Οι απειλές για τον κεφαλαιακό φόρο επί των περιουσιών, το 3ο Μνημόνιο και το επερχόμενο τέλος της παραπαίουσας κυβέρνησης Σαμαρά. (Το υβρίδιο του σύγχρονου χιμαιρικού κεϋνσιανού φιλελευθερισμού κανιβαλίζει την ευρωζώνη).

Η διάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, το 2009, έδινε τεράστιες δυνατότητες χειρισμού, στον ευήθη ΓΑΠ, μαζύ με την απειλή της άσκησης του seigniorage, από το ελληνικό κράτος. Εκείνη την εποχή (Ιανουάριος 2010), ο Νικολά Σαρκοζύ, προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβίωση των γαλλικών τραπεζών, που είχαν εκτεθεί, στο ελληνικό δημόσιο χρέος, ζητούσε, επίμονα, από τον Έλληνα πρωθυπουργό να δεσμευθεί ότι το ελληνικό δημόσιο δεν θα κηρύξει στάση πληρωμών. Ο ΓΑΠ, ανοήτως, αποδέχτηκε το αίτημα του Γάλλου προέδρου, ο οποίος, στην συνέχεια, επέβαλε στην Άγκελα Μέρκελ, την "ελληνική διάσωση", με το πρώτο Μνημόνιο του Μαΐου του 2010, απειλώντας την, ευθέως, με την διάλυση του γαλλογερμανικού άξονα, με αποκορύφωμα, τον Απρίλιο του 2010, το τηλεφώνημα του Αμερικανού υπουργού Οικονομικών Timothy Geithner ("Καταλαβαίνεις ότι αν ξανασκεφτόμασταν την χρεωκοπία της Lehmann Bros, δεν θα την αφήναμε να γίνει"), προς τον Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε και του Μπαράκ Ομπάμα, προς την Γερμανίδα καγγελάριο. Μέσα σε αυτό το σκηνικό του ανείπωτου πανικού και της παγίδευσης της Γερμανίας, στην ευρωζώνη, ο ΓΑΠ προτίμησε την, άνευ όρων, παράδοση, στις απαιτήσεις των δανειστών και όχι την σκληρή διαπραγμάτευση, για την αποφυγή του τοκογλυφικού δανεισμού και για την άσκηση του seigniorage, υπέρ του ελληνικού κράτους, από την Ε.Κ.Τ., ή την άσκησή του, από το ίδιο το ελληνικό κράτος, με εφαρμογή του άρθρου 123 της Ε.Κ.Τ., που αφορά τον E.L.A. και την έκτακτη μη δανειακή χρηματοδότηση του ελληνικού δημοσίου. Έτσι, ο ΓΑΠ αποδέχτηκε, πλήρως, τις απόψεις των δανειστών αφού "όταν ζητάς, δεν διαπραγματεύεσαι", όπως είπε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος. Και αποδεχόμενος τις απόψεις και τις απαιτήσεις των δανειστών, θυσίασε τον ελληνικό πληθυσμό, για χάρη της σωτηρίας της ευρωζώνης και της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας, η οποία, μάλιστα, καταπάτησε και τις δεσμεύσεις της ότι θα στηρίξει τα ελληνικά κρατικά ομόλογα και δεν θα τα πουλήσει, όσο-όσο, στις διεθνείς αγορές. Αντιθέτως, μάλιστα, τα πούλησε, επιτείνοντας την ελληνική κρίση χρέους ανεβάζοντας τα ελληνικά επιτόκια δανεισμού και (στην συνέχεια, μέσα στα πλαίσια του πρώτου Μνημονίου) ξαναφορτώνοντας τα ομόλογα αυτά, στις ελληνικές τράπεζες και στα ασφαλιστικά ταμεία, που υποχρεώθηκαν να τα αγοράσουν, από τις γερμανικές, τις γαλλικές, τις ολλανδικές και τις άλλες τράπεζες της ευρωζώνης, με την πλήρη αποδοχή και κάλυψη της κυβέρνησης του ΓΑΠ. Για τις πράξεις τους αυτές - καθώς και για όλες τις συναφείς, με την ελληνική χρεωκοπία και τους σχετικούς χειρισμούς - ο ΓΑΠ και τα μέλη των υπουργικών συμβουλίων του ιδίου, αλλά και του Λουκά Παπαδήμου - πρέπει να δώσουν λόγο στην ελληνική δικαιοσύνη, με βασική κατηγορία αυτήν της εσχάτης προδοσίας...




Από καιρό, σε καιρό, απαραίτητο είναι να επιστρέφουμε στο παρελθόν. Πολύ περισσότερο είναι απαραίτητη μια τέτοια επιστροφή, όταν οι εποχές που ζούμε είναι ιστορικές και έχουν μια μακρόσυρτη και παρατεταμένη διάρκεια, με αμφίβολη εξέλιξη, όπως συμβαίνει, με τα όσα συμβαίνουν, στην χώρα μας και στην ευρωζώνη, από τα τέλη του 2009, με το ξέσπασμα της δημοσιονομικής κρίσης της Ελλάδας, που μετεξελίχθηκε, σε μια οξύτατη κρίση χρέους, η οποία, γρήγορα, μετατράπηκε, τον Απρίλιο του 2010, σε μια ιδιότυπη ελληνική χρεωκοπία, η οποία απετέλεσε και την έναρξη της χρεωκοπίας της ίδιας της ευρωζώνης.

Αυτή η εξέλιξη, που, κυριολεκτικά, κανιβαλίζει την ευρωζώνη, δεν ήταν τυχαία.

Απλώς, είναι μια ακραία έκφραση του ίδιου φαινομένου - αυτού της χρηματιστικοποίησης της οικονομίας -, που εμφανίστηκε, στα πλαίσια του σύγχρονου χιμαιρικού κεϋνσιανού φιλελευθερισμού, έτσι όπως αυτός έχει εκδηλωθεί, παγκόσμια, από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και κυρίως, από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, με την επικράτηση των πολιτικών της Margaret Thatcher και του Ronald Reagan, που - υποτίθεται ότι - εξέφραζαν την νεοφιλελεύθερη ιδεολογία του Milton Friedman, αν και κάτι τέτοιο απέχει πολύ, από το να αποτελεί την πλήρη αλήθεια, αφού ο σύγχρονος γραφειοκρατικός καπιταλισμός είναι κάτι το πολύ διαφορετικό και είναι συνισταμένη πολών ιδεολογικοπολιτικών ρευμάτων και οικονομικών θεωριών, περλαμβάνοντας ιδεολογικά συστήματα και θεωρίες (με πρώτη και καλύτερη την θεωρία του John Maynard Keynes), οι οποίες απέχουν παρασάγγας, μεταξύ τους και εν πολλοίς, ουκ ολίγα/ες από αυτά/ες, υπήρξαν - ή εμφανίστηκαν ως - αντιθετικά/ες.

Η επιστροφή, σε αυτό το πρόσφατο παρελθόν, χρειάζεται, ανάμεσα στα άλλα και ως επισκόπηση των προσωπικών θέσεων και στάσεων, που αναπτύχθηκαν, σχετικά με αυτή την κρίση, προκειμένου, μέσα από την επιχειρούμενη ανασκόπηση των γεγονότων και την αντιπαραβολή τους, με τις θέσεις, που εξέφρασα, μέσα στην διαδρομή του χρόνου των, σχεδόν, τεσσάρων ετών, να εντοπισθούν τα λάθη και οι όποιες αδυναμίες των θέσεων και των απόψεων αυτών.

Αναδιφώντας παλιές συζητήσεις, σε διάφορα μπλογκς, στα οποία είχα εκφράσει τις θέσεις μου, για την εξελισσόμενη κρίση της ευρωζώνης, ανακάλυψα και ένα κείμενό μου, που δημοσιεύτηκε στο "e-rooster", στα πλαίσια της σχολιογραφίας, σε ένα κείμενο του κ. Ναπολέοντα Λιναρδάτου, με τίτλο : "4 Νεκροί και μια Άθλια Μεταπολίτευση" ( http://e-rooster.gr/05/2010/2400#comment-131841 ). Το κείμενό μου αυτό δημοσιεύτηκε, στις 8/5/2010, λίγες ημέρες, μετά την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου, στο οποίο συμφώνησε ο ευήθης ΓΑΠ, αφού τον δούλεψαν, κανονικά, οι γερμανικές ελίτ και οι ευρωζωνίτες, οδηγώντας τον, στο να υπογράψει την υπαγωγή της Ελλάδας, σε ένα καθεστώς πεονίας, το οποίο εξυφάνθηκε, με το Μνημόνιο αυτό και εξειδικεύτηκε, ακόμη περισσότερο, στην συνέχεια.

Το γεγονός ότι η τωρινή "ελληνική κυβέρνηση" των στουρνοσαμαράδων και του μπουχέσα συγκυβερνήτη, οδηγείται - με τον ίδιο τρόπο, όπως η κυβέρνηση του ΓΑΠ, όσο και αν επιθυμεί και προσπαθεί να το αποφύγει, όχι για λόγους αρχής, αλλά για λόγους στοιχειώδους πολιτικής αυτοσυντήρησης -, στην συνέχιση του επιβληθέντος καθεστώτος πεονίας, με την υπογραφή και την εφαρμογή ενός 3ου, κατά σειράν, Μνημονίου, δεν είναι καθόλου τυχαίο. Είναι μια εξέλιξη, η οποία είναι, απολύτως, φυσιολογική και εντάσσεται, μέσα στην λογική των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας, οι οποίοι, ουδόλως, έχουν αποστεί των απόψεων και των επιδιώξεών τους, που κινητροδότησαν την συμπεριφορά τους, εκείνη την εποχή και οι οποίες παραμένουν ίδιες και απαράλλακτες.


Ας δούμε, όμως, το κείμενό μου αυτό, για το οποίο έκανα λόγο :


"Who said about a «socialist» command to GAP? Ofcourse, not me.

(You can see the article, that I wrote at 11/10/2009, a few days after the greek parlamentairy elections, on my blogg: «ΕΚΛΟΓΕΣ 2009 – ΠΑΣΟΚ : ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΗΤΤΑ ΣΤΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟ, με τον ίδιο αριθμό ψήφων στις εκλογές του 2004! (Ή ΠΩΣ Η ΝΔ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ)». http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/10/4102009-2004.html ).

Και φυσικά δεν υπήρξε εντολή για σοσιαλισμό στον γιο της κ. Μαργαρίτας (η εντολή που πήρε ήταν να εφαρμόσει ένα κεϋνσιανό πρόγραμμα ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, που είχε πέσει σε ύφεση της τάξης του 2% κατά το 2009) και ο οποίος κατάφερε το απίθανο :

Να μετατρέψει την ελληνική δημοσιονομική κρίση σε αδυναμία δανεισμού! (Όχι μόνος του, βέβαια, αλλά με την αγαστή βοήθεια των ετέρων απίθανων βλακών της ευρωζώνης – περί του Ζαν Κλωντ Τρισέ και της κ. Μέρκελ ο λόγος, μάλιστα η τελευταία αυτή η ψοφοδεής καγγελάριος της Γερμανίας έλαβε μόλις χθες πριν από λίγες ώρες τηλεφωνικές εντολές από τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, προφανώς για τους βλακώδεις χειρισμούς της στην ελληνική κρίση, την οποία μετέτρεψε σε παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό πρόβλημα, με την γωστή γερμανική ανελαστικότητα και την επίδειξη απρονοησίας να αντιληφθεί αυτά που τώρα μόλις αρχίζει να αντιλαμβάνεται, ότι δηλαδή οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές δεν την παίρνουν στα σοβαρά, λόγω των παιδαριωδών χειρισμών της που ενείχαν εκλογικές σκοπιμότητες και ξύπνησαν τους μύχιους φόβους ότι η Γερμανία είτε θα αποχωρήσει από την ευρωζώνη, είτε θα εξωπεταχθεί από αυτήν)!

Από αυτήν την κωμικοτραγική συμπεριφορά των ευρωζωνιτών, που έως πριν από λίγο καιρό το έπαιζαν σκληροί με την χώρα μας και τώρα τρέχουν και δεν φθάνουν, πανικόβλητοι, μπροστά σε αυτό που τπυς προέκυψε, από την ανόητη και καθόλου προορατική στάση τους απέναντι στο ελληνικό πρόβλημα, βγαίνουν δύο συμπεράσματα :

Πρώτον, το πόσο απροετοίμαστος, απροπαράσκευος και ανίκανος για διαπραγμάτευση υπήρξε ο ΓΑΠ, ο οποίος πίστεψε τις παραμυθοειδείς απειλές των ευρωζωνιτών ότι θα αφήσουν την Ελλάδα να χρεωκοπήσει και έκλεισε όπως-όπως την συμφωνία για την ένταξη στον αεροκοπανιστό μηχανισμό στήριξης και τα πειραματικά μέτρα, που του επέβαλαν οι μοντέρνοι κατακτητές.

Δεύτερον, το πόσο ανίκανοι και καθόλου προβλεπτικοί υπήρξαν οι ευρωζωνίτες και η θλιβερή κομπανία των Μέρκελ – Βεστερβέλλε – Σόϊμπλε, που δεν μπόρεσαν να προβλέψουν τους ασκούς του Αιόλου, που άνοιγαν, με την αψυχολόγητη και αυτοκτονική στάση τους απέναντι στο ελληνικό πρόβλημα, το οποίο αποκάλυψε στις διεθνείς γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές την γύμνια της ευρωζώνης και των θεσμών της, καθώς και τους κινδύνους της άμεσης «ευθανασίας» των πελατών τους, που ελλόχευαν από το επικρατούν ευρωμπάχαλο.

Σε αυτόν τον ευρωσυρφετό, που θα ήταν ήδη εδώ και λίγες ημέρες, διαλυμένος στα εξ ων συνετέθη, έπρεπε να υπάρξει, έστω αυτό το ίχνος της εξ ΗΠΑ ηγετικής παρουσίας και ενεργού ανάμειξης του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, για να αρχίσει ο εν λόγω συρφετός να αντιστέκεται στις «αγορές», τις οποίες η Μέρκελ χαρακτήρισε «ύπουλες», για την στάση τους να ζητούν το 2008 βοήθεια να μην καταρρεύσουν, να την παίρνουν αυτήν την βοήθεια, μέσω της αύξησης των χρεών των κρατών του αναπτυγμένου κόσμου και στην συνέχεια, τώρα δηλαδή, να επιτίθενται στα κράτη για την υπερχρέωσή τους, για να καταλήξει η Αγκέλα ότι η πολιτική πρέπει να πάρει το πάνω χέρι, απέναντι στις αγορές!

(Τι να πει κανείς! Τώρα το θυμήθηκε, η εθνικίστρια (ανατολικο)Γερμανίδα Αγγελικούλα ότι οι αγορές είναι και αχάριστες και κανιβαλικές! Και αυτό το λέω διότι η ασημαντότητά μου, έχει εξαντληθεί να τονίζει την λήψη άμεσης δράσης εκ μέρους της ευρωζώνης, απέναντι στο ελληνικό πρόβλημα και την αδήριτη ανάγκη του να πληρώσουν οι κατ’ εξοχήν ευνοημένοι του ευρώ, δηλαδή οι Γερμανοί – μαζύ με τους λοιπούς ευρωζωνίτες αναλογικώς φυσικά. Κάποια στιγμή θα ανεβάσω στο μπλογκ μου όλα όσα έγραψα, σε διάφορες συζητήσεις στο e-rooster από τον Δεκέμβριο του 2009, έως τον Μάρτιο του 2010, για να μείνουν συγκεντρωμένα, έτσι ώστε να μπορώ να έχω ένα οργανωμένο αρχείο σχετικά με τις θέσεις και τις δικές μου, αλλά και των άλλων αξιότιμων συνομιλητών).

God bless Barack Obama, θα μπορούσα να πω, αν ήμουν Αμερικανός. Μπορούν, πάντως, να το λένε οι ευρωζωνίτες, διότι τους έδωσε το φιλί της ζωής, αφού δεν θέλει σε καμμία περίπτωση, η κατάρρευση της ευρωζώνης να επαναφέρει την ύφεση – σε πολλαπλάσιο βαθμό – στις Η.Π.Α., κάτι που αναπόδραστα θα συνέβαινε, αν άφηνε τους ευρωζωνίτες στα χάλια τους και στην σαϋλωκική μιζέρια τους.

(Και εδώ είναι που, βιάζεται ο φίλος rebel@work, όταν λέει ότι το ελληνικό bailout είναι προσωρινό. Διότι προεξοφλεί – όπως ο ΓΑΠ, που υπέκυψε στις απειλές – ότι οι ευρωζωνίτες δεν θα δώσουν άλλα χρήματα στην Ελλάδα, αν χρειασθούν και ότι τα μέτρα των νεοβαρβαρικής νοοτροπίας κατακτητών ήσαν μονόδρομος. Και κακώς το προεξοφλεί, διότι οι ευρωζωνίτες θέλουν να μείνουν ενωμένοι, ασχέτως αν αυτή η βούληση έχει διακυμάνσεις και πολλές φορές δεν είναι σταθερή. Ως εκ τούτου, μπορεί οι αγορές να θεωρούν ότι το ελληνικό bailout των 110 δισ. ευρώ δεν είναι αρκετό για την τριετία 2010 – 2012, έχοντας την όχι αβάσιμη άποψη ότι η Ελλάδα θα χρειαστεί 187 δισ. ευρώ, ή και 257 δισ. ευρώ, αλλά αυτή η εκτίμηση δεν λέει τίποτα, διότι οι ευρωζωνίτες, αν χρειασθεί μπορούν να δώσουν τα επιπλέον ποσά, που θα χρειασθούν, ακόμα και χωρίς τα μέτρα της τρόϊκας, που επέβαλαν οι υβριδικοί πειραματιστές την αποφράδα Πρωτομαγιά του 2010 στον έντρομο ΓΑΠ).

Περιττό να πω ότι η όλη υπόθεση με την πλαγιοκόπηση της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, αλλά και της Ιταλίας από τις κανιβαλικές «αγορές», καθώς και η αμερικανική εμπλοκή στην όλη υπόθεση, δίνουν ένα νέο ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση, αφού το εφιαλτικό φάντασμα της ύφεσης του 2008 και η κατάρρευση της Λήμαν Μπράδερς επανέρχονται στο προσκήνιο και θέτουν ευθέως το θέμα της τοποθέτησης υπό ασφυκτικό κρατικό και διακρατικό έλεγχο των αδηφάγων χρηματοπιστωτικών αγορών, μια υπόθεση, που δεν θα είναι ούτε εύκολη, ούτε γρήγορη.

Θα είμαστε εδώ και θα απολαύσουμε τις εξελίξεις (αρκεί να είμαστε όλοι καλά στην υγεία μας – αν και το μοντέρνο μεταναζιστικό κατοχικό καθεστώς, που επεβλήθη στην χώρα μας είναι βλαπτικό και σε αυτήν -, που θα είναι άκρως συναρπαστικές).

Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα…"


Ξαναβλέποντας τις θέσεις, που ανέπτυξα, στο παραπάνω κείμενο και χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω, μπορώ να πω ότι, το μοτίβο των θέσεών μου και στον κεντρικό του καμβά και στις λεπτομέρειες των προβλεπόμενων, από εμέ, εξελίξεων, επαληθεύτηκε από τα γεγονότα, που έλαβαν χώρα όλο αυτό το χρονικό διάστημα των, σχεδόν, τεσσάρων ετών, που μεσολάβησαν, από τότε.

Πράγματι, η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ και η μπατιροτραπεζοκρατία της ευρωζώνης, παρά την αρχική άρνηση και τις αρχικές επιφυλάξεις, στο ελληνικό bail out και παρά τις διακυμάνσεις, που ακολούθησαν, στην συμπεριφορά τους, δεν επέμειναν στην αρχική άρνηση, ούτε, κατόπιν, έμειναν στο πρωτόλειο σχέδιο παροχής των 110 δισ. € του πρώτου Μνημονίου. Δεν έμειναν ούτε στην παροχή των 240 δισ. €, που προβλέπεται από το δεύτερο Μνημόνιο, στο οποίο συμποσούνται και τα ποσά του πρώτου Μνημονίου.

Ένα παλιό προεκλογικό βίντεο της 7/4/1912, σε ομιλία του, στο Αιγάλεω, ο Αντώνης Σαμαράς, ως αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, ψευδολογεί, ενσυνείδητα, ενώπιον ενός πλήθους, το οποίο, με την σειρά του, γνώριζε, πολύ καλά, ότι ο αρχηγός του ψευδόταν, σε όλα όσα έλεγε, από την αρχή, μέχρι το τέλος, αρνούμενος την μετεκλογική του σύμπραξη, με το παραπαίον ΠΑΣΟΚ, το οποίο βούλιαξε, μέσα στα εγκλήματα, που διέπραξε, κατά του ελληνικού πληθυσμού. Τα ψέμματα, του Αντώνη Σαμαρά τελειώνουν, σιγά - σιγά. Ο πρωθυπουργός της συμφοράς και της εθελοδουλείας, με τα δεκανίκια του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Φώτη Κουβέλη, ο εκλεκτός των τοκογλύφων δανειστών, φθάνει στο επονείδιστο τέρμα του, αφού το τρίτο Μνημόνιο περιμένει την δική του υπογραφή. Και του συγκυβερνήτη του, βεβαίως, βεβαίως...



Οι δανειστές είναι διατεθειμένοι και πιέζουν τους εντόπιους μπράβους τους, για την υπογραφή ενός τρίτου Μνημονίου, το οποίο έρχεται, αναπόφευκτα και το οποίο οι τελευταίοι θα υποχρεωθούν να υπογράψουν, όσο και αν προσπαθούν να το αποφύγουν.

Και θα το υπογράψουν επειδή, μέσα στα πλαίσια της λογικής, στην οποία έχουν εγκλωβισθεί, δεν έχουν άλλα περιθώρια, ούτε και κάποια άλλη επιλογή. Η όποια μείωση της παρούσας αξίας του ελληνικού δημόσιου χρέους υπάρξει, στην οποία ελπίζει η κυβέρνηση Σαμαρά και η οποία μείωση, μέσω της επιμήκυνσης και της πτώσης των επιτοκίων δανεισμού, θα αποτελεί ασπιρίνη, σε καρκινοπαθή, θα έλθει, βασανιστικά, αργά, αποστραγγίζοντας την παραπαίουσα ελληνική οικονομία, αφού οι γερμανικές εσωτερικές πολιτικές ανάγκες, για την αντιμετώπιση του ανερχόμενου, στα επίπεδα του 10% του εκλογικού σώματος ευρωσκεπτικιστικού AfD, οδηγούν τον Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε να μεταθέτει το ζήτημα της ελάφρυνσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, για το τέλος του 2015 και εφ' όσον έχει επιτευχθεί, όντως, πρωτογενές πλεόνασμα, στον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό του έτους αυτού (αμφισβητώντας, έτσι, την ύπαρξη πρωτογενούς πλεονάσματος, στον προϋπολογισμό του 2013, για τον οποίο κάνει λόγο η κυβέρνηση Σαμαρά, αλλά και στον τρέχοντα προϋπολογισμό του 2014).

Όπως έχουμε πει, το πρόβλημα των δανειστών δεν είναι οι εντόπιοι κυβερνώντες. Το πρόβλημα των δανειστών είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου την συνυπογραφή επιθυμούν και παρασκηνιακά, προσπαθούν να αποσπάσουν. Μια συνυπογραφή, όμως, η οποία δεν είναι καθόλου δεδομένη, αφού το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και παρασκηνιακά και δημόσια, δια του Αλέξη Τσίπρα, έχει αρνηθεί οποιαδήποτε συμφωνία και υπογραφή του κόμματος, σε ένα τρίτο Μνημόνιο.

Jens Weidmann : Ο διοικητής της Bundesbank, με τις ... ωραίες ιδέες, για την επιβολή κεφαλαιακού φόρου, στις περιουσίες των φορολογουμένων των κρατών της ευρωζώνης, που βρίσκονται, σε κρίση και για την, ήδη, ισχύουσα κατάσχεση των τραπεζικών καταθέσεων. Ο σύγχρονος χιμαιρικός κεϋνσιανός φιλελευθερισμός, επί το έργον...



Έτσι, οι δανειστές, με πρώτους τους Γερμανούς, οι οποίοι είναι και οι επισπεύδοντες, δείχνουν τις προθέσεις τους, φέρνοντας στην επιφάνεια μια πρόταση της Bundesbank για επιβολή εισφοράς περιουσίας, για τους εύπορους - και όχι μόνο - πολίτες των χωρών της ευρωζώνης, που βρίσκονται, σε κρίση, όπως η Ελλάδα και οι χώρες του Νότου.

Η αντίληψη και η νοοτροπία, που επιδιώκει να περάσει η γερμανική μπατιροτραπεζοκρατία και οι οποίες βρίσκονται, μέσα στην λογική των τραπεζικών διασώσεων, που οι γερμανικές ελίτ επέβαλαν στην ευρωζώνη, με το bail in και το κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων, εξαντλούνται στην πρόταση, η οποία συνοψίζεται, στο ότι "Οι Έλληνες πρέπει να πληρώσουν μόνοι τους, για την δική τους κρίση". 

Η αντίληψη αυτή και η σχετική νοοτροπία, που διαχέεται και είναι αρεστή, στο γερμανικό κοινό και στις τάξεις της γερμανικής ελίτ, θέλει να τονίζει ότι, εδώ και χρόνια, οι Γερμανοί πληρώνουν, για τους χρεωκοπημένους Έλληνες, οι οποίοι, όμως, είναι, πολύ περισσότερο, πλούσιοι, από τους Γερμανούς, σύμφωνα με όσα διαχέονται, από την εφημερίδα "Bild", η οποία, επικαλούμενη έκθεση της Ε.Κ.Τ., παρουσιάζει, ως γεγονός, τον ισχυρισμό αυτόν, λέγοντας ότι η περιουσία ενός γερμανικού νοικοκυριού είναι πολύ μικρότερη, από την περιουσία του αντίστοιχου ελληνικού νοικοκυριού, αφού η περιουσία του πρώτου ανέρχεται, στα 51.400,00 €, έναντι 101.900,00 € του δεύτερου.

Μέσα από την παρουσίαση τέτοιων στοιχείων, υποβάλλεται, στον μέσο Γερμανό πολίτη, η πεποίθηση ότι οι Έλληνες έχουν υπερδιπλάσια περιουσία, από τον ίδιο, ο οποίος καλείται να χρηματοδοτήσει κάποιους, οι οποίοι είναι πολύ πλουσιότεροι από αυτόν. Έτσι, η γερμανική μπατιροτραπεζοκρατία επιτυγχάνει να εμφανίζει, ως ελκυστική, λογική και αναπόφευκτη, την διαπίστωση των εκπροσώπων της γερμανικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας, η οποία διαπίστωση αποτελεί και την τελευταία πρόταση της Bundesbank και στοχεύει, στην κατάσχεση της προσωπικής και οικογενειακής περιουσίας των Ελλήνων (και όχι μόνο των Ελλήνων) πολιτών. Μια κατάσχεση, η οποία, ουσιαστικά, αποτελεί  δήμευση, αφού η πρόταση του Γενς Βάϊντμαν συνοψίζεται στο ότι, "σε περίπτωση επαπειλούμενης κρατικής χρεοκοπίας, ένας εφ' άπαξ φόρος περιουσίας θα ήταν το μικρότερο κακό. Οι εύπορες ελίτ, κατά κανόνα, ασκούν πολιτική επιρροή και είναι συνυπεύθυνες, για την κατάσταση μίας χώρας".

Έτσι, μέσα από την λογική της συλλογικής εθνικής ευθύνης των πολιτών και των, εν γένει, φορολογουμένων, για τις υποχρεώσεις των κυβερνήσεών τους, προτείνεται, πέρα από την φορολόγηση των τραπεζικών καταθέσεων και η, εφ΄ άπαξ, ή σε δόσεις, φορολόγηση κάθε περιουσιακού στοιχείου των μεσαίων και των ανώτερων εισοδηματικών στρωμάτων, γεγονός το οποίο επιτείνει την επικρατούσα σύγχυση, αφού οι σχετικές διακρίσεις, ανάμεσα στο ποίος είναι και θεωρείται μεσαίος και ποιός όχι, είναι δυσχερείς και δυσδιάκριτες και φυσικά θα κριθεί στην πράξη και στην εφαρμογή του μέτρου, όταν επέλθει ο καιρός.

Η συγκεκριμένη γερμανική πρόταση αποτελεί και προαπαιτούμενο, για την ανάληψη δράσης, από την πλευρά των ευρωπαϊκών μηχανισμών διάσωσης και φυσικά, προτείνεται, ως μέτρο προς λήψη, εάν η ελληνική κυβέρνηση αρνηθεί την υπαγωγή της χώρας, στο καθεστώς ενός τρίτου Μνημονίου, αφού οι αγορές δεν πρόκειται να αναχρηματοδοτήσουν το ελληνικό δημόσιο χρέος, χωρίς την σιγουριά ότι αυτό θα στηριχθεί και θα χρηματοδοτηθεί, από τους μηχανισμούς της ευρωζώνης, όταν χρειασθεί. 

Η εφαρμογή μιας τέτοιας πρότασης, από την παραπαίουσα κυβέρνηση των Σαμαρά - Βενιζέλου, θα αποτελέσει μια σκέτη πολιτική καταστροφή, για τους ίδιους, εάν την εφαρμόσουν, υπό οποιαδήποτε μορφή, είτε πριν, είτε μετά τις ερχόμενες ευρωεκλογές του Μαΐου. Θα εξαφανίζονταν, πολιτικά και η ίδια και τα κόμματα, που την συναποτελούν, μαζύ με το σύνολο της μεσαίας και ανώτερης ελίτ του τόπου.

Ακόμη, μεγαλύτερη θα ήταν η οικονομική καταστροφή, αφού η αντιμετώπιση του ελληνικού δημόσιου χρέους, με έναν εφ΄άπαξ κεφαλαιακό φόρο, της τάξης του 10% - 30%, δεν θα επέλυε το πρόβλημα, αφού θα οδηγούσε, αρχικά, το χρέος, στα επίπεδα του 2005, αλλά, μεσοπρόθεσμα, θα το επανέφερε, στα τωρινά επίπεδα, ενώ θα αφάνιζε κάθε σοβαρή (και μη σοβαρή) οικονομική δραστηριότητα, λόγω της μαζικής φυγής κεφαλαίων, από την Ελλάδα, η οποία θα οδηγούσε, στην αποφυγή κάθε - έστω και μικρής - επενδυτικής δρατηριότητας, στην ελληνική οικονομία και στην παγίωση μιας πλήρους επενδυτικής απραξίας και απαξίας.

Στα πλαίσια αυτά, η υπογραφή ενός τρίτου Μνημόνιου (το οποίο ουδόλως αποκλείεται να περιέχει ένα κούρεμα των καταθέσεων των ελληνικών τραπεζών, μαζύ με ένα είδος κεφαλαιακού φόρου) είναι δεδομένη, για την κυβέρνηση των στουρνοσαμαράδων, οι οποίοι, προφανώς, θα θελήσουν να μεταφέρουν το βαρύ αυτό καθήκον, μετά τις επερχόμενες εκλογές του Μαΐου, για την ευρωβουλή. 

Αλλά κάτι τέτοιο, ουδόλως είναι βοηθητικό στο έργο τους, αφού, μετά τις ευρωεκλογές και τις εκλογές για την "αυτοδιοίκηση", θα ακολουθήσουν οι βουλευτικές εκλογές, με απώτατο όριο διεξαγωγής τους, τον Μάρτιο του 2015, όταν λήξει η θητεία του σημερινού Προέδρου της χώρας Κάρολου Παπούλια. Και φυσικά, με δεδομένο το γεγονός ότι η εκλογολογία θα αρχίσει, αμέσως, μετά τις εκλογές του ερχόμενου Μαΐου, ενώ,  μετά το καλοκαίρι - αν οι παρόντες κυβερνήτες φθάσουν, μέχρι εκεί -, με τον ερχομό του Σεπτεμβρίου, το θέμα της διεξαγωγής των εκλογών θα είναι στην ημερησία διάταξη.

Οπότε, ούτε ψύλλος, στον κόρφο τους...