ΣΥΡΙΖΑ : Τα φαινόμενα "δυσπροσαρμοστίας επί ανωρίμου", καθ' οδόν προς την εξουσία και η επιχειρούμενη καταστροφή της πολιτικής των αναγκαίων συμμαχιών, από την εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ και την εσωκομματική συγχορδία των σταλινικών και τροτσκιστικών γκρουπούσκουλων.

Συνήθως, όλα όσα λέγονται από τους διάφορους "αναλυτές", σχετικά με το διαμορφούμενο και ανακατασσόμενο πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό της χώρας, είναι αναμασήματα ανοησιών. Δεν είναι πάντα, αλλά τις περισσότερες - τις πλείστες - φορές είναι. Και τούτο διότι οι σχετικές "αναλύσεις" είναι προϊόν παραγγελίας και εξυπηρέτησης των συμφερόντων διάφορων κύκλων της εντόπιας "ευρωπαϊστικής" ελίτ, η οποία, λόγω των στρατηγικών ανοησιών, που διέπραξε, από το 1999 και μετά, βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο, του οποίου η συνειδητοποίηση την οδηγεί σε πανικό.

Το αδιέξοδο αυτό και ο πανικός που ακολούθησε, εδράζονται πάνω σε στέρεες και αδυσώπητες πραγματικότητες. Η τεράστια αθλιότητα, που η "ευρωπαϊστική" ελίτ διέπραξε, πέρα από την είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη, η οποία είσοδος ήταν επιλογή των "ευρωπαϊστών" και κατασκευασμένη, με στοιχεία, τα οποία δεν είχαν καμμία σχέση, με την πραγματικότητα, ήταν ότι, με την μετατροπή του ελληνικού δημόσιου χρέος, από δραχμικό χρέος, σε χρέος εκφρασμένο σε ευρώ, κατέστησε το χρέος αυτό αδύνατο να πληρωθεί, οδηγώντας την χώρα, σε αφανή - αρχικά - χρεωκοπία.

Έτσι, με την έλευση της κρίσης του τέλους του 2009, το ελληνικό δημόσιο χρέος, που έφθανε στα 298 δισ. € έπρεπε να πληρωθεί, με την χρήση του δικαιώματος του seigniorage, αφού όλο αυτό το χρέος βρισκόταν σε δεκαετή και βραχυχρόνια ομόλογα και ήταν πληρωτέο σε 7 χρόνια. Η εντόπια ελίτ δεν επέλεξε αυτή την μέθοδο αποπληρωμής. Όπως, επίσης, δεν προτίμησε, ούτε την αναδιάρθρωσή του, μέσω ενός μαζικού κουρέματος, ενώ είχε την δυνατότητα να το πράξει, αφού το ελληνικό δημόσιο χρέος - μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά - διεπόταν, κατά 95%, από το ελληνικό δίκαιο.

Αντί αυτών, η εντόπια ελίτ απεμπόλησε όλα τα πλεονεκτήματα, που προέκυπταν από τις περιστάσεις, για χάρη της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας και των ευρύτερων συμφερόντων των δανειστών, ακολουθώντας τις εντολές των γαλλογερμανικών ελίτ, με την δανειστική αναχρηματοδότηση του χρέους, την αλλαγή του δικαίου, που το διήπε και την επιβολή Μνημονίου. Ακολούθησε, δηλαδή, την χειρότερη δυνατή λύση, διότι, συν τοις άλλοις, επέτρεπε στις φαλιρημένες τράπεζες και στους διάφορους πιστωτικούς οργανισμούς να εισπράττουν τα ομόλογα, που ήσαν ώριμα, για να λήξουν και να ξεφορτωθούν τα υπόλοιπα, ενόψει ενός κουρέματος του λεγόμενου χρέους των ιδιωτών, το οποίο, αν και έφθασε το 50%, ουδόλως, ή λίγο, βοήθησε στην μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Το αποτέλεσμα αυτής της εγκληματικής και ανοικτά μειοδοτικής διαχείρισης του ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν η επιβάρυνσή του, με 50 δισ. €, στα οποία προστέθηκαν και άλλα 50 δισ. €, από την ανεπαρκή ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, ενώ, ποσοστιαία, το χρέος αυτό έφθασε, από το 120%, στο 180% του ΑΕΠ, λόγω της τεράστιας μείωσής του τελευταίου, που έφθασε, στο 25%, μέσα σε μια τετραετία. Έτσι οι δύο αναδιαρθρώσεις του χρέους, εντός του 2012 (Μάρτιος και Δεκέμβριος), η μείωση των υψηλών επιτοκίων και η επέκταση της αποπληρωμής του, στα 30 χρόνια, προσδιορίζουν ένα επίπεδο πληρωμών, το οποίο, σε ετήσια βάση, φθάνει τα 9 δισ. €, ποσόν, το οποίο αδυνατούν να καλύψουν ο κρατικός προϋπολογισμός και οι διαβόητες ιδιωτικοποιήσεις της περιουσίας του ελληνικού δημοσίου, οι οποίες, δύσκολα, θα φθάσουν, στα 12, με 15 δισ. €.

Έτσι ο "θησαυρός" αποδεικνύεται ότι αποτελείται από άνθρακες. Όπως άνθρακες θα αποδειχθεί και ο όποιος νέος "θησαυρός" από μια νέα χρονική επέκταση του χρέους και από μια νέα πτώση των επιτοκίων δανεισμού. Για την χώρα, απαιτείται η χρήση του seigniorage, ή ένα νέο δραστικό κούρεμα του χρέους της, προκειμένου να βγει, ξανά, στις αγορές.

Με αυτά τα καταστροφικά πεπραγμένα της εντόπιας "ευρωπαϊστικής" ελίτ και υπό το φως των δεδομένων, που πηγάζουν από αυτά τα πεπραγμένα, στην πραγματικότητα η διαφορά, ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την ΝΔ, στις επερχόμενες εκλογές θα είναι διαστημική. Άλλωστε, δεν θα έχει καμμία σημασία, αφού η μέτρηση της διαφοράς, ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο κόμμα δεν θα αφορά την ΝΔ, η οποία, στην καλύτερη, γι' αυτήν, περίπτωση, θα βρίσκεται στην τρίτη θέση - πίσω από την Χρυσή Αυγή. Βέβαια, έχει την δυνατότητα - και θα επιχειρήσει να την πραγματοποιήσει - να απαγορεύσει την συμμετοχή της Χρυσής Αυγής, στις εκλογές (σε όλες τις εκλογές, αυτοδιοικητικές, ευρωεκλογές), αλλά αυτή η ενέργεια, ως πράξη απελπισίας, μπορεί να αποδειχθεί αλυσιτελής και δεν αποκλείται να οδηγήσει άλλο κόμμα (π.χ. τους ΑΝΕΛ), στην δεύτερη θέση.

Ως προς την διαφαινόμενη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, στις επερχόμενες ευρωεκλογές και στις εκλογές για την τοπική διοίκηση - μια νίκη την οποία μόνον ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις διάφορες ανισορροπίες και την χαώδη κατάσταση που επικρατεί στο εσωτερικό του, μπορεί να μειώσει και φυσικά πράττει ό,τι μπορεί, προς αυτή την κατεύθυνση - η δική μου γνώμη είναι τελείως διαφορετική, ως προς το πολιτικοϊδεολογικό της περιεχόμενο, από αυτά που συζητώνται, γύρω από αυτήν.

Αυτή η νίκη δεν θα είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αριστερό κόμμα.

Αυτή η νίκη θα υπάρξει, παρά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αριστερό κόμμα.

Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αριστερό κόμμα, με νεοσταλινικές και νεοτροτσκιστικές καταβολές, υπήρξε (και παραμένει) ένα βαρύδι στα πόδια του και στην πορεία του, προς την εκλογική νίκη και την διεύρυνσή της. Σε αυτό, άλλωστε, στηρίχθηκε - και επιχειρείται, ακόμη, να στηριχθεί - η επιτυχία των μνημονιακών δυνάμεων, όλα αυτά τα 4 χρόνια της χρεωκοπίας και της απίστευτης κρίσης, που προέκυψε, εξ αιτίας της χρεωκοπίας αυτής. Μια επιτυχία, η οποία δεν είναι καθόλου μικρή, εάν αναλογισθούμε το τεράστιο μέγεθος της κατακρήμνισης όλων των ελληνικών μακροοικονομικών μεγεθών, την οποία χαρακτηριστικά απεικονίζει η συρρίκνωση του ΑΕΠ της χώρας, κατά 25%, από το 2009. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ένα αριστερό κόμμα, αλλά ένα ευρωσκεπτικιστικό κόμμα της κεντροδεξιάς, θα είχε καταπιεί τα μνημονιακά κόμματα, ήδη, από τα τέλη του 2010.


Για να καταλάβουμε το σημερινό status του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να κατανοήσουμε τις αγκυλώσεις, που τον κατατρέχουν, οι οποίες αντιστοιχούν στον δομημένο του χαρακτήρα, ως τον χαρακτήρα ενός νέου, βέβαια, κόμματος, το οποίο, όμως, ως προερχόμενο από την κομμουνιστική αριστερά, εμφανίζει την κλασική συμπεριφορά ενός νέου, που διάγει την μετεφηβική του ηλικία και χαρακτηρίζεται από μια εγγενή δυσπροσαρμοστία, που αντιστοιχεί, σε μια ανώριμη προσωπικότητα. Για να κατανοήσουμε, δηλαδή την εκδηλωμένη συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ (και αυτό δεν αφορά, τόσο, την ηγεσία του, η οποία προσπαθεί να απαγκιστρωθεί από αυτή την συμπεριφορά - το τί θα καταφέρει και έως πού θα μπορέσει να φθάσει είναι, βέβαια, κάτι που μένει να το δούμε -, αλλά αφορά τον κοινωνικό και πολιτικό αυτόν χώρο) πρέπει να καταφύγουμε, στην στρατιωτική ... ψυχιατρική.
 

Οι στρατιωτικοί γιατροί, όταν έχουν να αντιμετωπίσουν περιπτώσεις στρατιωτών, οι οποίοι δυσκολεύονται να δεχτούν την ζωή, μέσα στον στρατό, ή επιδιώκουν μια χρονική αναβολή της στρατιωτικής τους θητείας, είναι γνωστό, σε όλους όσους έχουν περάσει από την διαδικασία της στράτευσης, ότι έχουν έτοιμη μια συγκεκριμένη "διάγνωση", η οποία τους επιτρέπει να απαλλαγούν, από το πρόβλημα, ικανοποιώντας την επιθυμία των κληρωτών, για αναβολή της στράτευσής τους. Η "διάγνωση" αυτή, που αντιμετωπίζει το πρόβλημα, ως ένα φαινόμενο ανωριμότητας του χαρακτήρα τους, δίνει, στους νέους αυτούς, το χρονικό περιθώριο να επανέλθουν, αργότερα, στον στρατό, με την λήξη της αναβολής, αυτής, η οποία είναι, κατά κανόνα, ετήσια, εάν και εφ' όσον, το πρόβλημα αυτό προσδιορίζεται από μια "καθυστέρηση" στην ωρίμανσή τους.

Η συγκεκριμένη "διάγνωση", που εμπίπτει στην ψυχιατρική, προσδιορίζεται ως "δυσπροσαρμοστία επί ανωρίμου προσωπικότητος", αποτελεί κάτι, σαν ψωμοτύρι, στις περιπτώσεις αυτές και "διαγιγνώσκεται", σε κάθε περίπτωση - αν και σαφές είναι ότι δεν αφορά την αλήθεια, στις περισσότερες τις περιπτώσεις. Απλώς, το γεγονός ότι η εφηβεία βρίσκεται κοντά, στην ηλικία των στρατεύσιμων, που την έχουν ξεπεράσει, λίγο πριν από την στράτευσή τους, λύνει τα χέρια των στρατιωτικών γιατρών, έτσι ώστε να διαγνώσουν, στις περιπτώσεις αυτές μια ανώδυνη "καθήλωση" της προσωπικότητας των νέων, που δεν επιθυμούν να μείνουν στον στρατό. Μια "καθήλωση", η οποία προσδιορίζεται ως μια πιθανή προσωρινή ανωριμότητα, κάτι που, ουδόλως, αποκλείεται να υφίσταται, ως φαινόμενο. Γι' αυτό, άλλωστε και "διαγιγνώσκεται", με τόση ευκολία.

Οι διαταραχές της προσωπικότητας, στους ανθρώπους, σύμφωνα με την κατεστημένη ψυχιατρική, χαρακτηρίζονται από μηχανισμούς αντίληψης, αντίδρασης, αλληλεπίδρασης και συσχετισμού, που είναι εγκαθιδρυμένοι, άκαμπτοι και δυσπροσαρμοστικοί, απέναντι, σε μία ποικιλία καταστάσεων, που προκύπτουν από την κοινωνική ζωή. Οι άνθρωποι, με διαταραχές της προσωπικότητας είναι, εξαιρετικά, δύσκαμπτοι και δεν μπορούν να προσαρμοστούν, στην πραγματικότητα και αυτό τους εμποδίζει να λειτουργήσουν. Η δυσπροσαρμοστία αυτή καθίσταται εμφανής, νωρίτερα, από την αρχή της ενηλικίωσης, δηλαδή, αμέσως, μετά από την εφηβεία τους και συνήθως, διατηρείται, σε ολόκληρη την ζωή τους, δημιουργώντας προβλήματά στις κοινωνικές και διαπροσωπικές σχέσεις τους, καθώς και στην εργασία τους.

Μια πολύ διαδεδομένη αντίληψη, για την εφηβεία, η οποία αντίληψη, μερικώς, ισχύει, είναι ότι ο έφηβος περνά, μέσα από μια κρίση ταυτότητας. Βέβαια, ο προσδιορισμός και η εξέλιξη/δημιουργία της ταυτότητας, στον έφηβο, δεν γίνεται, πάντοτε, ομαλά, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι έφηβοι δεν περνούν, μέσα από μια εμφανή κρίση ταυτότητας, ή τουλάχιστον, τις όποιες ανακατατάξεις του εσωτερικού τους κόσμου δεν τις βιώνουν, ως κρίση ταυτότητας. Οι περισσότεροι έφηβοι, στην πραγματικότητα, σχηματίζουν μια θετική και ρεαλιστική εικόνα του εαυτού τους, η οποία παραμένει, συνήθως, αρκετά, σταθερή μέσα στον χρόνο και με δεδομένο το γεγονός ότι συμβαίνουν ουκ ολίγες αλλαγές, στην αντίληψη που έχουν, για τον εαυτό τους, ή στις απόψεις τους για διάφορα θέματα, που αφορούν την ζωή τους και την κοινωνία, μέσα στην οποία ζουν.

Ο έφηβος αφήνοντας πίσω του την παιδική ηλικία, προσπαθεί να βρει μια ικανοποιητική απάντηση στο ερώτημα, που αφορά την ταυτότητά του. Στην αναζήτησή του αυτή δοκιμάζει διάφορες ταυτότητες, ή αποδίδει, στον εαυτό του, διάφορους ρόλους και ποικίλες σχέσεις, πάνω σε μια προσωρινή βάση, έως ότου αντιληφθεί ότι ο εαυτός του και η ταυτότητά του αποτελούν μια διαδικασία, σε εξέλιξη και μια δυναμική αναδιαμόρφωση της προσωπικότητάς του, η οποία, δεν πατάει στο κενό, αλλά σε αυτό που, ήδη, έχει συγκροτηθεί, ως προσωπικότητά του.

Όμως, αυτή η εξέλιξη, δεν ακολουθεί, πάντοτε, την ίδια οδό. Κάποιες φορές θέλει τον χρόνο της. Καθυστερεί. Έτσι, μερικοί έφηβοι, μέσα σε αυτήν την διαδικασία, καταλήγουν να διαμορφώσουν μια ανώριμη προσωπικότητα, που ταυτίζεται με μια καθήλωση σε δοτούς, ή φανταστικούς/εξωπραγματικούς ρόλους. Αυτή η καθήλωση, βέβαια, είναι μια ανώδυνη, σχετικά, περίπτωση, διότι άλλοι έφηβοι αργούν ακόμη περισσότερο και αποτυγχάνουν να αποσαφηνίσουν την προσωπική τους ταυτότητα και να της δώσουν περιεχόμενο και είναι πολύ πιθανόν να βιώσουν κατάθλιψη ή ακόμα και απόγνωση. Αυτά τα αισθήματα, σε συνδυασμό με μια αίσθηση κενού και υποτίμησης του εαυτού τους, που αποτελεί μια κλασική περίπτωση σύγχυσης των ρόλων.

Μετά από αυτά, αφήνοντας, τώρα, τους εφήβους, μπορούμε να πούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ένα νέο κόμμα (μην ξεχνάμε ότι μετεξελίχθηκε, σε κόμμα, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012 και ότι αυτό έγινε, όχι χωρίς τραύματα, τα οποία, ακόμη χαίνουν, αφού οι διάφορες ομάδες και οι παλαιές συνιστώσες του δεν έχουν αλλάξει νοοτροπία και συμπεριφορά) βρίσκεται, σε μια αντίστοιχη μεταιχμιακή κατάσταση, σαν αυτή των όσων διανύουν την εφηβική και την μετεφηβική τους ηλικία, εμφανίζοντας αντίστοιχα φαινόμενα μιας έντονης δυσπροσαρμοστίας, η οποία σχετίζεται με την δική του ανωριμότητα, ως πολιτικού οργανισμού.

Φυσικά, οι εξελίξεις, στην κοινωνία και στην ελληνική πολιτική σκηνή, εσωτερικεύτηκαν, με τέτοια ταχύτητα (η οποία ήταν απίστευτη, πρωτόγνωρη και ουδόλως, αναμενόμενη), εντός του πολιτικού σχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την παταγώδη ελληνική χρεωκοπία του Απριλίου - Μαΐου 2010, και υπήρξαν τόσο πυκνές και καταιγιστικές, που ήταν επόμενη η αδυναμία χειρισμού μιας κατάστασης, η οποία υπερέβαινε, κατά πολύ, τις δυνάμεις της ηγεσίας αυτού του συνασπισμού κομμάτων, κομματίδιων, αποκομμάτων και γκρουπούσκουλων της κομμουνιστικής αριστεράς και των διάφορων προσωπικοτήτων του κεντροαριστερού χώρου,που βρήκαν στέγη, σε αυτόν.

Η ηγεσία αυτή και το στελεχικό δυναμικό του χώρου είχαν μάθει, από το παρελθόν, να αναμετρώνται, με ένα συγκεκριμένο πολιτικό και εκλογικό ακροατήριο, το οποίο, ως χώρος κοινωνικής διαμαρτυρίας, δεν γνωρίζει και δεν θέλει να ξέρει τα ζητήματα της διαχείρισης της κεντρικής - και όχι μόνο - εξουσίας, μέσα σε μια κοινωνία, ενώ οι ιδεολογικές αναφορές όλων τους (ηγεσίας, στελεχών και ακροατηρίου) επιτείνει τα συγχυτικά φαινόμενα.

Το γεγονός αυτό και η απειρία, μαζύ με την αδυναμία διαχείρισης μιας τεράστιας κοινωνικής και πολιτικής κρίσης (η οποία δημιούργησε, μάλιστα, πρωτοφανείς και πρωτόγνωρες, για τις σύγχρονες γενεές, συνθήκες προεπαναστατικής περιόδου, στην ελληνική κοινωνία), σαν αυτή που έφερε η χρεωκοπία της ελληνικής οικονομίας, το 2010, οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς, την στιγμή, που η εξουσία του προσφερόταν, στο πιάτο, στην εκλογική ήττα της 17/6/2012.

Μπορεί αυτή η ήττα να παρουσιάστηκε, ως επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ - και ήταν επιτυχία, σε σχέση, με το, εντελώς, πρόσφατο παρελθόν του χώρου αυτού -, αλλά, με δεδομένο ότι η κατάρρευση του πολιτικού σκηνικού της χώρας και η στροφή ενός τεράστιου εκλογικού ακροατηρίου, προς τον χώρο αυτόν, του έδινε όλες τις πιθανότητες, για την εκλογική νίκη, η αλήθεια είναι ότι επρόκειτο, περί ήττας. Μπορεί να είναι κατανοητές και δικαιολογήσιμες οι αιτίες της ύπαρξής της, αλλά αυτό δεν αλλάζει το περιεχόμενό της, ως ήττας.

Όμως, εάν η εξέλιξη αυτή ήταν δικαιολογημένη, μέχρι τον Ιούνιο του 2012 και αρκετά, αργότερα, από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, αυτό, πλέον, παύει να υφίσταται, ως δικαιολογία.

Τα όσα ακολούθησαν και τα οποία οδήγησαν, στην εμφανή ανθρωπιστική κρίση, που έχει ενσκήψει, στην ελληνική κοινωνία, τείνει να εξαφανίσει από το πρόσωπο της γης τα δύο συγκυβερνώντα κυβερνητικά κόμματα, αφού το ΠΑΣΟΚ δύσκολα, πλέον, καταμετράται, στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος και όσο υπάρχει, αυτό είναι προϊόν της συμμετοχής του, στην κυβέρνηση, ενώ η Ν.Δ. ακολουθεί, με διαφορά χρονικής φάσης, την πορεία, που ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ, από τον Μάϊο του 2010.

Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποκτήσει μια δυναμική, η οποία, εκ των πραγμάτων, τον οδηγεί, σε μια ταχεία πορεία, προς την εξουσία. Λογικό είναι, λοιπόν, αυτή η δυναμική να εμποιεί φόβο στην εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ και στους ξένους δανειστές - αν και στους τελευταίους δεν είναι όλοι, που φοβούνται αυτή την εξέλιξη. 

Προφανώς, ένας "ιστορικός συμβιβασμός", τον οποίον εύχεται η εντόπια ελίτ και επιδιώκει η ευρωπαϊκή, θα είναι το έσχατο όριο της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, αν οι δυνάμεις υπέρ του ευρώ υπερισχύσουν στις τάξεις του. Αλλά, εκτός από έσχατο όριο της πολιτικής του, ο "ιστορικός συμβιβασμός", με τις φιλομνημονιακές δυνάμεις, θα αποτελέσει και το έσχατο όριο της ύπαρξής του ΣΥΡΙΖΑ.

Γνώμη μου είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάτι τέτοιο θα το αποφύγει. 

Δεν ξέρω αν - παρ' όλ' αυτά - θα επιβιώσει, αλλά, ακολουθώντας μια πολιτική ρήξης, που θα οδηγήσει στην συμφωνημένη και οργανωμένη αποχώρηση της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, θα έχει όλες τις πιθανότητες, για την πολιτική του επιβίωση, αφού θα βρίσκεται σε συμφωνία με την κυρίαρχη τάση της ελληνικής κοινωνίας, η οποία τάση την οδηγεί, στο να γλυστράει προς την δραχμή.

Η άλλη εναλλακτική λύση, που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, για να κρατήσει την χώρα, μέσα στην ευρωζώνη και η οποία λύση εντάσσεται και αυτή, στην πολιτική της ρήξης - μόνο που αποτελεί πολιτική σεισμικής ρήξης -, είναι η χρήση του seigniorage και η δημιουργία χρήματος ( δηλαδή ευρώ), προς αποπληρωμή του δημόσιου χρέους της χώρας και των τρεχουσών δημοσιονομικών αναγκών, εντάσσοντας τα σχετικά έσοδα, εκ της νομισματοκοπής, στους ανάλογους κωδικούς των "λοιπών εσόδων" του κρατικού προϋπολογισμού, αφού, προηγουμένως, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κηρύξει την χώρα, σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, προκειμένου να καλυφθεί, νομικά, έναντι των Συνθηκών της ευρωζώνης και αφού ζητήσει την άσκηση του δικαιώματος της νομισματοκοπής, υπέρ των αναγκών του ελληνικού κράτους, από την μπατιροτραπεζοκρατία της Ε.Κ.Τ. (και κατά τα πρότυπα της Ιρλανδίας τον Ιανουάριο του 2011, η οποία, με την συγκατάθεση της Φραγκφούρτης, εξέδωσε και κυκλοφόρησε 51 δισ. €, για την πληρωμή μέρους των χρεών του καταρρεύσαντος τραπεζικού της συστήματος).

Αυτή η πολιτική της χρήσης του δικαιώματος της νομισματοκοπής, θα φέρει τα πάνω-κάτω, στην ευρωζώνη και φυσικά, μπορεί να οδηγήσει, στην διάλυση, ή στην διάσπασή της. 

Αυτή η πολιτική είναι η περισσότερο ενδεδειγμένη και εκείνη που θα παράξει άμεσα αποτελέσματα, που θα γίνουν, ευθέως, ορατά, στο σύνολο του πληθυσμού της χώρας και της ίδιας της ευρωζώνης, η οποία, εκ των πραγμάτων, θα πιεσθεί να αλλάξει χαρακτήρα και περιεχόμενο, στρεφόμενη στον μετασχηματισμό της σε μια ομοσπονδιακή κρατική ένωση, κάτι που οι κυριότερες ευρωπαϊκές ελίτ θέλουν να αποφύγουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πει λέξη, γύρω από αυτό το θέμα και συμπεριφέρεται, σαν να μην υπάρχει. Αλλά η αλήθεια είναι ότι υπάρχει, έστω και αν δεν συζητείται, δημόσια και δεν τίθεται καν, ούτε ως υπόθεση εργασίας.


Αυτό, που, πιθανότατα, θα υπάρξει, είναι αυτό που μπορεί να υπάρξει - εκτός εάν ο ΣΥΡΙΖΑ αποφασίσει να αυτοκτονήσει, κάτι που δεν έχει κανέναν λόγο, για να το πράξει. Και αυτό, που μπορεί να υπάρξει, είναι μια άμεση και σκληρή ρήξη του ΣΥΡΙΖΑ, με την ευρωγραφειοκρατία και την γερμανική ελίτ, η οποία ρήξη μπορεί να φθάσει εκεί που δεν έφθασε - ενώ θα έπρεπε να φθάσει -, τον Απρίλιο του 2010. Δηλαδή, στην θεσμική παράλυση όλων των διαδικασιών στην ευρωζώνη και στην Ε.Ε., από τα διαρκή και απανωτά vetos της ελληνικής κυβέρνησης.

Από αυτήν την διαλυτική διαδικασία, που θα ακολουθήσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ - και την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάθε λόγο να ακολουθήσει -, θα προκύψει, πιθανότατα, στην πορεία, ένας νέος συμβιβασμός. 

Μόνο που αυτός ο συμβιβασμός θα είναι προϊόν μιας συνεννόησης της γερμανικής ελίτ και της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας, με τον ΣΥΡΙΖΑ και ο οποίος συμβιβασμός θα επισημοποιήσει το γλύστριμα της Ελλάδας στην δραχμή, με μιά, περίπου, ολοσχερή διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους, που βρίσκεται στα χέρια της ευρωζώνης και του ΔΝΤ, συν μια δωρεά της ευρωζώνης στην Ελλάδα, γύρω στα 40 με 50 δισ. €, για να μπορέσει η χώρα να πορευθεί, τον πρώτο καιρό, εκτός ευρωζώνης, χωρίς κλυδωνυσμούς.

Αυτό είναι το βασικό σενάριο. Γύρω από αυτό το σενάριο, μπορεί να υπάρξουν διάφορες παραλλαγές. Και από το είδος του συμβιβασμού και των παραλλαγών που θα συμφωνηθούν, θα κριθεί η όποια επάρκεια, ή ή όποια ανεπάρκεια, του επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ.


Όλα αυτά είναι που κάνουν την εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ να τρέμει. Κατά τα άλλα, μπορεί να παρηγορείται, όσο επιθυμεί, για τον επιδιωκόμενο "ιστορικό συμβιβασμό", που δεν θα υπάρξει και ο οποίος δεν μπορεί πια να υπάρξει, γιατί δεν είναι αποδεκτός, από την κοινωνία.

Ως εκ τούτου, αυτό που, συστηματικά, επιδιώκει η εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ, είναι η αποτροπή της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ, προς την αυτοδύναμη εξουσία και η καταστροφή κάθε δυνατότητας σχηματισμού πολιτικών συμμαχιών, οι οποίες να μπορούν να συγκροτηθούν, σε αντιμνημονιακή βάση και με αντιμνημονιακό πρόγραμμα, ούτως ώστε να σταθεί δυνατός ο "ιστορικός συμβιβασμός" του ΣΥΡΙΖΑ, με τις μνημονιακές δυνάμεις, που στηρίζει η "ευρωπαϊστική" ελίτ, είτε αυτές είναι η Ν.Δ., ή το ΠΑΣΟΚ, ή η πλατφόρμα των 58, ή η ΔΗΜΑΡ, η οποιοδήποτε άλλο σχήμα, το οποίο μπορεί να εμφανισθεί αργότερα.

Προφανώς, βέβαια, οι εκλογές έχουν καιρό μπροστά τους. Αλλά αυτό λειτουργεί, εις βάρος των κυβερνητικών εταίρων και όχι υπέρ τους. Και το τί επιθυμούν οι Γερμανοί και το ποιόν θέλουν - και με ποιές προύποθέσεις - να έχουν συνομιλητή τους δεν είναι δεδομένο. Άλλωστε, η στάση τους, απέναντι στους κυβερνητικούς εταίρους δεν δείχνει ότι έχουν κάποια μεγάλη, ή ιδιαίτερη, εύνοια, προς αυτούς.

Βέβαια, η γερμανική κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να βλέπει και να κάνει παιχνίδι, σε όλο το γήπεδο της ευρωζώνης, οπότε οι χειρισμοί της, στην Ελλάδα, υπόκεινται σε περιορισμούς (διότι δεν πρέπει να δώσει πράγματα, τα οποία θα της ζητήσουν και οι άλλοι, ή να ανεχθεί συμπεριφορές και στάσεις, τις οποίες, θα επιδείξουν και οι άλλοι, αν αφήσει τα λουριά λάσκα), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει λάβει, υπόψη, όλα τα ενδεχόμενα ρίσκα.

Ως εκ τούτου, δεν είναι δυνατόν η Γερμανία να μην έχει στο συρτάρι της, ένα σενάριο, που να προβλέπει μια ευρωζώνη μικρότερη από την παρούσα. Σε αυτό το σενάριο, η ενδυνάμωση των αντιευρωπαϊστών και των ευρωσκεπτικιστών, στις ερχόμενες ευρωεκλογές, παίζει σημαντικό ρόλο. Μπορώ να πω κυρίαρχο, εάν ενεργοποιηθεί (και εφ όσον δεν έχει, ήδη, ενεργοποιηθεί).

Με λίγα λόγια, η γερμανική ελίτ βλέπει την Ελλάδα, ως φύρα και ως ένα κόστος το οποίο είναι βάρος, αφού τα κόστη είναι υπερπολλαπλάσια των ωφελημάτων. Και αυτό δεν αφορά, μόνον, την Ελλάδα. Αφορά και ουκ ολίγες άλλες χώρες, τις οποίες η Γερμανία θα ήταν πρόθυμη να ξεφορτωθεί. (Αν και το πραγματικό πρόβλημα της Γερμανίας είναι η Γαλλία, την οποία δεν μπορεί να ξεφορτωθεί και η οποία θα της δημιουργήσει πολλά προβλήματα, με τα αναμενόμενα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και τις εξελίξεις, που θα ακολουθήσουν, σε αυτή την μεγάλη χώρα).

Τα πράγματα, βέβαια, δεν είναι τόσο τραγικά (αν και μπορεί να γίνουν τραγικά, αν οι χειρισμοί δεν είναι οι κατάλληλοι). H γερμανική κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να συμβιβασθεί, με τον ΣΥΡΙΖΑ, γύρω από από μια λύση, που θα βγάζει την Ελλάδα - οριστικά, ή "προσωρινά" - από την ευρωζώνη. Στα λεφτά, είναι η αλήθεια ότι οι Γερμανοί είναι τσιγκούνηδες, αλλά δεν θα τα χαλάσουν, αν η συμφωνία τους ξεφορτώνει από ένα βασικό πρόβλημα, όπως αυτό της Ελλάδας, η οποία μπορεί να κάνει την ζημιά ανυπολόγιστη, αν τα πράγματα φθάσουν στα άκρα.

Προφανώς, βέβαια, ένα μέρος των δικτύων του ΣΥΡΙΖΑ τρέφεται και από κοινοτικά κονδύλια. Αυτά δεν θα παύσουν, άλλωστε, αφού η Ελλάδα δεν θα βγει (αν δεν το θέλει η ίδια) από την Ε.Ε. Αλλά και να παύσουν, τα δίκτυα του ΣΥΡΙΖΑ θα κοιτάξουν την δική τους επιβίωση, η οποία δεν περνάει, μέσα από την παραμονή στην ευρωζώνη, με τους γερμανικούς όρους του σκληρού και αποπληθωριστικού ευρώ. Και αυτό διότι, απλούστατα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει την φιλομνημονιακή στροφή, που έκανε ο Αντώνης Σαμαράς τον Νοέμβριο του 2011, θα εξοντωθεί κοινωνικά και πολιτικά. Και αυτό θα εξαερώσει τα δίκτυά του και τα μέλη αυτών των δικτύων.

Και φυσικά, στην γωνία, θα περιμένουν οι χρυσαυγίτες, ή/και οι διάδοχοί τους.

Γι' αυτό και είναι, σφοδρότατα, πιθανή μια ριζοσπαστική διαχείριση της κρίσης, που, εκ των πραγμάτων, θα προκύψει. Εγώ, άλλωστε, τους έχω προτείνει να ασκήσουν, ως κυβέρνηση (όπως έχω προτείνει και στους παρόντες κυβερνήτες) το seigniorage και να τυπώσουν ευρώ, προς κάλυψη των δανειακών και των τρεχουσών αναγκών της χώρας, αφού την κηρύξουν, στο ειδικό νομικό καθεστώς της κατάστασης έκτακτης ανάγκης (μια κατάσταση, που, εξ αντικειμένου, υφίσταται και δεν είναι προσχηματική). Δείτε τα : "Greece : It's time to print euros! (Το κρατικό δικαίωμα της νομισματοκοπής, υπό το νομικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης, οι Συνθήκες της ευρωζώνης, η άρση του π.δ. 500/1974, περί γενικής επιστρατεύσεως, ύστερα από απαίτηση της Comission και το παράδειγμα της Ιρλανδίας)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2012/05/greece-its-time-to-print-euros-5001974.html και "Ευρώ ή δραχμή; Οι αιτίες της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη και το κυριαρχικό δικαίωμα των κρατών για κοπή νομίσματος (seigniorage). Καιρός να τυπώσουμε ευρώ" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2012/05/seigniorage.html .

Ότι η όλη διαχείριση (που μπορεί να έχει και θα έχει διάφορες παραλλαγές) θέλει λεπτομερειακό σχεδιασμό, ικανό επιτελείο και σαφώς προσανατολισμένη, στην επίτευξη των στόχων της, πολιτική βούληση, είναι προφανέστατο. Προσωπικά, αμφιβάλλω, για το εάν οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ τα έχουν όλα αυτά. Αλλά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ανάγκη, πολλές φορές οδηγεί τους ανθρώπους, στο να κάνουν πράγματα, τα οποία, στο παρελθόν, ούτε που τα είχαν φαντασθεί.

Κάτω από αυτά τα δεδομένα, δεν νομίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί, ακούσια, να συμμετάσχει στην διαχείριση μιας ευρωπαϊκής αποδιοργάνωσης. Προφανώς, θα επιδιώξει, αρχικά, να κρατήσει την χώρα, στην ευρωζώνη και να παλέψει λύσεις, που να επιτρέπουν στην Ελλάδα να μείνει, μέσα σε αυτήν, αλλά μόλις και όταν διαπιστώσει ότι κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο, ή ότι απαιτεί πολιτικές, τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί, ή δεν κρίνει σκόπιμο, να εφαρμόσει, τότε η ηγεσία του κόμματος αυτού θα περάσει στην εφαρμογή μιας πολιτικής, η οποία θα διαχειρίζεται την ευρωπαϊκή αποδιοργάνωση.

Στην άσκηση μιας τέτοιας πολιτικής ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να βρει ένα modus vivendi, με τους Γερμανούς. Από ό,τι φαίνεται, η μεγάλη πλειοψηφία της προεδρικής ελίτ, στον ΣΥΡΙΖΑ, έχει πλήρη συνείδηση αυτής της κατάστασης. Μπορεί να μην το φωνάζει - και καλά κάνει - και μπορεί να αφήνει τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και την ομάδα του να το πράττουν, αλλά γνωρίζει το πρόβλημα και δεν τοποθετείται, ανοικτά, για καθαρά διαπραγματευτικούς λόγους (αν και από ό,τι διαβάζω, ο Όλι Ρεν υπήρξε περίτρομος, μετά την συνάντησή του με τον Τσίπρα, ως προς τις προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και τις απειλές, που εκτοξεύτηκαν από τον αρχηγό του κόμματος της ελληνικής αξιωματικής αντιπολίτευσης, αφού όλοι αυτοί αντιλαμβάνονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ευτελίσει το ευρώ, αν το πάρει απόφαση).

 
Ως εκ τούτου, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει γνώση του προβλήματος, που έχει να αντιμετωπίσει.
 
Αυτό, που με απασχολεί, δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η ολύμπια στάση των Γερμανών, απέναντι σε όλα αυτά.

Προφανώς, η γερμανική κυβέρνηση τα έχει μετρήσει και έχει λάβει τις αποφάσεις της, θεωρώντας, ίσως, ότι μπορεί με τον ΣΥΡΙΖΑ να βρει λύσεις, οι οποίες, φυσικά, δεν θα είναι οι γνωστές συμβατικές λύσεις, που αποβλέπουν στην αποφυγή της διάρρηξης της ενότητας της ευρωζώνης.

Και επίσης, φυσικά, οι Γερμανοί - όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βολεύεται, μια χαρά, με τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης μιας κυβέρνησης, που πνέει τα λοίσθια, αλλά δεν αποδημεί εις Κύριον, ή με μιαν άλλη κυβέρνηση, σαν αυτή που ψάχνει ο Φώτης Κουβέλης και η οποία δεν θα έχει διαφορετικές προοπτικές από την παρούσα - δεν βιάζονται. Θα περιμένουν τις ευρωεκλογές, για να έχουν μια πρώτη αποτύπωση της πραγματικής κατάστασης. Και αναλόγως, θα πράξουν, επιταχύνοντας, ή επιβραδύνοντας τις εξελίξεις.

Ως εκ τούτου, ουδόλως αποκλείεται η Γερμανία να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να συνεννοηθεί μαζύ του. Άλλωστε, το ελληνικό κόστος, για την Γερμανία είναι βαρύ και όσο περνάει ο καιρός βαραίνει ολοένα και πιο πολύ. Να πάρει τα λεφτά της πίσω, αποκλείεται. Αυτό το ξέρει καλά και δεν νομίζω ότι ελπίζει τίποτε άλλο, εκτός από τον τερματισμό, με έναν κάποιον τρόπο, της συνέχισης των απωλειών. Οπότε μια συμφωνημένη και οργανωμένη έξοδος της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, προφανώς, βρίσκεται μέσα στον γερμανικό σχεδιασμό. Και η γνώση αυτού του σχεδιασμού είναι, που μεγαλώνει τους φόβους των εντόπιων "ευρωπαϊστικών" κύκλων, που, μέχρι τώρα, κουμαντάρουν - όπως κουμαντάρουν - τις τύχες της χώρας μας. 

Από εκεί και πέρα, το τί θα σκεφθούν οι ευρωπαϊκές ελίτ, για το περιεχόμενο της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ και το πως θα προσπαθήσουν να την πλασσάρουν, στο δικό τους κοινό, στερείται νοήματος. Ότι θα καταβάλουν προσπάθειες, ώστε να εκληφθεί ως τοπική ευρωσκεπτικιστική επιλογή είναι σίγουρο. Άλλωστε, σε έναν σημαντικό βαθμό, κάτι τέτοιο θα είναι.

Αλλά το πρόβλημά τους θα είναι πολύ μεγαλύτερο, διότι όλες οι εκφάνσεις του ευρωσκεπτικισμού θα εκφραστούν, τοπικά, στις ευρωεκλογές, αλλά θα πάρουν τέτοιες διαστάσεις, που θα δημιουργήσουν ένα βαρύτατο κλίμα, στον ευρωπαϊκό πολιτικό χώρο και εις βάρος των "ευρωπαϊστικών" ελίτ.

Αυτό, όμως, δεν είναι, κατ' ανάγκην, ένα παραλυτικό γεγονός, τουλάχιστον για το ορατό μέλλον, αφού η γερμανική κυβέρνηση είναι πρόσφατα αναβαπτισμένη, στην λαϊκή βούληση και πλέον, έχει ευρύτατες πολιτικές και κοινωνικές βάσεις. Τουλάχιστον, για το ορατό μέλλον, μεσοπρόθεσμα, η κατάσταση θα είναι διαχειρίσιμη. Και θα έδινε την δυνατότητα, στην γερμανική κυβέρνηση, να επιχειρήσει ένα ξεκαθάρισμα, στον χώρο της ευρωζώνης, συνεννοούμενη, με εκείνες τις δυνάμεις, που θα μπορούσαν να σπρώξουν την κατάσταση, προς αυτή την κατεύθυνση. (Πάντα, με την επιφύλαξη του ότι οι εξελίξεις στην Γαλλία, μετά τις ευρωεκλογές, αποτελούν ένα ερωτηματικό και μπορεί να καταστούν ανεξέλεγκτες, χωρίς οι γερμανικές ελίτ να έχουν την δυνατότητα να τις χειρισθούν, όπως αυτές θέλουν)...

Αργότερα (και υποθέτοντας ότι οι εξελίξεις στην Γαλλία θα ελεγχθούν), βλέπουμε...

Βέβαια, ουδόλως παραβλέπω την κοινωνική σύσταση και τις ιδεολογικοπολιτικές αφετηρίες της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Θα παίξουν και αυτές τον ρόλο τους. Γι' αυτό και λέω ότι ο Αλέξης Τσίπας και η λοιπή ηγετική ομάδα θα κριθούν από το είδος του συμβιβασμού, που θα επιχειρήσουν και από το περιεχόμενο και την αποτελεσματικότητα των όποιων παραλλαγών του βασικού σεναρίου, στο οποίο θα κινηθούν.

Αυτός ο συμβιβασμός, με οποιαδήποτε παραλλαγή του βασικού σεναρίου, που μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να επιχειρίσει και να πραγματοποιήσει, σε συμφωνία, με την γερμανική και τις άλλες ελίτ της ευρωζώνης, είναι που κάνει τους εντόπιους "ευρωπαϊστές" να τρέμουν από τον φόβο τους και να κόπτονται να αναχαιτίσουν την δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ, προς την εξουσία.

Αλλά, όπως είπαμε, δεν είναι, μόνον, αυτοί, που φοβούνται αυτή την δυναμική, που αναπτύσσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τα ΜΜΕ της έντρομης "ευρωπαϊστικής" ελίτ, με τις ασφυκτικές τους πιέσεις, προσπαθούν να καταστρέψουν τις συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ και να τον αναγκάσουν να μείνει χωρίς συμμάχους. Οι σεκταριστές των λενινιστικών γκρουπούσκουλων, με διαφορετική αφετηρία, αλλά με τον ίδιο στόχο, βοηθούν τα μάλα, προς αυτήν την κατεύθυνση. Τα όσα τραβάει ο δυστυχής Κώστας Ήσυχος, από το "ανακριτικό" του ΣΚΑΪ είναι χαρακτηριστικά...




Ένας αντίστοιχος φόβος αναπτύσσεται και στις τάξεις των νεοϊεχωβαδικών γκρουπούσκουλων της κομμουνιστικής αριστεράς, που φυτοζωούν, μέσα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και θέλουν να προσδιορίσουν την πολιτική του, αφού τα μέλη τους φαντασιώνονται ότι η ελληνική κοινωνία στρέφεται, προς τα αριστερά και οραματίζεται μια "πορεία, προς τον σοσιαλισμό" - ό,τι και αν σημαίνει αυτή λέξη, μέσα στο μυαλό τους, γεγονός το οποίο είναι αδιάφορο των όποιων προθέσεων, ακόμη και των πιο αγνών, με δεδομένη την ιστορική και πολλαπλά, πικρή εμπειρία της έμπρακτης εφαρμογής των όποιων προταγμάτων και των αντιλήψεων, που οι κάθε λογής νεο-(και παλαιο)λενινιστές, είχαν, γύρω από τον "σοσιαλισμό" και η οποία εφαρμογή κατέληξε, στην εγκαθίδρυση μιας κάποιας ποικιλίας ενός κρατικού γραφειοκρατικού καπιταλισμού, συνδυασμένου, με τον πολιτικό και κοινωνικό ολοκληρωτισμό.

Έτσι ο κίνδυνος, για την ανατροπή αυτής της ομαλής και οργανωμένης πορείας, εκτός ευρώ, θα είναι η επικράτηση μιας αντίληψης, στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, ως προς το "αριστερό" περιεχόμενο της λαϊκής ψήφου. Ιδίως εάν η ψήφος αυτή προσδιορισθεί ως μιας κάποιας μορφής "κομμουνιστική" ψήφος. Θα ήταν λάθος να νομισθεί, άκριτα, κάτι τέτοιο.

Και θα ήταν λάθος κάτι τέτοιο, διότι, ναι, μεν, οι ψηφοφόροι θα δώσουν το ΟΚ, για την εφαρμογή μιας αριστερής πολιτικής, που θα διαχειρισθεί, ακόμη και μια οργανωμένη έξοδο απο την ευρωζώνη και θα πάρει μέτρα, τύπου ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980, ως τις κρατικοποιήσεις και την αναδιοργάνωση των μεταβιβαστικών πληρωμών, αλλά αυτή η ψήφος δεν θα καθιστά τον μέσο Έλληνα αριστερό, στις πεποιθήσεις του (γύρω από τα ζητήματα της μικρής και της μεσαίας ιδιοκτησίας, ή ως προς την διαχείριση των ιδιωτικών αποταμιεύσεων, ή ως προς τα λεγόμενα εθνικά θέματα, ή ως προς το μεταναστευτικό ζήτημα κλπ) και στους προσανατολισμούς του. Κάθε άλλο.

Αλλά τα διάφορα σταλινικά και τροτσκιστικά γκρουπούσκουλα, που βρίσκονται, μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ,  θα θελήσουν να ερμηνεύσουν την λαϊκή ψήφο, στο τωρινό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όχι, ως μια ψήφο, που δόθηκε από το εκλογικό σώμα, που στρέφεται, προς τον ΣΥΡΙΖΑ, για την αντιμετώπιση των έκτακτων και ειδικών αναγκών, που στοιχειώνουν την ελληνική κοινωνία, αλλά, ως ψήφο, που προέκυψε από την μεταστροφή του μέσου Έλληνα, προς την αριστερή ιδεολογία, δηλαδή, περίπου, ως "κομμουνιστική" ψήφο. Παράλληλα, τα γκρουπούσκουλα αυτά φοβούνται και την άσκηση της εξουσίας, στο σύγχρονο καπιταλιστικό κράτος, μέσα από ανοικτές πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες, που θα κινούνται, ιδεολογικά, σε όλο το φάσμα, από τα δεξιά μέχρι και τα αριστερά, στηριγμένες πάνω σε σαφή αντιμνημονιακή προγραμματική συμφωνία και με σταθερό πατριωτικό προσανατολισμό, προκειμένου να αντιμετωπισθεί η τραγικά αποτυχημένη κοσμοπολιτική στρατηγική και τακτική της "ευρωπαϊστικής" ελίτ. 

Όμως, αυτές οι κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες και η διεύρυνση του ακροατηρίου του ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκαίες, στο τωρινό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στον δρόμο του, προς την εξουσία.

Αυτές τις αναγκαίες πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες είναι που - εκτός από την εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ - πασχίζουν να δυναμιτίσουν τα σεκταριστικά γκρουπούσκουλα, που βρήκαν στέγη, στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι τόσο, για λόγους "ιδεολογικής και ηθικής καθαρότητας", τους οποίους επικαλούνται, αλλά επειδή αυτό, που φοβούνται, είναι ότι η διεύρυνση του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ και οι πολιτικοκοινωνικές του συμμαχίες θα οδηγήσουν, στον δικό τους πολιτικό παραγκωνισμό. 

Ο φόβος τους αυτός δεν είναι αδικαιολόγητος. 

Πράγματι, εάν και οι ίδιοι οι δραστηριοποιούμενοι, σε αυτά τα γκρουπούσκουλα, δεν μεταλλαχθούν, σε ενεργούς πολιτικούς, οι οποίοι συμμετέχουν, χωρίς αυταπάτες, στην καθημερινή πολιτική διαχείριση της εξουσίας, οι ίδιες οι εξελίξεις, που θα προκύψουν, θα τους ξεπεράσουν και θα τους πετάξουν έξω από το πολιτικό σκηνικό.

Αυτή η εξέλιξη θα έλθει, ως προϊόν της επιθυμίας του πληθυσμού και ειδικότερα, ως επιθυμίας και επιδίωξης του διευρυμένου κοινωνικού, ιδεολογικού και πολιτικού ακροατηρίου του ΣΥΡΙΖΑ, να χρησιμοποιήσει τον συγκεκριμένο πολιτικό φορέα, για την υπέρβαση του βαρύτατου και οξύτατου κοινωνικού και οικονομικού προβλήματος, που αντιμετωπίζει, εξ αιτίας της άφρονος στρατηγικής και τακτικής της εντόπιας "ευρωπαϊστικής" ελίτ, που οδήγησε στην χρεωκοπία της χώρας. Η κοινωνία, θα το πράξει αυτό, χρησιμοποιώντας, ως ενδιάμεσα εργαλεία, τις ιδεολογικές διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ, περί "σοσιαλισμού" (για τις οποίες, στην μεγάλη της πλειοψηφία, αδιαφορεί, ή τις παραβλέπει, έχοντας, σαν πρώτο της μέλημα την ανατροπή των παρουσών μνημονιακών πολιτικών) και το στελεχικό του δυναμικό, το οποίο θα κληθεί να φέρει σε πέρα αυτό το έργο, το οποίο, εκ των πραγμάτων, δεν θα είναι καθόλου εύκολο, στο μέτρο, που θα πρέπει να λάβει υπόψη του και τις θελήσεις των άλλων παικτών του εσωτερικού και του διεθνούς πολιτικοοικονομικού σκηνικού.

Ακριβώς, λοιπόν, επειδή ο φόβος των λενινιστικών γκρουπούσκουλων, για τον πολιτικό τους παραγκωνισμό, μέσα από την διεύρυνση του ακροατηρίου και των ευρύτερων συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ, είναι βάσιμος, για τον λόγο αυτόν, είδαμε τα γκρουπούσκουλα αυτά να επιτίθενται, με τόση μανία, στις συγκεκριμένες επιλογές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, που αφορούσαν τις τρεις υποψηφιότητες, για την περιφερειακή διοίκηση.

Η βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων Ραχήλ Μακρή, με την παρουσία του Βασίλη Καπερνάρου, προαναγγέλει την υποστήριξη της υποψηφιότητας του Θεόδωρου Καρυπίδη, για την περιφέρεια της Δυτικής Μακεδονίας. Προφανώς, η στήριξη αυτή, όπως και η αντίστοιχη στήριξη της ίδιας υποψηφιότητας, από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και με την έγκριση της περιφερειακής οργάνωσης του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έγινε στα πλαίσια της προσπάθειας, για την εδραίωση μιας πολιτικής συμμαχιώντων κοινοβουλευτικών κομμάτων του αντιμνημονιακού χώρου (εξαιρουμένης της Χρυσής Αυγής). Παρά τις όποιες αδυναμίες του συγκεκριμένου υποψήφιου, η ουσία είναι ότι αυτή την προσπάθεια της άσκησης πολιτικής ευρύτερων συμμαχιών είναι που τορπίλισαν οι νεοϊεχωβάδες σεκταριστές των σταλινικών και των τροτσκιστικών γκρουπούσκουλων του ΣΥΡΙΖΑ, σε αγαστή συγχορδία, με τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ της αμαρτωλής "ευρωπαϊστικής" ελίτ...



Προφανώς, υπήρξαν προβληματικές επιλογές. Και η υποψηφιότητα του Θεόδωρου Καρυπίδη, στην Δυτική Μακεδονία - η οποία, όμως, στηρίχθηκε από την περιφερειακή οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ  και προφανώς, είχε σκοπό να στηθεί μια τοπική συμμαχία, με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, αφού στήριξαν την υποψηφιότητα αυτή και ο Πάνος Καμμένος, με την Ραχήλ Μακρή - είχε προβλήματα, με όσα αφελή και ανόητα, είπε αναφερόμενος στους Εβραίους (μια σιωνιστική ακροδεξιά οργάνωση, μάλιστα, έσπευσε να δώσει χείρα βοηθείας, στον παραπαίοντα Αντώνη Σαμαρά και χρησιμοποιήθηκε, από τα σεκταριστικά γκρουπούσκουλα του ΣΥΡΙΖΑ, ως δικαιολογία), αλλά κυριότερη ήταν αυτή του Οδυσσέα Βουδούρη, ο οποίος επιμένει, στην ορθότητα της ψήφισης, από τον ίδιο, του πρώτου Μνημονίου, τον Μάϊο του 2010 και για τον λόγο αυτόν, δεν θα έπρεπε να επιλεγεί, ως υποψήφιος περιφερειάρχης Πελοποννήσου, από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Για την υποψηφιότητα του Μπενέτου Σπύρου, δεν το συζητώ καν, διότι είναι αστεία η "αιτιολόγηση" της εναντίωσης των σταλινικών και των λοιπών λενινιστικών περιτριμμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, αφού η "αιτιολόγηση" αυτή εξαντλείται, στο ότι ο υποψήφιος προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ και εκφράζει πατριωτικές θέσεις (τις οποίες οι ψευδοδιεθνιστές σεκταριστές χαρακτηρίζουν, ως "εθνικιστικές", προφανώς, για να καλύψουν τον ασθενή πατριωτισμό κάποιων τροτσκιστών, οι οποίοι, εμπνεόμενοι από τον γνωστό σφαγέα των ναυτών της Κροστάνδης, επιδεικνύουν τον αβαθή "διεθνισμό" τους, ο οποίος έχει περιπέσει σε έναν μωρό κοσμοπολιτισμό). Αυτού του είδους η "αιτιολόγηση" δείχνει τον, καθαρά, προσχηματικό χαρακτήρα της εναντίωσης των σεκταριστικών γκουπούσκουλων του ΣΥΡΙΖΑ και την κύρια επιδίωξή τους, που δεν είναι άλλη από την καταστροφή κάθε προσπάθειας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, για συγκρότηση ευρύτερων κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών, οι οποίες θα ανακατατάσουν τις πολιτικές ισορροπίες, εκτός και εντός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα μεταθέτουν το κέντρο βάρους των ισορροπιών αυτών, σε άλλο σημείο σημείο ισορροπίας και θα θέτουν, εκ των πραγμάτων, στο περιθώριο, τα γκρουπούσκουλα αυτά, απαγκιστρώνοντας την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, από τις όποιες πολιτικές και εσωκομματικές εξαρτήσεις, που υπάρχουν, σε σχέση, με αυτά και οι οποίες εξαρτήσεις είχαν διαμορφωθεί, στα "πέτρινα χρόνια" του πρόσφατου παρελθόντος, κατά τα οποία και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν, τίποτε περισσότερο, από ένας εκλογικός συνασπισμός και ένα ακτιβίστικό συνονθύλλευμα διάφορων γκρουπούσκουλων, που συγκροτούσαν ένα κίνημα μιας ριζοσπαστικοφανούς αριστερής διαμαρτυρίας.

 Ως εκ τούτου, το πρόβλημα των σταλινικών και των τροτσκιστικών σεκταριστικών γκρουπούσκουλων δεν είχε να κάνει, με την ορθότητα, ή μη, των όποιων διευρυμένων συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ.

Μπορεί να το εμφάνισαν, έτσι, αλλά στην πραγματικότητα, αυτό που έπαιξε τον κύριο ρόλο, στην πολιτική στάση τους, ήταν το γεγονός ότι οι επιλογές αυτές ήσαν εξωκομματικές και εκτείνονταν από τον χώρο της κεντροδεξιάς, μέχρι την κεντροαριστερά και φυσικά, έδειχναν, σε συγκεκριμένες συμμαχίες, που έχει επιλέξει να πραγματοποιήσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, με τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου και διάφορα στελέχη και εκλογικά ακροατήρια, που προέρχονται από τους χώρους της δεξιάς και του κέντρου και της λεγόμενης αστικής αριστεράς (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ κλπ).

Αυτή την διαφαινόμενη επιλογή συμμαχιών της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι που θέλησαν να δυναμιτίσουν, μαζύ με την ευρωπαϊστική ελίτ, που κτύπησε, συντονισμένα, αυτές τις επιλογές, οι ηγέτες και ηγετίσκοι των διάφορων σεκταριστικών περιτριμμάτων, που έχουν βρει ένα ασφαλές - προς το παρόν - καταφύγιο, στον ΣΥΡΙΖΑ. Και με αυτήν την τακτική του "βαδίζουμε χώρια, κτυπάμε μαζύ", κατάφεραν, επί του παρόντος, σφοδρά πλήγματα στους πειραματικούς πολιτικούς σχεδιασμούς των συμμαχιών, οι οποίες, προφανώς, μετά από παρασκηνιακές συμφωνίες, έχουν προκύψει ανάμεσα στο επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα και στα επιτελεία των μελλοντικών συμμάχων.

Αυτά τα φαινόμενα της δυσπροσαρμοστίας, που, εκ των πραγμάτων, αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ένας νέος κομματικός οργανισμός, που, όμως, κουβαλάει τέτοιες ιστορικές καταβολές, οι οποίες τον καθηλώνουν σε ρόλους, οι οποίοι δεν αντιστοιχούν, στην συμπεριφορά, που πρέπει να επιδείξει, μέσα στην τρέχουσα συγκυρία, στον δρόμο, προς την εξουσία, μπορούν να εκτρέψουν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, από τον δρόμο αυτόν και να του στερήσουν την εξουσία - κάτι το οποίο, ουδόλως, θα στενοχωρήσει τα σεκταριστικά γκρουπούσκουλα, τα οποία αισθάνονται, πολύ καλά, μέσα στον δικό τους μικρόκοσμο.

Αλλά οι εκδηλώσεις αυτής της δυσπροσαρμοστίας, ακόμη και αν δεν αποτρέψουν την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, προς την εξουσία, εάν αφεθούν, χωρίς αντιμετώπιση, είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσουν σε εσφαλμένους κυβερνητικούς χειρισμούς και στην καταστροφή του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, ως κομματικού σχηματισμού.

Αυτό, βέβαια, είναι αδιάφορο, για την ευρύτερη ελληνική κοινωνία, όμως, σε αυτό το επίπεδο, οι εσφαλμένοι χειρισμοί  μπορούν να οδηγήσουν, σε ανείπωτες εθνικές και κοινωνικές τραγωδίες, που μπορούν να φθάσουν, μέχρι τον διαμελισμό της χώρας, ή και σε πλήρη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, όταν το κόμμα, που κυβερνά δεν μπορεί να αντιμετωπίσει (ή αντιμετωπίζει, εσφαλμένα) τις εμφανιζόμενες κρίσεις. Στην πιο "ανώδυνη" περίπτωση, οι εσφαλμένοι χειρισμοί, σε αυτά τα θέματα, μπορούν να ανατρέψουν την ομαλή πορεία προς μία οργανωμένη και συντεταγμένη έξοδο από την ευρωζώνη.

Έτσι, η ύπαρξη των σεκταριστικών γκρουπούσκουλων, που δρουν στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν στερείται σημασίας. Ως εκ τούτου όλα είναι ανοικτά και οποιαδήποτε εξέλιξη δεν μπορεί να αποκλειστεί.

Μπορεί να απογοητεύω - και μακάρι, να κάνω λάθος, αλλά δεν νομίζω ότι κάνω λάθος - όσους αρέσκονται, σε ιδεοληπτικές αυταπάτες, αλλά τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά, πια.

Όπως, άλλωστε, έχω γράψει, σε συζητήσεις στο facebook, πριν αυτές σβηστούν, από τους αναπαλαιωμένους σταλινικούς, δεν σκοπεύω να φορέσω καπέλο, σε οποιονδήποτε, τις απόψεις μου, για τις πολιτικές των συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ και την αναγκαιότητά του ευρύτερου ανοίγματός του, σε συμμαχίες, που δεν θα έχουν πολιτικοϊδεολογικούς φραγμούς, αλλά, μόνον, δεσμεύσεις και προγραμματικές συμφωνίες, πάνω, σε μια σαφή αντιμνημονιακή βάση. Άλλωστε, μέλος, ή οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ δεν είμαι και δεν σκοπεύω να γίνω, ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Ως εκ τούτου, το γήπεδο είναι δικό τους. 

Εγώ την γνώμη μου λέω και τίποτε περισσότερο, ή λιγότερο, από αυτό. Και φυσικά, δεν θα παύσω να την λέω. Ούτε και πρόκειται να μου κλείσει κανείς το στόμα, όσο και αν μετέρχεται τις γνωστές λενινιστικές, σταλινικές και τροτσκιστικές μεθόδους της συκοφαντίας και της διαβολής.

Συνηθισμένα, άλλωστε, τα βουνά, από τα χιόνια. Από την εποχή του Γιαρουζέλσκυ και της αντιμετώπισης των μονάδων κρούσης, που έστελναν κάποιοι, από τους τωρινούς ηγέτες και ηγετίσκους, οι οποίοι έχουν στέγη τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και κάποιοι άλλοι, που, είναι, τώρα, έξω από αυτόν και έχουν ενσωματωθεί, πλήρως, στην καταστροφική "ευρωπαϊστική" ελίτ του τόπου.

Οψόμεθα...