν. Και ανά πάσα στιγμή, αυτή η φωτιά μπορεί να διαρρήξει την λεπτή κρούστα της μνημονιακής τάξης.

Ίδωμεν...