ΣΥΡΙΖΑ : Τα φαινόμενα "δυσπροσαρμοστίας επί ανωρίμου", καθ' οδόν προς την εξουσία και η επιχειρούμενη καταστροφή της πολιτικής των αναγκαίων συμμαχιών, από την εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ και την εσωκομματική συγχορδία των σταλινικών και τροτσκιστικών γκρουπούσκουλων.






Συνήθως, όλα όσα λέγονται από τους διάφορους "αναλυτές", σχετικά με το διαμορφούμενο και ανακατασσόμενο πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό της χώρας, είναι αναμασήματα ανοησιών. Δεν είναι πάντα, αλλά τις περισσότερες - τις πλείστες - φορές είναι. Και τούτο διότι οι σχετικές "αναλύσεις" είναι προϊόν παραγγελίας και εξυπηρέτησης των συμφερόντων διάφορων κύκλων της εντόπιας "ευρωπαϊστικής" ελίτ, η οποία, λόγω των στρατηγικών ανοησιών, που διέπραξε, από το 1999 και μετά, βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο, του οποίου η συνειδητοποίηση την οδηγεί σε πανικό.

Το αδιέξοδο αυτό και ο πανικός που ακολούθησε, εδράζονται πάνω σε στέρεες και αδυσώπητες πραγματικότητες. Η τεράστια αθλιότητα, που η "ευρωπαϊστική" ελίτ διέπραξε, πέρα από την είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη, η οποία είσοδος ήταν επιλογή των "ευρωπαϊστών" και κατασκευασμένη, με στοιχεία, τα οποία δεν είχαν καμμία σχέση, με την πραγματικότητα, ήταν ότι, με την μετατροπή του ελληνικού δημόσιου χρέος, από δραχμικό χρέος, σε χρέος εκφρασμένο σε ευρώ, κατέστησε το χρέος αυτό αδύνατο να πληρωθεί, οδηγώντας την χώρα, σε αφανή - αρχικά - χρεωκοπία.

Έτσι, με την έλευση της κρίσης του τέλους του 2009, το ελληνικό δημόσιο χρέος, που έφθανε στα 298 δισ. € έπρεπε να πληρωθεί, με την χρήση του δικαιώματος του seigniorage, αφού όλο αυτό το χρέος βρισκόταν σε δεκαετή και βραχυχρόνια ομόλογα και ήταν πληρωτέο σε 7 χρόνια. Η εντόπια ελίτ δεν επέλεξε αυτή την μέθοδο αποπληρωμής. Όπως, επίσης, δεν προτίμησε, ούτε την αναδιάρθρωσή του, μέσω ενός μαζικού κουρέματος, ενώ είχε την δυνατότητα να το πράξει, αφού το ελληνικό δημόσιο χρέος - μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά - διεπόταν, κατά 95%, από το ελληνικό δίκαιο.

Αντί αυτών, η εντόπια ελίτ απεμπόλησε όλα τα πλεονεκτήματα, που προέκυπταν από τις περιστάσεις, για χάρη της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας και των ευρύτερων συμφερόντων των δανειστών, ακολουθώντας τις εντολές των γαλλογερμανικών ελίτ, με την δανειστική αναχρηματοδότηση του χρέους, την αλλαγή του δικαίου, που το διήπε και την επιβολή Μνημονίου. Ακολούθησε, δηλαδή, την χειρότερη δυνατή λύση, διότι, συν τοις άλλοις, επέτρεπε στις φαλιρημένες τράπεζες και στους διάφορους πιστωτικούς οργανισμούς να εισπράττουν τα ομόλογα, που ήσαν ώριμα, για να λήξουν και να ξεφορτωθούν τα υπόλοιπα, ενόψει ενός κουρέματος του λεγόμενου χρέους των ιδιωτών, το οποίο, αν και έφθασε το 50%, ουδόλως, ή λίγο, βοήθησε στην μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Το αποτέλεσμα αυτής της εγκληματικής και ανοικτά μειοδοτικής διαχείρισης του ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν η επιβάρυνσή του, με 50 δισ. €, στα οποία προστέθηκαν και άλλα 50 δισ. €, από την ανεπαρκή ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, ενώ, ποσοστιαία, το χρέος αυτό έφθασε, από το 120%, στο 180% του ΑΕΠ, λόγω της τεράστιας μείωσής του τελευταίου, που έφθασε, στο 25%, μέσα σε μια τετραετία. Έτσι οι δύο αναδιαρθρώσεις του χρέους, εντός του 2012 (Μάρτιος και Δεκέμβριος), η μείωση των υψηλών επιτοκίων και η επέκταση της αποπληρωμής του, στα 30 χρόνια, προσδιορίζουν ένα επίπεδο πληρωμών, το οποίο, σε ετήσια βάση, φθάνει τα 9 δισ. €, ποσόν, το οποίο αδυνατούν να καλύψουν ο κρατικός προϋπολογισμός και οι διαβόητες ιδιωτικοποιήσεις της περιουσίας του ελληνικού δημοσίου, οι οποίες, δύσκολα, θα φθάσουν, στα 12, με 15 δισ. €.

Έτσι ο "θησαυρός" αποδεικνύεται ότι αποτελείται από άνθρακες. Όπως άνθρακες θα αποδειχθεί και ο όποιος νέος "θησαυρός" από μια νέα χρονική επέκταση του χρέους και από μια νέα πτώση των επιτοκίων δανεισμού. Για την χώρα, απαιτείται η χρήση του seigniorage, ή ένα νέο δραστικό κούρεμα του χρέους της, προκειμένου να βγει, ξανά, στις αγορές.

Με αυτά τα καταστροφικά πεπραγμένα της εντόπιας "ευρωπαϊστικής" ελίτ και υπό το φως των δεδομένων, που πηγάζουν από αυτά τα πεπραγμένα, στην πραγματικότητα η διαφορά, ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την ΝΔ, στις επερχόμενες εκλογές θα είναι διαστημική. Άλλωστε, δεν θα έχει καμμία σημασία, αφού η μέτρηση της διαφοράς, ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο κόμμα δεν θα αφορά την ΝΔ, η οποία, στην καλύτερη, γι' αυτήν, περίπτωση, θα βρίσκεται στην τρίτη θέση - πίσω από την Χρυσή Αυγή. Βέβαια, έχει την δυνατότητα - και θα επιχειρήσει να την πραγματοποιήσει - να απαγορεύσει την συμμετοχή της Χρυσής Αυγής, στις εκλογές (σε όλες τις εκλογές, αυτοδιοικητικές, ευρωεκλογές), αλλά αυτή η ενέργεια, ως πράξη απελπισίας, μπορεί να αποδειχθεί αλυσιτελής και δεν αποκλείται να οδηγήσει άλλο κόμμα (π.χ. τους ΑΝΕΛ), στην δεύτερη θέση.

Ως προς την διαφαινόμενη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, στις επερχόμενες ευρωεκλογές και στις εκλογές για την τοπική διοίκηση - μια νίκη την οποία μόνον ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις διάφορες ανισορροπίες και την χαώδη κατάσταση που επικρατεί στο εσωτερικό του, μπορεί να μειώσει και φυσικά πράττει ό,τι μπορεί, προς αυτή την κατεύθυνση - η δική μου γνώμη είναι τελείως διαφορετική, ως προς το πολιτικοϊδεολογικό της περιεχόμενο, από αυτά που συζητώνται, γύρω από αυτήν.

Αυτή η νίκη δεν θα είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αριστερό κόμμα.

Αυτή η νίκη θα υπάρξει, παρά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αριστερό κόμμα.


Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αριστερό κόμμα, με νεοσταλινικές και νεοτροτσκιστικές καταβολές, υπήρξε (και παραμένει) ένα βαρύδι στα πόδια του και στην πορεία του, προς την εκλογική νίκη και την διεύρυνσή της. Σε αυτό, άλλωστε, στηρίχθηκε - και επιχειρείται, ακόμη, να στηριχθεί - η επιτυχία των μνημονιακών δυνάμεων, όλα αυτά τα 4 χρόνια της χρεωκοπίας και της απίστευτης κρίσης, που προέκυψε, εξ αιτίας της χρεωκοπίας αυτής. Μια επιτυχία, η οποία δεν είναι καθόλου μικρή, εάν αναλογισθούμε το τεράστιο μέγεθος της κατακρήμνισης όλων των ελληνικών μακροοικονομικών μεγεθών, την οποία χαρακτηριστικά απεικονίζει η συρρίκνωση του ΑΕΠ της χώρας, κατά 25%, από το 2009. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ένα αριστερό κόμμα, αλλά ένα ευρωσκεπτικιστικό κόμμα της κεντροδεξιάς, θα είχε καταπιεί τα μνημονιακά κόμματα, ήδη, από τα τέλη του 2010.



Για να καταλάβουμε το σημερινό status του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να κατανοήσουμε τις αγκυλώσεις, που τον κατατρέχουν, οι οποίες αντιστοιχούν στον δομημένο του χαρακτήρα, ως τον χαρακτήρα ενός νέου, βέβαια, κόμματος, το οποίο, όμως, ως προερχόμενο από την κομμουνιστική αριστερά, εμφανίζει την κλασική συμπεριφορά ενός νέου, που διάγει την μετεφηβική του ηλικία και χαρακτηρίζεται από μια εγγενή δυσπροσαρμοστία, που αντιστοιχεί, σε μια ανώριμη προσωπικότητα. Για να κατανοήσουμε, δηλαδή την εκδηλωμένη συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ (και αυτό δεν αφορά, τόσο, την ηγεσία του, η οποία προσπαθεί να απαγκιστρωθεί από αυτή την συμπεριφορά - το τί θα καταφέρει και έως πού θα μπορέσει να φθάσει είναι, βέβαια, κάτι που μένει να το δούμε -, αλλά αφορά τον κοινωνικό και πολιτικό αυτόν χώρο) πρέπει να καταφύγουμε, στην στρατιωτική ... ψυχιατρική.
 

Οι στρατιωτικοί γιατροί, όταν έχουν να αντιμετωπίσουν περιπτώσεις στρατιωτών, οι οποίοι δυσκολεύονται να δεχτούν την ζωή, μέσα στον στρατό, ή επιδιώκουν μια χρονική αναβολή της στρατιωτικής τους θητείας, είναι γνωστό, σε όλους όσους έχουν περάσει από την διαδικασία της στράτευσης, ότι έχουν έτοιμη μια συγκεκριμένη "διάγνωση", η οποία τους επιτρέπει να απαλλαγούν, από το πρόβλημα, ικανοποιώντας την επιθυμία των κληρωτών, για αναβολή της στράτευσής τους. Η "διάγνωση" αυτή, που αντιμετωπίζει το πρόβλημα, ως ένα φαινόμενο ανωριμότητας του χαρακτήρα τους, δίνει, στους νέους αυτούς, το χρονικό περιθώριο να επανέλθουν, αργότερα, στον στρατό, με την λήξη της αναβολής, αυτής, η οποία είναι, κατά κανόνα, ετήσια, εάν και εφ' όσον, το πρόβλημα αυτό προσδιορίζεται από μια "καθυστέρηση" στην ωρίμανσή τους.

Η συγκεκριμένη "διάγνωση", που εμπίπτει στην ψυχιατρική, προσδιορίζεται ως "δυσπροσαρμοστία επί ανωρίμου προσωπικότητος", αποτελεί κάτι, σαν ψωμοτύρι, στις περιπτώσεις αυτές και "διαγιγνώσκεται", σε κάθε περίπτωση - αν και σαφές είναι ότι δεν αφορά την αλήθεια, στις περισσότερες τις περιπτώσεις. Απλώς, το γεγονός ότι η εφηβεία βρίσκεται κοντά, στην ηλικία των στρατεύσιμων, που την έχουν ξεπεράσει, λίγο πριν από την στράτευσή τους, λύνει τα χέρια των στρατιωτικών γιατρών, έτσι ώστε να διαγνώσουν, στις περιπτώσεις αυτές μια ανώδυνη "καθήλωση" της προσωπικότητας των νέων, που δεν επιθυμούν να μείνουν στον στρατό. Μια "καθήλωση", η οποία προσδιορίζεται ως μια πιθανή προσωρινή ανωριμότητα, κάτι που, ουδόλως, αποκλείεται να υφίσταται, ως φαινόμενο. Γι' αυτό, άλλωστε και "διαγιγνώσκεται", με τόση ευκολία.

Οι διαταραχές της προσωπικότητας, στους ανθρώπους, σύμφωνα με την κατεστημένη ψυχιατρική, χαρακτηρίζονται από μηχανισμούς αντίληψης, αντίδρασης, αλληλεπίδρασης και συσχετισμού, που είναι εγκαθιδρυμένοι, άκαμπτοι και δυσπροσαρμοστικοί, απέναντι, σε μία ποικιλία καταστάσεων, που προκύπτουν από την κοινωνική ζωή. Οι άνθρωποι, με διαταραχές της προσωπικότητας είναι, εξαιρετικά, δύσκαμπτοι και δεν μπορούν να προσαρμοστούν, στην πραγματικότητα και αυτό τους εμποδίζει να λειτουργήσουν. Η δυσπροσαρμοστία αυτή καθίσταται εμφανής, νωρίτερα, από την αρχή της ενηλικίωσης, δηλαδή, αμέσως, μετά από την εφηβεία τους και συνήθως, διατηρείται, σε ολόκληρη την ζωή τους, δημιουργώντας προβλήματά στις κοινωνικές και διαπροσωπικές σχέσεις τους, καθώς και στην εργασία τους.

Μια πολύ διαδεδομένη αντίληψη, για την εφηβεία, η οποία αντίληψη, μερικώς, ισχύει, είναι ότι ο έφηβος περνά, μέσα από μια κρίση ταυτότητας. Βέβαια, ο προσδιορισμός και η εξέλιξη/δημιουργία της ταυτότητας, στον έφηβο, δεν γίνεται, πάντοτε, ομαλά, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι έφηβοι δεν περνούν, μέσα από μια εμφανή κρίση ταυτότητας, ή τουλάχιστον, τις όποιες ανακατατάξεις του εσωτερικού τους κόσμου δεν τις βιώνουν, ως κρίση ταυτότητας. Οι περισσότεροι έφηβοι, στην πραγματικότητα, σχηματίζουν μια θετική και ρεαλιστική εικόνα του εαυτού τους, η οποία παραμένει, συνήθως, αρκετά, σταθερή μέσα στον χρόνο και με δεδομένο το γεγονός ότι συμβαίνουν ουκ ολίγες αλλαγές, στην αντίληψη που έχουν, για τον εαυτό τους, ή στις απόψεις τους για διάφορα θέματα, που αφορούν την ζωή τους και την κοινωνία, μέσα στην οποία ζουν.

Ο έφηβος αφήνοντας πίσω του την παιδική ηλικία, προσπαθεί να βρει μια ικανοποιητική απάντηση στο ερώτημα, που αφορά την ταυτότητά του. Στην αναζήτησή του αυτή δοκιμάζει διάφορες ταυτότητες, ή αποδίδει, στον εαυτό του, διάφορους ρόλους και ποικίλες σχέσεις, πάνω σε μια προσωρινή βάση, έως ότου αντιληφθεί ότι ο εαυτός του και η ταυτότητά του αποτελούν μια διαδικασία, σε εξέλιξη και μια δυναμική αναδιαμόρφωση της προσωπικότητάς του, η οποία, δεν πατάει στο κενό, αλλά σε αυτό που, ήδη, έχει συγκροτηθεί, ως προσωπικότητά του.

Όμως, αυτή η εξέλιξη, δεν ακολουθεί, πάντοτε, την ίδια οδό. Κάποιες φορές θέλει τον χρόνο της. Καθυστερεί. Έτσι, μερικοί έφηβοι, μέσα σε αυτήν την διαδικασία, καταλήγουν να διαμορφώσουν μια ανώριμη προσωπικότητα, που ταυτίζεται με μια καθήλωση σε δοτούς, ή φανταστικούς/εξωπραγματικούς ρόλους. Αυτή η καθήλωση, βέβαια, είναι μια ανώδυνη, σχετικά, περίπτωση, διότι άλλοι έφηβοι αργούν ακόμη περισσότερο και αποτυγχάνουν να αποσαφηνίσουν την προσωπική τους ταυτότητα και να της δώσουν περιεχόμενο και είναι πολύ πιθανόν να βιώσουν κατάθλιψη ή ακόμα και απόγνωση. Αυτά τα αισθήματα, σε συνδυασμό με μια αίσθηση κενού και υποτίμησης του εαυτού τους, που αποτελεί μια κλασική περίπτωση σύγχυσης των ρόλων.

Μετά από αυτά, αφήνοντας, τώρα, τους εφήβους, μπορούμε να πούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ένα νέο κόμμα (μην ξεχνάμε ότι μετεξελίχθηκε, σε κόμμα, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012 και ότι αυτό έγινε, όχι χωρίς τραύματα, τα οποία, ακόμη χαίνουν, αφού οι διάφορες ομάδες και οι παλαιές συνιστώσες του δεν έχουν αλλάξει νοοτροπία και συμπεριφορά) βρίσκεται, σε μια αντίστοιχη μεταιχμιακή κατάσταση, σαν αυτή των όσων διανύουν την εφηβική και την μετεφηβική τους ηλικία, εμφανίζοντας αντίστοιχα φαινόμενα μιας έντονης δυσπροσαρμοστίας, η οποία σχετίζεται με την δική του ανωριμότητα, ως πολιτικού οργανισμού.

Φυσικά, οι εξελίξεις, στην κοινωνία και στην ελληνική πολιτική σκηνή, εσωτερικεύτηκαν, με τέτοια ταχύτητα (η οποία ήταν απίστευτη, πρωτόγνωρη και ουδόλως, αναμενόμενη), εντός του πολιτικού σχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την παταγώδη ελληνική χρεωκοπία του Απριλίου - Μαΐου 2010, και υπήρξαν τόσο πυκνές και καταιγιστικές, που ήταν επόμενη η αδυναμία χειρισμού μιας κατάστασης, η οποία υπερέβαινε, κατά πολύ, τις δυνάμεις της ηγεσίας αυτού του συνασπισμού κομμάτων, κομματίδιων, αποκομμάτων και γκρουπούσκουλων της κομμουνιστικής αριστεράς και των διάφορων προσωπικοτήτων του κεντροαριστερού χώρου,που βρήκαν στέγη, σε αυτόν.

Η ηγεσία αυτή και το στελεχικό δυναμικό του χώρου είχαν μάθει, από το παρελθόν, να αναμετρώνται, με ένα συγκεκριμένο πολιτικό και εκλογικό ακροατήριο, το οποίο, ως χώρος κοινωνικής διαμαρτυρίας, δεν γνωρίζει και δεν θέλει να ξέρει τα ζητήματα της διαχείρισης της κεντρικής - και όχι μόνο - εξουσίας, μέσα σε μια κοινωνία, ενώ οι ιδεολογικές αναφορές όλων τους (ηγεσίας, στελεχών και ακροατηρίου) επιτείνει τα συγχυτικά φαινόμενα.

Το γεγονός αυτό και η απειρία, μαζύ με την αδυναμία διαχείρισης μιας τεράστιας κοινωνικής και πολιτικής κρίσης (η οποία δημιούργησε, μάλιστα, πρωτοφανείς και πρωτόγνωρες, για τις σύγχρονες γενεές, συνθήκες προεπαναστατικής περιόδου, στην ελληνική κοινωνία), σαν αυτή που έφερε η χρεωκοπία της ελληνικής οικονομίας, το 2010, οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς, την στιγμή, που η εξουσία του προσφερόταν, στο πιάτο, στην εκλογική ήττα της 17/6/2012.

Μπορεί αυτή η ήττα να παρουσιάστηκε, ως επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ - και ήταν επιτυχία, σε σχέση, με το, εντελώς, πρόσφατο παρελθόν του χώρου αυτού -, αλλά, με δεδομένο ότι η κατάρρευση του πολιτικού σκηνικού της χώρας και η στροφή ενός τεράστιου εκλογικού ακροατηρίου, προς τον χώρο αυτόν, του έδινε όλες τις πιθανότητες, για την εκλογική νίκη, η αλήθεια είναι ότι επρόκειτο, περί ήττας. Μπορεί να είναι κατανοητές και δικαιολογήσιμες οι αιτίες της ύπαρξής της, αλλά αυτό δεν αλλάζει το περιεχόμενό της, ως ήττας.

Όμως, εάν η εξέλιξη αυτή ήταν δικαιολογημένη, μέχρι τον Ιούνιο του 2012 και αρκετά, αργότερα, από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, αυτό, πλέον, παύει να υφίσταται, ως δικαιολογία.

Τα όσα ακολούθησαν και τα οποία οδήγησαν, στην εμφανή ανθρωπιστική κρίση, που έχει ενσκήψει, στην ελληνική κοινωνία, τείνει να εξαφανίσει από το πρόσωπο της γης τα δύο συγκυβερνώντα κυβερνητικά κόμματα, αφού το ΠΑΣΟΚ δύσκολα, πλέον, καταμετράται, στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος και όσο υπάρχει, αυτό είναι προϊόν της συμμετοχής του, στην κυβέρνηση, ενώ η Ν.Δ. ακολουθεί, με διαφορά χρονικής φάσης, την πορεία, που ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ, από τον Μάϊο του 2010.

Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποκτήσει μια δυναμική, η οποία, εκ των πραγμάτων, τον οδηγεί, σε μια ταχεία πορεία, προς την εξουσία. Λογικό είναι, λοιπόν, αυτή η δυναμική να εμποιεί φόβο στην εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ και στους ξένους δανειστές - αν και στους τελευταίους δεν είναι όλοι, που φοβούνται αυτή την εξέλιξη. 

Προφανώς, ένας "ιστορικός συμβιβασμός", τον οποίον εύχεται η εντόπια ελίτ και επιδιώκει η ευρωπαϊκή, θα είναι το έσχατο όριο της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, αν οι δυνάμεις υπέρ του ευρώ υπερισχύσουν στις τάξεις του. Αλλά, εκτός από έσχατο όριο της πολιτικής του, ο "ιστορικός συμβιβασμός", με τις φιλομνημονιακές δυνάμεις, θα αποτελέσει και το έσχατο όριο της ύπαρξής του ΣΥΡΙΖΑ.

Γνώμη μου είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάτι τέτοιο θα το αποφύγει. 


Δεν ξέρω αν - παρ' όλ' αυτά - θα επιβιώσει, αλλά, ακολουθώντας μια πολιτική ρήξης, που θα οδηγήσει στην συμφωνημένη και οργανωμένη αποχώρηση της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, θα έχει όλες τις πιθανότητες, για την πολιτική του επιβίωση, αφού θα βρίσκεται σε συμφωνία με την κυρίαρχη τάση της ελληνικής κοινωνίας, η οποία τάση την οδηγεί, στο να γλυστράει προς την δραχμή.

Η άλλη εναλλακτική λύση, που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, για να κρατήσει την χώρα, μέσα στην ευρωζώνη και η οποία λύση εντάσσεται και αυτή, στην πολιτική της ρήξης - μόνο που αποτελεί πολιτική σεισμικής ρήξης -, είναι η χρήση του seigniorage και η δημιουργία χρήματος ( δηλαδή ευρώ), προς αποπληρωμή του δημόσιου χρέους της χώρας και των τρεχουσών δημοσιονομικών αναγκών, εντάσσοντας τα σχετικά έσοδα, εκ της νομισματοκοπής, στους ανάλογους κωδικούς των "λοιπών εσόδων" του κρατικού προϋπολογισμού, αφού, προηγουμένως, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κηρύξει την χώρα, σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, προκειμένου να καλυφθεί, νομικά, έναντι των Συνθηκών της ευρωζώνης και αφού ζητήσει την άσκηση του δικαιώματος της νομισματοκοπής, υπέρ των αναγκών του ελληνικού κράτους, από την μπατιροτραπεζοκρατία της Ε.Κ.Τ. (και κατά τα πρότυπα της Ιρλανδίας τον Ιανουάριο του 2011, η οποία, με την συγκατάθεση της Φραγκφούρτης, εξέδωσε και κυκλοφόρησε 51 δισ. €, για την πληρωμή μέρους των χρεών του καταρρεύσαντος τραπεζικού της συστήματος).

Αυτή η πολιτική της χρήσης του δικαιώματος της νομισματοκοπής, θα φέρει τα πάνω-κάτω, στην ευρωζώνη και φυσικά, μπορεί να οδηγήσει, στην διάλυση, ή στην διάσπασή της. 

Αυτή η πολιτική είναι η περισσότερο ενδεδειγμένη και εκείνη που θα παράξει άμεσα αποτελέσματα, που θα γίνουν, ευθέως, ορατά, στο σύνολο του πληθυσμού της χώρας και της ίδιας της ευρωζώνης, η οποία, εκ των πραγμάτων, θα πιεσθεί να αλλάξει χαρακτήρα και περιεχόμενο, στρεφόμενη στον μετασχηματισμό της σε μια ομοσπονδιακή κρατική ένωση, κάτι που οι κυριότερες ευρωπαϊκές ελίτ θέλουν να αποφύγουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πει λέξη, γύρω από αυτό το θέμα και συμπεριφέρεται, σαν να μην υπάρχει. Αλλά η αλήθεια είναι ότι υπάρχει, έστω και αν δεν συζητείται, δημόσια και δεν τίθεται καν, ούτε ως υπόθεση εργασίας.


Αυτό, που, πιθανότατα, θα υπάρξει, είναι αυτό που μπορεί να υπάρξει - εκτός εάν ο ΣΥΡΙΖΑ αποφασίσει να αυτοκτονήσει, κάτι που δεν έχει κανέναν λόγο, για να το πράξει. Και αυτό, που μπορεί να υπάρξει, είναι μια άμεση και σκληρή ρήξη του ΣΥΡΙΖΑ, με την ευρωγραφειοκρατία και την γερμανική ελίτ, η οποία ρήξη μπορεί να φθάσει εκεί που δεν έφθασε - ενώ θα έπρεπε να φθάσει -, τον Απρίλιο του 2010. Δηλαδή, στην θεσμική παράλυση όλων των διαδικασιών στην ευρωζώνη και στην Ε.Ε., από τα διαρκή και απανωτά vetos της ελληνικής κυβέρνησης.

Από αυτήν την διαλυτική διαδικασία, που θα ακολουθήσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ - και την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάθε λόγο να ακολουθήσει -, θα προκύψει, πιθανότατα, στην πορεία, ένας νέος συμβιβασμός. 


Μόνο που αυτός ο συμβιβασμός θα είναι προϊόν μιας συνεννόησης της γερμανικής ελίτ και της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας, με τον ΣΥΡΙΖΑ και ο οποίος συμβιβασμός θα επισημοποιήσει το γλύστριμα της Ελλάδας στην δραχμή, με μιά, περίπου, ολοσχερή διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους, που βρίσκεται στα χέρια της ευρωζώνης και του ΔΝΤ, συν μια δωρεά της ευρωζώνης στην Ελλάδα, γύρω στα 40 με 50 δισ. €, για να μπορέσει η χώρα να πορευθεί, τον πρώτο καιρό, εκτός ευρωζώνης, χωρίς κλυδωνυσμούς.

Αυτό είναι το βασικό σενάριο. Γύρω από αυτό το σενάριο, μπορεί να υπάρξουν διάφορες παραλλαγές. Και από το είδος του συμβιβασμού και των παραλλαγών που θα συμφωνηθούν, θα κριθεί η όποια επάρκεια, ή ή όποια ανεπάρκεια, του επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ.



Όλα αυτά είναι που κάνουν την εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ να τρέμει. Κατά τα άλλα, μπορεί να παρηγορείται, όσο επιθυμεί, για τον επιδιωκόμενο "ιστορικό συμβιβασμό", που δεν θα υπάρξει και ο οποίος δεν μπορεί πια να υπάρξει, γιατί δεν είναι αποδεκτός, από την κοινωνία.

Ως εκ τούτου, αυτό που, συστηματικά, επιδιώκει η εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ, είναι η αποτροπή της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ, προς την αυτοδύναμη εξουσία και η καταστροφή κάθε δυνατότητας σχηματισμού πολιτικών συμμαχιών, οι οποίες να μπορούν να συγκροτηθούν, σε αντιμνημονιακή βάση και με αντιμνημονιακό πρόγραμμα, ούτως ώστε να σταθεί δυνατός ο "ιστορικός συμβιβασμός" του ΣΥΡΙΖΑ, με τις μνημονιακές δυνάμεις, που στηρίζει η "ευρωπαϊστική" ελίτ, είτε αυτές είναι η Ν.Δ., ή το ΠΑΣΟΚ, ή η πλατφόρμα των 58, ή η ΔΗΜΑΡ, η οποιοδήποτε άλλο σχήμα, το οποίο μπορεί να εμφανισθεί αργότερα.


Προφανώς, βέβαια, οι εκλογές έχουν καιρό μπροστά τους. Αλλά αυτό λειτουργεί, εις βάρος των κυβερνητικών εταίρων και όχι υπέρ τους. Και το τί επιθυμούν οι Γερμανοί και το ποιόν θέλουν - και με ποιές προύποθέσεις - να έχουν συνομιλητή τους δεν είναι δεδομένο. Άλλωστε, η στάση τους, απέναντι στους κυβερνητικούς εταίρους δεν δείχνει ότι έχουν κάποια μεγάλη, ή ιδιαίτερη, εύνοια, προς αυτούς.

Βέβαια, η γερμανική κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να βλέπει και να κάνει παιχνίδι, σε όλο το γήπεδο της ευρωζώνης, οπότε οι χειρισμοί της, στην Ελλάδα, υπόκεινται σε περιορισμούς (διότι δεν πρέπει να δώσει πράγματα, τα οποία θα της ζητήσουν και οι άλλοι, ή να ανεχθεί συμπεριφορές και στάσεις, τις οποίες, θα επιδείξουν και οι άλλοι, αν αφήσει τα λουριά λάσκα), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει λάβει, υπόψη, όλα τα ενδεχόμενα ρίσκα.


Ως εκ τούτου, δεν είναι δυνατόν η Γερμανία να μην έχει στο συρτάρι της, ένα σενάριο, που να προβλέπει μια ευρωζώνη μικρότερη από την παρούσα. Σε αυτό το σενάριο, η ενδυνάμωση των αντιευρωπαϊστών και των ευρωσκεπτικιστών, στις ερχόμενες ευρωεκλογές, παίζει σημαντικό ρόλο. Μπορώ να πω κυρίαρχο, εάν ενεργοποιηθεί (και εφ όσον δεν έχει, ήδη, ενεργοποιηθεί).

Με λίγα λόγια, η γερμανική ελίτ βλέπει την Ελλάδα, ως φύρα και ως ένα κόστος το οποίο είναι βάρος, αφού τα κόστη είναι υπερπολλαπλάσια των ωφελημάτων. Και αυτό δεν αφορά, μόνον, την Ελλάδα. Αφορά και ουκ ολίγες άλλες χώρες, τις οποίες η Γερμανία θα ήταν πρόθυμη να ξεφορτωθεί. (Αν και το πραγματικό πρόβλημα της Γερμανίας είναι η Γαλλία, την οποία δεν μπορεί να ξεφορτωθεί και η οποία θα της δημιουργήσει πολλά προβλήματα, με τα αναμενόμενα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και τις εξελίξεις, που θα ακολουθήσουν, σε αυτή την μεγάλη χώρα).

Τα πράγματα, βέβαια, δεν είναι τόσο τραγικά (αν και μπορεί να γίνουν τραγικά, αν οι χειρισμοί δεν είναι οι κατάλληλοι). H γερμανική κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να συμβιβασθεί, με τον ΣΥΡΙΖΑ, γύρω από από μια λύση, που θα βγάζει την Ελλάδα - οριστικά, ή "προσωρινά" - από την ευρωζώνη. Στα λεφτά, είναι η αλήθεια ότι οι Γερμανοί είναι τσιγκούνηδες, αλλά δεν θα τα χαλάσουν, αν η συμφωνία τους ξεφορτώνει από ένα βασικό πρόβλημα, όπως αυτό της Ελλάδας, η οποία μπορεί να κάνει την ζημιά ανυπολόγιστη, αν τα πράγματα φθάσουν στα άκρα.

Προφανώς, βέβαια, ένα μέρος των δικτύων του ΣΥΡΙΖΑ τρέφεται και από κοινοτικά κονδύλια. Αυτά δεν θα παύσουν, άλλωστε, αφού η Ελλάδα δεν θα βγει (αν δεν το θέλει η ίδια) από την Ε.Ε. Αλλά και να παύσουν, τα δίκτυα του ΣΥΡΙΖΑ θα κοιτάξουν την δική τους επιβίωση, η οποία δεν περνάει, μέσα από την παραμονή στην ευρωζώνη, με τους γερμανικούς όρους του σκληρού και αποπληθωριστικού ευρώ. Και αυτό διότι, απλούστατα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει την φιλομνημονιακή στροφή, που έκανε ο Αντώνης Σαμαράς τον Νοέμβριο του 2011, θα εξοντωθεί κοινωνικά και πολιτικά. Και αυτό θα εξαερώσει τα δίκτυά του και τα μέλη αυτών των δικτύων.

Και φυσικά, στην γωνία, θα περιμένουν οι χρυσαυγίτες, ή/και οι διάδοχοί τους.

Γι' αυτό και είναι, σφοδρότατα, πιθανή μια ριζοσπαστική διαχείριση της κρίσης, που, εκ των πραγμάτων, θα προκύψει. Εγώ, άλλωστε, τους έχω προτείνει να ασκήσουν, ως κυβέρνηση (όπως έχω προτείνει και στους παρόντες κυβερνήτες) το seigniorage και να τυπώσουν ευρώ, προς κάλυψη των δανειακών και των τρεχουσών αναγκών της χώρας, αφού την κηρύξουν, στο ειδικό νομικό καθεστώς της κατάστασης έκτακτης ανάγκης (μια κατάσταση, που, εξ αντικειμένου, υφίσταται και δεν είναι προσχηματική). Δείτε τα : "Greece : It's time to print euros! (Το κρατικό δικαίωμα της νομισματοκοπής, υπό το νομικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης, οι Συνθήκες της ευρωζώνης, η άρση του π.δ. 500/1974, περί γενικής επιστρατεύσεως, ύστερα από απαίτηση της Comission και το παράδειγμα της Ιρλανδίας)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2012/05/greece-its-time-to-print-euros-5001974.html και "Ευρώ ή δραχμή; Οι αιτίες της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη και το κυριαρχικό δικαίωμα των κρατών για κοπή νομίσματος (seigniorage). Καιρός να τυπώσουμε ευρώ" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2012/05/seigniorage.html .

Ότι η όλη διαχείριση (που μπορεί να έχει και θα έχει διάφορες παραλλαγές) θέλει λεπτομερειακό σχεδιασμό, ικανό επιτελείο και σαφώς προσανατολισμένη, στην επίτευξη των στόχων της, πολιτική βούληση, είναι προφανέστατο. Προσωπικά, αμφιβάλλω, για το εάν οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ τα έχουν όλα αυτά. Αλλά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ανάγκη, πολλές φορές οδηγεί τους ανθρώπους, στο να κάνουν πράγματα, τα οποία, στο παρελθόν, ούτε που τα είχαν φαντασθεί.

Κάτω από αυτά τα δεδομένα, δεν νομίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί, ακούσια, να συμμετάσχει στην διαχείριση μιας ευρωπαϊκής αποδιοργάνωσης. Προφανώς, θα επιδιώξει, αρχικά, να κρατήσει την χώρα, στην ευρωζώνη και να παλέψει λύσεις, που να επιτρέπουν στην Ελλάδα να μείνει, μέσα σε αυτήν, αλλά μόλις και όταν διαπιστώσει ότι κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο, ή ότι απαιτεί πολιτικές, τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί, ή δεν κρίνει σκόπιμο, να εφαρμόσει, τότε η ηγεσία του κόμματος αυτού θα περάσει στην εφαρμογή μιας πολιτικής, η οποία θα διαχειρίζεται την ευρωπαϊκή αποδιοργάνωση.

Στην άσκηση μιας τέτοιας πολιτικής ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να βρει ένα modus vivendi, με τους Γερμανούς. Από ό,τι φαίνεται, η μεγάλη πλειοψηφία της προεδρικής ελίτ, στον ΣΥΡΙΖΑ, έχει πλήρη συνείδηση αυτής της κατάστασης. Μπορεί να μην το φωνάζει - και καλά κάνει - και μπορεί να αφήνει τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και την ομάδα του να το πράττουν, αλλά γνωρίζει το πρόβλημα και δεν τοποθετείται, ανοικτά, για καθαρά διαπραγματευτικούς λόγους
(αν και από ό,τι διαβάζω, ο Όλι Ρεν υπήρξε περίτρομος, μετά την συνάντησή του με τον Τσίπρα, ως προς τις προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και τις απειλές, που εκτοξεύτηκαν από τον αρχηγό του κόμματος της ελληνικής αξιωματικής αντιπολίτευσης, αφού όλοι αυτοί αντιλαμβάνονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ευτελίσει το ευρώ, αν το πάρει απόφαση).


 
Ως εκ τούτου, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει γνώση του προβλήματος, που έχει να αντιμετωπίσει.

 
Αυτό, που με απασχολεί, δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η ολύμπια στάση των Γερμανών, απέναντι σε όλα αυτά.


Προφανώς, η γερμανική κυβέρνηση τα έχει μετρήσει και έχει λάβει τις αποφάσεις της, θεωρώντας, ίσως, ότι μπορεί με τον ΣΥΡΙΖΑ να βρει λύσεις, οι οποίες, φυσικά, δεν θα είναι οι γνωστές συμβατικές λύσεις, που αποβλέπουν στην αποφυγή της διάρρηξης της ενότητας της ευρωζώνης.

Και επίσης, φυσικά, οι Γερμανοί - όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βολεύεται, μια χαρά, με τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης μιας κυβέρνησης, που πνέει τα λοίσθια, αλλά δεν αποδημεί εις Κύριον, ή με μιαν άλλη κυβέρνηση, σαν αυτή που ψάχνει ο Φώτης Κουβέλης και η οποία δεν θα έχει διαφορετικές προοπτικές από την παρούσα - δεν βιάζονται. Θα περιμένουν τις ευρωεκλογές, για να έχουν μια πρώτη αποτύπωση της πραγματικής κατάστασης. Και αναλόγως, θα πράξουν, επιταχύνοντας, ή επιβραδύνοντας τις εξελίξεις.


Ως εκ τούτου, ουδόλως αποκλείεται η Γερμανία να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να συνεννοηθεί μαζύ του. Άλλωστε, το ελληνικό κόστος, για την Γερμανία είναι βαρύ και όσο περνάει ο καιρός βαραίνει ολοένα και πιο πολύ. Να πάρει τα λεφτά της πίσω, αποκλείεται. Αυτό το ξέρει καλά και δεν νομίζω ότι ελπίζει τίποτε άλλο, εκτός από τον τερματισμό, με έναν κάποιον τρόπο, της συνέχισης των απωλειών. Οπότε μια συμφωνημένη και οργανωμένη έξοδος της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, προφανώς, βρίσκεται μέσα στον γερμανικό σχεδιασμό. Και η γνώση αυτού του σχεδιασμού είναι, που μεγαλώνει τους φόβους των εντόπιων "ευρωπαϊστικών" κύκλων, που, μέχρι τώρα, κουμαντάρουν - όπως κουμαντάρουν - τις τύχες της χώρας μας. 

Από εκεί και πέρα, το τί θα σκεφθούν οι ευρωπαϊκές ελίτ, για το περιεχόμενο της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ και το πως θα προσπαθήσουν να την πλασσάρουν, στο δικό τους κοινό, στερείται νοήματος. Ότι θα καταβάλουν προσπάθειες, ώστε να εκληφθεί ως τοπική ευρωσκεπτικιστική επιλογή είναι σίγουρο. Άλλωστε, σε έναν σημαντικό βαθμό, κάτι τέτοιο θα είναι.

Αλλά το πρόβλημά τους θα είναι πολύ μεγαλύτερο, διότι όλες οι εκφάνσεις του ευρωσκεπτικισμού θα εκφραστούν, τοπικά, στις ευρωεκλογές, αλλά θα πάρουν τέτοιες διαστάσεις, που θα δημιουργήσουν ένα βαρύτατο κλίμα, στον ευρωπαϊκό πολιτικό χώρο και εις βάρος των "ευρωπαϊστικών" ελίτ.

Αυτό, όμως, δεν είναι, κατ' ανάγκην, ένα παραλυτικό γεγονός, τουλάχιστον για το ορατό μέλλον, αφού η γερμανική κυβέρνηση είναι πρόσφατα αναβαπτισμένη, στην λαϊκή βούληση και πλέον, έχει ευρύτατες πολιτικές και κοινωνικές βάσεις. Τουλάχιστον, για το ορατό μέλλον, μεσοπρόθεσμα, η κατάσταση θα είναι διαχειρίσιμη. Και θα έδινε την δυνατότητα, στην γερμανική κυβέρνηση, να επιχειρήσει ένα ξεκαθάρισμα, στον χώρο της ευρωζώνης, συνεννοούμενη, με εκείνες τις δυνάμεις, που θα μπορούσαν να σπρώξουν την κατάσταση, προς αυτή την κατεύθυνση. (Πάντα, με την επιφύλαξη του ότι οι εξελίξεις στην Γαλλία, μετά τις ευρωεκλογές, αποτελούν ένα ερωτηματικό και μπορεί να καταστούν ανεξέλεγκτες, χωρίς οι γερμανικές ελίτ να έχουν την δυνατότητα να τις χειρισθούν, όπως αυτές θέλουν)...

Αργότερα (και υποθέτοντας ότι οι εξελίξεις στην Γαλλία θα ελεγχθούν), βλέπουμε...


Βέβαια, ουδόλως παραβλέπω την κοινωνική σύσταση και τις ιδεολογικοπολιτικές αφετηρίες της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Θα παίξουν και αυτές τον ρόλο τους. Γι' αυτό και λέω ότι ο Αλέξης Τσίπας και η λοιπή ηγετική ομάδα θα κριθούν από το είδος του συμβιβασμού, που θα επιχειρήσουν και από το περιεχόμενο και την αποτελεσματικότητα των όποιων παραλλαγών του βασικού σεναρίου, στο οποίο θα κινηθούν.


Αυτός ο συμβιβασμός, με οποιαδήποτε παραλλαγή του βασικού σεναρίου, που μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να επιχειρίσει και να πραγματοποιήσει, σε συμφωνία, με την γερμανική και τις άλλες ελίτ της ευρωζώνης, είναι που κάνει τους εντόπιους "ευρωπαϊστές" να τρέμουν από τον φόβο τους και να κόπτονται να αναχαιτίσουν την δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ, προς την εξουσία.

Αλλά, όπως είπαμε, δεν είναι, μόνον, αυτοί, που φοβούνται αυτή την δυναμική, που αναπτύσσει ο ΣΥΡΙΖΑ.



Τα ΜΜΕ της έντρομης "ευρωπαϊστικής" ελίτ, με τις ασφυκτικές τους πιέσεις, προσπαθούν να καταστρέψουν τις συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ και να τον αναγκάσουν να μείνει χωρίς συμμάχους. Οι σεκταριστές των λενινιστικών γκρουπούσκουλων, με διαφορετική αφετηρία, αλλά με τον ίδιο στόχο, βοηθούν τα μάλα, προς αυτήν την κατεύθυνση. Τα όσα τραβάει ο δυστυχής Κώστας Ήσυχος, από το "ανακριτικό" του ΣΚΑΪ είναι χαρακτηριστικά...




Ένας αντίστοιχος φόβος αναπτύσσεται και στις τάξεις των νεοϊεχωβαδικών γκρουπούσκουλων της κομμουνιστικής αριστεράς, που φυτοζωούν, μέσα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και θέλουν να προσδιορίσουν την πολιτική του, αφού τα μέλη τους φαντασιώνονται ότι η ελληνική κοινωνία στρέφεται, προς τα αριστερά και οραματίζεται μια "πορεία, προς τον σοσιαλισμό" - ό,τι και αν σημαίνει αυτή λέξη, μέσα στο μυαλό τους, γεγονός το οποίο είναι αδιάφορο των όποιων προθέσεων, ακόμη και των πιο αγνών, με δεδομένη την ιστορική και πολλαπλά, πικρή εμπειρία της έμπρακτης εφαρμογής των όποιων προταγμάτων και των αντιλήψεων, που οι κάθε λογής νεο-(και παλαιο)λενινιστές, είχαν, γύρω από τον "σοσιαλισμό" και η οποία εφαρμογή κατέληξε, στην εγκαθίδρυση μιας κάποιας ποικιλίας ενός κρατικού γραφειοκρατικού καπιταλισμού, συνδυασμένου, με τον πολιτικό και κοινωνικό ολοκληρωτισμό.

Έτσι ο κίνδυνος, για την ανατροπή αυτής της ομαλής και οργανωμένης πορείας, εκτός ευρώ, θα είναι η επικράτηση μιας αντίληψης, στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, ως προς το "αριστερό" περιεχόμενο της λαϊκής ψήφου. Ιδίως εάν η ψήφος αυτή προσδιορισθεί ως μιας κάποιας μορφής "κομμουνιστική" ψήφος. Θα ήταν λάθος να νομισθεί, άκριτα, κάτι τέτοιο.

Και θα ήταν λάθος κάτι τέτοιο, διότι, ναι, μεν, οι ψηφοφόροι θα δώσουν το ΟΚ, για την εφαρμογή μιας αριστερής πολιτικής, που θα διαχειρισθεί, ακόμη και μια οργανωμένη έξοδο απο την ευρωζώνη και θα πάρει μέτρα, τύπου ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980, ως τις κρατικοποιήσεις και την αναδιοργάνωση των μεταβιβαστικών πληρωμών, αλλά αυτή η ψήφος δεν θα καθιστά τον μέσο Έλληνα αριστερό, στις πεποιθήσεις του (γύρω από τα ζητήματα της μικρής και της μεσαίας ιδιοκτησίας, ή ως προς την διαχείριση των ιδιωτικών αποταμιεύσεων, ή ως προς τα λεγόμενα εθνικά θέματα, ή ως προς το μεταναστευτικό ζήτημα κλπ) και στους προσανατολισμούς του. Κάθε άλλο.

Αλλά τα διάφορα σταλινικά και τροτσκιστικά γκρουπούσκουλα, που βρίσκονται, μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ,  θα θελήσουν να ερμηνεύσουν την λαϊκή ψήφο, στο τωρινό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όχι, ως μια ψήφο, που δόθηκε από το εκλογικό σώμα, που στρέφεται, προς τον ΣΥΡΙΖΑ, για την αντιμετώπιση των έκτακτων και ειδικών αναγκών, που στοιχειώνουν την ελληνική κοινωνία, αλλά, ως ψήφο, που προέκυψε από την μεταστροφή του μέσου Έλληνα, προς την αριστερή ιδεολογία, δηλαδή, περίπου, ως "κομμουνιστική" ψήφο. Παράλληλα, τα γκρουπούσκουλα αυτά φοβούνται και την άσκηση της εξουσίας, στο σύγχρονο καπιταλιστικό κράτος, μέσα από ανοικτές πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες, που θα κινούνται, ιδεολογικά, σε όλο το φάσμα, από τα δεξιά μέχρι και τα αριστερά, στηριγμένες πάνω σε σαφή αντιμνημονιακή προγραμματική συμφωνία και με σταθερό πατριωτικό προσανατολισμό, προκειμένου να αντιμετωπισθεί η τραγικά αποτυχημένη κοσμοπολιτική στρατηγική και τακτική της "ευρωπαϊστικής" ελίτ. 


Όμως, αυτές οι κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες και η διεύρυνση του ακροατηρίου του ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκαίες, στο τωρινό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στον δρόμο του, προς την εξουσία.

Αυτές τις αναγκαίες πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες είναι που - εκτός από την εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ - πασχίζουν να δυναμιτίσουν τα σεκταριστικά γκρουπούσκουλα, που βρήκαν στέγη, στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι τόσο, για λόγους "ιδεολογικής και ηθικής καθαρότητας", τους οποίους επικαλούνται, αλλά επειδή αυτό, που φοβούνται, είναι ότι η διεύρυνση του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ και οι πολιτικοκοινωνικές του συμμαχίες θα οδηγήσουν, στον δικό τους πολιτικό παραγκωνισμό. 

Ο φόβος τους αυτός δεν είναι αδικαιολόγητος. 

Πράγματι, εάν και οι ίδιοι οι δραστηριοποιούμενοι, σε αυτά τα γκρουπούσκουλα, δεν μεταλλαχθούν, σε ενεργούς πολιτικούς, οι οποίοι συμμετέχουν, χωρίς αυταπάτες, στην καθημερινή πολιτική διαχείριση της εξουσίας, οι ίδιες οι εξελίξεις, που θα προκύψουν, θα τους ξεπεράσουν και θα τους πετάξουν έξω από το πολιτικό σκηνικό.

Αυτή η εξέλιξη θα έλθει, ως προϊόν της επιθυμίας του πληθυσμού και ειδικότερα, ως επιθυμίας και επιδίωξης του διευρυμένου κοινωνικού, ιδεολογικού και πολιτικού ακροατηρίου του ΣΥΡΙΖΑ, να χρησιμοποιήσει τον συγκεκριμένο πολιτικό φορέα, για την υπέρβαση του βαρύτατου και οξύτατου κοινωνικού και οικονομικού προβλήματος, που αντιμετωπίζει, εξ αιτίας της άφρονος στρατηγικής και τακτικής της εντόπιας "ευρωπαϊστικής" ελίτ, που οδήγησε στην χρεωκοπία της χώρας. Η κοινωνία, θα το πράξει αυτό, χρησιμοποιώντας, ως ενδιάμεσα εργαλεία, τις ιδεολογικές διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ, περί "σοσιαλισμού" (για τις οποίες, στην μεγάλη της πλειοψηφία, αδιαφορεί, ή τις παραβλέπει, έχοντας, σαν πρώτο της μέλημα την ανατροπή των παρουσών μνημονιακών πολιτικών) και το στελεχικό του δυναμικό, το οποίο θα κληθεί να φέρει σε πέρα αυτό το έργο, το οποίο, εκ των πραγμάτων, δεν θα είναι καθόλου εύκολο, στο μέτρο, που θα πρέπει να λάβει υπόψη του και τις θελήσεις των άλλων παικτών του εσωτερικού και του διεθνούς πολιτικοοικονομικού σκηνικού.

Ακριβώς, λοιπόν, επειδή ο φόβος των λενινιστικών γκρουπούσκουλων, για τον πολιτικό τους παραγκωνισμό, μέσα από την διεύρυνση του ακροατηρίου και των ευρύτερων συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ, είναι βάσιμος, για τον λόγο αυτόν, είδαμε τα γκρουπούσκουλα αυτά να επιτίθενται, με τόση μανία, στις συγκεκριμένες επιλογές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, που αφορούσαν τις τρεις υποψηφιότητες, για την περιφερειακή διοίκηση.




Η βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων Ραχήλ Μακρή, με την παρουσία του Βασίλη Καπερνάρου, προαναγγέλει την υποστήριξη της υποψηφιότητας του Θεόδωρου Καρυπίδη, για την περιφέρεια της Δυτικής Μακεδονίας. Προφανώς, η στήριξη αυτή, όπως και η αντίστοιχη στήριξη της ίδιας υποψηφιότητας, από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και με την έγκριση της περιφερειακής οργάνωσης του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έγινε στα πλαίσια της προσπάθειας, για την εδραίωση μιας πολιτικής συμμαχιώντων κοινοβουλευτικών κομμάτων του αντιμνημονιακού χώρου (εξαιρουμένης της Χρυσής Αυγής). Παρά τις όποιες αδυναμίες του συγκεκριμένου υποψήφιου, η ουσία είναι ότι αυτή την προσπάθεια της άσκησης πολιτικής ευρύτερων συμμαχιών είναι που τορπίλισαν οι νεοϊεχωβάδες σεκταριστές των σταλινικών και των τροτσκιστικών γκρουπούσκουλων του ΣΥΡΙΖΑ, σε αγαστή συγχορδία, με τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ της αμαρτωλής "ευρωπαϊστικής" ελίτ...



Προφανώς, υπήρξαν προβληματικές επιλογές. Και η υποψηφιότητα του Θεόδωρου Καρυπίδη, στην Δυτική Μακεδονία - η οποία, όμως, στηρίχθηκε από την περιφερειακή οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ  και προφανώς, είχε σκοπό να στηθεί μια τοπική συμμαχία, με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, αφού στήριξαν την υποψηφιότητα αυτή και ο Πάνος Καμμένος, με την Ραχήλ Μακρή - είχε προβλήματα, με όσα αφελή και ανόητα, είπε αναφερόμενος στους Εβραίους (μια σιωνιστική ακροδεξιά οργάνωση, μάλιστα, έσπευσε να δώσει χείρα βοηθείας, στον παραπαίοντα Αντώνη Σαμαρά και χρησιμοποιήθηκε, από τα σεκταριστικά γκρουπούσκουλα του ΣΥΡΙΖΑ, ως δικαιολογία), αλλά κυριότερη ήταν αυτή του Οδυσσέα Βουδούρη, ο οποίος επιμένει, στην ορθότητα της ψήφισης, από τον ίδιο, του πρώτου Μνημονίου, τον Μάϊο του 2010 και για τον λόγο αυτόν, δεν θα έπρεπε να επιλεγεί, ως υποψήφιος περιφερειάρχης Πελοποννήσου, από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Για την υποψηφιότητα του Μπενέτου Σπύρου, δεν το συζητώ καν, διότι είναι αστεία η "αιτιολόγηση" της εναντίωσης των σταλινικών και των λοιπών λενινιστικών περιτριμμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, αφού η "αιτιολόγηση" αυτή εξαντλείται, στο ότι ο υποψήφιος προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ και εκφράζει πατριωτικές θέσεις (τις οποίες οι ψευδοδιεθνιστές σεκταριστές χαρακτηρίζουν, ως "εθνικιστικές", προφανώς, για να καλύψουν τον ασθενή πατριωτισμό κάποιων τροτσκιστών, οι οποίοι, εμπνεόμενοι από τον γνωστό σφαγέα των ναυτών της Κροστάνδης, επιδεικνύουν τον αβαθή "διεθνισμό" τους, ο οποίος έχει περιπέσει σε έναν μωρό κοσμοπολιτισμό). Αυτού του είδους η "αιτιολόγηση" δείχνει τον, καθαρά, προσχηματικό χαρακτήρα της εναντίωσης των σεκταριστικών γκουπούσκουλων του ΣΥΡΙΖΑ και την κύρια επιδίωξή τους, που δεν είναι άλλη από την καταστροφή κάθε προσπάθειας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, για συγκρότηση ευρύτερων κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών, οι οποίες θα ανακατατάσουν τις πολιτικές ισορροπίες, εκτός και εντός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα μεταθέτουν το κέντρο βάρους των ισορροπιών αυτών, σε άλλο σημείο σημείο ισορροπίας και θα θέτουν, εκ των πραγμάτων, στο περιθώριο, τα γκρουπούσκουλα αυτά, απαγκιστρώνοντας την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, από τις όποιες πολιτικές και εσωκομματικές εξαρτήσεις, που υπάρχουν, σε σχέση, με αυτά και οι οποίες εξαρτήσεις είχαν διαμορφωθεί, στα "πέτρινα χρόνια" του πρόσφατου παρελθόντος, κατά τα οποία και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν, τίποτε περισσότερο, από ένας εκλογικός συνασπισμός και ένα ακτιβίστικό συνονθύλλευμα διάφορων γκρουπούσκουλων, που συγκροτούσαν ένα κίνημα μιας ριζοσπαστικοφανούς αριστερής διαμαρτυρίας.

 Ως εκ τούτου, το πρόβλημα των σταλινικών και των τροτσκιστικών σεκταριστικών γκρουπούσκουλων δεν είχε να κάνει, με την ορθότητα, ή μη, των όποιων διευρυμένων συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ.

Μπορεί να το εμφάνισαν, έτσι, αλλά στην πραγματικότητα, αυτό που έπαιξε τον κύριο ρόλο, στην πολιτική στάση τους, ήταν το γεγονός ότι οι επιλογές αυτές ήσαν εξωκομματικές και εκτείνονταν από τον χώρο της κεντροδεξιάς, μέχρι την κεντροαριστερά και φυσικά, έδειχναν, σε συγκεκριμένες συμμαχίες, που έχει επιλέξει να πραγματοποιήσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, με τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου και διάφορα στελέχη και εκλογικά ακροατήρια, που προέρχονται από τους χώρους της δεξιάς και του κέντρου και της λεγόμενης αστικής αριστεράς (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ κλπ).

Αυτή την διαφαινόμενη επιλογή συμμαχιών της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι που θέλησαν να δυναμιτίσουν, μαζύ με την ευρωπαϊστική ελίτ, που κτύπησε, συντονισμένα, αυτές τις επιλογές, οι ηγέτες και ηγετίσκοι των διάφορων σεκταριστικών περιτριμμάτων, που έχουν βρει ένα ασφαλές - προς το παρόν - καταφύγιο, στον ΣΥΡΙΖΑ. Και με αυτήν την τακτική του "βαδίζουμε χώρια, κτυπάμε μαζύ", κατάφεραν, επί του παρόντος, σφοδρά πλήγματα στους πειραματικούς πολιτικούς σχεδιασμούς των συμμαχιών, οι οποίες, προφανώς, μετά από παρασκηνιακές συμφωνίες, έχουν προκύψει ανάμεσα στο επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα και στα επιτελεία των μελλοντικών συμμάχων.

Αυτά τα φαινόμενα της δυσπροσαρμοστίας, που, εκ των πραγμάτων, αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ένας νέος κομματικός οργανισμός, που, όμως, κουβαλάει τέτοιες ιστορικές καταβολές, οι οποίες τον καθηλώνουν σε ρόλους, οι οποίοι δεν αντιστοιχούν, στην συμπεριφορά, που πρέπει να επιδείξει, μέσα στην τρέχουσα συγκυρία, στον δρόμο, προς την εξουσία, μπορούν να εκτρέψουν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, από τον δρόμο αυτόν και να του στερήσουν την εξουσία - κάτι το οποίο, ουδόλως, θα στενοχωρήσει τα σεκταριστικά γκρουπούσκουλα, τα οποία αισθάνονται, πολύ καλά, μέσα στον δικό τους μικρόκοσμο.

Αλλά οι εκδηλώσεις αυτής της δυσπροσαρμοστίας, ακόμη και αν δεν αποτρέψουν την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, προς την εξουσία, εάν αφεθούν, χωρίς αντιμετώπιση, είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσουν σε εσφαλμένους κυβερνητικούς χειρισμούς και στην καταστροφή του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, ως κομματικού σχηματισμού.

Αυτό, βέβαια, είναι αδιάφορο, για την ευρύτερη ελληνική κοινωνία, όμως, σε αυτό το επίπεδο, οι εσφαλμένοι χειρισμοί  μπορούν να οδηγήσουν, σε ανείπωτες εθνικές και κοινωνικές τραγωδίες, που μπορούν να φθάσουν, μέχρι τον διαμελισμό της χώρας, ή και σε πλήρη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, όταν το κόμμα, που κυβερνά δεν μπορεί να αντιμετωπίσει (ή αντιμετωπίζει, εσφαλμένα) τις εμφανιζόμενες κρίσεις. Στην πιο "ανώδυνη" περίπτωση, οι εσφαλμένοι χειρισμοί, σε αυτά τα θέματα, μπορούν να ανατρέψουν την ομαλή πορεία προς μία οργανωμένη και συντεταγμένη έξοδο από την ευρωζώνη.

Έτσι, η ύπαρξη των σεκταριστικών γκρουπούσκουλων, που δρουν στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν στερείται σημασίας. Ως εκ τούτου όλα είναι ανοικτά και οποιαδήποτε εξέλιξη δεν μπορεί να αποκλειστεί.


Μπορεί να απογοητεύω - και μακάρι, να κάνω λάθος, αλλά δεν νομίζω ότι κάνω λάθος - όσους αρέσκονται, σε ιδεοληπτικές αυταπάτες, αλλά τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά, πια.


Όπως, άλλωστε, έχω γράψει, σε συζητήσεις στο facebook, πριν αυτές σβηστούν, από τους αναπαλαιωμένους σταλινικούς, δεν σκοπεύω να φορέσω καπέλο, σε οποιονδήποτε, τις απόψεις μου, για τις πολιτικές των συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ και την αναγκαιότητά του ευρύτερου ανοίγματός του, σε συμμαχίες, που δεν θα έχουν πολιτικοϊδεολογικούς φραγμούς, αλλά, μόνον, δεσμεύσεις και προγραμματικές συμφωνίες, πάνω, σε μια σαφή αντιμνημονιακή βάση. Άλλωστε, μέλος, ή οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ δεν είμαι και δεν σκοπεύω να γίνω, ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Ως εκ τούτου, το γήπεδο είναι δικό τους. 

Εγώ την γνώμη μου λέω και τίποτε περισσότερο, ή λιγότερο, από αυτό. Και φυσικά, δεν θα παύσω να την λέω. Ούτε και πρόκειται να μου κλείσει κανείς το στόμα, όσο και αν μετέρχεται τις γνωστές λενινιστικές, σταλινικές και τροτσκιστικές μεθόδους της συκοφαντίας και της διαβολής.

Συνηθισμένα, άλλωστε, τα βουνά, από τα χιόνια. Από την εποχή του Γιαρουζέλσκυ και της αντιμετώπισης των μονάδων κρούσης, που έστελναν κάποιοι, από τους τωρινούς ηγέτες και ηγετίσκους, οι οποίοι έχουν στέγη τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και κάποιοι άλλοι, που, είναι, τώρα, έξω από αυτόν και έχουν ενσωματωθεί, πλήρως, στην καταστροφική "ευρωπαϊστική" ελίτ του τόπου.

Οψόμεθα...


Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερό κόμμα. Εκτός εαν αριστερός σήμερα σημαίνει υπποστητιξη στους γάμους ομοφυλόφιλων και στον εποικισμό της χώρας με μουσουλμάνους λαθρομετανάστες.

Είναι αλλο ένα εκφυλισμενο συστημικό κόμμα με "αριστερή" ονομασία (από τα πολλά παρόμοια ανά την Ευρώπη). Υποστηρίζει την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Στο συνέδριο του απέρριψαν τις προτάσεις για διαγραφή του χρέους, εθνικό νομισμα, εθνικοποίησεις τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων.

Άρα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει την "Ευρωπαϊκή προοπτική", δηλαδή την αποικιακή κατοχή και εξαθλίωση της χώρας
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Μια προβλεψη

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα εκλεγεί (σε συγκυβέρνηση με το απόκομμα της ΝΔ) και απλα θα συνεχισει το μνημονιακο έργο καταστροφής των Τζέφρυ και Σαμαρά.

Τοτε είναι που θα εκραγεί ο ελληνικός λαός. Τρίτη φορά ψέματα τζέφρυ (2009 λεφτα υπαρχουν), Σαμαράς ("Όχι στο μνημόνιο"), Τσίπρας ("θα σκισω το μνημόνιο").

Και μετά θα είναι μονόδρομος για τη σωτηρία της χώρας η χρυσή αυγή
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
"Αυτός ο συμβιβασμός, με οποιαδήποτε παραλλαγή του βασικού σεναρίου, που μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να επιχειρίσει και να πραγματοποιήσει, σε συμφωνία, με την γερμανική και τις άλλες ελίτ της ευρωζώνης, είναι που κάνει τους εντόπιους "ευρωπαϊστές" να τρέμουν από τον φόβο τους και να κόπτονται να αναχαιτίσουν την δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ, προς την εξουσία."

Tη ΧΑ βλέπω να τρέμουν και όχι το ΣΥΡΙΖΑ και το Τσίπρα, θαμώνα του Brookings και του Levi institute
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω με τις διαπιστώσεις που κάνετε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αριστερό καθεστωτικό κόμμα, τα μέλη του οποίου νομίζουν ότι είναι αντισυστημικό, επειδή το κόμμα αυτό ενσωματώνει κάποια κινήματα διαμαρτυρίας.

Η συγκυρία της πρωτοφανούς κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, που οδήγησε, στην κατάρρευση του παραδοσιακού ελληνικού πολιτικού σκηνικού, έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ, στην πρώτη γραμμή. Η ηγεσία του είναι σαφές, από όλα όσα πράττει και λέει, ότι δεν ήταν έτοιμη, για την μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ, από έναν πολιτικό και εκλογικό συνασπισμό, που εκφράζει διάφορες πτυχές της κοινωνικής διαμαρτυρίας, σε ένα κόμμα εξουσίας, που βρίσκεται, στα πρόθυρα της κυβέρνησης.

Αυτό δεν είναι περίεργο και φυσικά ήταν αναμενόμενο. Αυτού του είδους οι κοσμογονικές αλλαγές δεν αφομοιώνονται εύκολα. Οπότε, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κατηγορηθεί, για την ανετοιμότητά της, να αντιμετωπίσει την κατάσταση, που είχε - και έχει - διαμορφωθεί, στην ελληνική κοινωνία και στην πολιτική ζωή του τόπου. Έχει αρκετές και βάσιμες δικαιολογίες.

Αυτό δεν σημαίνει ότι, αυτού του είδους η κατανόηση, μπορεί να της εξασφαλίσει μια, δια βίου, αποδοχή των όσων πράττει. Κάθε άλλο.

Η αλήθεια είναι ότι θα επιχειρήσει να συμβιβάσει την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, με την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών (ανάμεσα στα άλλα και για λόγους πολιτικής επιβίωσης). Το τί θα καταφέρει, μένει να το δούμε. Και αυτό το λέω επειδή πιστεύω ότι υπάρχει δυνατότητα ριζοσπαστικής διαχείρισης της παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη, μέσα από μια συγκρουσιακή πολιτική, με την γαλλογερμανική ελίτ και την ευρωμπατιροτραπεζοκρατία, με την χρήση του seigniorage και την εαντλητική άσκηση όλων των δικαιωμάτων που έχει η χώρα, μέσα στα όργανα της ευρωζώνης και την παράλυση των θεσμικών διαδικασιών, μέσα σε αυτήν και την Ε.Ε.

Βέβαια, μια τέτοια πολιτική θέλει λεπτομερή σχεδιασμό, ικανό επιτελείο και ηγεσία, με αταλάντευτη πολιτική βούληση.

Το ερώτημα είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ακολουθήσει έναν τέτοιον δρόμο.

Το θεωρώ, εξαιρετικά, δύσκολο και λιγότερο πιθανό να συμβεί, αλλά δεν το αποκλείω, αφού, στην ζωή - και μάλιστα στην πολιτική - ουδέν μπορεί να αποκλειστεί.

Πιο πιθανό θεωρώ, όπως έχω γράψει επανειλημμένως, η κρίση που θα φέρει στην ευρωζώνη, η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, στην κυβερνητική εξουσία, να οδηγήσει σε μια συμφωνημέη έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, με παραμονή της στην Ε.Ε.

Από το περιεχόμενο μιας τέτοιας συμφωνίας είναι που θα κριθεί, τελικά, η επιτυχία, ή η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και το όποιο κυβερνητικό του έργο.

Αλλά, μέχρι να φθάσουμε εκεί, έχουμε πολύν δρόμο μπροστά μας...
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Πρέπει να προσθέσω, ακόμη, ότι δεν θεωρώ καθόλου πιθανή μια συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, με την Ν.Δ., γιατί αυτή θα πρέπει να γίνει, πάνω σε μια μνημονιακή βάση, την οποία ουδείς, στον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποδεχθεί.

Βέβαια, όπως λέω και στο δημοσίευμα, η εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ εύχεται και επιδιώκει μια τέτοια εξέλιξη, μέσα στην απελπισία, που την διακατέχει. Και φυσικά, προσπαθεί, μεθοδικά και συστηματικά, να αποτρέψει τον δρόμο του ΣΥΡΙΖΑ, προν την επίτευξη κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας, στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές - οψέποτε αυτές γίνουν - να ανακόψει την εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και να καταστρέψει τις πιθανές πολιτικές συμμαχίες, που θα μπορούσε να συνάψει, πάνω σε ένα αντιμνημονιακό κυβερνητικό πρόγραμμα, με την ελπίδα ότι θα τον εγκλωβίσει σε πολιτικές και κυβερνητικές συμμαχίες, οι οποίες θα είναι, άμεσα, ή έμμεσα, φιλομνημονιακές.

Μάταιος κόπος. Ακόμη και αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα ήθελε (που δεν θέλει) δεν θα μπορούσε να περάσει, μια φιλομνημονιακή πολιτική, στην κοινωνική βάση του κόμματος, αλλά ούτε και στο εκλογικό του ακροατήριο, που το ψηφίζει, για τους, εντελώς, αντίθετους λόγους και για να εφαρμόσει, τελείω, διαφορετικές πολιτικές, σύμφωνα, με τα υπεσχημένα και τις διακηρύξεις του.

Μου λέτε ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα συμπεριφερθεί, όπως το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, ή η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά. Και να ήθελε, δεν το μπορεί.

Και αν, παροδικά, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ μπόρεσαν και κράτησαν λίγα χρόνια, εφαρμόζοντας αυτή την πολιτική, αυτό συνέβη επειδή είχαν εκείνους τους πολιτικούς και κοινωνικούς μηχανισμούς, που επέτρεψαν, στα δύο κύρια καθεστωτικά κόμματα της χώρας, να κρατήσουν, όσο κράτησαν - έστω αυτό το λίγο, που κράτησαν και κρατούν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αντίστοιχους κοινωνικούς και πολιτικούς μηχανισμούς, που θα του επιτρέψουν να κάνει μια τέτοιων διαστάσεων αλλαγή πολιτικής και αν την επιχειρήσει, θα καταρρεύσει και θα διαλυθεί, αυτοστιγμής.

Ως εκ τούτου, λογικό είναι ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πραγματοποιήσει ένα τέτοιο αυτοχειριαστικό εγχείρημα. Πολύ περισσότερο, επειδή δεν έχει τις δεσμεύσεις εκείνες και τις εξαρτήσεις, που είχαν - και εξακολουθούν να έχουν - οι ηγεσίες και οι νομενκλατούρες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

(Εκτός εάν ο Τσίπρας και οι λοιποί, που κουμαντάρουν το τωρινό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αποφασίσουν να χορέψουν τον χορό του Ζαλόγγου)...
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Τελειώνοντας, θέλω να πω ότι η Χρυσή Αυγή, μέσα στην τρέχουσα συγκυρία, μπορεί να φαίνεται, ως αντικαθεστωτική δύναμη, επειδή φοβίζει την εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ, επειδή αφαιμάσσει την ΝΔ και την οδηγεί, στο να ψυχορραγεί, αφαιρώντας, από την ελίτ αυτήν, ένα σημαντικότατο πυλώνα, για την εξασφάλιση της φιλομνημονιακής πολιτικής, στην οποία η ελίτ αυτή είναι ταγμένη, ψυχή τε και σώματι, αλλά και επειδή η ύπαρξη του φιλοναζιστικού αυτού κόμματος φέρνει, στην επιφάνεια, μνήμες ενός παλαιού νοσηρού καθεστώτος, που δεν είναι αποδεκτό από τις ευρωπαϊκές ελίτ.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, η Χρυσή Αυγή δεν είναι αντικαθεστωτικό κόμμα. Φαίνεται να είναι και συμπεριφέρεται, ως αντισυστημικό κόμμα. Αλλά δεν είναι ούτε αυτό.

Η Χρυσή Αυγή είναι ένα καθεστωτικό κόμμα, το οποίο η συγκυρία το μετέτρεψε, από ένα περιθωριακό παραστρατιωτικό γκρουπούσκουλο της ακροδεξιάς, σε ένα κόμμα, με μαζικό κοινωνικό ακροατήριο.

Κάτω από αυτό το πρίσμα, η Χρυσή Αυγή αποτελεί μέρος του πολύπλοκου προβλήματος, που έχουμε να λύσουμε. Δεν είναι, κατά κανένα τρόπο, η λύση του προβλήματος.

Και αν η πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού, κάποια στιγμή, πράξει το λάθος να θεωρήσει την Χρυσή Αυγή (ή το όποιο πολιτικό σχήμα την διαδεχθεί), ως την λύση του προβλήματος, που αντιμετωπίζουμε, ως κοινωνία, τότε αυτό που θα συμβεί, δεν θα είναι η λύση του προβλήματος, αλλά η επιδείνωση και η πολυπλοκοποίησή του.

Μια επιδείνωση και μια πολυπλοκοποίηση, η οποίες θα έχουν οδυνηρές επιπτώσεις.

Τις οποίες δεν χρειάζεται να ζήσουμε...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Αν καταφέρουν στον ΣΥΡΙΖΑ να αποκρυσταλλώσουν κοινή θέση για το τι προτίθενται να κάνουν με το χρέος και τις τράπεζες τότε ίσως βρουν καποια αποδοχή,διαφορετικά θα ξεφουσκώσουν όπως ακριβώς διογκώθηκαν...
Οι ανοησίες που διατυμπανίζουν περι διεθνούς συνδιάσκεψης για το χρέος
(στα πλαίσια της αναδιάρθωσης που έγινε στην Συνδιάσκεψη του Λονδίνου
το 1953) με συνολική ρύθμιση για τις υπερχρωμένες χώρες ειναι για τους αφελείς και τους παραμυθιασμένους...
Πριν δυο χρόνια όταν συναντήθηκε ο Τσίπρας με τον Σοιμπλε στο Βερολίνο
ο Σόιμπλε του το ξέκοψε απο την πρώτη στιγμή ...
"Ευρώ σε υπερχρεωμένη χώρα σημαίνει μνημόνια Αλέξη...συνεχείς δανεισμοί λιτότητα εκποιήσεις δημόσιας περιουσίας και αυστηρα δημοσιονομικά μέτρα...Θέλεις ? εχει καλώς...
Διαφορετικά πάρε την ευθύνη αποχώρησης απο το Ευρώ και αντιμετώπισε
τις συνέπειες..Ευρώ και ανεξάρτητη πολιτική απο την εκάστοτε κυβέρνηση
δεν υπάρχει ούτε σαν ανέκδοτο...εδω εμεις με τόσο ισχυρή οικονομία
και πάλι μας κάνουν κουμάντο οι αγορές και οι τραπεζίτες!!!"
Εκτοτε για τον ΣΥΡΙΖΑ το θεμα του Δημ χρέους αλλα και του ιδιωτικού χρέους των τραπεζών που έχουν αποροφήσει 250 δις απο ανακεφαλαιοποιήσεις, ELA κλπ ειναι επικίνδυνα και αποφέυγουν
να τοποθετούνται ξεκάθαρα...Ειναι συνέχεια εικασίες υποθέσεις και ασάφειες...
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Όσο και αν θέλουν να αποφύγουν να πάρουν ξεκάθαρες θέσεις και όσο και αν αυτό είναι εύκολο, τώρα, που βρίσκονται στην θέση της αντιπολίτευσης, οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ, θα υποχρεωθούν, εκ των πραγμάτων, να τοποθετηθούν, επί της ουσίας, όλων όσων θέτεις, αγαπητέ φίλε, όταν έλθουν οι βουλευτικές εκλογές, οι οποίες δεν πρόκειται να αργήσουν, πολύ.

Πολύ περισσότερο θα υποχρεωθούν να τοποθετηθούν, στην πράξη, ο Αλέξης Τσίπρας και η λοιπή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όταν θα κληθούν να σχηματίσουν κυβέρνηση (αυτοδύναμη, ή συμμαχική), ή εάν συμμετάσχουν, σε οποιοδήποτε μελλοντικό κυβερνητικό σχήμα και με οποιονδήποτε τρόπο - όπως και αν το ονομάσουν το σχήμα αυτό (κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ή κυβέρνηση ειδικού σκοπού κλπ).

Τα περιθώριά τους, για ελιγμούς στενεύουν, μέρα, με την ημέρα και όσο περνάει ο καιρός ελαχιστοποιούνται, ακόμη περισσότερο.

Το τί θα πράξουν είναι ένα ερώτημα, το οποίο δεν μπορεί να απαντηθεί, από τώρα.

Όμως, το καλύτερο, που έχουν να πράξουν, οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να επιβιώσουν, πολιτικά, είναι το να ακολουθήσουν μια ριζοσπαστική διαχείριση της κρίσης, στην ευρωζώνη, η οποία διαχείριση να θέτει τα πάντα, επί τάπητος, επιδιώκοντας την χρηματοδότηση του ελληνικού δημόσιου χρέους, από την Ε.Κ.Τ. και να είναι έτοιμοι, ανά πάσα στιγμή, για έναν επωφελή συμβιβασμό, με την γερμανική ελίτ, ο οποίος συμβιβασμός απαραίτητο στοιχείο του θα έχει την διαγραφή του συνόλου, ή του μέγιστου τμήματος του ελληνικού δημόσιου χρέους (αυτό, που θα εναπομείνει, μετά την διαγραφή, θα πρέπει να φθάσει, σε επίπεδα κάτω του 20% του ΑΕΠ της χώρας) και την ανοικτή κρατικοποίηση των ελληνικών τραπεζών (οι οποίες, άλλωστε, ουσιαστικά, είναι, ήδη, κρατικές).

Μια τέτοια διαχείριση και ένας ανάλογος συμβιβασμός θα μπορούσαν να σώσουν την χώρα και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλιώς...
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Διάφοροι φίλοι, με ρωτούν, επίμονα, για το πώς προέκυψε αυτό το κείμενο και οι σκέψεις, που εκφράζω, σε αυτό. Κάποιους - όχι λίγους -, από αυτούς, τους δυσαρέστησα. Κάποιους άλλους (που είναι και οι λιγότεροι) όχι.

Βέβαια, το θέμα, σε τέτοιου είδους ζητήματα, δεν είναι το να ευχαριστείς αυτούς που σε διαβάζουν. Ούτε, φυσικά, να τους δυσαρεστείς.

Το θέμα είναι να τους λες την αλήθεια, ως προς αυτά που πιστεύεις και να μην τους παραπλανάς, επειδή θέλουν να ακούσουν και να διαβάσουν αυτά που επιθυμούν.

Για να λύσω, λοιπόν, τις όποιες απορίες, θεωρώ ότι είναι χρήσιμο να γράψω λίγες κουβέντες, για την προϊστορία αυτού του κειμένου, η οποία, άλλωστε, δεν είναι μεγάλη.

Ένα σημαντικό τμήμα του παραπάνω δημοσιεύματος προέρχεται από τις θέσεις, που εξέφρασα, στα πλαίσια του διαλόγου, που ακολούθησε, στο άρθρο, που δημοσιεύτηκε, από τον "Left Liberal Synthesis", στο μπλογκ "Αριστερή Στρουθοκάμηλος", με τίτλο : "Ποίοι είναι οι λόγοι της αισιοδοξίας και ελπίδας; (#Κ.Λαπαβίτσας, Compromesso Storico a la Ελληνικά)", το οποίο άρθρο μπορεί να το δει όποιος επιθυμεί, στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://aristeristrouthokamilos.blogspot.gr/2013/12/compromesso-storico-la.html .

Φυσικά, στην ίδια ηλεκτρονική διεύθυνση βρίσκεται και ο πλούσιος διάλογος, που αναπτύχθηκε, ύστερα από αυτό το άρθρο, στον οποίο διάλογο διατύπωσα, ως επί το πλείστον, τις θέσεις, που εκφράζω και στο παραπάνω δημοσίευμά μου, για τον ΣΥΡΙΖΑ, το σχέδιο Β' των Γερμανών κλπ.

Τις θέσεις μου αυτές, στον προαναφερόμενο διάλογο, μπορεί να τις διαβάσει όποιος επιθυμεί και φυσικά, μπορεί να διαβάσει και τον όποιον αντίλογο αναπτύχθηκε, από τους συνομιλητές, στα πλαίσια αυτού του διαλόγου.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Με συγχωρείτε, κ. Αναστασόπουλε, αλλά έχω μια "διαδικαστικού" χαρακτήρα ερώτηση να σας κάνω:

Συνειδητοποιείτε ότι δημοσιεύσατε ένα κείμενο-ποταμό (που ξεπερνάει τις 6 χιλιάδες λέξεις, χωρίς να βάλουμε στο λογαριασμό τα ενσωματωμένα βίντεο και τα links), όπου περνάτε από το ένα θέμα στο άλλο, με χαλαρή -συνειρμική, επιτρέψτε μου να πω- σύνδεση, διατυπώνοντας θέσεις επί παντός του επιστητού σχεδόν;

Συνειδητοποιείτε ότι, μπροστά σε ένα τέτοιο κείμενο, ο επίδοξος αναγνώστης το πιθανότερο είναι ότι θα παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια ανάγνωσης, αποκομίζοντας ενδεχομένως και κάποιες αμφιβολίες για την ψυχική υγεία του συντάκτη;

Μην με παρεξηγήσετε, κ. Αναστασόπουλε. Δε με φοβίζουν -κάθε άλλο!- τα μεγάλα κείμενα. Αρκεί να δίνουν την εντύπωση ότι σέβονται τον αναγνώστη κι επιδιώκουν το διάλογο μαζί του. Και το δικό σας, έτσι όπως είναι γραμμένο, μάλλον την αντίθετη εντύπωση δίνει.

Τα σέβη μου
Φιλίστωρ

Υ.Γ.: Αν κρίνετε σκόπιμο να "λογοκρίνετε" το σχόλιό μου, δεν πρόκειται να σας κρατήσω κακία -πιστέψτε με.
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Δεν λογοκρίνω, ποτέ, κανέναν και για κανέναν λόγο. Οπότε, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι βιάζεσαι.

Όσον αφορά την ψυχική μου υγεία, είναι, άνευ αξίας, οποιαδήποτε διαβεβαίωσή μου ότι χαίρω άκρας (ψυχικής) υγείας, διότι όλοι όσοι είναι, στα σοβαρά, ψυχωτικοί, αυτό ισχυρίζονται, για τον εαυτό τους.

Από εκεί και πέρα, όλοι όσοι γράφουν, όσα γράφουν, παίρνουν τα ρίσκα τους. Και φυσικά, κρίνονται από τους αναγνώστες.

Όπως, ακριβώς κρίνονται και οι αναγνώστες...

(Πάντως, κρίνοντας, από τις αντιδράσεις των αναγνωστών, μπορώ να πω ότι, σε αρκετούς άρεσε το συγκεκριμένο δημοσίευμα, το οποίο, άλλωστε, από αναγνωσιμότητα, πάει πολύ καλά - κάποιοι, μάλιστα, χαρακτήρισαν το κείμενο, ως πρωτότυπο -, αν και βέβαια, η αναγνωσιμότητα ενός κειμένου δεν προσδιορίζει, κατ' ανάγκην και τα επίπεδα αρεσκείας των αναγνωστών του. Σε κάποιους άλλους δεν άρεσε - μπορώ να πω ότι τους δυσαρέστησε, αφάνταστα -, αλλά αυτό συνέβη, για καθαρά, πολιτικούς λόγους, όπως μου είπαν και δια ζώσης, αλλά και στα social media).
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Δεν αμφισβητώ ότι χαίρετε άκρας ψυχικής υγείας, κ. Αναγνωστόπουλε. Άλλωστε, είναι φανερό ότι η σκέψη σας είναι δομημένη, κάτι που δύσκολα συμβιβάζεται με την ύπαρξη ψυχικής νόσου, έστω και σε λανθάνουσα μορφή. Η παρατήρησή μου έχει να κάνει με το ότι, ενώ η σκέψη σας είναι δομημένη, δυστυχώς δεν ισχύει το ίδιο και για τον τρόπο έκθεσής της -γεγονός που δυσχεραίνει την κατανόηση και το διάλογο.
Η συνεξέταση μιας πλειάδας θεμάτων (χωρίς να βάλουμε στο μέτρημα και τα θέματα στα οποία αναφέρεστε μόνο παρεμπιπτόντως κι ακροθιγώς) και ο σχεδόν "συνειρμικός" τρόπος μετάβασης από το ένα στο άλλο πριμοδοτεί μια "ατμοσφαιρική" μάλλον, παρά ουσιαστική, κατανόηση από μεριάς του αναγνώστη, δυσχεραίνοντας έτσι και τον ουσιαστικό διάλογο.

Ας επιχειρήσω να γίνω σαφέστερος, μέσω ενός παραδείγματος: Διατυπώνετε κάπου τη θέση ότι "Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ένα αριστερό κόμμα, αλλά ένα ευρωσκεπτικιστικό κόμμα της κεντροδεξιάς, θα είχε καταπιεί τα μνημονιακά κόμματα, ήδη, από τα τέλη του 2010".
Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα δήλωση (σωστή ή λαθεμένη, αδιάφορο), στην οποία όμως δε δώσατε χώρο ν' αναπνεύσει και να προσεχτεί όπως της αξίζει, έτσι όπως είναι "θαμμένη" σ' ένα κείμενο-ποταμό 6 χιλιάδων λέξεων.

Επιτρέψτε μου λοιπόν να ανασύρω αυτή την ενδιαφέρουσα δήλωση από την αφάνεια και να τη θέσω στο επίκεντρο ενός ερωτήματος -ή, καλύτερα, μιας σφιχτοπλεγμένης δέσμης ερωτημάτων:

Υπάρχει χώρος στην Ελλάδα για ένα ευρωσκεπτικιστικό κόμμα, που θα κινείται στο "δεξιότερα-του-Κέντρου" τμήμα του πολιτικού φάσματος; Αν ναι, γιατί δεν εμφανίστηκε; Αν πάλι εμφανίστηκε, γιατί δε μπόρεσε να καταπιεί τα μνημονιακά κόμματα (όπως υποτίθεται ότι θα είχε κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, "αν ήταν ένα κεντροδεξιό ευρωσκεπτικιστικό κόμμα"); Επιπλέον, γιατί δε βλέπουμε να εμφανίζονται ευρωσκεπτικιστικά κόμματα στο "δεξιότερα-του-Κέντρου" τμήμα του πολιτικού φάσματος σε χώρες του stricto sensu ευρωπαϊκού Νότου, ενώ τα βλέπουμε να εμφανίζονται και να ανθούν σε χώρες όπως η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία; Τέλος, γιατί τα επιτυχημένα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα στο "δεξιότερα-του-Κέντρου" τμήμα του πολιτικού φάσματος έχουν την ενδιαφέρουσα τάση να βρίσκονται στην ακροδεξιά μάλλον, παρά στην κεντροδεξιά;

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

Τα σέβη μου
Φιλίστωρ
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Δεν είναι ορθό, αγαπητέ μου φίλε, αυτό που λες, για την ανυπαρξία αντιμνημονιακού κόμματος στον χώρο της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Όπως πρέπει να θυμάσαι, τον χώρο αυτόν τον κάλυψε, με την σαφέστατη αντιμνημονιακή ρητορεία του αρχηγού της, η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά και της παρέας του, από την νεκραναστημένη "Πολιτική Άνοιξη".

Η Νέα Δημοκρατία, στο τέλος του 2010, είχε πάρει σαφές προβάδισμα, από το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ και τον Νοέμβριο του 2011, εάν επέμενε, στο αίτημα, για διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών, θα σάρωνε, με ένα ποσοστό, που θα πλησίαζε, ή και θα ξεπερνούσε το 50% των ψήφων του εκλογικού σώματος.

Φυσικά, αυτό που αποδείχτηκε είναι ότι ο Αντώνης Σαμαράς ήταν ψεύτης και απατεώνας, αφού αυτό που έκανε, υπό την πίεση των Γερμανών, δεν ήταν τίποτε άλλο, από την κωλοτούμπα της συμμετοχής του στην μνημονιακή συγκυβέρνηση, με το ΠΑΣΟΚ, υπό την πρωθυπουργία του Λουκά Παπαδήμου και την υπογραφή του δεύτερου Μνημονίου, τον Φεβρουάριο του 2012, ενώ, παράλληλα, έπαιζε και τον ρόλο του αρχηγού της .... αξιωματικής αντιπολίτευσης, της κυβέρνησης, στην οποία συμμετείχε!

Αυτό που έκανε όλος αυτός ο απίστευτος θίασος σκιών (ο οποίος, συνάμα, υποκρινόταν ότι κρατούσε κάποια ψιμμύθια της αντιμνημονιακής της ρητορείας, αφού καμωνόταν ότι θα κάνει μια επαναδιαπραγμάτευση των όρων του Μνημονίου, που ο ίδιος αυτός θίασος αποδέχτηκε και ψήφισε) οδήγησε, σε συγχυτικά φαινόμενα, μέσα στον χώρο της συντηρητικής παράταξης και στον άμεσο διχασμό - ή, ορθότερα, στον τριχασμό - της κοινωνικής βάσης της δεξιάς. Και αυτό ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα αυτής της προδοτικής συμμορίας, αφού, μαζύ με την δημιουργία των "Ανεξαρτήτων Ελλήνων", έδωσε σαφή και μεγάλο ζωτικό χώρο, για να αναπτυχθεί, μέσα σε ένα βραχύ χρονικό διάστημα, η περιθωριακή ναζιστική παραστρατιωτική οργάνωση της "Χρυσής Αυγής" και να μετεξελιχθεί, σε ένα κόμμα, με μαζική κοινωνική έκφραση.

Όλη αυτή η κατάσταση, στον χώρο της κοινωνικής βάσης της συντηρητικής παράταξης, δεν θα ξεκαθαριστεί, εύκολα. Η "Χρυσή Αυγή", αυτό το γνήσιο - αλλά συνάμα και εκτρωματικό - τέκνο των ανόητων, αφελών και διαχειριστικά, ανίκανων "ευρωπαϊστών", δεν ήλθε, για να φύγει. Ήλθε, για να μείνει. Και θα μείνει.

Εδώ και ένα εξάμηνο, βέβαια, όταν η προδοτική συμμορία του Σαμαρά είδε ότι η "Χρυσή Αυγή" είχε φθάσει στο σημείο να καταπιεί την ΝΔ και να της αποσπά την δεύτερη θέση στις δημοσκοπήσεις, με αφορμή την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αποφάσισε την πολιτική εξόντωση της ναζιστικής οργάνωσης, με την φρούδα ελπίδα ότι θα αποσπάσει ψήφους από τους δυσαρεστημένους δεξιούς ψηφοφόρους, που την ψήφιζαν. Ο Μπαλτάκος περιέγραψε, πολύ καλά, τις άθλιες και παρακρατικές μεθόδους, που χρησιμοποιεί η συμμορία του Σαμαρά, για να επιτύχει τον, εξ αντικειμένου, αδύνατο να επιτευχθεί αυτόν στόχο της, ο οποίος επικεντρώνεται, στην άγρα των ψήφων της Χρυσής Αυγής.

Βλακείες. Ο Σαμαράς δεν πρόκειται να αντλήσει, ούτε μία ψήφο, από την πολιτική βάση των χρυσαυγιτών. Ψήφους - όσους μπορέσει - θα αντλήσει από τους πρώην και νυν συνεταίρους του. Δηλαδή, από το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ και θα χάσει πολύ περισσότερους, προς όλες τις κατευθύνσεις.

Και φυσικά, όλη αυτή η διαδικασία θα οδηγήσει τον Σαμαρά και όλον αυτόν τον πολιτικό εσμό των Quislings, που τον περιβάλει, στον κατεξευτελιστικό πολιτικό τους θάνατο, παρά τον "αγώνα τον καλό", που δίνει η έντρομη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, για να κρατήσει όλους αυτούς ζωντανούς - έστω και σε κατάσταση ημιθανή -, μέσα στο πολιτικό παιχνίδι...

(Σήμερα, είναι και η 73η επέτείος της προτελευταίας επιδρομής των Ούννων, στην χώρα μας. Και η επιλογή μου να απαντήσω, τώρα, στο σχόλιό σου δεν είναι, καθόλου, τυχαία)...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Δε με καλύπτει η απάντησή σας, κ. Αναστασόπουλε. Σας ρώτησα, πρώτα απ’ όλα, αν υπάρχει χώρος για ένα ευρωσκεπτικιστικό κόμμα της Κεντροδεξιάς, και σεις, μου λέτε ότι ένα τέτοιο κόμμα πράγματι υπήρξε –και ότι αυτό δεν ήταν άλλο από τη Ν.Δ. (του Σαμαρά και της παρέας του από τη νεκραναστημένη “Πολιτική Άνοιξη”).

Αφήνοντας κατά μέρος την απορία μου σχετικά με το χαρακτηρισμό της σαμαρικής Ν.Δ. ως κόμματος “κεντροδεξιού”, περνάω αμέσως στην ουσία του ζητήματος: Δεν υποτίθεται ότι, σύμφωνα με τη δήλωσή σας, ένα ευρωσκεπτικιστικό κόμμα της κεντροδεξιάς, θα είχε καταπιεί τα μνημονιακά κόμματα, ήδη, από τα τέλη του 2010; Γιατί λοιπόν η σαμαρική Ν.Δ., αντί να καταπιεί το μνημονιακό χώρο, αφομοιώθηκε απ’ αυτόν, αποτελώντας σήμερα τον κατ’ εξοχήν πυλώνα του;

Η “προδοσία” της ηγετικής ομάδας είναι δεδομένη, καμία αντίρρηση. Δεν έπεσε όμως ως κεραυνός εν αιθρία. Όποιος έχει μάτια να βλέπει και νου για να καταλαβαίνει, νομίζω ότι δεν εξεπλάγη από τη μνημονιακή κωλοτούμπα Σαμαρά. Διότι, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, καμία ουσιαστική κωλοτούμπα δεν υπήρξε. Ο Σαμαράς, εγκαταλείποντας το ένα μετά το άλλο τα «ψιμύθια αντιμνημονιακής ρητορείας», δεν έκανε τίποτε άλλο από το να επαναφέρει τη Ν.Δ. στη φυσική της κοίτη, απ’ την οποία μόνο φραστικά είχε για ένα διάστημα απομακρυνθεί.

Εν κατακλείδι: Η Ν.Δ. ουδέποτε υπήρξε ευρωσκεπτικιστική, μολονότι βεβαίως περιελάμβανε στους κόλπους της κάποιες οιονεί ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις, οι οποίες στην πορεία αποσχίσθηκαν, για να σχηματίσουν το θνησιγενές μόρφωμα των ΑΝ.ΕΛ. Νομίζω λοιπόν ότι, αν όντως υπήρχε χώρος στην Ελλάδα για ένα “δεξιότερα-του-Κέντρου” ευρωσκεπτικιστικό κόμμα, τότε θα βλέπαμε τους ΑΝ.ΕΛ. να καταπίνουν τη Ν.Δ. (όπως ο ΣΥΡΙΖΑ κατάπιε το ΠΑΣΟΚ). Κάτι τέτοιο όμως δε συνέβη μέχρι τώρα και, κατά μείζονα λόγο, δεν πρόκειται να συμβεί από δω και στο εξής. Γιατί άραγε;

Για να μη μακρυγορώ, επιτρέψτε μου να δώσω, με κάθε δυνατή συντομία, τη δική μου απόπειρα ερμηνείας: Οι χώρες της Νότιας Ευρώπης –με τη μοναδική εξαίρεση της Ιταλίας ενδεχομένως– δε διαθέτουν κατάλληλο έδαφος για να ευδοκιμήσουν ευρωσκεπτικιστικά κόμματα της Δεξιάς. Είναι τέτοια η θέση των χωρών αυτών στο διεθνή καταμερισμό της εργασίας, ώστε η Δεξιά σ’ αυτές δε μπορεί παρά να είναι “ευρωλιγούρικη”. Ούτε η καθαυτό αστική τάξη των χωρών αυτών, ούτε τα συντηρητικά μεσοστρώματα μπορούν να διανοηθούν ότι θα επιβιώσουν έξω από το στενό κορσέ της Ε.Ε. και τις δεσμεύσεις που αυτός επιβάλλει. Είναι δε περιττό και ν’ αναφερθεί ότι Δεξιά χωρίς αναφορά στην αστική τάξη και τα συντηρητικά μεσοστρώματα είναι απλώς αδιανόητη. (Δεν υπονοώ ότι η πεποίθηση αυτή της αστικής τάξης και των συντηρητικών μεσοστρωμάτων είναι οπωσδήποτε δικαιολογημένη. Αυτό είναι όμως άλλης τάξεως θέμα.)

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

Τα σέβη μου
Φιλίστωρ

(Υ.Γ.: Σάββατο του Λαζάρου σήμερα, εορτασμός της 188ης επετείου από την Έξοδο του Μεσολογγίου. Ξανά τα σέβη μου.)
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Η ΝΔ ήταν, πάντοτε, το κόμμα της κεντροδεξιάς. Μπορεί κάποιες φορές η εκάστοτε ηγεσία της να ήταν περισσότερο κεντρώα, ή περισσότερο δεξιά, αυτό, όμως, δεν άλλαζε τον χαρακτήρα της πολιτικής και της κοινωνικής βάσης της ΝΔ, που προσδιόριζε τον χώρο αυτόν, ως κεντροδεξιό. Όποια και αν ήταν η ηγεσία της - η οποία δεν βρισκόταν, πάντοτε, στοιχισμένη, με την κοινωνική βάση του κόμματος και τους ιδεολογικούς της προσανατολισμούς, αντίθετα, μάλιστα, τις περισσότερες φορές δεν ήταν στοιχισμένη, με αυτήν την κοινωνική βάση, στην οποία η δεξιά ήταν πλειοψηφία -, η κοινωνική βάση της ΝΔ είχε, από την εποχή της διάλυσης της Ένωσης Κέντρου και της εμφάνισης του ΠΑΣΟΚ, κεντροδεξιά πολιτικά χαρακτηριστικά.

Οι σεισμικές ανακατατάξεις της περιόδου Νοεμβρίου 2011 - Φεβρουαρίου 2012, άλλαξαν τα πράγματα, στην κοινωνική βάση της ΝΔ. Αυτό είναι που η δική σου ανάλυση παρακάμπτει και παραγνωρίζει, ίσως επειδή τα αποτελέσματα αυτών των ανακατατάξεων δεν ταιριάζουν, στο ερμηνευτικό σχήμα, στο οποίο καταφεύγεις, για να εξηγήσεις τις εξελίξεις.

Αυτό, που παρακάμπτεις έχει να κάνει με την τριχοτόμηση της κοινωνικής βάσης της κεντροδεξιάς, η οποία προέκυψε από την εγκατάλειψη της αντιμνημονιακής ρητορικής από τον Αντώνη Σαμαρά και την παρέα του και την υιοθέτηση του 2ου Μνημόνιου, από την ηγεσία της ΝΔ.

Το ενδιαφέρον εδώ δεν βρίσκεται στην πολιτική διάσπαση της ΝΔ, με την δημιουργία των Ανεξάρτητων Ελήνων του Πάνου Καμμένου. Αυτό, που ενδιαφέρει και έχει κεφαλαιώδη σημασία, δεν είναι η πολιτική διχοτόμηση της ΝΔ, αλλά η πραγματική τριχοτόμηση της κοινωνικής της βάσης, με την παρείσφρυση της παραστρατιωτικής ναζιστικής οργάνωσης, σε αυτόν τον χώρο, στον οποίο έπιασε ρίζες, λόγω της προϊούσας εξαθλίωσης ευρέων στρωμάτων της νεολαίας και των παραγωγικών ηλικιών.

Αυτή η τριχοτόμηση είναι που εμπόδισε την εμφάνιση ενός μεγάλου ευρωσκεπτικιστικού κόμματος της κεντροδεξιάς. Και αυτή η τριχοτόμηση είναι που, παράλληλα, δημιούργησε τέτοιες πολιτικές ισορροπίες, οι οποίες (από καραμπόλα) ευνόησαν τις φιλομνημονιακές "ευρωπαϊστικές" πολιτικές δυνάμεις, που οδήγησαν τα κουτσουρεμένα κόμματα του παλαιού δικομματισμού (συν τον παλαιό ευρωκομμουνιστή και εραστή του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" Φώτη Κουβέλη) να συμπήξουν την παρούσα μηνημονιακή κυβέρνηση, η οποία πνέει τα λοίσθια.

Το πώς θα εξελιχθεί αυτή η τριχοτόμηση της κοινωνικής βάσης της ελληνικής δεξιάς και πως θα διαμορφωθούν οι ισορροπίες, που θα υπάρξουν, ως αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης είναι κάτι που θα το δούμε.


Πάντως, η αγωνιώδης προσπάθεια του Σαμαρά και της ανοιξιάτικης παρέας (σταλινοΧρύσανθος, Σταμάτης, Φαήλος, Μουρούτης κλπ) να επαναπατρίσουν το κομμάτι της κοινωνικής βάσης της ΝΔ, που πήγε στους χρυσαυγίτες είναι άπελπις. Δεν θα πάρουν ούτε μια ψήφο, αφού, στον χώρο αυτό έχουν καταστεί μισητοί, ενώ η υπόθεση Μπαλτάκου έθεσε και την ταφόπλακα, σε αυτές τις προσπάθειες.

Ομοίως και με αυτούς που πήγαν στους ΑΝΕΛ. Από όλους αυτούς δεν πρόκειται να αποσπάσουν, ούτε μία ψήφο. Ο κόπος τους είναι μάταιος - εκτός εάν επιδιώκουν να αδρανοποιήσουν ένα τμήμα αυτών των ψηφοφόρων (όπως και ένα τμήμα των χρυσαυγιτών, το οποίο, όμως, θα είνι μικρότερο), στρέφοντάς τους, προς την αποχή - ή προς ... Το Ποτάμι -, όπου, εκεί, μπορεί να έχουν μια κάποια επιτυχία. Αν και αυτό δεν είναι καλό, για την ΝΔ, η οποία έχει άμεση ανάγκη εισροής ψήφων.
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Ψήφους η ΝΔ θα πάρει. Αλλά αυτοί θα είναι, όπως έχω ήδη πει, από τους πρώην συνεταίρους της. Από το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ (ενώ θα χάσει και προς Το Ποτάμι. Ίσως, όχι πολλούς, αλλά αρκετούς, μέσα σε αυτά τα χάλια, στα οποία βρίσκεται το παραπαίον αυτό κόμμα, του οποίου η κοινωνική βάση αλλοιώνεται (και … σοσιαλιστικοποιείται), μέσα από την συρρίκνωση της παραδοσιακής βάσης του.

Ως προς την κυριαρχική τάση των αστικών στρωμάτων, δεν έχω λόγο να διαφωνώ, με όσα λες. Αν και οι εξελίξεις είναι (και θα είναι) τόσο επώδυνες, και τόσο επίμονες, αφού θα επιμηκυνθούν, χρονικά, σε τέτοιο βαθμό, που ουδείς μπορεί να κάνει μακροπρόθεσμες (ή και μεσοπρόθεσμες) προβλέψεις, για την συμπεριφορά των στρωμάτων αυτών. Όμως, η κοινωνική βάση της κεντροδεξιάς, που δεν εκφράζεται, πια, μόνον από την ΝΔ, δεν αποτελείται, μόνον, από τα αστικά στρώματα. Πολύ περισσότερο, όταν οι μεσαίες και οι κατώτερες κοινωνικές στρώσεις αυτών των αστικών στρωμάτων προλεταριοποιούνται, με γοργούς ρυθμούς.

(Σήμερα, 12/4, είναι και μια θλιβερή επέτειος, η οποία έχει τεράστιες αναλογίες, με τα όσα υφίσταται ο σύγχρονος ελληνισμός. Είναι η 810η επέτειος, από την άλωση και την λεηλασία της Πόλης από τα βαρβαρικά στίφη της ευρωπαϊκής Δύσης, που συνέτριψε και οδήγησε, στην εξαφάνιση τον μεσαιωνικό ελληνισμό. Και φυσικά, η απάντησή μου, σε όσα γράφεις, δεν προέκυψε, τυχαία)...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Στην τελευταία σας απάντηση (12 Απριλίου 2014 - 11:07 μ.μ.) λέτε πολλά σωστά πράγματα, τα οποία όμως ελάχιστη σχέση έχουν με την ουσία της συζήτησης.

Σωστά λέτε ότι η Ν.Δ. (ως κομματική γραμμή, ως πολιτική αντίληψη της ηγεσίας), παρά τις κατά καιρούς ελαφρές μετατοπίσεις από το 1974 και μετά, κινήθηκε σταθερά στον κεντροδεξιό χώρο.
Σωστή είναι και η επισήμανσή σας ότι, από πολιτική άποψη, ο πυρήνας των ψηφοφόρων της Ν.Δ. ανήκει κατά πλειοψηφία στον (καθαυτό) δεξιό, παρά στον κεντροδεξιό χώρο.
Τέλος, σωστή είναι η επισήμανσή σας ότι, από κοινωνική άποψη, οι ψηφοφόροι της Ν.Δ. εντάσσονται σε ένα ευρύ φάσμα ταξικής προέλευσης.
Με άλλα λόγια, η Ν.Δ. είναι ένα κόμμα: (α) κεντροδεξιό, (β) με δεξιά κοινωνική βάση, και (γ) με ταξική πολυσυλλεκτικότητα.

Σωστά όλα αυτά, δε βλέπω όμως τι σχέση έχουν με το βασικό μου ερώτημα: Θα μπορούσε ποτέ ένα κόμμα σαν τη Ν.Δ. να καταστεί σημαιοφόρος του αντιμνημονιακού αγώνα; Απαντώ πώς όχι -και νομίζω ότι έχω εξηγήσει το γιατί.

Για να συμβεί κάτι τέτοιο, θα έπρεπε η δεξιά βάση της Ν.Δ. να επιβάλει τη δική της πολιτική ατζέντα εις βάρων των κεντροδεξιών προσανατολισμών της ηγεσίας. (Η Κεντροδεξιά δε μπορεί παρά να είναι φορέας του καραμανλικού δόγματος "Ανήκομεν εις την Δύσιν". Η καθαυτό Δεξιά, αντιθέτως, δεν αισθάνεται άβολα με την ιδέα της εθνικής αναδίπλωσης, ενδεχομένως δε και να την προτιμά.}

Συνελόντ' ειπείν: Για να μπορέσει η Ν.Δ. να γίνει σημαιοφόρος του αντιμνημονιακού αγώνα, θα έπρεπε να πάψει να είναι κόμμα της Κεντροδεξιάς και να μετατοπιστεί στο χώρο της Ριζοσπαστικής Δεξιάς. Και, μολονότι ο Σαμαράς -καιροσκοπικά σκεπτόμενος- φαίνεται να φλέρταρε προς στιγμήν με την ιδέα, είναι σαφές ότι τελικά την εγκατέλειψε, για να εγκαταλείψει σε λίγο και τα τελευταία ψιμύθια αντιμνημονιακής ρητορικής.

Κατόπιν αυτού, η κοινωνική βάση της Ν.Δ., όπως σωστά λέτε, τριχοτομήθηκε. Ένα όχι ασήμαντο κομμάτι της βάσης επέλεξε νέες πολιτικές εκφράσεις -από το χώρο της Ριζοσπαστικής Δεξιάς αυτή τη φορά. Το γεγονός όμως παραμένει ότι η (αντιμνημονιακή) Ριζοσπαστική Δεξιά δεν κατάφερε να καταπιεί τη (μνημονιακή) Δεξιά. Και αυτό οφείλει να εξηγηθεί. Αν μάλιστα σκεφτούμε ότι, στον "αριστερά-του-Κέντρου" πολιτικό χώρο, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε πράγματι να καταπιεί το ΠΑΣΟΚ, η αντίστιξη γίνεται ακόμα εντονότερη και η ανάγκη ερμηνείας της ακόμα πιο επιτακτική.

Τα σέβη μου
Φιλίστωρ
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Το θέμα δεν είναι αν η ΝΔ μπορούσε να γίνει ένα αντιμνημονιακό κόμμα. Η ηγεσία του κόμματος αυτού την εμφάνισε, ως τέτοια και στην συνέχεια, ενάμισυ χρόνο, αργότερα, έκανε μια πλήρη φιλομνημονιακή στροφή. Ως εκ τούτου, η ΝΔ απέδειξε, στην πράξη, ότι δεν μπορούσε να είναι αντιμνημονιακό κόμμα.

Με όλα αυτά, όμως, επέτεινε τα συγχυτικά φαινόμενα, στον χώρο της κοινωνικής βάσης της κεντροδεξιάς και άνοιξε τον δρόμο, στους ναζιστές, που από ένα παραστρατιωτικό γκρουπούσκουλο του πολιτικού περιθωρίου, μετετράπησαν σε αξιόλογη πολιτική δύναμη.

Αυτή η σύγχυση και η τριχοτόμηση της κοινωνικής βάσης της συντηρητικής παράταξης είναι που δεν επέτρεψε - έως τώρα - την δημιουργία ενός μεγάλου ευρωσκεπτικιστικού και αντιμνημονιακού κόμματος της κεντροδεξιάς, στην Ελλάδα.

Ένα μικρό ευρωσκεπτικιστικό και αντιμνημονιακό κόμμα, στον χώρο της κεντροδεξιάς, θα μπορούσε να καταπιεί την ΝΔ εάν είχε, στα πολιτικά πράγματα της χώρας, το ιστορικό backround του ΣΥΡΙΖΑ. Εάν, δηλαδή, υπήρχε, πολύ πριν την εμφάνιση της ελληνικής κρίσης, στην πολιτική ζωή της χώρας, ένα μικρό, αλλά πολιτικά και κοινωνικά, βιώσιμο (έστω και μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, όπως ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, στον χώρο της ελληνικής αριστεράς) κοινοβουλευτικό κόμμα, το οποίο να μπορούσε, έχοντας καθιερώσει, στον χώρο του κάποιες πολιτικές φυσιογνωμίες, να ανταγωνιστεί την ΝΔ και να εκμεταλλευθεί την φιλομνημονιακή στροφή της, τον Νοέμβριο του 2011.

Ένα τέτοιο μικρό κοινοβουλευτικό κόμμα, με κάποια ιστορία, στον χώρο της κεντροδεξιάς, δεν υπήρξε, ή, εν πάση περιπτώσει, δεν μπόρεσε να επιβιώσει, στην χώρα μας. Και δεν στάθηκε δυνατό να βρεθεί, στα πολιτικά πράγματα, κατά την περίοδο της χρεωκοπίας του 2010.

(Και αυτό, που υπήρξε, με όλα τα κουσούρια, που είχε - και εννοώ τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό του Γιώργου Καρατζαφέρη - επέλεξε, κατά την περίοδο της ελληνικής χρεωκοπίας, τον Απρίλιο - Μάϊο του 2010, να στηρίξει τον ευήθη ΓΑΠ και το Μνημόνιο και στην συνέχεια, τον Λουκά Παπαδήμο, με αποτέλεσμα, όταν τον Φεβρουάριο του 2012, αποφάσισε να αλλάξει πολιτική, να είναι, πια, πολύ αργά. Μα, πάρα πολύ αργά, αφού υπέστη εκλογική και πολιτική καταστροφή).

Αντιθέτως, στον χώρο της ελληνικής αριστεράς, υπήρξε ένα αντίστοιχο μικρό αντιμνημονιακό κοινοβουλευτικό κόμμα, (το οποίο, λόγω και της σταλινογενούς του πολιτικής καταγωγής, μετετράπη και σε ευρωσκεπτικιστικό, ή, ορθότερα, απελευθέρωσε τις ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις, που περιέκλειε) με ιστορία, με κάποια κοινωνική βάση και με ανανγνωρίσιμες πολιτικές φυσιογνωμίες.

Αυτό το κόμμα, στον χώρο της ελληνικής αριστεράς, ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, που οι συγκυρίες το έφεραν να κάνει όσα δεν φαντάστηκε, ποτέ, στο παρελθόν, η ηγεσία του, μετατρεπόμενο - τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών - σε ένα νέο σύγχρονο Ε.Α.Μ. Ένα Ε.Α.Μ., που αυτή την φορά, δεν βρίσκεται κάτω από την ασφυκτική καθοδήγηση της σταλινικής ηγεσίας του ΚΚΕ, της "Ε.Σ.Σ.Δ." και της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

(Βέβαια, το τί θα κάνει και το τί δεν θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι άλλο και αφορά, μιάν άλλη συζήτηση)...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Έχω την εντύπωση πως, όσο προχωράει η συζήτηση, τόσο περισσότερο συμφωνούμε. Νομίζω μάλιστα ότι η διαφωνία μας έχει πλέον περιοριστεί ως επί το πλείστον σε θέματα ορολογίας -που έχουν βέβαια κι αυτά τη σημασία τους, αλλά δεν είναι αφ' εαυτών μείζονα.

Επιτρέψτε μου να επιμείνω ότι η ίδια η έννοια της αντιμνημονιακής Κεντροδεξιάς αποτελεί αντίφαση εν τοις όροις. Κατά τη γνώμη μου, οτιδήποτε αντιμνημονιακό υπάρξει στον "δεξιότερα-του-Κέντρου" πολιτικό χώρο, αναγκαστικά θα κινείται στο χώρο της Ριζοσπαστικής Δεξιάς· όχι της Κεντροδεξιάς.

Υποστηρίζω επίσης ότι το ίδιο ισχύει και τον "αριστερότερα-του-Κέντρου" πολιτικό χώρο. Όπως δε νοείται αντιμνημονιακή Κεντροδεξιά, έτσι δε νοείται και αντιμνημονιακή Κεντροαριστερά. Αποτελεί κι αυτή αντίφαση εν τοις όροις. Υποστηρίζω δηλαδή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα μπορούσε να καταγραφεί ως ο σημαιοφόρος του αντιμνημονιακού μπλοκ στον "αριστερότερα-του-Κέντρου" πολιτικό χώρο, αν το προηγούμενο διάστημα δεν είχε εμπεδώσει μια φυσιογνωμία που τον κατέτασσε στο χώρο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, το καταληκτικό ερώτημά σας περί του τι θα κάνει (ή δε θα κάνει) από δω και πέρα ο ΣΥΡΙΖΑ, συναρτάται από το αν θα παραμείνει στο χώρο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, ή αν θα ρυμουλκηθεί εκών-άκων στην προβλήτα όπου ελιμενίζονται τα σαπιοκάραβα της -απερίφραστα ή αισχυντηλά- μνημονιακής Κεντροαριστεράς.

Εκεί παίζεται, κατά τη γνώμη μου, το παιχνίδι, κ. Αναστασόπουλε. Και, υπ' αυτήν την έννοια, τα "σταλινικά και τροτσκιστικά γκρουπούσκουλα εντός του ΣΥΡΙΖΑ" (με τα οποία ελάχιστη συναισθηματική οικειότητα έχω) νομίζω ότι αποτελούν τον και με διαφορά μικρότερο κίνδυνο. Οι αφόρητες πιέσεις για "βίαιη ωρίμανση", που δέχεται πανταχόθεν ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολύ πιο επίφοβες απ' τα εν λόγω γκρουπούσκουλα και τις όποιες εμμονές τους.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία σας και την υπομονή σας.

Τα σέβη μου
Φιλίστωρ

Υ.Γ.: Προς αποφυγήν τυχόν παρεξηγήσεων και μόνο, κρίνω σκόπιμο να κλείσω με μια τελευταία παρατήρηση: Παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ (και τα παρακολουθώ αρκετά στενά, πιστέψτε με) δε μπορώ να βρω κανένα στοιχείο που να με οδηγεί στο δικό σας συμπέρασμα ότι "τα διάφορα σταλινικά και τροτσκιστικά γκρουπούσκουλα, που βρίσκονται, μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, θα θελήσουν να ερμηνεύσουν την λαϊκή ψήφο, στο τωρινό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όχι, ως μια ψήφο, που δόθηκε από το εκλογικό σώμα, που στρέφεται, προς τον ΣΥΡΙΖΑ, για την αντιμετώπιση των έκτακτων και ειδικών αναγκών, που στοιχειώνουν την ελληνική κοινωνία, αλλά, ως ψήφο, που προέκυψε από την μεταστροφή του μέσου Έλληνα, προς την αριστερή ιδεολογία, δηλαδή, περίπου, ως "κομμουνιστική" ψήφο."
Nομίζω ότι μπορώ να μιλώ μετά λόγου γνώσεως, όταν ισχυρίζομαι ότι δεν υπάρχουν ενδείξεις για κάτι τέτοιο. Αν βεβαίως έχετε εσείς κάποιες ενδείξεις, θα σας ήμουν ειλικρινά ευγνώμων, αν μου τις προσκομίζατε. Ξανά τα σέβη μου.
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Η δική μου εμπειρία, από τα γκρουπούσκουλα αυτά, που εμφιλοχωρούν, στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι διαφορετική από την δική σου. Και μιλώ, μέσα από την εμπειρία μιας τυχαίας διαδικτυακής σύγκρουσης, η οποία προέκυψε, γύρω από το ζήτημα των συνεργασιών του ΣΥΡΙΖΑ. Στην σύγκρουση αυτή χρησιμοποιήθηκε από τους εκπροσώπους των γκρουπούσκουλων αυτών, σχεδόν, όλη η παλαιά "καλή" εργαλειοθήκη της λενινοσταλινικής πρακτικής. Βέβαια, καθώς είμαι μαθημένος σε κάτι τέτοια, δεν "μάσησα", αλλά οι τύποι αυτοί είναι υπαρκτοί και έχουν δυναμική, όχι γιατί είναι πολλοί, αλλά επειδή ξέρουν καλά το μάθημά τους, είναι ακτιβιστές και - αν και όταν - ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση, μπορούν να καθορίσουν την πρακτική πολιτική ατζέντα της κυβέρνησης αυτής, αφού θα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της καθημερινής υπεράσπισης της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, σε πρακτικό επίπεδο, απέναντι στους "ευρωπαϊστές" και στους συμμάχους τους, εντός και εκτός της χώρας, οι οποίοι φοβούμαι ότι θα φροντίσουν να υπονομεύσουν την όποια κυβερνητική εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ και των όποιων συμμάχων του, προκειμένου να την καταστήσουν θνησιγενή, με σκοπό αποφύγουν την έξοδο της χώρας, από την ευρωζώνη.

Αυτού του είδους η ακτιβιστική δραστηριότητα, που θα φέρει αυτά τα γκρουπούσκουλα, στην επικαιρότητα, θα αυξήσει την πολιτική τους δύναμη και θα ενδυναμώσει τις όποιες αυταπάτες τους, για τον "σοσιαλισμό" και την δική τους "ερμηνεία", για το περιεχόμενο της λαϊκής ψήφου, προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Κάπου εκεί - αλλά και μέχρι να φθάσουμε εκεί, δηλαδή, στην άσκηση κυβερνητικής εξουσίας, από τον ΣΥΡΙΖΑ - ελλοχεύουν οι κίνδυνοι, στους οποίους αναφέρομαι, οι οποίοι, όμως, δεν είναι, κατ' ανάγκην, μοιραίοι. Μπορούν να αντιμετωπισθούν, από την ηγεσία (χωρίς, όμως, να υπάρχει και οποιαδήποτε εγγύηση ότι κάτι τέτοιο θα γίνει και χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το εγχείρημα δεν αξίζει να γίνει. Αξίζει να γίνει, αφού, στην ζωή, δεν υπάρχουν εγγυήσεις, για ο,τιδήποτε - και πολύ περισσότερο στην πολιτική).

Βέβαια, για να γίνουν όλα αυτά, πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να ασκήσει κυβερνητική εξουσία. Αλλά αυτό δεν είναι, εξ ορισμού, δεδομένο ότι θα συμβεί.

ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΕΩ ΕΠΕΙΔΗ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΩ ΝΑ ΕΧΩ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΌΤΙ Η ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΝΕΙ Ο,ΤΙ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠΌ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΤΡΕΨΕΙ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΕΞΕΛΙΞΗ.

Ο Αλέξης Τσίπρας και οι περί αυτόν, εξακολουθούν να επιθυμούν να παραμείνουν, ως αξιωματική αντιπολίτευση, μιας κυβέρνησης, η οποία βρίσκεται, σε μια διαδικασία ενός παρατεταμένου προθανάτιου σταδίου, το οποίο, όμως, δεν θα καταλήγει σε θάνατο. Είτε η κυβέρνηση αυτή είναι η παρούσα, είτε κάποια άλλη, η οποία θα μπορούσε να προκύψει στο μέλλον, χωρίς την δική του συμμετοχή.

Αλλά αυτό που φαίνεται ότι επιθυμεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι απαραίτητο και να συμβεί. Η κατάσταση, στην ελληνική κοινωνία είναι τέτοια, που η κυβερνητική εξουσία μπορεί να προσφερθεί, από το εκλογικό σώμα, εκ των πραγμάτων και παρά την όποια πραγματική θέληση της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.

Οπότε, δεν έχουμε να κάνουμε τίποτε άλλο, εκτός από το να περιμένουμε, για να δούμε το τί έχει - καθώς και το τί δεν έχει - να γίνει...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Ανάμεσα στο άρθρο σας και το τελευταίο σχόλιό σας υπάρχει μια ενδιαφέρουσα μετατόπιση. Στο άρθρο υποστηρίζατε ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ καταβάλλει προσπάθειες "για συγκρότηση ευρύτερων κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών", προσπάθεια την οποία -υποτίθεται ότι- δυναμιτίζουν τα "γκρουπούσκουλα".
Για ποιο λόγο όμως επιδιώκει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να συγκροτήσει ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες; Μα είναι προφανές! Για να μπορέσει να κυβερνήσει! Μπορεί να υπάρχει άλλος λόγος; Κανονικά όχι. Εκτός αν...

Εκτός αν ισχύει από που λέτε στο τελευταίο σχόλιό σας, ότι δηλαδή "η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της προκειμένου να αποφύγει την άσκηση κυβερνητικής εξουσίας". Αναρωτιέμαι λοιπόν εγώ: Αν αυτό ισχύει -και πολύ φοβάμαι ότι στ' αλήθεια ισχύει-, τότε σε τι αποσκοπούν οι προσπάθειες της ηγεσίας για διεύρυνση (εντός ή εκτός εισαγωγικών); Μήπως αυτές οι προσπάθειες διεύρυνσης είναι τέτοιες, που μάλλον τορπιλίζουν την κυβερνητική προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να την υπηρετούν;
Yπάρχει όμως και μια άλλη, λιγότερο καχύποπτη εκδοχή: Ότι αυτές οι διευρύνσεις δε γίνονται με το βλέμμα στραμμένο προς τα έξω (i.e. προς στη διεύρυνση της κοινωνικής επιρροής), αλλά προς τα μέσα, (i.e. προς την αλλαγή των εσωκομματικών συσχετισμών και ισορροπιών).

Kαι πραγματικά: Αν θεωρήσουμε ότι, σε περιπτώσεις όπως του Βουδούρη ή του Καρυπίδη (όπως και στην πιο πρόσφατη περίπτωση του Κρίτωνα Αρσένη), το ζητούμενο από μεριάς της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η διεύρυνση της κοινωνικής επιρροής και η συγκρότηση ευρύτερων συμμαχιών, τότε θα πρέπει -νομίζω- να ομολογήσουμε ότι ο στόχος αυτός μάλλον δεν επετεύχθη.
Αν όμως το βασικό ζητούμενο ήταν
η περιθωριοποίηση της "αριστερής αντιπολίτευσης" μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, η αποστράτευση μιας -ανεπιθύμητης πλέον- μερίδας μελών και η αποξένωση ενός αριστερόστροφου τμήματος του εκλογικού σώματος, τότε θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο στόχος επετεύχθη και με το παραπάνω.

Τα σέβη μου (και τις ευχές μου)
Φιλίστωρ
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Αντιλαμβάνομαι την αντιφατικότητα του επιχειρήματός μου, για την επιθυμία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να μην κυβερνήσει, με το έτερο επιχείρημά μου, που αφορά την προσπάθειά της (που δεν είναι και πολύ μεγάλη) να οικοδομήσει κάποιες πολιτικοκοινωνικές συμμαχίες, στην (εξαναγκαστική) πορεία της, προς την εξουσία, η οποία προσπάθεια, προφανώς και παραπέμπει, στο ενδεχόμενο ανάληψης της κυβερνητικής εξουσίας, από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά δεν είναι μόνο η επιχειρηματολογία μου αντιφατική. Αντιφατικά, κινείται και η ίδια η εξελισσόμενη πραγματικότητα, η οποία οδηγεί την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, θέλοντας και μη, προς την εξουσία.


Έτσι, μπροστά, σε αυτό το ενδεχόμενο της ανάληψης της κυβερνητικής εξουσίας, το οποίο, με προφανή φόβο, αντιμετωπίζουν ο Αλέξης Τσίπρας και οι περί αυτόν, οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν, πλέον, να μένουν αδρανείς και να ελπίζουν ότι θα γίνει ένα κάποιο θαύμα, το οποίο θα τους απομακρύνει από μια τέτοια εμπειρία. Αν θέλουν να αποφύγουν την καταστροφή τους, ως πολιτικού χώρου, είναι υποχρεωμένοι να λάβουν κάποια μέτρα αυτοπροστασίας, από μιαν ανάληψη της εξουσίας, η οποία, όσο περνάει ο καιρός, γίνεται, ολοένα και περισσότερο, ένα πιθανότατο σενάριο και την οποία, πιθανώς, να μην μπορέσουν να αποφύγουν.

Αυτό προσπάθησαν να κάνουν με τις συμμαχίες, που επιχείρισαν να κτίσουν, έστω και με έναν νηπιακό τρόπο - και αυτές που απέτυχαν και εκείνες που προχώρησαν, αλλά, που, όπως φαίνεται, δεν θα έχουν τύχη.

Επίσης, φαίνεται ότι και η ίδια η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, στο εσωτερικό της, μάλλον, δεν έχει αποφύγει τις διαφωνίες, για την ακολουθητέα τακτική. Και αυτό, φυσικά, είναι αποτέλεσμα της αντιφατικότητας της πραγματικότητας, που βιώνει η ελληνική κοινωνία - αν και η κεντρική πολιτική γραμμή, για την αποφυγή της ανάληψης της εξουσίας φαίνεται ότι εξακολουθεί να επικρατεί, στις τάξεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Και ως προς αυτό, έχεις δίκιο, λέγοντας ότι τα λενινιστικά γκρουπούσκουλα την βοηθούν, με την εχθρική πολιτική τους, απέναντι στις συμμαχίες.

Έτσι, όλοι αυτοί, δεν κάνουν τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο, από το να βοηθούν, συνειδητά και επί σκοπόν, την ελληνική "ευρωπαϊστική" ελίτ (κάποιοι, εκ των οποίων είναι και αναπόσπαστο τμήμα της) να μένει, έστω και ημιθανής, μέσα στο πολιτικό παιχνίδι και να επιπλέει, στον αφρό, συνεχίζοντας την απέλπιδα προσπάθειά της να κρατήσει - πάση θυσία - την Ελλάδα, στην χαοτική ευρωζώνη και την παραμονή της χαοτικής ευρωζώνης, στην κατάσταση ενός ζόμπυ, το οποίο αυτοκατασπαράσσεται, με την αυταπάτη ότι, έτσι, θα επιβιώσει.

Το τί μέλλει γενέσθαι, είναι κάτι που θα το δούμε. Οι ερχόμενες εκλογές, άλλωστε, είναι σημαντικές και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Δεν είχα σκοπό να επανέλθω, αλλά θα ήθελα ένα σχόλιο για την υποψηφιότητα Σαμπιχά για το Ευρωκοινοβούλιο, την οποία με τόσο άκομψο τρόπο επέβαλε -και με ακόμα πιο άκομψο τρόπο απέσυρε- η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί μου φαίνεται ότι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα φαινόμενα "δυσπροσαρμοστίας" του ΣΥΡΙΖΑ καμία σχέση δεν έχουν με τα γκρουπούσκουλα.

Κατά τη γνώμη μου, αυτό ισχύει και σε όλες τις άλλες περιπτώσεις φαινομένων "δυσπροσαρμοστίας". Από την ηγετική ομάδα εκκινούν και σ' αυτήν πάλι καταλήγουν. Μόνο που, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δε μπορούμε να κρυφτούμε πίσω από τη δικαιολογία των "ανώριμων" γκρουπούσκουλων, που βάζουν τάχατες εμπόδια στις προσπάθειες της ηγετικής ομάδας για "ωρίμανση" του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα σέβη μου
Φιλίστωρ
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Εδώ, πρέπει να έγιναν και άλλα παιχνίδια, τα οποία, φυσικά, είναι παρασκηνιακά και θα τα μάθουμε, αργότερα.

Η υποψηφιότητα Σαμπιχά είναι προβληματική, εξ αρχής. Το ποιά είναι η, εν λόγω, κυρία, προφανώς, ήταν γνωστό, στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Με ποιό κριτήριο, λοιπόν, επελέγη να είναι υποψήφια στην ευρωβουλή;

Γύρω από αυτό το ερώτημα, μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε, αφού θεωρώ ότι το κριτήριο αυτό δεν πρέπει να ήταν ψηφοθηρικό. (Ή και αν ήταν ψηφοθηρικό, στόχευε σε λάθος target group, αφού η Σαμπιχά δεν έχει την υποστήριξη του τουρκικού προξενείου - εκτός εάν το παρασκήνιο ήταν πιο πολύπλοκο και περισσότερο σατανικό και με αυτή την κίνηση, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θέλησε να εκβιάσει στήριξη, από το τουρκικό προξενείο, η οποία να είναι αναλογική με την στήριξη προς τους υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στις εκλογές για τις τοπικές διοικήσεις. Αν ισχύει η μηχανορραφική αυτή εκδοχή, τότε η απόσυρση της υποψηφιότητας αυτής, πρέπει να σημαίνει και έναν κάποιο συμβιβασμό των ενδιαφερόμενων μερών).

Θα μπορούσε αυτή η υποψηφιότητα να αποτελεί έναν συμβιβασμό, μια υπόγεια συμφωνία, ανάμεσα στο βαθύ ελληνικό κράτος - το οποίο, όπως φημολογείται, στηρίζει την Σαμπιχά, στην Θράκη - και τον ΣΥΡΙΖΑ; (Και αν ναι, ποιός είναι ο "μεσολαβητής";)

Έτσι, φαίνεται (μην ξεχνάμε ότι μια πιθανή εκλογή της μουσουλμάνας τσιγγάνας υποψηφίου, στην ευρωβουλή θα ήταν ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, αφού θα ήταν ζωντανό παράδειγμα, στο Στρασβούργο, για το ότι η μουσουλμανική μειονότητα, στην ελληνική Θράκη, δεν είναι αμιγώς, τουρκική, όπως θέλουν να λένε οι εκπρόσωποι του τουρκικού κράτους και η εκλογή της θα μπορούσε να υποστηριχτεί, από διάφορους παρασκηνιακούς μηχανισμούς), αν και αυτό, πιθανώς, να μην ισχύει και να είναι, μόνον, ένα φανταστικό σενάριο.

Πέρα από τα παραπάνω, τελικά, η υποψηφιότητα αυτή κάηκε, από τον γνωστό "ευρωπαϊστή", παλαιό σημιτικό και κοσμοπολιτικών αντιλήψεων, καθηγητή Δ. Χριστόπουλο και - κυρίως - από την τοπική οργάνωση του κόμματος, στην Ξάνθη, η οποία, όπως και να το κάνουμε, ξέρει πρόσωπα, καταστάσεις, καθώς και την έκταση της πολιτικής επιρροής όλων των εμπλεκόμενων παραγόντων, στην περιοχή της Θράκης (ελληνικά κόμματα, ελληνικό κράτος, τουρκικό προξενείο), καθώς και τον όποιο βαθμό αυτενέργειας των μουσουλμανικών πληθυσμών στην περιοχή. Ως εκ τούτου, η οργάνωση αυτή, μπορεί να μετρήσει τον βαθμό του θετικού, ή του αρνητικού αντίκτυπου της υποψηφιότητας της Σαμπιχά, στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ.

Υπάρχει ένας κάποιος συγκερασμός όλων αυτών;

Υπάρχει κάτι άλλο;

Θα δείξει.

Αυτό που είναι σίγουρο, πάντως - και σε αυτό έχεις δίκιο - η περίπτωση της Σαμπιχά εκπορεύεται από την ηγεσία, η οποία ξέρει, καλά, το τί εκπροσωπεί η πρώην υποψήφια.

Ως εκ τούτου, η όλη υπόθεση, με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η επιλογή αυτή είναι ένα, ακόμη, δείγμα της επιθυμίας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να κρατήσει την παρούσα κυβέρνηση, μέσα στο παιχνίδι και να μην την αποτελειώσει.

Πάντως, υπάρχουν πολλά, που δεν ξέρουμε. Το μέλλον θα δείξει...

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

21/5/2023 : Ολέθρια συντριβή - στα όρια της διάλυσης - του ΣΥΡΙΖΑ, (με 20,07%), όπου πέφτει η αυλαία, με την πληρωμή του λογαριασμού της σύγχρονης “Συμφωνίας της Βάρκιζας” του καλοκαιριού του 2015. Τεράστια η προσωπική νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας, με 40,78%, (ΠΑΣΟΚ 11,53%, ΚΚΕ 7,20%, Ελληνική Λύση 4,46%, ΝΙΚΗ 2,93%, Πλεύση Ελευθερίας 2,87%, ΜΕΡΑ25 2,59%), ακριβώς, επειδή στερούντο αντιπάλου. (Και φυσικά, οι δημοσκοπήσεις, πήγαν όλες, στα σκουπίδια).

Μιλώντας, για “το στάδιο, στο οποίο δεν θα χρειάζεται να υπάρχουν αφεντικά και δούλοι, επειδή οι σαΐτες θα υφαίνουν μόνες τους”. Από αυτόν τον ορισμό του Αριστοτέλη, για το καθεστώς της ελεύθερης κοινωνίας (που νοείται ως αναρχική/αντιεξουσιαστική), στον μουτουαλισμό του Pierre-Joseph Proudhon και από την δραστική μείωση του χρόνου εργασίας, που περίμενε ο John Maynard Keynes, στο σήμερα και στους μελλοντικούς καιρούς).

Βουλευτικές εκλογές 25/6/2023 : Ο Αλέξης Τσίπρας, που, στις 8/6/2016, πούλησε, στον Λάτση, την έκταση στο Ελληνικό, με 92 € το τμ, ενώ το 2014 έλεγε ότι “αν υπογράψω ιδιωτικοποιήσεις στο Ελληνικό, τότε καλύτερα να ψηφίσετε Σαμάρα”, δεν δικαιούνται αυτός και η ηγετική ομάδα του ψευδεπώνυμου ΣΥΡΙΖΑ να ομιλούν, για την τωρινή εκλογική καταστροφή του κόμματος, που, φυσικά, πρόκειται να έχει και συνέχεια…