ΣΥΡΙΖΑ : Ευρωατλαντισμός ή βαρβαρότητα. (Η ψήφιση της ένταξης της FYROM, στο NATO, τα γραμμάτια που εξοφλεί η κυβέρνηση, στην Ουάσινγκτων και η επερχόμενη εκλογική συντριβή των "αντινατοϊκών", που έγιναν νατοϊκότεροι των νατοϊκών).

"Ευρωατλαντισμός, ή βαρβαρότητα" :  Έτσι ακριβώς, πράττει ο ΣΥΡΙΖΑ, παραφράζοντας την γνωστή ρήση της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Και το πράττει με την γνωστή θρασύτητα και το στυλ του νεοφώτιστου. Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα, όπως, σύντομα, θα αποδείξουν οι κάλπες...





Από την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ υποστήριζε ότι το ΝΑΤΟ δεν έχει κανέναν λόγο ύπαρξης, στον σύγχρονο κόσμο, δεν έχει κυλίσει πολύ νερό κάτω από την γέφυρα. Η κλασική αντινατοϊκή ρητορική της εμφανιζόμενης, ως ριζοσπαστικής αριστεράς, την οποία υποτίθεται ότι εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει σβήσει στα αυτιά των ακροατών. Παραμένει, πάντοτε, ευκρινής, όπως προκύπτει από το τελευταίο πρόγραμμα του κόμματος αυτού, έτσι όπως παρουσιάστηκε, πριν από 4 χρόνια, δηλαδή πριν από τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, που έδωσαν, στον ΣΥΡΙΖΑ, την δυνατότητα να σχηματίσει κυβέρνηση. Την οποία, άλλωστε και σχημάτισε. 

Ας δούμε το σχετικό απόσπασμα του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, για να έχουμε ιδίαν αντίληψη, για τον ισχυρισμό, που προβάλλω :


"Απαλλαγή της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας από τον ατλαντισμό.

Καμιά εμπλοκή της χώρας μας σε πολέμους και συμμετοχή της σε πολεμικά σχέδια. Ανάκληση των ελληνικών μονάδων που συμμετέχουν σε αποστολές του ΝΑΤΟ. Άμεσο κλείσιμο της αμερικανικής βάσης της Σούδας και ένταση του αγώνα για το ξήλωμα όλων των ξένων βάσεων στη χώρα μας. Αντίθεση στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και συμβολή στην ανάπτυξη μιας ευρύτερης διεθνούς δυναμικής με στόχο την κατάργηση της ατλαντικής συμμαχίας, για Ελλάδα έξω από στρατιωτικούς συνασπισμούς".

Η μπάλα, όμως, είναι πουτάνα, όπως έλεγε και ο Ίβιτσα Όσιμ. Η κυβερνητική εξουσία αλλάζει τους ανθρώπους και τα κόμματα. Αυτό που συνέβη την δεκαετία του 1980, με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, συμβαίνει, εδώ και πολύν καιρό, με τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα. Και μάλιστα συμβαίνει, με πολύ ταχύτερους - κυριολεκτικά, αστραπιαίους - ρυθμούς, από ό,τι συνέβη με το ΠΑΣΟΚ, το οποίο, επί καιρό, μετά την άνοδό του, στην εξουσία πρόβαλε προσκόμματα, στην Ατλαντική Συμμαχία, κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε έπραξε.

Σήμερα, λοιπόν, η νατοϊκή αριστερά των ορφανών του ελληνικού σταλινισμού ψηφίζει - μαζύ με τους προσκολλημένους πρόθυμους βουλευτές, οι οποίοι είναι σίγουρο ότι δεν θα βρουν, στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, ούτε την προσωπική ψήφο τους -, στην βουλή το πρωτόκολλο προσχώρησης της Σλαβομακεδονίας, στο ΝΑΤΟ, προκειμένου, έτσι, να ολοκληρώσει αυτή την προγραμματική προδοσία, στην οποία έχει προβεί σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ, από την ηγεσία του, μέχρι τα στελεχιακή του στρωμάτωση και την κομματική του βάση. Μια προδοσία, για την οποία ουδέποτε δόθηκε, επισήμως, οποιαδήποτε εξήγηση, παρά το γεγονός ότι θα μπορούσε να είχε δοθεί (και από πολλούς, να δικαιολογηθεί), προκειμένου να δικαιολογηθεί αυτή η μεταστροφή, προς την υποτέλεια, στα κελεύσματα του Donald Trump και του Jens Stoltenberg.

Και αυτό, επειδή η, μερικώς, αληθής ρήση του Πάνου Καμμένου ("Εγώ τον πήρα χέρι - χέρι και τον πήγα - τον Τσίπρα -, στους Αμερικανούς") δεν είναι επαρκής λόγος, για να εξηγήσει αυτή την μεταστροφή. Άλλωστε, αυτό που λέει ο "εξαπατημένος" πρώην κυβερνητικός εταίρος και αρχηγός των Ανεξάρτητων Ελλήνων είναι η μισή αλήθεια, διότι η άλλη μισή είναι ότι τον Τσίπρα και την παρέα του, τους παρουσίασε, στην αμερικανική ελίτ, ο Γιάννης Βαρουφάκης και διάφοροι άλλοι.

Έτσι, σημασία δεν έχει το ποιός και ποιοί πήγαν τον σημερινό πρωθυπουργό, στους Αμερικανούς, οι οποίοι, προφανώς, έναντι πολλών και πολλαπλών αντιπαροχών, στήριξαν και στηρίζουν τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του, αδιαλείπτως, αφού έφθασαν, στο σημείο, να του βρουν, ακόμη και κοινοβουλευτική πλειοψηφία, όταν ο Πάνος Καμμένος και οι ΑΝΕΛ αποσύρθηκαν, από το κυβερνητικό σχήμα, που σχημάτισαν, επί τέσσερα συνεχή έτη, μαζύ με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σημασία έχει το γιατί ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του (και φυσικά, μαζύ τους και η παλαιο/νεοσταλινική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ) έψαξαν να βρουν τους Αμερικανούς. Αυτό είναι που έχει σημασία να εντοπισθεί. Και φυσικά, δεν είναι καθόλου δύσκολο να εντοπισθεί.

Ο Αλέξης Τσίπρας και η σταλινογενής ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έψαξαν να βρουν την αμερικανική ελίτ και το βαθύ κράτος της Ουάσινγκτων, προκειμένου να καταλάβουν την κυβερνητική εξουσία, στην Ελλάδα και για να βρουν προστάτες. Και φυσικά, δεν κουράστηκαν, στο ψάξιμο. Αυτούς, που έψαχναν τους βρήκαν, εύκολα. Και ακόμη φυσικότερα, οι συριζαίοι ηγέτες έκαναν όλα όσα οι προστάτες απαιτούσαν να κάνουν, προκειμένου να τους στηρίξουν.

Ως εκ τούτου, η τωρινή ψήφιση του πρωτοκόλλου για την ένταξη της FYROM (της Βόρειας Μακεδονίας), στο ΝΑΤΟ είναι σαφές, όπως πολλές φορές έχουμε πει, ότι αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της Συμφωνίας των Πρεσπών και απόλυτη υποχρέωση της σημερινής κυβέρνησης, προς την Ουάσινγκτων, την Ατλαντική Συμμαχία, αλλά και την Angela Merkel, η οποία, όπως είδαμε, στα μέσα του περασμένου Ιανουαρίου, ανέλαβε, εσπευσμένα και όπως φαίνεται, όχι χωρίς άγχος, τον ρόλο του παιδονόμου των πρωταγωνιστών του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Κάπως έτσι οι "αντινατοϊκοί" έγιναν νατοϊκότεροι των νατοϊκών.

Αυτού του είδους τα γραμμάτια - όπως και πολλά άλλα - εξόφλησαν ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, προς τους, πέραν του Ατλαντικού, προστάτες τους, οι οποίοι, άλλωστε, ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τους συμπαραστάθηκαν, πλήρως, έναντι της γερμανικής κυβέρνησης και της μεγάλης πλειοψηφίας των κυβερνήσεων των χωρών της ευρωζώνης, το καυτό καλοκαίρι του 2015, όταν ο πρωθυπουργός, η παρέα του και οι σταλινικοί της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ (Γιάννης Δραγασάκης, Αλέκος Φλαμπουράρης, Στέλιος Παπάς κλπ) τα έκαναν θάλασσα, με την διοργάνωση του δημοψηφίσματος, που, στην πραγματικότητα, δεν επιθυμούσαν να πραγματοποιήσουν και το οποίο πραγματοποίησαν, επειδή (βλακωδώς) φοβούνταν ότι το εσωκομματικό Αριστερό Ρεύμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη θα τους έπαιρνε το κόμμα και μεγάλο μέρος της εκλογικής του βάσης.

Ό,τι και να πούμε, όμως, όποιον δρόμο και να πάρουν οι επερχόμενες εξελίξεις, μέχρι την διεξαγωγή των επερχόμενων βουλευτικών εκλογών, η αλήθεια είναι ότι αυτός ο συρφετός του αριστερού νεοκομμουνιστικού ατλαντισμού οδεύει προς την έξοδο από την κυβερνητική εξουσία, με ένα τρόπο, ο οποίος έχει καταστεί μοιραίος και αναπόδραστος. Μέσα από την επερχόμενη εκλογική συντριβή του κυβερνητικού κόμματος.

Δεν αποκλείεται αυτή η συντριβή να μην είναι τόσο μεγάλη, ως προς το επιθυμητό μέγεθος και ως προς το μέγεθος, που πραγματικά, αξίζει, στον ΣΥΡΙΖΑ και στην ηγεσία του, αφού, κανονικά και υπό ομαλές συνθήκες, το κόμμα αυτό θα πρέπει να εξαερωθεί, εκλογικά, επιστρέφοντας, στα ποσοστά, πέριξ του 4%, που συγκέντρωνε, μέχρι τις βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009. 

Όμως, ακόμη και αν καταφέρει - όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, που είναι αμφιλεγόμενες - να συγκρατήσει έναν εκλογικό κορμό από τους δημοσίους υπαλλήλους και από πρώην πασόκους, που, δίκην εκλογικών προσφύγων, βρήκαν καταφύγιο, στον ΣΥΡΙΖΑ, η ήττα, που θα υποστεί, θα είναι συντριπτική, αφού οι 1.925.904 ψήφοι, αλλά και το ποσοστό του 35,46%, που πήρε το κυβερνητικό κόμμα, στις βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015 (και πολύ, μα πάρα πολύ περισσότερο, οι 2.245.978 ψήφοι και το ποσοστό 36,34%, που πήρε, στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, χάνοντας, μέσα σε 8 μήνες, τον απίστευτο αριθμό των 320.074 ψήφων) αποτελούν ένα όνειρο πολύ μακρινό και θα καταστεί εφιαλτικό, όταν συγκριθεί, με την σύγχρονη και απολύτως, σκληρή και πεζή εκλογική πραγματικότητα, για τα "ριζοσπαστικά" ορφανά του ελληνικού σταλινισμού, τα οποία φυτοζωούν μέσα στα πολιτικά τους ερείπια, τα οποία, απλώς, δεν έχουν επισημοποιηθεί, επειδή δεν έχουν καταγραφεί και καταμετρηθεί.

Ό,τι και να συμβεί ο πέλεκυς της νεμέσεως θα είναι βαρύς, για τον ΣΥΡΙΖΑ και την ηγεσία του. Και φυσικά, θα είμαστε εδώ για να το διαπιστώσουμε.