Αν στην πανικόβλητη ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ έχει απομένει ελάχιστο μυαλό, θα αφήσει τους βουλευτές της να καταψηφίσουν το νέο Μνημόνιο. (Germania metanazistica delenda est).

Τα παλαιά γερμανικά "panzer", επί το καταστροφικόν τους έργον. Ομοίως και η σύγχρονη εκδοχή τους συνεχίζει αυτό το καταστροφικό έργο, πάνω σε ένα διαφορετικό, μεν, αλλά παρόμοιο, δε, μοτίβο. Η Ελλάδα βρίσκεται και πάλι, ενώπιον του οικονομικού αφανισμού της και παραπαίει, έχοντας να αντιμετωπίσει το φάσμα της επελαύνουσας μοντέρνας πείνας και εξαθλίωσης, από την ωμή και ανελέητη έκφραση του σύγχρονου γερμανικού εθνικισμού. Είτε με τον πρωσικό "αυτοκρατορικό μεγαλοϊδεατισμό", είτε με τον  "ναζισμό", είτε με τον "νεοφιλελευθερισμό", η επαρχιωτικής νοοτροπίας γερμανική πολιτικοικονομική ελίτ, διαχρονικά, δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να εκφράζει τον βαθιά ριζωμένο εθνικισμό της και την ανικανότητά της να ασκήσει έναν, πραγματικά, ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη, ρίχνοντας, για μία ακόμη φορά, την ιδέα της ευρωπαϊκής ενότητας στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας. Μπροστά σε αυτόν τον σύγχρονο σκληρό πόλεμο, ο οποίος θα αφανίσει τουλάχιστον το 30% του ελληνικού ΑΕΠ (όπως, άλλωστε, θα έκανε και ένας κανονικός πόλεμος) και ο οποίος, ήδη, έχει αρχίσει να κοστίζει και θα κοστίσει, ακόμα περισσότερο στο προσεχές μέλλον, με "πολύ αίμα, ιδρώτα και δάκρυα", καιρός είναι να αντισταθούμε  και να αποκρούσουμε αυτή την ωμή και στυγνή έκφραση αυτού του εθνικισμού, πριν η χώρα μας οδηγηθεί στον πλήρη κοινωνικό και οικονομικό αφανισμό της. Και η καταψήφιση του νέου Μνημόνιου είναι μια καλή αρχή. Η Γερμανία έχει εγκλωβιστεί στην παγίδα, την οποία η ίδια δημιούργησε για τους άλλους, με μόνο όπλο την πιστωτική ασφυξία της Ε.Κ.Τ. σε βάρος του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, ώστε να υποχρεώσει την Ελλάδα να βγει από την ευρωζώνη. Αλλά μια τέτοια κίνηση η χώρα μας δεν είναι καθόλου απαραίτητο να την κάνει. Θα μπορούσε να την κάνει. Και στο τέλος της όλης υπόθεσης, ίσως και να την κάνει. Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι πρέπει να προτρέξει. Κάθε πράγμα στον καιρό του. Και ο καιρός της εξόδου από το ευρώ, μπορεί, κάλλιστα, να μην είναι της παρούσης και θα πρέπει να έλθει μόνον μετά από μια σκληρή και επίπονη διαπραγμάτευση, που θα κατοχυρώνει τα συμφέροντα της χώρας μας, με μια πλήρη διαγραφή του συνόλου του δημόσιου χρέους της. Η Ελλάδα, αν η Ε.Κ.Τ. ασκήσει εκβιαστική πολιτική πιστωτικής ασφυξίας σε βάρος της χώρας μας, μπορεί να απειλήσει με - και να ασκήσει - ένα ιδιότυπο seigniorage, δηλαδή με την εκτύπωση χρήματος ευρώ, για την ικανοποίηση μιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Αλλά, μια τέτοια πολιτική στραγγαλισμού της ελληνικής οικονομίας από την Ε.Κ.Τ., θα είχε μεγαλύτερο κόστος για την ίδια, και την Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας, από ότι για την χώρα μας, αφού ο διατραπεζικός δανεισμός των Κεντρικών Τραπεζών του βορρά προς τις αντίστοιχες του νότου φθάνει στα 600 δισ. €, γεγονός που σημαίνει ότι μια τέτοια κίνηση της Ε.Κ.Τ. θα σαρώσει το διατραπεζικό σύστημα δανεισμού και πληρωμών της ευρωζώνης, την στιγμή που η Ε.Κ.Τ. θα εξακολουθήσει να δέχεται όλα τα σκουπίδια που θα της παρουσιάζουν οι ελληνικές τράπεζες, ως εχέγγυα, για να μπορεί να έχει την απαραίτητη ρευστότητα  και τα οποία σκουπίδια η Ε.Κ.Τ. δεν θα μπορεί να αρνηθεί, διότι, αν τα αρνηθεί, θα υποχρεωθεί να αρνηθεί όλα τα ανάλογα σκουπίδια, που της παρουσιάζουν, ω εχέγγυα, όλες οι τράπεζες της ευρωζώνης, γεγονός το οποίο θα σαρώσει το ευρώ και θα το εξαφανίσει από προσώπου γης. Και όλα αυτά, χωρίς η Ελλάδα να επιστρέψει, εξ αρχής, στην δραχμή.
Αλλά, πέρα από αυτά, εξακολουθούν, πάντοτε, να ισχύουν όσα έχω γράψει στο μπλογκ μου, τον Νοέμβριο του 2011, στο θέμα : "Η δραχμή δεν είναι η μοίρα μας. Όμως, η επιστροφή σε αυτήν μπορεί να αποτελέσει, ceteris paribus, μια αναγκαία και χρήσιμη επιλογή μας. (Γιατί η ευρωζώνη θα καταρρεύσει, εάν η Ελλάδα υποχρεωθεί να βγει από αυτήν)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/11/greek-strategy-among-drachma-and-euro.html . Θα θυμίσω κάποιες βασικές σκέψεις του άρθρου αυτού :
"Αν αποφασισθεί η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ και την ζώνη του, μια τέτοια απόφαση θα οδηγήσει, με μαθηματική ακρίβεια, στην κατάρρευση της ευρωζώνης και θα φέρει στην επιφάνεια μιαν άλλη στρατηγική της Γερμανίας και των πλεονασματικών χωρών, οι οποίες θα προτιμήσουν να προχωρήσουν γρήγορα στην δική τους έξοδο από την ευρωζώνη, για να αποφύγουν την κατάρρευση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και για να μην πληρώσουν τα σπασμένα, παρά το γεγονός ότι θα πληγεί η βιομηχανία τους. Η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα φέρει την Γερμανία μπροστά σε μια νέα κατάρρευση του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος και θα την οδηγήσει στο να επανακεφαλαιοποιήσει την Ε.Κ.Τ., σε επίπεδο τουλάχιστον 300 δισ. € και να διασώσει τις γαλλικές, τις γερμανικές τράπεζες και τις λοιπές τράπεζες της ευρωζώνης, οι οποίες είναι εκτεθειμένες στο δημόσιο και στο ιδιωτικό ελληνικό χρέος. Αυτό δεν θα είναι αρκετό. Η Γερμανία (και οι άλλες πλεονασματικές χώρες) θα πρέπει, μαζί με την Ε.Κ.Τ., να παράσχουν  ρευστότητα, με απίστευτες ποσότητες χρήματος, σε ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα, στα πλαίσια του οποίου ουδείς θα είναι διατεθειμένος να δανείσει οποιονδήποτε (όπως, άλλωστε συμβαίνει και σήμερα, μέσα στα πλαίσια της, ουσιαστικά, χρεωκοπημένης ευρωπαϊκής μπατιροτραπεζοκρατίας). Ακόμα και αν οι Γερμανοί αποφασίσουν να καταβάλουν αυτό το τεράστιο κόστος, το κακό, γι' αυτούς και την ευρωζώνη, δεν σταματά σε αυτό το σημείο. Το πρόβλημα, που θα έχουν να αντιμετωπίσουν, είναι ότι, αμέσως, θα ακολουθήσουν την Ελλάδα και οι λοιπές χώρες της ευρωζώνης, οι οποίες θα απαγορεύσουν την εξαγωγή κεφαλαίων από αυτές, επειδή οι επενδυτές στις χώρες αυτές θα τα ρευστοποιήσουν και θα προσπαθήσουν να τα βγάλουν έξω από αυτές. Οι περιορισμοί αυτοί θα καταστούν αναγκαίοι, για να μπορέσουν οι οικονομίες των χωρών αυτών να έχουν μια στοιχειώδη ρευστότητα, αφού, με την κατάργηση της ελευθερίας διακίνησης του κεφαλαίου, που σκοπό θα έχει την παραμονή των χωρών αυτών στο ευρώ, οι αγορές θα οδηγήσουν στα επουράνια τα διαφορικά επιτόκια δανεισμού (spreads) αυτών των χωρών (της Ισπανίας, της Ιταλίας, το Βελγίου, της Γαλλίας, αλλά και της Αυστρίας και της Ολλανδίας, συμπεριλαμβανομένης και της Γερμανίας). Εντός ολίγων ημερών από την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, η Γερμανία θα βρεθεί μπροστά στο αμείλικτο ερώτημα, που αφορά την διάσωση, ή μη, της ευρωζώνης και θα κληθεί να καταβάλει ουκ ολίγα τρισεκατομμύρια ευρώ, για να σώσει ό,τι έχει απομείνει από αυτήν. Φυσικά, θα αρνηθεί να το πράξει. Και θα προτιμήσει να προχωρήσει στο "κρυφό" εναλλακτικό σχέδιό της. Θα ανακοινώσει την επιστροφή της στο μάρκο. (Αν αυτό της επιτραπεί από τις Η.Π.Α., οι οποίες θα είναι η εναλλακτική πηγή διάσωσης της ευρωζώνης, με ένα νέο πρόγραμμα Marshall. Κάτι τέτοιο είναι που, ουδόλως, επιθυμούν οι γερμανικές ελίτ). Η απειλή της εκδίωξής μας από το ευρώ δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια, άνευ περιεχομένου, προσπάθεια κατατρομοκράτησης του ελληνικού πληθυσμού και της ελίτ που τον διοικεί, έτσι ώστε να αποδεχθούν, πλήρως και αυτός και εκείνη (αν και εκείνη την έχει αποδεχθεί) την διαχείριση των οικονομικών και των πόρων της χώρας από τους δανειστές".
Germania metanazistica delenda est! Όπως γίνεται αντιληπτό, τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα, για την γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ (διότι περί αυτής ομιλώ και όχι για τον απλό γερμανικό λαό, που, ιστορικά, έχει υποστεί και εξακολουθεί να υφίσταται και αυτός τα πάνδεινα στα χέρια αυτής της διεστραμμένης ελίτ). Εμπρός, λοιπόν, να την υποχρεώσουμε να πέσει στα γόνατα. Και θα πέσει στα γόνατα, αν η χώρα μας αποκτήσει σχέδιο και βούληση να το εφαρμόσει. Hic Rhodus, hic salta...




"Όλο το σκεπτικό (και οι συγκρίσεις) του παραπάνω άρθρου - πρόκειται για το άρθρο του Γιώργου Καισάριου, που δημιοσιεύτηκε στην "Αριστερή Στρουθοκάμηλο", με τίτλο : "Αν επικρατήσουν οι λαϊκιστές. Παράλληλοι βίοι του λαϊκισμού σε Ελλάδα και Αίγυπτο" http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/2012/02/blog-post_11.html και στο οποίο σχολιογράφησα - είναι ένα απέραντο λάθος.



Ο αγαπητός φίλος (από τα παλιά) Γιώργος Καισάριος ευρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου.


Ουδεμία σχέση έχει η Αίγυπτος (με τις αδύνατες παραγωγικές δομές και τον υπερπληθυσμό της), με την Ελλάδα - ακόμα και αν η χώρα μας βγει από την τοξική ευρωζώνη.


Λέει, επίσης, ο αγαπητός Γιώργος ότι οι δανειστές (και "εταίροι") θα διαγράψουν, με κάποιο τρόπο το ελληνικό δημόσιο χρέος. Λάθος το σκεπτικό, διότι τους αποδίδει προθέσεις που δεν έχουν (τουλάχιστον στην έκταση που χρειάζεται) και επειδή η διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους δεν εξαρτάται από αυτούς, έτσι όπως είναι τώρα οργανωμένοι.


Με λίγα λόγια, η ευρωζώνη, ως νομισματική και ως (λιγότερο) οικονομική ένωση, δεν μπορεί να διαγράψει το ελληνικό δημόσιο χρέος, στα επίπεδα που είναι απαραίτητα, για την βιωσιμότητά του. Αν μπορούσε να το κάνει και να διαγράψει σε σημαντική έκταση το χρέος αυτό, θα έκανε κάτι άλλο πολύ πιο ορθολογικό. Θα έκανε αυτό που έχω προτείνει, εδώ και πάνω από δύο χρόνια, σε παλαιές συζητήσεις μας στο e-rooster. Θα το πλήρωνε. Αυτό, άλλωστε, πρέπει, τελικά, να κάνει, όχι μόνο για την Ελλάδα - και γι' αυτό δεν το κάνει.


(Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι το τοκογλυφικό χρέος της χώρας μας δεν θα διαγραφεί, ή ότι δεν θα πληρωθεί. Και θα διαγραφεί και θα πληρωθεί. Το πώς και πόσο και από ποιόν θα διαγραφεί, καθώς και το πως και από ποιόν θα πληρωθεί, θα το δούμε. Στην μεγάλη του πλειοψηφία, πάντως, δεν θα πληρωθεί από την Ελλάδα).


Αυτό, όμως, μια νομισματική ένωση (σαν αυτή που έκαναν οι βόρειοι, με σκοπό να τα πάρουν, ο ένας από τον άλλον και όλοι μαζύ, από τους νότιους) δεν μπορεί να το κάνει. Όποιος γνωρίζει, έστω και ελάχιστα, την ιστορία των νομισματικών ζωνών, αντιλαμβάνεται, περί τίνος πρόκειται. Γι' αυτό και η ευρωζώνη ευρίσκεται, εν αποδρομή και διασωληνωμένη στην εντατική, περιμένοντας το μοιραίο - δηλαδή τον θάνατό της.


Ο θάνατος της ευρωζώνης, που ξέρουμε (αυτής της απίστευτης, αλλά και συνάμα τραγικής αποτυχίας της ορθής και χρήσιμης ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας, που για μένα ήταν αναμενόμενη, ως αποτυχία), είναι δεδομένος και ο παρατεταμένος επιθανάτιος ρόγχος της, απλώς, πολυπλοκοποιεί την όλη υπόθεση. Το ζήτημα δεν είναι αν η ευρωζώνη θα αποδημήσει, εκ του κόσμου τούτου.


Το ζήτημα είναι, άλλο και πολύ πιο κρίσιμο και αφορά το εάν θα μπορέσει να μετεξελιχθεί, σε μια κρατική ομοσπονδία, αμερικανικού τύπου, με κεντρική κυβέρνηση, που θα θέσει την, εν τυμπανιαία καταστάσει, ευρισκόμενη ευρωμπατιροτραπεζοκρατία και κυρίως την Ε.Κ.Τ., υπό έλεγχο, ή, εάν ο μαρτυρικός θάνατος της σύγχρονης "κληρονόμου" της αλήστου μνήμης "Ε.Σ.Σ.Δ." (η οποία, εν πάση περιπτώσει, ήταν κράτος μιας ιδιότυπης ελίτ, αλλά χωρίς την πραγματική ομόθυμη βούληση των λαών της - και σε αυτό μοιάζει πολύ με την ευρωζώνη), θα ακολουθηθεί, σε μια πρώτη φάση, από ένα ευρωπαϊκό χάος, το οποίο θα δώσει την θέση του σε μια νέα διακρατική και οικονομική κατάσταση στον ευρύτερο ευρασιατικό χώρο.

Αυτό είναι το ζήτημα και φυσικά, υπό το φως όλων αυτών των εξελίξεων, πρέπει να δούμε το τι πρέπει να κάνει η χώρα μας, σε κάθε περίπτωση και σε κάθε εναλλακτικό σενάριο.Η ιδεολογικοποίηση της συζήτησης και οι επικρατούσες επιβιώσεις των ιδεοληψιών του παρελθόντος συσκοτίζουν τα πραγματικά δεδομένα και αποπροσανατολίζουν την ελληνική ελίτ και τον ελληνικό πληθυσμό από τα ουσιώδη και τεράστια προβλήματα, που τίθενται ενώπιόν τους, από την εξελισσόμενη - σε αργή κίνηση - αποδόμηση της ευρωζώνης.


Πολύ περισσότερο, όταν και οι δύο (και η ελληνική ελίτ - και ο αγαπητός Γιώργος Καισάριος αποτελεί ένα τυπικό δείγμα - και ο ελληνικός πληθυσμός) υιοθετούν την (ή παρασύρονται από την) "νεοφιλελεύθερη" ιδεολογία του σύγχρονου μεταναζιστικού εθνικισμού και της επαρχιωτικής νοοτροπίας της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, η οποία, διαχρονικά, μας αποδεικνύει ότι δεν έχει τα απαραίτητα πνευματικά, ηθικά, αλλά και οικονομικά προσόντα, για να ασκήσει τον απαραίτητο ηγετικό ρόλο που χρειάζεται η μετεξέλιξη της θνήσκουσας νομισματικής ένωσης της Ευρώπης, σε ευρωπαϊκή κρατική ομοσπονδία.


Όταν γίνει κατανοητό - και η αλήθεια είναι ότι γίνεται ολοένα και περισσότερο - ότι οι, κατά καιρούς, ιδεολογίες της επαρχιωτικής γερμανικής ελίτ, είτε εκφράζονταν από τον "πρωσικό αυτοκρατορισμό", είτε από τον, ιδιοτύπως, εργατιστικό και ρατσιστικό "εθνικοσοσιαλισμό", είτε (τώρα) από τον "φιλελευθερισμό", δεν ήσαν, τίποτε περισσότερο, από προσχήματα (κάποτε λιγότερο και κάποτε περισσότερο φανερά και ωμά) και ψευδοσυνειδησιακά περιτυλίγματα του παλαιού κλασσικού και αδίστακτου γερμανικού εθνικισμού, όλα θα γίνουν περισσότερο εύκολα και έτσι θα σταθεί δυνατό η χώρα μας και ο πληθυσμός της να κατανοήσουν τον δρόμο, που πρέπει να ακολουθήσουν, αφού καταστρωθούν τα πρέποντα σχέδια (τα οποία τώρα, δυστυχώς, δεν υφίστανται), ενώπιον της απειλής του γερμανικού εθνικισμού, η οποία απειλή, όσο ακολουθούνται οι κανόνες που οι εκπρόσωποί του έχουν θέσει, είναι παρούσα και άμεση, αλλά όσο οι κανόνες αυτοί δεν ακολουθούνται, είναι κούφια και μπορεί να αντιμετωπισθεί.


Ο γερμανικός εθνικισμός, βέβαια, ουδόλως έχει ένα μυστικιστικό περιεχόμενο. Δεν πρόκειται περί αυτού. Ο διαχρονικός εθνικισμός της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, σε όλες του τις μορφές, εκφράζει (σήμερα, μάλιστα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η σαρωτική ήττα υποχρέωσε την Γερμανία να είναι ένα παρακολούθημα των νικητριών δυνάμεων) την αδιάλλακτη άρνησή της να παραχωρήσει τον πυρήνα της εθνικής της κυριαρχίας, σε υπέρτερα υπερεθνικά ευρωπαϊκά όργανα και να παραδώσει το "πορτοφόλι" της χώρας σε αυτά.


Και οι Γερμανοί (εκτός από crabs), είναι πεισματάρηδες και ξεροκέφαλοι σε αυτά τα ζητήματα. Και όπως μας έχουν δείξει στο παρελθόν, δεν διδάσκονται εύκολα από την πραγματικότητα.


Εκτός, εάν έλθουν κάποιοι άλλοι (π.χ. οι, ένθεν κακείθεν, Αγγλοσάξωνες) να τους συνετίσουν.


Όλα τα άλλα που βάζει, ο αγαπητός Γιώργος Καισάριος, μπορεί να τον ικανοποιούν, μέσα στα πλαίσια της ιδεολογίας του, νοουμένης με την μαρξική έννοια της ψευδούς συνειδήσεως (η οποία δυστυχώς είναι η ίδια με εκείνην, που εξυπηρετεί σήμερα τα συμφέροντα της γερμανικής ελίτ), αλλά είναι άνευ ουσίας και συνουσίας...


Εάν η παραζαλισμένη και πανικόβλητη ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ έχει, έστω και ελάχιστο μυαλό, θα επιτρέψει (ή θα καθοδηγήσει) την πλειοψηφία της Βουλής, που ελέγχει, να καταψηφίσει (ή να μην υπερψηφίσει) το νέο Μνημόνιο, χωρίς, φυσικά, να βγάλει την χώρα από την ευρωζώνη, αφήνοντας τους ευρωζωνίτες να αναλάβουν νέες πρωτοβουλίες (ή καμμία) και ασκώντας πλήρως τα δικαιώματά της, σε όλα τα συλλογικά όργανα της οπερετικής νομισματικής ένωσης, στην οποία - ανοήτως ποιούσα - μετέχει.


Το γέλιο που έχει να πέσει, με τα πανικόβλητα καμώματα του γαλλογερμανικού άξονα και των λοιπών βόρειων ευρωζωνιτών (μπροστά, π.χ., σε μια κήρυξη της χώρας μας σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης και σε ένα ενδεχόμενο άσκησης ενός ιδιότυπου seigniorage από την χώρα μας) δεν περιγράφεται.


Και τότε θα δούμε, όλους τους μύθους να καταρρέουν, με έναν εκκωφαντικό πάταγο.


Αλλά μια τέτοια ενέργεια "θαρσείν χρη". Κάτι τέτοιο, όμως, δεν πωλείται και δεν ευρίσκεται, εν επαρκεία, στην χώρα μας και ιδιαίτερα στους κύκλους που κινείται η ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, από την εποχή που ο Ανδρέας Παπανδρέου άφησε τα εγκόσμια (1996) και το βλάκιστο, διαχειριστικά ανίκανο και μειωμένου πατριωτισμού "ευρωπαϊστικό"/κοσμοπολιτικό τμήμα της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, ανέλαβε την διοίκηση του τόπου, για να οδηγήσει το πλοίο που λέγεται "Ελλάς" στα βράχια και στην πορεία προς την αύτανδρη και παρατεταμένη καταβύθισή του στην άβυσσο.


[Αν και οι δανειστές και "εταίροι" της χώρας μας, σκέπτονται και φοβούνται ένα τέτοιου είδους κάζο, εκ μέρους της ελληνικής πλευράς. Είτε τώρα, είτε αργότερα, κατά την διάρκεια της εφαρμογής των μέτρων του Μνημονίου, εφόσον αυτό ψηφιστεί. Πολύ περισσότερο, που ο αυξανόμενος εκνευρισμός τους οφείλεται στο απλούστατο γεγονός ότι στην Ελλάδα (με όσα έπραξαν, εξ αιτίας του τυφλού φανατικού και συνάμα ανόητου γερμανικού δογματισμού και της πεισματάρικης ξεροκεφαλιάς, που διακρίνει το τρίο Μέρκελ - Σόϋμπλε - Ρέσλερ, κατά την τελευταία διετία) δεν έχουν, πλέον, έναν αξιόπιστο πολιτικό συνομιλητή και αντιλαμβάνονται ότι ευρίσκονται μπροστά στον εφιάλτη όλων τους, ο οποίος εφιάλτης συνίσταται στο φρικτό, γι' αυτούς, ενδεχόμενο να πληρώσουν τον λογαριασμό, τώρα, για την Ελλάδα και στην συνέχεια να ακολουθήσουν στην σειρά λογαριασμοί άλλων, τους οποίους, επίσης, θα κληθούν να πληρώσουν.
(Την ευρωζώνη, όμως, δεν την έκαναν για να πληρώσουν τους λογαριασμούς άλλων. Την έκαναν για να εισπράξουν. Αν ήθελαν να πληρώσουν τους λογαριασμούς άλλων, δεν θα έκαναν μια ευρωπαϊκή νομισματική ένωση. Θα έκαναν μια ευρωπαϊκή κρατική ομοσπονδία). Αυτό είναι το δράμα που ζουν οι γερμανικές ελίτ και οι άλλες των πλεονασματικών χωρών. Τις κατανοώ πλήρως, αλλά, δυστυχώς, γι' αυτές, πέρασε ο καιρός των απλών εισπράξεων. Τώρα ήλθε η ώρα, όχι μόνον των εισπράξεων, αλλά και των πληρωμών. (Μια οχληρή και αμείλικτη πραγματικότητα, την οποία οι πολύπειροι και παλαιές καραβάνες του καπιταλιστικού συστήματος, οι νησιώτες Βρετανοί την είχαν αντιληφθεί εγκαίρως, από την εποχή της πρωθυπουργίας της Μάργκαρετ Θάτσερ και δια του μνημειώδους λόγου της στην Βουλή των Κοινοτήτων, με τα "τρία όχι" αρνήθηκαν - τότε στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990 - να εισέλθουν στην υπό κατασκευή ευρωζώνη). Οι γαλλογερμανοί ακολούθησαν τον δικό τους δρόμο, βάζοντας, μάλιστα και τους νότιους στην κοινή ευρωπαϊκή νομισματική ένωση, με σκοπό να τους τα πάρουν. Και όντως τους τα πήραν (κυρίως οι Γερμανοί, με το 1 τρισ. € των εξαγωγών τους, τα 138 δισ. € του εμπορικού τους ισοζυγίου και το 16% του παγκόσμιου εμπορίου που ελέγχουν τώρα, έναντι του 12%, που έλεγχαν το 2003, διότι οι Γάλλοι είναι χρεωμένοι, ως μη ανταγωνιστικοί, για να χάσουν από το 2003, έως τώρα, ένα μεγάλο μερίδιο από την θέση τους στο διεθνές εμπόριο, πέφτοντας σπό το 6% του 2003 στο, περίπου 3% τώρα και να καταστούν ελλειμματικοί και ως κράτος - όπως σχεδόν πάντα - αλλά και στο εξωτερικό εμπόριο). Γι' αυτό και θα υποστούν τις συνέπειες. Δηλαδή, θα πληρώσουν].


Για να δούμε..."